|
|
|
به نام خداوند رحمتگر مهربان |
| بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ |
مسلما
یهودیان و کسانى را که شرک ورزیدهاند دشمنترین مردم نسبت به مؤمنان
خواهى یافت و قطعا کسانى را که گفتند ما نصرانى هستیم نزدیکترین مردم در
دوستى با مؤمنان خواهى یافت زیرا برخى از آنان دانشمندان و رهبانانىاند
که تکبر نمىورزند (۸۲) | | لَتَجِدَنَّ
أَشَدَّ النَّاسِ عَدَاوَةً لِّلَّذِینَ آمَنُواْ الْیَهُودَ وَالَّذِینَ
أَشْرَکُواْ وَلَتَجِدَنَّ أَقْرَبَهُمْ مَّوَدَّةً لِّلَّذِینَ آمَنُواْ
الَّذِینَ قَالُوَاْ إِنَّا نَصَارَى ذَلِکَ بِأَنَّ مِنْهُمْ قِسِّیسِینَ
وَرُهْبَانًا وَأَنَّهُمْ لاَ یَسْتَکْبِرُونَ ﴿۸۲﴾ |
و
چون آنچه را به سوى این پیامبر نازل شده بشنوند مىبینى بر اثر آن حقیقتى
که شناختهاند اشک از چشمهایشان سرازیر مىشود مىگویند پروردگارا ما
ایمان آوردهایم پس ما را در زمره گواهان بنویس (۸۳) | | وَإِذَا
سَمِعُواْ مَا أُنزِلَ إِلَى الرَّسُولِ تَرَى أَعْیُنَهُمْ تَفِیضُ مِنَ
الدَّمْعِ مِمَّا عَرَفُواْ مِنَ الْحَقِّ یَقُولُونَ رَبَّنَا آمَنَّا
فَاکْتُبْنَا مَعَ الشَّاهِدِینَ ﴿۸۳﴾ |
و
براى ما چه [عذرى] است که به خدا و آنچه از حق به ما رسیده ایمان نیاوریم
و حال آنکه چشم داریم که پروردگارمان ما را با گروه شایستگان [به بهشت]
درآورد (۸۴) | | وَمَا لَنَا لاَ نُؤْمِنُ بِاللّهِ وَمَا جَاءنَا مِنَ الْحَقِّ وَنَطْمَعُ أَن یُدْخِلَنَا رَبَّنَا مَعَ الْقَوْمِ الصَّالِحِینَ ﴿۸۴﴾ |
پس
به پاس آنچه گفتند خدا به آنان باغهایى پاداش داد که از زیر [درختان] آن
نهرها جارى است در آن جاودانه مىمانند و این پاداش نیکوکاران است (۸۵) | | فَأَثَابَهُمُ اللّهُ بِمَا قَالُواْ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا وَذَلِکَ جَزَاء الْمُحْسِنِینَ ﴿۸۵﴾ |
و کسانى که کفر ورزیدند و آیات ما را دروغ پنداشتند آنان همدم آتشند (۸۶) | | وَالَّذِینَ کَفَرُواْ وَکَذَّبُواْ بِآیَاتِنَا أُوْلَئِکَ أَصْحَابُ الْجَحِیمِ ﴿۸۶﴾ |
اى
کسانى که ایمان آوردهاید چیزهاى پاکیزهاى را که خدا براى [استفاده] شما
حلال کرده حرام مشمارید و از حد مگذرید که خدا از حدگذرندگان را دوست
نمىدارد (۸۷) | | یَا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ لاَ تُحَرِّمُواْ طَیِّبَاتِ مَا أَحَلَّ
اللّهُ لَکُمْ وَلاَ تَعْتَدُواْ إِنَّ اللّهَ لاَ یُحِبُّ الْمُعْتَدِینَ
﴿۸۷﴾ |
و از آنچه خداوند روزى شما گردانیده حلال و پاکیزه را بخورید و از آن خدایى که بدو ایمان دارید پروا دارید (۸۸) | | وَکُلُواْ مِمَّا رَزَقَکُمُ اللّهُ حَلاَلًا طَیِّبًا وَاتَّقُواْ اللّهَ الَّذِیَ أَنتُم بِهِ مُؤْمِنُونَ ﴿۸۸﴾ |
خدا
شما را به سوگندهاى بیهودهتان مؤاخذه نمىکند ولى به سوگندهایى که [از
روى اراده] مىخورید [و مىشکنید] شما را مؤاخذه مىکند و کفارهاش خوراک
دادن به ده بینواست از غذاهاى متوسطى که به کسان خود مىخورانید یا
پوشانیدن آنان یا آزاد کردن بندهاى و کسى که [هیچ یک از اینها را] نیابد
[باید] سه روز روزه بدارد این است کفاره سوگندهاى شما وقتى که سوگند
خوردید و سوگندهاى خود را پاس دارید این گونه خداوند آیات خود را براى شما
بیان مىکند باشد که سپاسگزارى کنید (۸۹) | | لاَ
یُؤَاخِذُکُمُ اللّهُ بِاللَّغْوِ فِی أَیْمَانِکُمْ وَلَکِن یُؤَاخِذُکُم
بِمَا عَقَّدتُّمُ الأَیْمَانَ فَکَفَّارَتُهُ إِطْعَامُ عَشَرَةِ
مَسَاکِینَ مِنْ أَوْسَطِ مَا تُطْعِمُونَ أَهْلِیکُمْ أَوْ کِسْوَتُهُمْ
أَوْ تَحْرِیرُ رَقَبَةٍ فَمَن لَّمْ یَجِدْ فَصِیَامُ ثَلاَثَةِ أَیَّامٍ
ذَلِکَ کَفَّارَةُ أَیْمَانِکُمْ إِذَا حَلَفْتُمْ وَاحْفَظُواْ
أَیْمَانَکُمْ کَذَلِکَ یُبَیِّنُ اللّهُ لَکُمْ آیَاتِهِ لَعَلَّکُمْ
تَشْکُرُونَ ﴿۸۹﴾ |
اى
کسانى که ایمان آوردهاید شراب و قمار و بتها و تیرهاى قرعه پلیدند [و] از
عمل شیطانند پس از آنها دورى گزینید باشد که رستگار شوید (۹۰) | | یَا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ إِنَّمَا الْخَمْرُ وَالْمَیْسِرُ
وَالأَنصَابُ وَالأَزْلاَمُ رِجْسٌ مِّنْ عَمَلِ الشَّیْطَانِ
فَاجْتَنِبُوهُ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ ﴿۹۰﴾ |
همانا
شیطان مىخواهد با شراب و قمار میان شما دشمنى و کینه ایجاد کند و شما را
از یاد خدا و از نماز باز دارد پس آیا شما دست برمىدارید (۹۱) | | إِنَّمَا
یُرِیدُ الشَّیْطَانُ أَن یُوقِعَ بَیْنَکُمُ الْعَدَاوَةَ وَالْبَغْضَاء
فِی الْخَمْرِ وَالْمَیْسِرِ وَیَصُدَّکُمْ عَن ذِکْرِ اللّهِ وَعَنِ
الصَّلاَةِ فَهَلْ أَنتُم مُّنتَهُونَ ﴿۹۱﴾ |
و
اطاعتخدا و اطاعت پیامبر کنید و [از گناهان] برحذر باشید پس اگر روى
گرداندید بدانید که بر عهده پیامبر ما فقط رساندن [پیام] آشکار است (۹۲) | | وَأَطِیعُواْ
اللّهَ وَأَطِیعُواْ الرَّسُولَ وَاحْذَرُواْ فَإِن تَوَلَّیْتُمْ
فَاعْلَمُواْ أَنَّمَا عَلَى رَسُولِنَا الْبَلاَغُ الْمُبِینُ ﴿۹۲﴾ |
بر
کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کردهاند گناهى در آنچه [قبلا]
خوردهاند نیست در صورتى که تقوا پیشه کنند و ایمان بیاورند و کارهاى
شایسته کنند سپس تقوا پیشه کنند و ایمان بیاورند آنگاه تقوا پیشه کنند و
احسان نمایند و خدا نیکوکاران را دوست مىدارد (۹۳) | | لَیْسَ
عَلَى الَّذِینَ آمَنُواْ وَعَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ جُنَاحٌ فِیمَا
طَعِمُواْ إِذَا مَا اتَّقَواْ وَّآمَنُواْ وَعَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ
ثُمَّ اتَّقَواْ وَّآمَنُواْ ثُمَّ اتَّقَواْ وَّأَحْسَنُواْ وَاللّهُ
یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ ﴿۹۳﴾ |
اى
کسانى که ایمان آوردهاید خدا شما را به چیزى از شکار که در دسترس شما و
نیزههاى شما باشد خواهد آزمود تا معلوم دارد چه کسى در نهان از او
مىترسد پس هر کس بعد از آن تجاوز کند براى او عذابى دردناک خواهد بود (۹۴) | | یَا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ لَیَبْلُوَنَّکُمُ اللّهُ بِشَیْءٍ مِّنَ
الصَّیْدِ تَنَالُهُ أَیْدِیکُمْ وَرِمَاحُکُمْ لِیَعْلَمَ اللّهُ مَن
یَخَافُهُ بِالْغَیْبِ فَمَنِ اعْتَدَى بَعْدَ ذَلِکَ فَلَهُ عَذَابٌ
أَلِیمٌ ﴿۹۴﴾ |
اى
کسانى که ایمان آوردهاید در حالى که محرمید شکار را مکشید و هر کس از شما
عمدا آن را بکشد باید نظیر آنچه کشته است از چهارپایان کفارهاى بدهد که
[نظیر بودن] آن را دو تن عادل از میان شما تصدیق کنند و به صورت قربانى به
کعبه برسد یا به کفاره [آن] مستمندان را خوراک بدهد یا معادلش روزه بگیرد
تا سزاى زشتکارى خود را بچشد خداوند از آنچه در گذشته واقع شده عفو کرده
است و[لى] هر کس تکرار کند خدا از او انتقام مىگیرد و خداوند توانا و
صاحبانتقام است (۹۵) | | یَا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ لاَ تَقْتُلُواْ الصَّیْدَ وَأَنتُمْ حُرُمٌ
وَمَن قَتَلَهُ مِنکُم مُّتَعَمِّدًا فَجَزَاء مِّثْلُ مَا قَتَلَ مِنَ
النَّعَمِ یَحْکُمُ بِهِ ذَوَا عَدْلٍ مِّنکُمْ هَدْیًا بَالِغَ
الْکَعْبَةِ أَوْ کَفَّارَةٌ طَعَامُ مَسَاکِینَ أَو عَدْلُ ذَلِکَ
صِیَامًا لِّیَذُوقَ وَبَالَ أَمْرِهِ عَفَا اللّهُ عَمَّا سَلَف وَمَنْ
عَادَ فَیَنتَقِمُ اللّهُ مِنْهُ وَاللّهُ عَزِیزٌ ذُو انْتِقَامٍ ﴿۹۵﴾ |
صید
دریا و ماکولات آن براى شما حلال شده است تا براى شما و مسافران بهرهاى
باشد و[لى] صید بیابان مادام که محرم مىباشید بر شما حرام گردیده است و
از خدایى که نزد او محشور مىشوید پروا دارید (۹۶) | | أُحِلَّ
لَکُمْ صَیْدُ الْبَحْرِ وَطَعَامُهُ مَتَاعًا لَّکُمْ وَلِلسَّیَّارَةِ
وَحُرِّمَ عَلَیْکُمْ صَیْدُ الْبَرِّ مَا دُمْتُمْ حُرُمًا وَاتَّقُواْ
اللّهَ الَّذِیَ إِلَیْهِ تُحْشَرُونَ ﴿۹۶﴾ |
خداوند
[زیارت] کعبه بیت الحرام را وسیله به پا داشتن [مصالح] مردم قرار داده و
ماه حرام و قربانیهاى بىنشان و قربانیهاى نشاندار را [نیز به همین منظور
مقرر فرموده است] این [جمله] براى آن است تا بدانید که خدا آنچه را در
آسمانها و آنچه را در زمین است مىداند و خداست که بر هر چیزى داناست (۹۷) | | جَعَلَ
اللّهُ الْکَعْبَةَ الْبَیْتَ الْحَرَامَ قِیَامًا لِّلنَّاسِ وَالشَّهْرَ
الْحَرَامَ وَالْهَدْیَ وَالْقَلاَئِدَ ذَلِکَ لِتَعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ
یَعْلَمُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الأَرْضِ وَأَنَّ اللّهَ
بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ ﴿۹۷﴾ |
بدانید که خدا سختکیفر است و [بدانید] که خدا آمرزنده مهربان است (۹۸) | | اعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ شَدِیدُ الْعِقَابِ وَأَنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَّحِیمٌ ﴿۹۸﴾ |
بر پیامبر [خدا وظیفهاى] جز ابلاغ [رسالت] نیست و خداوند آنچه را آشکار و آنچه را پوشیده مىدارید مىداند (۹۹) | | مَّا عَلَى الرَّسُولِ إِلاَّ الْبَلاَغُ وَاللّهُ یَعْلَمُ مَا تُبْدُونَ وَمَا تَکْتُمُونَ ﴿۹۹﴾ |
بگو پلید و پاک یکسان نیستند هر چند کثرت پلید[ها] تو را به شگفت آورد پس اى خردمندان از خدا پروا کنید باشد که رستگار شوید (۱۰۰) | | قُل
لاَّ یَسْتَوِی الْخَبِیثُ وَالطَّیِّبُ وَلَوْ أَعْجَبَکَ کَثْرَةُ
الْخَبِیثِ فَاتَّقُواْ اللّهَ یَا أُوْلِی الأَلْبَابِ لَعَلَّکُمْ
تُفْلِحُونَ ﴿۱۰۰﴾ |
اى
کسانى که ایمان آوردهاید از چیزهایى که اگر براى شما آشکار گردد شما را
اندوهناک مىکند مپرسید و اگر هنگامى که قرآن نازل مىشود در باره آنها
سؤال کنید براى شما روشن مىشود خدا از آن [پرسشهاى بیجا] گذشت و خداوند
آمرزنده بردبار است (۱۰۱) | | یَا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ لاَ تَسْأَلُواْ عَنْ أَشْیَاء إِن تُبْدَ
لَکُمْ تَسُؤْکُمْ وَإِن تَسْأَلُواْ عَنْهَا حِینَ یُنَزَّلُ الْقُرْآنُ
تُبْدَ لَکُمْ عَفَا اللّهُ عَنْهَا وَاللّهُ غَفُورٌ حَلِیمٌ ﴿۱۰۱﴾ |
گروهى پیش از شما [نیز] از این [گونه] پرسشها کردند آنگاه به سبب آن کافر شدند (۱۰۲) | | قَدْ سَأَلَهَا قَوْمٌ مِّن قَبْلِکُمْ ثُمَّ أَصْبَحُواْ بِهَا کَافِرِینَ ﴿۱۰۲﴾ |
خدا
[چیزهاى ممنوعى از قبیل] بحیره و سائبه و وصیله و حام قرار نداده است ولى
کسانى که کفر ورزیدند بر خدا دروغ مىبندند و بیشترشان تعقل نمىکنند (۱۰۳) | | مَا
جَعَلَ اللّهُ مِن بَحِیرَةٍ وَلاَ سَآئِبَةٍ وَلاَ وَصِیلَةٍ وَلاَ حَامٍ
وَلَکِنَّ الَّذِینَ کَفَرُواْ یَفْتَرُونَ عَلَى اللّهِ الْکَذِبَ
وَأَکْثَرُهُمْ لاَ یَعْقِلُونَ ﴿۱۰۳﴾ |
و
چون به آنان گفته شود به سوى آنچه خدا نازل کرده و به سوى پیامبر[ش]
بیایید مىگویند آنچه پدران خود را بر آن یافتهایم ما را بس است آیا هر
چند پدرانشان چیزى نمىدانسته و هدایت نیافته بودند (۱۰۴) | | وَإِذَا
قِیلَ لَهُمْ تَعَالَوْاْ إِلَى مَا أَنزَلَ اللّهُ وَإِلَى الرَّسُولِ
قَالُواْ حَسْبُنَا مَا وَجَدْنَا عَلَیْهِ آبَاءنَا أَوَلَوْ کَانَ
آبَاؤُهُمْ لاَ یَعْلَمُونَ شَیْئًا وَلاَ یَهْتَدُونَ ﴿۱۰۴﴾ |
اى
کسانى که ایمان آوردهاید به خودتان بپردازید هر گاه شما هدایتیافتید آن
کس که گمراه شده است به شما زیانى نمىرساند بازگشت همه شما به سوى خداست
پس شما را از آنچه انجام مىدادید آگاه خواهد کرد (۱۰۵) | | یَا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ عَلَیْکُمْ أَنفُسَکُمْ لاَ یَضُرُّکُم مَّن
ضَلَّ إِذَا اهْتَدَیْتُمْ إِلَى اللّهِ مَرْجِعُکُمْ جَمِیعًا
فَیُنَبِّئُکُم بِمَا کُنتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿۱۰۵﴾ |
اى
کسانى که ایمان آوردهاید هنگامى که یکى از شما را [نشانههاى] مرگ دررسید
باید از میان خود دو عادل را در موقع وصیت به شهادت میان خود فرا خوانید
یا اگر در سفر بودید و مصیبت مرگ شما را فرا رسید [و شاهد مسلمان نبود] دو
تن از غیر [همکیشان] خود را [به شهادت بطلبید] و اگر [در صداقت آنان] شک
کردید پس از نماز آن دو را نگاه مىدارید پس به خدا سوگند یاد مىکنند که
ما این [حق] را به هیچ قیمتى نمىفروشیم هر چند [پاى] خویشاوند [در کار]
باشد و شهادت الهى را کتمان نمىکنیم که [اگر کتمان حق کنیم] در این صورت
از گناهکاران خواهیم بود (۱۰۶) | | یِا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ شَهَادَةُ بَیْنِکُمْ إِذَا حَضَرَ
أَحَدَکُمُ الْمَوْتُ حِینَ الْوَصِیَّةِ اثْنَانِ ذَوَا عَدْلٍ مِّنکُمْ
أَوْ آخَرَانِ مِنْ غَیْرِکُمْ إِنْ أَنتُمْ ضَرَبْتُمْ فِی الأَرْضِ
فَأَصَابَتْکُم مُّصِیبَةُ الْمَوْتِ تَحْبِسُونَهُمَا مِن بَعْدِ
الصَّلاَةِ فَیُقْسِمَانِ بِاللّهِ إِنِ ارْتَبْتُمْ لاَ نَشْتَرِی بِهِ
ثَمَنًا وَلَوْ کَانَ ذَا قُرْبَى وَلاَ نَکْتُمُ شَهَادَةَ اللّهِ إِنَّا
إِذًا لَّمِنَ الآثِمِینَ ﴿۱۰۶﴾ |
و
اگر معلوم شد که آن دو دستخوش گناه شدهاند دو تن دیگر از کسانى که بر
آنان ستم رفته است و هر دو [به میت] نزدیکترند به جاى آن دو [شاهد قبلى]
قیام کنند پس به خدا سوگند یاد مىکنند که گواهى ما قطعا از گواهى آن دو
درستتر است و [از حق] تجاوز نکردهایم چرا که [اگر چنین کنیم] از
ستمکاران خواهیم بود (۱۰۷) | | فَإِنْ
عُثِرَ عَلَى أَنَّهُمَا اسْتَحَقَّا إِثْمًا فَآخَرَانِ یِقُومَانُ
مَقَامَهُمَا مِنَ الَّذِینَ اسْتَحَقَّ عَلَیْهِمُ الأَوْلَیَانِ
فَیُقْسِمَانِ بِاللّهِ لَشَهَادَتُنَا أَحَقُّ مِن شَهَادَتِهِمَا وَمَا
اعْتَدَیْنَا إِنَّا إِذًا لَّمِنَ الظَّالِمِینَ ﴿۱۰۷﴾ |
این
[روش] براى اینکه شهادت را به صورت درست ادا کنند یا بترسند که بعد از
سوگندخوردنشان سوگندهایى [به وارثان میت] برگردانده شود [به صواب] نزدیکتر
است و از خدا پروا دارید و [این پندها را] بشنوید و خدا گروه فاسقان را
هدایت نمىکند (۱۰۸) | | ذَلِکَ
أَدْنَى أَن یَأْتُواْ بِالشَّهَادَةِ عَلَى وَجْهِهَا أَوْ یَخَافُواْ
أَن تُرَدَّ أَیْمَانٌ بَعْدَ أَیْمَانِهِمْ وَاتَّقُوا اللّهَ
وَاسْمَعُواْ وَاللّهُ لاَ یَهْدِی الْقَوْمَ الْفَاسِقِینَ ﴿۱۰۸﴾ |
[یاد
کن] روزى را که خدا پیامبران را گرد مىآورد پس مىفرماید چه پاسخى به شما
داده شد مىگویند ما را هیچ دانشى نیست تویى که داناى رازهاى نهانى (۱۰۹) | | یَوْمَ یَجْمَعُ اللّهُ الرُّسُلَ فَیَقُولُ مَاذَا أُجِبْتُمْ قَالُواْ لاَ عِلْمَ لَنَا إِنَّکَ أَنتَ عَلاَّمُ الْغُیُوبِ ﴿۱۰۹﴾ |
[یاد
کن] هنگامى را که خدا فرمود اى عیسى پسر مریم نعمت مرا بر خود و بر مادرت
به یاد آور آنگاه که تو را به روحالقدس تایید کردم که در گهواره [به
اعجاز] و در میانسالى [به وحى] با مردم سخن گفتى و آنگاه که تو را کتاب و
حکمت و تورات و انجیل آموختم و آنگاه که به اذن من از گل [چیزى] به شکل
پرنده مىساختى پس در آن مىدمیدى و به اذن من پرندهاى مىشد و کور
مادرزاد و پیس را به اذن من شفا مىدادى و آنگاه که مردگان را به اذن من
[زنده از قبر] بیرون مىآوردى و آنگاه که [آسیب] بنىاسرائیل را هنگامى که
براى آنان حجتهاى آشکار آورده بودى از تو باز داشتم پس کسانى از آنان که
کافر شده بودند گفتند این[ها چیزى] جز افسونى آشکار نیست (۱۱۰) | | إِذْ
قَالَ اللّهُ یَا عِیسى ابْنَ مَرْیَمَ اذْکُرْ نِعْمَتِی عَلَیْکَ
وَعَلَى وَالِدَتِکَ إِذْ أَیَّدتُّکَ بِرُوحِ الْقُدُسِ تُکَلِّمُ
النَّاسَ فِی الْمَهْدِ وَکَهْلًا وَإِذْ عَلَّمْتُکَ الْکِتَابَ
وَالْحِکْمَةَ وَالتَّوْرَاةَ وَالإِنجِیلَ وَإِذْ تَخْلُقُ مِنَ الطِّینِ
کَهَیْئَةِ الطَّیْرِ بِإِذْنِی فَتَنفُخُ فِیهَا فَتَکُونُ طَیْرًا
بِإِذْنِی وَتُبْرِئُ الأَکْمَهَ وَالأَبْرَصَ بِإِذْنِی وَإِذْ تُخْرِجُ
الْمَوتَى بِإِذْنِی وَإِذْ کَفَفْتُ بَنِی إِسْرَائِیلَ عَنکَ إِذْ
جِئْتَهُمْ بِالْبَیِّنَاتِ فَقَالَ الَّذِینَ کَفَرُواْ مِنْهُمْ إِنْ
هَذَا إِلاَّ سِحْرٌ مُّبِینٌ ﴿۱۱۰﴾ |
و [یاد کن] هنگامى را که به حواریون وحى کردم که به من و فرستادهام ایمان آورید گفتند ایمان آوردیم و گواه باش که ما مسلمانیم (۱۱۱) | | وَإِذْ أَوْحَیْتُ إِلَى الْحَوَارِیِّینَ أَنْ آمِنُواْ بِی وَبِرَسُولِی قَالُوَاْ آمَنَّا وَاشْهَدْ بِأَنَّنَا مُسْلِمُونَ ﴿۱۱۱﴾ |
و
[یاد کن] هنگامى را که حواریون گفتند اى عیسى پسر مریم آیا پروردگارت
مىتواند از آسمان خوانى براى ما فرود آورد [عیسى] گفت اگر ایمان دارید از
خدا پروا دارید (۱۱۲) | | إِذْ
قَالَ الْحَوَارِیُّونَ یَا عِیسَى ابْنَ مَرْیَمَ هَلْ یَسْتَطِیعُ
رَبُّکَ أَن یُنَزِّلَ عَلَیْنَا مَآئِدَةً مِّنَ السَّمَاءِ قَالَ
اتَّقُواْ اللّهَ إِن کُنتُم مُّؤْمِنِینَ ﴿۱۱۲﴾ |
گفتند مىخواهیم از آن بخوریم و دلهاى ما آرامش یابد و بدانیم که به ما راست گفتهاى و بر آن از گواهان باشیم (۱۱۳) | | قَالُواْ
نُرِیدُ أَن نَّأْکُلَ مِنْهَا وَتَطْمَئِنَّ قُلُوبُنَا وَنَعْلَمَ أَن
قَدْ صَدَقْتَنَا وَنَکُونَ عَلَیْهَا مِنَ الشَّاهِدِینَ ﴿۱۱۳﴾ |
عیسى
پسر مریم گفت بار الها پروردگارا از آسمان خوانى بر ما فرو فرست تا عیدى
براى اول و آخر ما باشد و نشانهاى از جانب تو و ما را روزى ده که تو
بهترین روزىدهندگانى (۱۱۴) | | قَالَ
عِیسَى ابْنُ مَرْیَمَ اللَّهُمَّ رَبَّنَا أَنزِلْ عَلَیْنَا مَآئِدَةً
مِّنَ السَّمَاءِ تَکُونُ لَنَا عِیدًا لِّأَوَّلِنَا وَآخِرِنَا وَآیَةً
مِّنکَ وَارْزُقْنَا وَأَنتَ خَیْرُ الرَّازِقِینَ ﴿۱۱۴﴾ |
خدا
فرمود من آن را بر شما فرو خواهم فرستاد و[لى] هر کس از شما پس از آن
انکار ورزد وى را [چنان] عذابى کنم که هیچ یک از جهانیان را [آن چنان]
عذاب نکرده باشم (۱۱۵) | | قَالَ
اللّهُ إِنِّی مُنَزِّلُهَا عَلَیْکُمْ فَمَن یَکْفُرْ بَعْدُ مِنکُمْ
فَإِنِّی أُعَذِّبُهُ عَذَابًا لاَّ أُعَذِّبُهُ أَحَدًا مِّنَ
الْعَالَمِینَ ﴿۱۱۵﴾ |
و
[یاد کن] هنگامى را که خدا فرمود اى عیسى پسر مریم آیا تو به مردم گفتى من
و مادرم را همچون دو خدا به جاى خداوند بپرستید گفت منزهى تو مرا نزیبد که
[در باره خویشتن] چیزى را که حق من نیست بگویم اگر آن را گفته بودم قطعا
آن را مىدانستى آنچه در نفس من است تو مىدانى و آنچه در ذات توست من
نمىدانم چرا که تو خود داناى رازهاى نهانى (۱۱۶) | | وَإِذْ
قَالَ اللّهُ یَا عِیسَى ابْنَ مَرْیَمَ أَأَنتَ قُلتَ لِلنَّاسِ
اتَّخِذُونِی وَأُمِّیَ إِلَهَیْنِ مِن دُونِ اللّهِ قَالَ سُبْحَانَکَ
مَا یَکُونُ لِی أَنْ أَقُولَ مَا لَیْسَ لِی بِحَقٍّ إِن کُنتُ قُلْتُهُ
فَقَدْ عَلِمْتَهُ تَعْلَمُ مَا فِی نَفْسِی وَلاَ أَعْلَمُ مَا فِی
نَفْسِکَ إِنَّکَ أَنتَ عَلاَّمُ الْغُیُوبِ ﴿۱۱۶﴾ |
جز
آنچه مرا بدان فرمان دادى [چیزى] به آنان نگفتم [گفتهام] که خدا پروردگار
من و پروردگار خود را عبادت کنید و تا وقتى در میانشان بودم بر آنان گواه
بودم پس چون روح مرا گرفتى تو خود بر آنان نگهبان بودى و تو بر هر چیز
گواهى (۱۱۷) | | مَا
قُلْتُ لَهُمْ إِلاَّ مَا أَمَرْتَنِی بِهِ أَنِ اعْبُدُواْ اللّهَ رَبِّی
وَرَبَّکُمْ وَکُنتُ عَلَیْهِمْ شَهِیدًا مَّا دُمْتُ فِیهِمْ فَلَمَّا
تَوَفَّیْتَنِی کُنتَ أَنتَ الرَّقِیبَ عَلَیْهِمْ وَأَنتَ عَلَى کُلِّ
شَیْءٍ شَهِیدٌ ﴿۱۱۷﴾ |
اگر عذابشان کنى آنان بندگان تواند و اگر بر ایشان ببخشایى تو خود توانا و حکیمى (۱۱۸) | | إِن تُعَذِّبْهُمْ فَإِنَّهُمْ عِبَادُکَ وَإِن تَغْفِرْ لَهُمْ فَإِنَّکَ أَنتَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ ﴿۱۱۸﴾ |
خدا
فرمود این روزى است که راستگویان را راستىشان سود بخشد براى آنان باغهایى
است که از زیر [درختان] آن نهرها روان است همیشه در آن جاودانند خدا از
آنان خشنود است و آنان [نیز] از او خشنودند این است رستگارى بزرگ (۱۱۹) | | قَالَ
اللّهُ هَذَا یَوْمُ یَنفَعُ الصَّادِقِینَ صِدْقُهُمْ لَهُمْ جَنَّاتٌ
تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا أَبَدًا رَّضِیَ
اللّهُ عَنْهُمْ وَرَضُواْ عَنْهُ ذَلِکَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ ﴿۱۱۹﴾ |
فرمانروایى آسمانها و زمین و آنچه در آنهاست از آن خداست و او بر هر چیزى تواناست (۱۲۰) | | لِلّهِ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ وَمَا فِیهِنَّ وَهُوَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿۱۲۰﴾ |
سوره ۶: الأنعام
به نام خداوند رحمتگر مهربان
ستایش
خدایى را که آسمانها و زمین را آفرید و تاریکیها و روشنایى را پدید آورد
با این همه کسانى که کفر ورزیدهاند [غیر او را] با پروردگار خود برابر
مىکنند (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
الْحَمْدُ
لِلّهِ الَّذِی خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضَ وَجَعَلَ الظُّلُمَاتِ
وَالنُّورَ ثُمَّ الَّذِینَ کَفَرُواْ بِرَبِّهِم یَعْدِلُونَ ﴿۱﴾
|
اوست
کسى که شما را از گل آفرید آنگاه مدتى را [براى شما عمر] مقرر داشت و ا ج
ل حتمى نزد اوست با این همه [بعضى از] شما [در قدرت او] تردید مىکنید (۲) | | هُوَ الَّذِی خَلَقَکُم مِّن طِینٍ ثُمَّ قَضَى أَجَلًا وَأَجَلٌ مُّسمًّى عِندَهُ ثُمَّ أَنتُمْ تَمْتَرُونَ ﴿۲﴾ |
و او در آسمانها و زمین خداست نهان و آشکار شما را مىداند و آنچه را به دست مىآورید [نیز] مىداند (۳) | | وَهُوَ اللّهُ فِی السَّمَاوَاتِ وَفِی الأَرْضِ یَعْلَمُ سِرَّکُمْ وَجَهرَکُمْ وَیَعْلَمُ مَا تَکْسِبُونَ ﴿۳﴾ |
و هیچ نشانهاى از نشانههاى پروردگارشان به سویشان نمىآمد مگر آنکه از آن روى بر مىتافتند (۴) | | وَمَا تَأْتِیهِم مِّنْ آیَةٍ مِّنْ آیَاتِ رَبِّهِمْ إِلاَّ کَانُواْ عَنْهَا مُعْرِضِینَ ﴿۴﴾ |
آنان حق را هنگامى که به سویشان آمد تکذیب کردند پس به زودى [حقیقت] خبرهاى آنچه را که به ریشخند مىگرفتند به آنان خواهد رسید (۵) | | فَقَدْ کَذَّبُواْ بِالْحَقِّ لَمَّا جَاءهُمْ فَسَوْفَ یَأْتِیهِمْ أَنبَاء مَا کَانُواْ بِهِ یَسْتَهْزِئُونَ ﴿۵﴾ |
آیا
ندیدهاند که پیش از آنان چه بسیار امتها را هلاک کردیم [امتهایى که] در
زمین به آنان امکاناتى دادیم که براى شما آن امکانات را فراهم نکردهایم و
[بارانهاى] آسمان را پى در پى بر آنان فرو فرستادیم و رودبارها از زیر
[شهرهاى] آنان روان ساختیم پس ایشان را به [سزاى] گناهانشان هلاک کردیم و
پس از آنان نسلهاى دیگرى پدید آوردیم (۶) | | أَلَمْ
یَرَوْاْ کَمْ أَهْلَکْنَا مِن قَبْلِهِم مِّن قَرْنٍ مَّکَّنَّاهُمْ فِی
الأَرْضِ مَا لَمْ نُمَکِّن لَّکُمْ وَأَرْسَلْنَا السَّمَاء عَلَیْهِم
مِّدْرَارًا وَجَعَلْنَا الأَنْهَارَ تَجْرِی مِن تَحْتِهِمْ
فَأَهْلَکْنَاهُم بِذُنُوبِهِمْ وَأَنْشَأْنَا مِن بَعْدِهِمْ قَرْنًا
آخَرِینَ ﴿۶﴾ |
و
اگر مکتوبى نوشته بر کاغذ بر تو نازل مىکردیم و آنان آن را با دستهاى خود
لمس مىکردند قطعا کافران مىگفتند این [چیزى] جز سحر آشکار نیست (۷) | | وَلَوْ
نَزَّلْنَا عَلَیْکَ کِتَابًا فِی قِرْطَاسٍ فَلَمَسُوهُ بِأَیْدِیهِمْ
لَقَالَ الَّذِینَ کَفَرُواْ إِنْ هَذَا إِلاَّ سِحْرٌ مُّبِینٌ ﴿۷﴾ |
و گفتند چرا فرشتهاى بر او نازل نشده است و اگر فرشتهاى فرود مىآوردیم قطعا کار تمام شده بود سپس مهلت نمىیافتند (۸) | | وَقَالُواْ لَوْلا أُنزِلَ عَلَیْهِ مَلَکٌ وَلَوْ أَنزَلْنَا مَلَکًا لَّقُضِیَ الأمْرُ ثُمَّ لاَ یُنظَرُونَ ﴿۸﴾ |
و اگر او را فرشتهاى قرار مىدادیم حتما وى را [به صورت] مردى در مىآوردیم و امر را همچنان بر آنان مشتبه مىساختیم (۹) | | وَلَوْ جَعَلْنَاهُ مَلَکًا لَّجَعَلْنَاهُ رَجُلًا وَلَلَبَسْنَا عَلَیْهِم مَّا یَلْبِسُونَ ﴿۹﴾ |
و پیش از تو پیامبرانى به استهزا گرفته شدند پس آنچه را ریشخند مىکردند گریبانگیر ریشخندکنندگان ایشان گردید (۱۰) | | وَلَقَدِ اسْتُهْزِئَ بِرُسُلٍ مِّن قَبْلِکَ فَحَاقَ بِالَّذِینَ سَخِرُواْ مِنْهُم مَّا کَانُواْ بِهِ یَسْتَهْزِئُونَ ﴿۱۰﴾ |
بگو در زمین بگردید آنگاه بنگرید که فرجام تکذیبکنندگان چگونه بوده است (۱۱) | | قُلْ سِیرُواْ فِی الأَرْضِ ثُمَّ انظُرُواْ کَیْفَ کَانَ عَاقِبَةُ الْمُکَذِّبِینَ ﴿۱۱﴾ |
بگو
آنچه در آسمانها و زمین است از آن کیست بگو از آن خداست که رحمت را بر
خویشتن واجب گردانیده استیقینا شما را در روز قیامت که در آن هیچ شکى
نیست گرد خواهد آورد خودباختگان کسانىاند که ایمان نمىآورند (۱۲) | | قُل
لِّمَن مَّا فِی السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ قُل لِلّهِ کَتَبَ عَلَى
نَفْسِهِ الرَّحْمَةَ لَیَجْمَعَنَّکُمْ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ لاَ
رَیْبَ فِیهِ الَّذِینَ خَسِرُواْ أَنفُسَهُمْ فَهُمْ لاَ یُؤْمِنُونَ ﴿۱۲﴾ |
و آنچه در شب و روز آرام [و تکاپو] دارد از آن اوست و او شنواى داناست (۱۳) | | وَلَهُ مَا سَکَنَ فِی اللَّیْلِ وَالنَّهَارِ وَهُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ ﴿۱۳﴾ |
بگو
آیا غیر از خدا پدیدآورنده آسمانها و زمین سرپرستى برگزینم و اوست که
خوراک مىدهد و خوراک داده نمىشود بگو من مامورم که نخستین کسى باشم که
اسلام آورده است و [به من فرمان داده شده که] هرگز از مشرکان مباش (۱۴) | | قُلْ
أَغَیْرَ اللّهِ أَتَّخِذُ وَلِیًّا فَاطِرِ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ
وَهُوَ یُطْعِمُ وَلاَ یُطْعَمُ قُلْ إِنِّیَ أُمِرْتُ أَنْ أَکُونَ
أَوَّلَ مَنْ أَسْلَمَ وَلاَ تَکُونَنَّ مِنَ الْمُشْرِکَینَ ﴿۱۴﴾ |
بگو اگر به پروردگارم عصیان ورزم از عذاب روزى بزرگ مىترسم (۱۵) | | قُلْ إِنِّیَ أَخَافُ إِنْ عَصَیْتُ رَبِّی عَذَابَ یَوْمٍ عَظِیمٍ ﴿۱۵﴾ |
آن روز کسى که [عذاب] از او برگردانده شود قطعا [خدا] بر او رحمت آورده و این است همان رستگارى آشکار (۱۶) | | مَّن یُصْرَفْ عَنْهُ یَوْمَئِذٍ فَقَدْ رَحِمَهُ وَذَلِکَ الْفَوْزُ الْمُبِینُ ﴿۱۶﴾ |
و اگر خدا به تو زیانى برساند کسى جز او برطرف کننده آن نیست و اگر خیرى به تو برساند پس او بر هر چیزى تواناست (۱۷) | | وَإِن یَمْسَسْکَ اللّهُ بِضُرٍّ فَلاَ کَاشِفَ لَهُ إِلاَّ هُوَ وَإِن یَمْسَسْکَ بِخَیْرٍ فَهُوَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدُیرٌ ﴿۱۷﴾ |
و اوست که بر بندگان خویش چیره است و اوستحکیم آگاه (۱۸) | | وَهُوَ الْقَاهِرُ فَوْقَ عِبَادِهِ وَهُوَ الْحَکِیمُ الْخَبِیرُ ﴿۱۸﴾ |
بگو
گواهى چه کسى از همه برتر است بگو خدا میان من و شما گواه است و این قرآن
به من وحى شده تا به وسیله آن شما و هر کس را [که این پیام به او] برسد
هشدار دهم آیا واقعا شما گواهى مىدهید که در جنب خدا خدایان دیگرى است
بگو من گواهى نمىدهم بگو او تنها معبودى یگانه است و بىتردید من از آنچه
شریک [او] قرار مىدهید بیزارم (۱۹) | | قُلْ
أَیُّ شَیْءٍ أَکْبَرُ شَهَادةً قُلِ اللّهِ شَهِیدٌ بِیْنِی وَبَیْنَکُمْ
وَأُوحِیَ إِلَیَّ هَذَا الْقُرْآنُ لأُنذِرَکُم بِهِ وَمَن بَلَغَ
أَئِنَّکُمْ لَتَشْهَدُونَ أَنَّ مَعَ اللّهِ آلِهَةً أُخْرَى قُل لاَّ
أَشْهَدُ قُلْ إِنَّمَا هُوَ إِلَهٌ وَاحِدٌ وَإِنَّنِی بَرِیءٌ مِّمَّا
تُشْرِکُونَ ﴿۱۹﴾ |
کسانى
که کتاب [آسمانى] به آنان دادهایم همان گونه که پسران خود را مىشناسد او
[=پیامبر] را مىشناسد کسانى که به خود زیان زدهاند ایمان نمىآورند (۲۰) | | الَّذِینَ
آتَیْنَاهُمُ الْکِتَابَ یَعْرِفُونَهُ کَمَا یَعْرِفُونَ أَبْنَاءهُمُ
الَّذِینَ خَسِرُواْ أَنفُسَهُمْ فَهُمْ لاَ یُؤْمِنُونَ ﴿۲۰﴾ |
و کیستستمکارتر از آن کس که بر خدا دروغ بسته یا آیات او را تکذیب نموده بى تردید ستمکاران رستگار نمىشوند (۲۱) | | وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَى عَلَى اللّهِ کَذِبًا أَوْ کَذَّبَ بِآیَاتِهِ إِنَّهُ لاَ یُفْلِحُ الظَّالِمُونَ ﴿۲۱﴾ |
و
[یاد کن] روزى را که همه آنان را محشور مىکنیم آنگاه به کسانى که شرک
آوردهاند مىگوییم کجایند شریکان شما که [آنها را شریک خدا] مىپنداشتید (۲۲) | | وَیَوْمَ نَحْشُرُهُمْ جَمِیعًا ثُمَّ نَقُولُ لِلَّذِینَ أَشْرَکُواْ أَیْنَ شُرَکَآؤُکُمُ الَّذِینَ کُنتُمْ تَزْعُمُونَ ﴿۲۲﴾ |
آنگاه عذرشان جز این نیست که مىگویند به خدا پروردگارمان سوگند که ما مشرک نبودیم (۲۳) | | ثُمَّ لَمْ تَکُن فِتْنَتُهُمْ إِلاَّ أَن قَالُواْ وَاللّهِ رَبِّنَا مَا کُنَّا مُشْرِکِینَ ﴿۲۳﴾ |
ببین چگونه به خود دروغ مىگویند و آنچه برمىبافتند از ایشان یاوه شد (۲۴) | | انظُرْ کَیْفَ کَذَبُواْ عَلَى أَنفُسِهِمْ وَضَلَّ عَنْهُم مَّا کَانُواْ یَفْتَرُونَ ﴿۲۴﴾ |
و
برخى از آنان به تو گوش فرا مىدهند و[لى] ما بر دلهایشان پردهها
افکندهایم تا آن را نفهمند و در گوشهایشان سنگینى [قرار دادهایم] و اگر
هر معجزهاى را ببینند به آن ایمان نمىآورند تا آنجا که وقتى نزد تو
مىآیند و با تو جدال مىکنند کسانى که کفر ورزیدند مىگویند این [کتاب]
چیزى جز افسانههاى پیشینیان نیست (۲۵) | | وَمِنْهُم
مَّن یَسْتَمِعُ إِلَیْکَ وَجَعَلْنَا عَلَى قُلُوبِهِمْ أَکِنَّةً أَن
یَفْقَهُوهُ وَفِی آذَانِهِمْ وَقْرًا وَإِن یَرَوْاْ کُلَّ آیَةٍ لاَّ
یُؤْمِنُواْ بِهَا حَتَّى إِذَا جَآؤُوکَ یُجَادِلُونَکَ یَقُولُ
الَّذِینَ کَفَرُواْ إِنْ هَذَآ إِلاَّ أَسَاطِیرُ الأَوَّلِینَ ﴿۲۵﴾ |
و آنان [مردم را] از آن باز مىدارند و [خود نیز] از آن دورى مىکنند و[لى] جز خویشتن را به هلاکت نمىافکنند و نمىدانند (۲۶) | | وَهُمْ یَنْهَوْنَ عَنْهُ وَیَنْأَوْنَ عَنْهُ وَإِن یُهْلِکُونَ إِلاَّ أَنفُسَهُمْ وَمَا یَشْعُرُونَ ﴿۲۶﴾ |
و
اى کاش [منکران را] هنگامى که بر آتش عرضه مىشوند مىدیدى که مىگویند
کاش بازگردانده مىشدیم و [دیگر] آیات پروردگارمان را تکذیب نمىکردیم و
از مؤمنان مىشدیم (۲۷) | | وَلَوْ
تَرَىَ إِذْ وُقِفُواْ عَلَى النَّارِ فَقَالُواْ یَا لَیْتَنَا نُرَدُّ
وَلاَ نُکَذِّبَ بِآیَاتِ رَبِّنَا وَنَکُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ ﴿۲۷﴾ |
[ولى
چنین نیست] بلکه آنچه را پیش از این نهان مىداشتند براى آنان آشکار شده
است و اگر هم بازگردانده شوند قطعا به آنچه از آن منع شده بودند
برمىگردند و آنان دروغگویند (۲۸) | | بَلْ بَدَا لَهُم مَّا کَانُواْ یُخْفُونَ مِن قَبْلُ وَلَوْ رُدُّواْ لَعَادُواْ لِمَا نُهُواْ عَنْهُ وَإِنَّهُمْ لَکَاذِبُونَ ﴿۲۸﴾ |
و گفتند جز زندگى دنیاى ما [زندگى دیگرى] نیست و برانگیخته نخواهیم شد (۲۹) | | وَقَالُواْ إِنْ هِیَ إِلاَّ حَیَاتُنَا الدُّنْیَا وَمَا نَحْنُ بِمَبْعُوثِینَ ﴿۲۹﴾ |
و
اگر بنگرى هنگامى را که در برابر پروردگارشان باز داشته مىشوند [خدا]
مىفرماید آیا این حق نیست مىگویند چرا سوگند به پروردگارمان [که حق است]
مىفرماید پس به [کیفر] آنکه کفر مىورزیدید این عذاب را بچشید (۳۰) | | وَلَوْ
تَرَى إِذْ وُقِفُواْ عَلَى رَبِّهِمْ قَالَ أَلَیْسَ هَذَا بِالْحَقِّ
قَالُواْ بَلَى وَرَبِّنَا قَالَ فَذُوقُواْ العَذَابَ بِمَا کُنتُمْ
تَکْفُرُونَ ﴿۳۰﴾ |
کسانى
که لقاى الهى را دروغ انگاشتند قطعا زیان دیدند تا آنگاه که قیامت بناگاه
بر آنان دررسد مىگویند اى دریغ بر ما بر آنچه در باره آن کوتاهى کردیم و
آنان بار سنگین گناهانشان را به دوش مىکشند چه بد است بارى که مىکشند (۳۱) | | قَدْ
خَسِرَ الَّذِینَ کَذَّبُواْ بِلِقَاء اللّهِ حَتَّى إِذَا جَاءتْهُمُ
السَّاعَةُ بَغْتَةً قَالُواْ یَا حَسْرَتَنَا عَلَى مَا فَرَّطْنَا
فِیهَا وَهُمْ یَحْمِلُونَ أَوْزَارَهُمْ عَلَى ظُهُورِهِمْ أَلاَ سَاء
مَا یَزِرُونَ ﴿۳۱﴾ |
و زندگى دنیا جز بازى و سرگرمى نیست و قطعا سراى بازپسین براى کسانى که پرهیزگارى مىکنند بهتر است آیا نمىاندیشید (۳۲) | | وَمَا الْحَیَاةُ الدُّنْیَا إِلاَّ لَعِبٌ وَلَهْوٌ وَلَلدَّارُ الآخِرَةُ خَیْرٌ لِّلَّذِینَ یَتَّقُونَ أَفَلاَ تَعْقِلُونَ ﴿۳۲﴾ |
به
یقین مىدانیم که آنچه مىگویند تو را سخت غمگین مىکند در واقع آنان تو
را تکذیب نمىکنند ولى ستمکاران آیات خدا را انکار مىکنند (۳۳) | | قَدْ
نَعْلَمُ إِنَّهُ لَیَحْزُنُکَ الَّذِی یَقُولُونَ فَإِنَّهُمْ لاَ
یُکَذِّبُونَکَ وَلَکِنَّ الظَّالِمِینَ بِآیَاتِ اللّهِ یَجْحَدُونَ ﴿۳۳﴾ |
و
پیش از تو نیز پیامبرانى تکذیب شدند ولى بر آنچه تکذیب شدند و آزار دیدند
شکیبایى کردند تا یارى ما به آنان رسید و براى کلمات خدا هیچ
تغییردهندهاى نیست و مسلما اخبار پیامبران به تو رسیده است (۳۴) | | وَلَقَدْ
کُذِّبَتْ رُسُلٌ مِّن قَبْلِکَ فَصَبَرُواْ عَلَى مَا کُذِّبُواْ
وَأُوذُواْ حَتَّى أَتَاهُمْ نَصْرُنَا وَلاَ مُبَدِّلَ لِکَلِمَاتِ
اللّهِ وَلَقدْ جَاءکَ مِن نَّبَإِ الْمُرْسَلِینَ ﴿۳۴﴾ |
و
اگر اعراض کردن آنان [از قرآن] بر تو گران است اگر مىتوانى نقبى در زمین
یا نردبانى در آسمان بجویى تا معجزهاى [دیگر] برایشان بیاورى [پس چنین
کن] و اگر خدا مىخواست قطعا آنان را بر هدایت گرد مىآورد پس زنهار از
نادانان مباش (۳۵) | | وَإِن
کَانَ کَبُرَ عَلَیْکَ إِعْرَاضُهُمْ فَإِنِ اسْتَطَعْتَ أَن تَبْتَغِیَ
نَفَقًا فِی الأَرْضِ أَوْ سُلَّمًا فِی السَّمَاء فَتَأْتِیَهُم بِآیَةٍ
وَلَوْ شَاء اللّهُ لَجَمَعَهُمْ عَلَى الْهُدَى فَلاَ تَکُونَنَّ مِنَ
الْجَاهِلِینَ ﴿۳۵﴾ |
تنها
کسانى [دعوت تو را] اجابت مىکنند که گوش شنوا دارند و [اما] مردگان را
خداوند [در قیامت] بر خواهد انگیختسپس به سوى او بازگردانیده مىشوند (۳۶) | | إِنَّمَا یَسْتَجِیبُ الَّذِینَ یَسْمَعُونَ وَالْمَوْتَى یَبْعَثُهُمُ اللّهُ ثُمَّ إِلَیْهِ یُرْجَعُونَ ﴿۳۶﴾ |
و
گفتند چرا معجزهاى از جانب پروردگارش بر او نازل نشده است بگو بىتردید
خدا قادر است که پدیدهاى شگرف فرو فرستد لیکن بیشتر آنان نمىدانند (۳۷) | | وَقَالُواْ
لَوْلاَ نُزِّلَ عَلَیْهِ آیَةٌ مِّن رَّبِّهِ قُلْ إِنَّ اللّهَ قَادِرٌ
عَلَى أَن یُنَزِّلٍ آیَةً وَلَکِنَّ أَکْثَرَهُمْ لاَ یَعْلَمُونَ ﴿۳۷﴾ |
و
هیچ جنبندهاى در زمین نیست و نه هیچ پرندهاى که با دو بال خود پرواز
مىکند مگر آنکه آنها [نیز] گروههایى مانند شما هستند ما هیچ چیزى را در
کتاب [لوح محفوظ] فروگذار نکردهایم سپس [همه] به سوى پروردگارشان محشور
خواهند گردید (۳۸) | | وَمَا
مِن دَآبَّةٍ فِی الأَرْضِ وَلاَ طَائِرٍ یَطِیرُ بِجَنَاحَیْهِ إِلاَّ
أُمَمٌ أَمْثَالُکُم مَّا فَرَّطْنَا فِی الکِتَابِ مِن شَیْءٍ ثُمَّ
إِلَى رَبِّهِمْ یُحْشَرُونَ ﴿۳۸﴾ |
و
کسانى که آیات ما را دروغ پنداشتند در تاریکیها[ى کفر] کر و لالند هر که
را خدا بخواهد گمراهش مىگذارد و هر که را بخواهد بر راه راست قرارش
مىدهد (۳۹) | | وَالَّذِینَ
کَذَّبُواْ بِآیَاتِنَا صُمٌّ وَبُکْمٌ فِی الظُّلُمَاتِ مَن یَشَإِ
اللّهُ یُضْلِلْهُ وَمَن یَشَأْ یَجْعَلْهُ عَلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِیمٍ ﴿۳۹﴾ |
بگو به نظر شما اگر عذاب خدا شما را دررسد یا رستاخیز شما را دریابد اگر راستگویید کسى غیر از خدا را مىخوانید (۴۰) | | قُلْ أَرَأَیْتُکُم إِنْ أَتَاکُمْ عَذَابُ اللّهِ أَوْ أَتَتْکُمُ السَّاعَةُ أَغَیْرَ اللّهِ تَدْعُونَ إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ ﴿۴۰﴾ |
[نه] بلکه تنها او را مىخوانید و اگر او بخواهد رنج و بلا را از شما دور مىگرداند و آنچه را شریک [او] مىگردانید فراموش مىکنید (۴۱) | | بَلْ إِیَّاهُ تَدْعُونَ فَیَکْشِفُ مَا تَدْعُونَ إِلَیْهِ إِنْ شَاء وَتَنسَوْنَ مَا تُشْرِکُونَ ﴿۴۱﴾ |
و
به یقین ما به سوى امتهایى که پیش از تو بودند [پیامبرانى] فرستادیم و
آنان را به تنگى معیشت و بیمارى دچار ساختیم تا به زارى و خاکسارى درآیند (۴۲) | | وَلَقَدْ أَرْسَلنَآ إِلَى أُمَمٍ مِّن قَبْلِکَ فَأَخَذْنَاهُمْ بِالْبَأْسَاء وَالضَّرَّاء لَعَلَّهُمْ یَتَضَرَّعُونَ ﴿۴۲﴾ |
پس
چرا هنگامى که عذاب ما به آنان رسید تضرع نکردند ولى [حقیقت این است که]
دلهایشان سختشده و شیطان آنچه را انجام مىدادند برایشان آراسته است (۴۳) | | فَلَوْلا إِذْ جَاءهُمْ بَأْسُنَا تَضَرَّعُواْ وَلَکِن قَسَتْ قُلُوبُهُمْ وَزَیَّنَ لَهُمُ الشَّیْطَانُ مَا کَانُواْ یَعْمَلُونَ ﴿۴۳﴾ |
پس
چون آنچه را که بدان پند داده شده بودند فراموش کردند درهاى هر چیزى [از
نعمتها] را بر آنان گشودیم تا هنگامى که به آنچه داده شده بودند شاد
گردیدند ناگهان [گریبان] آنان را گرفتیم و یکباره نومید شدند (۴۴) | | فَلَمَّا
نَسُواْ مَا ذُکِّرُواْ بِهِ فَتَحْنَا عَلَیْهِمْ أَبْوَابَ کُلِّ شَیْءٍ
حَتَّى إِذَا فَرِحُواْ بِمَا أُوتُواْ أَخَذْنَاهُم بَغْتَةً فَإِذَا هُم
مُّبْلِسُونَ ﴿۴۴﴾ |
پس ریشه آن گروهى که ستم کردند برکنده شد و ستایش براى خداوند پروردگار جهانیان است (۴۵) | | فَقُطِعَ دَابِرُ الْقَوْمِ الَّذِینَ ظَلَمُواْ وَالْحَمْدُ لِلّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿۴۵﴾ |
بگو
به نظر شما اگر خدا شنوایى شما و دیدگانتان را بگیرد و بر دلهایتان مهر
نهد آیا غیر از خدا کدام معبودى است که آن را به شما بازپس دهد بنگر چگونه
آیات [خود] را [گوناگون] بیان مىکنیم سپس آنان روى برمىتابند (۴۶) | | قُلْ
أَرَأَیْتُمْ إِنْ أَخَذَ اللّهُ سَمْعَکُمْ وَأَبْصَارَکُمْ وَخَتَمَ
عَلَى قُلُوبِکُم مَّنْ إِلَهٌ غَیْرُ اللّهِ یَأْتِیکُم بِهِ انظُرْ
کَیْفَ نُصَرِّفُ الآیَاتِ ثُمَّ هُمْ یَصْدِفُونَ ﴿۴۶﴾ |
بگو به نظر شما اگر عذاب خدا ناگهان یا آشکارا به شما برسد آیا جز گروه ستمگران [کسى] هلاک خواهد شد (۴۷) | | قُلْ أَرَأَیْتَکُمْ إِنْ أَتَاکُمْ عَذَابُ اللّهِ بَغْتَةً أَوْ جَهْرَةً هَلْ یُهْلَکُ إِلاَّ الْقَوْمُ الظَّالِمُونَ ﴿۴۷﴾ |
و
ما پیامبران [خود] را جز بشارتگر و هشداردهنده نمىفرستیم پس کسانى که
ایمان آورند و نیکوکارى کنند بیمى بر آنان نیست و اندوهگین نخواهند شد (۴۸) | | وَمَا
نُرْسِلُ الْمُرْسَلِینَ إِلاَّ مُبَشِّرِینَ وَمُنذِرِینَ فَمَنْ آمَنَ
وَأَصْلَحَ فَلاَ خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلاَ هُمْ یَحْزَنُونَ ﴿۴۸﴾ |
و کسانى که آیات ما را دروغ انگاشتند به [سزاى] آنکه نافرمانى مىکردند عذاب به آنان خواهد رسید (۴۹) | | وَالَّذِینَ کَذَّبُواْ بِآیَاتِنَا یَمَسُّهُمُ الْعَذَابُ بِمَا کَانُواْ یَفْسُقُونَ ﴿۴۹﴾ |
بگو
به شما نمىگویم گنجینههاى خدا نزد من است و غیب نیز نمىدانم و به شما
نمىگویم که من فرشتهام جز آنچه را که به سوى من وحى مىشود پیروى
نمىکنم بگو آیا نابینا و بینا یکسان است آیا تفکر نمىکنید (۵۰) | | قُل
لاَّ أَقُولُ لَکُمْ عِندِی خَزَآئِنُ اللّهِ وَلا أَعْلَمُ الْغَیْبَ
وَلا أَقُولُ لَکُمْ إِنِّی مَلَکٌ إِنْ أَتَّبِعُ إِلاَّ مَا یُوحَى
إِلَیَّ قُلْ هَلْ یَسْتَوِی الأَعْمَى وَالْبَصِیرُ أَفَلاَ
تَتَفَکَّرُونَ ﴿۵۰﴾ |
و
به وسیله این [قرآن] کسانى را که بیم دارند که به سوى پروردگارشان محشور
شوند هشدار ده [چرا] که غیر او براى آنها یار و شفیعى نیست باشد که پروا
کنند (۵۱) | | وَأَنذِرْ
بِهِ الَّذِینَ یَخَافُونَ أَن یُحْشَرُواْ إِلَى رَبِّهِمْ لَیْسَ لَهُم
مِّن دُونِهِ وَلِیٌّ وَلاَ شَفِیعٌ لَّعَلَّهُمْ یَتَّقُونَ ﴿۵۱﴾ |
و
کسانى را که پروردگار خود را بامدادان و شامگاهان مىخوانند در حالى که
خشنودى او را مىخواهند مران از حساب آنان چیزى بر عهده تو نیست و از حساب
تو [نیز] چیزى بر عهده آنان نیست تا ایشان را برانى و از ستمکاران باشى (۵۲) | | وَلاَ
تَطْرُدِ الَّذِینَ یَدْعُونَ رَبَّهُم بِالْغَدَاةِ وَالْعَشِیِّ
یُرِیدُونَ وَجْهَهُ مَا عَلَیْکَ مِنْ حِسَابِهِم مِّن شَیْءٍ وَمَا مِنْ
حِسَابِکَ عَلَیْهِم مِّن شَیْءٍ فَتَطْرُدَهُمْ فَتَکُونَ مِنَ
الظَّالِمِینَ ﴿۵۲﴾ |
و
بدین گونه ما برخى از آنان را به برخى دیگر آزمودیم تا بگویند آیا اینانند
که از میان ما خدا بر ایشان منت نهاده است آیا خدا به [حال] سپاسگزاران
داناتر نیست (۵۳) | | وَکَذَلِکَ
فَتَنَّا بَعْضَهُم بِبَعْضٍ لِّیَقُولواْ أَهَؤُلاء مَنَّ اللّهُ
عَلَیْهِم مِّن بَیْنِنَا أَلَیْسَ اللّهُ بِأَعْلَمَ بِالشَّاکِرِینَ ﴿۵۳﴾ |
و
چون کسانى که به آیات ما ایمان دارند نزد تو آیند بگو درود بر شما
پروردگارتان رحمت را بر خود مقرر کرده که هر کس از شما به نادانى کار بدى
کند و آنگاه به توبه و صلاح آید پس وى آمرزنده مهربان است (۵۴) | | وَإِذَا
جَاءکَ الَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِآیَاتِنَا فَقُلْ سَلاَمٌ عَلَیْکُمْ
کَتَبَ رَبُّکُمْ عَلَى نَفْسِهِ الرَّحْمَةَ أَنَّهُ مَن عَمِلَ مِنکُمْ
سُوءًا بِجَهَالَةٍ ثُمَّ تَابَ مِن بَعْدِهِ وَأَصْلَحَ فَأَنَّهُ
غَفُورٌ رَّحِیمٌ ﴿۵۴﴾ |
و این گونه آیات [خود] را به روشنى بیان مىکنیم تا راه و رسم گناهکاران روشن شود (۵۵) | | وَکَذَلِکَ نفَصِّلُ الآیَاتِ وَلِتَسْتَبِینَ سَبِیلُ الْمُجْرِمِینَ ﴿۵۵﴾ |
بگو
من نهى شدهام که کسانى را که شما غیر از خدا مىخوانید بپرستم بگو من از
هوسهاى شما پیروى نمىکنم و گر نه گمراه شوم و از راهیافتگان نباشم (۵۶) | | قُلْ
إِنِّی نُهِیتُ أَنْ أَعْبُدَ الَّذِینَ تَدْعُونَ مِن دُونِ اللّهِ قُل
لاَّ أَتَّبِعُ أَهْوَاءکُمْ قَدْ ضَلَلْتُ إِذًا وَمَا أَنَاْ مِنَ
الْمُهْتَدِینَ ﴿۵۶﴾ |
بگو
من از جانب پروردگارم دلیل آشکارى [همراه] دارم و[لى] شما آن را دروغ
پنداشتید [و] آنچه را به شتاب خواستار آنید در اختیار من نیست فرمان جز به
دستخدا نیست که حق را بیان مىکند و او بهترین داوران است (۵۷) | | قُلْ
إِنِّی عَلَى بَیِّنَةٍ مِّن رَّبِّی وَکَذَّبْتُم بِهِ مَا عِندِی مَا
تَسْتَعْجِلُونَ بِهِ إِنِ الْحُکْمُ إِلاَّ لِلّهِ یَقُصُّ الْحَقَّ
وَهُوَ خَیْرُ الْفَاصِلِینَ ﴿۵۷﴾ |
بگو اگر آنچه را با شتاب خواستار آنید نزد من بود قطعا میان من و شما کار به انجام رسیده بود و خدا به [حال] ستمکاران داناتر است (۵۸) | | قُل لَّوْ أَنَّ عِندِی مَا تَسْتَعْجِلُونَ بِهِ لَقُضِیَ الأَمْرُ بَیْنِی وَبَیْنَکُمْ وَاللّهُ أَعْلَمُ بِالظَّالِمِینَ ﴿۵۸﴾ |
و
کلیدهاى غیب تنها نزد اوست جز او [کسى] آن را نمىداند و آنچه در خشکى و
دریاست مىداند و هیچ برگى فرو نمىافتد مگر [اینکه] آن را مىداند و هیچ
دانهاى در تاریکیهاى زمین و هیچ تر و خشکى نیست مگر اینکه در کتابى روشن
[ثبت] است (۵۹) | | وَعِندَهُ
مَفَاتِحُ الْغَیْبِ لاَ یَعْلَمُهَا إِلاَّ هُوَ وَیَعْلَمُ مَا فِی
الْبَرِّ وَالْبَحْرِ وَمَا تَسْقُطُ مِن وَرَقَةٍ إِلاَّ یَعْلَمُهَا
وَلاَ حَبَّةٍ فِی ظُلُمَاتِ الأَرْضِ وَلاَ رَطْبٍ وَلاَ یَابِسٍ إِلاَّ
فِی کِتَابٍ مُّبِینٍ ﴿۵۹﴾ |
و
اوست کسى که شبانگاه روح شما را [به هنگام خواب] مىگیرد و آنچه را در روز
به دست آوردهاید مىداند سپس شما را در آن بیدار مىکند تا هنگامى معین
به سر آید آنگاه ازگشتشما به سوى اوستسپس شما را به آنچه انجام
مىدادهاید آگاه خواهد کرد (۶۰) | | وَهُوَ
الَّذِی یَتَوَفَّاکُم بِاللَّیْلِ وَیَعْلَمُ مَا جَرَحْتُم بِالنَّهَارِ
ثُمَّ یَبْعَثُکُمْ فِیهِ لِیُقْضَى أَجَلٌ مُّسَمًّى ثُمَّ إِلَیْهِ
مَرْجِعُکُمْ ثُمَّ یُنَبِّئُکُم بِمَا کُنتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿۶۰﴾ |
و
اوست که بر بندگانش قاهر [و غالب] است و نگهبانانى بر شما مىفرستد تا
هنگامى که یکى از شما را مرگ فرا رسد فرشتگان ما جانش بستانند در حالى که
کوتاهى نمىکنند (۶۱) | | وَهُوَ
الْقَاهِرُ فَوْقَ عِبَادِهِ وَیُرْسِلُ عَلَیْکُم حَفَظَةً حَتَّىَ إِذَا
جَاء أَحَدَکُمُ الْمَوْتُ تَوَفَّتْهُ رُسُلُنَا وَهُمْ لاَ یُفَرِّطُونَ
﴿۶۱﴾ |
آنگاه به سوى خداوند مولاى بحقشان برگردانیده شوند آگاه باشید که داورى از آن اوست و او سریعترین حسابرسان است (۶۲) | | ثُمَّ رُدُّواْ إِلَى اللّهِ مَوْلاَهُمُ الْحَقِّ أَلاَ لَهُ الْحُکْمُ وَهُوَ أَسْرَعُ الْحَاسِبِینَ ﴿۶۲﴾ |
بگو
چه کسى شما را از تاریکیهاى خشکى و دریا مىرهاند در حالى که او را به
زارى و در نهان مىخوانید که اگر ما را از این [مهلکه] برهاند البته از
سپاسگزاران خواهیم بود (۶۳) | | قُلْ
مَن یُنَجِّیکُم مِّن ظُلُمَاتِ الْبَرِّ وَالْبَحْرِ تَدْعُونَهُ
تَضَرُّعًا وَخُفْیَةً لَّئِنْ أَنجَانَا مِنْ هَذِهِ لَنَکُونَنَّ مِنَ
الشَّاکِرِینَ ﴿۶۳﴾ |
بگو خداست که شما را از آن [تاریکیها] و از هر اندوهى مىرهاند باز شما شرک مىورزید (۶۴) | | قُلِ اللّهُ یُنَجِّیکُم مِّنْهَا وَمِن کُلِّ کَرْبٍ ثُمَّ أَنتُمْ تُشْرِکُونَ ﴿۶۴﴾ |
بگو
او تواناست که از بالاى سرتان یا از زیر پاهایتان عذابى بر شما بفرستد یا
شما را گروه گروه به هم اندازد [و دچار تفرقه سازد] و عذاب بعضى از شما را
به بعضى [دیگر] بچشاند بنگر چگونه آیات [خود] را گوناگون بیان مىکنیم
باشد که آنان بفهمند (۶۵) | | قُلْ
هُوَ الْقَادِرُ عَلَى أَن یَبْعَثَ عَلَیْکُمْ عَذَابًا مِّن فَوْقِکُمْ
أَوْ مِن تَحْتِ أَرْجُلِکُمْ أَوْ یَلْبِسَکُمْ شِیَعًا وَیُذِیقَ
بَعْضَکُم بَأْسَ بَعْضٍ انظُرْ کَیْفَ نُصَرِّفُ الآیَاتِ لَعَلَّهُمْ
یَفْقَهُونَ ﴿۶۵﴾ |
و قوم تو آن [=قرآن] را دروغ شمردند در حالى که آن بر حق است بگو من بر شما نگهبان نیستم (۶۶) | | وَکَذَّبَ بِهِ قَوْمُکَ وَهُوَ الْحَقُّ قُل لَّسْتُ عَلَیْکُم بِوَکِیلٍ ﴿۶۶﴾ |
براى هر خبرى هنگام [وقوع] است و به زودى خواهید دانست (۶۷) | | لِّکُلِّ نَبَإٍ مُّسْتَقَرٌّ وَسَوْفَ تَعْلَمُونَ ﴿۶۷﴾ |
و
چون ببینى کسانى [به قصد تخطئه] در آیات ما فرو مىروند از ایشان روى
برتاب تا در سخنى غیر از آن درآیند و اگر شیطان تو را [در این باره] به
فراموشى انداخت پس از توجه [دیگر] با قوم ستمکار منشین (۶۸) | | وَإِذَا
رَأَیْتَ الَّذِینَ یَخُوضُونَ فِی آیَاتِنَا فَأَعْرِضْ عَنْهُمْ حَتَّى
یَخُوضُواْ فِی حَدِیثٍ غَیْرِهِ وَإِمَّا یُنسِیَنَّکَ الشَّیْطَانُ
فَلاَ تَقْعُدْ بَعْدَ الذِّکْرَى مَعَ الْقَوْمِ الظَّالِمِینَ ﴿۶۸﴾ |
و
چیزى از حساب آنان [=ستمکاران] بر عهده کسانى که پروا[ى خدا] دارند نیست
لیکن تذکر دادن [لازم] است باشد که [از استهزا] پرهیز کنند (۶۹) | | وَمَا عَلَى الَّذِینَ یَتَّقُونَ مِنْ حِسَابِهِم مِّن شَیْءٍ وَلَکِن ذِکْرَى لَعَلَّهُمْ یَتَّقُونَ ﴿۶۹﴾ |
و
کسانى را که دین خود را به بازى و سرگرمى گرفتند و زندگى دنیا آنان را
فریفته است رها کن و [مردم را] به وسیله این [قرآن] اندرز ده مبادا کسى به
[کیفر] آنچه کسب کرده به هلاکت افتد در حالى که براى او در برابر خدا یارى
و شفاعتگرى نباشد و اگر [براى رهایى خود] هر گونه فدیهاى دهد از او
پذیرفته نگردد اینانند که به [سزاى] آنچه کسب کردهاند به هلاکت
افتادهاند و به [کیفر] آنکه کفر مىورزیدند شرابى از آب جوشان و عذابى پر
درد خواهند داشت (۷۰) | | وَذَرِ
الَّذِینَ اتَّخَذُواْ دِینَهُمْ لَعِبًا وَلَهْوًا وَغَرَّتْهُمُ
الْحَیَاةُ الدُّنْیَا وَذَکِّرْ بِهِ أَن تُبْسَلَ نَفْسٌ بِمَا کَسَبَتْ
لَیْسَ لَهَا مِن دُونِ اللّهِ وَلِیٌّ وَلاَ شَفِیعٌ وَإِن تَعْدِلْ
کُلَّ عَدْلٍ لاَّ یُؤْخَذْ مِنْهَا أُوْلَئِکَ الَّذِینَ أُبْسِلُواْ
بِمَا کَسَبُواْ لَهُمْ شَرَابٌ مِّنْ حَمِیمٍ وَعَذَابٌ أَلِیمٌ بِمَا
کَانُواْ یَکْفُرُونَ ﴿۷۰﴾ |
بگو
آیا به جاى خدا چیزى را بخوانیم که نه سودى به ما مىرساند و نه زیانى و
آیا پس از اینکه خدا ما را هدایت کرده از عقیده خود بازگردیم مانند کسى که
شیطانها او را در بیابان از راه به در بردهاند و حیران [بر جاى مانده]
است براى او یارانى است که وى را به سوى هدایت مىخوانند که به سوى ما بیا
بگو هدایتخداست که هدایت [واقعى] است و دستور یافتهایم که تسلیم
پروردگار جهانیان باشیم (۷۱) | | قُلْ
أَنَدْعُو مِن دُونِ اللّهِ مَا لاَ یَنفَعُنَا وَلاَ یَضُرُّنَا
وَنُرَدُّ عَلَى أَعْقَابِنَا بَعْدَ إِذْ هَدَانَا اللّهُ کَالَّذِی
اسْتَهْوَتْهُ الشَّیَاطِینُ فِی الأَرْضِ حَیْرَانَ لَهُ أَصْحَابٌ
یَدْعُونَهُ إِلَى الْهُدَى ائْتِنَا قُلْ إِنَّ هُدَى اللّهِ هُوَ
الْهُدَىَ وَأُمِرْنَا لِنُسْلِمَ لِرَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿۷۱﴾ |
و اینکه نماز برپا دارید و از او بترسید و هم اوست که نزد وى محشور خواهید گردید (۷۲) | | وَأَنْ أَقِیمُواْ الصَّلاةَ وَاتَّقُوهُ وَهُوَ الَّذِیَ إِلَیْهِ تُحْشَرُونَ ﴿۷۲﴾ |
و
او کسى است که آسمانها و زمین را به حق آفرید و هر گاه که مىگوید باش
بىدرنگ موجود شود سخنش راست است و روزى که در صور دمیده شود فرمانروایى
از آن اوست داننده غیب و شهود است و اوستحکیم آگاه (۷۳) | | وَهُوَ
الَّذِی خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضَ بِالْحَقِّ وَیَوْمَ یَقُولُ کُن
فَیَکُونُ قَوْلُهُ الْحَقُّ وَلَهُ الْمُلْکُ یَوْمَ یُنفَخُ فِی
الصُّوَرِ عَالِمُ الْغَیْبِ وَالشَّهَادَةِ وَهُوَ الْحَکِیمُ الْخَبِیرُ
﴿۷۳﴾ |
و
[یاد کن] هنگامى را که ابراهیم به پدر خود آزر گفت آیا بتان را خدایان
[خود] مىگیرى من همانا تو و قوم تو را در گمراهى آشکارى مىبینم (۷۴) | | وَإِذْ قَالَ إِبْرَاهِیمُ لأَبِیهِ آزَرَ أَتَتَّخِذُ أَصْنَامًا آلِهَةً إِنِّی أَرَاکَ وَقَوْمَکَ فِی ضَلاَلٍ مُّبِینٍ ﴿۷۴﴾ |
و این گونه ملکوت آسمانها و زمین را به ابراهیم نمایاندیم تا از جمله یقینکنندگان باشد (۷۵) | | وَکَذَلِکَ نُرِی إِبْرَاهِیمَ مَلَکُوتَ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ وَلِیَکُونَ مِنَ الْمُوقِنِینَ ﴿۷۵﴾ |
پس چون شب بر او پرده افکند ستارهاى دید گفت این پروردگار من است و آنگاه چون غروب کرد گفت غروبکنندگان را دوست ندارم (۷۶) | | فَلَمَّا جَنَّ عَلَیْهِ اللَّیْلُ رَأَى کَوْکَبًا قَالَ هَذَا رَبِّی فَلَمَّا أَفَلَ قَالَ لا أُحِبُّ الآفِلِینَ ﴿۷۶﴾ |
و
چون ماه را در حال طلوع دید گفت این پروردگار من است آنگاه چون ناپدید شد
گفت اگر پروردگارم مرا هدایت نکرده بود قطعا از گروه گمراهان بودم (۷۷) | | فَلَمَّا
رَأَى الْقَمَرَ بَازِغًا قَالَ هَذَا رَبِّی فَلَمَّا أَفَلَ قَالَ لَئِن
لَّمْ یَهْدِنِی رَبِّی لأکُونَنَّ مِنَ الْقَوْمِ الضَّالِّینَ ﴿۷۷﴾ |
پس
چون خورشید را برآمده دید گفت این پروردگار من است این بزرگتر است و
هنگامى که افول کرد گفت اى قوم من من از آنچه [براى خدا] شریک مىسازید
بیزارم (۷۸) | | فَلَمَّا
رَأَى الشَّمْسَ بَازِغَةً قَالَ هَذَا رَبِّی هَذَآ أَکْبَرُ فَلَمَّا
أَفَلَتْ قَالَ یَا قَوْمِ إِنِّی بَرِیءٌ مِّمَّا تُشْرِکُونَ ﴿۷۸﴾ |
من از روى اخلاص پاکدلانه روى خود را به سوى کسى گردانیدم که آسمانها و زمین را پدید آورده است و من از مشرکان نیستم (۷۹) | | إِنِّی وَجَّهْتُ وَجْهِیَ لِلَّذِی فَطَرَ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضَ حَنِیفًا وَمَا أَنَاْ مِنَ الْمُشْرِکِینَ ﴿۷۹﴾ |
و
قومش با او به ستیزه پرداختند گفت آیا با من در باره خدا محاجه مىکنید و
حال آنکه او مرا راهنمایى کرده است و من از آنچه شریک او مىسازید بیمى
ندارم مگر آنکه پروردگارم چیزى بخواهد علم پروردگارم به هر چیزى احاطه
یافته است پس آیا متذکر نمىشوید (۸۰) | | وَحَآجَّهُ
قَوْمُهُ قَالَ أَتُحَاجُّونِّی فِی اللّهِ وَقَدْ هَدَانِ وَلاَ أَخَافُ
مَا تُشْرِکُونَ بِهِ إِلاَّ أَن یَشَاءَ رَبِّی شَیْئًا وَسِعَ رَبِّی
کُلَّ شَیْءٍ عِلْمًا أَفَلاَ تَتَذَکَّرُونَ ﴿۸۰﴾ |
و
چگونه از آنچه شریک [خدا] مىگردانید بترسم با آنکه شما خود از اینکه چیزى
را شریک خدا ساختهاید که [خدا] دلیلى در باره آن بر شما نازل نکرده است
نمىهراسید پس اگر مىدانید کدام یک از [ما] دو دسته به ایمنى سزاوارتر
است (۸۱) | | وَکَیْفَ
أَخَافُ مَا أَشْرَکْتُمْ وَلاَ تَخَافُونَ أَنَّکُمْ أَشْرَکْتُم
بِاللّهِ مَا لَمْ یُنَزِّلْ بِهِ عَلَیْکُمْ سُلْطَانًا فَأَیُّ
الْفَرِیقَیْنِ أَحَقُّ بِالأَمْنِ إِن کُنتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿۸۱﴾ |
کسانى که ایمان آورده و ایمان خود را به شرک نیالودهاند آنان راست ایمنى و ایشان راهیافتگانند (۸۲) | | الَّذِینَ آمَنُواْ وَلَمْ یَلْبِسُواْ إِیمَانَهُم بِظُلْمٍ أُوْلَئِکَ لَهُمُ الأَمْنُ وَهُم مُّهْتَدُونَ ﴿۸۲﴾ |
و آن حجت ما بود که به ابراهیم در برابر قومش دادیم درجات هر کس را که بخواهیم فرا مىبریم زیرا پروردگار تو حکیم داناست (۸۳) | | وَتِلْکَ حُجَّتُنَا آتَیْنَاهَا إِبْرَاهِیمَ عَلَى قَوْمِهِ نَرْفَعُ دَرَجَاتٍ مَّن نَّشَاء إِنَّ رَبَّکَ حَکِیمٌ عَلِیمٌ ﴿۸۳﴾ |
و
به او اسحاق و یعقوب را بخشیدیم و همه را به راه راست درآوردیم و نوح را
از پیش راه نمودیم و از نسل او داوود و سلیمان و ایوب و یوسف و موسى و
هارون را [هدایت کردیم] و این گونه نیکوکاران را پاداش مىدهیم (۸۴) | | وَوَهَبْنَا
لَهُ إِسْحَاقَ وَیَعْقُوبَ کُلاًّ هَدَیْنَا وَنُوحًا هَدَیْنَا مِن
قَبْلُ وَمِن ذُرِّیَّتِهِ دَاوُودَ وَسُلَیْمَانَ وَأَیُّوبَ وَیُوسُفَ
وَمُوسَى وَهَارُونَ وَکَذَلِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ ﴿۸۴﴾ |
و زکریا و یحیى و عیسى و الیاس را که همه از شایستگان بودند (۸۵) | | وَزَکَرِیَّا وَیَحْیَى وَعِیسَى وَإِلْیَاسَ کُلٌّ مِّنَ الصَّالِحِینَ ﴿۸۵﴾ |
و اسماعیل و یسع و یونس و لوط که جملگى را بر جهانیان برترى دادیم (۸۶) | | وَإِسْمَاعِیلَ وَالْیَسَعَ وَیُونُسَ وَلُوطًا وَکُلاًّ فضَّلْنَا عَلَى الْعَالَمِینَ ﴿۸۶﴾ |
و از پدران و فرزندان و برادرانشان برخى را [بر جهانیان برترى دادیم] و آنان را برگزیدیم و به راه راست راهنمایى کردیم (۸۷) | | وَمِنْ آبَائِهِمْ وَذُرِّیَّاتِهِمْ وَإِخْوَانِهِمْ وَاجْتَبَیْنَاهُمْ وَهَدَیْنَاهُمْ إِلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِیمٍ ﴿۸۷﴾ |
این
هدایتخداست که هر کس از بندگانش را بخواهد بدان هدایت مىکند و اگر آنان
شرک ورزیده بودند قطعا آن چه انجام مىدادند از دستشان مىرفت (۸۸) | | ذَلِکَ هُدَى اللّهِ یَهْدِی بِهِ مَن یَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ وَلَوْ أَشْرَکُواْ لَحَبِطَ عَنْهُم مَّا کَانُواْ یَعْمَلُونَ ﴿۸۸﴾ |
آنان
کسانى بودند که کتاب و داورى و نبوت بدیشان دادیم و اگر اینان [=مشرکان]
بدان کفر ورزند بىگمان گروهى [دیگر] را بر آن گماریم که بدان کافر نباشند
(۸۹) | | أُوْلَئِکَ
الَّذِینَ آتَیْنَاهُمُ الْکِتَابَ وَالْحُکْمَ وَالنُّبُوَّةَ فَإِن
یَکْفُرْ بِهَا هَؤُلاء فَقَدْ وَکَّلْنَا بِهَا قَوْمًا لَّیْسُواْ بِهَا
بِکَافِرِینَ ﴿۸۹﴾ |
اینان
کسانى هستند که خدا هدایتشان کرده است پس به هدایت آنان اقتدا کن بگو من
از شما هیچ مزدى بر این [رسالت] نمىطلبم این [قرآن] جز تذکرى براى
جهانیان نیست (۹۰) | | أُوْلَئِکَ
الَّذِینَ هَدَى اللّهُ فَبِهُدَاهُمُ اقْتَدِهْ قُل لاَّ أَسْأَلُکُمْ
عَلَیْهِ أَجْرًا إِنْ هُوَ إِلاَّ ذِکْرَى لِلْعَالَمِینَ ﴿۹۰﴾ |
و
آنگاه که [یهودیان] گفتند خدا چیزى بر بشرى نازل نکرده بزرگى خدا را
چنانکه باید نشناختند بگو چه کسى آن کتابى را که موسى آورده است نازل کرده
[همان کتابى که] براى مردم روشنایى و رهنمود است [و] آن را به صورت
طومارها درمىآورید [آنچه را] از آن [مىخواهید] آشکار و بسیارى را پنهان
مىکنید در صورتى که چیزى که نه شما مىدانستید و نه پدرانتان [به وسیله
آن] به شما آموخته شد بگو خدا [همه را فرستاده] آنگاه بگذار تا در ژرفاى
[باطل] خود به بازى [سرگرم] شوند (۹۱) | | وَمَا
قَدَرُواْ اللّهَ حَقَّ قَدْرِهِ إِذْ قَالُواْ مَا أَنزَلَ اللّهُ عَلَى
بَشَرٍ مِّن شَیْءٍ قُلْ مَنْ أَنزَلَ الْکِتَابَ الَّذِی جَاء بِهِ
مُوسَى نُورًا وَهُدًى لِّلنَّاسِ تَجْعَلُونَهُ قَرَاطِیسَ تُبْدُونَهَا
وَتُخْفُونَ کَثِیرًا وَعُلِّمْتُم مَّا لَمْ تَعْلَمُواْ أَنتُمْ وَلاَ
آبَاؤُکُمْ قُلِ اللّهُ ثُمَّ ذَرْهُمْ فِی خَوْضِهِمْ یَلْعَبُونَ ﴿۹۱﴾ |
و
این خجستهکتابى است که ما آن را فرو فرستادیم [و] کتابهایى را که پیش از
آن آمده تصدیق مىکند و براى اینکه [مردم]امالقرى [=مکه] و کسانى را که
پیرامون آنند هشدار دهى و کسانى که به آخرت ایمان مىآورند به آن [قرآن
نیز] ایمان مىآورند و آنان بر نمازهاى خود مراقبت مىکنند (۹۲) | | وَهَذَا
کِتَابٌ أَنزَلْنَاهُ مُبَارَکٌ مُّصَدِّقُ الَّذِی بَیْنَ یَدَیْهِ
وَلِتُنذِرَ أُمَّ الْقُرَى وَمَنْ حَوْلَهَا وَالَّذِینَ یُؤْمِنُونَ
بِالآخِرَةِ یُؤْمِنُونَ بِهِ وَهُمْ عَلَى صَلاَتِهِمْ یُحَافِظُونَ ﴿۹۲﴾ |
و
کیستستمکارتر از آن کس که بر خدا دروغ مىبندد یا مىگوید به من وحى شده
در حالى که چیزى به او وحى نشده باشد و آن کس که مىگوید به زودى نظیر
آنچه را خدا نازل کرده است نازل مىکنم و کاش ستمکاران را در گردابهاى مرگ
مىدیدى که فرشتگان [به سوى آنان] دستهایشان را گشودهاند [و نهیب
مىزنند] جانهایتان را بیرون دهید امروز به [سزاى] آنچه بناحق بر خدا دروغ
مىبستید و در برابر آیات او تکبر مىکردید به عذاب خوارکننده کیفر
مىیابید (۹۳) | | وَمَنْ
أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَى عَلَى اللّهِ کَذِبًا أَوْ قَالَ أُوْحِیَ
إِلَیَّ وَلَمْ یُوحَ إِلَیْهِ شَیْءٌ وَمَن قَالَ سَأُنزِلُ مِثْلَ مَا
أَنَزلَ اللّهُ وَلَوْ تَرَى إِذِ الظَّالِمُونَ فِی غَمَرَاتِ الْمَوْتِ
وَالْمَلآئِکَةُ بَاسِطُواْ أَیْدِیهِمْ أَخْرِجُواْ أَنفُسَکُمُ
الْیَوْمَ تُجْزَوْنَ عَذَابَ الْهُونِ بِمَا کُنتُمْ تَقُولُونَ عَلَى
اللّهِ غَیْرَ الْحَقِّ وَکُنتُمْ عَنْ آیَاتِهِ تَسْتَکْبِرُونَ ﴿۹۳﴾ |
و
همان گونه که شما را نخستین بار آفریدیم [اکنون نیز] تنها به سوى ما
آمدهاید و آنچه را به شما عطا کرده بودیم پشتسر خود نهادهاید و شفیعانى
را که در [کار] خودتان شریکان [خدا] مىپنداشتید با شما نمىبینیم به یقین
پیوند میان شما بریده شده و آنچه را که مىپنداشتید از دستشما رفته است (۹۴) | | وَلَقَدْ
جِئْتُمُونَا فُرَادَى کَمَا خَلَقْنَاکُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ وَتَرَکْتُم
مَّا خَوَّلْنَاکُمْ وَرَاء ظُهُورِکُمْ وَمَا نَرَى مَعَکُمْ
شُفَعَاءکُمُ الَّذِینَ زَعَمْتُمْ أَنَّهُمْ فِیکُمْ شُرَکَاء لَقَد
تَّقَطَّعَ بَیْنَکُمْ وَضَلَّ عَنکُم مَّا کُنتُمْ تَزْعُمُونَ ﴿۹۴﴾ |
خدا شکافنده دانه و هسته است زنده را از مرده و مرده را از زنده بیرون مىآورد چنین ستخداى شما پس چگونه [از حق] منحرف مىشوید (۹۵) | | إِنَّ
اللّهَ فَالِقُ الْحَبِّ وَالنَّوَى یُخْرِجُ الْحَیَّ مِنَ الْمَیِّتِ
وَمُخْرِجُ الْمَیِّتِ مِنَ الْحَیِّ ذَلِکُمُ اللّهُ فَأَنَّى
تُؤْفَکُونَ ﴿۹۵﴾ |
[هموست که] شکافنده صبح است و شب را براى آرامش و خورشید و ماه را وسیله حساب قرار داده این اندازهگیرى آن تواناى داناست (۹۶) | | فَالِقُ الإِصْبَاحِ وَجَعَلَ اللَّیْلَ سَکَنًا وَالشَّمْسَ وَالْقَمَرَ حُسْبَانًا ذَلِکَ تَقْدِیرُ الْعَزِیزِ الْعَلِیمِ ﴿۹۶﴾ |
و
اوست کسى که ستارگان را براى شما قرار داده تا به وسیله آنها در تاریکیهاى
خشکى و دریا راه یابید به یقین ما دلایل [خود] را براى گروهى که مىدانند
به روشنى بیان کردهایم (۹۷) | | وَهُوَ
الَّذِی جَعَلَ لَکُمُ النُّجُومَ لِتَهْتَدُواْ بِهَا فِی ظُلُمَاتِ
الْبَرِّ وَالْبَحْرِ قَدْ فَصَّلْنَا الآیَاتِ لِقَوْمٍ یَعْلَمُونَ ﴿۹۷﴾ |
و
او همان کسى است که شما را از یک تن پدید آورد پس [براى شما] قرارگاه و
محل امانتى [مقرر کرد] بىتردید ما آیات [خود] را براى مردمى که مىفهمند
به روشنى بیان کردهایم (۹۸) | | وَهُوَ الَّذِیَ أَنشَأَکُم مِّن نَّفْسٍ وَاحِدَةٍ فَمُسْتَقَرٌّ وَمُسْتَوْدَعٌ قَدْ فَصَّلْنَا الآیَاتِ لِقَوْمٍ یَفْقَهُونَ ﴿۹۸﴾ |
و
اوست کسى که از آسمان آبى فرود آورد پس به وسیله آن از هر گونه گیاه
برآوردیم و از آن [گیاه] جوانه سبزى خارج ساختیم که از آن دانههاى
متراکمى برمىآوریم و از شکوفه رختخرما خوشههایى است نزدیک به هم و
[نیز] باغهایى از انگور و زیتون و انار همانند و غیر همانند خارج نمودیم
به میوه آن چون ثمر دهد و به [طرز] رسیدنش بنگرید قطعا در اینها براى
مردمى که ایمان مىآورند نشانههاست (۹۹) | | وَهُوَ
الَّذِیَ أَنزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَخْرَجْنَا بِهِ نَبَاتَ کُلِّ
شَیْءٍ فَأَخْرَجْنَا مِنْهُ خَضِرًا نُّخْرِجُ مِنْهُ حَبًّا
مُّتَرَاکِبًا وَمِنَ النَّخْلِ مِن طَلْعِهَا قِنْوَانٌ دَانِیَةٌ
وَجَنَّاتٍ مِّنْ أَعْنَابٍ وَالزَّیْتُونَ وَالرُّمَّانَ مُشْتَبِهًا
وَغَیْرَ مُتَشَابِهٍ انظُرُواْ إِلِى ثَمَرِهِ إِذَا أَثْمَرَ وَیَنْعِهِ
إِنَّ فِی ذَلِکُمْ لآیَاتٍ لِّقَوْمٍ یُؤْمِنُونَ ﴿۹۹﴾ |
و
براى خدا شریکانى از جن قرار دادند با اینکه خدا آنها را خلق کرده است و
براى او بى هیچ دانشى پسران و دخترانى تراشیدند او پاک و برتر است از آنچه
وصف مىکنند (۱۰۰) | | وَجَعَلُواْ
لِلّهِ شُرَکَاء الْجِنَّ وَخَلَقَهُمْ وَخَرَقُواْ لَهُ بَنِینَ
وَبَنَاتٍ بِغَیْرِ عِلْمٍ سُبْحَانَهُ وَتَعَالَى عَمَّا یَصِفُونَ ﴿۱۰۰﴾ |
پدیدآورنده
آسمانها و زمین است چگونه او را فرزندى باشد در صورتى که براى او همسرى
نبوده و هر چیزى را آفریده و اوست که به هر چیزى داناست (۱۰۱) | | بَدِیعُ
السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ أَنَّى یَکُونُ لَهُ وَلَدٌ وَلَمْ تَکُن لَّهُ
صَاحِبَةٌ وَخَلَقَ کُلَّ شَیْءٍ وهُوَ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ ﴿۱۰۱﴾ |
این استخدا پروردگار شما هیچ معبودى جز او نیست آفریننده هر چیزى است پس او را بپرستید و او بر هر چیزى نگهبان است (۱۰۲) | | ذَلِکُمُ اللّهُ رَبُّکُمْ لا إِلَهَ إِلاَّ هُوَ خَالِقُ کُلِّ شَیْءٍ فَاعْبُدُوهُ وَهُوَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ وَکِیلٌ ﴿۱۰۲﴾ |
چشمها او را درنمىیابند و اوست که دیدگان را درمىیابد و او لطیف آگاه است (۱۰۳) | | لاَّ تُدْرِکُهُ الأَبْصَارُ وَهُوَ یُدْرِکُ الأَبْصَارَ وَهُوَ اللَّطِیفُ الْخَبِیرُ ﴿۱۰۳﴾ |
به
راستى رهنمودهایى از جانب پروردگارتان براى شما آمده است پس هر که به دیده
بصیرت بنگرد به سود خود او و هر کس از سر بصیرت ننگرد به زیان خود اوست و
من بر شما نگهبان نیستم (۱۰۴) | | قَدْ جَاءکُم بَصَآئِرُ مِن رَّبِّکُمْ فَمَنْ أَبْصَرَ فَلِنَفْسِهِ وَمَنْ عَمِیَ فَعَلَیْهَا وَمَا أَنَاْ عَلَیْکُم بِحَفِیظٍ ﴿۱۰۴﴾ |
و
این گونه آیات [خود] را گوناگون بیان مىکنیم تا مبادا بگویند تو درس
خواندهاى و تا اینکه آن را براى گروهى که مىدانند روشن سازیم (۱۰۵) | | وَکَذَلِکَ نُصَرِّفُ الآیَاتِ وَلِیَقُولُواْ دَرَسْتَ وَلِنُبَیِّنَهُ لِقَوْمٍ یَعْلَمُونَ ﴿۱۰۵﴾ |
از آنچه از پروردگارت به تو وحى شده پیروى کن هیچ معبودى جز او نیست و از مشرکان روى بگردان (۱۰۶) | | اتَّبِعْ مَا أُوحِیَ إِلَیْکَ مِن رَّبِّکَ لا إِلَهَ إِلاَّ هُوَ وَأَعْرِضْ عَنِ الْمُشْرِکِینَ ﴿۱۰۶﴾ |
و اگر خدا مىخواست آنان شرک نمىآوردند و ما تو را بر ایشان نگهبان نکردهایم و تو وکیل آنان نیستى (۱۰۷) | | وَلَوْ شَاء اللّهُ مَا أَشْرَکُواْ وَمَا جَعَلْنَاکَ عَلَیْهِمْ حَفِیظًا وَمَا أَنتَ عَلَیْهِم بِوَکِیلٍ ﴿۱۰۷﴾ |
و
آنهایى را که جز خدا مىخوانند دشنام مدهید که آنان از روى دشمنى [و] به
نادانى خدا را دشنام خواهند داد این گونه براى هر امتى کردارشان را
آراستیم آنگاه بازگشت آنان به سوى پروردگارشان خواهد بود و ایشان را از
آنچه انجام مىدادند آگاه خواهد ساخت (۱۰۸) | | وَلاَ
تَسُبُّواْ الَّذِینَ یَدْعُونَ مِن دُونِ اللّهِ فَیَسُبُّواْ اللّهَ
عَدْوًا بِغَیْرِ عِلْمٍ کَذَلِکَ زَیَّنَّا لِکُلِّ أُمَّةٍ عَمَلَهُمْ
ثُمَّ إِلَى رَبِّهِم مَّرْجِعُهُمْ فَیُنَبِّئُهُم بِمَا کَانُواْ
یَعْمَلُونَ ﴿۱۰۸﴾ |
و
با سختترین سوگندهایشان به خدا سوگند خوردند که اگر معجزهاى براى آنان
بیاید حتما بدان مىگروند بگو معجزات تنها در اختیار خداست و شما چه
مىدانید که اگر [معجزه هم] بیاید باز ایمان نمىآورند (۱۰۹) | | وَأَقْسَمُواْ
بِاللّهِ جَهْدَ أَیْمَانِهِمْ لَئِن جَاءتْهُمْ آیَةٌ لَّیُؤْمِنُنَّ
بِهَا قُلْ إِنَّمَا الآیَاتُ عِندَ اللّهِ وَمَا یُشْعِرُکُمْ أَنَّهَا
إِذَا جَاءتْ لاَ یُؤْمِنُونَ ﴿۱۰۹﴾ |
و
دلها و دیدگانشان را برمىگردانیم [در نتیجه به آیات ما ایمان نمىآورند]
چنانکه نخستین بار به آن ایمان نیاوردند و آنان را رها مىکنیم تا در
طغیانشان سرگردان بمانند (۱۱۰) | | وَنُقَلِّبُ
أَفْئِدَتَهُمْ وَأَبْصَارَهُمْ کَمَا لَمْ یُؤْمِنُواْ بِهِ أَوَّلَ
مَرَّةٍ وَنَذَرُهُمْ فِی طُغْیَانِهِمْ یَعْمَهُونَ ﴿۱۱۰﴾ |