|
|
|
به نام خداوند رحمتگر مهربان |
| بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ |
و
اگر ما فرشتگان را به سوى آنان مىفرستادیم و اگر مردگان با آنان به سخن
مىآمدند و هر چیزى را دسته دسته در برابر آنان گرد مىآوردیم باز هم
ایمان نمىآوردند جز اینکه خدا بخواهد ولى بیشترشان نادانى مىکنند (۱۱۱) | | وَلَوْ
أَنَّنَا نَزَّلْنَا إِلَیْهِمُ الْمَلآئِکَةَ وَکَلَّمَهُمُ الْمَوْتَى
وَحَشَرْنَا عَلَیْهِمْ کُلَّ شَیْءٍ قُبُلًا مَّا کَانُواْ لِیُؤْمِنُواْ
إِلاَّ أَن یَشَاءَ اللّهُ وَلَکِنَّ أَکْثَرَهُمْ یَجْهَلُونَ ﴿۱۱۱﴾ |
و
بدین گونه براى هر پیامبرى دشمنى از شیطانهاى انس و جن برگماشتیم بعضى از
آنها به بعضى براى فریب [یکدیگر] سخنان آراسته القا مىکنند و اگر
پروردگار تو مىخواست چنین نمىکردند پس آنان را با آنچه به دروغ مىسازند
واگذار (۱۱۲) | | وَکَذَلِکَ
جَعَلْنَا لِکُلِّ نَبِیٍّ عَدُوًّا شَیَاطِینَ الإِنسِ وَالْجِنِّ یُوحِی
بَعْضُهُمْ إِلَى بَعْضٍ زُخْرُفَ الْقَوْلِ غُرُورًا وَلَوْ شَاء رَبُّکَ
مَا فَعَلُوهُ فَذَرْهُمْ وَمَا یَفْتَرُونَ ﴿۱۱۲﴾ |
و
[چنین مقرر شده است] تا دلهاى کسانى که به آخرت ایمان نمىآورند به آن
[سخن باطل] بگراید و آن را بپسندد و تا اینکه آنچه را باید به دست بیاورند
به دست آورند (۱۱۳) | | وَلِتَصْغَى إِلَیْهِ أَفْئِدَةُ الَّذِینَ لاَ یُؤْمِنُونَ بِالآخِرَةِ وَلِیَرْضَوْهُ وَلِیَقْتَرِفُواْ مَا هُم مُّقْتَرِفُونَ ﴿۱۱۳﴾ |
پس
آیا داورى جز خدا جویم با اینکه اوست که این کتاب را به تفصیل به سوى شما
نازل کرده است و کسانى که کتاب [آسمانى] بدیشان دادهایم مىدانند که آن
از جانب پروردگارت به حق فرو فرستاده شده است پس تو از تردیدکنندگان مباش (۱۱۴) | | أَفَغَیْرَ
اللّهِ أَبْتَغِی حَکَمًا وَهُوَ الَّذِی أَنَزَلَ إِلَیْکُمُ الْکِتَابَ
مُفَصَّلًا وَالَّذِینَ آتَیْنَاهُمُ الْکِتَابَ یَعْلَمُونَ أَنَّهُ
مُنَزَّلٌ مِّن رَّبِّکَ بِالْحَقِّ فَلاَ تَکُونَنَّ مِنَ الْمُمْتَرِینَ
﴿۱۱۴﴾ |
و سخن پروردگارت به راستى و داد سرانجام گرفته است و هیچ تغییردهندهاى براى کلمات او نیست و او شنواى داناست (۱۱۵) | | وَتَمَّتْ کَلِمَتُ رَبِّکَ صِدْقًا وَعَدْلًا لاَّ مُبَدِّلِ لِکَلِمَاتِهِ وَهُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ ﴿۱۱۵﴾ |
و
اگر از بیشتر کسانى که در [این سر]زمین مىباشند پیروى کنى تو را از راه
خدا گمراه مىکنند آنان جز از گمان [خود] پیروى نمىکنند و جز به حدس و
تخمین نمىپردازند (۱۱۶) | | وَإِن
تُطِعْ أَکْثَرَ مَن فِی الأَرْضِ یُضِلُّوکَ عَن سَبِیلِ اللّهِ إِن
یَتَّبِعُونَ إِلاَّ الظَّنَّ وَإِنْ هُمْ إِلاَّ یَخْرُصُونَ ﴿۱۱۶﴾ |
بارى پروردگار تو به [حال] کسى که از راه او منحرف مىشود داناتر است و او به [حال] راهیافتگان [نیز] داناتر است (۱۱۷) | | إِنَّ رَبَّکَ هُوَ أَعْلَمُ مَن یَضِلُّ عَن سَبِیلِهِ وَهُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِینَ ﴿۱۱۷﴾ |
پس اگر به آیات او ایمان دارید از آنچه نام خدا بر آن برده شده است بخورید (۱۱۸) | | فَکُلُواْ مِمَّا ذُکِرَ اسْمُ اللّهِ عَلَیْهِ إِن کُنتُمْ بِآیَاتِهِ مُؤْمِنِینَ ﴿۱۱۸﴾ |
و
شما را چه شده است که از آنچه نام خدا بر آن برده شده است نمىخورید با
اینکه [خدا] آنچه را بر شما حرام کرده جز آنچه بدان ناچار شدهاید براى
شما به تفصیل بیان نموده است و به راستى بسیارى [از مردم دیگران را] از
روى نادانى با هوسهاى خود گمراه مىکنند آرى پروردگار تو به [حال]
تجاوزکاران داناتر است (۱۱۹) | | وَمَا
لَکُمْ أَلاَّ تَأْکُلُواْ مِمَّا ذُکِرَ اسْمُ اللّهِ عَلَیْهِ وَقَدْ
فَصَّلَ لَکُم مَّا حَرَّمَ عَلَیْکُمْ إِلاَّ مَا اضْطُرِرْتُمْ إِلَیْهِ
وَإِنَّ کَثِیرًا لَّیُضِلُّونَ بِأَهْوَائِهِم بِغَیْرِ عِلْمٍ إِنَّ
رَبَّکَ هُوَ أَعْلَمُ بِالْمُعْتَدِینَ ﴿۱۱۹﴾ |
و گناه آشکار و پنهان را رها کنید زیرا کسانى که مرتکب گناه مىشوند به زودى در برابر آنچه به دست مىآوردند کیفر خواهند یافت (۱۲۰) | | وَذَرُواْ ظَاهِرَ الإِثْمِ وَبَاطِنَهُ إِنَّ الَّذِینَ یَکْسِبُونَ الإِثْمَ سَیُجْزَوْنَ بِمَا کَانُواْ یَقْتَرِفُونَ ﴿۱۲۰﴾ |
و
از آنچه نام خدا بر آن برده نشده است مخورید چرا که آن قطعا نافرمانى است
و در خفا شیطانها به دوستان خود وسوسه مىکنند تا با شما ستیزه نمایند و
اگر اطاعتشان کنید قطعا شما هم مشرکید (۱۲۱) | | وَلاَ
تَأْکُلُواْ مِمَّا لَمْ یُذْکَرِ اسْمُ اللّهِ عَلَیْهِ وَإِنَّهُ
لَفِسْقٌ وَإِنَّ الشَّیَاطِینَ لَیُوحُونَ إِلَى أَوْلِیَآئِهِمْ
لِیُجَادِلُوکُمْ وَإِنْ أَطَعْتُمُوهُمْ إِنَّکُمْ لَمُشْرِکُونَ ﴿۱۲۱﴾ |
آیا
کسى که مرده[دل] بود و زندهاش گردانیدیم و براى او نورى پدید آوردیم تا
در پرتو آن در میان مردم راه برود چون کسى است که گویى گرفتار در
تاریکیهاست و از آن بیرونآمدنى نیست این گونه براى کافران آنچه انجام
مىدادند زینت داده شده است (۱۲۲) | | أَوَ
مَن کَانَ مَیْتًا فَأَحْیَیْنَاهُ وَجَعَلْنَا لَهُ نُورًا یَمْشِی بِهِ
فِی النَّاسِ کَمَن مَّثَلُهُ فِی الظُّلُمَاتِ لَیْسَ بِخَارِجٍ مِّنْهَا
کَذَلِکَ زُیِّنَ لِلْکَافِرِینَ مَا کَانُواْ یَعْمَلُونَ ﴿۱۲۲﴾ |
و
بدین گونه در هر شهرى گناهکاران بزرگش را مىگماریم تا در آن به نیرنگ
پردازند و[لى] آنان جز به خودشان نیرنگ نمىزنند و درک نمىکنند (۱۲۳) | | وَکَذَلِکَ
جَعَلْنَا فِی کُلِّ قَرْیَةٍ أَکَابِرَ مُجْرِمِیهَا لِیَمْکُرُواْ
فِیهَا وَمَا یَمْکُرُونَ إِلاَّ بِأَنفُسِهِمْ وَمَا یَشْعُرُونَ ﴿۱۲۳﴾ |
و
چون آیتى برایشان بیاید مىگویند هرگز ایمان نمىآوریم تا اینکه نظیر آنچه
به فرستادگان خدا داده شده است به ما [نیز] داده شود خدا بهتر مىداند
رسالتش را کجا قرار دهد به زودى کسانى را که مرتکب گناه شدند به [سزاى]
آنکه نیرنگ مىکردند در پیشگاه خدا خوارى و شکنجهاى سختخواهد رسید (۱۲۴) | | وَإِذَا
جَاءتْهُمْ آیَةٌ قَالُواْ لَن نُّؤْمِنَ حَتَّى نُؤْتَى مِثْلَ مَا
أُوتِیَ رُسُلُ اللّهِ اللّهُ أَعْلَمُ حَیْثُ یَجْعَلُ رِسَالَتَهُ
سَیُصِیبُ الَّذِینَ أَجْرَمُواْ صَغَارٌ عِندَ اللّهِ وَعَذَابٌ شَدِیدٌ
بِمَا کَانُواْ یَمْکُرُونَ ﴿۱۲۴﴾ |
پس
کسى را که خدا بخواهد هدایت نماید دلش را به پذیرش اسلام مىگشاید و هر که
را بخواهد گمراه کند دلش را سخت تنگ مىگرداند چنانکه گویى به زحمت در
آسمان بالا مىرود این گونه خدا پلیدى را بر کسانى که ایمان نمىآورند
قرار مىدهد (۱۲۵) | | فَمَن
یُرِدِ اللّهُ أَن یَهْدِیَهُ یَشْرَحْ صَدْرَهُ لِلإِسْلاَمِ وَمَن
یُرِدْ أَن یُضِلَّهُ یَجْعَلْ صَدْرَهُ ضَیِّقًا حَرَجًا کَأَنَّمَا
یَصَّعَّدُ فِی السَّمَاء کَذَلِکَ یَجْعَلُ اللّهُ الرِّجْسَ عَلَى
الَّذِینَ لاَ یُؤْمِنُونَ ﴿۱۲۵﴾ |
و راه راست پروردگارت همین است ما آیات [خود] را براى گروهى که پند مىگیرند به روشنى بیان نمودهایم (۱۲۶) | | وَهَذَا صِرَاطُ رَبِّکَ مُسْتَقِیمًا قَدْ فَصَّلْنَا الآیَاتِ لِقَوْمٍ یَذَّکَّرُونَ ﴿۱۲۶﴾ |
براى آنان نزد پروردگارشان سراى عافیت است و به [پاداش] آنچه انجام مىدادند او یارشان خواهد بود (۱۲۷) | | لَهُمْ دَارُ السَّلاَمِ عِندَ رَبِّهِمْ وَهُوَ وَلِیُّهُمْ بِمَا کَانُواْ یَعْمَلُونَ ﴿۱۲۷﴾ |
و
[یاد کن] روزى را که همه آنان را گرد مىآورد [و مىفرماید] اى گروه جنیان
از آدمیان [پیروان] فراوان یافتید و هواخواهان آنها از [نوع] انسان
مىگویند پروردگارا برخى از ما از برخى دیگر بهره بردارى کرد و به پایانى
که براى ما معین کردى رسیدیم [خدا] مىفرماید جایگاه شما آتش است در آن
ماندگار خواهید بود مگر آنچه را خدا بخواهد [که خود تخفیف دهد] آرى
پروردگار تو حکیم داناست (۱۲۸) | | وَیَوْمَ
یِحْشُرُهُمْ جَمِیعًا یَا مَعْشَرَ الْجِنِّ قَدِ اسْتَکْثَرْتُم مِّنَ
الإِنسِ وَقَالَ أَوْلِیَآؤُهُم مِّنَ الإِنسِ رَبَّنَا اسْتَمْتَعَ
بَعْضُنَا بِبَعْضٍ وَبَلَغْنَا أَجَلَنَا الَّذِیَ أَجَّلْتَ لَنَا قَالَ
النَّارُ مَثْوَاکُمْ خَالِدِینَ فِیهَا إِلاَّ مَا شَاء اللّهُ إِنَّ
رَبَّکَ حَکِیمٌ عَلیمٌ ﴿۱۲۸﴾ |
و این گونه برخى از ستمکاران را به [کیفر] آنچه به دست مىآوردند سرپرست برخى دیگر مىگردانیم (۱۲۹) | | وَکَذَلِکَ نُوَلِّی بَعْضَ الظَّالِمِینَ بَعْضًا بِمَا کَانُواْ یَکْسِبُونَ ﴿۱۲۹﴾ |
اى
گروه جن و انس آیا از میان شما فرستادگانى براى شما نیامدند که آیات مرا
بر شما بخوانند و از دیدار این روزتان به شما هشدار دهند گفتند ما به زیان
خود گواهى دهیم [که آرى آمدند] و زندگى دنیا فریبشان داد و بر ضد خود
گواهى دادند که آنان کافر بودهاند (۱۳۰) | | یَا
مَعْشَرَ الْجِنِّ وَالإِنسِ أَلَمْ یَأْتِکُمْ رُسُلٌ مِّنکُمْ
یَقُصُّونَ عَلَیْکُمْ آیَاتِی وَیُنذِرُونَکُمْ لِقَاء یَوْمِکُمْ هَذَا
قَالُواْ شَهِدْنَا عَلَى أَنفُسِنَا وَغَرَّتْهُمُ الْحَیَاةُ الدُّنْیَا
وَشَهِدُواْ عَلَى أَنفُسِهِمْ أَنَّهُمْ کَانُواْ کَافِرِینَ ﴿۱۳۰﴾ |
این [اتمام حجت] بدان سبب است که پروردگار تو هیچ گاه شهرها را به ستم نابوده نکرده در حالى که مردم آن غافل باشند (۱۳۱) | | ذَلِکَ أَن لَّمْ یَکُن رَّبُّکَ مُهْلِکَ الْقُرَى بِظُلْمٍ وَأَهْلُهَا غَافِلُونَ ﴿۱۳۱﴾ |
و براى هر یک [از این دو گروه] از آنچه انجام دادهاند [در جزا] مراتبى خواهد بود و پروردگارت از آنچه مىکنند غافل نیست (۱۳۲) | | وَلِکُلٍّ دَرَجَاتٌ مِّمَّا عَمِلُواْ وَمَا رَبُّکَ بِغَافِلٍ عَمَّا یَعْمَلُونَ ﴿۱۳۲﴾ |
و
پروردگار تو بىنیاز و رحمتگر است اگر بخواهد شما را مىبرد و پس از شما
هر که را بخواهد جانشین [شما] مىکند همچنانکه شما را از نسل گروهى دیگر
پدید آورده است (۱۳۳) | | وَرَبُّکَ
الْغَنِیُّ ذُو الرَّحْمَةِ إِن یَشَأْ یُذْهِبْکُمْ وَیَسْتَخْلِفْ مِن
بَعْدِکُم مَّا یَشَاء کَمَآ أَنشَأَکُم مِّن ذُرِّیَّةِ قَوْمٍ آخَرِینَ ﴿۱۳۳﴾ |
قطعا آنچه به شما وعده داده مىشود آمدنى است و شما درماندهکنندگان [خدا] نیستید (۱۳۴) | | إِنَّ مَا تُوعَدُونَ لآتٍ وَمَا أَنتُم بِمُعْجِزِینَ ﴿۱۳۴﴾ |
بگو
اى قوم من هر چه مقدور شما هست انجام دهید من [هم] انجام مىدهم به زودى
خواهید دانست که فرجام [نیکوى] آن سراى از آن کیست آرى ستمکاران رستگار
نمىشوند (۱۳۵) | | قُلْ
یَا قَوْمِ اعْمَلُواْ عَلَى مَکَانَتِکُمْ إِنِّی عَامِلٌ فَسَوْفَ
تَعْلَمُونَ مَن تَکُونُ لَهُ عَاقِبَةُ الدِّارِ إِنَّهُ لاَ یُفْلِحُ
الظَّالِمُونَ ﴿۱۳۵﴾ |
و
[مشرکان] براى خدا از آنچه از کشت و دامها که آفریده استسهمى گذاشتند و
به پندار خودشان گفتند این ویژه خداست و این ویژه بتان ما پس آنچه خاص
بتانشان بود به خدا نمىرسید و[لى] آنچه خاص خدا بود به بتانشان مىرسید
چه بد داورى مىکنند (۱۳۶) | | وَجَعَلُواْ
لِلّهِ مِمِّا ذَرَأَ مِنَ الْحَرْثِ وَالأَنْعَامِ نَصِیبًا فَقَالُواْ
هَذَا لِلّهِ بِزَعْمِهِمْ وَهَذَا لِشُرَکَآئِنَا فَمَا کَانَ
لِشُرَکَآئِهِمْ فَلاَ یَصِلُ إِلَى اللّهِ وَمَا کَانَ لِلّهِ فَهُوَ
یَصِلُ إِلَى شُرَکَآئِهِمْ سَاء مَا یَحْکُمُونَ ﴿۱۳۶﴾ |
و
این گونه براى بسیارى از مشرکان بتانشان کشتن فرزندانشان را آراستند تا
هلاکشان کنند و دینشان را بر آنان مشتبه سازند و اگر خدا مىخواست چنین
نمىکردند پس ایشان را با آنچه به دروغ مىسازند رها کن (۱۳۷) | | وَکَذَلِکَ
زَیَّنَ لِکَثِیرٍ مِّنَ الْمُشْرِکِینَ قَتْلَ أَوْلاَدِهِمْ
شُرَکَآؤُهُمْ لِیُرْدُوهُمْ وَلِیَلْبِسُواْ عَلَیْهِمْ دِینَهُمْ وَلَوْ
شَاء اللّهُ مَا فَعَلُوهُ فَذَرْهُمْ وَمَا یَفْتَرُونَ ﴿۱۳۷﴾ |
و
به زعم خودشان گفتند اینها دامها و کشتزار[هاى] ممنوع است که جز کسى که ما
بخواهیم نباید از آن بخورد و دامهایى است که [سوار شدن بر] پشت آنها حرام
شده است و دامهایى [داشتند] که [هنگام ذبح] نام خدا را بر آن[ها]
نمىبردند به صرف افترا بر [خدا] به زودى [خدا] آنان را به خاطر آنچه
افترا مىبستند جزا مىدهد (۱۳۸) | | وَقَالُواْ
هَذِهِ أَنْعَامٌ وَحَرْثٌ حِجْرٌ لاَّ یَطْعَمُهَا إِلاَّ مَن نّشَاء
بِزَعْمِهِمْ وَأَنْعَامٌ حُرِّمَتْ ظُهُورُهَا وَأَنْعَامٌ لاَّ
یَذْکُرُونَ اسْمَ اللّهِ عَلَیْهَا افْتِرَاء عَلَیْهِ سَیَجْزِیهِم
بِمَا کَانُواْ یَفْتَرُونَ ﴿۱۳۸﴾ |
و
گفتند آنچه در شکم این دامهاست اختصاص به مردان ما دارد و بر همسران ما
حرام شده است و اگر [آن جنین] مرده باشد همه آنان [از زن و مرد ] در آن
شریکند به زودى [خدا] توصیف آنان را سزا خواهد داد زیرا او حکیم داناست (۱۳۹) | | وَقَالُواْ
مَا فِی بُطُونِ هَذِهِ الأَنْعَامِ خَالِصَةٌ لِّذُکُورِنَا وَمُحَرَّمٌ
عَلَى أَزْوَاجِنَا وَإِن یَکُن مَّیْتَةً فَهُمْ فِیهِ شُرَکَاء
سَیَجْزِیهِمْ وَصْفَهُمْ إِنَّهُ حِکِیمٌ عَلِیمٌ ﴿۱۳۹﴾ |
کسانى
که از روى بىخردى و نادانى فرزندان خود را کشتهاند و آنچه را خدا
روزیشان کرده بود از راه افترا به خدا حرام شمردهاند سخت زیان کردند آنان
به راستى گمراه شده و هدایت نیافتهاند (۱۴۰) | | قَدْ
خَسِرَ الَّذِینَ قَتَلُواْ أَوْلاَدَهُمْ سَفَهًا بِغَیْرِ عِلْمٍ
وَحَرَّمُواْ مَا رَزَقَهُمُ اللّهُ افْتِرَاء عَلَى اللّهِ قَدْ ضَلُّواْ
وَمَا کَانُواْ مُهْتَدِینَ ﴿۱۴۰﴾ |
و
اوست کسى که باغهایى با داربست و بدون داربست و خرمابن و کشتزار با
میوههاى گوناگون آن و زیتون و انار شبیه به یکدیگر و غیر شبیه پدید آورد
از میوه آن چون ثمر داد بخورید و حق [بینوایان از] آن را روز بهرهبردارى
از آن بدهید و[لى] زیادهروى مکنید که او اسرافکاران را دوست ندارد (۱۴۱) | | وَهُوَ
الَّذِی أَنشَأَ جَنَّاتٍ مَّعْرُوشَاتٍ وَغَیْرَ مَعْرُوشَاتٍ
وَالنَّخْلَ وَالزَّرْعَ مُخْتَلِفًا أُکُلُهُ وَالزَّیْتُونَ
وَالرُّمَّانَ مُتَشَابِهًا وَغَیْرَ مُتَشَابِهٍ کُلُواْ مِن ثَمَرِهِ
إِذَا أَثْمَرَ وَآتُواْ حَقَّهُ یَوْمَ حَصَادِهِ وَلاَ تُسْرِفُواْ
إِنَّهُ لاَ یُحِبُّ الْمُسْرِفِینَ ﴿۱۴۱﴾ |
و
[نیز] از دامها حیوانات بارکش و حیوانات کرک و پشمدهنده را [پدید آورد]
از آنچه خدا روزیتان کرده است بخورید و از پى گامهاى شیطان مروید که او
براى شما دشمنى آشکار است (۱۴۲) | | وَمِنَ
الأَنْعَامِ حَمُولَةً وَفَرْشًا کُلُواْ مِمَّا رَزَقَکُمُ اللّهُ وَلاَ
تَتَّبِعُواْ خُطُوَاتِ الشَّیْطَانِ إِنَّهُ لَکُمْ عَدُوٌّ مُّبِینٌ ﴿۱۴۲﴾ |
هشت
فرد [آفرید و بر شما حلال کرد] از گوسفند دو تا و از بز دو تا بگو آیا
[خدا] نرها[ى آنها] را حرام کرده یا ماده را یا آنچه را که رحم آن دو ماده
در بر گرفته است اگر راست مىگویید از روى علم به من خبر دهید (۱۴۳) | | ثَمَانِیَةَ
أَزْوَاجٍ مِّنَ الضَّأْنِ اثْنَیْنِ وَمِنَ الْمَعْزِ اثْنَیْنِ قُلْ
آلذَّکَرَیْنِ حَرَّمَ أَمِ الأُنثَیَیْنِ أَمَّا اشْتَمَلَتْ عَلَیْهِ
أَرْحَامُ الأُنثَیَیْنِ نَبِّؤُونِی بِعِلْمٍ إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ ﴿۱۴۳﴾ |
و
از شتر دو و از گاو دو بگو آیا [خدا] نرها[ى آنها] را حرام کرده یا
مادهها را یا آنچه را که رحم آن دو ماده در بر گرفته است آیا وقتى خداوند
شما را به این [تحریم] سفارش کرد حاضر بودید پس کیستستمکارتر از آنکس که
بر خدا دروغ بندد تا از روى نادانى مردم را گمراه کند آرى خدا گروه
ستمکاران را راهنمایى نمىکند (۱۴۴) | | وَمِنَ
الإِبْلِ اثْنَیْنِ وَمِنَ الْبَقَرِ اثْنَیْنِ قُلْ آلذَّکَرَیْنِ
حَرَّمَ أَمِ الأُنثَیَیْنِ أَمَّا اشْتَمَلَتْ عَلَیْهِ أَرْحَامُ
الأُنثَیَیْنِ أَمْ کُنتُمْ شُهَدَاء إِذْ وَصَّاکُمُ اللّهُ بِهَذَا
فَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَى عَلَى اللّهِ کَذِبًا لِیُضِلَّ
النَّاسَ بِغَیْرِ عِلْمٍ إِنَّ اللّهَ لاَ یَهْدِی الْقَوْمَ
الظَّالِمِینَ ﴿۱۴۴﴾ |
بگو
در آنچه به من وحى شده است بر خورندهاى که آن را مىخورد هیچ حرامى
نمىیابم مگر آنکه مردار یا خون ریخته یا گوشتخوک باشد که اینها همه
پلیدند یا [قربانیى که] از روى نافرمانى [به هنگام ذبح] نام غیر خدا بر آن
برده شده باشد پس کسى که بدون سرکشى و زیادهخواهى [به خوردن آنها] ناچار
گردد قطعا پروردگار تو آمرزنده مهربان است (۱۴۵) | | قُل
لاَّ أَجِدُ فِی مَا أُوْحِیَ إِلَیَّ مُحَرَّمًا عَلَى طَاعِمٍ
یَطْعَمُهُ إِلاَّ أَن یَکُونَ مَیْتَةً أَوْ دَمًا مَّسْفُوحًا أَوْ
لَحْمَ خِنزِیرٍ فَإِنَّهُ رِجْسٌ أَوْ فِسْقًا أُهِلَّ لِغَیْرِ اللّهِ
بِهِ فَمَنِ اضْطُرَّ غَیْرَ بَاغٍ وَلاَ عَادٍ فَإِنَّ رَبَّکَ غَفُورٌ
رَّحِیمٌ ﴿۱۴۵﴾ |
و
بر یهودیان هر [حیوان] چنگالدارى را حرام کردیم و از گاو و گوسفند پیه آن
دو را بر آنان حرام کردیم به استثناى پیههایى که بر پشت آن دو یا بر
رودههاستیا آنچه با استخوان درآمیخته است این [تحریم] را به سزاى
ستمکردنشان به آنان کیفر دادیم و ما البته راستگوییم (۱۴۶) | | وَعَلَى
الَّذِینَ هَادُواْ حَرَّمْنَا کُلَّ ذِی ظُفُرٍ وَمِنَ الْبَقَرِ
وَالْغَنَمِ حَرَّمْنَا عَلَیْهِمْ شُحُومَهُمَا إِلاَّ مَا حَمَلَتْ
ظُهُورُهُمَا أَوِ الْحَوَایَا أَوْ مَا اخْتَلَطَ بِعَظْمٍ ذَلِکَ
جَزَیْنَاهُم بِبَغْیِهِمْ وِإِنَّا لَصَادِقُونَ ﴿۱۴۶﴾ |
[اى
پیامبر] پس اگر تو را تکذیب کردند بگو پروردگار شما داراى رحمتى گسترده
است و [با این حال] عذاب او از گروه مجرمان بازگردانده نخواهد شد (۱۴۷) | | فَإِن کَذَّبُوکَ فَقُل رَّبُّکُمْ ذُو رَحْمَةٍ وَاسِعَةٍ وَلاَ یُرَدُّ بَأْسُهُ عَنِ الْقَوْمِ الْمُجْرِمِینَ ﴿۱۴۷﴾ |
کسانى
که شرک آوردند به زودى خواهند گفت اگر خدا مىخواست نه ما و نه پدرانمان
شرک نمىآوردیم و چیزى را [خودسرانه] تحریم نمىکردیم کسانى هم که پیش از
آنان بودند همین گونه [پیامبران خود را] تکذیب کردند تا عقوبت ما را
چشیدند بگو آیا نزد شما دانشى هست که آن را براى ما آشکار کنید شما جز از
گمان پیروى نمىکنید و جز دروغ نمىگویید (۱۴۸) | | سَیَقُولُ
الَّذِینَ أَشْرَکُواْ لَوْ شَاء اللّهُ مَا أَشْرَکْنَا وَلاَ آبَاؤُنَا
وَلاَ حَرَّمْنَا مِن شَیْءٍ کَذَلِکَ کَذَّبَ الَّذِینَ مِن قَبْلِهِم
حَتَّى ذَاقُواْ بَأْسَنَا قُلْ هَلْ عِندَکُم مِّنْ عِلْمٍ فَتُخْرِجُوهُ
لَنَا إِن تَتَّبِعُونَ إِلاَّ الظَّنَّ وَإِنْ أَنتُمْ إَلاَّ
تَخْرُصُونَ ﴿۱۴۸﴾ |
بگو برهان رسا ویژه خداست و اگر [خدا] مىخواست قطعا همه شما را هدایت مىکرد (۱۴۹) | | قُلْ فَلِلّهِ الْحُجَّةُ الْبَالِغَةُ فَلَوْ شَاء لَهَدَاکُمْ أَجْمَعِینَ ﴿۱۴۹﴾ |
بگو
گواهان خود را که گواهى مىدهند به اینکه خدا اینها را حرام کرده بیاورید
پس اگر هم شهادت دادند تو با آنان شهادت مده و هوسهاى کسانى را که آیات ما
را تکذیب کردند و کسانى که به آخرت ایمان نمىآورند و [معبودان دروغین را]
با پروردگارشان همتا قرار مىدهند پیروى مکن (۱۵۰) | | قُلْ
هَلُمَّ شُهَدَاءکُمُ الَّذِینَ یَشْهَدُونَ أَنَّ اللّهَ حَرَّمَ هَذَا
فَإِن شَهِدُواْ فَلاَ تَشْهَدْ مَعَهُمْ وَلاَ تَتَّبِعْ أَهْوَاء
الَّذِینَ کَذَّبُواْ بِآیَاتِنَا وَالَّذِینَ لاَ یُؤْمِنُونَ
بِالآخِرَةِ وَهُم بِرَبِّهِمْ یَعْدِلُونَ ﴿۱۵۰﴾ |
بگو
بیایید تا آنچه را پروردگارتان بر شما حرام کرده براى شما بخوانم چیزى را
با او شریک قرار مدهید و به پدر و مادر احسان کنید و فرزندان خود را از
بیم تنگدستى مکشید ما شما و آنان را روزى مىرسانیم و به کارهاى زشت چه
علنى آن و چه پوشیده[اش] نزدیک مشوید و نفسى را که خدا حرام گردانیده جز
بحق مکشید اینهاست که [خدا] شما را به [انجام دادن] آن سفارش کرده است
باشد که بیندیشد (۱۵۱) | | قُلْ
تَعَالَوْاْ أَتْلُ مَا حَرَّمَ رَبُّکُمْ عَلَیْکُمْ أَلاَّ تُشْرِکُواْ
بِهِ شَیْئًا وَبِالْوَالِدَیْنِ إِحْسَانًا وَلاَ تَقْتُلُواْ
أَوْلاَدَکُم مِّنْ إمْلاَقٍ نَّحْنُ نَرْزُقُکُمْ وَإِیَّاهُمْ وَلاَ
تَقْرَبُواْ الْفَوَاحِشَ مَا ظَهَرَ مِنْهَا وَمَا بَطَنَ وَلاَ
تَقْتُلُواْ النَّفْسَ الَّتِی حَرَّمَ اللّهُ إِلاَّ بِالْحَقِّ ذَلِکُمْ
وَصَّاکُمْ بِهِ لَعَلَّکُمْ تَعْقِلُونَ ﴿۱۵۱﴾ |
و
به مال یتیم جز به نحوى [هر چه نیکوتر] نزدیک مشوید تا به حد رشد خود برسد
و پیمانه و ترازو را به عدالت تمام بپیمایید هیچ کس را جز به قدر توانش
تکلیف نمىکنیم و چون [به داورى یا شهادت] سخن گویید دادگرى کنید هر چند
[در باره] خویشاوند [شما] باشد و به پیمان خدا وفا کنید اینهاست که [خدا]
شما را به آن سفارش کرده است باشد که پند گیرید (۱۵۲) | | وَلاَ
تَقْرَبُواْ مَالَ الْیَتِیمِ إِلاَّ بِالَّتِی هِیَ أَحْسَنُ حَتَّى
یَبْلُغَ أَشُدَّهُ وَأَوْفُواْ الْکَیْلَ وَالْمِیزَانَ بِالْقِسْطِ لاَ
نُکَلِّفُ نَفْسًا إِلاَّ وُسْعَهَا وَإِذَا قُلْتُمْ فَاعْدِلُواْ وَلَوْ
کَانَ ذَا قُرْبَى وَبِعَهْدِ اللّهِ أَوْفُواْ ذَلِکُمْ وَصَّاکُم بِهِ
لَعَلَّکُمْ تَذَکَّرُونَ ﴿۱۵۲﴾ |
و
[بدانید] این است راه راست من پس از آن پیروى کنید و از راهها[ى دیگر] که
شما را از راه وى پراکنده مىسازد پیروى مکنید اینهاست که [خدا] شما را به
آن سفارش کرده است باشد که به تقوا گرایید (۱۵۳) | | وَأَنَّ
هَذَا صِرَاطِی مُسْتَقِیمًا فَاتَّبِعُوهُ وَلاَ تَتَّبِعُواْ السُّبُلَ
فَتَفَرَّقَ بِکُمْ عَن سَبِیلِهِ ذَلِکُمْ وَصَّاکُم بِهِ لَعَلَّکُمْ
تَتَّقُونَ ﴿۱۵۳﴾ |
آنگاه
به موسى کتاب دادیم براى اینکه [نعمت را] بر کسى که نیکى کرده است تمام
کنیم و براى اینکه هر چیزى را بیان نماییم و هدایت و رحمتى باشد امید که
به لقاى پروردگارشان ایمان بیاورند (۱۵۴) | | ثُمَّ
آتَیْنَا مُوسَى الْکِتَابَ تَمَامًا عَلَى الَّذِیَ أَحْسَنَ
وَتَفْصِیلًا لِّکُلِّ شَیْءٍ وَهُدًى وَرَحْمَةً لَّعَلَّهُم بِلِقَاء
رَبِّهِمْ یُؤْمِنُونَ ﴿۱۵۴﴾ |
و این خجسته کتابى است که ما آن را نازل کردیم پس از آن پیروى کنید و پرهیزگارى نمایید باشد که مورد رحمت قرار گیرید (۱۵۵) | | وَهَذَا کِتَابٌ أَنزَلْنَاهُ مُبَارَکٌ فَاتَّبِعُوهُ وَاتَّقُواْ لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ ﴿۱۵۵﴾ |
تا نگویید کتاب [آسمانى] تنها بر دو طایفه پیش از ما نازل شده و ما از آموختن آنان بىخبر بودیم (۱۵۶) | | أَن تَقُولُواْ إِنَّمَا أُنزِلَ الْکِتَابُ عَلَى طَآئِفَتَیْنِ مِن قَبْلِنَا وَإِن کُنَّا عَن دِرَاسَتِهِمْ لَغَافِلِینَ ﴿۱۵۶﴾ |
یا
نگویید اگر کتاب بر ما نازل مىشد قطعا از آنان هدایتیافتهتر بودیم اینک
حجتى از جانب پروردگارتان براى شما آمده و رهنمود و رحمتى است پس
کیستستمکارتر از آن کس که آیات خدا را دروغ پندارد و از آنها روى گرداند
به زودى کسانى را که از آیات ما روى مىگردانند به سبب [همین] اعراضشان به
عذابى سخت مجازات خواهیم کرد (۱۵۷) | | أَوْ
تَقُولُواْ لَوْ أَنَّا أُنزِلَ عَلَیْنَا الْکِتَابُ لَکُنَّا أَهْدَى
مِنْهُمْ فَقَدْ جَاءکُم بَیِّنَةٌ مِّن رَّبِّکُمْ وَهُدًى وَرَحْمَةٌ
فَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّن کَذَّبَ بِآیَاتِ اللّهِ وَصَدَفَ عَنْهَا
سَنَجْزِی الَّذِینَ یَصْدِفُونَ عَنْ آیَاتِنَا سُوءَ الْعَذَابِ بِمَا
کَانُواْ یَصْدِفُونَ ﴿۱۵۷﴾ |
آیا
جز این انتظار دارند که فرشتگان به سویشان بیایند یا پروردگارت بیاید یا
پارهاى از نشانههاى پروردگارت بیاید [اما] روزى که پارهاى از نشانههاى
پروردگارت [پدید] آید کسى که قبلا ایمان نیاورده یا خیرى در ایمان آوردن
خود به دست نیاورده ایمان آوردنش سود نمىبخشد بگو منتظر باشید که ما [هم]
منتظریم (۱۵۸) | | هَلْ
یَنظُرُونَ إِلاَّ أَن تَأْتِیهُمُ الْمَلآئِکَةُ أَوْ یَأْتِیَ رَبُّکَ
أَوْ یَأْتِیَ بَعْضُ آیَاتِ رَبِّکَ یَوْمَ یَأْتِی بَعْضُ آیَاتِ
رَبِّکَ لاَ یَنفَعُ نَفْسًا إِیمَانُهَا لَمْ تَکُنْ آمَنَتْ مِن قَبْلُ
أَوْ کَسَبَتْ فِی إِیمَانِهَا خَیْرًا قُلِ انتَظِرُواْ إِنَّا
مُنتَظِرُونَ ﴿۱۵۸﴾ |
کسانى
که دین خود را پراکنده ساختند و فرقه فرقه شدند تو هیچ گونه مسؤول ایشان
نیستى کارشان فقط با خداست آنگاه به آنچه انجام مىدادند آگاهشان خواهد
کرد (۱۵۹) | | إِنَّ
الَّذِینَ فَرَّقُواْ دِینَهُمْ وَکَانُواْ شِیَعًا لَّسْتَ مِنْهُمْ فِی
شَیْءٍ إِنَّمَا أَمْرُهُمْ إِلَى اللّهِ ثُمَّ یُنَبِّئُهُم بِمَا
کَانُواْ یَفْعَلُونَ ﴿۱۵۹﴾ |
هر کس کار نیکى بیاورد ده برابر آن [پاداش] خواهد داشت و هر کس کار بدى بیاورد جز مانند آن جزا نیابد و بر آنان ستم نرود (۱۶۰) | | مَن
جَاء بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثَالِهَا وَمَن جَاء بِالسَّیِّئَةِ
فَلاَ یُجْزَى إِلاَّ مِثْلَهَا وَهُمْ لاَ یُظْلَمُونَ ﴿۱۶۰﴾ |
بگو آرى پروردگارم مرا به راه راست هدایت کرده است دینى پایدار آیین ابراهیم حقگراى و او از مشرکان نبود (۱۶۱) | | قُلْ
إِنَّنِی هَدَانِی رَبِّی إِلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِیمٍ دِینًا قِیَمًا
مِّلَّةَ إِبْرَاهِیمَ حَنِیفًا وَمَا کَانَ مِنَ الْمُشْرِکِینَ ﴿۱۶۱﴾ |
بگو در حقیقت نماز من و [سایر] عبادات من و زندگى و مرگ من براى خدا پروردگار جهانیان است (۱۶۲) | | قُلْ إِنَّ صَلاَتِی وَنُسُکِی وَمَحْیَایَ وَمَمَاتِی لِلّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿۱۶۲﴾ |
[که] او را شریکى نیست و بر این [کار] دستور یافتهام و من نخستین مسلمانم (۱۶۳) | | لاَ شَرِیکَ لَهُ وَبِذَلِکَ أُمِرْتُ وَأَنَاْ أَوَّلُ الْمُسْلِمِینَ ﴿۱۶۳﴾ |
بگو
آیا جز خدا پروردگارى بجویم با اینکه او پروردگار هر چیزى است و هیچ کس جز
بر زیان خود [گناهى] انجام نمىدهد و هیچ باربردارى بار [گناه] دیگرى را
برنمىدارد آنگاه ازگشتشما به سوى پروردگارتان خواهد بود پس ما را به
آنچه در آن اختلاف مىکردید آگاه خواهد کرد (۱۶۴) | | قُلْ
أَغَیْرَ اللّهِ أَبْغِی رَبًّا وَهُوَ رَبُّ کُلِّ شَیْءٍ وَلاَ تَکْسِبُ
کُلُّ نَفْسٍ إِلاَّ عَلَیْهَا وَلاَ تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَى
ثُمَّ إِلَى رَبِّکُم مَّرْجِعُکُمْ فَیُنَبِّئُکُم بِمَا کُنتُمْ فِیهِ
تَخْتَلِفُونَ ﴿۱۶۴﴾ |
و
اوست کسى که شما را در زمین جانشین [یکدیگر] قرار داد و بعضى از شما را بر
برخى دیگر به درجاتى برترى داد تا شما را در آنچه به شما داده است
بیازماید آرى پروردگار تو زودکیفر است و [هم] او بس آمرزنده مهربان است (۱۶۵) | | وَهُوَ
الَّذِی جَعَلَکُمْ خَلاَئِفَ الأَرْضِ وَرَفَعَ بَعْضَکُمْ فَوْقَ بَعْضٍ
دَرَجَاتٍ لِّیَبْلُوَکُمْ فِی مَا آتَاکُمْ إِنَّ رَبَّکَ سَرِیعُ
الْعِقَابِ وَإِنَّهُ لَغَفُورٌ رَّحِیمٌ ﴿۱۶۵﴾ |
سوره ۷: الأعراف
به نام خداوند رحمتگر مهربان
الف لام میم صاد (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
المص ﴿۱﴾
|
کتابى
است که به سوى تو فرو فرستاده شده است پس نباید در سینه تو از ناحیه آن
تنگى باشد تا به وسیله آن هشدار دهى و براى مؤمنان پندى باشد (۲) | | کِتَابٌ أُنزِلَ إِلَیْکَ فَلاَ یَکُن فِی صَدْرِکَ حَرَجٌ مِّنْهُ لِتُنذِرَ بِهِ وَذِکْرَى لِلْمُؤْمِنِینَ ﴿۲﴾ |
آنچه
را از جانب پروردگارتان به سوى شما فرو فرستاده شده است پیروى کنید و جز
او از معبودان [دیگر] پیروى مکنید چه اندک پند مىگیرید (۳) | | اتَّبِعُواْ مَا أُنزِلَ إِلَیْکُم مِّن رَّبِّکُمْ وَلاَ تَتَّبِعُواْ مِن دُونِهِ أَوْلِیَاء قَلِیلًا مَّا تَذَکَّرُونَ ﴿۳﴾ |
و
چه بسیار شهرها که [مردم] آن را به هلاکت رسانیدیم و در حالى که به خواب
شبانگاهى رفته یا نیمروز غنوده بودند عذاب ما به آنها رسید (۴) | | وَکَم مِّن قَرْیَةٍ أَهْلَکْنَاهَا فَجَاءهَا بَأْسُنَا بَیَاتًا أَوْ هُمْ قَآئِلُونَ ﴿۴﴾ |
و هنگامى که عذاب ما بر آنان آمد سخنشان جز این نبود که گفتند راستى که ما ستمکار بودیم (۵) | | فَمَا کَانَ دَعْوَاهُمْ إِذْ جَاءهُمْ بَأْسُنَا إِلاَّ أَن قَالُواْ إِنَّا کُنَّا ظَالِمِینَ ﴿۵﴾ |
پس قطعا از کسانى که [پیامبران] به سوى آنان فرستاده شدهاند خواهیم پرسید و قطعا از [خود] فرستادگان [نیز] خواهیم پرسید (۶) | | فَلَنَسْأَلَنَّ الَّذِینَ أُرْسِلَ إِلَیْهِمْ وَلَنَسْأَلَنَّ الْمُرْسَلِینَ ﴿۶﴾ |
و از روى دانش به آنان گزارش خواهیم داد و ما [از احوال آنان] غایب نبودهایم (۷) | | فَلَنَقُصَّنَّ عَلَیْهِم بِعِلْمٍ وَمَا کُنَّا غَآئِبِینَ ﴿۷﴾ |
و در آن روز سنجش [اعمال] درست است پس هر کس میزانهاى [عمل] او گران باشد آنان خود رستگارانند (۸) | | وَالْوَزْنُ یَوْمَئِذٍ الْحَقُّ فَمَن ثَقُلَتْ مَوَازِینُهُ فَأُوْلَئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ ﴿۸﴾ |
و هر کس میزانهاى [عمل] او سبک باشد پس آنانند که به خود زیان زدهاند چرا که به آیات ما ستم کردهاند (۹) | | وَمَنْ خَفَّتْ مَوَازِینُهُ فَأُوْلَئِکَ الَّذِینَ خَسِرُواْ أَنفُسَهُم بِمَا کَانُواْ بِآیَاتِنَا یِظْلِمُونَ ﴿۹﴾ |
و قطعا شما را در زمین قدرت عمل دادیم و براى شما در آن وسایل معیشت نهادیم [اما] چه کم سپاسگزارى مىکنید (۱۰) | | وَلَقَدْ مَکَّنَّاکُمْ فِی الأَرْضِ وَجَعَلْنَا لَکُمْ فِیهَا مَعَایِشَ قَلِیلًا مَّا تَشْکُرُونَ ﴿۱۰﴾ |
و
در حقیقتشما را خلق کردیم سپس به صورتگرى شما پرداختیم آنگاه به فرشتگان
گفتیم براى آدم سجده کنید پس [همه] سجده کردند جز ابلیس که از
سجدهکنندگان نبود (۱۱) | | وَلَقَدْ
خَلَقْنَاکُمْ ثُمَّ صَوَّرْنَاکُمْ ثُمَّ قُلْنَا لِلْمَلآئِکَةِ
اسْجُدُواْ لآدَمَ فَسَجَدُواْ إِلاَّ إِبْلِیسَ لَمْ یَکُن مِّنَ
السَّاجِدِینَ ﴿۱۱﴾ |
فرمود
چون تو را به سجده امر کردم چه چیز تو را باز داشت از اینکه سجده کنى گفت
من از او بهترم مرا از آتشى آفریدى و او را از گل آفریدى (۱۲) | | قَالَ مَا مَنَعَکَ أَلاَّ تَسْجُدَ إِذْ أَمَرْتُکَ قَالَ أَنَاْ خَیْرٌ مِّنْهُ خَلَقْتَنِی مِن نَّارٍ وَخَلَقْتَهُ مِن طِینٍ ﴿۱۲﴾ |
فرمود از آن [مقام] فرو شو تو را نرسد که در آن [جایگاه] تکبر نمایى پس بیرون شو که تو از خوارشدگانى (۱۳) | | قَالَ فَاهْبِطْ مِنْهَا فَمَا یَکُونُ لَکَ أَن تَتَکَبَّرَ فِیهَا فَاخْرُجْ إِنَّکَ مِنَ الصَّاغِرِینَ ﴿۱۳﴾ |
گفت مرا تا روزى که [مردم] برانگیخته خواهند شد مهلت ده (۱۴) | | قَالَ أَنظِرْنِی إِلَى یَوْمِ یُبْعَثُونَ ﴿۱۴﴾ |
فرمود تو از مهلتیافتگانى (۱۵) | | قَالَ إِنَّکَ مِنَ المُنظَرِینَ ﴿۱۵﴾ |
گفت پس به سبب آنکه مرا به بیراهه افکندى من هم براى [فریفتن] آنان حتما بر سر راه راست تو خواهم نشست (۱۶) | | قَالَ فَبِمَا أَغْوَیْتَنِی لأَقْعُدَنَّ لَهُمْ صِرَاطَکَ الْمُسْتَقِیمَ ﴿۱۶﴾ |
آنگاه از پیش رو و از پشتسرشان و از طرف راست و از طرف چپشان بر آنها مىتازم و بیشترشان را شکرگزار نخواهى یافت (۱۷) | | ثُمَّ
لآتِیَنَّهُم مِّن بَیْنِ أَیْدِیهِمْ وَمِنْ خَلْفِهِمْ وَعَنْ
أَیْمَانِهِمْ وَعَن شَمَآئِلِهِمْ وَلاَ تَجِدُ أَکْثَرَهُمْ شَاکِرِینَ ﴿۱۷﴾ |
فرمود نکوهیده و رانده از آن [مقام] بیرون شو که قطعا هر که از آنان از تو پیروى کند جهنم را از همه شما پر خواهم کرد (۱۸) | | قَالَ اخْرُجْ مِنْهَا مَذْؤُومًا مَّدْحُورًا لَّمَن تَبِعَکَ مِنْهُمْ لأَمْلأنَّ جَهَنَّمَ مِنکُمْ أَجْمَعِینَ ﴿۱۸﴾ |
و اى آدم تو با جفتخویش در آن باغ سکونت گیر و از هر جا که خواهید بخورید و[لى] به این درخت نزدیک مشوید که از ستمکاران خواهید شد (۱۹) | | وَیَا
آدَمُ اسْکُنْ أَنتَ وَزَوْجُکَ الْجَنَّةَ فَکُلاَ مِنْ حَیْثُ شِئْتُمَا
وَلاَ تَقْرَبَا هَذِهِ الشَّجَرَةَ فَتَکُونَا مِنَ الظَّالِمِینَ ﴿۱۹﴾ |
پس
شیطان آن دو را وسوسه کرد تا آنچه را از عورتهایشان برایشان پوشیده مانده
بود براى آنان نمایان گرداند و گفت پروردگارتان شما را از این درخت منع
نکرد جز [براى] آنکه [مبادا] دو فرشته گردید یا از [زمره] جاودانان شوید (۲۰) | | فَوَسْوَسَ
لَهُمَا الشَّیْطَانُ لِیُبْدِیَ لَهُمَا مَا وُورِیَ عَنْهُمَا مِن
سَوْءَاتِهِمَا وَقَالَ مَا نَهَاکُمَا رَبُّکُمَا عَنْ هَذِهِ
الشَّجَرَةِ إِلاَّ أَن تَکُونَا مَلَکَیْنِ أَوْ تَکُونَا مِنَ
الْخَالِدِینَ ﴿۲۰﴾ |
و براى آن دو سوگند یاد کرد که من قطعا از خیرخواهان شما هستم (۲۱) | | وَقَاسَمَهُمَا إِنِّی لَکُمَا لَمِنَ النَّاصِحِینَ ﴿۲۱﴾ |
پس
آن دو را با فریب به سقوط کشانید پس چون آن دو از [میوه] آن درخت [ممنوع]
چشیدند برهنگىهایشان بر آنان آشکار شد و به چسبانیدن برگ[هاى درختان]
بهشت بر خود آغاز کردند و پروردگارشان بر آن دو بانگ بر زد مگر شما را از
این درخت منع نکردم و به شما نگفتم که در حقیقتشیطان براى شما دشمنى
آشکار است (۲۲) | | فَدَلاَّهُمَا
بِغُرُورٍ فَلَمَّا ذَاقَا الشَّجَرَةَ بَدَتْ لَهُمَا سَوْءَاتُهُمَا
وَطَفِقَا یَخْصِفَانِ عَلَیْهِمَا مِن وَرَقِ الْجَنَّةِ وَنَادَاهُمَا
رَبُّهُمَا أَلَمْ أَنْهَکُمَا عَن تِلْکُمَا الشَّجَرَةِ وَأَقُل
لَّکُمَا إِنَّ الشَّیْطَآنَ لَکُمَا عَدُوٌّ مُّبِینٌ ﴿۲۲﴾ |
گفتند پروردگارا ما بر خویشتن ستم کردیم و اگر بر ما نبخشایى و به ما رحم نکنى مسلما از زیانکاران خواهیم بود (۲۳) | | قَالاَ رَبَّنَا ظَلَمْنَا أَنفُسَنَا وَإِن لَّمْ تَغْفِرْ لَنَا وَتَرْحَمْنَا لَنَکُونَنَّ مِنَ الْخَاسِرِینَ ﴿۲۳﴾ |
فرمود فرود آیید که بعضى از شما دشمن بعضى [دیگر]ید و براى شما در زمین تا هنگامى [معین] قرارگاه و برخوردارى است (۲۴) | | قَالَ اهْبِطُواْ بَعْضُکُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ وَلَکُمْ فِی الأَرْضِ مُسْتَقَرٌّ وَمَتَاعٌ إِلَى حِینٍ ﴿۲۴﴾ |
فرمود در آن زندگى مىکنید و در آن مىمیرید و از آن برانگیخته خواهید شد (۲۵) | | قَالَ فِیهَا تَحْیَوْنَ وَفِیهَا تَمُوتُونَ وَمِنْهَا تُخْرَجُونَ ﴿۲۵﴾ |
اى
فرزندان آدم در حقیقت ما براى شما لباسى فرو فرستادیم که عورتهاى شما را
پوشیده مىدارد و [براى شما] زینتى است و[لى] بهترین جامه [لباس] تقوا است
این از نشانههاى [قدرت] خداست باشد که متذکر شوند (۲۶) | | یَا
بَنِی آدَمَ قَدْ أَنزَلْنَا عَلَیْکُمْ لِبَاسًا یُوَارِی سَوْءَاتِکُمْ
وَرِیشًا وَلِبَاسُ التَّقْوَىَ ذَلِکَ خَیْرٌ ذَلِکَ مِنْ آیَاتِ اللّهِ
لَعَلَّهُمْ یَذَّکَّرُونَ ﴿۲۶﴾ |
اى
فرزندان آدم زنهار تا شیطان شما را به فتنه نیندازد چنانکه پدر و مادر شما
را از بهشت بیرون راند و لباسشان را از ایشان برکند تا عورتهایشان را بر
آنان نمایان کند در حقیقت او و قبیلهاش شما را از آنجا که آنها را
نمىبینید مىبینند ما شیاطین را دوستان کسانى قرار دادیم که ایمان
نمىآورند (۲۷) | | یَا
بَنِی آدَمَ لاَ یَفْتِنَنَّکُمُ الشَّیْطَانُ کَمَا أَخْرَجَ أَبَوَیْکُم
مِّنَ الْجَنَّةِ یَنزِعُ عَنْهُمَا لِبَاسَهُمَا لِیُرِیَهُمَا
سَوْءَاتِهِمَا إِنَّهُ یَرَاکُمْ هُوَ وَقَبِیلُهُ مِنْ حَیْثُ لاَ
تَرَوْنَهُمْ إِنَّا جَعَلْنَا الشَّیَاطِینَ أَوْلِیَاء لِلَّذِینَ لاَ
یُؤْمِنُونَ ﴿۲۷﴾ |
و
چون کار زشتى کنند مىگویند پدران خود را بر آن یافتیم و خدا ما را بدان
فرمان داده است بگو قطعا خدا به کار زشت فرمان نمىدهد آیا چیزى را که
نمىدانید به خدا نسبت مىدهید (۲۸) | | وَإِذَا
فَعَلُواْ فَاحِشَةً قَالُواْ وَجَدْنَا عَلَیْهَا آبَاءنَا وَاللّهُ
أَمَرَنَا بِهَا قُلْ إِنَّ اللّهَ لاَ یَأْمُرُ بِالْفَحْشَاء
أَتَقُولُونَ عَلَى اللّهِ مَا لاَ تَعْلَمُونَ ﴿۲۸﴾ |
بگو
پروردگارم به دادگرى فرمان داده است و [اینکه] در هر مسجدى روى خود را
مستقیم [به سوى قبله] کنید و در حالى که دین خود را براى او خالص
گردانیدهاید وى را بخوانید همان گونه که شما را پدید آورد [به سوى او]
برمىگردید (۲۹) | | قُلْ
أَمَرَ رَبِّی بِالْقِسْطِ وَأَقِیمُواْ وُجُوهَکُمْ عِندَ کُلِّ مَسْجِدٍ
وَادْعُوهُ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ کَمَا بَدَأَکُمْ تَعُودُونَ ﴿۲۹﴾ |
[در
حالى که] گروهى را هدایت نموده و گروهى گمراهى بر آنان ثابتشده است زیرا
آنان شیاطین را به جاى خدا دوستان [خود] گرفتهاند و مىپندارند که
راهیافتگانند (۳۰) | | فَرِیقًا
هَدَى وَفَرِیقًا حَقَّ عَلَیْهِمُ الضَّلاَلَةُ إِنَّهُمُ اتَّخَذُوا
الشَّیَاطِینَ أَوْلِیَاء مِن دُونِ اللّهِ وَیَحْسَبُونَ أَنَّهُم
مُّهْتَدُونَ ﴿۳۰﴾ |
اى فرزندان آدم جامه خود را در هر نمازى برگیرید و بخورید و بیاشامید و[لى] زیادهروى مکنید که او اسرافکاران را دوست نمىدارد (۳۱) | | یَا
بَنِی آدَمَ خُذُواْ زِینَتَکُمْ عِندَ کُلِّ مَسْجِدٍ وکُلُواْ
وَاشْرَبُواْ وَلاَ تُسْرِفُواْ إِنَّهُ لاَ یُحِبُّ الْمُسْرِفِینَ ﴿۳۱﴾ |
[اى
پیامبر] بگو زیورهایى را که خدا براى بندگانش پدید آورده و [نیز ] روزیهاى
پاکیزه را چه کسى حرام گردانیده بگو این [نعمتها] در زندگى دنیا براى
کسانى است که ایمان آوردهاند و روز قیامت [نیز] خاص آنان مىباشد این
گونه آیات [خود] را براى گروهى که مىدانند به روشنى بیان مىکنیم (۳۲) | | قُلْ
مَنْ حَرَّمَ زِینَةَ اللّهِ الَّتِیَ أَخْرَجَ لِعِبَادِهِ
وَالْطَّیِّبَاتِ مِنَ الرِّزْقِ قُلْ هِی لِلَّذِینَ آمَنُواْ فِی
الْحَیَاةِ الدُّنْیَا خَالِصَةً یَوْمَ الْقِیَامَةِ کَذَلِکَ نُفَصِّلُ
الآیَاتِ لِقَوْمٍ یَعْلَمُونَ ﴿۳۲﴾ |
بگو
پروردگار من فقط زشتکاریها را چه آشکارش [باشد] و چه پنهان و گناه و ستم
ناحق را حرام گردانیده است و [نیز] اینکه چیزى را شریک خدا سازید که دلیلى
بر [حقانیت] آن نازل نکرده و اینکه چیزى را که نمىدانید به خدا نسبت دهید
(۳۳) | | قُلْ
إِنَّمَا حَرَّمَ رَبِّیَ الْفَوَاحِشَ مَا ظَهَرَ مِنْهَا وَمَا بَطَنَ
وَالإِثْمَ وَالْبَغْیَ بِغَیْرِ الْحَقِّ وَأَن تُشْرِکُواْ بِاللّهِ مَا
لَمْ یُنَزِّلْ بِهِ سُلْطَانًا وَأَن تَقُولُواْ عَلَى اللّهِ مَا لاَ
تَعْلَمُونَ ﴿۳۳﴾ |
و براى هر امتى اجلى است پس چون اجلشان فرا رسد نه [مىتوانند] ساعتى آن را پس اندازند و نه پیش (۳۴) | | وَلِکُلِّ أُمَّةٍ أَجَلٌ فَإِذَا جَاء أَجَلُهُمْ لاَ یَسْتَأْخِرُونَ سَاعَةً وَلاَ یَسْتَقْدِمُونَ ﴿۳۴﴾ |
اى
فرزندان آدم چون پیامبرانى از خودتان براى شما بیایند و آیات مرا بر شما
بخوانند پس هر کس به پرهیزگارى و صلاح گراید نه بیمى بر آنان خواهد بود و
نه اندوهگین مى شوند (۳۵) | | یَا
بَنِی آدَمَ إِمَّا یَأْتِیَنَّکُمْ رُسُلٌ مِّنکُمْ یَقُصُّونَ
عَلَیْکُمْ آیَاتِی فَمَنِ اتَّقَى وَأَصْلَحَ فَلاَ خَوْفٌ عَلَیْهِمْ
وَلاَ هُمْ یَحْزَنُونَ ﴿۳۵﴾ |
و کسانى که آیات ما را دروغ انگاشتند و از [پذیرش] آنها تکبر ورزیدند آنان همدم آتشند [و] در آن جاودانند (۳۶) | | وَالَّذِینَ کَذَّبُواْ بِآیَاتِنَا وَاسْتَکْبَرُواْ عَنْهَا أُوْلََئِکَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ ﴿۳۶﴾ |
پس
کیستستمکارتر از آن کس که بر خدا دروغ بندد یا آیات او را تکذیب کند
اینان کسانى هستند که نصیبشان از آنچه مقرر شده به ایشان خواهد رسید تا
آنگاه که فرشتگان ما به سراغشان بیایند که جانشان بستانند مىگویند آنچه
غیر از خدا مىخواندید کجاست مىگویند از [چشم] ما ناپدید شدند و علیه خود
گواهى مىدهند که آنان کافر بودند (۳۷) | | فَمَنْ
أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَى عَلَى اللّهِ کَذِبًا أَوْ کَذَّبَ بِآیَاتِهِ
أُوْلَئِکَ یَنَالُهُمْ نَصِیبُهُم مِّنَ الْکِتَابِ حَتَّى إِذَا
جَاءتْهُمْ رُسُلُنَا یَتَوَفَّوْنَهُمْ قَالُواْ أَیْنَ مَا کُنتُمْ
تَدْعُونَ مِن دُونِ اللّهِ قَالُواْ ضَلُّواْ عَنَّا وَشَهِدُواْ عَلَى
أَنفُسِهِمْ أَنَّهُمْ کَانُواْ کَافِرِینَ ﴿۳۷﴾ |
مىفرماید
در میان امتهایى از جن و انس که پیش از شما بودهاند داخل آتش شوید هر بار
که امتى [در آتش] درآید همکیشان خود را لعنت کند تا وقتى که همگى در آن به
هم پیوندند [آنگاه] پیروانشان در باره پیشوایانشان مىگویند پروردگارا
اینان ما را گمراه کردند پس دو برابر عذاب آتش به آنان بده [خدا]
مىفرماید براى هر کدام [عذاب] دو چندان است ولى شما نمىدانید (۳۸) | | قَالَ
ادْخُلُواْ فِی أُمَمٍ قَدْ خَلَتْ مِن قَبْلِکُم مِّن الْجِنِّ وَالإِنسِ
فِی النَّارِ کُلَّمَا دَخَلَتْ أُمَّةٌ لَّعَنَتْ أُخْتَهَا حَتَّى إِذَا
ادَّارَکُواْ فِیهَا جَمِیعًا قَالَتْ أُخْرَاهُمْ لأُولاَهُمْ رَبَّنَا
هَؤُلاء أَضَلُّونَا فَآتِهِمْ عَذَابًا ضِعْفًا مِّنَ النَّارِ قَالَ
لِکُلٍّ ضِعْفٌ وَلَکِن لاَّ تَعْلَمُونَ ﴿۳۸﴾ |
و پیشوایانشان به پیروانشان مىگویند شما را بر ما امتیازى نیست پس به سزاى آنچه به دست مىآوردید عذاب را بچشید (۳۹) | | وَقَالَتْ أُولاَهُمْ لأُخْرَاهُمْ فَمَا کَانَ لَکُمْ عَلَیْنَا مِن فَضْلٍ فَذُوقُواْ الْعَذَابَ بِمَا کُنتُمْ تَکْسِبُونَ ﴿۳۹﴾ |
در
حقیقت کسانى که آیات ما را دروغ شمردند و از [پذیرفتن] آنها تکبر ورزیدند
درهاى آسمان را برایشان نمىگشایند و در بهشت درنمىآیند مگر آنکه شتر در
سوراخ سوزن داخل شود و بدینسان بزهکاران را کیفر مىدهیم (۴۰) | | إِنَّ
الَّذِینَ کَذَّبُواْ بِآیَاتِنَا وَاسْتَکْبَرُواْ عَنْهَا لاَ تُفَتَّحُ
لَهُمْ أَبْوَابُ السَّمَاء وَلاَ یَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ حَتَّى یَلِجَ
الْجَمَلُ فِی سَمِّ الْخِیَاطِ وَکَذَلِکَ نَجْزِی الْمُجْرِمِینَ ﴿۴۰﴾ |
براى آنان از جهنم بسترى و از بالایشان پوششهاست و این گونه بیدادگران را سزا مىدهیم (۴۱) | | لَهُم مِّن جَهَنَّمَ مِهَادٌ وَمِن فَوْقِهِمْ غَوَاشٍ وَکَذَلِکَ نَجْزِی الظَّالِمِینَ ﴿۴۱﴾ |
و کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کردهاند هیچ کسى را جز به قدر توانش تکلیف نمىکنیم آنان همدم بهشتند [که] در آن جاودانند (۴۲) | | وَالَّذِینَ
آمَنُواْ وَعَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ لاَ نُکَلِّفُ نَفْسًا إِلاَّ
وُسْعَهَا أُوْلَئِکَ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ ﴿۴۲﴾ |
و
هر گونه کینهاى را از سینههایشان مىزداییم از زیر [قصرهاى]شان نهرها
جارى است و مىگویند ستایش خدایى را که ما را بدین [راه] هدایت نمود و اگر
خدا ما را رهبرى نمىکرد ما خود هدایت نمىیافتیم در حقیقت فرستادگان
پروردگار ما حق را آوردند و به آنان ندا داده مىشود که این همان بهشتى
است که آن را به [پاداش] آنچه انجام مىدادید میراث یافتهاید (۴۳) | | وَنَزَعْنَا
مَا فِی صُدُورِهِم مِّنْ غِلٍّ تَجْرِی مِن تَحْتِهِمُ الأَنْهَارُ
وَقَالُواْ الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِی هَدَانَا لِهَذَا وَمَا کُنَّا
لِنَهْتَدِیَ لَوْلا أَنْ هَدَانَا اللّهُ لَقَدْ جَاءتْ رُسُلُ رَبِّنَا
بِالْحَقِّ وَنُودُواْ أَن تِلْکُمُ الْجَنَّةُ أُورِثْتُمُوهَا بِمَا
کُنتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿۴۳﴾ |
و
بهشتیان دوزخیان را آواز مىدهند که ما آنچه را پروردگارمان به ما وعده
داده بود رستیافتیم آیا شما [نیز] آنچه را پروردگارتان وعده کرده بود
راست و درستیافتید مىگویند آرى پس آوازدهندهاى میان آنان آواز درمىدهد
که لعنتخدا بر ستمکاران باد (۴۴) | | وَنَادَى
أَصْحَابُ الْجَنَّةِ أَصْحَابَ النَّارِ أَن قَدْ وَجَدْنَا مَا
وَعَدَنَا رَبُّنَا حَقًّا فَهَلْ وَجَدتُّم مَّا وَعَدَ رَبُّکُمْ حَقًّا
قَالُواْ نَعَمْ فَأَذَّنَ مُؤَذِّنٌ بَیْنَهُمْ أَن لَّعْنَةُ اللّهِ
عَلَى الظَّالِمِینَ ﴿۴۴﴾ |
همانان که [مردم را] از راه خدا باز مىدارند و آن را کج مىخواهند و آنها آخرت را منکرند (۴۵) | | الَّذِینَ یَصُدُّونَ عَن سَبِیلِ اللّهِ وَیَبْغُونَهَا عِوَجًا وَهُم بِالآخِرَةِ کَافِرُونَ ﴿۴۵﴾ |
و
میان آن دو [گروه] حایلى است و بر اعراف مردانى هستند که هر یک [از آن دو
دسته] را از سیمایشان مىشناسند و بهشتیان را که هنوز وارد آن نشده و[لى]
[بدان] امید دارند آواز مىدهند که سلام بر شما (۴۶) | | وَبَیْنَهُمَا
حِجَابٌ وَعَلَى الأَعْرَافِ رِجَالٌ یَعْرِفُونَ کُلاًّ بِسِیمَاهُمْ
وَنَادَوْاْ أَصْحَابَ الْجَنَّةِ أَن سَلاَمٌ عَلَیْکُمْ لَمْ
یَدْخُلُوهَا وَهُمْ یَطْمَعُونَ ﴿۴۶﴾ |
و چون چشمانشان به سوى دوزخیان گردانیده شود مىگویند پروردگارا ما را در زمره گروه ستمکاران قرار مده (۴۷) | | وَإِذَا صُرِفَتْ أَبْصَارُهُمْ تِلْقَاء أَصْحَابِ النَّارِ قَالُواْ رَبَّنَا لاَ تَجْعَلْنَا مَعَ الْقَوْمِ الظَّالِمِینَ ﴿۴۷﴾ |
و
اهل ا عراف مردانى را که آنان را از سیمایشان مىشناسند ندا مى دهند [و]
مىگویند جمعیتشما و آن [همه] گردنکشى که مىکردید به حال شما سودى نداشت
(۴۸) | | وَنَادَى
أَصْحَابُ الأَعْرَافِ رِجَالًا یَعْرِفُونَهُمْ بِسِیمَاهُمْ قَالُواْ
مَا أَغْنَى عَنکُمْ جَمْعُکُمْ وَمَا کُنتُمْ تَسْتَکْبِرُونَ ﴿۴۸﴾ |
آیا
اینان همان کسان نبودند که سوگند یاد مىکردید که خدا آنان را به رحمتى
نخواهد رسانید [اینک] به بهشت درآیید نه بیمى بر شماست و نه اندوهگین
مىشوید (۴۹) | | أَهَؤُلاء
الَّذِینَ أَقْسَمْتُمْ لاَ یَنَالُهُمُ اللّهُ بِرَحْمَةٍ ادْخُلُواْ
الْجَنَّةَ لاَ خَوْفٌ عَلَیْکُمْ وَلاَ أَنتُمْ تَحْزَنُونَ ﴿۴۹﴾ |
و
دوزخیان بهشتیان را آواز مىدهند که از آن آب یا از آنچه خدا روزى شما
کرده بر ما فرو ریزید مىگویند خدا آنها را بر کافران حرام کرده است (۵۰) | | وَنَادَى
أَصْحَابُ النَّارِ أَصْحَابَ الْجَنَّةِ أَنْ أَفِیضُواْ عَلَیْنَا مِنَ
الْمَاء أَوْ مِمَّا رَزَقَکُمُ اللّهُ قَالُواْ إِنَّ اللّهَ
حَرَّمَهُمَا عَلَى الْکَافِرِینَ ﴿۵۰﴾ |
همانان
که دین خود را سرگرمى و بازى پنداشتند و زندگى دنیا مغرورشان کرد پس همان
گونه که آنان دیدار امروز خود را از یاد بردند و آیات ما را انکار
مىکردند ما [هم] امروز آنان را از یاد مىبریم (۵۱) | | الَّذِینَ
اتَّخَذُواْ دِینَهُمْ لَهْوًا وَلَعِبًا وَغَرَّتْهُمُ الْحَیَاةُ
الدُّنْیَا فَالْیَوْمَ نَنسَاهُمْ کَمَا نَسُواْ لِقَاء یَوْمِهِمْ هَذَا
وَمَا کَانُواْ بِآیَاتِنَا یَجْحَدُونَ ﴿۵۱﴾ |
و
در حقیقت ما براى آنان کتابى آوردیم که آن را از روى دانش روشن و شیوایش
ساختهایم و براى گروهى که ایمان مىآورند هدایت و رحمتى است (۵۲) | | وَلَقَدْ جِئْنَاهُم بِکِتَابٍ فَصَّلْنَاهُ عَلَى عِلْمٍ هُدًى وَرَحْمَةً لِّقَوْمٍ یُؤْمِنُونَ ﴿۵۲﴾ |
آیا
[آنان] جز در انتظار تاویل آنند روزى که تاویلش فرا رسد کسانى که آن را
پیش از آن به فراموشى سپردهاند مىگویند حقا فرستادگان پروردگار ما حق را
آوردند پس آیا [امروز] ما را شفاعتگرانى هست که براى ما شفاعت کنند یا
[ممکن است به دنیا] بازگردانیده شویم تا غیر از آنچه انجام مىدادیم انجام
دهیم به راستى که [آنان] به خویشتن زیان زدند و آنچه را به دروغ مىساختند
از کف دادند (۵۳) | | هَلْ
یَنظُرُونَ إِلاَّ تَأْوِیلَهُ یَوْمَ یَأْتِی تَأْوِیلُهُ یَقُولُ
الَّذِینَ نَسُوهُ مِن قَبْلُ قَدْ جَاءتْ رُسُلُ رَبِّنَا بِالْحَقِّ
فَهَل لَّنَا مِن شُفَعَاء فَیَشْفَعُواْ لَنَا أَوْ نُرَدُّ فَنَعْمَلَ
غَیْرَ الَّذِی کُنَّا نَعْمَلُ قَدْ خَسِرُواْ أَنفُسَهُمْ وَضَلَّ
عَنْهُم مَّا کَانُواْ یَفْتَرُونَ ﴿۵۳﴾ |
در
حقیقت پروردگار شما آن خدایى است که آسمانها و زمین را در شش روز آفرید
سپس بر عرش [جهاندارى] استیلا یافت روز را به شب که شتابان آن را مى طلبد
مىپوشاند و [نیز] خورشید و ماه و ستارگان را که به فرمان او رام شدهاند
[پدید آورد] آگاه باش که [عالم] خلق و امر از آن اوست فرخنده خدایى است
پروردگار جهانیان (۵۴) | | إِنَّ
رَبَّکُمُ اللّهُ الَّذِی خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضَ فِی سِتَّةِ
أَیَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَى عَلَى الْعَرْشِ یُغْشِی اللَّیْلَ النَّهَارَ
یَطْلُبُهُ حَثِیثًا وَالشَّمْسَ وَالْقَمَرَ وَالنُّجُومَ مُسَخَّرَاتٍ
بِأَمْرِهِ أَلاَ لَهُ الْخَلْقُ وَالأَمْرُ تَبَارَکَ اللّهُ رَبُّ
الْعَالَمِینَ ﴿۵۴﴾ |
پروردگار خود را به زارى و نهانى بخوانید که او از حدگذرندگان را دوست نمىدارد (۵۵) | | ادْعُواْ رَبَّکُمْ تَضَرُّعًا وَخُفْیَةً إِنَّهُ لاَ یُحِبُّ الْمُعْتَدِینَ ﴿۵۵﴾ |
و در زمین پس از اصلاح آن فساد مکنید و با بیم و امید او را بخوانید که رحمتخدا به نیکوکاران نزدیک است (۵۶) | | وَلاَ
تُفْسِدُواْ فِی الأَرْضِ بَعْدَ إِصْلاَحِهَا وَادْعُوهُ خَوْفًا
وَطَمَعًا إِنَّ رَحْمَتَ اللّهِ قَرِیبٌ مِّنَ الْمُحْسِنِینَ ﴿۵۶﴾ |
و
اوست که بادها را پیشاپیش [باران] رحمتش مژدهرسان مىفرستد تا آن گاه که
ابرهاى گرانبار را بردارند آن را به سوى سرزمینى مرده برانیم و از آن
باران فرود آوریم و از هر گونه میوهاى [از خاک] برآوریم بدینسان مردگان
را [نیز از قبرها] خارج مىسازیم باشد که شما متذکر شوید (۵۷) | | وَهُوَ
الَّذِی یُرْسِلُ الرِّیَاحَ بُشْرًا بَیْنَ یَدَیْ رَحْمَتِهِ حَتَّى
إِذَا أَقَلَّتْ سَحَابًا ثِقَالًا سُقْنَاهُ لِبَلَدٍ مَّیِّتٍ
فَأَنزَلْنَا بِهِ الْمَاء فَأَخْرَجْنَا بِهِ مِن کُلِّ الثَّمَرَاتِ
کَذَلِکَ نُخْرِجُ الْموْتَى لَعَلَّکُمْ تَذَکَّرُونَ ﴿۵۷﴾ |
و
زمین پاک [و آماده] گیاهش به اذن پروردگارش برمىآید و آن [زمینى] که
ناپاک [و نامناسب] است [گیاهش] جز اندک و بىفایده برنمىآید این گونه
آیات [خود] را براى گروهى که شکر مىگزارند گونهگون بیان مىکنیم (۵۸) | | وَالْبَلَدُ
الطَّیِّبُ یَخْرُجُ نَبَاتُهُ بِإِذْنِ رَبِّهِ وَالَّذِی خَبُثَ لاَ
یَخْرُجُ إِلاَّ نَکِدًا کَذَلِکَ نُصَرِّفُ الآیَاتِ لِقَوْمٍ
یَشْکُرُونَ ﴿۵۸﴾ |
همانا
نوح را به سوى قومش فرستادیم پس گفت اى قوم من خدا را بپرستید که براى شما
معبودى جز او نیست من از عذاب روزى سترگ بر شما بیمناکم (۵۹) | | لَقَدْ
أَرْسَلْنَا نُوحًا إِلَى قَوْمِهِ فَقَالَ یَا قَوْمِ اعْبُدُواْ اللَّهَ
مَا لَکُم مِّنْ إِلَهٍ غَیْرُهُ إِنِّیَ أَخَافُ عَلَیْکُمْ عَذَابَ
یَوْمٍ عَظِیمٍ ﴿۵۹﴾ |
سران قومش گفتند واقعا ما تو را در گمراهى آشکارى مىبینیم (۶۰) | | قَالَ الْمَلأُ مِن قَوْمِهِ إِنَّا لَنَرَاکَ فِی ضَلاَلٍ مُّبِینٍ ﴿۶۰﴾ |
گفت اى قوم من هیچ گونه گمراهى در من نیست بلکه من فرستادهاى از جانب پروردگار جهانیانم (۶۱) | | قَالَ یَا قَوْمِ لَیْسَ بِی ضَلاَلَةٌ وَلَکِنِّی رَسُولٌ مِّن رَّبِّ الْعَالَمِینَ ﴿۶۱﴾ |
پیامهاى پروردگارم را به شما مىرسانم و اندرزتان مىدهم و چیزهایى از خدا مىدانم که [شما] نمىدانید (۶۲) | | أُبَلِّغُکُمْ رِسَالاَتِ رَبِّی وَأَنصَحُ لَکُمْ وَأَعْلَمُ مِنَ اللّهِ مَا لاَ تَعْلَمُونَ ﴿۶۲﴾ |
آیا
تعجب کردید که بر مردى از خودتان پندى از جانب پروردگارتان براى شما آمده
تا شما را بیم دهد و تا شما پرهیزگارى کنید و باشد که مورد رحمت قرار
گیرید (۶۳) | | أَوَعَجِبْتُمْ أَن جَاءکُمْ ذِکْرٌ مِّن رَّبِّکُمْ عَلَى رَجُلٍ مِّنکُمْ لِیُنذِرَکُمْ وَلِتَتَّقُواْ وَلَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ ﴿۶۳﴾ |
پس
او را تکذیب کردند و ما او و کسانى را که با وى در کشتى بودند نجات دادیم
و کسانى را که آیات ما را دروغ پنداشتند غرق کردیم زیرا آنان گروهى
کور[دل] بودند (۶۴) | | فَکَذَّبُوهُ
فَأَنجَیْنَاهُ وَالَّذِینَ مَعَهُ فِی الْفُلْکِ وَأَغْرَقْنَا الَّذِینَ
کَذَّبُواْ بِآیَاتِنَا إِنَّهُمْ کَانُواْ قَوْمًا عَمِینَ ﴿۶۴﴾ |
و به سوى عاد برادرشان هود را [فرستادیم] گفت اى قوم من خدا را بپرستید که براى شما معبودى جز او نیست پس آیا پرهیزگارى نمىکنید (۶۵) | | وَإِلَى عَادٍ أَخَاهُمْ هُودًا قَالَ یَا قَوْمِ اعْبُدُواْ اللّهَ مَا لَکُم مِّنْ إِلَهٍ غَیْرُهُ أَفَلاَ تَتَّقُونَ ﴿۶۵﴾ |
سران قومش که کافر بودند گفتند در حقیقت ما تو را در [نوعى] سفاهت مىبینیم و جدا تو را از دروغگویان مىپنداریم (۶۶) | | قَالَ الْمَلأُ الَّذِینَ کَفَرُواْ مِن قَوْمِهِ إِنَّا لَنَرَاکَ فِی سَفَاهَةٍ وِإِنَّا لَنَظُنُّکَ مِنَ الْکَاذِبِینَ ﴿۶۶﴾ |
گفت اى قوم من در من سفاهتى نیست ولى من فرستادهاى از جانب پروردگار جهانیانم (۶۷) | | قَالَ یَا قَوْمِ لَیْسَ بِی سَفَاهَةٌ وَلَکِنِّی رَسُولٌ مِّن رَّبِّ الْعَالَمِینَ ﴿۶۷﴾ |
پیامهاى پروردگارم را به شما مىرسانم و براى شما خیر خواهى امینم (۶۸) | | أُبَلِّغُکُمْ رِسَالاتِ رَبِّی وَأَنَاْ لَکُمْ نَاصِحٌ أَمِینٌ ﴿۶۸﴾ |
آیا
تعجب کردید که بر مردى از خودتان پندى از جانب پروردگارتان براى شما آمده
تا شما را هشدار دهد و به خاطر آورید زمانى را که [خداوند] شما را پس از
قوم نوح جانشینان [آنان] قرار داد و در خلقت بر قوت شما افزود پس نعمتهاى
خدا را به یاد آورید باشد که رستگار شوید (۶۹) | | أَوَعَجِبْتُمْ
أَن جَاءکُمْ ذِکْرٌ مِّن رَّبِّکُمْ عَلَى رَجُلٍ مِّنکُمْ لِیُنذِرَکُمْ
وَاذکُرُواْ إِذْ جَعَلَکُمْ خُلَفَاء مِن بَعْدِ قَوْمِ نُوحٍ
وَزَادَکُمْ فِی الْخَلْقِ بَسْطَةً فَاذْکُرُواْ آلاء اللّهِ لَعَلَّکُمْ
تُفْلِحُونَ ﴿۶۹﴾ |
گفتند
آیا به سوى ما آمدهاى که تنها خدا را بپرستیم و آنچه را که پدرانمان مى
پرستیدند رها کنیم اگر راست مىگویى آنچه را به ما وعده مىدهى براى ما
بیاور (۷۰) | | قَالُواْ
أَجِئْتَنَا لِنَعْبُدَ اللّهَ وَحْدَهُ وَنَذَرَ مَا کَانَ یَعْبُدُ
آبَاؤُنَا فَأْتِنَا بِمَا تَعِدُنَا إِن کُنتَ مِنَ الصَّادِقِینَ ﴿۷۰﴾ |
گفت
راستى که عذاب و خشمى [سخت] از پروردگارتان بر شما مقرر گردیده است آیا در
باره نامهایى که خود و پدرانتان [براى بتها] نامگذارى کردهاید و خدا بر
[حقانیت] آنها برهانى فرو نفرستاده با من مجادله مىکنید پس منتظر باشید
که من [هم] با شما از منتظرانم (۷۱) | | قَالَ
قَدْ وَقَعَ عَلَیْکُم مِّن رَّبِّکُمْ رِجْسٌ وَغَضَبٌ أَتُجَادِلُونَنِی
فِی أَسْمَاء سَمَّیْتُمُوهَا أَنتُمْ وَآبَآؤکُم مَّا نَزَّلَ اللّهُ
بِهَا مِن سُلْطَانٍ فَانتَظِرُواْ إِنِّی مَعَکُم مِّنَ الْمُنتَظِرِینَ ﴿۷۱﴾ |
پس او و کسانى را که با او بودند به رحمتى از خود رهانیدیم و کسانى را که آیات ما را دروغ شمردند و مؤمن نبودند ریشهکن کردیم (۷۲) | | فَأَنجَیْنَاهُ
وَالَّذِینَ مَعَهُ بِرَحْمَةٍ مِّنَّا وَقَطَعْنَا دَابِرَ الَّذِینَ
کَذَّبُواْ بِآیَاتِنَا وَمَا کَانُواْ مُؤْمِنِینَ ﴿۷۲﴾ |
و
به سوى [قوم] ثمود صالح برادرشان را [فرستادیم] گفت اى قوم من خدا را
بپرستید براى شما معبودى جز او نیست در حقیقت براى شما از جانب
پروردگارتان دلیلى آشکار آمده است این مادهشتر خدا براى شماست که
پدیدهاى شگرف است پس آن را بگذارید تا در زمین خدا بخورد و گزندى به او
نرسانید تا [مبادا] شما را عذابى دردناک فرو گیرد (۷۳) | | وَإِلَى
ثَمُودَ أَخَاهُمْ صَالِحًا قَالَ یَا قَوْمِ اعْبُدُواْ اللّهَ مَا لَکُم
مِّنْ إِلَهٍ غَیْرُهُ قَدْ جَاءتْکُم بَیِّنَةٌ مِّن رَّبِّکُمْ هَذِهِ
نَاقَةُ اللّهِ لَکُمْ آیَةً فَذَرُوهَا تَأْکُلْ فِی أَرْضِ اللّهِ وَلاَ
تَمَسُّوهَا بِسُوَءٍ فَیَأْخُذَکُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿۷۳﴾ |
و
به یاد آورید هنگامى را که شما را پس از [قوم] عاد جانشینان [آنان]
گردانید و در زمین به شما جاى [مناسب] داد در دشتهاى آن [براى خود]
کاخهایى اختیار مى کردید و از کوهها خانههایى [زمستانى] مىتراشیدید پس
نعمتهاى خدا را به یاد آورید و در زمین سر به فساد برمدارید (۷۴) | | وَاذْکُرُواْ
إِذْ جَعَلَکُمْ خُلَفَاء مِن بَعْدِ عَادٍ وَبَوَّأَکُمْ فِی الأَرْضِ
تَتَّخِذُونَ مِن سُهُولِهَا قُصُورًا وَتَنْحِتُونَ الْجِبَالَ بُیُوتًا
فَاذْکُرُواْ آلاء اللّهِ وَلاَ تَعْثَوْا فِی الأَرْضِ مُفْسِدِینَ ﴿۷۴﴾ |
سران
قوم او که استکبار مىورزیدند به مستضعفانى که ایمان آورده بودند گفتند
آیا مىدانید که صالح از طرف پروردگارش فرستاده شده است گفتند بىتردید ما
به آنچه وى بدان رسالت یافته است مؤمنیم (۷۵) | | قَالَ
الْمَلأُ الَّذِینَ اسْتَکْبَرُواْ مِن قَوْمِهِ لِلَّذِینَ
اسْتُضْعِفُواْ لِمَنْ آمَنَ مِنْهُمْ أَتَعْلَمُونَ أَنَّ صَالِحًا
مُّرْسَلٌ مِّن رَّبِّهِ قَالُواْ إِنَّا بِمَا أُرْسِلَ بِهِ مُؤْمِنُونَ
﴿۷۵﴾ |
کسانى که استکبار مىورزیدند گفتند ما به آنچه شما بدان ایمان آوردهاید کافریم (۷۶) | | قَالَ الَّذِینَ اسْتَکْبَرُواْ إِنَّا بِالَّذِیَ آمَنتُمْ بِهِ کَافِرُونَ ﴿۷۶﴾ |
پس
آن مادهشتر را پى کردند و از فرمان پروردگار خود سرپیچیدند و گفتند اى
صالح اگر از پیامبرانى آنچه را به ما وعده مىدهى براى ما بیاور (۷۷) | | فَعَقَرُواْ
النَّاقَةَ وَعَتَوْاْ عَنْ أَمْرِ رَبِّهِمْ وَقَالُواْ یَا صَالِحُ
ائْتِنَا بِمَا تَعِدُنَا إِن کُنتَ مِنَ الْمُرْسَلِینَ ﴿۷۷﴾ |
آنگاه زمینلرزه آنان را فرو گرفت و در خانه هایشان از پا درآمدند (۷۸) | | فَأَخَذَتْهُمُ الرَّجْفَةُ فَأَصْبَحُواْ فِی دَارِهِمْ جَاثِمِینَ ﴿۷۸﴾ |
پس
[صالح] از ایشان روى برتافت و گفت اى قوم من به راستى من پیام پروردگارم
را به شما رساندم و خیر شما را خواستم ولى شما [خیرخواهان و نصیحتگران] را
دوست نمىدارید (۷۹) | | فَتَوَلَّى
عَنْهُمْ وَقَالَ یَا قَوْمِ لَقَدْ أَبْلَغْتُکُمْ رِسَالَةَ رَبِّی
وَنَصَحْتُ لَکُمْ وَلَکِن لاَّ تُحِبُّونَ النَّاصِحِینَ ﴿۷۹﴾ |
و
لوط را [فرستادیم] هنگامى که به قوم خود گفت آیا آن کار زشت[ى] را مرتکب
مىشوید که هیچ کس از جهانیان در آن بر شما پیشى نگرفته است (۸۰) | | وَلُوطًا إِذْ قَالَ لِقَوْمِهِ أَتَأْتُونَ الْفَاحِشَةَ مَا سَبَقَکُم بِهَا مِنْ أَحَدٍ مِّن الْعَالَمِینَ ﴿۸۰﴾ |
شما از روى شهوت به جاى زنان با مردان درمىآمیزید آرى شما گروهى تجاوزکارید (۸۱) | | إِنَّکُمْ لَتَأْتُونَ الرِّجَالَ شَهْوَةً مِّن دُونِ النِّسَاء بَلْ أَنتُمْ قَوْمٌ مُّسْرِفُونَ ﴿۸۱﴾ |
ولى پاسخ قومش جز این نبود که گفتند آنان را از شهرتان بیرون کنید زیرا آنان کسانىاند که به پاکى تظاهر مىکنند (۸۲) | | وَمَا کَانَ جَوَابَ قَوْمِهِ إِلاَّ أَن قَالُواْ أَخْرِجُوهُم مِّن قَرْیَتِکُمْ إِنَّهُمْ أُنَاسٌ یَتَطَهَّرُونَ ﴿۸۲﴾ |
پس او و خانوادهاش را غیر از زنش که از زمره باقیماندگان [در خاکستر مواد گوگردى] بود نجات دادیم (۸۳) | | فَأَنجَیْنَاهُ وَأَهْلَهُ إِلاَّ امْرَأَتَهُ کَانَتْ مِنَ الْغَابِرِینَ ﴿۸۳﴾ |
و بر سر آنان بارشى [از مواد گوگردى] بارانیدیم پس ببین فرجام گنهکاران چسان بود (۸۴) | | وَأَمْطَرْنَا عَلَیْهِم مَّطَرًا فَانظُرْ کَیْفَ کَانَ عَاقِبَةُ الْمُجْرِمِینَ ﴿۸۴﴾ |
و
به سوى [مردم] مدین برادرشان شعیب را [فرستادیم] گفت اى قوم من خدا را
بپرستید که براى شما هیچ معبودى جز او نیست در حقیقتشما را از جانب
پروردگارتان برهانى روشن آمده است پس پیمانه و ترازو را تمام نهید و اموال
مردم را کم مدهید و در زمین پس از اصلاح آن فساد مکنید این [رهنمودها] اگر
مؤمنید براى شما بهتر است (۸۵) | | وَإِلَى
مَدْیَنَ أَخَاهُمْ شُعَیْبًا قَالَ یَا قَوْمِ اعْبُدُواْ اللّهَ مَا
لَکُم مِّنْ إِلَهٍ غَیْرُهُ قَدْ جَاءتْکُم بَیِّنَةٌ مِّن رَّبِّکُمْ
فَأَوْفُواْ الْکَیْلَ وَالْمِیزَانَ وَلاَ تَبْخَسُواْ النَّاسَ
أَشْیَاءهُمْ وَلاَ تُفْسِدُواْ فِی الأَرْضِ بَعْدَ إِصْلاَحِهَا
ذَلِکُمْ خَیْرٌ لَّکُمْ إِن کُنتُم مُّؤْمِنِینَ ﴿۸۵﴾ |
و
بر سر هر راهى منشینید که [مردم را] بترسانید و کسى را که ایمان به خدا
آورده از راه خدا باز دارید و راه او را کج بخواهید و به یاد آورید هنگامى
را که اندک بودید پس شما را بسیار گردانید و بنگرید که فرجام فسادکاران
چگونه بوده است (۸۶) | | وَلاَ
تَقْعُدُواْ بِکُلِّ صِرَاطٍ تُوعِدُونَ وَتَصُدُّونَ عَن سَبِیلِ اللّهِ
مَنْ آمَنَ بِهِ وَتَبْغُونَهَا عِوَجًا وَاذْکُرُواْ إِذْ کُنتُمْ
قَلِیلًا فَکَثَّرَکُمْ وَانظُرُواْ کَیْفَ کَانَ عَاقِبَةُ
الْمُفْسِدِینَ ﴿۸۶﴾ |
و
اگر گروهى از شما به آنچه من بدان فرستاده شدهام ایمان آورده و گروه دیگر
ایمان نیاوردهاند صبر کنید تا خدا میان ما داورى کند [که] او بهترین
داوران است (۸۷) | | وَإِن
کَانَ طَآئِفَةٌ مِّنکُمْ آمَنُواْ بِالَّذِی أُرْسِلْتُ بِهِ وَطَآئِفَةٌ
لَّمْ یْؤْمِنُواْ فَاصْبِرُواْ حَتَّى یَحْکُمَ اللّهُ بَیْنَنَا وَهُوَ
خَیْرُ الْحَاکِمِینَ ﴿۸۷﴾ |