|
|
|
سوره ۵۸: المجادلة به نام خداوند رحمتگر مهربان خدا گفتار [زنى] را که در باره شوهرش با تو گفتگو و به خدا شکایت مىکرد شنید و خدا گفتگوى شما را مىشنود زیرا خدا شنواى بیناست (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ قَدْ
سَمِعَ اللَّهُ قَوْلَ الَّتِی تُجَادِلُکَ فِی زَوْجِهَا وَتَشْتَکِی
إِلَى اللَّهِ وَاللَّهُ یَسْمَعُ تَحَاوُرَکُمَا إِنَّ اللَّهَ سَمِیعٌ
بَصِیرٌ ﴿۱﴾
|
از
میان شما کسانى که زنانشان را ظهار مىکنند [و مىگویند پشت تو چون پشت
مادر من است] آنان مادرانشان نیستند مادران آنها تنها کسانىاند که ایشان
را زادهاند و قطعا آنها سخنى زشت و باطل مىگویند و[لى] خدا مسلما
درگذرنده آمرزنده است (۲) | | الَّذِینَ
یُظَاهِرُونَ مِنکُم مِّن نِّسَائِهِم مَّا هُنَّ أُمَّهَاتِهِمْ إِنْ
أُمَّهَاتُهُمْ إِلَّا اللَّائِی وَلَدْنَهُمْ وَإِنَّهُمْ لَیَقُولُونَ
مُنکَرًا مِّنَ الْقَوْلِ وَزُورًا وَإِنَّ اللَّهَ لَعَفُوٌّ غَفُورٌ ﴿۲﴾ |
و
کسانى که زنانشان را ظهار مىکنند سپس از آنچه گفتهاند پشیمان مىشوند بر
ایشان [فرض] است که پیش از آنکه با یکدیگر همخوابگى کنند بندهاى را آزاد
گردانند این [حکمى] است که بدان پند داده مىشوید و خدا به آنچه انجام
مىدهید آگاه است (۳) | | وَالَّذِینَ
یُظَاهِرُونَ مِن نِّسَائِهِمْ ثُمَّ یَعُودُونَ لِمَا قَالُوا
فَتَحْرِیرُ رَقَبَةٍ مِّن قَبْلِ أَن یَتَمَاسَّا ذَلِکُمْ تُوعَظُونَ
بِهِ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِیرٌ ﴿۳﴾ |
و
آن کس که [بر آزادکردن بنده] دسترسى ندارد باید پیش از تماس [با زن خود]
دو ماه پیاپى روزه بدارد و هر که نتواند باید شصت بینوا را خوراک بدهد این
[حکم] براى آن است که به خدا و فرستاده او ایمان بیاورید و این استحدود
خدا و کافران را عذابى پردرد خواهد بود (۴) | | فَمَن
لَّمْ یَجِدْ فَصِیَامُ شَهْرَیْنِ مُتَتَابِعَیْنِ مِن قَبْلِ أَن
یَتَمَاسَّا فَمَن لَّمْ یَسْتَطِعْ فَإِطْعَامُ سِتِّینَ مِسْکِینًا
ذَلِکَ لِتُؤْمِنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ وَتِلْکَ حُدُودُ اللَّهِ
وَلِلْکَافِرِینَ عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿۴﴾ |
بىگمان
کسانى که با خدا و فرستاده او مخالفت مىکنند ذلیل خواهند شد همانگونه که
آنان که پیش از ایشان بودند ذلیل شدند و به راستى آیات روشن [خود] را
فرستادهایم و کافران را عذابى خفتآور خواهد بود (۵) | | إِنَّ
الَّذِینَ یُحَادُّونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ کُبِتُوا کَمَا کُبِتَ
الَّذِینَ مِن قَبْلِهِمْ وَقَدْ أَنزَلْنَا آیَاتٍ بَیِّنَاتٍ
وَلِلْکَافِرِینَ عَذَابٌ مُّهِینٌ ﴿۵﴾ |
روزى
که خداوند همه آنان را بر مىانگیزد و به آنچه کردهاند آگاهشان مىگرداند
خدا [کارهایشان را] برشمرده است و حال آنکه آنها آن را فراموش کردهاند و
خدا بر هر چیزى گواه است (۶) | | یَوْمَ
یَبْعَثُهُمُ اللَّهُ جَمِیعًا فَیُنَبِّئُهُم بِمَا عَمِلُوا أَحْصَاهُ
اللَّهُ وَنَسُوهُ وَاللَّهُ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ شَهِیدٌ ﴿۶﴾ |
آیا
ندانستهاى که خدا آنچه را که در آسمانها و آنچه را که در زمین است
مىداند هیچ گفتگوى محرمانهاى میان سه تن نیست مگر اینکه او چهارمین
آنهاست و نه میان پنج تن مگر اینکه او ششمین آنهاست و نه کمتر از این
[عدد] و نه بیشتر مگر اینکه هر کجا باشند او با آنهاست آنگاه روز قیامت
آنان را به آنچه کردهاند آگاه خواهد گردانید زیرا خدا به هر چیزى داناست (۷) | | أَلَمْ
تَرَ أَنَّ اللَّهَ یَعْلَمُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ
مَا یَکُونُ مِن نَّجْوَى ثَلَاثَةٍ إِلَّا هُوَ رَابِعُهُمْ وَلَا
خَمْسَةٍ إِلَّا هُوَ سَادِسُهُمْ وَلَا أَدْنَى مِن ذَلِکَ وَلَا
أَکْثَرَ إِلَّا هُوَ مَعَهُمْ أَیْنَ مَا کَانُوا ثُمَّ یُنَبِّئُهُم
بِمَا عَمِلُوا یَوْمَ الْقِیَامَةِ إِنَّ اللَّهَ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ
﴿۷﴾ |
آیا
کسانى را که از نجوا منع شده بودند ندیدى که باز بدانچه از آن منع
گردیدهاند برمىگردند و با همدیگر به [منظور] گناه و تعدى و سرپیچى از
پیامبر محرمانه گفتگو مىکنند و چون به نزد تو آیند تو را بدانچه خدا به
آن [شیوه] سلام نگفته سلام مىدهند و در دلهاى خود مىگویند چرا به آنچه
مىگوییم خدا ما را عذاب نمىکند جهنم براى آنان کافى است در آن درمىآیند
و چه بد سرانجامى است (۸) | | أَلَمْ
تَرَ إِلَى الَّذِینَ نُهُوا عَنِ النَّجْوَى ثُمَّ یَعُودُونَ لِمَا
نُهُوا عَنْهُ وَیَتَنَاجَوْنَ بِالْإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ وَمَعْصِیَتِ
الرَّسُولِ وَإِذَا جَاؤُوکَ حَیَّوْکَ بِمَا لَمْ یُحَیِّکَ بِهِ اللَّهُ
وَیَقُولُونَ فِی أَنفُسِهِمْ لَوْلَا یُعَذِّبُنَا اللَّهُ بِمَا نَقُولُ
حَسْبُهُمْ جَهَنَّمُ یَصْلَوْنَهَا فَبِئْسَ الْمَصِیرُ ﴿۸﴾ |
اى
کسانى که ایمان آوردهاید چون با یکدیگر محرمانه گفتگو مىکنید به [قصد]
گناه و تعدى و نافرمانى پیامبر با همدیگر محرمانه گفتگو نکنید و به
نیکوکارى و پرهیزگارى نجوا کنید و از خدایى که نزد او محشور خواهید گشت
پروا دارید (۹) | | یَا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِذَا تَنَاجَیْتُمْ فَلَا تَتَنَاجَوْا
بِالْإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ وَمَعْصِیَتِ الرَّسُولِ وَتَنَاجَوْا
بِالْبِرِّ وَالتَّقْوَى وَاتَّقُوا اللَّهَ الَّذِی إِلَیْهِ تُحْشَرُونَ
﴿۹﴾ |
چنان
نجوایى صرفا از [القاآت] شیطان است تا کسانى را که ایمان آوردهاند دلتنگ
گرداند و[لى] جز به فرمان خدا هیچ آسیبى به آنها نمىرساند و مؤمنان باید
بر خدا اعتماد کنند (۱۰) | | إِنَّمَا
النَّجْوَى مِنَ الشَّیْطَانِ لِیَحْزُنَ الَّذِینَ آمَنُوا وَلَیْسَ
بِضَارِّهِمْ شَیْئًا إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ وَعَلَى اللَّهِ
فَلْیَتَوَکَّلِ الْمُؤْمِنُونَ ﴿۱۰﴾ |
اى
کسانى که ایمان آوردهاید چون به شما گفته شود در مجالس جاى باز کنید پس
جاى باز کنید تا خدا براى شما گشایش حاصل کند و چون گفته شود برخیزید پس
برخیزید خدا [رتبه] کسانى از شما را که گرویده و کسانى را که دانشمندند
[بر حسب] درجات بلند گرداند و خدا به آنچه مىکنید آگاه است (۱۱) | | یَا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِذَا قِیلَ لَکُمْ تَفَسَّحُوا فِی
الْمَجَالِسِ فَافْسَحُوا یَفْسَحِ اللَّهُ لَکُمْ وَإِذَا قِیلَ انشُزُوا
فَانشُزُوا یَرْفَعِ اللَّهُ الَّذِینَ آمَنُوا مِنکُمْ وَالَّذِینَ
أُوتُوا الْعِلْمَ دَرَجَاتٍ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِیرٌ ﴿۱۱﴾ |
اى
کسانى که ایمان آوردهاید هرگاه با پیامبر [خدا] گفتگوى محرمانه مىکنید
پیش از گفتگوى محرمانه خود صدقهاى تقدیم بدارید این [کار] براى شما بهتر
و پاکیزهتر است و اگر چیزى نیافتید بدانید که خدا آمرزنده مهربان است (۱۲) | | یَا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِذَا نَاجَیْتُمُ الرَّسُولَ فَقَدِّمُوا
بَیْنَ یَدَیْ نَجْوَاکُمْ صَدَقَةً ذَلِکَ خَیْرٌ لَّکُمْ وَأَطْهَرُ
فَإِن لَّمْ تَجِدُوا فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَّحِیمٌ ﴿۱۲﴾ |
آیا
ترسیدید که پیش از گفتگوى محرمانه خود صدقههایى تقدیم دارید و چون نکردید
و خدا [هم] بر شما بخشود پس نماز را برپا دارید و زکات را بدهید و از خدا
و پیامبر او فرمان برید و خدا به آنچه مىکنید آگاه است (۱۳) | | أَأَشْفَقْتُمْ
أَن تُقَدِّمُوا بَیْنَ یَدَیْ نَجْوَاکُمْ صَدَقَاتٍ فَإِذْ لَمْ
تَفْعَلُوا وَتَابَ اللَّهُ عَلَیْکُمْ فَأَقِیمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا
الزَّکَاةَ وَأَطِیعُوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَاللَّهُ خَبِیرٌ بِمَا
تَعْمَلُونَ ﴿۱۳﴾ |
آیا
ندیدهاى کسانى را که قومى را که مورد خشم خدایند به دوستى گرفتهاند آنها
نه از شمایند و نه از ایشان و به دروغ سوگند یاد مىکنند و خودشان [هم]
مىدانند (۱۴) | | أَلَمْ
تَرَ إِلَى الَّذِینَ تَوَلَّوْا قَوْمًا غَضِبَ اللَّهُ عَلَیْهِم مَّا
هُم مِّنکُمْ وَلَا مِنْهُمْ وَیَحْلِفُونَ عَلَى الْکَذِبِ وَهُمْ
یَعْلَمُونَ ﴿۱۴﴾ |
خدا براى آنان عذابى سخت آماده کرده است راستى که چه بد مىکردند (۱۵) | | أَعَدَّ اللَّهُ لَهُمْ عَذَابًا شَدِیدًا إِنَّهُمْ سَاء مَا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿۱۵﴾ |
سوگندهاى خود را [چون] سپرى قرار داده بودند و [مردم را] از راه خدا بازداشتند و [در نتیجه] براى آنان عذابى خفتآور است (۱۶) | | اتَّخَذُوا أَیْمَانَهُمْ جُنَّةً فَصَدُّوا عَن سَبِیلِ اللَّهِ فَلَهُمْ عَذَابٌ مُّهِینٌ ﴿۱۶﴾ |
در برابر خداوند نه از اموالشان و نه از اولادشان هرگز کارى ساخته نیست آنها دوزخىاند [و] در آن جاودانه [مىمانند] (۱۷) | | لَن
تُغْنِیَ عَنْهُمْ أَمْوَالُهُمْ وَلَا أَوْلَادُهُم مِّنَ اللَّهِ
شَیْئًا أُوْلَئِکَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ ﴿۱۷﴾ |
روزى
که خدا همه آنان را برمىانگیزد همانگونه که براى شما سوگند یاد مىکردند
براى او [نیز] سوگند یاد مىکنند و چنان پندارند که حق به جانب آنهاست
آگاه باش که آنان همان دروغگویانند (۱۸) | | یَوْمَ
یَبْعَثُهُمُ اللَّهُ جَمِیعًا فَیَحْلِفُونَ لَهُ کَمَا یَحْلِفُونَ
لَکُمْ وَیَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ عَلَى شَیْءٍ أَلَا إِنَّهُمْ هُمُ
الْکَاذِبُونَ ﴿۱۸﴾ |
شیطان بر آنان چیره شده و خدا را از یادشان برده است آنان حزب شیطانند آگاه باش که حزب شیطان همان زیانکارانند (۱۹) | | اسْتَحْوَذَ
عَلَیْهِمُ الشَّیْطَانُ فَأَنسَاهُمْ ذِکْرَ اللَّهِ أُوْلَئِکَ حِزْبُ
الشَّیْطَانِ أَلَا إِنَّ حِزْبَ الشَّیْطَانِ هُمُ الْخَاسِرُونَ ﴿۱۹﴾ |
در حقیقت کسانى که با خدا و پیامبر او به دشمنى برمىخیزند آنان در [زمره] زبونان خواهند بود (۲۰) | | إِنَّ الَّذِینَ یُحَادُّونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ أُوْلَئِکَ فِی الأَذَلِّینَ ﴿۲۰﴾ |
خدا مقرر کرده است که حتما من و فرستادگانم چیره خواهیم گردید آرى خدا نیرومند شکستناپذیر است (۲۱) | | کَتَبَ اللَّهُ لَأَغْلِبَنَّ أَنَا وَرُسُلِی إِنَّ اللَّهَ قَوِیٌّ عَزِیزٌ ﴿۲۱﴾ |
قومى
را نیابى که به خدا و روز بازپسین ایمان داشته باشند [و] کسانى را که با
خدا و رسولش مخالفت کردهاند هر چند پدرانشان یا پسرانشان یا برادرانشان
یا عشیره آنان باشند دوست بدارند در دل اینهاست که [خدا] ایمان را نوشته و
آنها را با روحى از جانب خود تایید کرده است و آنان را به بهشتهایى که از
زیر [درختان] آن جویهایى روان است در مىآورد همیشه در آنجا ماندگارند خدا
از ایشان خشنود و آنها از او خشنودند اینانند حزب خدا آرى حزب خداست که
رستگارانند (۲۲) | | لَا
تَجِدُ قَوْمًا یُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الْآخِرِ یُوَادُّونَ
مَنْ حَادَّ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَلَوْ کَانُوا آبَاءهُمْ أَوْ
أَبْنَاءهُمْ أَوْ إِخْوَانَهُمْ أَوْ عَشِیرَتَهُمْ أُوْلَئِکَ کَتَبَ
فِی قُلُوبِهِمُ الْإِیمَانَ وَأَیَّدَهُم بِرُوحٍ مِّنْهُ وَیُدْخِلُهُمْ
جَنَّاتٍ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا رَضِیَ
اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ أُوْلَئِکَ حِزْبُ اللَّهِ أَلَا إِنَّ
حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْمُفْلِحُونَ ﴿۲۲﴾ |
سوره ۵۹: الحشر به نام خداوند رحمتگر مهربان آنچه در آسمانها و در زمین است تسبیحگوى خداى هستند و اوستشکستناپذیر سنجیدهکار (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ سَبَّحَ لِلَّهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ وَهُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ ﴿۱﴾
|
اوست
کسى که از میان اهل کتاب کسانى را که کفر ورزیدند در نخستین اخراج [از
مدینه] بیرون کرد گمان نمىکردید که بیرون روند و خودشان گمان داشتند که
دژهایشان در برابر خدا مانع آنها خواهد بود و[لى] خدا از آنجایى که تصور
نمىکردند بر آنان درآمد و در دلهایشان بیم افکند [به طورى که] خود به
دستخود و دست مؤمنان خانههاى خود را خراب مىکردند پس اى دیدهوران عبرت
گیرید (۲) | | هُوَ
الَّذِی أَخْرَجَ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ مِن
دِیَارِهِمْ لِأَوَّلِ الْحَشْرِ مَا ظَنَنتُمْ أَن یَخْرُجُوا وَظَنُّوا
أَنَّهُم مَّانِعَتُهُمْ حُصُونُهُم مِّنَ اللَّهِ فَأَتَاهُمُ اللَّهُ
مِنْ حَیْثُ لَمْ یَحْتَسِبُوا وَقَذَفَ فِی قُلُوبِهِمُ الرُّعْبَ
یُخْرِبُونَ بُیُوتَهُم بِأَیْدِیهِمْ وَأَیْدِی الْمُؤْمِنِینَ
فَاعْتَبِرُوا یَا أُولِی الْأَبْصَارِ ﴿۲﴾ |
و اگر خدا این جلاى وطن را بر آنان مقرر نکرده بود قطعا آنها را در دنیا عذاب مىکرد و در آخرت [هم] عذاب آتش داشتند (۳) | | وَلَوْلَا أَن کَتَبَ اللَّهُ عَلَیْهِمُ الْجَلَاء لَعَذَّبَهُمْ فِی الدُّنْیَا وَلَهُمْ فِی الْآخِرَةِ عَذَابُ النَّارِ ﴿۳﴾ |
این [عقوبت] براى آن بود که آنها با خدا و پیامبرش در افتادند و هر کس با خدا درافتد [بداند که] خدا سختکیفر است (۴) | | ذَلِکَ بِأَنَّهُمْ شَاقُّوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَمَن یُشَاقِّ اللَّهَ فَإِنَّ اللَّهَ شَدِیدُ الْعِقَابِ ﴿۴﴾ |
آنچه درختخرما بریدید یا آنها را [دست نخورده] بر ریشههایشان بر جاى نهادید به فرمان خدا بود تا نافرمانان را خوار گرداند (۵) | | مَا قَطَعْتُم مِّن لِّینَةٍ أَوْ تَرَکْتُمُوهَا قَائِمَةً عَلَى أُصُولِهَا فَبِإِذْنِ اللَّهِ وَلِیُخْزِیَ الْفَاسِقِینَ ﴿۵﴾ |
و
آنچه را خدا از آنان به رسم غنیمت عاید پیامبر خود گردانید [شما براى
تصاحب آن] اسب یا شترى بر آن نتاختید ولى خدا فرستادگانش را بر هر که
بخواهد چیره مىگرداند و خدا بر هر کارى تواناست (۶) | | وَمَا
أَفَاء اللَّهُ عَلَى رَسُولِهِ مِنْهُمْ فَمَا أَوْجَفْتُمْ عَلَیْهِ
مِنْ خَیْلٍ وَلَا رِکَابٍ وَلَکِنَّ اللَّهَ یُسَلِّطُ رُسُلَهُ عَلَى
مَن یَشَاءُ وَاللَّهُ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿۶﴾ |
آنچه
خدا از [دارایى] ساکنان آن قریهها عاید پیامبرش گردانید از آن خدا و از
آن پیامبر [او] و متعلق به خویشاوندان نزدیک [وى] و یتیمان و بینوایان و
درراهماندگان است تا میان توانگران شما دست به دست نگردد و آنچه را
فرستاده [او] به شما داد آن را بگیرید و از آنچه شما را باز داشت
بازایستید و از خدا پروا بدارید که خدا سختکیفر است (۷) | | مَّا
أَفَاء اللَّهُ عَلَى رَسُولِهِ مِنْ أَهْلِ الْقُرَى فَلِلَّهِ
وَلِلرَّسُولِ وَلِذِی الْقُرْبَى وَالْیَتَامَى وَالْمَسَاکِینِ وَابْنِ
السَّبِیلِ کَیْ لَا یَکُونَ دُولَةً بَیْنَ الْأَغْنِیَاء مِنکُمْ وَمَا
آتَاکُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَمَا نَهَاکُمْ عَنْهُ فَانتَهُوا
وَاتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ شَدِیدُ الْعِقَابِ ﴿۷﴾ |
[این
غنایم نخست] اختصاص به بینوایان مهاجرى دارد که از دیارشان و اموالشان
رانده شدند خواستار فضل خدا و خشنودى [او] مىباشند و خدا و پیامبرش را
یارى مىکنند اینان همان مردم درست کردارند (۸) | | لِلْفُقَرَاء
الْمُهَاجِرِینَ الَّذِینَ أُخْرِجُوا مِن دِیارِهِمْ وَأَمْوَالِهِمْ
یَبْتَغُونَ فَضْلًا مِّنَ اللَّهِ وَرِضْوَانًا وَیَنصُرُونَ اللَّهَ
وَرَسُولَهُ أُوْلَئِکَ هُمُ الصَّادِقُونَ ﴿۸﴾ |
و
[نیز] کسانى که قبل از [مهاجران] در [مدینه] جاى گرفته و ایمان آوردهاند
هر کس را که به سوى آنان کوچ کرده دوست دارند و نسبت به آنچه به ایشان
داده شده است در دلهایشان حسدى نمىیابند و هر چند در خودشان احتیاجى
[مبرم] باشد آنها را بر خودشان مقدم مىدارند و هر کس از خست نفس خود مصون
ماند ایشانند که رستگارانند (۹) | | وَالَّذِینَ
تَبَوَّؤُوا الدَّارَ وَالْإِیمَانَ مِن قَبْلِهِمْ یُحِبُّونَ مَنْ
هَاجَرَ إِلَیْهِمْ وَلَا یَجِدُونَ فِی صُدُورِهِمْ حَاجَةً مِّمَّا
أُوتُوا وَیُؤْثِرُونَ عَلَى أَنفُسِهِمْ وَلَوْ کَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ
وَمَن یُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُوْلَئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ ﴿۹﴾ |
و
[نیز] کسانى که بعد از آنان [=مهاجران و انصار] آمدهاند [و] مىگویند
پروردگارا بر ما و بر آن برادرانمان که در ایمان آوردن بر ما پیشى گرفتند
ببخشاى و در دلهایمان نسبت به کسانى که ایمان آوردهاند [هیچ گونه]
کینهاى مگذار پروردگارا راستى که تو رئوف و مهربانى (۱۰) | | وَالَّذِینَ
جَاؤُوا مِن بَعْدِهِمْ یَقُولُونَ رَبَّنَا اغْفِرْ لَنَا
وَلِإِخْوَانِنَا الَّذِینَ سَبَقُونَا بِالْإِیمَانِ وَلَا تَجْعَلْ فِی
قُلُوبِنَا غِلًّا لِّلَّذِینَ آمَنُوا رَبَّنَا إِنَّکَ رَؤُوفٌ رَّحِیمٌ
﴿۱۰﴾ |
مگر
کسانى را که به نفاق برخاستند ندیدى که به برادران اهل کتاب خود که از در
کفر درآمده بودند مىگفتند اگر اخراج شدید حتما با شما بیرون خواهیم آمد و
بر علیه شما هرگز از کسى فرمان نخواهیم برد و اگر با شما جنگیدند حتما شما
را یارى خواهیم کرد و خدا گواهى مىدهد که قطعا آنان دروغگویانند (۱۱) | | أَلَمْ
تَر إِلَى الَّذِینَ نَافَقُوا یَقُولُونَ لِإِخْوَانِهِمُ الَّذِینَ
کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ لَئِنْ أُخْرِجْتُمْ لَنَخْرُجَنَّ
مَعَکُمْ وَلَا نُطِیعُ فِیکُمْ أَحَدًا أَبَدًا وَإِن قُوتِلْتُمْ
لَنَنصُرَنَّکُمْ وَاللَّهُ یَشْهَدُ إِنَّهُمْ لَکَاذِبُونَ ﴿۱۱﴾ |
اگر
[یهود] اخراج شوند آنها با ایشان بیرون نخواهند رفت و اگر با آنان جنگیده
شود [منافقان] آنها را یارى نخواهند کرد و اگر یاریشان کنند حتما [در جنگ]
پشتخواهند کرد و [دیگر] یارى نیابند (۱۲) | | لَئِنْ
أُخْرِجُوا لَا یَخْرُجُونَ مَعَهُمْ وَلَئِن قُوتِلُوا لَا
یَنصُرُونَهُمْ وَلَئِن نَّصَرُوهُمْ لَیُوَلُّنَّ الْأَدْبَارَ ثُمَّ لَا
یُنصَرُونَ ﴿۱۲﴾ |
شما قطعا در دلهاى آنان بیش از خدا مایه هراسید چرا که آنان مردمانىاند که نمىفهمند (۱۳) | | لَأَنتُمْ أَشَدُّ رَهْبَةً فِی صُدُورِهِم مِّنَ اللَّهِ ذَلِکَ بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لَّا یَفْقَهُونَ ﴿۱۳﴾ |
[آنان
به صورت] دسته جمعى جز در قریههایى که داراى استحکاماتند یا از پشت
دیوارها با شما نخواهند جنگید جنگشان میان خودشان سخت است آنان را متحد
مىپندارى و[لى] دلهایشان پراکنده است زیرا آنان مردمانىاند که
نمىاندیشند (۱۴) | | لَا
یُقَاتِلُونَکُمْ جَمِیعًا إِلَّا فِی قُرًى مُّحَصَّنَةٍ أَوْ مِن وَرَاء
جُدُرٍ بَأْسُهُمْ بَیْنَهُمْ شَدِیدٌ تَحْسَبُهُمْ جَمِیعًا
وَقُلُوبُهُمْ شَتَّى ذَلِکَ بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لَّا یَعْقِلُونَ ﴿۱۴﴾ |
درست مانند همان کسانى که اخیرا [در واقعه بدر] سزاى کار [بد] خود را چشیدند و آنان را عذاب دردناکى خواهد بود (۱۵) | | کَمَثَلِ الَّذِینَ مِن قَبْلِهِمْ قَرِیبًا ذَاقُوا وَبَالَ أَمْرِهِمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿۱۵﴾ |
چون حکایتشیطان که به انسان گفت کافر شو و چون [وى] کافر شد گفت من از تو بیزارم زیرا من از خدا پروردگار جهانیان مىترسم (۱۶) | | کَمَثَلِ
الشَّیْطَانِ إِذْ قَالَ لِلْإِنسَانِ اکْفُرْ فَلَمَّا کَفَرَ قَالَ
إِنِّی بَرِیءٌ مِّنکَ إِنِّی أَخَافُ اللَّهَ رَبَّ الْعَالَمِینَ ﴿۱۶﴾ |
و فرجام هردوشان آن است که هر دو در آتش جاوید مىمانند و سزاى ستمگران این است (۱۷) | | فَکَانَ عَاقِبَتَهُمَا أَنَّهُمَا فِی النَّارِ خَالِدَیْنِ فِیهَا وَذَلِکَ جَزَاء الظَّالِمِینَ ﴿۱۷﴾ |
اى
کسانى که ایمان آوردهاید از خدا پروا دارید و هر کسى باید بنگرد که براى
فردا[ى خود] از پیش چه فرستاده است و [باز] از خدا بترسید در حقیقتخدا به
آنچه مىکنید آگاه است (۱۸) | | یَا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَلْتَنظُرْ نَفْسٌ مَّا
قَدَّمَتْ لِغَدٍ وَاتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ خَبِیرٌ بِمَا
تَعْمَلُونَ ﴿۱۸﴾ |
و چون کسانى مباشید که خدا را فراموش کردند و او [نیز] آنان را دچار خودفراموشى کرد آنان همان نافرمانانند (۱۹) | | وَلَا تَکُونُوا کَالَّذِینَ نَسُوا اللَّهَ فَأَنسَاهُمْ أَنفُسَهُمْ أُوْلَئِکَ هُمُ الْفَاسِقُونَ ﴿۱۹﴾ |
دوزخیان با بهشتیان یکسان نیستند بهشتیانند که کامیابانند (۲۰) | | لَا یَسْتَوِی أَصْحَابُ النَّارِ وَأَصْحَابُ الْجَنَّةِ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ هُمُ الْفَائِزُونَ ﴿۲۰﴾ |
اگر
این قرآن را بر کوهى فرومىفرستادیم یقینا آن [کوه] را از بیم خدا فروتن
[و] از هم پاشیده مىدیدى و این مثلها را براى مردم مىزنیم باشد که آنان
بیندیشند (۲۱) | | لَوْ
أَنزَلْنَا هَذَا الْقُرْآنَ عَلَى جَبَلٍ لَّرَأَیْتَهُ خَاشِعًا
مُّتَصَدِّعًا مِّنْ خَشْیَةِ اللَّهِ وَتِلْکَ الْأَمْثَالُ نَضْرِبُهَا
لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ یَتَفَکَّرُونَ ﴿۲۱﴾ |
اوستخدایى که غیر از او معبودى نیست داننده غیب و آشکار است اوست رحمتگر مهربان (۲۲) | | هُوَ اللَّهُ الَّذِی لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ عَالِمُ الْغَیْبِ وَالشَّهَادَةِ هُوَ الرَّحْمَنُ الرَّحِیمُ ﴿۲۲﴾ |
اوستخدایى
که جز او معبودى نیست همان فرمانرواى پاک سلامت[بخش و] مؤمن [به حقیقتحقه
خود که] نگهبان عزیز جبار [و] متکبر [است] پاک استخدا از آنچه [با او]
شریک مىگردانند (۲۳) | | هُوَ
اللَّهُ الَّذِی لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْمَلِکُ الْقُدُّوسُ السَّلَامُ
الْمُؤْمِنُ الْمُهَیْمِنُ الْعَزِیزُ الْجَبَّارُ الْمُتَکَبِّرُ
سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا یُشْرِکُونَ ﴿۲۳﴾ |
اوستخداى
خالق نوساز صورتگر [که] بهترین نامها [و صفات] از آن اوست آنچه در آسمانها
و زمین است [جمله] تسبیح او مىگویند و او عزیز حکیم است (۲۴) | | هُوَ
اللَّهُ الْخَالِقُ الْبَارِئُ الْمُصَوِّرُ لَهُ الْأَسْمَاء الْحُسْنَى
یُسَبِّحُ لَهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَهُوَ الْعَزِیزُ
الْحَکِیمُ ﴿۲۴﴾ |
سوره ۶۰: الممتحنة به نام خداوند رحمتگر مهربان اى
کسانى که ایمان آوردهاید دشمن من و دشمن خودتان را به دوستى برمگیرید [به
طورى] که با آنها اظهار دوستى کنید و حال آنکه قطعا به آن حقیقت که براى
شما آمده کافرند [و] پیامبر [خدا] و شما را [از مکه] بیرون مىکنند که
[چرا] به خدا پروردگارتان ایمان آوردهاید اگر براى جهاد در راه من و طلب
خشنودى من بیرون آمدهاید [شما] پنهانى با آنان رابطه دوستى برقرار
مىکنید در حالى که من به آنچه پنهان داشتید و آنچه آشکار نمودید داناترم
و هر کس از شما چنین کند قطعا از راه درست منحرف گردیده است (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ یَا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا عَدُوِّی وَعَدُوَّکُمْ
أَوْلِیَاء تُلْقُونَ إِلَیْهِم بِالْمَوَدَّةِ وَقَدْ کَفَرُوا بِمَا
جَاءکُم مِّنَ الْحَقِّ یُخْرِجُونَ الرَّسُولَ وَإِیَّاکُمْ أَن
تُؤْمِنُوا بِاللَّهِ رَبِّکُمْ إِن کُنتُمْ خَرَجْتُمْ جِهَادًا فِی
سَبِیلِی وَابْتِغَاء مَرْضَاتِی تُسِرُّونَ إِلَیْهِم بِالْمَوَدَّةِ
وَأَنَا أَعْلَمُ بِمَا أَخْفَیْتُمْ وَمَا أَعْلَنتُمْ وَمَن یَفْعَلْهُ
مِنکُمْ فَقَدْ ضَلَّ سَوَاء السَّبِیلِ ﴿۱﴾
|
اگر بر شما دستیابند دشمن شما باشند و بر شما به بدى دست و زبان بگشایند و آرزو دارند که کافر شوید (۲) | | إِن
یَثْقَفُوکُمْ یَکُونُوا لَکُمْ أَعْدَاء وَیَبْسُطُوا إِلَیْکُمْ
أَیْدِیَهُمْ وَأَلْسِنَتَهُم بِالسُّوءِ وَوَدُّوا لَوْ تَکْفُرُونَ ﴿۲﴾ |
روز
قیامت نه خویشان شما و نه فرزندانتان هرگز به شما سود نمىرسانند [خدا]
میانتان فیصله مىدهد و خدا به آنچه انجام مىدهید بیناست (۳) | | لَن تَنفَعَکُمْ أَرْحَامُکُمْ وَلَا أَوْلَادُکُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ یَفْصِلُ بَیْنَکُمْ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ ﴿۳﴾ |
قطعا
براى شما در [پیروى از] ابراهیم و کسانى که با اویند سرمشقى نیکوست آنگاه
که به قوم خود گفتند ما از شما و از آنچه به جاى خدا مىپرستید بیزاریم به
شما کفر مىورزیم و میان ما و شما دشمنى و کینه همیشگى پدیدار شده تا وقتى
که فقط به خدا ایمان آورید جز [در] سخن ابراهیم [که] به [نا]پدر[ى] خود
[گفت] حتما براى تو آمرزش خواهم خواست با آنکه در برابر خدا اختیار چیزى
را براى تو ندارم اى پروردگار ما بر تو اعتماد کردیم و به سوى تو بازگشتیم
و فرجام به سوى توست (۴) | | قَدْ
کَانَتْ لَکُمْ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ فِی إِبْرَاهِیمَ وَالَّذِینَ مَعَهُ
إِذْ قَالُوا لِقَوْمِهِمْ إِنَّا بُرَءاؤا مِنکُمْ وَمِمَّا تَعْبُدُونَ
مِن دُونِ اللَّهِ کَفَرْنَا بِکُمْ وَبَدَا بَیْنَنَا وَبَیْنَکُمُ
الْعَدَاوَةُ وَالْبَغْضَاء أَبَدًا حَتَّى تُؤْمِنُوا بِاللَّهِ وَحْدَهُ
إِلَّا قَوْلَ إِبْرَاهِیمَ لِأَبِیهِ لَأَسْتَغْفِرَنَّ لَکَ وَمَا
أَمْلِکُ لَکَ مِنَ اللَّهِ مِن شَیْءٍ رَّبَّنَا عَلَیْکَ تَوَکَّلْنَا
وَإِلَیْکَ أَنَبْنَا وَإِلَیْکَ الْمَصِیرُ ﴿۴﴾ |
پروردگارا ما را وسیله آزمایش [و آماج آزار] براى کسانى که کفر ورزیدهاند مگردان و بر ما ببخشاى که تو خود تواناى سنجیدهکارى (۵) | | رَبَّنَا لَا تَجْعَلْنَا فِتْنَةً لِّلَّذِینَ کَفَرُوا وَاغْفِرْ لَنَا رَبَّنَا إِنَّکَ أَنتَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ ﴿۵﴾ |
قطعا
براى شما در [پیروى از] آنان سرمشقى نیکوست [یعنى] براى کسى که به خدا و
روز بازپسین امید مىبندد و هر کس روى برتابد [بداند که] خدا همان بىنیاز
ستوده[صفات] است (۶) | | لَقَدْ
کَانَ لَکُمْ فِیهِمْ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَن کَانَ یَرْجُو اللَّهَ
وَالْیَوْمَ الْآخِرَ وَمَن یَتَوَلَّ فَإِنَّ اللَّهَ هُوَ الْغَنِیُّ
الْحَمِیدُ ﴿۶﴾ |
امید است که خدا میان شما و میان کسانى از آنان که [ایشان را] دشمن داشتید دوستى برقرار کند و خدا تواناست و خدا آمرزنده مهربان است (۷) | | عَسَى
اللَّهُ أَن یَجْعَلَ بَیْنَکُمْ وَبَیْنَ الَّذِینَ عَادَیْتُم مِّنْهُم
مَّوَدَّةً وَاللَّهُ قَدِیرٌ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَّحِیمٌ ﴿۷﴾ |
[اما]
خدا شما را از کسانى که در [کار] دین با شما نجنگیده و شما را از دیارتان
بیرون نکردهاند باز نمىدارد که با آنان نیکى کنید و با ایشان عدالت
ورزید زیرا خدا دادگران را دوست مىدارد (۸) | | لَا
یَنْهَاکُمُ اللَّهُ عَنِ الَّذِینَ لَمْ یُقَاتِلُوکُمْ فِی الدِّینِ
وَلَمْ یُخْرِجُوکُم مِّن دِیَارِکُمْ أَن تَبَرُّوهُمْ وَتُقْسِطُوا
إِلَیْهِمْ إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُقْسِطِینَ ﴿۸﴾ |
فقط
خدا شما را از دوستى با کسانى باز مىدارد که در [کار] دین با شما جنگ
کرده و شما را از خانههایتان بیرون رانده و در بیرونراندنتان با یکدیگر
همپشتى کردهاند و هر کس آنان را به دوستى گیرد آنان همان ستمگرانند (۹) | | إِنَّمَا
یَنْهَاکُمُ اللَّهُ عَنِ الَّذِینَ قَاتَلُوکُمْ فِی الدِّینِ
وَأَخْرَجُوکُم مِّن دِیَارِکُمْ وَظَاهَرُوا عَلَى إِخْرَاجِکُمْ أَن
تَوَلَّوْهُمْ وَمَن یَتَوَلَّهُمْ فَأُوْلَئِکَ هُمُ الظَّالِمُونَ ﴿۹﴾ |
اى
کسانى که ایمان آوردهاید چون زنان با ایمان مهاجر نزد شما آیند آنان را
بیازمایید خدا به ایمان آنان داناتر است پس اگر آنان را باایمان تشخیص
دادید دیگر ایشان را به سوى کافران بازنگردانید نه آن زنان بر ایشان
حلالند و نه آن [مردان] بر این زنان حلال و هر چه خرج [این زنان] کردهاند
به [شوهران] آنها بدهید و بر شما گناهى نیست که در صورتى که مهرشان را به
آنان بدهید با ایشان ازدواج کنید و به پیوندهاى قبلى کافران متمسک نشوید
[و پایبند نباشید] و آنچه را شما [براى زنان مرتد و فرارى خود که به کفار
پناهنده شدهاند] خرج کردهاید [از کافران] مطالبه کنید و آنها هم باید
آنچه را خرج کردهاند [از شما] مطالبه کنند این حکم خداست [که] میان شما
داورى مىکند و خدا داناى حکیم است (۱۰) | | یَا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِذَا جَاءکُمُ الْمُؤْمِنَاتُ مُهَاجِرَاتٍ
فَامْتَحِنُوهُنَّ اللَّهُ أَعْلَمُ بِإِیمَانِهِنَّ فَإِنْ
عَلِمْتُمُوهُنَّ مُؤْمِنَاتٍ فَلَا تَرْجِعُوهُنَّ إِلَى الْکُفَّارِ لَا
هُنَّ حِلٌّ لَّهُمْ وَلَا هُمْ یَحِلُّونَ لَهُنَّ وَآتُوهُم مَّا
أَنفَقُوا وَلَا جُنَاحَ عَلَیْکُمْ أَن تَنکِحُوهُنَّ إِذَا
آتَیْتُمُوهُنَّ أُجُورَهُنَّ وَلَا تُمْسِکُوا بِعِصَمِ الْکَوَافِرِ
وَاسْأَلُوا مَا أَنفَقْتُمْ وَلْیَسْأَلُوا مَا أَنفَقُوا ذَلِکُمْ
حُکْمُ اللَّهِ یَحْکُمُ بَیْنَکُمْ وَاللَّهُ عَلِیمٌ حَکِیمٌ ﴿۱۰﴾ |
و
در صورتى که [زنى] از همسران شما به سوى کفار رفت [و کفار مهر مورد مطالبه
شما را ندادند] و شما غنیمتیافتید پس به کسانى که همسرانشان رفتهاند
معادل آنچه خرج کردهاند بدهید و از آن خدایى که به او ایمان دارید بترسید
(۱۱) | | وَإِن
فَاتَکُمْ شَیْءٌ مِّنْ أَزْوَاجِکُمْ إِلَى الْکُفَّارِ فَعَاقَبْتُمْ
فَآتُوا الَّذِینَ ذَهَبَتْ أَزْوَاجُهُم مِّثْلَ مَا أَنفَقُوا
وَاتَّقُوا اللَّهَ الَّذِی أَنتُم بِهِ مُؤْمِنُونَ ﴿۱۱﴾ |
اى
پیامبر چون زنان باایمان نزد تو آیند که [با این شرط] با تو بیعت کنند که
چیزى را با خدا شریک نسازند و دزدى نکنند و زنا نکنند و فرزندان خود را
نکشند و بچههاى حرامزاده پیش دست و پاى خود را با بهتان [و حیله] به شوهر
نبندند و در [کار] نیک از تو نافرمانى نکنند با آنان بیعت کن و از خدا
براى آنان آمرزش بخواه زیرا خداوند آمرزنده مهربان است (۱۲) | | یَا
أَیُّهَا النَّبِیُّ إِذَا جَاءکَ الْمُؤْمِنَاتُ یُبَایِعْنَکَ عَلَى أَن
لَّا یُشْرِکْنَ بِاللَّهِ شَیْئًا وَلَا یَسْرِقْنَ وَلَا یَزْنِینَ
وَلَا یَقْتُلْنَ أَوْلَادَهُنَّ وَلَا یَأْتِینَ بِبُهْتَانٍ
یَفْتَرِینَهُ بَیْنَ أَیْدِیهِنَّ وَأَرْجُلِهِنَّ وَلَا یَعْصِینَکَ فِی
مَعْرُوفٍ فَبَایِعْهُنَّ وَاسْتَغْفِرْ لَهُنَّ اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ
غَفُورٌ رَّحِیمٌ ﴿۱۲﴾ |
اى
کسانى که ایمان آوردهاید مردمى را که خدا بر آنان خشم رانده به دوستى
مگیرید آنها واقعا از آخرت سلب امید کردهاند همان گونه که کافران اهل گور
قطع امید نمودهاند (۱۳) | | یَا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَتَوَلَّوْا قَوْمًا غَضِبَ اللَّهُ
عَلَیْهِمْ قَدْ یَئِسُوا مِنَ الْآخِرَةِ کَمَا یَئِسَ الْکُفَّارُ مِنْ
أَصْحَابِ الْقُبُورِ ﴿۱۳﴾ |
سوره ۶۱: الصف به نام خداوند رحمتگر مهربان آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است به تسبیح خدا مىپردازند و اوست ارجمند حکیم (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ سَبَّحَ لِلَّهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ وَهُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ ﴿۱﴾
|
اى کسانى که ایمان آوردهاید چرا چیزى مىگویید که انجام نمىدهید (۲) | | یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آَمَنُوا لِمَ تَقُولُونَ مَا لَا تَفْعَلُونَ ﴿۲﴾ |
نزد خدا سخت ناپسند است که چیزى را بگویید و انجام ندهید (۳) | | کَبُرَ مَقْتًا عِندَ اللَّهِ أَن تَقُولُوا مَا لَا تَفْعَلُونَ ﴿۳﴾ |
در حقیقتخدا دوست دارد کسانى را که در راه او صف در صف چنانکه گویى بنایى ریخته شده از سرباند جهاد مىکنند (۴) | | إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الَّذِینَ یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِهِ صَفًّا کَأَنَّهُم بُنیَانٌ مَّرْصُوصٌ ﴿۴﴾ |
و
[یاد کن] هنگامى را که موسى به قوم خود گفت اى قوم من چرا آزارم مىدهید
با اینکه مىدانید من فرستاده خدا به سوى شما هستم پس چون [از حق] برگشتند
خدا دلهایشان را برگردانید و خدا مردم نافرمان را هدایت نمىکند (۵) | | وَإِذْ
قَالَ مُوسَى لِقَوْمِهِ یَا قَوْمِ لِمَ تُؤْذُونَنِی وَقَد تَّعْلَمُونَ
أَنِّی رَسُولُ اللَّهِ إِلَیْکُمْ فَلَمَّا زَاغُوا أَزَاغَ اللَّهُ
قُلُوبَهُمْ وَاللَّهُ لَا یَهْدِی الْقَوْمَ الْفَاسِقِینَ ﴿۵﴾ |
و
هنگامى را که عیسى پسر مریم گفت اى فرزندان اسرائیل من فرستاده خدا به سوى
شما هستم تورات را که پیش از من بوده تصدیق مىکنم و به فرستادهاى که پس
از من مىآید و نام او احمد است بشارتگرم پس وقتى براى آنان دلایل روشن
آورد گفتند این سحرى آشکار است (۶) | | وَإِذْ
قَالَ عِیسَى ابْنُ مَرْیَمَ یَا بَنِی إِسْرَائِیلَ إِنِّی رَسُولُ
اللَّهِ إِلَیْکُم مُّصَدِّقًا لِّمَا بَیْنَ یَدَیَّ مِنَ التَّوْرَاةِ
وَمُبَشِّرًا بِرَسُولٍ یَأْتِی مِن بَعْدِی اسْمُهُ أَحْمَدُ فَلَمَّا
جَاءهُم بِالْبَیِّنَاتِ قَالُوا هَذَا سِحْرٌ مُّبِینٌ ﴿۶﴾ |
و
چه کسى ستمگرتر از آن کس است که با وجود آنکه به سوى اسلام فراخوانده مى
شود بر خدا دروغ مىبندد و خدا مردم ستمگر را راه نمىنماید (۷) | | وَمَنْ
أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَى عَلَى اللَّهِ الْکَذِبَ وَهُوَ یُدْعَى إِلَى
الْإِسْلَامِ وَاللَّهُ لَا یَهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ ﴿۷﴾ |
مىخواهند نور خدا را با دهان خود خاموش کنند و حال آنکه خدا گر چه کافران را ناخوش افتد نور خود را کامل خواهد گردانید (۸) | | یُرِیدُونَ لِیُطْفِؤُوا نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَاللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَلَوْ کَرِهَ الْکَافِرُونَ ﴿۸﴾ |
اوست کسى که فرستاده خود را با هدایت و آیین درست روانه کرد تا آن را بر هر چه دین است فائق گرداند هر چند مشرکان را ناخوش آید (۹) | | هُوَ الَّذِی أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِینِ الْحَقِّ لِیُظْهِرَهُ عَلَى الدِّینِ کُلِّهِ وَلَوْ کَرِهَ الْمُشْرِکُونَ ﴿۹﴾ |
اى کسانى که ایمان آوردهاید آیا شما را بر تجارتى راه نمایم که شما را از عذابى دردناک مىرهاند (۱۰) | | یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آَمَنُوا هَلْ أَدُلُّکُمْ عَلَى تِجَارَةٍ تُنجِیکُم مِّنْ عَذَابٍ أَلِیمٍ ﴿۱۰﴾ |
به خدا و فرستاده او بگروید و در راه خدا با مال و جانتان جهاد کنید این [گذشت و فداکارى] اگر بدانید براى شما بهتر است (۱۱) | | تُؤْمِنُونَ
بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ وَتُجَاهِدُونَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ
بِأَمْوَالِکُمْ وَأَنفُسِکُمْ ذَلِکُمْ خَیْرٌ لَّکُمْ إِن کُنتُمْ
تَعْلَمُونَ ﴿۱۱﴾ |
تا
گناهانتان را بر شما ببخشاید و شما را در باغهایى که از زیر [درختان] آن
جویبارها روان است و [در] سراهایى خوش در بهشتهاى همیشگى درآورد این [خود]
کامیابى بزرگ است (۱۲) | | یَغْفِرْ
لَکُمْ ذُنُوبَکُمْ وَیُدْخِلْکُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا
الْأَنْهَارُ وَمَسَاکِنَ طَیِّبَةً فِی جَنَّاتِ عَدْنٍ ذَلِکَ الْفَوْزُ
الْعَظِیمُ ﴿۱۲﴾ |
و [رحمتى] دیگر که آن را دوست دارید یارى و پیروزى نزدیکى از جانب خداست و مؤمنان را [بدان] بشارت ده (۱۳) | | وَأُخْرَى تُحِبُّونَهَا نَصْرٌ مِّنَ اللَّهِ وَفَتْحٌ قَرِیبٌ وَبَشِّرِ الْمُؤْمِنِینَ ﴿۱۳﴾ |
اى
کسانى که ایمان آوردهاید یاران خدا باشید همان گونه که عیسىبنمریم به
حواریون گفت یاران من در راه خدا چه کسانىاند حواریون گفتند ما یاران
خداییم پس طایفهاى کفر ورزیدند و کسانى را که گرویده بودند بر دشمنانشان
یارى کردیم تا چیره شدند (۱۴) | | یَا
أَیُّهَا الَّذِینَ آَمَنُوا کُونوا أَنصَارَ اللَّهِ کَمَا قَالَ عِیسَى
ابْنُ مَرْیَمَ لِلْحَوَارِیِّینَ مَنْ أَنصَارِی إِلَى اللَّهِ قَالَ
الْحَوَارِیُّونَ نَحْنُ أَنصَارُ اللَّهِ فَآَمَنَت طَّائِفَةٌ مِّن
بَنِی إِسْرَائِیلَ وَکَفَرَت طَّائِفَةٌ فَأَیَّدْنَا الَّذِینَ آَمَنُوا
عَلَى عَدُوِّهِمْ فَأَصْبَحُوا ظَاهِرِینَ ﴿۱۴﴾ |
سوره ۶۲: الجمعة به نام خداوند رحمتگر مهربان آنچه در آسمانها و آنچه در زمین استخدایى را که پادشاه پاک ارجمند فرزانه است تسبیح مىگویند (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ یُسَبِّحُ لِلَّهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ الْمَلِکِ الْقُدُّوسِ الْعَزِیزِ الْحَکِیمِ ﴿۱﴾
|
اوست
آن کس که در میان بىسوادان فرستادهاى از خودشان برانگیخت تا آیات او را
بر آنان بخواند و پاکشان گرداند و کتاب و حکمت بدیشان بیاموزد و [آنان]
قطعا پیش از آن در گمراهى آشکارى بودند (۲) | | هُوَ
الَّذِی بَعَثَ فِی الْأُمِّیِّینَ رَسُولًا مِّنْهُمْ یَتْلُو عَلَیْهِمْ
آیَاتِهِ وَیُزَکِّیهِمْ وَیُعَلِّمُهُمُ الْکِتَابَ وَالْحِکْمَةَ وَإِن
کَانُوا مِن قَبْلُ لَفِی ضَلَالٍ مُّبِینٍ ﴿۲﴾ |
و [نیز بر جماعتهایى] دیگر از ایشان که هنوز به آنها نپیوستهاند و اوست ارجمند سنجیدهکار (۳) | | وَآخَرِینَ مِنْهُمْ لَمَّا یَلْحَقُوا بِهِمْ وَهُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ ﴿۳﴾ |
این فضل خداست آن را به هر که بخواهد عطا مىکند و خدا داراى فضل بسیار است (۴) | | ذَلِکَ فَضْلُ اللَّهِ یُؤْتِیهِ مَن یَشَاءُ وَاللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِیمِ ﴿۴﴾ |
مثل
کسانى که [عمل به] تورات بر آنان بار شد [و بدان مکلف گردیدند] آنگاه آن
را به کار نبستند همچون مثل خرى است که کتابهایى را برپشت مىکشد [وه] چه
زشت است وصف آن قومى که آیات خدا را به دروغ گرفتند و خدا مردم ستمگر را
راه نمىنماید (۵) | | مَثَلُ
الَّذِینَ حُمِّلُوا التَّوْرَاةَ ثُمَّ لَمْ یَحْمِلُوهَا کَمَثَلِ
الْحِمَارِ یَحْمِلُ أَسْفَارًا بِئْسَ مَثَلُ الْقَوْمِ الَّذِینَ
کَذَّبُوا بِآیَاتِ اللَّهِ وَاللَّهُ لَا یَهْدِی الْقَوْمَ
الظَّالِمِینَ ﴿۵﴾ |
بگو اى کسانى که یهودى شدهاید اگر پندارید که شما دوستان خدایید نه مردم دیگر پس اگر راست مىگویید درخواست مرگ کنید (۶) | | قُلْ
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ هَادُوا إِن زَعَمْتُمْ أَنَّکُمْ أَوْلِیَاء
لِلَّهِ مِن دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ إِن کُنتُمْ
صَادِقِینَ ﴿۶﴾ |
و[لى] هرگز آن را به سبب آنچه از پیش به دستخویش کردهاند آرزو نخواهند کرد و خدا به [حال] ستمگران داناست (۷) | | وَلَا یَتَمَنَّوْنَهُ أَبَدًا بِمَا قَدَّمَتْ أَیْدِیهِمْ وَاللَّهُ عَلِیمٌ بِالظَّالِمِینَ ﴿۷﴾ |
بگو
آن مرگى که از آن مىگریزید قطعا به سر وقتشما مىآید آنگاه به سوى داناى
نهان و آشکار بازگردانیده خواهید شد و به آنچه [در روى زمین] مىکردید
آگاهتان خواهد کرد (۸) | | قُلْ
إِنَّ الْمَوْتَ الَّذِی تَفِرُّونَ مِنْهُ فَإِنَّهُ مُلَاقِیکُمْ ثُمَّ
تُرَدُّونَ إِلَى عَالِمِ الْغَیْبِ وَالشَّهَادَةِ فَیُنَبِّئُکُم بِمَا
کُنتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿۸﴾ |
اى
کسانى که ایمان آوردهاید چون براى نماز جمعه ندا درداده شد به سوى ذکر
خدا بشتابید و داد و ستد را واگذارید اگر بدانید این براى شما بهتر است (۹) | | یَا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِذَا نُودِی لِلصَّلَاةِ مِن یَوْمِ
الْجُمُعَةِ فَاسْعَوْا إِلَى ذِکْرِ اللَّهِ وَذَرُوا الْبَیْعَ ذَلِکُمْ
خَیْرٌ لَّکُمْ إِن کُنتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿۹﴾ |
و چون نماز گزارده شد در [روى] زمین پراکنده گردید و فضل خدا را جویا شوید و خدا را بسیار یاد کنید باشد که شما رستگار گردید (۱۰) | | فَإِذَا
قُضِیَتِ الصَّلَاةُ فَانتَشِرُوا فِی الْأَرْضِ وَابْتَغُوا مِن فَضْلِ
اللَّهِ وَاذْکُرُوا اللَّهَ کَثِیرًا لَّعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ ﴿۱۰﴾ |
و
چون داد و ستد یا سرگرمیى ببینند به سوى آن روىآور مىشوند و تو را در
حالى که ایستادهاى ترک مىکنند بگو آنچه نزد خداست از سرگرمى و از داد و
ستد بهتر است و خدا بهترین روزى دهندگان است (۱۱) | | وَإِذَا
رَأَوْا تِجَارَةً أَوْ لَهْوًا انفَضُّوا إِلَیْهَا وَتَرَکُوکَ قَائِمًا
قُلْ مَا عِندَ اللَّهِ خَیْرٌ مِّنَ اللَّهْوِ وَمِنَ التِّجَارَةِ
وَاللَّهُ خَیْرُ الرَّازِقِینَ ﴿۱۱﴾ |
سوره ۶۳: المنافقون به نام خداوند رحمتگر مهربان چون
منافقان نزد تو آیند گویند گواهى مىدهیم که تو واقعا پیامبر خدایى و خدا
[هم] مىداند که تو واقعا پیامبر او هستى و خدا گواهى مىدهد که مردم
دوچهره سخت دروغگویند (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ إِذَا
جَاءکَ الْمُنَافِقُونَ قَالُوا نَشْهَدُ إِنَّکَ لَرَسُولُ اللَّهِ
وَاللَّهُ یَعْلَمُ إِنَّکَ لَرَسُولُهُ وَاللَّهُ یَشْهَدُ إِنَّ
الْمُنَافِقِینَ لَکَاذِبُونَ ﴿۱﴾
|
سوگندهاى خود را [چون] سپرى بر خود گرفته و [مردم را] از راه خدا بازداشتهاند راستى که آنان چه بد مىکنند (۲) | | اتَّخَذُوا أَیْمَانَهُمْ جُنَّةً فَصَدُّوا عَن سَبِیلِ اللَّهِ إِنَّهُمْ سَاء مَا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿۲﴾ |
این بدان سبب است که آنان ایمان آورده سپس به انکار پرداختهاند و در نتیجه بر دلهایشان مهر زده شده و [دیگر] نمىفهمند (۳) | | ذَلِکَ بِأَنَّهُمْ آمَنُوا ثُمَّ کَفَرُوا فَطُبِعَ عَلَى قُلُوبِهِمْ فَهُمْ لَا یَفْقَهُونَ ﴿۳﴾ |
و
چون آنان را ببینى هیکلهایشان تو را به تعجب وا مىدارد و چون سخن گویند
به گفتارشان گوش فرا مىدهى گویى آنان شمعکهایى پشت بر دیوارند [که پوک
شده و درخور اعتماد نیستند] هر فریادى را به زیان خویش مىپندارند خودشان
دشمنند از آنان بپرهیز خدا بکشدشان تا کجا [از حقیقت] انحراف یافتهاند (۴) | | وَإِذَا
رَأَیْتَهُمْ تُعْجِبُکَ أَجْسَامُهُمْ وَإِن یَقُولُوا تَسْمَعْ
لِقَوْلِهِمْ کَأَنَّهُمْ خُشُبٌ مُّسَنَّدَةٌ یَحْسَبُونَ کُلَّ صَیْحَةٍ
عَلَیْهِمْ هُمُ الْعَدُوُّ فَاحْذَرْهُمْ قَاتَلَهُمُ اللَّهُ أَنَّى
یُؤْفَکُونَ ﴿۴﴾ |
و
چون بدیشان گفته شود بیایید تا پیامبر خدا براى شما آمرزش بخواهد سرهاى
خود را بر مىگردانند و آنان را مىبینى که تکبرکنان روى برمىتابند (۵) | | وَإِذَا
قِیلَ لَهُمْ تَعَالَوْا یَسْتَغْفِرْ لَکُمْ رَسُولُ اللَّهِ لَوَّوْا
رُؤُوسَهُمْ وَرَأَیْتَهُمْ یَصُدُّونَ وَهُم مُّسْتَکْبِرُونَ ﴿۵﴾ |
براى
آنان یکسان است چه برایشان آمرزش بخواهى یا برایشان آمرزش نخواهى خدا هرگز
بر ایشان نخواهد بخشود خدا فاسقان را راهنمایى نمىکند (۶) | | سَوَاء
عَلَیْهِمْ أَسْتَغْفَرْتَ لَهُمْ أَمْ لَمْ تَسْتَغْفِرْ لَهُمْ لَن
یَغْفِرَ اللَّهُ لَهُمْ إِنَّ اللَّهَ لَا یَهْدِی الْقَوْمَ
الْفَاسِقِینَ ﴿۶﴾ |
آنان
کسانىاند که مىگویند به کسانى که نزد پیامبر خدایند انفاق مکنید تا
پراکنده شوند و حال آنکه گنجینههاى آسمانها و زمین از آن خداست ولى
منافقان درنمىیابند (۷) | | هُمُ
الَّذِینَ یَقُولُونَ لَا تُنفِقُوا عَلَى مَنْ عِندَ رَسُولِ اللَّهِ
حَتَّى یَنفَضُّوا وَلِلَّهِ خَزَائِنُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ
وَلَکِنَّ الْمُنَافِقِینَ لَا یَفْقَهُونَ ﴿۷﴾ |
مىگویند
اگر به مدینه برگردیم قطعا آنکه عزتمندتر است آن زبونتر را از آنجا بیرون
خواهد کرد و[لى] عزت از آن خدا و از آن پیامبر او و از آن مؤمنان است لیکن
این دورویان نمىدانند (۸) | | یَقُولُونَ
لَئِن رَّجَعْنَا إِلَى الْمَدِینَةِ لَیُخْرِجَنَّ الْأَعَزُّ مِنْهَا
الْأَذَلَّ وَلِلَّهِ الْعِزَّةُ وَلِرَسُولِهِ وَلِلْمُؤْمِنِینَ
وَلَکِنَّ الْمُنَافِقِینَ لَا یَعْلَمُونَ ﴿۸﴾ |
اى کسانى که ایمان آوردهاید [زنهار] اموال شما و فرزندانتان شما را از یاد خدا غافل نگرداند و هر کس چنین کند آنان خود زیانکارانند (۹) | | یَا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تُلْهِکُمْ أَمْوَالُکُمْ وَلَا
أَوْلَادُکُمْ عَن ذِکْرِ اللَّهِ وَمَن یَفْعَلْ ذَلِکَ فَأُوْلَئِکَ
هُمُ الْخَاسِرُونَ ﴿۹﴾ |
و
از آنچه روزى شما گردانیدهایم انفاق کنید پیش از آنکه یکى از شما را مرگ
فرا رسد و بگوید پروردگارا چرا تا مدتى بیشتر [اجل] مرا به تاخیر نینداختى
تا صدقه دهم و از نیکوکاران باشم (۱۰) | | وَأَنفِقُوا
مِن مَّا رَزَقْنَاکُم مِّن قَبْلِ أَن یَأْتِیَ أَحَدَکُمُ الْمَوْتُ
فَیَقُولَ رَبِّ لَوْلَا أَخَّرْتَنِی إِلَى أَجَلٍ قَرِیبٍ فَأَصَّدَّقَ
وَأَکُن مِّنَ الصَّالِحِینَ ﴿۱۰﴾ |
و[لى] هر کس اجلش فرا رسد هرگز خدا [آن را] به تاخیر نمىافکند و خدا به آنچه مىکنید آگاه است (۱۱) | | وَلَن یُؤَخِّرَ اللَّهُ نَفْسًا إِذَا جَاء أَجَلُهَا وَاللَّهُ خَبِیرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ ﴿۱۱﴾ |
سوره ۶۴: التغابن به نام خداوند رحمتگر مهربان هر چه در آسمانها و هر چه در زمین استخدا را تسبیح مىگویند او راست فرمانروایى و او راستسپاس و او بر هر چیزى تواناست (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ یُسَبِّحُ لِلَّهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ لَهُ الْمُلْکُ وَلَهُ الْحَمْدُ وَهُوَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿۱﴾
|
اوست آن کس که شما را آفرید برخى از شما کافرند و برخى مؤمن و خدا به آنچه مىکنید بیناست (۲) | | هُوَ الَّذِی خَلَقَکُمْ فَمِنکُمْ کَافِرٌ وَمِنکُم مُّؤْمِنٌ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ ﴿۲﴾ |
آسمانها و زمین را به حق آفرید و شما را صورتگرى کرد و صورتهایتان را نیکوآراست و فرجام به سوى اوست (۳) | | خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ بِالْحَقِّ وَصَوَّرَکُمْ فَأَحْسَنَ صُوَرَکُمْ وَإِلَیْهِ الْمَصِیرُ ﴿۳﴾ |
آنچه
را که در آسمانها و زمین است مىداند و آنچه را که پنهان مىکنید و آنچه
را که آشکار مىدارید [نیز] مىداند و خدا به راز دلها داناست (۴) | | یَعْلَمُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَیَعْلَمُ مَا تُسِرُّونَ وَمَا تُعْلِنُونَ وَاللَّهُ عَلِیمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ ﴿۴﴾ |
آیا خبر کسانى که پیش از این کفر ورزیدند و فرجام بد کارشان را چشیدند و عذاب پر دردى خواهند داشت به شما نرسیده است (۵) | | أَلَمْ یَأْتِکُمْ نَبَأُ الَّذِینَ کَفَرُوا مِن قَبْلُ فَذَاقُوا وَبَالَ أَمْرِهِمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿۵﴾ |
این
[بدفرجامى] از آن روى بود که پیامبرانشان دلایل آشکار برایشان مىآوردند
و[لى] آنان [مى]گفتند آیا بشرى ما را هدایت مىکند پس کافر شدند و روى
گردانیدند و خدا بىنیازى نمود و خدا بىنیاز ستودهاست (۶) | | ذَلِکَ
بِأَنَّهُ کَانَت تَّأْتِیهِمْ رُسُلُهُم بِالْبَیِّنَاتِ فَقَالُوا
أَبَشَرٌ یَهْدُونَنَا فَکَفَرُوا وَتَوَلَّوا وَّاسْتَغْنَى اللَّهُ
وَاللَّهُ غَنِیٌّ حَمِیدٌ ﴿۶﴾ |
کسانى
که کفر ورزیدند پنداشتند که هرگز برانگیخته نخواهند شد بگو آرى سوگند به
پروردگارم حتما برانگیخته خواهید شد سپس شما را به [حقیقت] آنچه کردهاید
قطعا واقف خواهند ساخت و این بر خدا آسان است (۷) | | زَعَمَ
الَّذِینَ کَفَرُوا أَن لَّن یُبْعَثُوا قُلْ بَلَى وَرَبِّی
لَتُبْعَثُنَّ ثُمَّ لَتُنَبَّؤُنَّ بِمَا عَمِلْتُمْ وَذَلِکَ عَلَى
اللَّهِ یَسِیرٌ ﴿۷﴾ |
پس به خدا و پیامبر او و آن نورى که ما فرو فرستادیم ایمان آورید و خدا به آنچه مىکنید آگاه است (۸) | | فَآمِنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ وَالنُّورِ الَّذِی أَنزَلْنَا وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِیرٌ ﴿۸﴾ |
روزى
که شما را براى روز گردآورى گرد مىآورد آن [روز] روز حسرت [خوردن] است و
هر کس به خدا ایمان آورده و کار شایستهاى کرده باشد بدیهایش را از او
بسترد و او را در بهشتهایى که از زیر [درختان] آن جویبارها روان است
درآورد در آنجا بمانند این است همان کامیابى بزرگ (۹) | | یَوْمَ
یَجْمَعُکُمْ لِیَوْمِ الْجَمْعِ ذَلِکَ یَوْمُ التَّغَابُنِ وَمَن
یُؤْمِن بِاللَّهِ وَیَعْمَلْ صَالِحًا یُکَفِّرْ عَنْهُ سَیِّئَاتِهِ
وَیُدْخِلْهُ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ
فِیهَا أَبَدًا ذَلِکَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ ﴿۹﴾ |
و کسانى که کفر ورزیده و آیات ما را تکذیب کردهاند آنان اهل آتشند [و ] در آن ماندگار خواهند بود و چه بد سرانجامى است (۱۰) | | وَالَّذِینَ کَفَرُوا وَکَذَّبُوا بِآیَاتِنَا أُوْلَئِکَ أَصْحَابُ النَّارِ خَالِدِینَ فِیهَا وَبِئْسَ الْمَصِیرُ ﴿۱۰﴾ |
هیچ مصیبتى جز به اذن خدا نرسد و کسى که به خدا بگرود دلش را به راه آورد و خدا[ست که] به هر چیزى داناست (۱۱) | | مَا أَصَابَ مِن مُّصِیبَةٍ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ وَمَن یُؤْمِن بِاللَّهِ یَهْدِ قَلْبَهُ وَاللَّهُ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ ﴿۱۱﴾ |
و خدا را فرمان برید و پیامبر [او] را اطاعت نمایید و اگر روى بگردانید بر پیامبر ما فقط پیامرسانى آشکار است (۱۲) | | وَأَطِیعُوا اللَّهَ وَأَطِیعُوا الرَّسُولَ فَإِن تَوَلَّیْتُمْ فَإِنَّمَا عَلَى رَسُولِنَا الْبَلَاغُ الْمُبِینُ ﴿۱۲﴾ |
خدا[ست که] جز او معبودى نیست و مؤمنان باید تنها بر خدا اعتماد کنند (۱۳) | | اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ وَعَلَى اللَّهِ فَلْیَتَوَکَّلِ الْمُؤْمِنُونَ ﴿۱۳﴾ |
اى
کسانى که ایمان آوردهاید در حقیقت برخى از همسران شما و فرزندان شما دشمن
شمایند از آنان بر حذر باشید و اگر ببخشایید و درگذرید و بیامرزید به
راستى خدا آمرزنده مهربان است (۱۴) | | یَا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِنَّ مِنْ أَزْوَاجِکُمْ وَأَوْلَادِکُمْ
عَدُوًّا لَّکُمْ فَاحْذَرُوهُمْ وَإِن تَعْفُوا وَتَصْفَحُوا
وَتَغْفِرُوا فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَّحِیمٌ ﴿۱۴﴾ |
اموال شما و فرزندانتان صرفا [وسیله] آزمایشى [براى شما]یند و خداست که نزد او پاداشى بزرگ است (۱۵) | | إِنَّمَا أَمْوَالُکُمْ وَأَوْلَادُکُمْ فِتْنَةٌ وَاللَّهُ عِندَهُ أَجْرٌ عَظِیمٌ ﴿۱۵﴾ |
پس
تا مىتوانید از خدا پروا بدارید و بشنوید و فرمان ببرید و مالى براى
خودتان [در راه خدا] انفاق کنید و کسانى که از خست نفس خویش مصون مانند
آنان رستگارانند (۱۶) | | فَاتَّقُوا
اللَّهَ مَا اسْتَطَعْتُمْ وَاسْمَعُوا وَأَطِیعُوا وَأَنفِقُوا خَیْرًا
لِّأَنفُسِکُمْ وَمَن یُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُوْلَئِکَ هُمُ
الْمُفْلِحُونَ ﴿۱۶﴾ |
اگر خدا را وامى نیکو دهید آن را براى شما دو چندان مىگرداند و بر شما مىبخشاید و خدا[ست که] سپاسپذیر بردبار است (۱۷) | | إِن تُقْرِضُوا اللَّهَ قَرْضًا حَسَنًا یُضَاعِفْهُ لَکُمْ وَیَغْفِرْ لَکُمْ وَاللَّهُ شَکُورٌ حَلِیمٌ ﴿۱۷﴾ |
داناى نهان و آشکار [و] ارجمند سنجیدهکار است (۱۸) | | عَالِمُ الْغَیْبِ وَالشَّهَادَةِ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ ﴿۱۸﴾ |
سوره ۶۵: الطلاق به نام خداوند رحمتگر مهربان اى
پیامبر چون زنان را طلاق گویید در [زمانبندى] عده آنان طلاقشان گویید و
حساب آن عده را نگه دارید و از خدا پروردگارتان بترسید آنان را از
خانههایشان بیرون مکنید و بیرون نروند مگر آنکه مرتکب کار زشت آشکارى شده
باشند این است احکام الهى و هر کس از مقررات خدا [پاى] فراتر نهد قطعا به
خودش ستم کرده است نمىدانى شاید خدا پس از این پیشامدى پدید آورد (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ یَا
أَیُّهَا النَّبِیُّ إِذَا طَلَّقْتُمُ النِّسَاء فَطَلِّقُوهُنَّ
لِعِدَّتِهِنَّ وَأَحْصُوا الْعِدَّةَ وَاتَّقُوا اللَّهَ رَبَّکُمْ لَا
تُخْرِجُوهُنَّ مِن بُیُوتِهِنَّ وَلَا یَخْرُجْنَ إِلَّا أَن یَأْتِینَ
بِفَاحِشَةٍ مُّبَیِّنَةٍ وَتِلْکَ حُدُودُ اللَّهِ وَمَن یَتَعَدَّ
حُدُودَ اللَّهِ فَقَدْ ظَلَمَ نَفْسَهُ لَا تَدْرِی لَعَلَّ اللَّهَ
یُحْدِثُ بَعْدَ ذَلِکَ أَمْرًا ﴿۱﴾
|
پس
چون عده آنان به سر رسید [یا] به شایستگى نگاهشان دارید یا به شایستگى از
آنان جدا شوید و دو تن [مرد] عادل را از میان خود گواه گیرید و گواهى را
براى خدا به پا دارید این است اندرزى که به آن کس که به خدا و روز بازپسین
ایمان دارد داده مىشود و هر کس از خدا پروا کند [خدا] براى او راه
بیرونشدنى قرار مىدهد (۲) | | فَإِذَا
بَلَغْنَ أَجَلَهُنَّ فَأَمْسِکُوهُنَّ بِمَعْرُوفٍ أَوْ فَارِقُوهُنَّ
بِمَعْرُوفٍ وَأَشْهِدُوا ذَوَیْ عَدْلٍ مِّنکُمْ وَأَقِیمُوا
الشَّهَادَةَ لِلَّهِ ذَلِکُمْ یُوعَظُ بِهِ مَن کَانَ یُؤْمِنُ بِاللَّهِ
وَالْیَوْمِ الْآخِرِ وَمَن یَتَّقِ اللَّهَ یَجْعَل لَّهُ مَخْرَجًا ﴿۲﴾ |
و
از جایى که حسابش را نمىکند به او روزى مىرساند و هر کس بر خدا اعتماد
کند او براى وى بس استخدا فرمانش را به انجامرساننده است به راستى خدا
براى هر چیزى اندازهاى مقرر کرده است (۳) | | وَیَرْزُقْهُ
مِنْ حَیْثُ لَا یَحْتَسِبُ وَمَن یَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ
حَسْبُهُ إِنَّ اللَّهَ بَالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِکُلِّ
شَیْءٍ قَدْرًا ﴿۳﴾ |
و
آن زنان شما که از خوندیدن [ماهانه] نومیدند اگر شک دارید [که خون
مىبینند یا نه] عده آنان سه ماه است و [دخترانى] که [هنوز] خون ندیدهاند
[نیز عدهشان سه ماه است] و زنان آبستن مدتشان این است که وضع حمل کنند و
هر کس از خدا پروا دارد [خدا] براى او در کارش تسهیلى فراهم سازد (۴) | | وَاللَّائِی
یَئِسْنَ مِنَ الْمَحِیضِ مِن نِّسَائِکُمْ إِنِ ارْتَبْتُمْ
فَعِدَّتُهُنَّ ثَلَاثَةُ أَشْهُرٍ وَاللَّائِی لَمْ یَحِضْنَ وَأُوْلَاتُ
الْأَحْمَالِ أَجَلُهُنَّ أَن یَضَعْنَ حَمْلَهُنَّ وَمَن یَتَّقِ اللَّهَ
یَجْعَل لَّهُ مِنْ أَمْرِهِ یُسْرًا ﴿۴﴾ |
این است فرمان خدا که آن را به سوى شما فرستاده است و هر کس از خدا پروا کند بدیهایش را از او بزداید و پاداشش را بزرگ گرداند (۵) | | ذَلِکَ أَمْرُ اللَّهِ أَنزَلَهُ إِلَیْکُمْ وَمَن یَتَّقِ اللَّهَ یُکَفِّرْ عَنْهُ سَیِّئَاتِهِ وَیُعْظِمْ لَهُ أَجْرًا ﴿۵﴾ |
همانجا
که [خود] سکونت دارید به قدر استطاعتخویش آنان را جاى دهید و به آنها
آسیب [و زیان] مرسانید تا عرصه را بر آنان تنگ کنید و اگر باردارند خرجشان
را بدهید تا وضع حمل کنند و اگر براى شما [بچه] شیر مىدهند مزدشان را به
ایشان بدهید و به شایستگى میان خود به مشورت پردازید و اگر کارتان [در این
مورد] با هم به دشوارى کشید [زن] دیگرى [بچه را] شیر دهد (۶) | | أَسْکِنُوهُنَّ
مِنْ حَیْثُ سَکَنتُم مِّن وُجْدِکُمْ وَلَا تُضَارُّوهُنَّ لِتُضَیِّقُوا
عَلَیْهِنَّ وَإِن کُنَّ أُولَاتِ حَمْلٍ فَأَنفِقُوا عَلَیْهِنَّ حَتَّى
یَضَعْنَ حَمْلَهُنَّ فَإِنْ أَرْضَعْنَ لَکُمْ فَآتُوهُنَّ أُجُورَهُنَّ
وَأْتَمِرُوا بَیْنَکُم بِمَعْرُوفٍ وَإِن تَعَاسَرْتُمْ فَسَتُرْضِعُ
لَهُ أُخْرَى ﴿۶﴾ |
بر
توانگر است که از دارایى خود هزینه کند و هر که روزى او تنگ باشد باید از
آنچه خدا به او داده خرج کند خدا هیچ کس را جز [به قدر] آنچه به او داده
است تکلیف نمىکند خدا به زودى پس از دشوارى آسانى فراهم مىکند (۷) | | لِیُنفِقْ
ذُو سَعَةٍ مِّن سَعَتِهِ وَمَن قُدِرَ عَلَیْهِ رِزْقُهُ فَلْیُنفِقْ
مِمَّا آتَاهُ اللَّهُ لَا یُکَلِّفُ اللَّهُ نَفْسًا إِلَّا مَا آتَاهَا
سَیَجْعَلُ اللَّهُ بَعْدَ عُسْرٍ یُسْرًا ﴿۷﴾ |
و
چه بسیار شهرها که از فرمان پروردگار خود و پیامبرانش سر پیچیدند و از
آنها حسابى سخت کشیدیم و آنان را به عذابى [بس] زشت عذاب کردیم (۸) | | وَکَأَیِّن
مِّن قَرْیَةٍ عَتَتْ عَنْ أَمْرِ رَبِّهَا وَرُسُلِهِ فَحَاسَبْنَاهَا
حِسَابًا شَدِیدًا وَعَذَّبْنَاهَا عَذَابًا نُّکْرًا ﴿۸﴾ |
تا کیفر زشت عمل خود را چشیدند و پایان کارشان زیان بود (۹) | | فَذَاقَتْ وَبَالَ أَمْرِهَا وَکَانَ عَاقِبَةُ أَمْرِهَا خُسْرًا ﴿۹﴾ |
خدا
براى آنان عذابى سخت آماده کرده است پس اى خردمندانى که ایمان آوردهاید
از خدا بترسید راستى که خدا سوى شما تذکارى فرو فرستاده است (۱۰) | | أَعَدَّ
اللَّهُ لَهُمْ عَذَابًا شَدِیدًا فَاتَّقُوا اللَّهَ یَا أُوْلِی
الْأَلْبَابِ الَّذِینَ آمَنُوا قَدْ أَنزَلَ اللَّهُ إِلَیْکُمْ ذِکْرًا ﴿۱۰﴾ |
پیامبرى
که آیات روشنگر خدا را بر شما تلاوت مىکند تا کسانى را که ایمان آورده و
کارهاى شایسته کردهاند از تاریکیها به سوى روشنایى بیرون برد و هر کس به
خدا بگرود و کار شایسته کند او را در باغهایى که از زیر [درختان] آن
جویبارها روان است درمىآورد جاودانه در آن مىمانند قطعا خدا روزى را
براى او خوش کرده است (۱۱) | | رَّسُولًا
یَتْلُو عَلَیْکُمْ آیَاتِ اللَّهِ مُبَیِّنَاتٍ لِّیُخْرِجَ الَّذِینَ
آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَمَن
یُؤْمِن بِاللَّهِ وَیَعْمَلْ صَالِحًا یُدْخِلْهُ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِن
تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا أَبَدًا قَدْ أَحْسَنَ اللَّهُ
لَهُ رِزْقًا ﴿۱۱﴾ |
خدا
همان کسى است که هفت آسمان و همانند آنها هفت زمین آفرید فرمان [خدا] در
میان آنها فرود مىآید تا بدانید که خدا بر هر چیزى تواناست و به راستى
دانش وى هر چیزى را در بر گرفته است (۱۲) | | اللَّهُ
الَّذِی خَلَقَ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ وَمِنَ الْأَرْضِ مِثْلَهُنَّ
یَتَنَزَّلُ الْأَمْرُ بَیْنَهُنَّ لِتَعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ عَلَى
کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ وَأَنَّ اللَّهَ قَدْ أَحَاطَ بِکُلِّ شَیْءٍ
عِلْمًا ﴿۱۲﴾ |
سوره ۶۶: التحریم به نام خداوند رحمتگر مهربان اى پیامبر چرا براى خشنودى همسرانت آنچه را خدا براى تو حلال گردانیده حرام مىکنى خدا[ست که] آمرزنده مهربان است (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ یَا أَیُّهَا النَّبِیُّ لِمَ تُحَرِّمُ مَا أَحَلَّ اللَّهُ لَکَ تَبْتَغِی مَرْضَاتَ أَزْوَاجِکَ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَّحِیمٌ ﴿۱﴾
|
قطعا خدا براى شما [راه] گشودن سوگندهایتان را مقرر داشته است و خدا سرپرستشماست و اوست داناى حکیم (۲) | | قَدْ فَرَضَ اللَّهُ لَکُمْ تَحِلَّةَ أَیْمَانِکُمْ وَاللَّهُ مَوْلَاکُمْ وَهُوَ الْعَلِیمُ الْحَکِیمُ ﴿۲﴾ |
و
چون پیامبر با یکى از همسرانش سخنى نهانى گفت و همین که وى آن را [به زن
دیگر] گزارش داد و خدا [پیامبر] را بر آن مطلع گردانید [پیامبر] بخشى از
آن را اظهار کرد و از بخشى [دیگر] اعراض نمود پس چون [مطلب] را به آن [زن]
خبر داد وى گفت چه کسى این را به تو خبر داده گفت مرا آن داناى آگاه خبر
داده است (۳) | | وَإِذْ
أَسَرَّ النَّبِیُّ إِلَى بَعْضِ أَزْوَاجِهِ حَدِیثًا فَلَمَّا نَبَّأَتْ
بِهِ وَأَظْهَرَهُ اللَّهُ عَلَیْهِ عَرَّفَ بَعْضَهُ وَأَعْرَضَ عَن
بَعْضٍ فَلَمَّا نَبَّأَهَا بِهِ قَالَتْ مَنْ أَنبَأَکَ هَذَا قَالَ
نَبَّأَنِیَ الْعَلِیمُ الْخَبِیرُ ﴿۳﴾ |
اگر
[شما دو زن] به درگاه خدا توبه کنید [بهتر است] واقعا دلهایتان انحراف
پیدا کرده است و اگر علیه او به یکدیگر کمک کنید در حقیقتخدا خود سرپرست
اوست و جبرئیل و صالح مؤمنان [نیز یاور اویند] و گذشته از این فرشتگان
[هم] پشتیبان [او] خواهند بود (۴) | | إِن
تَتُوبَا إِلَى اللَّهِ فَقَدْ صَغَتْ قُلُوبُکُمَا وَإِن تَظَاهَرَا
عَلَیْهِ فَإِنَّ اللَّهَ هُوَ مَوْلَاهُ وَجِبْرِیلُ وَصَالِحُ
الْمُؤْمِنِینَ وَالْمَلَائِکَةُ بَعْدَ ذَلِکَ ظَهِیرٌ ﴿۴﴾ |
اگر
پیامبر شما را طلاق گوید امید است پروردگارش همسرانى بهتر از شما مسلمان
مؤمن فرمانبر توبه کار عابد روزهدار بیوه و دوشیزه به او عوض دهد (۵) | | عَسَى
رَبُّهُ إِن طَلَّقَکُنَّ أَن یُبْدِلَهُ أَزْوَاجًا خَیْرًا مِّنکُنَّ
مُسْلِمَاتٍ مُّؤْمِنَاتٍ قَانِتَاتٍ تَائِبَاتٍ عَابِدَاتٍ سَائِحَاتٍ
ثَیِّبَاتٍ وَأَبْکَارًا ﴿۵﴾ |
اى
کسانى که ایمان آوردهاید خودتان و کسانتان را از آتشى که سوخت آن مردم و
نگهاستحفظ کنید بر آن [آتش] فرشتگانى خشن [و] سختگیر [گمارده شده] اند از
آنچه خدا به آنان دستور داده سرپیچى نمىکنند و آنچه را که مامورند انجام
مىدهند (۶) | | یَا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا قُوا أَنفُسَکُمْ وَأَهْلِیکُمْ نَارًا
وَقُودُهَا النَّاسُ وَالْحِجَارَةُ عَلَیْهَا مَلَائِکَةٌ غِلَاظٌ
شِدَادٌ لَا یَعْصُونَ اللَّهَ مَا أَمَرَهُمْ وَیَفْعَلُونَ مَا
یُؤْمَرُونَ ﴿۶﴾ |
اى کسانى که کافر شدهاید امروز عذر نیاورید در واقع به آنچه مىکردید کیفر مىیابید (۷) | | یَا أَیُّهَا الَّذِینَ کَفَرُوا لَا تَعْتَذِرُوا الْیَوْمَ إِنَّمَا تُجْزَوْنَ مَا کُنتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿۷﴾ |
اى
کسانى که ایمان آوردهاید به درگاه خدا توبهاى راستین کنید امید است که
پروردگارتان بدیهایتان را از شما بزداید و شما را به باغهایى که از زیر
[درختان] آن جویبارها روان است درآورد در آن روز خدا پیامبر [خود] و کسانى
را که با او ایمان آورده بودند خوار نمىگرداند نورشان از پیشاپیش آنان و
سمت راستشان روان است مىگویند پروردگارا نور ما را براى ما کامل گردان و
بر ما ببخشاى که تو بر هر چیز توانایى (۸) | | یَا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا تُوبُوا إِلَى اللَّهِ تَوْبَةً نَّصُوحًا
عَسَى رَبُّکُمْ أَن یُکَفِّرَ عَنکُمْ سَیِّئَاتِکُمْ وَیُدْخِلَکُمْ
جَنَّاتٍ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ یَوْمَ لَا یُخْزِی اللَّهُ
النَّبِیَّ وَالَّذِینَ آمَنُوا مَعَهُ نُورُهُمْ یَسْعَى بَیْنَ
أَیْدِیهِمْ وَبِأَیْمَانِهِمْ یَقُولُونَ رَبَّنَا أَتْمِمْ لَنَا
نُورَنَا وَاغْفِرْ لَنَا إِنَّکَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿۸﴾ |
اى پیامبر با کافران و منافقان جهاد کن و بر آنان سخت گیر [که] جاى ایشان در جهنم خواهد بود و چه بد سرانجامى است (۹) | | یَا أَیُّهَا النَّبِیُّ جَاهِدِ الْکُفَّارَ وَالْمُنَافِقِینَ وَاغْلُظْ عَلَیْهِمْ وَمَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ وَبِئْسَ الْمَصِیرُ ﴿۹﴾ |
خدا
براى کسانى که کفر ورزیدهاند آن نوح و آن لوط را مثل آورده [که] هر دو در
نکاح دو بنده از بندگان شایسته ما بودند و به آنها خیانت کردند و کارى از
دست [شوهران] آنها در برابر خدا ساخته نبود و گفته شد با داخل شوندگان
داخل آتش شوید (۱۰) | | ضَرَبَ
اللَّهُ مَثَلًا لِّلَّذِینَ کَفَرُوا اِمْرَأَةَ نُوحٍ وَاِمْرَأَةَ
لُوطٍ کَانَتَا تَحْتَ عَبْدَیْنِ مِنْ عِبَادِنَا صَالِحَیْنِ
فَخَانَتَاهُمَا فَلَمْ یُغْنِیَا عَنْهُمَا مِنَ اللَّهِ شَیْئًا وَقِیلَ
ادْخُلَا النَّارَ مَعَ الدَّاخِلِینَ ﴿۱۰﴾ |
و
براى کسانى که ایمان آوردهاند خدا همسر فرعون را مثل آورده آنگاه که گفت
پروردگارا پیش خود در بهشتخانهاى برایم بساز و مرا از فرعون و کردارش
نجات ده و مرا از دست مردم ستمگر برهان (۱۱) | | وَضَرَبَ
اللَّهُ مَثَلًا لِّلَّذِینَ آمَنُوا اِمْرَأَةَ فِرْعَوْنَ إِذْ قَالَتْ
رَبِّ ابْنِ لِی عِندَکَ بَیْتًا فِی الْجَنَّةِ وَنَجِّنِی مِن
فِرْعَوْنَ وَعَمَلِهِ وَنَجِّنِی مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِینَ ﴿۱۱﴾ |
و
مریم دخت عمران را همان کسى که خود را پاکدامن نگاه داشت و در او از روح
خود دمیدیم و سخنان پروردگار خود و کتابهاى او را تصدیق کرد و از
فرمانبرداران بود (۱۲) | | وَمَرْیَمَ
ابْنَتَ عِمْرَانَ الَّتِی أَحْصَنَتْ فَرْجَهَا فَنَفَخْنَا فِیهِ مِن
رُّوحِنَا وَصَدَّقَتْ بِکَلِمَاتِ رَبِّهَا وَکُتُبِهِ وَکَانَتْ مِنَ
الْقَانِتِینَ ﴿۱۲﴾ |