|
|
|
به نام خداوند رحمتگر مهربان |
| بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ |
به
زودى مردم کم خرد خواهند گفت چه چیز آنان را از قبلهاى که بر آن بودند
رویگردان کرد بگو مشرق و مغرب از آن خداست هر که را خواهد به راه راست
هدایت مىکند (۱۴۲) | | سَیَقُولُ
السُّفَهَاء مِنَ النَّاسِ مَا وَلاَّهُمْ عَن قِبْلَتِهِمُ الَّتِی
کَانُواْ عَلَیْهَا قُل لِّلّهِ الْمَشْرِقُ وَالْمَغْرِبُ یَهْدِی مَن
یَشَاءُ إِلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِیمٍ ﴿۱۴۲﴾ |
و
بدین گونه شما را امتى میانه قرار دادیم تا بر مردم گواه باشید و پیامبر
بر شما گواه باشد و قبلهاى را که [چندى] بر آن بودى مقرر نکردیم جز براى
آنکه کسى را که از پیامبر پیروى مىکند از آن کس که از عقیده خود
برمىگردد بازشناسیم هر چند [این کار] جز بر کسانى که خدا هدایت[شان] کرده
سخت گران بود و خدا بر آن نبود که ایمان شما را ضایع گرداند زیرا خدا
[نسبت] به مردم دلسوز و مهربان است (۱۴۳) | | وَکَذَلِکَ
جَعَلْنَاکُمْ أُمَّةً وَسَطًا لِّتَکُونُواْ شُهَدَاء عَلَى النَّاسِ
وَیَکُونَ الرَّسُولُ عَلَیْکُمْ شَهِیدًا وَمَا جَعَلْنَا الْقِبْلَةَ
الَّتِی کُنتَ عَلَیْهَا إِلاَّ لِنَعْلَمَ مَن یَتَّبِعُ الرَّسُولَ
مِمَّن یَنقَلِبُ عَلَى عَقِبَیْهِ وَإِن کَانَتْ لَکَبِیرَةً إِلاَّ
عَلَى الَّذِینَ هَدَى اللّهُ وَمَا کَانَ اللّهُ لِیُضِیعَ إِیمَانَکُمْ
إِنَّ اللّهَ بِالنَّاسِ لَرَؤُوفٌ رَّحِیمٌ ﴿۱۴۳﴾ |
ما
[به هر سو] گردانیدن رویت در آسمان را نیک مىبینیم پس [باش تا] تو را به
قبلهاى که بدان خشنود شوى برگردانیم پس روى خود را به سوى مسجدالحرام کن
و هر جا بودید روى خود را به سوى آن بگردانید در حقیقت اهل کتاب نیک
مىدانند که این [تغییر قبله] از جانب پروردگارشان [بجا و] درست است و خدا
از آنچه مىکنند غافل نیست (۱۴۴) | | قَدْ
نَرَى تَقَلُّبَ وَجْهِکَ فِی السَّمَاء فَلَنُوَلِّیَنَّکَ قِبْلَةً
تَرْضَاهَا فَوَلِّ وَجْهَکَ شَطْرَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَحَیْثُ مَا
کُنتُمْ فَوَلُّواْ وُجُوِهَکُمْ شَطْرَهُ وَإِنَّ الَّذِینَ أُوْتُواْ
الْکِتَابَ لَیَعْلَمُونَ أَنَّهُ الْحَقُّ مِن رَّبِّهِمْ وَمَا اللّهُ
بِغَافِلٍ عَمَّا یَعْمَلُونَ ﴿۱۴۴﴾ |
و
اگر هر گونه معجزهاى براى اهل کتاب بیاورى [باز] قبله تو را پیروى
نمىکنند و تو [نیز] پیرو قبله آنان نیستى و خود آنان پیرو قبله یکدیگر
نیستند و پس از علمى که تو را [حاصل] آمده اگر از هوسهاى ایشان پیروى کنى
در آن صورت جدا از ستمکاران خواهى بود (۱۴۵) | | وَلَئِنْ
أَتَیْتَ الَّذِینَ أُوْتُواْ الْکِتَابَ بِکُلِّ آیَةٍ مَّا تَبِعُواْ
قِبْلَتَکَ وَمَا أَنتَ بِتَابِعٍ قِبْلَتَهُمْ وَمَا بَعْضُهُم بِتَابِعٍ
قِبْلَةَ بَعْضٍ وَلَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْوَاءهُم مِّن بَعْدِ مَا جَاءکَ
مِنَ الْعِلْمِ إِنَّکَ إِذًَا لَّمِنَ الظَّالِمِینَ ﴿۱۴۵﴾ |
کسانى
که به ایشان کتاب [آسمانى] دادهایم همان گونه که پسران خود را مىشناسند
او [=محمد] را مىشناسند و مسلما گروهى از ایشان حقیقت را نهفته مىدارند
و خودشان [هم] مىدانند (۱۴۶) | | الَّذِینَ
آتَیْنَاهُمُ الْکِتَابَ یَعْرِفُونَهُ کَمَا یَعْرِفُونَ أَبْنَاءهُمْ
وَإِنَّ فَرِیقًا مِّنْهُمْ لَیَکْتُمُونَ الْحَقَّ وَهُمْ یَعْلَمُونَ ﴿۱۴۶﴾ |
حق از جانب پروردگار توست پس مبادا از تردیدکنندگان باشى (۱۴۷) | | الْحَقُّ مِن رَّبِّکَ فَلاَ تَکُونَنَّ مِنَ الْمُمْتَرِینَ ﴿۱۴۷﴾ |
و
براى هر کسى قبلهاى است که وى روى خود را به آن [سوى] مىگرداند پس در
کارهاى نیک بر یکدیگر پیشى گیرید هر کجا که باشید خداوند همگى شما را [به
سوى خود باز] مىآورد در حقیقتخدا بر همه چیز تواناست (۱۴۸) | | وَلِکُلٍّ
وِجْهَةٌ هُوَ مُوَلِّیهَا فَاسْتَبِقُواْ الْخَیْرَاتِ أَیْنَ مَا
تَکُونُواْ یَأْتِ بِکُمُ اللّهُ جَمِیعًا إِنَّ اللّهَ عَلَى کُلِّ
شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿۱۴۸﴾ |
و
از هر کجا بیرون آمدى روى خود را به سوى مسجدالحرام بگردان و البته این
[فرمان] حق است و از جانب پروردگار تو است و خداوند از آنچه مىکنید غافل
نیست (۱۴۹) | | وَمِنْ
حَیْثُ خَرَجْتَ فَوَلِّ وَجْهَکَ شَطْرَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ
وَإِنَّهُ لَلْحَقُّ مِن رَّبِّکَ وَمَا اللّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا
تَعْمَلُونَ ﴿۱۴۹﴾ |
و
از هر کجا بیرون آمدى [به هنگام نماز] روى خود را به سمت مسجدالحرام
بگردان و هر کجا بودید رویهاى خود را به سوى آن بگردانید تا براى مردم غیر
از ستمگرانشان بر شما حجتى نباشد پس از آنان نترسید و از من بترسید تا
نعمتخود را بر شما کامل گردانم و باشد که هدایتشوید (۱۵۰) | | وَمِنْ
حَیْثُ خَرَجْتَ فَوَلِّ وَجْهَکَ شَطْرَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَحَیْثُ
مَا کُنتُمْ فَوَلُّواْ وُجُوهَکُمْ شَطْرَهُ لِئَلاَّ یَکُونَ لِلنَّاسِ
عَلَیْکُمْ حُجَّةٌ إِلاَّ الَّذِینَ ظَلَمُواْ مِنْهُمْ فَلاَ
تَخْشَوْهُمْ وَاخْشَوْنِی وَلأُتِمَّ نِعْمَتِی عَلَیْکُمْ وَلَعَلَّکُمْ
تَهْتَدُونَ ﴿۱۵۰﴾ |
همان
طور که در میان شما فرستادهاى از خودتان روانه کردیم [که] آیات ما را بر
شما مىخواند و شما را پاک مىگرداند و به شما کتاب و حکمت مىآموزد و
آنچه را نمىدانستید به شما یاد مىدهد (۱۵۱) | | کَمَا
أَرْسَلْنَا فِیکُمْ رَسُولًا مِّنکُمْ یَتْلُو عَلَیْکُمْ آیَاتِنَا
وَیُزَکِّیکُمْ وَیُعَلِّمُکُمُ الْکِتَابَ وَالْحِکْمَةَ وَیُعَلِّمُکُم
مَّا لَمْ تَکُونُواْ تَعْلَمُونَ ﴿۱۵۱﴾ |
پس مرا یاد کنید [تا] شما را یاد کنم و شکرانهام را به جاى آرید و با من ناسپاسى نکنید (۱۵۲) | | فَاذْکُرُونِی أَذْکُرْکُمْ وَاشْکُرُواْ لِی وَلاَ تَکْفُرُونِ ﴿۱۵۲﴾ |
اى کسانى که ایمان آوردهاید از شکیبایى و نماز یارى جویید زیرا خدا با شکیبایان است (۱۵۳) | | یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ اسْتَعِینُواْ بِالصَّبْرِ وَالصَّلاَةِ إِنَّ اللّهَ مَعَ الصَّابِرِینَ ﴿۱۵۳﴾ |
و کسانى را که در راه خدا کشته مىشوند مرده نخوانید بلکه زندهاند ولى شما نمىدانید (۱۵۴) | | وَلاَ تَقُولُواْ لِمَنْ یُقْتَلُ فِی سَبیلِ اللّهِ أَمْوَاتٌ بَلْ أَحْیَاء وَلَکِن لاَّ تَشْعُرُونَ ﴿۱۵۴﴾ |
و قطعا شما را به چیزى از [قبیل] ترس و گرسنگى و کاهشى در اموال و جانها و محصولات مىآزماییم و مژده ده شکیبایان را (۱۵۵) | | وَلَنَبْلُوَنَّکُمْ
بِشَیْءٍ مِّنَ الْخَوفْ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِّنَ الأَمَوَالِ
وَالأنفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابِرِینَ ﴿۱۵۵﴾ |
[همان] کسانى که چون مصیبتى به آنان برسد مىگویند ما از آن خدا هستیم و به سوى او باز مىگردیم (۱۵۶) | | الَّذِینَ إِذَا أَصَابَتْهُم مُّصِیبَةٌ قَالُواْ إِنَّا لِلّهِ وَإِنَّا إِلَیْهِ رَاجِعونَ ﴿۱۵۶﴾ |
بر ایشان درودها و رحمتى از پروردگارشان [باد] و راهیافتگان [هم] خود ایشانند (۱۵۷) | | أُولَئِکَ عَلَیْهِمْ صَلَوَاتٌ مِّن رَّبِّهِمْ وَرَحْمَةٌ وَأُولَئِکَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ ﴿۱۵۷﴾ |
در
حقیقت صفا و مروه از شعایر خداست [که یادآور اوست] پس هر که خانه [خدا] را
حج کند یا عمره گزارد بر او گناهى نیست که میان آن دو سعى به جاى آورد و
هر که افزون بر فریضه کار نیکى کند خدا حق شناس و داناست (۱۵۸) | | إِنَّ
الصَّفَا وَالْمَرْوَةَ مِن شَعَآئِرِ اللّهِ فَمَنْ حَجَّ الْبَیْتَ أَوِ
اعْتَمَرَ فَلاَ جُنَاحَ عَلَیْهِ أَن یَطَّوَّفَ بِهِمَا وَمَن تَطَوَّعَ
خَیْرًا فَإِنَّ اللّهَ شَاکِرٌ عَلِیمٌ ﴿۱۵۸﴾ |
کسانى
که نشانههاى روشن و رهنمودى را که فرو فرستادهایم بعد از آنکه آن را
براى مردم در کتاب توضیح دادهایم نهفته مىدارند آنان را خدا لعنت مىکند
و لعنتکنندگان لعنتشان مىکنند (۱۵۹) | | إِنَّ
الَّذِینَ یَکْتُمُونَ مَا أَنزَلْنَا مِنَ الْبَیِّنَاتِ وَالْهُدَى مِن
بَعْدِ مَا بَیَّنَّاهُ لِلنَّاسِ فِی الْکِتَابِ أُولَئِکَ یَلعَنُهُمُ
اللّهُ وَیَلْعَنُهُمُ اللَّاعِنُونَ ﴿۱۵۹﴾ |
مگر کسانى که توبه کردند و [خود را] اصلاح نمودند و [حقیقت را] آشکار کردند پس بر آنان خواهم بخشود و من توبهپذیر مهربانم (۱۶۰) | | إِلاَّ الَّذِینَ تَابُواْ وَأَصْلَحُواْ وَبَیَّنُواْ فَأُوْلَئِکَ أَتُوبُ عَلَیْهِمْ وَأَنَا التَّوَّابُ الرَّحِیمُ ﴿۱۶۰﴾ |
کسانى که کافر شدند و در حال کفر مردند لعنتخدا و فرشتگان و تمام مردم بر آنان باد (۱۶۱) | | إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا وَمَاتُوا وَهُمْ کُفَّارٌ أُولَئِکَ عَلَیْهِمْ لَعْنَةُ اللّهِ وَالْمَلآئِکَةِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِینَ ﴿۱۶۱﴾ |
در آن [لعنت] جاودانه بمانند نه عذابشان کاسته گردد و نه مهلتیابند (۱۶۲) | | خَالِدِینَ فِیهَا لاَ یُخَفَّفُ عَنْهُمُ الْعَذَابُ وَلاَ هُمْ یُنظَرُونَ ﴿۱۶۲﴾ |
و معبود شما معبود یگانهاى است که جز او هیچ معبودى نیست [و اوست] بخشایشگر مهربان (۱۶۳) | | وَإِلَهُکُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ لاَّ إِلَهَ إِلاَّ هُوَ الرَّحْمَنُ الرَّحِیمُ ﴿۱۶۳﴾ |
راستى
که در آفرینش آسمانها و زمین و در پى یکدیگر آمدن شب و روز و کشتیهایى که
در دریا روانند با آنچه به مردم سود مىرساند و [همچنین] آبى که خدا از
آسمان فرو فرستاده و با آن زمین را پس از مردنش زنده گردانیده و در آن هر
گونه جنبندهاى پراکنده کرده و [نیز در] گردانیدن بادها و ابرى که میان
آسمان و زمین آرمیده است براى گروهى که مىاندیشند واقعا نشانههایى
[گویا] وجود دارد (۱۶۴) | | إِنَّ
فِی خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ وَاخْتِلاَفِ اللَّیْلِ وَالنَّهَارِ
وَالْفُلْکِ الَّتِی تَجْرِی فِی الْبَحْرِ بِمَا یَنفَعُ النَّاسَ وَمَا
أَنزَلَ اللّهُ مِنَ السَّمَاءِ مِن مَّاء فَأَحْیَا بِهِ الأرْضَ بَعْدَ
مَوْتِهَا وَبَثَّ فِیهَا مِن کُلِّ دَآبَّةٍ وَتَصْرِیفِ الرِّیَاحِ
وَالسَّحَابِ الْمُسَخِّرِ بَیْنَ السَّمَاء وَالأَرْضِ لآیَاتٍ لِّقَوْمٍ
یَعْقِلُونَ ﴿۱۶۴﴾ |
و
برخى از مردم در برابر خدا همانندهایى [براى او] برمىگزینند و آنها را
چون دوستى خدا دوست مىدارند ولى کسانى که ایمان آوردهاند به خدا محبت
بیشترى دارند کسانى که [با برگزیدن بتها به خود] ستم نمودهاند اگر
مىدانستند هنگامى که عذاب را مشاهده کنند تمام نیرو[ها] از آن خداست و
خدا سختکیفر است (۱۶۵) | | وَمِنَ
النَّاسِ مَن یَتَّخِذُ مِن دُونِ اللّهِ أَندَادًا یُحِبُّونَهُمْ
کَحُبِّ اللّهِ وَالَّذِینَ آمَنُواْ أَشَدُّ حُبًّا لِّلّهِ وَلَوْ یَرَى
الَّذِینَ ظَلَمُواْ إِذْ یَرَوْنَ الْعَذَابَ أَنَّ الْقُوَّةَ لِلّهِ
جَمِیعًا وَأَنَّ اللّهَ شَدِیدُ الْعَذَابِ ﴿۱۶۵﴾ |
آنگاه که پیشوایان از پیروان بیزارى جویند و عذاب را مشاهده کنند و میانشان پیوندها بریده گردد (۱۶۶) | | إِذْ تَبَرَّأَ الَّذِینَ اتُّبِعُواْ مِنَ الَّذِینَ اتَّبَعُواْ وَرَأَوُاْ الْعَذَابَ وَتَقَطَّعَتْ بِهِمُ الأَسْبَابُ ﴿۱۶۶﴾ |
و
پیروان مىگویند کاش براى ما بازگشتى بود تا همان گونه که [آنان] از ما
بیزارى جستند [ما نیز] از آنان بیزارى مىجستیم این گونه خداوند کارهایشان
را که بر آنان مایه حسرتهاست به ایشان مىنمایاند و از آتش بیرونآمدنى
نیستند (۱۶۷) | | وَقَالَ
الَّذِینَ اتَّبَعُواْ لَوْ أَنَّ لَنَا کَرَّةً فَنَتَبَرَّأَ مِنْهُمْ
کَمَا تَبَرَّؤُواْ مِنَّا کَذَلِکَ یُرِیهِمُ اللّهُ أَعْمَالَهُمْ
حَسَرَاتٍ عَلَیْهِمْ وَمَا هُم بِخَارِجِینَ مِنَ النَّارِ ﴿۱۶۷﴾ |
اى مردم از آنچه در زمین استحلال و پاکیزه را بخورید و از گامهاى شیطان پیروى مکنید که او دشمن آشکار شماست (۱۶۸) | | یَا
أَیُّهَا النَّاسُ کُلُواْ مِمَّا فِی الأَرْضِ حَلاَلًا طَیِّبًا وَلاَ
تَتَّبِعُواْ خُطُوَاتِ الشَّیْطَانِ إِنَّهُ لَکُمْ عَدُوٌّ مُّبِینٌ ﴿۱۶۸﴾ |
[او] شما را فقط به بدى و زشتى فرمان مىدهد و [وامىدارد] تا بر خدا چیزى را که نمىدانید بربندید (۱۶۹) | | إِنَّمَا یَأْمُرُکُمْ بِالسُّوءِ وَالْفَحْشَاء وَأَن تَقُولُواْ عَلَى اللّهِ مَا لاَ تَعْلَمُونَ ﴿۱۶۹﴾ |
و
چون به آنان گفته شود از آنچه خدا نازل کرده است پیروى کنید مىگویند نه
بلکه از چیزى که پدران خود را بر آن یافتهایم پیروى مىکنیم آیا هر چند
پدرانشان چیزى را درک نمىکرده و به راه صواب نمىرفتهاند [باز هم در خور
پیروى هستند] (۱۷۰) | | وَإِذَا
قِیلَ لَهُمُ اتَّبِعُوا مَا أَنزَلَ اللّهُ قَالُواْ بَلْ نَتَّبِعُ مَا
أَلْفَیْنَا عَلَیْهِ آبَاءنَا أَوَلَوْ کَانَ آبَاؤُهُمْ لاَ یَعْقِلُونَ
شَیْئًا وَلاَ یَهْتَدُونَ ﴿۱۷۰﴾ |
و
مثل [دعوتکننده] کافران چون مثل کسى است که حیوانى را که جز صدا و ندایى
[مبهم چیزى] نمىشنود بانگ مىزند [آرى] کرند لالند کورند [و] درنمىیابند
(۱۷۱) | | وَمَثَلُ
الَّذِینَ کَفَرُواْ کَمَثَلِ الَّذِی یَنْعِقُ بِمَا لاَ یَسْمَعُ إِلاَّ
دُعَاء وَنِدَاء صُمٌّ بُکْمٌ عُمْیٌ فَهُمْ لاَ یَعْقِلُونَ ﴿۱۷۱﴾ |
اى کسانى که ایمان آوردهاید از نعمتهاى پاکیزهاى که روزى شما کردهایم بخورید و اگر تنها او را مىپرستید خدا را شکر کنید (۱۷۲) | | یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ کُلُواْ مِن طَیِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاکُمْ وَاشْکُرُواْ لِلّهِ إِن کُنتُمْ إِیَّاهُ تَعْبُدُونَ ﴿۱۷۲﴾ |
[خداوند]
تنها مردار و خون و گوشتخوک و آنچه را که [هنگام سر بریدن] نام غیر خدا
بر آن برده شده بر شما حرام گردانیده است [ولى] کسى که [براى حفظ جان خود
به خوردن آنها] ناچار شود در صورتى که ستمگر و متجاوز نباشد بر او گناهى
نیست زیرا خدا آمرزنده و مهربان است (۱۷۳) | | إِنَّمَا
حَرَّمَ عَلَیْکُمُ الْمَیْتَةَ وَالدَّمَ وَلَحْمَ الْخِنزِیرِ وَمَا
أُهِلَّ بِهِ لِغَیْرِ اللّهِ فَمَنِ اضْطُرَّ غَیْرَ بَاغٍ وَلاَ عَادٍ
فَلا إِثْمَ عَلَیْهِ إِنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَّحِیمٌ ﴿۱۷۳﴾ |
کسانى
که آنچه را خداوند از کتاب نازل کرده پنهان مىدارند و بدان بهاى ناچیزى
به دست مىآورند آنان جز آتش در شکمهاى خویش فرو نبرند و خدا روز قیامت با
ایشان سخن نخواهد گفت و پاکشان نخواهد کرد و عذابى دردناک خواهند داشت (۱۷۴) | | إِنَّ
الَّذِینَ یَکْتُمُونَ مَا أَنزَلَ اللّهُ مِنَ الْکِتَابِ وَیَشْتَرُونَ
بِهِ ثَمَنًا قَلِیلًا أُولَئِکَ مَا یَأْکُلُونَ فِی بُطُونِهِمْ إِلاَّ
النَّارَ وَلاَ یُکَلِّمُهُمُ اللّهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَلاَ
یُزَکِّیهِمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿۱۷۴﴾ |
آنان
همان کسانى هستند که گمراهى را به [بهاى] هدایت و عذاب را به [ازاى] آمرزش
خریدند پس به راستى چه اندازه باید بر آتش شکیبا باشند (۱۷۵) | | أُولَئِکَ الَّذِینَ اشْتَرَوُاْ الضَّلاَلَةَ بِالْهُدَى وَالْعَذَابَ بِالْمَغْفِرَةِ فَمَآ أَصْبَرَهُمْ عَلَى النَّارِ ﴿۱۷۵﴾ |
چرا
که خداوند کتاب [تورات] را به حق نازل کرده است و کسانى که در باره کتاب
[خدا] با یکدیگر به اختلاف پرداختند در ستیزهاى دور و درازند (۱۷۶) | | ذَلِکَ بِأَنَّ اللّهَ نَزَّلَ الْکِتَابَ بِالْحَقِّ وَإِنَّ الَّذِینَ اخْتَلَفُواْ فِی الْکِتَابِ لَفِی شِقَاقٍ بَعِیدٍ ﴿۱۷۶﴾ |
نیکوکارى
آن نیست که روى خود را به سوى مشرق و [یا] مغرب بگردانید بلکه نیکى آن است
که کسى به خدا و روز بازپسین و فرشتگان و کتاب [آسمانى] و پیامبران ایمان
آورد و مال [خود] را با وجود دوست داشتنش به خویشاوندان و یتیمان و
بینوایان و در راهماندگان و گدایان و در [راه آزاد کردن] بندگان بدهد و
نماز را برپاى دارد و زکات را بدهد و آنان که چون عهد بندند به عهد خود
وفادارانند و در سختى و زیان و به هنگام جنگ شکیبایانند آنانند کسانى که
راست گفتهاند و آنان همان پرهیزگارانند (۱۷۷) | | لَّیْسَ
الْبِرَّ أَن تُوَلُّواْ وُجُوهَکُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ
وَلَکِنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللّهِ وَالْیَوْمِ الآخِرِ
وَالْمَلآئِکَةِ وَالْکِتَابِ وَالنَّبِیِّینَ وَآتَى الْمَالَ عَلَى
حُبِّهِ ذَوِی الْقُرْبَى وَالْیَتَامَى وَالْمَسَاکِینَ وَابْنَ
السَّبِیلِ وَالسَّآئِلِینَ وَفِی الرِّقَابِ وَأَقَامَ الصَّلاةَ وَآتَى
الزَّکَاةَ وَالْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذَا عَاهَدُواْ وَالصَّابِرِینَ
فِی الْبَأْسَاء والضَّرَّاء وَحِینَ الْبَأْسِ أُولَئِکَ الَّذِینَ
صَدَقُوا وَأُولَئِکَ هُمُ الْمُتَّقُونَ ﴿۱۷۷﴾ |
اى
کسانى که ایمان آوردهاید در باره کشتگان بر شما [حق] قصاص مقرر شده آزاد
عوض آزاد و بنده عوض بنده و زن عوض زن و هر کس که از جانب برادر [دینى]اش
[یعنى ولى مقتول] چیزى [از حق قصاص] به او گذشتشود [باید از گذشت ولى
مقتول] به طور پسندیده پیروى کند و با [رعایت] احسان [خونبها را] به او
بپردازد این [حکم] تخفیف و رحمتى از پروردگار شماست پس هر کس بعد از آن از
اندازه درگذرد وى را عذابى دردناک است (۱۷۸) | | یَا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ کُتِبَ عَلَیْکُمُ الْقِصَاصُ فِی الْقَتْلَى
الْحُرُّ بِالْحُرِّ وَالْعَبْدُ بِالْعَبْدِ وَالأُنثَى بِالأُنثَى
فَمَنْ عُفِیَ لَهُ مِنْ أَخِیهِ شَیْءٌ فَاتِّبَاعٌ بِالْمَعْرُوفِ
وَأَدَاء إِلَیْهِ بِإِحْسَانٍ ذَلِکَ تَخْفِیفٌ مِّن رَّبِّکُمْ
وَرَحْمَةٌ فَمَنِ اعْتَدَى بَعْدَ ذَلِکَ فَلَهُ عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿۱۷۸﴾ |
و اى خردمندان شما را در قصاص زندگانى است باشد که به تقوا گرایید (۱۷۹) | | وَلَکُمْ فِی الْقِصَاصِ حَیَاةٌ یَاْ أُولِیْ الأَلْبَابِ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ ﴿۱۷۹﴾ |
بر
شما مقرر شده است که چون یکى از شما را مرگ فرا رسد اگر مالى بر جاى گذارد
براى پدر و مادر و خویشاوندان [خود] به طور پسندیده وصیت کند [این کار]
حقى است بر پرهیزگاران (۱۸۰) | | کُتِبَ
عَلَیْکُمْ إِذَا حَضَرَ أَحَدَکُمُ الْمَوْتُ إِن تَرَکَ خَیْرًا
الْوَصِیَّةُ لِلْوَالِدَیْنِ وَالأقْرَبِینَ بِالْمَعْرُوفِ حَقًّا عَلَى
الْمُتَّقِینَ ﴿۱۸۰﴾ |
پس هر کس آن [وصیت] را بعد از شنیدنش تغییر دهد گناهش تنها بر [گردن] کسانى است که آن را تغییر مىدهند آرى خدا شنواى داناست (۱۸۱) | | فَمَن بَدَّلَهُ بَعْدَ مَا سَمِعَهُ فَإِنَّمَا إِثْمُهُ عَلَى الَّذِینَ یُبَدِّلُونَهُ إِنَّ اللّهَ سَمِیعٌ عَلِیمٌ ﴿۱۸۱﴾ |
ولى
کسى که از انحراف [و تمایل بیجاى] وصیتکنندهاى [نسبت به ورثهاش] یا از
گناه او [در وصیت به کار خلاف] بیم داشته باشد و میانشان را سازش دهد بر
او گناهى نیست که خدا آمرزنده مهربان است (۱۸۲) | | فَمَنْ خَافَ مِن مُّوصٍ جَنَفًا أَوْ إِثْمًا فَأَصْلَحَ بَیْنَهُمْ فَلاَ إِثْمَ عَلَیْهِ إِنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَّحِیمٌ ﴿۱۸۲﴾ |
اى
کسانى که ایمان آوردهاید روزه بر شما مقرر شده است همان گونه که بر کسانى
که پیش از شما [بودند] مقرر شده بود باشد که پرهیزگارى کنید (۱۸۳) | | یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصِّیَامُ کَمَا کُتِبَ عَلَى الَّذِینَ مِن قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ ﴿۱۸۳﴾ |
[روزه
در] روزهاى معدودى [بر شما مقرر شده است] [ولى] هر کس از شما بیمار یا در
سفر باشد [به همان شماره] تعدادى از روزهاى دیگر [را روزه بدارد] و بر
کسانى که [روزه] طاقتفرساست کفارهاى است که خوراک دادن به بینوایى است و
هر کس به میل خود بیشتر نیکى کند پس آن براى او بهتر است و اگر بدانید
روزه گرفتن براى شما بهتر است (۱۸۴) | | أَیَّامًا
مَّعْدُودَاتٍ فَمَن کَانَ مِنکُم مَّرِیضًا أَوْ عَلَى سَفَرٍ فَعِدَّةٌ
مِّنْ أَیَّامٍ أُخَرَ وَعَلَى الَّذِینَ یُطِیقُونَهُ فِدْیَةٌ طَعَامُ
مِسْکِینٍ فَمَن تَطَوَّعَ خَیْرًا فَهُوَ خَیْرٌ لَّهُ وَأَن تَصُومُواْ
خَیْرٌ لَّکُمْ إِن کُنتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿۱۸۴﴾ |
ماه
رمضان [همان ماه] است که در آن قرآن فرو فرستاده شده است [کتابى ] که مردم
را راهبر و [متضمن] دلایل آشکار هدایت و [میزان] تشخیص حق از باطل است پس
هر کس از شما این ماه را درک کند باید آن را روزه بدارد و کسى که بیمار یا
در سفر است [باید به شماره آن] تعدادى از روزهاى دیگر [را روزه بدارد] خدا
براى شما آسانى مىخواهد و براى شما دشوارى نمىخواهد تا شماره [مقرر] را
تکمیل کنید و خدا را به پاس آنکه رهنمونیتان کرده است به بزرگى بستایید و
باشد که شکرگزارى کنید (۱۸۵) | | شَهْرُ
رَمَضَانَ الَّذِیَ أُنزِلَ فِیهِ الْقُرْآنُ هُدًى لِّلنَّاسِ
وَبَیِّنَاتٍ مِّنَ الْهُدَى وَالْفُرْقَانِ فَمَن شَهِدَ مِنکُمُ
الشَّهْرَ فَلْیَصُمْهُ وَمَن کَانَ مَرِیضًا أَوْ عَلَى سَفَرٍ فَعِدَّةٌ
مِّنْ أَیَّامٍ أُخَرَ یُرِیدُ اللّهُ بِکُمُ الْیُسْرَ وَلاَ یُرِیدُ
بِکُمُ الْعُسْرَ وَلِتُکْمِلُواْ الْعِدَّةَ وَلِتُکَبِّرُواْ اللّهَ
عَلَى مَا هَدَاکُمْ وَلَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ ﴿۱۸۵﴾ |
و
هرگاه بندگان من از تو در باره من بپرسند [بگو] من نزدیکم و دعاى دعاکننده
را به هنگامى که مرا بخواند اجابت مىکنم پس [آنان] باید فرمان مرا گردن
نهند و به من ایمان آورند باشد که راه یابند (۱۸۶) | | وَإِذَا
سَأَلَکَ عِبَادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ
إِذَا دَعَانِ فَلْیَسْتَجِیبُواْ لِی وَلْیُؤْمِنُواْ بِی لَعَلَّهُمْ
یَرْشُدُونَ ﴿۱۸۶﴾ |
در
شبهاى روزه همخوابگى با زنانتان بر شما حلال گردیده است آنان براى شما
لباسى هستند و شما براى آنان لباسى هستید خدا مىدانست که شما با خودتان
ناراستى مىکردید پس توبه شما را پذیرفت و از شما درگذشت پس اکنون [در
شبهاى ماه رمضان مىتوانید] با آنان همخوابگى کنید و آنچه را خدا براى شما
مقرر داشته طلب کنید و بخورید و بیاشامید تا رشته سپید بامداد از رشته
سیاه [شب] بر شما نمودار شود سپس روزه را تا [فرا رسیدن] شب به اتمام
رسانید و در حالى که در مساجد معتکف هستید [با زنان] درنیامیزید این
استحدود احکام الهى پس [زنهار به قصد گناه] بدان نزدیک نشوید این گونه
خداوند آیات خود را براى مردم بیان مىکند باشد که پروا پیشه کنند (۱۸۷) | | أُحِلَّ
لَکُمْ لَیْلَةَ الصِّیَامِ الرَّفَثُ إِلَى نِسَآئِکُمْ هُنَّ لِبَاسٌ
لَّکُمْ وَأَنتُمْ لِبَاسٌ لَّهُنَّ عَلِمَ اللّهُ أَنَّکُمْ کُنتُمْ
تَخْتانُونَ أَنفُسَکُمْ فَتَابَ عَلَیْکُمْ وَعَفَا عَنکُمْ فَالآنَ
بَاشِرُوهُنَّ وَابْتَغُواْ مَا کَتَبَ اللّهُ لَکُمْ وَکُلُواْ
وَاشْرَبُواْ حَتَّى یَتَبَیَّنَ لَکُمُ الْخَیْطُ الأَبْیَضُ مِنَ
الْخَیْطِ الأَسْوَدِ مِنَ الْفَجْرِ ثُمَّ أَتِمُّواْ الصِّیَامَ إِلَى
الَّلیْلِ وَلاَ تُبَاشِرُوهُنَّ وَأَنتُمْ عَاکِفُونَ فِی الْمَسَاجِدِ
تِلْکَ حُدُودُ اللّهِ فَلاَ تَقْرَبُوهَا کَذَلِکَ یُبَیِّنُ اللّهُ
آیَاتِهِ لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ یَتَّقُونَ ﴿۱۸۷﴾ |
و
اموالتان را میان خودتان به ناروا مخورید و [به عنوان رشوه قسمتى از] آن
را به قضات مدهید تا بخشى از اموال مردم را به گناه بخورید در حالى که
خودتان [هم خوب] مىدانید (۱۸۸) | | وَلاَ
تَأْکُلُواْ أَمْوَالَکُم بَیْنَکُم بِالْبَاطِلِ وَتُدْلُواْ بِهَا إِلَى
الْحُکَّامِ لِتَأْکُلُواْ فَرِیقًا مِّنْ أَمْوَالِ النَّاسِ بِالإِثْمِ
وَأَنتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿۱۸۸﴾ |
در
باره [حکمت] هلالها[ى ماه] از تو مىپرسند بگو آنها [شاخص] گاهشمارى براى
مردم و [موسم] حجاند و نیکى آن نیست که از پشتخانهها درآیید بلکه نیکى
آن است که کسى تقوا پیشه کند و به خانهها از در [ورودى] آنها درآیید و از
خدا بترسید باشد که رستگار گردید (۱۸۹) | | یَسْأَلُونَکَ
عَنِ الأهِلَّةِ قُلْ هِیَ مَوَاقِیتُ لِلنَّاسِ وَالْحَجِّ وَلَیْسَ
الْبِرُّ بِأَنْ تَأْتُوْاْ الْبُیُوتَ مِن ظُهُورِهَا وَلَکِنَّ الْبِرَّ
مَنِ اتَّقَى وَأْتُواْ الْبُیُوتَ مِنْ أَبْوَابِهَا وَاتَّقُواْ اللّهَ
لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ ﴿۱۸۹﴾ |
و در راه خدا با کسانى که با شما مىجنگند بجنگید ولى از اندازه درنگذرید زیرا خداوند تجاوزکاران را دوست نمىدارد (۱۹۰) | | وَقَاتِلُواْ فِی سَبِیلِ اللّهِ الَّذِینَ یُقَاتِلُونَکُمْ وَلاَ تَعْتَدُواْ إِنَّ اللّهَ لاَ یُحِبُّ الْمُعْتَدِینَ ﴿۱۹۰﴾ |
و
هر کجا بر ایشان دستیافتید آنان را بکشید و همان گونه که شما را بیرون
راندند آنان را بیرون برانید [چرا که] فتنه [=شرک] از قتل بدتر است [با
این همه] در کنار مسجد الحرام با آنان جنگ مکنید مگر آنکه با شما در آن جا
به جنگ درآیند پس اگر با شما جنگیدند آنان را بکشید که کیفر کافران چنین
است (۱۹۱) | | وَاقْتُلُوهُمْ
حَیْثُ ثَقِفْتُمُوهُمْ وَأَخْرِجُوهُم مِّنْ حَیْثُ أَخْرَجُوکُمْ
وَالْفِتْنَةُ أَشَدُّ مِنَ الْقَتْلِ وَلاَ تُقَاتِلُوهُمْ عِندَ
الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ حَتَّى یُقَاتِلُوکُمْ فِیهِ فَإِن قَاتَلُوکُمْ
فَاقْتُلُوهُمْ کَذَلِکَ جَزَاء الْکَافِرِینَ ﴿۱۹۱﴾ |
و اگر بازایستادند البته خدا آمرزنده مهربان است (۱۹۲) | | فَإِنِ انتَهَوْاْ فَإِنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَّحِیمٌ ﴿۱۹۲﴾ |
با آنان بجنگید تا دیگر فتنهاى نباشد و دین مخصوص خدا شود پس اگر دست برداشتند تجاوز جز بر ستمکاران روا نیست (۱۹۳) | | وَقَاتِلُوهُمْ
حَتَّى لاَ تَکُونَ فِتْنَةٌ وَیَکُونَ الدِّینُ لِلّهِ فَإِنِ انتَهَواْ
فَلاَ عُدْوَانَ إِلاَّ عَلَى الظَّالِمِینَ ﴿۱۹۳﴾ |
این
ماه حرام در برابر آن ماه حرام است و [هتک] حرمتها قصاص دارد پس هر کس بر
شما تعدى کرد همان گونه که بر شما تعدى کرده بر او تعدى کنید و از خدا
پروا بدارید و بدانید که خدا با تقواپیشگان است (۱۹۴) | | الشَّهْرُ
الْحَرَامُ بِالشَّهْرِ الْحَرَامِ وَالْحُرُمَاتُ قِصَاصٌ فَمَنِ
اعْتَدَى عَلَیْکُمْ فَاعْتَدُواْ عَلَیْهِ بِمِثْلِ مَا اعْتَدَى
عَلَیْکُمْ وَاتَّقُواْ اللّهَ وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ مَعَ
الْمُتَّقِینَ ﴿۱۹۴﴾ |
و در راه خدا انفاق کنید و خود را با دستخود به هلاکت میفکنید و نیکى کنید که خدا نیکوکاران را دوست مىدارد (۱۹۵) | | وَأَنفِقُواْ
فِی سَبِیلِ اللّهِ وَلاَ تُلْقُواْ بِأَیْدِیکُمْ إِلَى التَّهْلُکَةِ
وَأَحْسِنُوَاْ إِنَّ اللّهَ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ ﴿۱۹۵﴾ |
و
براى خدا حج و عمره را به پایان رسانید و اگر [به علت موانعى] بازداشته
شدید آنچه از قربانى میسر است [قربانى کنید] و تا قربانى به قربانگاه
نرسیده سر خود را متراشید و هر کس از شما بیمار باشد یا در سر ناراحتیى
داشته باشد [و ناچار شود در احرام سر بتراشد] به کفاره [آن باید] روزهاى
بدارد یا صدقهاى دهد یا قربانیى بکند و چون ایمنى یافتید پس هر کس از
[اعمال] عمره به حج پرداخت [باید] آنچه از قربانى میسر است [قربانى کند] و
آن کس که [قربانى] نیافت [باید] در هنگام حجسه روز روزه [بدارد] و چون
برگشتید هفت [روز دیگر روزه بدارید] این ده [روز] تمام است این [حج تمتع]
براى کسى است که اهل مسجد الحرام [=مکه] نباشد و از خدا بترسید و بدانید
که خدا سختکیفر است (۱۹۶) | | وَأَتِمُّواْ
الْحَجَّ وَالْعُمْرَةَ لِلّهِ فَإِنْ أُحْصِرْتُمْ فَمَا اسْتَیْسَرَ
مِنَ الْهَدْیِ وَلاَ تَحْلِقُواْ رُؤُوسَکُمْ حَتَّى یَبْلُغَ الْهَدْیُ
مَحِلَّهُ فَمَن کَانَ مِنکُم مَّرِیضًا أَوْ بِهِ أَذًى مِّن رَّأْسِهِ
فَفِدْیَةٌ مِّن صِیَامٍ أَوْ صَدَقَةٍ أَوْ نُسُکٍ فَإِذَا أَمِنتُمْ
فَمَن تَمَتَّعَ بِالْعُمْرَةِ إِلَى الْحَجِّ فَمَا اسْتَیْسَرَ مِنَ
الْهَدْیِ فَمَن لَّمْ یَجِدْ فَصِیَامُ ثَلاثَةِ أَیَّامٍ فِی الْحَجِّ
وَسَبْعَةٍ إِذَا رَجَعْتُمْ تِلْکَ عَشَرَةٌ کَامِلَةٌ ذَلِکَ لِمَن
لَّمْ یَکُنْ أَهْلُهُ حَاضِرِی الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَاتَّقُواْ
اللّهَ وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ شَدِیدُ الْعِقَابِ ﴿۱۹۶﴾ |
حج
در ماههاى معینى است پس هر کس در این [ماه]ها حج را [برخود] واجب گرداند
[بداند که] در اثناى حج همبسترى و گناه و جدال [روا] نیست و هر کار نیکى
انجام مىدهید خدا آن را مىداند و براى خود توشه برگیرید که در حقیقت
بهترین توشه پرهیزگارى است و اى خردمندان از من پروا کنید (۱۹۷) | | الْحَجُّ
أَشْهُرٌ مَّعْلُومَاتٌ فَمَن فَرَضَ فِیهِنَّ الْحَجَّ فَلاَ رَفَثَ
وَلاَ فُسُوقَ وَلاَ جِدَالَ فِی الْحَجِّ وَمَا تَفْعَلُواْ مِنْ خَیْرٍ
یَعْلَمْهُ اللّهُ وَتَزَوَّدُواْ فَإِنَّ خَیْرَ الزَّادِ التَّقْوَى
وَاتَّقُونِ یَا أُوْلِی الأَلْبَابِ ﴿۱۹۷﴾ |
بر
شما گناهى نیست که [در سفر حج] از فضل پروردگارتان [روزى خویش] بجویید پس
چون از عرفات کوچ نمودید خدا را در مشعر الحرام یاد کنید و یادش کنید که
شما را که پیشتر از بیراهان بودید فرا راه آورد (۱۹۸) | | لَیْسَ
عَلَیْکُمْ جُنَاحٌ أَن تَبْتَغُواْ فَضْلًا مِّن رَّبِّکُمْ فَإِذَا
أَفَضْتُم مِّنْ عَرَفَاتٍ فَاذْکُرُواْ اللّهَ عِندَ الْمَشْعَرِ
الْحَرَامِ وَاذْکُرُوهُ کَمَا هَدَاکُمْ وَإِن کُنتُم مِّن قَبْلِهِ
لَمِنَ الضَّآلِّینَ ﴿۱۹۸﴾ |
پس از همان جا که [انبوه] مردم روانه مىشوند شما نیز روانه شوید و از خداوند آمرزش خواهید که خدا آمرزنده مهربان است (۱۹۹) | | ثُمَّ أَفِیضُواْ مِنْ حَیْثُ أَفَاضَ النَّاسُ وَاسْتَغْفِرُواْ اللّهَ إِنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَّحِیمٌ ﴿۱۹۹﴾ |
و
چون آداب ویژه حجخود را به جاى آوردید همان گونه که پدران خود را به یاد
مىآورید یا با یادکردنى بیشتر خدا را به یاد آورید و از مردم کسى است که
مىگوید پروردگارا به ما در همین دنیا عطا کن و حال آنکه براى او در آخرت
نصیبى نیست (۲۰۰) | | فَإِذَا
قَضَیْتُم مَّنَاسِکَکُمْ فَاذْکُرُواْ اللّهَ کَذِکْرِکُمْ آبَاءکُمْ
أَوْ أَشَدَّ ذِکْرًا فَمِنَ النَّاسِ مَن یَقُولُ رَبَّنَا آتِنَا فِی
الدُّنْیَا وَمَا لَهُ فِی الآخِرَةِ مِنْ خَلاَقٍ ﴿۲۰۰﴾ |
و برخى از آنان مىگویند پروردگارا در این دنیا به ما نیکى و در آخرت [نیز] نیکى عطا کن و ما را از عذاب آتش [دور] نگه دار (۲۰۱) | | وِمِنْهُم مَّن یَقُولُ رَبَّنَا آتِنَا فِی الدُّنْیَا حَسَنَةً وَفِی الآخِرَةِ حَسَنَةً وَقِنَا عَذَابَ النَّارِ ﴿۲۰۱﴾ |
آنانند که از دستاوردشان بهرهاى خواهند داشت و خدا زودشمار است (۲۰۲) | | أُولَئِکَ لَهُمْ نَصِیبٌ مِّمَّا کَسَبُواْ وَاللّهُ سَرِیعُ الْحِسَابِ ﴿۲۰۲﴾ |
و
خدا را در روزهایى معین یاد کنید پس هر کس شتاب کند [و اعمال را] در دو
روز [انجام دهد] گناهى بر او نیست و هر که تاخیر کند [و اعمال را در سه
روز انجام دهد] گناهى بر او نیست [این اختیار] براى کسى است که [از
محرمات] پرهیز کرده باشد و از خدا پروا کنید و بدانید که شما را به سوى او
گرد خواهد آورد (۲۰۳) | | وَاذْکُرُواْ
اللّهَ فِی أَیَّامٍ مَّعْدُودَاتٍ فَمَن تَعَجَّلَ فِی یَوْمَیْنِ فَلاَ
إِثْمَ عَلَیْهِ وَمَن تَأَخَّرَ فَلا إِثْمَ عَلَیْهِ لِمَنِ اتَّقَى
وَاتَّقُواْ اللّهَ وَاعْلَمُوا أَنَّکُمْ إِلَیْهِ تُحْشَرُونَ ﴿۲۰۳﴾ |
و
از میان مردم کسى است که در زندگى این دنیا سخنش تو را به تعجب وامىدارد
و خدا را بر آنچه در دل دارد گواه مىگیرد و حال آنکه او سختترین دشمنان
است (۲۰۴) | | وَمِنَ
النَّاسِ مَن یُعْجِبُکَ قَوْلُهُ فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَیُشْهِدُ
اللّهَ عَلَى مَا فِی قَلْبِهِ وَهُوَ أَلَدُّ الْخِصَامِ ﴿۲۰۴﴾ |
و چون برگردد [یا ریاستى یابد] کوشش مىکند که در زمین فساد نماید و کشت و نسل را نابود سازد و خداوند تباهکارى را دوست ندارد (۲۰۵) | | وَإِذَا تَوَلَّى سَعَى فِی الأَرْضِ لِیُفْسِدَ فِیِهَا وَیُهْلِکَ الْحَرْثَ وَالنَّسْلَ وَاللّهُ لاَ یُحِبُّ الفَسَادَ ﴿۲۰۵﴾ |
و چون به او گفته شود از خدا پروا کن نخوت وى را به گناه کشاند پس جهنم براى او بس است و چه بد بسترى است (۲۰۶) | | وَإِذَا قِیلَ لَهُ اتَّقِ اللّهَ أَخَذَتْهُ الْعِزَّةُ بِالإِثْمِ فَحَسْبُهُ جَهَنَّمُ وَلَبِئْسَ الْمِهَادُ ﴿۲۰۶﴾ |
و از میان مردم کسى است که جان خود را براى طلب خشنودى خدا مىفروشد و خدا نسبت به [این] بندگان مهربان است (۲۰۷) | | وَمِنَ النَّاسِ مَن یَشْرِی نَفْسَهُ ابْتِغَاء مَرْضَاتِ اللّهِ وَاللّهُ رَؤُوفٌ بِالْعِبَادِ ﴿۲۰۷﴾ |
اى کسانى که ایمان آوردهاید همگى به اطاعت [خدا] درآیید و گامهاى شیطان را دنبال مکنید که او براى شما دشمنى آشکار است (۲۰۸) | | یَا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ ادْخُلُواْ فِی السِّلْمِ کَآفَّةً وَلاَ
تَتَّبِعُواْ خُطُوَاتِ الشَّیْطَانِ إِنَّهُ لَکُمْ عَدُوٌّ مُّبِینٌ ﴿۲۰۸﴾ |
و اگر پس از آنکه براى شما دلایل آشکار آمد دستخوش لغزش شدید بدانید که خداوند تواناى حکیم است (۲۰۹) | | فَإِن زَلَلْتُمْ مِّن بَعْدِ مَا جَاءتْکُمُ الْبَیِّنَاتُ فَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ عَزِیزٌ حَکِیمٌ ﴿۲۰۹﴾ |
مگر
انتظار آنان غیر از این است که خدا و فرشتگان در [زیر] سایبانهایى از ابر
سپید به سوى آنان بیایند و کار [داورى] یکسره شود و کارها به سوى خدا
بازگردانده مىشود (۲۱۰) | | هَلْ
یَنظُرُونَ إِلاَّ أَن یَأْتِیَهُمُ اللّهُ فِی ظُلَلٍ مِّنَ الْغَمَامِ
وَالْمَلآئِکَةُ وَقُضِیَ الأَمْرُ وَإِلَى اللّهِ تُرْجَعُ الأمُورُ ﴿۲۱۰﴾ |
از
فرزندان اسرائیل بپرس چه بسیار نشانههاى روشنى به آنان دادیم و هر کس
نعمتخدا را پس از آنکه براى او آمد [به کفران] بدل کند خدا سختکیفر است (۲۱۱) | | سَلْ
بَنِی إِسْرَائِیلَ کَمْ آتَیْنَاهُم مِّنْ آیَةٍ بَیِّنَةٍ وَمَن
یُبَدِّلْ نِعْمَةَ اللّهِ مِن بَعْدِ مَا جَاءتْهُ فَإِنَّ اللّهَ
شَدِیدُ الْعِقَابِ ﴿۲۱۱﴾ |
زندگى
دنیا در چشم کافران آراسته شده است و مؤمنان را ریشخند مىکنند و [حال
آنکه] کسانى که تقواپیشه بودهاند در روز رستاخیز از آنان برترند و خدا به
هر که بخواهد بىشمار روزى مىدهد (۲۱۲) | | زُیِّنَ
لِلَّذِینَ کَفَرُواْ الْحَیَاةُ الدُّنْیَا وَیَسْخَرُونَ مِنَ الَّذِینَ
آمَنُواْ وَالَّذِینَ اتَّقَواْ فَوْقَهُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَاللّهُ
یَرْزُقُ مَن یَشَاءُ بِغَیْرِ حِسَابٍ ﴿۲۱۲﴾ |
مردم
امتى یگانه بودند پس خداوند پیامبران را نویدآور و بیمدهنده برانگیخت و
با آنان کتاب [خود] را بحق فرو فرستاد تا میان مردم در آنچه با هم اختلاف
داشتند داورى کند و جز کسانى که [کتاب] به آنان داده شد پس از آنکه دلایل
روشن براى آنان آمد به خاطر ستم [و حسدى] که میانشان بود [هیچ کس] در آن
اختلاف نکرد پس خداوند آنان را که ایمان آورده بودند به توفیق خویش به
حقیقت آنچه که در آن اختلاف داشتند هدایت کرد و خدا هر که را بخواهد به
راه راست هدایت مىکند (۲۱۳) | | کَانَ
النَّاسُ أُمَّةً وَاحِدَةً فَبَعَثَ اللّهُ النَّبِیِّینَ مُبَشِّرِینَ
وَمُنذِرِینَ وَأَنزَلَ مَعَهُمُ الْکِتَابَ بِالْحَقِّ لِیَحْکُمَ بَیْنَ
النَّاسِ فِیمَا اخْتَلَفُواْ فِیهِ وَمَا اخْتَلَفَ فِیهِ إِلاَّ
الَّذِینَ أُوتُوهُ مِن بَعْدِ مَا جَاءتْهُمُ الْبَیِّنَاتُ بَغْیًا
بَیْنَهُمْ فَهَدَى اللّهُ الَّذِینَ آمَنُواْ لِمَا اخْتَلَفُواْ فِیهِ
مِنَ الْحَقِّ بِإِذْنِهِ وَاللّهُ یَهْدِی مَن یَشَاءُ إِلَى صِرَاطٍ
مُّسْتَقِیمٍ ﴿۲۱۳﴾ |
آیا
پنداشتید که داخل بهشت مىشوید و حال آنکه هنوز مانند آنچه بر [سر]
پیشینیان شما آمد بر [سر] شما نیامده است آنان دچار سختى و زیان شدند و به
[هول و] تکان درآمدند تا جایى که پیامبر [خدا] و کسانى که با وى ایمان
آورده بودند گفتند پیروزى خدا کى خواهد بود هش دار که پیروزى خدا نزدیک
است (۲۱۴) | | أَمْ
حَسِبْتُمْ أَن تَدْخُلُواْ الْجَنَّةَ وَلَمَّا یَأْتِکُم مَّثَلُ
الَّذِینَ خَلَوْاْ مِن قَبْلِکُم مَّسَّتْهُمُ الْبَأْسَاء وَالضَّرَّاء
وَزُلْزِلُواْ حَتَّى یَقُولَ الرَّسُولُ وَالَّذِینَ آمَنُواْ مَعَهُ
مَتَى نَصْرُ اللّهِ أَلا إِنَّ نَصْرَ اللّهِ قَرِیبٌ ﴿۲۱۴﴾ |
از
تو مىپرسند چه چیزى انفاق کنند [و به چه کسى بدهند] بگو هر مالى انفاق
کنید به پدر و مادر و نزدیکان و یتیمان و مسکینان و به در راهمانده تعلق
دارد و هر گونه نیکى کنید البته خدا به آن داناست (۲۱۵) | | یَسْأَلُونَکَ
مَاذَا یُنفِقُونَ قُلْ مَا أَنفَقْتُم مِّنْ خَیْرٍ فَلِلْوَالِدَیْنِ
وَالأَقْرَبِینَ وَالْیَتَامَى وَالْمَسَاکِینِ وَابْنِ السَّبِیلِ وَمَا
تَفْعَلُواْ مِنْ خَیْرٍ فَإِنَّ اللّهَ بِهِ عَلِیمٌ ﴿۲۱۵﴾ |
بر
شما کارزار واجب شده است در حالى که براى شما ناگوار است و بسا چیزى را
خوش نمىدارید و آن براى شما خوب است و بسا چیزى را دوست مىدارید و آن
براى شما بد است و خدا مىداند و شما نمىدانید (۲۱۶) | | کُتِبَ
عَلَیْکُمُ الْقِتَالُ وَهُوَ کُرْهٌ لَّکُمْ وَعَسَى أَن تَکْرَهُواْ
شَیْئًا وَهُوَ خَیْرٌ لَّکُمْ وَعَسَى أَن تُحِبُّواْ شَیْئًا وَهُوَ
شَرٌّ لَّکُمْ وَاللّهُ یَعْلَمُ وَأَنتُمْ لاَ تَعْلَمُونَ ﴿۲۱۶﴾ |
از
تو در باره ماهى که کارزار در آن حرام است مىپرسند بگو کارزار در آن
گناهى بزرگ و باز داشتن از راه خدا و کفر ورزیدن به او و باز داشتن از
مسجدالحرام [=حج] و بیرون راندن اهل آن از آنجا نزد خدا [گناهى] بزرگتر و
فتنه [=شرک] از کشتار بزرگتر است و آنان پیوسته با شما مىجنگند تا اگر
بتوانند شما را از دینتان برگردانند و کسانى از شما که از دین خود برگردند
و در حال کفر بمیرند آنان کردارهایشان در دنیا و آخرت تباه مىشود و ایشان
اهل آتشند و در آن ماندگار خواهند بود (۲۱۷) | | یَسْأَلُونَکَ
عَنِ الشَّهْرِ الْحَرَامِ قِتَالٍ فِیهِ قُلْ قِتَالٌ فِیهِ کَبِیرٌ
وَصَدٌّ عَن سَبِیلِ اللّهِ وَکُفْرٌ بِهِ وَالْمَسْجِدِ الْحَرَامِ
وَإِخْرَاجُ أَهْلِهِ مِنْهُ أَکْبَرُ عِندَ اللّهِ وَالْفِتْنَةُ
أَکْبَرُ مِنَ الْقَتْلِ وَلاَ یَزَالُونَ یُقَاتِلُونَکُمْ حَتَّىَ
یَرُدُّوکُمْ عَن دِینِکُمْ إِنِ اسْتَطَاعُواْ وَمَن یَرْتَدِدْ مِنکُمْ
عَن دِینِهِ فَیَمُتْ وَهُوَ کَافِرٌ فَأُوْلَئِکَ حَبِطَتْ أَعْمَالُهُمْ
فِی الدُّنْیَا وَالآخِرَةِ وَأُوْلَئِکَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِیهَا
خَالِدُونَ ﴿۲۱۷﴾ |
آنان که ایمان آورده و کسانى که هجرت کرده و راه خدا جهاد نمودهاند آنان به رحمتخدا امیدوارند خداوند آمرزنده مهربان است (۲۱۸) | | إِنَّ
الَّذِینَ آمَنُواْ وَالَّذِینَ هَاجَرُواْ وَجَاهَدُواْ فِی سَبِیلِ
اللّهِ أُوْلَئِکَ یَرْجُونَ رَحْمَتَ اللّهِ وَاللّهُ غَفُورٌ رَّحِیمٌ ﴿۲۱۸﴾ |
درباره
شراب و قمار از تو مىپرسند بگو در آن دوگناهى بزرک و سودهایى براى مردم
است و[لى] گناهشان از سودشان بزرگتر است و از تو مىپرسند چه چیزى انفاق
کنند بگو مازاد [بر نیازمندى خود] را این گونه خداوند آیات [خود را] براى
شما روشن مىگرداند باشد که بیندیشید (۲۱۹) تصحیح ترجمه | | یَسْأَلُونَکَ
عَنِ الْخَمْرِ وَالْمَیْسِرِ قُلْ فِیهِمَا إِثْمٌ کَبِیرٌ وَمَنَافِعُ
لِلنَّاسِ وَإِثْمُهُمَآ أَکْبَرُ مِن نَّفْعِهِمَا وَیَسْأَلُونَکَ
مَاذَا یُنفِقُونَ قُلِ الْعَفْوَ کَذَلِکَ یُبیِّنُ اللّهُ لَکُمُ
الآیَاتِ لَعَلَّکُمْ تَتَفَکَّرُونَ ﴿۲۱۹﴾ |
[بیندیشید]
درباره دنیا و آخرت. و در باره یتیمان از تو مىپرسند بگو به صلاح آنان
کار کردن بهتر است و اگر با آنان همزیستى کنید برادران [دینى] شما هستند و
خدا تباهکار را از درستکار بازمىشناسد و اگر خدا مىخواست [در این باره]
شما را به دشوارى مىانداخت آرى خداوند توانا و حکیم است (۲۲۰) تصحیح ترجمه | | فِی
الدُّنْیَا وَالآخِرَةِ وَیَسْأَلُونَکَ عَنِ الْیَتَامَى قُلْ إِصْلاَحٌ
لَّهُمْ خَیْرٌ وَإِنْ تُخَالِطُوهُمْ فَإِخْوَانُکُمْ وَاللّهُ یَعْلَمُ
الْمُفْسِدَ مِنَ الْمُصْلِحِ وَلَوْ شَاء اللّهُ لأعْنَتَکُمْ إِنَّ
اللّهَ عَزِیزٌ حَکِیمٌ ﴿۲۲۰﴾ |
و
با زنان مشرک ازدواج مکنید تا ایمان بیاورند قطعا کنیز با ایمان بهتر از
زن مشرک است هر چند [زیبایى] او شما را به شگفت آورد و به مردان مشرک زن
مدهید تا ایمان بیاورند قطعا برده با ایمان بهتر از مرد آزاد مشرک است هر
چند شما را به شگفت آورد آنان [شما را] به سوى آتش فرا مىخوانند و خدا به
فرمان خود [شما را] به سوى بهشت و آمرزش مىخواند و آیات خود را براى مردم
روشن مىگرداند باشد که متذکر شوند (۲۲۱) | | وَلاَ
تَنکِحُواْ الْمُشْرِکَاتِ حَتَّى یُؤْمِنَّ وَلأَمَةٌ مُّؤْمِنَةٌ خَیْرٌ
مِّن مُّشْرِکَةٍ وَلَوْ أَعْجَبَتْکُمْ وَلاَ تُنکِحُواْ الْمُشِرِکِینَ
حَتَّى یُؤْمِنُواْ وَلَعَبْدٌ مُّؤْمِنٌ خَیْرٌ مِّن مُّشْرِکٍ وَلَوْ
أَعْجَبَکُمْ أُوْلَئِکَ یَدْعُونَ إِلَى النَّارِ وَاللّهُ یَدْعُوَ
إِلَى الْجَنَّةِ وَالْمَغْفِرَةِ بِإِذْنِهِ وَیُبَیِّنُ آیَاتِهِ
لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ یَتَذَکَّرُونَ ﴿۲۲۱﴾ |
از
تو در باره عادت ماهانه [زنان] مىپرسند بگو آن رنجى است پس هنگام عادت
ماهانه از [آمیزش با] زنان کناره گیرى کنید و به آنان نزدیک نشوید تا پاک
شوند پس چون پاک شدند از همان جا که خدا به شما فرمان داده است با آنان
آمیزش کنید خداوند توبهکاران و پاکیزگان را دوست مىدارد (۲۲۲) | | وَیَسْأَلُونَکَ
عَنِ الْمَحِیضِ قُلْ هُوَ أَذًى فَاعْتَزِلُواْ النِّسَاء فِی الْمَحِیضِ
وَلاَ تَقْرَبُوهُنَّ حَتَّىَ یَطْهُرْنَ فَإِذَا تَطَهَّرْنَ
فَأْتُوهُنَّ مِنْ حَیْثُ أَمَرَکُمُ اللّهُ إِنَّ اللّهَ یُحِبُّ
التَّوَّابِینَ وَیُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِینَ ﴿۲۲۲﴾ |
زنان
شما کشتزار شما هستند پس از هر جا [و هر گونه] که خواهید به کشتزار خود
[در]آیید و آنها را براى خودتان مقدم دارید و از خدا پروا کنید و بدانید
که او را دیدار خواهید کرد و مؤمنان را [به این دیدار] مژده ده (۲۲۳) | | نِسَآؤُکُمْ
حَرْثٌ لَّکُمْ فَأْتُواْ حَرْثَکُمْ أَنَّى شِئْتُمْ وَقَدِّمُواْ
لأَنفُسِکُمْ وَاتَّقُواْ اللّهَ وَاعْلَمُواْ أَنَّکُم مُّلاَقُوهُ
وَبَشِّرِ الْمُؤْمِنِینَ ﴿۲۲۳﴾ |
و
خدا را دستاویز سوگندهاى خود قرار مدهید تا [بدین بهانه] از نیکوکارى و
پرهیزگارى و سازشدادن میان مردم [باز ایستید] و خدا شنواى داناست (۲۲۴) | | وَلاَ
تَجْعَلُواْ اللّهَ عُرْضَةً لِّأَیْمَانِکُمْ أَن تَبَرُّواْ
وَتَتَّقُواْ وَتُصْلِحُواْ بَیْنَ النَّاسِ وَاللّهُ سَمِیعٌ عَلِیمٌ ﴿۲۲۴﴾ |
خداوند
شما را به سوگندهاى لغوتان مؤاخذه نمىکند ولى شما را بدانچه دلهایتان [از
روى عمد] فراهم آورده است مؤاخذه مىکند و خدا آمرزنده بردبار است (۲۲۵) | | لاَّ
یُؤَاخِذُکُمُ اللّهُ بِاللَّغْوِ فِیَ أَیْمَانِکُمْ وَلَکِن
یُؤَاخِذُکُم بِمَا کَسَبَتْ قُلُوبُکُمْ وَاللّهُ غَفُورٌ حَلِیمٌ ﴿۲۲۵﴾ |
براى
کسانى که به ترک همخوابگى با زنان خود سوگند مىخورند [=ایلاء] چهار ماه
انتظار [و مهلت] است پس اگر [به آشتى] بازآمدند خداوند آمرزنده مهربان است
(۲۲۶) | | لِّلَّذِینَ یُؤْلُونَ مِن نِّسَآئِهِمْ تَرَبُّصُ أَرْبَعَةِ أَشْهُرٍ فَإِنْ فَآؤُوا فَإِنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَّحِیمٌ ﴿۲۲۶﴾ |
و اگر آهنگ طلاق کردند در حقیقتخدا شنواى داناست (۲۲۷) | | وَإِنْ عَزَمُواْ الطَّلاَقَ فَإِنَّ اللّهَ سَمِیعٌ عَلِیمٌ ﴿۲۲۷﴾ |
و
زنان طلاق داده شده باید مدت سه پاکى انتظار کشند و اگر به خدا و روز
بازپسین ایمان دارند براى آنان روا نیست که آنچه را خداوند در رحم آنان
آفریده پوشیده دارند و شوهرانشان اگر سر آشتى دارند به بازآوردن آنان در
این [مدت] سزاوارترند و مانند همان [وظایفى] که بر عهده زنان است به طور
شایسته به نفع آنان [بر عهده مردان] است و مردان بر آنان درجه برترى دارند
و خداوند توانا و حکیم است (۲۲۸) | | وَالْمُطَلَّقَاتُ
یَتَرَبَّصْنَ بِأَنفُسِهِنَّ ثَلاَثَةَ قُرُوَءٍ وَلاَ یَحِلُّ لَهُنَّ
أَن یَکْتُمْنَ مَا خَلَقَ اللّهُ فِی أَرْحَامِهِنَّ إِن کُنَّ یُؤْمِنَّ
بِاللّهِ وَالْیَوْمِ الآخِرِ وَبُعُولَتُهُنَّ أَحَقُّ بِرَدِّهِنَّ فِی
ذَلِکَ إِنْ أَرَادُواْ إِصْلاَحًا وَلَهُنَّ مِثْلُ الَّذِی عَلَیْهِنَّ
بِالْمَعْرُوفِ وَلِلرِّجَالِ عَلَیْهِنَّ دَرَجَةٌ وَاللّهُ عَزِیزٌ
حَکُیمٌ ﴿۲۲۸﴾ |
طلاق
[رجعى] دو بار است پس از آن یا [باید زن را] بخوبى نگاه داشتن یا بشایستگى
آزاد کردن و براى شما روا نیست که از آنچه به آنان دادهاید چیزى
بازستانید مگر آنکه [طرفین] در به پا داشتن حدود خدا بیمناک باشند پس اگر
بیم دارید که آن دو حدود خدا را برپاى نمىدارند در آنچه که [زن براى آزاد
کردن خود] فدیه دهد گناهى بر ایشان نیست این ستحدود احکام الهى پس از آن
تجاوز مکنید و کسانى که از حدود احکام الهى تجاوز کنند آنان همان
ستمکارانند (۲۲۹) | | الطَّلاَقُ
مَرَّتَانِ فَإِمْسَاکٌ بِمَعْرُوفٍ أَوْ تَسْرِیحٌ بِإِحْسَانٍ وَلاَ
یَحِلُّ لَکُمْ أَن تَأْخُذُواْ مِمَّا آتَیْتُمُوهُنَّ شَیْئًا إِلاَّ
أَن یَخَافَا أَلاَّ یُقِیمَا حُدُودَ اللّهِ فَإِنْ خِفْتُمْ أَلاَّ
یُقِیمَا حُدُودَ اللّهِ فَلاَ جُنَاحَ عَلَیْهِمَا فِیمَا افْتَدَتْ بِهِ
تِلْکَ حُدُودُ اللّهِ فَلاَ تَعْتَدُوهَا وَمَن یَتَعَدَّ حُدُودَ اللّهِ
فَأُوْلَئِکَ هُمُ الظَّالِمُونَ ﴿۲۲۹﴾ |
و
اگر [شوهر براى بار سوم] او را طلاق گفت پس از آن دیگر [آن زن] براى او
حلال نیست تا اینکه با شوهرى غیر از او ازدواج کند [و با او همخوابگى
نماید] پس اگر [شوهر دوم] وى را طلاق گفت اگر آن دو [همسر سابق] پندارند
که حدود خدا را برپا مىدارند گناهى بر آن دو نیست که به یکدیگر بازگردند
و اینها حدود احکام الهى است که آن را براى قومى که مىدانند بیان مىکند (۲۳۰) | | فَإِن
طَلَّقَهَا فَلاَ تَحِلُّ لَهُ مِن بَعْدُ حَتَّىَ تَنکِحَ زَوْجًا
غَیْرَهُ فَإِن طَلَّقَهَا فَلاَ جُنَاحَ عَلَیْهِمَا أَن یَتَرَاجَعَا
إِن ظَنَّا أَن یُقِیمَا حُدُودَ اللّهِ وَتِلْکَ حُدُودُ اللّهِ
یُبَیِّنُهَا لِقَوْمٍ یَعْلَمُونَ ﴿۲۳۰﴾ |
و
چون آنان را طلاق گفتید و به پایان عده خویش رسیدند پس بخوبى نگاهشان
دارید یا بخوبى آزادشان کنید و[لى] آنان را براى [آزار و] زیان رساندن [به
ایشان] نگاه مدارید تا [به حقوقشان] تعدى کنید و هر کس چنین کند قطعا بر
خود ستم نموده است و آیات خدا را به ریشخند مگیرید و نعمتخدا را بر خود و
آنچه را که از کتاب و حکمت بر شما نازل کرده و به [وسیله] آن به شما اندرز
مىدهد به یاد آورید و از خدا پروا داشته باشید و بدانید که خدا به هر
چیزى داناست (۲۳۱) | | وَإِذَا
طَلَّقْتُمُ النَّسَاء فَبَلَغْنَ أَجَلَهُنَّ فَأَمْسِکُوهُنَّ
بِمَعْرُوفٍ أَوْ سَرِّحُوهُنَّ بِمَعْرُوفٍ وَلاَ تُمْسِکُوهُنَّ
ضِرَارًا لَّتَعْتَدُواْ وَمَن یَفْعَلْ ذَلِکَ فَقَدْ ظَلَمَ نَفْسَهُ
وَلاَ تَتَّخِذُوَاْ آیَاتِ اللّهِ هُزُوًا وَاذْکُرُواْ نِعْمَتَ اللّهِ
عَلَیْکُمْ وَمَا أَنزَلَ عَلَیْکُمْ مِّنَ الْکِتَابِ وَالْحِکْمَةِ
یَعِظُکُم بِهِ وَاتَّقُواْ اللّهَ وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ بِکُلِّ
شَیْءٍ عَلِیمٌ ﴿۲۳۱﴾ |
و
چون زنان را طلاق گفتید و عده خود را به پایان رساندند آنان را از ازدواج
با همسران [سابق] خود چنانچه بخوبى با یکدیگر تراضى نمایند جلوگیرى مکنید
هر کس از شما به خدا و روز بازپسین ایمان دارد به این [دستورها] پند داده
مىشود [مراعات] این امر براى شما پربرکتتر و پاکیزهتر است و خدا
مىداند و شما نمىدانید (۲۳۲) | | وَإِذَا
طَلَّقْتُمُ النِّسَاء فَبَلَغْنَ أَجَلَهُنَّ فَلاَ تَعْضُلُوهُنَّ أَن
یَنکِحْنَ أَزْوَاجَهُنَّ إِذَا تَرَاضَوْاْ بَیْنَهُم بِالْمَعْرُوفِ
ذَلِکَ یُوعَظُ بِهِ مَن کَانَ مِنکُمْ یُؤْمِنُ بِاللّهِ وَالْیَوْمِ
الآخِرِ ذَلِکُمْ أَزْکَى لَکُمْ وَأَطْهَرُ وَاللّهُ یَعْلَمُ وَأَنتُمْ
لاَ تَعْلَمُونَ ﴿۲۳۲﴾ |
و
مادران [باید] فرزندان خود را دو سال تمام شیر دهند [این حکم] براى کسى
است که بخواهد دوران شیرخوارگى را تکمیل کند و خوراک و پوشاک آنان
[=مادران] به طور شایسته بر عهده پدر است هیچ کس جز به قدر وسعش مکلف
نمىشود هیچ مادرى نباید به سبب فرزندش زیان ببیند و هیچ پدرى [نیز] نباید
به خاطر فرزندش [ضرر ببیند] و مانند همین [احکام] بر عهده وارث [نیز] هست
پس اگر [پدر و مادر] بخواهند با رضایت و صوابدید یکدیگر کودک را [زودتر]
از شیر بازگیرند گناهى بر آن دو نیست و اگر خواستید براى فرزندان خود دایه
بگیرید بر شما گناهى نیست به شرط آنکه چیزى را که پرداخت آن را به عهده
گرفتهاید به طور شایسته بپردازید و از خدا پروا کنید و بدانید که خداوند
به آنچه انجام مىدهید بیناست (۲۳۳) | | وَالْوَالِدَاتُ
یُرْضِعْنَ أَوْلاَدَهُنَّ حَوْلَیْنِ کَامِلَیْنِ لِمَنْ أَرَادَ أَن
یُتِمَّ الرَّضَاعَةَ وَعلَى الْمَوْلُودِ لَهُ رِزْقُهُنَّ
وَکِسْوَتُهُنَّ بِالْمَعْرُوفِ لاَ تُکَلَّفُ نَفْسٌ إِلاَّ وُسْعَهَا
لاَ تُضَآرَّ وَالِدَةٌ بِوَلَدِهَا وَلاَ مَوْلُودٌ لَّهُ بِوَلَدِهِ
وَعَلَى الْوَارِثِ مِثْلُ ذَلِکَ فَإِنْ أَرَادَا فِصَالًا عَن تَرَاضٍ
مِّنْهُمَا وَتَشَاوُرٍ فَلاَ جُنَاحَ عَلَیْهِمَا وَإِنْ أَرَدتُّمْ أَن
تَسْتَرْضِعُواْ أَوْلاَدَکُمْ فَلاَ جُنَاحَ عَلَیْکُمْ إِذَا سَلَّمْتُم
مَّآ آتَیْتُم بِالْمَعْرُوفِ وَاتَّقُواْ اللّهَ وَاعْلَمُواْ أَنَّ
اللّهَ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ ﴿۲۳۳﴾ |
و
کسانى از شما که مىمیرند و همسرانى بر جاى مىگذارند [همسران] چهار ماه و
ده روز انتظار مىبرند پس هرگاه عده خود را به پایان رساندند در آنچه آنان
به نحو پسندیده درباره خود انجام دهند گناهى بر شما نیست و خداوند به آنچه
انجام مىدهید آگاه است (۲۳۴) | | وَالَّذِینَ
یُتَوَفَّوْنَ مِنکُمْ وَیَذَرُونَ أَزْوَاجًا یَتَرَبَّصْنَ
بِأَنفُسِهِنَّ أَرْبَعَةَ أَشْهُرٍ وَعَشْرًا فَإِذَا بَلَغْنَ
أَجَلَهُنَّ فَلاَ جُنَاحَ عَلَیْکُمْ فِیمَا فَعَلْنَ فِی أَنفُسِهِنَّ
بِالْمَعْرُوفِ وَاللّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِیرٌ ﴿۲۳۴﴾ |
و
در باره آنچه شما به طور سربسته از آنان [در عده وفات] خواستگارى کرده یا
[آن را] در دل پوشیده داشتهاید بر شما گناهى نیستخدا مىدانست که [شما]
به زودى به یاد آنان خواهید افتاد ولى با آنان قول و قرار پنهانى مگذارید
مگر آنکه سخنى پسندیده بگویید و به عقد زناشویى تصمیم مگیرید تا زمان مقرر
به سرآید و بدانید که خداوند آنچه را در دل دارید مىداند پس از [مخالفت]
او بترسید و بدانید که خداوند آمرزنده و بردبار است (۲۳۵) | | وَلاَ
جُنَاحَ عَلَیْکُمْ فِیمَا عَرَّضْتُم بِهِ مِنْ خِطْبَةِ النِّسَاء أَوْ
أَکْنَنتُمْ فِی أَنفُسِکُمْ عَلِمَ اللّهُ أَنَّکُمْ سَتَذْکُرُونَهُنَّ
وَلَکِن لاَّ تُوَاعِدُوهُنَّ سِرًّا إِلاَّ أَن تَقُولُواْ قَوْلًا
مَّعْرُوفًا وَلاَ تَعْزِمُواْ عُقْدَةَ النِّکَاحِ حَتَّىَ یَبْلُغَ
الْکِتَابُ أَجَلَهُ وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ یَعْلَمُ مَا فِی
أَنفُسِکُمْ فَاحْذَرُوهُ وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ غَفُورٌ حَلِیمٌ ﴿۲۳۵﴾ |
اگر
زنان را مادامى که با آنان نزدیکى نکرده و بر ایشان مهرى [نیز] معین
نکردهاید طلاق گویید بر شما گناهى نیست و آنان را به طور پسندیده به نوعى
بهرهمند کنید توانگر به اندازه [توان] خود و تنگدست به اندازه [وسع] خود
[این کارى است] شایسته نیکوکاران (۲۳۶) | | لاَّ
جُنَاحَ عَلَیْکُمْ إِن طَلَّقْتُمُ النِّسَاء مَا لَمْ تَمَسُّوهُنُّ
أَوْ تَفْرِضُواْ لَهُنَّ فَرِیضَةً وَمَتِّعُوهُنَّ عَلَى الْمُوسِعِ
قَدَرُهُ وَعَلَى الْمُقْتِرِ قَدْرُهُ مَتَاعًا بِالْمَعْرُوفِ حَقًّا
عَلَى الْمُحْسِنِینَ ﴿۲۳۶﴾ |
و
اگر پیش از آنکه با آنان نزدیکى کنید طلاقشان گفتید در حالى که براى آنان
مهرى معین کردهاید پس نصف آنچه را تعیین نمودهاید [به آنان بدهید] مگر
اینکه آنان خود ببخشند یا کسى که پیوند نکاح به دست اوست ببخشد و گذشت
کردن شما به تقوا نزدیکتر است و در میان یکدیگر بزرگوارى را فراموش مکنید
زیرا خداوند به آنچه انجام مىدهید بیناست (۲۳۷) | | وَإِن
طَلَّقْتُمُوهُنَّ مِن قَبْلِ أَن تَمَسُّوهُنَّ وَقَدْ فَرَضْتُمْ
لَهُنَّ فَرِیضَةً فَنِصْفُ مَا فَرَضْتُمْ إَلاَّ أَن یَعْفُونَ أَوْ
یَعْفُوَ الَّذِی بِیَدِهِ عُقْدَةُ النِّکَاحِ وَأَن تَعْفُواْ أَقْرَبُ
لِلتَّقْوَى وَلاَ تَنسَوُاْ الْفَضْلَ بَیْنَکُمْ إِنَّ اللّهَ بِمَا
تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ ﴿۲۳۷﴾ |
بر نمازها و نماز میانه مواظبت کنید و خاضعانه براى خدا به پا خیزید (۲۳۸) | | حَافِظُواْ عَلَى الصَّلَوَاتِ والصَّلاَةِ الْوُسْطَى وَقُومُواْ لِلّهِ قَانِتِینَ ﴿۲۳۸﴾ |
پس اگر بیم داشتید پیاده یا سواره [نماز کنید] و چون ایمن شدید خدا را یاد کنید که آنچه نمىدانستید به شما آموخت (۲۳۹) | | فَإنْ
خِفْتُمْ فَرِجَالًا أَوْ رُکْبَانًا فَإِذَا أَمِنتُمْ فَاذْکُرُواْ
اللّهَ کَمَا عَلَّمَکُم مَّا لَمْ تَکُونُواْ تَعْلَمُونَ ﴿۲۳۹﴾ |
و
کسانى از شما که مرگشان فرا مىرسد و همسرانى بر جاى مىگذارند [باید]
براى همسران خویش وصیت کنند که آنان را تا یک سال بهرهمند سازند و [از
خانه شوهر] بیرون نکنند پس اگر بیرون بروند در آنچه آنان به طور پسندیده
در باره خود انجام دهند گناهى بر شما نیست و خداوند توانا و حکیم است (۲۴۰) | | وَالَّذِینَ
یُتَوَفَّوْنَ مِنکُمْ وَیَذَرُونَ أَزْوَاجًا وَصِیَّةً لِّأَزْوَاجِهِم
مَّتَاعًا إِلَى الْحَوْلِ غَیْرَ إِخْرَاجٍ فَإِنْ خَرَجْنَ فَلاَ
جُنَاحَ عَلَیْکُمْ فِی مَا فَعَلْنَ فِیَ أَنفُسِهِنَّ مِن مَّعْرُوفٍ
وَاللّهُ عَزِیزٌ حَکِیمٌ ﴿۲۴۰﴾ |
و فرض است بر مردان پرهیزگار که زنان طلاق داده شده را بشایستگى چیزى دهند (۲۴۱) | | وَلِلْمُطَلَّقَاتِ مَتَاعٌ بِالْمَعْرُوفِ حَقًّا عَلَى الْمُتَّقِینَ ﴿۲۴۱﴾ |
بدین گونه خداوند آیات خود را براى شما بیان مىکند باشد که بیندیشید (۲۴۲) | | کَذَلِکَ یُبَیِّنُ اللّهُ لَکُمْ آیَاتِهِ لَعَلَّکُمْ تَعْقِلُونَ ﴿۲۴۲﴾ |
آیا
از [حال] کسانى که از بیم مرگ از خانههاى خود خارج شدند و هزاران تن
بودند خبر نیافتى پس خداوند به آنان گفت تن به مرگ بسپارید آنگاه آنان را
زنده ساخت آرى خداوند نسبت به مردم صاحب بخشش است ولى بیشتر مردم
سپاسگزارى نمىکنند (۲۴۳) | | أَلَمْ
تَرَ إِلَى الَّذِینَ خَرَجُواْ مِن دِیَارِهِمْ وَهُمْ أُلُوفٌ حَذَرَ
الْمَوْتِ فَقَالَ لَهُمُ اللّهُ مُوتُواْ ثُمَّ أَحْیَاهُمْ إِنَّ اللّهَ
لَذُو فَضْلٍ عَلَى النَّاسِ وَلَکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لاَ یَشْکُرُونَ
﴿۲۴۳﴾ |
و در راه خدا کارزار کنید و بدانید که خداوند شنواى داناست (۲۴۴) | | وَقَاتِلُواْ فِی سَبِیلِ اللّهِ وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ سَمِیعٌ عَلِیمٌ ﴿۲۴۴﴾ |
کیست
آن کس که به [بندگان] خدا وام نیکویى دهد تا [خدا] آن را براى او چند
برابر بیفزاید و خداست که [در معیشت بندگان] تنگى و گشایش پدید مىآورد و
به سوى او بازگردانده مىشوید (۲۴۵) | | مَّن
ذَا الَّذِی یُقْرِضُ اللّهَ قَرْضًا حَسَنًا فَیُضَاعِفَهُ لَهُ
أَضْعَافًا کَثِیرَةً وَاللّهُ یَقْبِضُ وَیَبْسُطُ وَإِلَیْهِ
تُرْجَعُونَ ﴿۲۴۵﴾ |
آیا
از [حال] سران بنى اسرائیل پس از موسى خبر نیافتى آنگاه که به پیامبرى از
خود گفتند پادشاهى براى ما بگمار تا در راه خدا پیکار کنیم [آن پیامبر]
گفت اگر جنگیدن بر شما مقرر گردد چه بسا پیکار نکنید گفتند چرا در راه خدا
نجنگیم با آنکه ما از دیارمان و از [نزد] فرزندانمان بیرون رانده شدهایم
پس هنگامى که جنگ بر آنان مقرر شد جز شمارى اندک از آنان [همگى] پشت کردند
و خداوند به [حال] ستمکاران داناست (۲۴۶) | | أَلَمْ
تَرَ إِلَى الْمَلإِ مِن بَنِی إِسْرَائِیلَ مِن بَعْدِ مُوسَى إِذْ
قَالُواْ لِنَبِیٍّ لَّهُمُ ابْعَثْ لَنَا مَلِکًا نُّقَاتِلْ فِی سَبِیلِ
اللّهِ قَالَ هَلْ عَسَیْتُمْ إِن کُتِبَ عَلَیْکُمُ الْقِتَالُ أَلاَّ
تُقَاتِلُواْ قَالُواْ وَمَا لَنَا أَلاَّ نُقَاتِلَ فِی سَبِیلِ اللّهِ
وَقَدْ أُخْرِجْنَا مِن دِیَارِنَا وَأَبْنَآئِنَا فَلَمَّا کُتِبَ
عَلَیْهِمُ الْقِتَالُ تَوَلَّوْاْ إِلاَّ قَلِیلًا مِّنْهُمْ وَاللّهُ
عَلِیمٌ بِالظَّالِمِینَ ﴿۲۴۶﴾ |
و
پیامبرشان به آنان گفت در حقیقتخداوند طالوت را بر شما به پادشاهى گماشته
است گفتند چگونه او را بر ما پادشاهى باشد با آنکه ما به پادشاهى از وى
سزاوارتریم و به او از حیث مال گشایشى داده نشده است پیامبرشان گفت در
حقیقتخدا او را بر شما برترى داده و او را در دانش و [نیروى] بدنى بر شما
برترى بخشیده است و خداوند پادشاهى خود را به هر کس که بخواهد مىدهد و
خدا گشایشگر داناست (۲۴۷) | | وَقَالَ
لَهُمْ نَبِیُّهُمْ إِنَّ اللّهَ قَدْ بَعَثَ لَکُمْ طَالُوتَ مَلِکًا
قَالُوَاْ أَنَّى یَکُونُ لَهُ الْمُلْکُ عَلَیْنَا وَنَحْنُ أَحَقُّ
بِالْمُلْکِ مِنْهُ وَلَمْ یُؤْتَ سَعَةً مِّنَ الْمَالِ قَالَ إِنَّ
اللّهَ اصْطَفَاهُ عَلَیْکُمْ وَزَادَهُ بَسْطَةً فِی الْعِلْمِ
وَالْجِسْمِ وَاللّهُ یُؤْتِی مُلْکَهُ مَن یَشَاءُ وَاللّهُ وَاسِعٌ
عَلِیمٌ ﴿۲۴۷﴾ |
و
پیامبرشان بدیشان گفت در حقیقت نشانه پادشاهى او این است که آن صندوق
[عهد] که در آن آرامش خاطرى از جانب پروردگارتان و بازماندهاى از آنچه
خاندان موسى و خاندان هارون [در آن] بر جاى نهادهاند در حالى که فرشتگان
آن را حمل مىکنند به سوى شما خواهد آمد مسلما اگر مؤمن باشید براى شما در
این [رویداد] نشانهاى است (۲۴۸) | | وَقَالَ
لَهُمْ نِبِیُّهُمْ إِنَّ آیَةَ مُلْکِهِ أَن یَأْتِیَکُمُ التَّابُوتُ
فِیهِ سَکِینَةٌ مِّن رَّبِّکُمْ وَبَقِیَّةٌ مِّمَّا تَرَکَ آلُ مُوسَى
وَآلُ هَارُونَ تَحْمِلُهُ الْمَلآئِکَةُ إِنَّ فِی ذَلِکَ لآیَةً لَّکُمْ
إِن کُنتُم مُّؤْمِنِینَ ﴿۲۴۸﴾ |
و
چون طالوت با لشکریان [خود] بیرون شد گفتخداوند شما را به وسیله
رودخانهاى خواهد آزمود پس هر کس از آن بنوشد از [پیروان] من نیست و هر کس
از آن نخورد قطعا او از [پیروان] من است مگر کسى که با دستش کفى برگیرد پس
[همگى] جز اندکى از آنها از آن نوشیدند و هنگامى که [طالوت ] با کسانى که
همراه وى ایمان آورده بودند از آن [نهر] گذشتند گفتند امروز ما را یاراى
[مقابله با] جالوت و سپاهیانش نیست کسانى که به دیدار خداوند یقین داشتند
گفتند بسا گروهى اندک که بر گروهى بسیار به اذن خدا پیروز شدند و خداوند
با شکیبایان است (۲۴۹) | | فَلَمَّا
فَصَلَ طَالُوتُ بِالْجُنُودِ قَالَ إِنَّ اللّهَ مُبْتَلِیکُم بِنَهَرٍ
فَمَن شَرِبَ مِنْهُ فَلَیْسَ مِنِّی وَمَن لَّمْ یَطْعَمْهُ فَإِنَّهُ
مِنِّی إِلاَّ مَنِ اغْتَرَفَ غُرْفَةً بِیَدِهِ فَشَرِبُواْ مِنْهُ
إِلاَّ قَلِیلًا مِّنْهُمْ فَلَمَّا جَاوَزَهُ هُوَ وَالَّذِینَ آمَنُواْ
مَعَهُ قَالُواْ لاَ طَاقَةَ لَنَا الْیَوْمَ بِجَالُوتَ وَجُنودِهِ قَالَ
الَّذِینَ یَظُنُّونَ أَنَّهُم مُّلاَقُو اللّهِ کَم مِّن فِئَةٍ
قَلِیلَةٍ غَلَبَتْ فِئَةً کَثِیرَةً بِإِذْنِ اللّهِ وَاللّهُ مَعَ
الصَّابِرِینَ ﴿۲۴۹﴾ |
و
هنگامى که با جالوت و سپاهیانش روبرو شدند گفتند پروردگارا بر [دلهاى] ما
شکیبایى فرو ریز و گامهاى ما را استوار دار و ما را بر گروه کافران پیروز
فرماى (۲۵۰) | | وَلَمَّا
بَرَزُواْ لِجَالُوتَ وَجُنُودِهِ قَالُواْ رَبَّنَا أَفْرِغْ عَلَیْنَا
صَبْرًا وَثَبِّتْ أَقْدَامَنَا وَانصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ
الْکَافِرِینَ ﴿۲۵۰﴾ |
پس
آنان را به اذن خدا شکست دادند و داوود جالوت را کشت و خداوند به او
پادشاهى و حکمت ارزانى داشت و از آنچه مىخواست به او آموخت و اگر خداوند
برخى از مردم را به وسیله برخى دیگر دفع نمىکرد قطعا زمین تباه مىگردید
ولى خداوند نسبت به جهانیان تفضل دارد (۲۵۱) | | فَهَزَمُوهُم
بِإِذْنِ اللّهِ وَقَتَلَ دَاوُودُ جَالُوتَ وَآتَاهُ اللّهُ الْمُلْکَ
وَالْحِکْمَةَ وَعَلَّمَهُ مِمَّا یَشَاءُ وَلَوْلاَ دَفْعُ اللّهِ
النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَّفَسَدَتِ الأَرْضُ وَلَکِنَّ اللّهَ ذُو
فَضْلٍ عَلَى الْعَالَمِینَ ﴿۲۵۱﴾ |
این[ها] آیات خداست که ما آن را بحق بر تو مىخوانیم و به راستى تو از جمله پیامبرانى (۲۵۲) | | تِلْکَ آیَاتُ اللّهِ نَتْلُوهَا عَلَیْکَ بِالْحَقِّ وَإِنَّکَ لَمِنَ الْمُرْسَلِینَ ﴿۲۵۲﴾ |