|
|
|
سوره ۷۸: النبأ به نام خداوند رحمتگر مهربان درباره چه چیز از یکدیگر مىپرسند (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ عَمَّ یَتَسَاءلُونَ ﴿۱﴾
|
از آن خبر بزرگ (۲) | | عَنِ النَّبَإِ الْعَظِیمِ ﴿۲﴾ |
که در باره آن با هم اختلاف دارند (۳) | | الَّذِی هُمْ فِیهِ مُخْتَلِفُونَ ﴿۳﴾ |
نه چنان است به زودى خواهند دانست (۴) | | کَلَّا سَیَعْلَمُونَ ﴿۴﴾ |
باز هم نه چنان است بزودى خواهند دانست (۵) | | ثُمَّ کَلَّا سَیَعْلَمُونَ ﴿۵﴾ |
آیا زمین را گهوارهاى نگردانیدیم (۶) | | أَلَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ مِهَادًا ﴿۶﴾ |
و کوهها را [چون] میخهایى [نگذاشتیم] (۷) | | وَالْجِبَالَ أَوْتَادًا ﴿۷﴾ |
و شما را جفت آفریدیم (۸) | | وَخَلَقْنَاکُمْ أَزْوَاجًا ﴿۸﴾ |
و خواب شما را [مایه] آسایش گردانیدیم (۹) | | وَجَعَلْنَا نَوْمَکُمْ سُبَاتًا ﴿۹﴾ |
و شب را [براى شما] پوششى قرار دادیم (۱۰) | | وَجَعَلْنَا اللَّیْلَ لِبَاسًا ﴿۱۰﴾ |
و روز را [براى] معاش [شما] نهادیم (۱۱) | | وَجَعَلْنَا النَّهَارَ مَعَاشًا ﴿۱۱﴾ |
و بر فراز شما هفت [آسمان] استوار بنا کردیم (۱۲) | | وَبَنَیْنَا فَوْقَکُمْ سَبْعًا شِدَادًا ﴿۱۲﴾ |
و چراغى فروزان گذاردیم (۱۳) | | وَجَعَلْنَا سِرَاجًا وَهَّاجًا ﴿۱۳﴾ |
و از ابرهاى متراکم آبى ریزان فرود آوردیم (۱۴) | | وَأَنزَلْنَا مِنَ الْمُعْصِرَاتِ مَاء ثَجَّاجًا ﴿۱۴﴾ |
تا بدان دانه و گیاه برویانیم (۱۵) | | لِنُخْرِجَ بِهِ حَبًّا وَنَبَاتًا ﴿۱۵﴾ |
و باغهاى در هم پیچیده و انبوه (۱۶) | | وَجَنَّاتٍ أَلْفَافًا ﴿۱۶﴾ |
قطعا وعدگاه [ما با شما] روز داورى است (۱۷) | | إِنَّ یَوْمَ الْفَصْلِ کَانَ مِیقَاتًا ﴿۱۷﴾ |
روزى که در صور دمیده شود و گروه گروه بیایید (۱۸) | | یَوْمَ یُنفَخُ فِی الصُّورِ فَتَأْتُونَ أَفْوَاجًا ﴿۱۸﴾ |
و آسمان گشوده و درهایى [پدید] شود (۱۹) | | وَفُتِحَتِ السَّمَاء فَکَانَتْ أَبْوَابًا ﴿۱۹﴾ |
و کوهها را روان کنند و [چون] سرابى گردند (۲۰) | | وَسُیِّرَتِ الْجِبَالُ فَکَانَتْ سَرَابًا ﴿۲۰﴾ |
[آرى] جهنم [از دیر باز] کمینگاهى بوده (۲۱) | | إِنَّ جَهَنَّمَ کَانَتْ مِرْصَادًا ﴿۲۱﴾ |
[که] براى سرکشان بازگشتگاهى است (۲۲) | | لِلْطَّاغِینَ مَآبًا ﴿۲۲﴾ |
روزگارى دراز در آن درنگ کنند (۲۳) | | لَابِثِینَ فِیهَا أَحْقَابًا ﴿۲۳﴾ |
در آنجا نه خنکى چشند و نه شربتى (۲۴) | | لَّا یَذُوقُونَ فِیهَا بَرْدًا وَلَا شَرَابًا ﴿۲۴﴾ |
جز آب جوشان و چرکابهاى (۲۵) | | إِلَّا حَمِیمًا وَغَسَّاقًا ﴿۲۵﴾ |
کیفرى مناسب [با جرم آنها] (۲۶) | | جَزَاء وِفَاقًا ﴿۲۶﴾ |
آنان بودند که به [روز] حساب امید نداشتند (۲۷) | | إِنَّهُمْ کَانُوا لَا یَرْجُونَ حِسَابًا ﴿۲۷﴾ |
و آیات ما را سخت تکذیب مىکردند (۲۸) | | وَکَذَّبُوا بِآیَاتِنَا کِذَّابًا ﴿۲۸﴾ |
و حال آنکه هر چیزى را برشمرده [به صورت] کتابى در آوردهایم (۲۹) | | وَکُلَّ شَیْءٍ أَحْصَیْنَاهُ کِتَابًا ﴿۲۹﴾ |
پس بچشید که جز عذاب هرگز [چیزى] بر شما نمىافزاییم (۳۰) | | فَذُوقُوا فَلَن نَّزِیدَکُمْ إِلَّا عَذَابًا ﴿۳۰﴾ |
مسلما پرهیزگاران را رستگارى است (۳۱) | | إِنَّ لِلْمُتَّقِینَ مَفَازًا ﴿۳۱﴾ |
باغچهها و تاکستانها (۳۲) | | حَدَائِقَ وَأَعْنَابًا ﴿۳۲﴾ |
و دخترانى همسال با سینههاى برجسته (۳۳) | | وَکَوَاعِبَ أَتْرَابًا ﴿۳۳﴾ |
و پیالههاى لبالب (۳۴) | | وَکَأْسًا دِهَاقًا ﴿۳۴﴾ |
در آنجا نه بیهودهاى شنوند و نه [یکدیگر را] تکذیب [کنند] (۳۵) | | لَّا یَسْمَعُونَ فِیهَا لَغْوًا وَلَا کِذَّابًا ﴿۳۵﴾ |
[این است] پاداشى از پروردگار تو عطایى از روى حساب (۳۶) | | جَزَاء مِّن رَّبِّکَ عَطَاء حِسَابًا ﴿۳۶﴾ |
پروردگار آسمانها و زمین و آنچه میان آن دو است بخشایشگرى که کس را یاراى خطاب با او نیست (۳۷) | | رَبِّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَیْنَهُمَا الرحْمَنِ لَا یَمْلِکُونَ مِنْهُ خِطَابًا ﴿۳۷﴾ |
روزى که روح و فرشتگان به صف مىایستند و [مردم] سخن نگویند مگر کسى که [خداى] رحمان به او رخصت دهد و سخن راست گوید (۳۸) | | یَوْمَ یَقُومُ الرُّوحُ وَالْمَلَائِکَةُ صَفًّا لَّا یَتَکَلَّمُونَ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرحْمَنُ وَقَالَ صَوَابًا ﴿۳۸﴾ |
آن [روز] روز حق است پس هر که خواهد راه بازگشتى به سوى پروردگار خود بجوید (۳۹) | | ذَلِکَ الْیَوْمُ الْحَقُّ فَمَن شَاء اتَّخَذَ إِلَى رَبِّهِ مَآبًا ﴿۳۹﴾ |
ما شما را از عذابى نزدیک هشدار دادیم روزى که آدمى آنچه را با دستخویش پیش فرستاده است بنگرد و کافر گوید کاش من خاک بودم (۴۰) | | إِنَّا
أَنذَرْنَاکُمْ عَذَابًا قَرِیبًا یَوْمَ یَنظُرُ الْمَرْءُ مَا قَدَّمَتْ
یَدَاهُ وَیَقُولُ الْکَافِرُ یَا لَیْتَنِی کُنتُ تُرَابًا ﴿۴۰﴾ |
سوره ۷۹: النازعات به نام خداوند رحمتگر مهربان سوگند به فرشتگانى که [از کافران] به سختى جان ستانند (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ وَالنَّازِعَاتِ غَرْقًا ﴿۱﴾
|
و به فرشتگانى که جان [مؤمنان] را به آرامى گیرند (۲) | | وَالنَّاشِطَاتِ نَشْطًا ﴿۲﴾ |
و به فرشتگانى که [در دریاى بىمانند] شناکنان شناورند (۳) | | وَالسَّابِحَاتِ سَبْحًا ﴿۳﴾ |
پس در پیشى گرفتن [در فرمان خدا] سبقتگیرندهاند (۴) | | فَالسَّابِقَاتِ سَبْقًا ﴿۴﴾ |
و کار [بندگان] را تدبیر مىکنند (۵) | | فَالْمُدَبِّرَاتِ أَمْرًا ﴿۵﴾ |
آن روز که لرزنده بلرزد (۶) | | یَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ ﴿۶﴾ |
و از پى آن لرزهاى [دگر] افتد (۷) | | تَتْبَعُهَا الرَّادِفَةُ ﴿۷﴾ |
در آن روز دلهایى سخت هراسانند (۸) | | قُلُوبٌ یَوْمَئِذٍ وَاجِفَةٌ ﴿۸﴾ |
دیدگان آنها فرو افتاده (۹) | | أَبْصَارُهَا خَاشِعَةٌ ﴿۹﴾ |
گویند آیا [باز] ما به [مغاک] زمین برمىگردیم (۱۰) | | یَقُولُونَ أَئِنَّا لَمَرْدُودُونَ فِی الْحَافِرَةِ ﴿۱۰﴾ |
آیا وقتى ما استخوانریزههاى پوسیده شدیم [زندگى را از سر مىگیریم] (۱۱) | | أَئِذَا کُنَّا عِظَامًا نَّخِرَةً ﴿۱۱﴾ |
[و با خود] گویند در این صورت این برگشتى زیانآور است (۱۲) | | قَالُوا تِلْکَ إِذًا کَرَّةٌ خَاسِرَةٌ ﴿۱۲﴾ |
و[لى] در حقیقت آن [بازگشت بسته به] یک فریاد است [و بس] (۱۳) | | فَإِنَّمَا هِیَ زَجْرَةٌ وَاحِدَةٌ ﴿۱۳﴾ |
و بناگاه آنان در زمین هموار خواهند بود (۱۴) | | فَإِذَا هُم بِالسَّاهِرَةِ ﴿۱۴﴾ |
آیا سرگذشت موسى بر تو آمد (۱۵) | | هَلْ أتَاکَ حَدِیثُ مُوسَى ﴿۱۵﴾ |
آنگاه که پروردگارش او را در وادى مقدس طوى ندا درداد (۱۶) | | إِذْ نَادَاهُ رَبُّهُ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى ﴿۱۶﴾ |
به سوى فرعون برو که وى سر برداشته است (۱۷) | | اذْهَبْ إِلَى فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَى ﴿۱۷﴾ |
و بگو آیا سر آن دارى که به پاکیزگى گرایى (۱۸) | | فَقُلْ هَل لَّکَ إِلَى أَن تَزَکَّى ﴿۱۸﴾ |
و تو را به سوى پروردگارت راه نمایم تا پروا بدارى (۱۹) | | وَأَهْدِیَکَ إِلَى رَبِّکَ فَتَخْشَى ﴿۱۹﴾ |
پس معجزه بزرگ [خود] را بدو نمود (۲۰) | | فَأَرَاهُ الْآیَةَ الْکُبْرَى ﴿۲۰﴾ |
و[لى فرعون] تکذیب نمود و عصیان کرد (۲۱) | | فَکَذَّبَ وَعَصَى ﴿۲۱﴾ |
سپس پشت کرد [و] به کوشش برخاست (۲۲) | | ثُمَّ أَدْبَرَ یَسْعَى ﴿۲۲﴾ |
و گروهى را فراهم آورد [و] ندا درداد (۲۳) | | فَحَشَرَ فَنَادَى ﴿۲۳﴾ |
و گفت پروردگار بزرگتر شما منم (۲۴) | | فَقَالَ أَنَا رَبُّکُمُ الْأَعْلَى ﴿۲۴﴾ |
و خدا [هم] او را به کیفر دنیا و آخرت گرفتار کرد (۲۵) | | فَأَخَذَهُ اللَّهُ نَکَالَ الْآخِرَةِ وَالْأُولَى ﴿۲۵﴾ |
در حقیقت براى هر کس که [از خدا] بترسد در این [ماجرا] عبرتى است (۲۶) | | إِنَّ فِی ذَلِکَ لَعِبْرَةً لِّمَن یَخْشَى ﴿۲۶﴾ |
آیا آفرینش شما دشوارتر استیا آسمانى که [او] آن را برپا کرده است (۲۷) | | أَأَنتُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَمِ السَّمَاء بَنَاهَا ﴿۲۷﴾ |
سقفش را برافراشت و آن را [به اندازه معین] درست کرد (۲۸) | | رَفَعَ سَمْکَهَا فَسَوَّاهَا ﴿۲۸﴾ |
و شبش را تیره و روزش را آشکار گردانید (۲۹) | | وَأَغْطَشَ لَیْلَهَا وَأَخْرَجَ ضُحَاهَا ﴿۲۹﴾ |
و پس از آن زمین را با غلتانیدن گسترد (۳۰) | | وَالْأَرْضَ بَعْدَ ذَلِکَ دَحَاهَا ﴿۳۰﴾ |
آبش و چراگاهش را از آن بیرون آورد (۳۱) | | أَخْرَجَ مِنْهَا مَاءهَا وَمَرْعَاهَا ﴿۳۱﴾ |
و کوهها را لنگر آن گردانید (۳۲) | | وَالْجِبَالَ أَرْسَاهَا ﴿۳۲﴾ |
[تا وسیله] استفاده براى شما و دامهایتان باشد (۳۳) | | مَتَاعًا لَّکُمْ وَلِأَنْعَامِکُمْ ﴿۳۳﴾ |
پس آنگاه که آن هنگامه بزرگ دررسد (۳۴) | | فَإِذَا جَاءتِ الطَّامَّةُ الْکُبْرَى ﴿۳۴﴾ |
[آن] روز است که انسان آنچه را که در پى آن کوشیده است به یاد آورد (۳۵) | | یَوْمَ یَتَذَکَّرُ الْإِنسَانُ مَا سَعَى ﴿۳۵﴾ |
و جهنم براى هر که بیند آشکار گردد (۳۶) | | وَبُرِّزَتِ الْجَحِیمُ لِمَن یَرَى ﴿۳۶﴾ |
اما هر که طغیان کرد (۳۷) | | فَأَمَّا مَن طَغَى ﴿۳۷﴾ |
و زندگى پست دنیا را برگزید (۳۸) | | وَآثَرَ الْحَیَاةَ الدُّنْیَا ﴿۳۸﴾ |
پس جایگاه او همان آتش است (۳۹) | | فَإِنَّ الْجَحِیمَ هِیَ الْمَأْوَى ﴿۳۹﴾ |
و اما کسى که از ایستادن در برابر پروردگارش هراسید و نفس خود را از هوس باز داشت (۴۰) | | وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَى ﴿۴۰﴾ |
پس جایگاه او همان بهشت است (۴۱) | | فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِیَ الْمَأْوَى ﴿۴۱﴾ |
در باره رستاخیز از تو مىپرسند که فرارسیدنش چه وقت است (۴۲) | | یَسْأَلُونَکَ عَنِ السَّاعَةِ أَیَّانَ مُرْسَاهَا ﴿۴۲﴾ |
تو را چه به گفتگو در آن (۴۳) | | فِیمَ أَنتَ مِن ذِکْرَاهَا ﴿۴۳﴾ |
علم آن با پروردگار تو است (۴۴) | | إِلَى رَبِّکَ مُنتَهَاهَا ﴿۴۴﴾ |
تو فقط کسى را که از آن مىترسد هشدار مىدهى (۴۵) | | إِنَّمَا أَنتَ مُنذِرُ مَن یَخْشَاهَا ﴿۴۵﴾ |
روزى که آن را مىبینند گویى که آنان جز شبى یا روزى درنگ نکردهاند (۴۶) | | کَأَنَّهُمْ یَوْمَ یَرَوْنَهَا لَمْ یَلْبَثُوا إِلَّا عَشِیَّةً أَوْ ضُحَاهَا ﴿۴۶﴾ |
سوره ۸۰: عبس به نام خداوند رحمتگر مهربان چهره در هم کشید و روى گردانید (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ عَبَسَ وَتَوَلَّى ﴿۱﴾
|
که آن مرد نابینا پیش او آمد (۲) | | أَن جَاءهُ الْأَعْمَى ﴿۲﴾ |
و تو چه دانى شاید او به پاکى گراید (۳) | | وَمَا یُدْرِیکَ لَعَلَّهُ یَزَّکَّى ﴿۳﴾ |
یا پند پذیرد و اندرز سودش دهد (۴) | | أَوْ یَذَّکَّرُ فَتَنفَعَهُ الذِّکْرَى ﴿۴﴾ |
اما آن کس که خود را بىنیاز مىپندارد (۵) | | أَمَّا مَنِ اسْتَغْنَى ﴿۵﴾ |
تو بدو مىپردازى (۶) | | فَأَنتَ لَهُ تَصَدَّى ﴿۶﴾ |
با آنکه اگر پاک نگردد بر تو [مسؤولیتى] نیست (۷) | | وَمَا عَلَیْکَ أَلَّا یَزَّکَّى ﴿۷﴾ |
و اما آن کس که شتابان پیش تو آمد (۸) | | وَأَمَّا مَن جَاءکَ یَسْعَى ﴿۸﴾ |
در حالى که [از خدا] مىترسید (۹) | | وَهُوَ یَخْشَى ﴿۹﴾ |
تو از او به دیگران مىپردازى (۱۰) | | فَأَنتَ عَنْهُ تَلَهَّى ﴿۱۰﴾ |
زنهار [چنین مکن] این [آیات] پندى است (۱۱) | | کَلَّا إِنَّهَا تَذْکِرَةٌ ﴿۱۱﴾ |
تا هر که خواهد از آن پند گیرد (۱۲) | | فَمَن شَاء ذَکَرَهُ ﴿۱۲﴾ |
در صحیفههایى ارجمند (۱۳) | | فِی صُحُفٍ مُّکَرَّمَةٍ ﴿۱۳﴾ |
والا و پاکشده (۱۴) | | مَّرْفُوعَةٍ مُّطَهَّرَةٍ ﴿۱۴﴾ |
به دست فرشتگانى (۱۵) | | بِأَیْدِی سَفَرَةٍ ﴿۱۵﴾ |
ارجمند و نیکوکار (۱۶) | | کِرَامٍ بَرَرَةٍ ﴿۱۶﴾ |
کشته باد انسان چه ناسپاس است (۱۷) | | قُتِلَ الْإِنسَانُ مَا أَکْفَرَهُ ﴿۱۷﴾ |
او را از چه چیز آفریده است (۱۸) | | مِنْ أَیِّ شَیْءٍ خَلَقَهُ ﴿۱۸﴾ |
از نطفهاى خلقش کرد و اندازه مقررش بخشید (۱۹) | | مِن نُّطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ ﴿۱۹﴾ |
سپس راه را بر او آسان گردانید (۲۰) | | ثُمَّ السَّبِیلَ یَسَّرَهُ ﴿۲۰﴾ |
آنگاه به مرگش رسانید و در قبرش نهاد (۲۱) | | ثُمَّ أَمَاتَهُ فَأَقْبَرَهُ ﴿۲۱﴾ |
سپس چون بخواهد او را برانگیزد (۲۲) | | ثُمَّ إِذَا شَاء أَنشَرَهُ ﴿۲۲﴾ |
ولى نه هنوز آنچه را به او دستور داده به جاى نیاورده است (۲۳) | | کَلَّا لَمَّا یَقْضِ مَا أَمَرَهُ ﴿۲۳﴾ |
پس انسان باید به خوراک خود بنگرد (۲۴) | | فَلْیَنظُرِ الْإِنسَانُ إِلَى طَعَامِهِ ﴿۲۴﴾ |
که ما آب را به صورت بارشى فرو ریختیم (۲۵) | | أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاء صَبًّا ﴿۲۵﴾ |
آنگاه زمین را با شکافتنى [لازم] شکافتیم (۲۶) | | ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا ﴿۲۶﴾ |
پس در آن دانه رویانیدیم (۲۷) | | فَأَنبَتْنَا فِیهَا حَبًّا ﴿۲۷﴾ |
و انگور و سبزى (۲۸) | | وَعِنَبًا وَقَضْبًا ﴿۲۸﴾ |
و زیتون و درختخرما (۲۹) | | وَزَیْتُونًا وَنَخْلًا ﴿۲۹﴾ |
و باغهاى انبوه (۳۰) | | وَحَدَائِقَ غُلْبًا ﴿۳۰﴾ |
و میوه و چراگاه (۳۱) | | وَفَاکِهَةً وَأَبًّا ﴿۳۱﴾ |
[تا وسیله] استفاده شما و دامهایتان باشد (۳۲) | | مَّتَاعًا لَّکُمْ وَلِأَنْعَامِکُمْ ﴿۳۲﴾ |
پس چون فریاد گوشخراش دررسد (۳۳) | | فَإِذَا جَاءتِ الصَّاخَّةُ ﴿۳۳﴾ |
روزى که آدمى از برادرش (۳۴) | | یَوْمَ یَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِیهِ ﴿۳۴﴾ |
و از مادرش و پدرش (۳۵) | | وَأُمِّهِ وَأَبِیهِ ﴿۳۵﴾ |
و از همسرش و پسرانش مىگریزد (۳۶) | | وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِیهِ ﴿۳۶﴾ |
در آن روز هر کسى از آنان را کارى است که او را به خود مشغول مىدارد (۳۷) | | لِکُلِّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ یَوْمَئِذٍ شَأْنٌ یُغْنِیهِ ﴿۳۷﴾ |
در آن روز چهرههایى درخشانند (۳۸) | | وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ مُّسْفِرَةٌ ﴿۳۸﴾ |
خندان [و] شادانند (۳۹) | | ضَاحِکَةٌ مُّسْتَبْشِرَةٌ ﴿۳۹﴾ |
و در آن روز چهرههایى است که بر آنها غبار نشسته (۴۰) | | وَوُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ عَلَیْهَا غَبَرَةٌ ﴿۴۰﴾ |
[و] آنها را تاریکى پوشانده است (۴۱) | | تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ ﴿۴۱﴾ |
آنان همان کافران بدکارند (۴۲) | | أُوْلَئِکَ هُمُ الْکَفَرَةُ الْفَجَرَةُ ﴿۴۲﴾ |
سوره ۸۱: التکویر به نام خداوند رحمتگر مهربان آنگاه که خورشید به هم درپیچد (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ إِذَا الشَّمْسُ کُوِّرَتْ ﴿۱﴾
|
و آنگه که ستارگان همىتیره شوند (۲) | | وَإِذَا النُّجُومُ انکَدَرَتْ ﴿۲﴾ |
و آنگاه که کوهها به رفتار آیند (۳) | | وَإِذَا الْجِبَالُ سُیِّرَتْ ﴿۳﴾ |
وقتى شتران ماده وانهاده شوند (۴) | | وَإِذَا الْعِشَارُ عُطِّلَتْ ﴿۴﴾ |
و آنگه که وحوش را همىگرد آرند (۵) | | وَإِذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْ ﴿۵﴾ |
دریاها آنگه که جوشان گردند (۶) | | وَإِذَا الْبِحَارُ سُجِّرَتْ ﴿۶﴾ |
و آنگاه که جانها به هم درپیوندند (۷) | | وَإِذَا النُّفُوسُ زُوِّجَتْ ﴿۷﴾ |
پرسند چو زان دخترک زنده بهگور (۸) | | وَإِذَا الْمَوْؤُودَةُ سُئِلَتْ ﴿۸﴾ |
به کدامین گناه کشته شده است (۹) | | بِأَیِّ ذَنبٍ قُتِلَتْ ﴿۹﴾ |
و آنگاه که نامهها زهم بگشایند (۱۰) | | وَإِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ ﴿۱۰﴾ |
و آنگاه که آسمان زجا کنده شود (۱۱) | | وَإِذَا السَّمَاء کُشِطَتْ ﴿۱۱﴾ |
و آنگه که جحیم را برافروزانند (۱۲) | | وَإِذَا الْجَحِیمُ سُعِّرَتْ ﴿۱۲﴾ |
و آنگه که بهشت را فرا پیش آرند (۱۳) | | وَإِذَا الْجَنَّةُ أُزْلِفَتْ ﴿۱۳﴾ |
هر نفس بداند چه فراهم دیده (۱۴) | | عَلِمَتْ نَفْسٌ مَّا أَحْضَرَتْ ﴿۱۴﴾ |
نه نه سوگند به اختران گردان (۱۵) | | فَلَا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ ﴿۱۵﴾ |
[کز دیده] نهان شوند و از نو آیند (۱۶) | | الْجَوَارِ الْکُنَّسِ ﴿۱۶﴾ |
سوگند به شب چون پشت گرداند (۱۷) | | وَاللَّیْلِ إِذَا عَسْعَسَ ﴿۱۷﴾ |
سوگند به صبح چون دمیدن گیرد (۱۸) | | وَالصُّبْحِ إِذَا تَنَفَّسَ ﴿۱۸﴾ |
که [قرآن] سخن فرشته بزرگوارى است (۱۹) | | إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ کَرِیمٍ ﴿۱۹﴾ |
نیرومند [که] پیش خداوند عرش بلندپایگاه است (۲۰) | | ذِی قُوَّةٍ عِندَ ذِی الْعَرْشِ مَکِینٍ ﴿۲۰﴾ |
در آنجا [هم] مطاع [و هم] امین است (۲۱) | | مُطَاعٍ ثَمَّ أَمِینٍ ﴿۲۱﴾ |
و رفیق شما مجنون نیست (۲۲) | | وَمَا صَاحِبُکُم بِمَجْنُونٍ ﴿۲۲﴾ |
و قطعا آن [فرشته وحى] را در افق رخشان دیده (۲۳) | | وَلَقَدْ رَآهُ بِالْأُفُقِ الْمُبِینِ ﴿۲۳﴾ |
و او در امر غیب بخیل نیست (۲۴) | | وَمَا هُوَ عَلَى الْغَیْبِ بِضَنِینٍ ﴿۲۴﴾ |
و [قرآن] نیستسخن دیو رجیم (۲۵) | | وَمَا هُوَ بِقَوْلِ شَیْطَانٍ رَجِیمٍ ﴿۲۵﴾ |
پس به کجا مىروید (۲۶) | | فَأَیْنَ تَذْهَبُونَ ﴿۲۶﴾ |
این [سخن] بجز پندى براى عالمیان نیست (۲۷) | | إِنْ هُوَ إِلَّا ذِکْرٌ لِّلْعَالَمِینَ ﴿۲۷﴾ |
براى هر یک از شما که خواهد به راه راست رود (۲۸) | | لِمَن شَاء مِنکُمْ أَن یَسْتَقِیمَ ﴿۲۸﴾ |
و تا خدا پروردگار جهانها نخواهد [شما نیز] نخواهید خواست (۲۹) | | وَمَا تَشَاؤُونَ إِلَّا أَن یَشَاءَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِینَ ﴿۲۹﴾ |
سوره ۸۲: الإنفطار به نام خداوند رحمتگر مهربان آنگاه که آسمان زهم بشکافد (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ إِذَا السَّمَاء انفَطَرَتْ ﴿۱﴾
|
و آنگاه که اختران پراکنده شوند (۲) | | وَإِذَا الْکَوَاکِبُ انتَثَرَتْ ﴿۲﴾ |
و آنگاه که دریاها از جا برکنده گردند (۳) | | وَإِذَا الْبِحَارُ فُجِّرَتْ ﴿۳﴾ |
و آنگاه که گورها زیر و زبر شوند (۴) | | وَإِذَا الْقُبُورُ بُعْثِرَتْ ﴿۴﴾ |
هر نفسى آنچه را پیش فرستاده و بازپس گذاشته بداند (۵) | | عَلِمَتْ نَفْسٌ مَّا قَدَّمَتْ وَأَخَّرَتْ ﴿۵﴾ |
اى انسان چه چیز تو را در باره پروردگار بزرگوارت مغرور ساخته (۶) | | یَا أَیُّهَا الْإِنسَانُ مَا غَرَّکَ بِرَبِّکَ الْکَرِیمِ ﴿۶﴾ |
همان کس که تو را آفرید و [اندام] تو را درست کرد و [آنگاه] تو را سامان بخشید (۷) | | الَّذِی خَلَقَکَ فَسَوَّاکَ فَعَدَلَکَ ﴿۷﴾ |
و به هر صورتى که خواست تو را ترکیب کرد (۸) | | فِی أَیِّ صُورَةٍ مَّا شَاء رَکَّبَکَ ﴿۸﴾ |
با این همه شما منکر [روز] جزایید (۹) | | کَلَّا بَلْ تُکَذِّبُونَ بِالدِّینِ ﴿۹﴾ |
و قطعا بر شما نگهبانانى [گماشته شده]اند (۱۰) | | وَإِنَّ عَلَیْکُمْ لَحَافِظِینَ ﴿۱۰﴾ |
[فرشتگان] بزرگوارى که نویسندگان [اعمال شما] هستند (۱۱) | | کِرَامًا کَاتِبِینَ ﴿۱۱﴾ |
آنچه را مىکنید مىدانند (۱۲) | | یَعْلَمُونَ مَا تَفْعَلُونَ ﴿۱۲﴾ |
قطعا نیکان به بهشت اندرند (۱۳) | | إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِی نَعِیمٍ ﴿۱۳﴾ |
و بىشک بدکاران در دوزخند (۱۴) | | وَإِنَّ الْفُجَّارَ لَفِی جَحِیمٍ ﴿۱۴﴾ |
روز جزا در آنجا درآیند (۱۵) | | یَصْلَوْنَهَا یَوْمَ الدِّینِ ﴿۱۵﴾ |
و از آن [عذاب] دور نخواهند بود (۱۶) | | وَمَا هُمْ عَنْهَا بِغَائِبِینَ ﴿۱۶﴾ |
و تو چه دانى که چیست روز جزا (۱۷) | | وَمَا أَدْرَاکَ مَا یَوْمُ الدِّینِ ﴿۱۷﴾ |
باز چه دانى که چیست روز جزا (۱۸) | | ثُمَّ مَا أَدْرَاکَ مَا یَوْمُ الدِّینِ ﴿۱۸﴾ |
روزى که کسى براى کسى هیچ اختیارى ندارد و در آن روز فرمان از آن خداست (۱۹) | | یَوْمَ لَا تَمْلِکُ نَفْسٌ لِّنَفْسٍ شَیْئًا وَالْأَمْرُ یَوْمَئِذٍ لِلَّهِ ﴿۱۹﴾ |
سوره ۸۳: المطففین به نام خداوند رحمتگر مهربان واى بر کمفروشان (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ وَیْلٌ لِّلْمُطَفِّفِینَ ﴿۱﴾
|
که چون از مردم پیمانه ستانند تمام ستانند (۲) | | الَّذِینَ إِذَا اکْتَالُواْ عَلَى النَّاسِ یَسْتَوْفُونَ ﴿۲﴾ |
و چون براى آنان پیمانه یا وزن کنند به ایشان کم دهند (۳) | | وَإِذَا کَالُوهُمْ أَو وَّزَنُوهُمْ یُخْسِرُونَ ﴿۳﴾ |
مگر آنان گمان نمىدارند که برانگیخته خواهند شد (۴) | | أَلَا یَظُنُّ أُولَئِکَ أَنَّهُم مَّبْعُوثُونَ ﴿۴﴾ |
[در] روزى بزرگ (۵) | | لِیَوْمٍ عَظِیمٍ ﴿۵﴾ |
روزى که مردم در برابر پروردگار جهانیان به پاى ایستند (۶) | | یَوْمَ یَقُومُ النَّاسُ لِرَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿۶﴾ |
نه چنین است [که مىپندارند] که کارنامه بدکاران در سجین است (۷) | | کَلَّا إِنَّ کِتَابَ الفُجَّارِ لَفِی سِجِّینٍ ﴿۷﴾ |
و تو چه دانى که سجین چیست (۸) | | وَمَا أَدْرَاکَ مَا سِجِّینٌ ﴿۸﴾ |
کتابى است نوشتهشده (۹) | | کِتَابٌ مَّرْقُومٌ ﴿۹﴾ |
واى بر تکذیبکنندگان در آن هنگام (۱۰) | | وَیْلٌ یَوْمَئِذٍ لِّلْمُکَذِّبِینَ ﴿۱۰﴾ |
آنان که روز جزا را دروغ مىپندارند (۱۱) | | الَّذِینَ یُکَذِّبُونَ بِیَوْمِ الدِّینِ ﴿۱۱﴾ |
و جز هر تجاوزپیشه گناهکارى آن را به دروغ نمىگیرد (۱۲) | | وَمَا یُکَذِّبُ بِهِ إِلَّا کُلُّ مُعْتَدٍ أَثِیمٍ ﴿۱۲﴾ |
[همان که] چون آیات ما بر او خوانده شود گوید [اینها] افسانههاى پیشینیان است (۱۳) | | إِذَا تُتْلَى عَلَیْهِ آیَاتُنَا قَالَ أَسَاطِیرُ الْأَوَّلِینَ ﴿۱۳﴾ |
نه چنین است بلکه آنچه مرتکب مىشدند زنگار بر دلهایشان بسته است (۱۴) | | کَلَّا بَلْ رَانَ عَلَى قُلُوبِهِم مَّا کَانُوا یَکْسِبُونَ ﴿۱۴﴾ |
زهى پندار که آنان در آن روز از پروردگارشان سخت محجوبند (۱۵) | | کَلَّا إِنَّهُمْ عَن رَّبِّهِمْ یَوْمَئِذٍ لَّمَحْجُوبُونَ ﴿۱۵﴾ |
آنگاه به یقین آنان به جهنم درآیند (۱۶) | | ثُمَّ إِنَّهُمْ لَصَالُوا الْجَحِیمِ ﴿۱۶﴾ |
سپس [به ایشان] گفته خواهد شد این همان است که آن را به دروغ مىگرفتید (۱۷) | | ثُمَّ یُقَالُ هَذَا الَّذِی کُنتُم بِهِ تُکَذِّبُونَ ﴿۱۷﴾ |
نه چنین است در حقیقت کتاب نیکان در علیون است (۱۸) | | کَلَّا إِنَّ کِتَابَ الْأَبْرَارِ لَفِی عِلِّیِّینَ ﴿۱۸﴾ |
و تو چه دانى که علیون چیست (۱۹) | | وَمَا أَدْرَاکَ مَا عِلِّیُّونَ ﴿۱۹﴾ |
کتابى است نوشتهشده (۲۰) | | کِتَابٌ مَّرْقُومٌ ﴿۲۰﴾ |
مقربان آن را مشاهده خواهند کرد (۲۱) | | یَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ ﴿۲۱﴾ |
براستى نیکوکاران در نعیم [الهى] خواهند بود (۲۲) | | إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِی نَعِیمٍ ﴿۲۲﴾ |
بر تختها [نشسته] مىنگرند (۲۳) | | عَلَى الْأَرَائِکِ یَنظُرُونَ ﴿۲۳﴾ |
از چهرههایشان طراوت نعمت [بهشت] را درمىیابى (۲۴) | | تَعْرِفُ فِی وُجُوهِهِمْ نَضْرَةَ النَّعِیمِ ﴿۲۴﴾ |
از بادهاى مهر شده نوشانیده شوند (۲۵) | | یُسْقَوْنَ مِن رَّحِیقٍ مَّخْتُومٍ ﴿۲۵﴾ |
[بادهاى که] مهر آن مشک است و در این [نعمتها] مشتاقان باید بر یکدیگر پیشى گیرند (۲۶) | | خِتَامُهُ مِسْکٌ وَفِی ذَلِکَ فَلْیَتَنَافَسِ الْمُتَنَافِسُونَ ﴿۲۶﴾ |
و ترکیبش از [چشمه] تسنیم است (۲۷) | | وَمِزَاجُهُ مِن تَسْنِیمٍ ﴿۲۷﴾ |
چشمهاى که مقربان [خدا] از آن نوشند (۲۸) | | عَیْنًا یَشْرَبُ بِهَا الْمُقَرَّبُونَ ﴿۲۸﴾ |
[آرى در دنیا] کسانى که گناه مىکردند آنان را که ایمان آورده بودند به ریشخند مىگرفتند (۲۹) | | إِنَّ الَّذِینَ أَجْرَمُوا کَانُواْ مِنَ الَّذِینَ آمَنُوا یَضْحَکُونَ ﴿۲۹﴾ |
و چون بر ایشان مىگذشتند اشاره چشم و ابرو با هم رد و بدل مىکردند (۳۰) | | وَإِذَا مَرُّواْ بِهِمْ یَتَغَامَزُونَ ﴿۳۰﴾ |
و هنگامى که نزد خانواده[هاى] خود بازمىگشتند به شوخطبعى مىپرداختند (۳۱) | | وَإِذَا انقَلَبُواْ إِلَى أَهْلِهِمُ انقَلَبُواْ فَکِهِینَ ﴿۳۱﴾ |
و چون مؤمنان را مىدیدند مىگفتند اینها [جماعتى] گمراهند (۳۲) | | وَإِذَا رَأَوْهُمْ قَالُوا إِنَّ هَؤُلَاء لَضَالُّونَ ﴿۳۲﴾ |
و حال آنکه آنان براى بازرسى [کار]شان فرستاده نشده بودند (۳۳) | | وَمَا أُرْسِلُوا عَلَیْهِمْ حَافِظِینَ ﴿۳۳﴾ |
و[لى] امروز مؤمنانند که بر کافران خنده مىزنند (۳۴) | | فَالْیَوْمَ الَّذِینَ آمَنُواْ مِنَ الْکُفَّارِ یَضْحَکُونَ ﴿۳۴﴾ |
بر تختها[ى خود نشسته] نظاره مىکنند (۳۵) | | عَلَى الْأَرَائِکِ یَنظُرُونَ ﴿۳۵﴾ |
[تا ببینند] آیا کافران به پاداش آنچه مىکردند رسیدهاند (۳۶) | | هَلْ ثُوِّبَ الْکُفَّارُ مَا کَانُوا یَفْعَلُونَ ﴿۳۶﴾ |
سوره ۸۴: الانشقاق به نام خداوند رحمتگر مهربان آنگاه که آسمان زهم بشکافد (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ إِذَا السَّمَاء انشَقَّتْ ﴿۱﴾
|
و پروردگارش را فرمان برد و [چنین] سزد (۲) | | وَأَذِنَتْ لِرَبِّهَا وَحُقَّتْ ﴿۲﴾ |
و آنگاه که زمین کشیده شود (۳) | | وَإِذَا الْأَرْضُ مُدَّتْ ﴿۳﴾ |
و آنچه را که در آن است بیرون افکند و تهى شود (۴) | | وَأَلْقَتْ مَا فِیهَا وَتَخَلَّتْ ﴿۴﴾ |
و پروردگارش را فرمان برد و [چنین] سزد (۵) | | وَأَذِنَتْ لِرَبِّهَا وَحُقَّتْ ﴿۵﴾ |
اى انسان حقا که تو به سوى پروردگار خود بسختى در تلاشى و او را ملاقات خواهى کرد (۶) | | یَا أَیُّهَا الْإِنسَانُ إِنَّکَ کَادِحٌ إِلَى رَبِّکَ کَدْحًا فَمُلَاقِیهِ ﴿۶﴾ |
اما کسى که کارنامهاش به دست راستش داده شود (۷) | | فَأَمَّا مَنْ أُوتِیَ کِتَابَهُ بِیَمِینِهِ ﴿۷﴾ |
بزودىاش حسابى بس آسان کنند (۸) | | فَسَوْفَ یُحَاسَبُ حِسَابًا یَسِیرًا ﴿۸﴾ |
و شادمان به سوى کسانش باز گردد (۹) | | وَیَنقَلِبُ إِلَى أَهْلِهِ مَسْرُورًا ﴿۹﴾ |
و اما کسى که کارنامهاش از پشتسرش به او داده شود (۱۰) | | وَأَمَّا مَنْ أُوتِیَ کِتَابَهُ وَرَاء ظَهْرِهِ ﴿۱۰﴾ |
زودا که هلاک [خویش] خواهد (۱۱) | | فَسَوْفَ یَدْعُو ثُبُورًا ﴿۱۱﴾ |
و در آتش افروخته درآید (۱۲) | | وَیَصْلَى سَعِیرًا ﴿۱۲﴾ |
او در [میان] خانواده خود شادمان بود (۱۳) | | إِنَّهُ کَانَ فِی أَهْلِهِ مَسْرُورًا ﴿۱۳﴾ |
او مىپنداشت که هرگز برنخواهد گشت (۱۴) | | إِنَّهُ ظَنَّ أَن لَّن یَحُورَ ﴿۱۴﴾ |
آرى در حقیقت پروردگارش به او بینا بود (۱۵) | | بَلَى إِنَّ رَبَّهُ کَانَ بِهِ بَصِیرًا ﴿۱۵﴾ |
نه نه سوگند به شفق (۱۶) | | فَلَا أُقْسِمُ بِالشَّفَقِ ﴿۱۶﴾ |
سوگند به شب و آنچه [شب] فروپوشاند (۱۷) | | وَاللَّیْلِ وَمَا وَسَقَ ﴿۱۷﴾ |
سوگند به ماه چون [ب در] تمام شود (۱۸) | | وَالْقَمَرِ إِذَا اتَّسَقَ ﴿۱۸﴾ |
که قطعا از حالى به حالى برخواهید نشست (۱۹) | | لَتَرْکَبُنَّ طَبَقًا عَن طَبَقٍ ﴿۱۹﴾ |
پس چرا آنان باور نمىدارند (۲۰) | | فَمَا لَهُمْ لَا یُؤْمِنُونَ ﴿۲۰﴾ |
و چون بر آنان قرآن تلاوت مىشود چهره بر خاک نمىسایند (۲۱) | | وَإِذَا قُرِئَ عَلَیْهِمُ الْقُرْآنُ لَا یَسْجُدُونَ ﴿۲۱﴾ |
[نه] بلکه آنان که کفر ورزیدهاند تکذیب مىکنند (۲۲) | | بَلِ الَّذِینَ کَفَرُواْ یُکَذِّبُونَ ﴿۲۲﴾ |
و خدا به آنچه در سینه دارند داناتر است (۲۳) | | وَاللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا یُوعُونَ ﴿۲۳﴾ |
پس آنان را از عذابى دردناک خبر ده (۲۴) | | فَبَشِّرْهُم بِعَذَابٍ أَلِیمٍ ﴿۲۴﴾ |
مگر کسانى که گرویده و کارهاى شایسته کردهاند که آنان را پاداشى بىمنتخواهد بود (۲۵) | | إِلَّا الَّذِینَ آمَنُواْ وَعَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ لَهُمْ أَجْرٌ غَیْرُ مَمْنُونٍ ﴿۲۵﴾ |
سوره ۸۵: البروج به نام خداوند رحمتگر مهربان سوگند به آسمان آکنده ز برج (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ وَالسَّمَاء ذَاتِ الْبُرُوجِ ﴿۱﴾
|
و به روز موعود (۲) | | وَالْیَوْمِ الْمَوْعُودِ ﴿۲﴾ |
و به گواه و مورد گواهى (۳) | | وَشَاهِدٍ وَمَشْهُودٍ ﴿۳﴾ |
مرگ بر آدمسوزان خندق (۴) | | قُتِلَ أَصْحَابُ الْأُخْدُودِ ﴿۴﴾ |
همان آتش مایهدار [و انبوه] (۵) | | النَّارِ ذَاتِ الْوَقُودِ ﴿۵﴾ |
آنگاه که آنان بالاى آن [خندق به تماشا] نشسته بودند (۶) | | إِذْ هُمْ عَلَیْهَا قُعُودٌ ﴿۶﴾ |
و خود بر آنچه بر [سر] مؤمنان مىآوردند گواه بودند (۷) | | وَهُمْ عَلَى مَا یَفْعَلُونَ بِالْمُؤْمِنِینَ شُهُودٌ ﴿۷﴾ |
و بر آنان عیبى نگرفته بودند جز اینکه به خداى ارجمند ستوده ایمان آورده بودند (۸) | | وَمَا نَقَمُوا مِنْهُمْ إِلَّا أَن یُؤْمِنُوا بِاللَّهِ الْعَزِیزِ الْحَمِیدِ ﴿۸﴾ |
همان [خدایى] که فرمانروایى آسمانها و زمین از آن اوست و خدا[ست که] بر هر چیزى گواه است (۹) | | الَّذِی لَهُ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاللَّهُ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ شَهِیدٌ ﴿۹﴾ |
کسانى که مردان و زنان مؤمن را آزار کرده و بعد توبه نکردهاند ایشان راست عذاب جهنم و ایشان راست عذاب سوزان (۱۰) | | إِنَّ
الَّذِینَ فَتَنُوا الْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِنَاتِ ثُمَّ لَمْ یَتُوبُوا
فَلَهُمْ عَذَابُ جَهَنَّمَ وَلَهُمْ عَذَابُ الْحَرِیقِ ﴿۱۰﴾ |
کسانى
که ایمان آورده و کارهاى شایسته کردهاند براى آنان باغهایى است که از زیر
[درختان] آن جویها روان است این است [همان] رستگارى بزرگ (۱۱) | | إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُمْ جَنَّاتٌ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ ذَلِکَ الْفَوْزُ الْکَبِیرُ ﴿۱۱﴾ |
آرى عقاب پروردگارت سختسنگین است (۱۲) | | إِنَّ بَطْشَ رَبِّکَ لَشَدِیدٌ ﴿۱۲﴾ |
هم اوست که [آفرینش را] آغاز مىکند و بازمىگرداند (۱۳) | | إِنَّهُ هُوَ یُبْدِئُ وَیُعِیدُ ﴿۱۳﴾ |
و اوست آن آمرزنده دوستدار [مؤمنان] (۱۴) | | وَهُوَ الْغَفُورُ الْوَدُودُ ﴿۱۴﴾ |
صاحب ارجمند عرش (۱۵) | | ذُو الْعَرْشِ الْمَجِیدُ ﴿۱۵﴾ |
هر چه را بخواهد انجام مىدهد (۱۶) | | فَعَّالٌ لِّمَا یُرِیدُ ﴿۱۶﴾ |
آیا حدیث [آن] سپاهیان (۱۷) | | هَلْ أَتَاکَ حَدِیثُ الْجُنُودِ ﴿۱۷﴾ |
فرعون و ثمود بر تو آمد (۱۸) | | فِرْعَوْنَ وَثَمُودَ ﴿۱۸﴾ |
[نه] بلکه آنان که کافر شدهاند در تکذیباند (۱۹) | | بَلِ الَّذِینَ کَفَرُوا فِی تَکْذِیبٍ ﴿۱۹﴾ |
با آنکه خدا از هر سو بر ایشان محیط است (۲۰) | | وَاللَّهُ مِن وَرَائِهِم مُّحِیطٌ ﴿۲۰﴾ |
آرى آن قرآنى ارجمند است (۲۱) | | بَلْ هُوَ قُرْآنٌ مَّجِیدٌ ﴿۲۱﴾ |
که در لوحى محفوظ است (۲۲) | | فِی لَوْحٍ مَّحْفُوظٍ ﴿۲۲﴾ |
سوره ۸۶: الطارق به نام خداوند رحمتگر مهربان سوگند به آسمان و آن اختر شبگرد (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ وَالسَّمَاء وَالطَّارِقِ ﴿۱﴾
|
و تو چه دانى که اختر شبگرد چیست (۲) | | وَمَا أَدْرَاکَ مَا الطَّارِقُ ﴿۲﴾ |
آن اختر فروزان (۳) | | النَّجْمُ الثَّاقِبُ ﴿۳﴾ |
هیچ کس نیست مگر اینکه نگاهبانى بر او [گماشته شده] است (۴) | | إِن کُلُّ نَفْسٍ لَّمَّا عَلَیْهَا حَافِظٌ ﴿۴﴾ |
پس انسان باید بنگرد که از چه آفریده شده است (۵) | | فَلْیَنظُرِ الْإِنسَانُ مِمَّ خُلِقَ ﴿۵﴾ |
از آب جهندهاى خلق شده (۶) | | خُلِقَ مِن مَّاء دَافِقٍ ﴿۶﴾ |
[که] از صلب مرد و میان استخوانهاى سینه زن بیرون مىآید (۷) | | یَخْرُجُ مِن بَیْنِ الصُّلْبِ وَالتَّرَائِبِ ﴿۷﴾ |
در حقیقت او [= خدا] بر بازگردانیدن وى بخوبى تواناست (۸) | | إِنَّهُ عَلَى رَجْعِهِ لَقَادِرٌ ﴿۸﴾ |
آن روز که رازها [همه] فاش شود (۹) | | یَوْمَ تُبْلَى السَّرَائِرُ ﴿۹﴾ |
پس او را نه نیرویى ماند و نه یارى (۱۰) | | فَمَا لَهُ مِن قُوَّةٍ وَلَا نَاصِرٍ ﴿۱۰﴾ |
سوگند به آسمان بارشانگیز (۱۱) | | وَالسَّمَاء ذَاتِ الرَّجْعِ ﴿۱۱﴾ |
سوگند به زمین شکافدار [آماده کشت] (۱۲) | | وَالْأَرْضِ ذَاتِ الصَّدْعِ ﴿۱۲﴾ |
[که] در حقیقت قرآن گفتارى قاطع و روشنگر است (۱۳) | | إِنَّهُ لَقَوْلٌ فَصْلٌ ﴿۱۳﴾ |
و آن شوخى نیست (۱۴) | | وَمَا هُوَ بِالْهَزْلِ ﴿۱۴﴾ |
آنان دست به نیرنگ مىزنند (۱۵) | | إِنَّهُمْ یَکِیدُونَ کَیْدًا ﴿۱۵﴾ |
و [من نیز] دست به نیرنگ مىزنم (۱۶) | | وَأَکِیدُ کَیْدًا ﴿۱۶﴾ |
پس کافران را مهلت ده و کمى آنان را به حال خود واگذار (۱۷) | | فَمَهِّلِ الْکَافِرِینَ أَمْهِلْهُمْ رُوَیْدًا ﴿۱۷﴾ |
سوره ۸۷: الأعلى به نام خداوند رحمتگر مهربان نام پروردگار والاى خود را به پاکى بستاى (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ سَبِّحِ اسْمَ رَبِّکَ الْأَعْلَى ﴿۱﴾
|
همان که آفرید و هماهنگى بخشید (۲) | | الَّذِی خَلَقَ فَسَوَّى ﴿۲﴾ |
و آنکه اندازهگیرى کرد و راه نمود (۳) | | وَالَّذِی قَدَّرَ فَهَدَى ﴿۳﴾ |
و آنکه چمنزار را برآورد (۴) | | وَالَّذِی أَخْرَجَ الْمَرْعَى ﴿۴﴾ |
و پس [از چندى] آن را خاشاکى تیرهگون گردانید (۵) | | فَجَعَلَهُ غُثَاء أَحْوَى ﴿۵﴾ |
ما بزودى [آیات خود را به وسیله سروش غیبى] بر تو خواهیم خواند تا فراموش نکنى (۶) | | سَنُقْرِؤُکَ فَلَا تَنسَى ﴿۶﴾ |
جز آنچه خدا خواهد که او آشکار و آنچه را که نهان است مىداند (۷) | | إِلَّا مَا شَاء اللَّهُ إِنَّهُ یَعْلَمُ الْجَهْرَ وَمَا یَخْفَى ﴿۷﴾ |
و براى تو آسانترین [راه] را فراهم مىگردانیم (۸) | | وَنُیَسِّرُکَ لِلْیُسْرَى ﴿۸﴾ |
پس پند ده اگر پند سود بخشد (۹) | | فَذَکِّرْ إِن نَّفَعَتِ الذِّکْرَى ﴿۹﴾ |
آن کس که ترسد بزودى عبرت گیرد (۱۰) | | سَیَذَّکَّرُ مَن یَخْشَى ﴿۱۰﴾ |
و نگونبختخود را از آن دور مىدارد (۱۱) | | وَیَتَجَنَّبُهَا الْأَشْقَى ﴿۱۱﴾ |
همان کس که در آتشى بزرگ در آید (۱۲) | | الَّذِی یَصْلَى النَّارَ الْکُبْرَى ﴿۱۲﴾ |
آنگاه نه در آن مىمیرد و نه زندگانى مىیابد (۱۳) | | ثُمَّ لَا یَمُوتُ فِیهَا وَلَا یَحْیَى ﴿۱۳﴾ |
رستگار آن کس که خود را پاک گردانید (۱۴) | | قَدْ أَفْلَحَ مَن تَزَکَّى ﴿۱۴﴾ |
و نام پروردگارش را یاد کرد و نماز گزارد (۱۵) | | وَذَکَرَ اسْمَ رَبِّهِ فَصَلَّى ﴿۱۵﴾ |
لیکن [شما] زندگى دنیا را بر مىگزینید (۱۶) | | بَلْ تُؤْثِرُونَ الْحَیَاةَ الدُّنْیَا ﴿۱۶﴾ |
با آنکه [جهان] آخرت نیکوتر و پایدارتر است (۱۷) | | وَالْآخِرَةُ خَیْرٌ وَأَبْقَى ﴿۱۷﴾ |
قطعا در صحیفههاى گذشته این [معنى] هست (۱۸) | | إِنَّ هَذَا لَفِی الصُّحُفِ الْأُولَى ﴿۱۸﴾ |
صحیفههاى ابراهیم و موسى (۱۹) | | صُحُفِ إِبْرَاهِیمَ وَمُوسَى ﴿۱۹﴾ |
سوره ۸۸: الغاشیة به نام خداوند رحمتگر مهربان آیا خبر غاشیه به تو رسیده است (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ هَلْ أَتَاکَ حَدِیثُ الْغَاشِیَةِ ﴿۱﴾
|
در آن روز چهرههایى زبونند (۲) | | وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ خَاشِعَةٌ ﴿۲﴾ |
که تلاش کرده رنج [بیهوده] بردهاند (۳) | | عَامِلَةٌ نَّاصِبَةٌ ﴿۳﴾ |
[ناچار] در آتشى سوزان درآیند (۴) | | تَصْلَى نَارًا حَامِیَةً ﴿۴﴾ |
از چشمهاى داغ نوشانیده شوند (۵) | | تُسْقَى مِنْ عَیْنٍ آنِیَةٍ ﴿۵﴾ |
خوراکى جز خار خشک ندارند (۶) | | لَّیْسَ لَهُمْ طَعَامٌ إِلَّا مِن ضَرِیعٍ ﴿۶﴾ |
[که] نه فربه کند و نه گرسنگى را باز دارد (۷) | | لَا یُسْمِنُ وَلَا یُغْنِی مِن جُوعٍ ﴿۷﴾ |
در آن روز چهرههایى شادابند (۸) | | وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ نَّاعِمَةٌ ﴿۸﴾ |
از کوشش خود خشنودند (۹) | | لِسَعْیِهَا رَاضِیَةٌ ﴿۹﴾ |
در بهشت بریناند (۱۰) | | فِی جَنَّةٍ عَالِیَةٍ ﴿۱۰﴾ |
سخن بیهودهاى در آنجا نشنوند (۱۱) | | لَّا تَسْمَعُ فِیهَا لَاغِیَةً ﴿۱۱﴾ |
در آن چشمهاى روان باشد (۱۲) | | فِیهَا عَیْنٌ جَارِیَةٌ ﴿۱۲﴾ |
تختهایى بلند در آنجاست (۱۳) | | فِیهَا سُرُرٌ مَّرْفُوعَةٌ ﴿۱۳﴾ |
و قدحهایى نهاده شده (۱۴) | | وَأَکْوَابٌ مَّوْضُوعَةٌ ﴿۱۴﴾ |
و بالشهایى پهلوى هم [چیده] (۱۵) | | وَنَمَارِقُ مَصْفُوفَةٌ ﴿۱۵﴾ |
و فرشهایى [زربفت] گسترده (۱۶) | | وَزَرَابِیُّ مَبْثُوثَةٌ ﴿۱۶﴾ |
آیا به شتر نمىنگرند که چگونه آفریده شده (۱۷) | | أَفَلَا یَنظُرُونَ إِلَى الْإِبِلِ کَیْفَ خُلِقَتْ ﴿۱۷﴾ |
و به آسمان که چگونه برافراشته شده (۱۸) | | وَإِلَى السَّمَاء کَیْفَ رُفِعَتْ ﴿۱۸﴾ |
و به کوهها که چگونه برپا داشته شده (۱۹) | | وَإِلَى الْجِبَالِ کَیْفَ نُصِبَتْ ﴿۱۹﴾ |
و به زمین که چگونه گسترده شده است (۲۰) | | وَإِلَى الْأَرْضِ کَیْفَ سُطِحَتْ ﴿۲۰﴾ |
پس تذکر ده که تو تنها تذکردهندهاى (۲۱) | | فَذَکِّرْ إِنَّمَا أَنتَ مُذَکِّرٌ ﴿۲۱﴾ |
بر آنان تسلطى ندارى (۲۲) | | لَّسْتَ عَلَیْهِم بِمُصَیْطِرٍ ﴿۲۲﴾ |
مگر کسى که روى بگرداند و کفر ورزد (۲۳) | | إِلَّا مَن تَوَلَّى وَکَفَرَ ﴿۲۳﴾ |
که خدا او را به آن عذاب بزرگتر عذاب کند (۲۴) | | فَیُعَذِّبُهُ اللَّهُ الْعَذَابَ الْأَکْبَرَ ﴿۲۴﴾ |
در حقیقت بازگشت آنان به سوى ماست (۲۵) | | إِنَّ إِلَیْنَا إِیَابَهُمْ ﴿۲۵﴾ |
آنگاه حساب [خواستن از] آنان به عهده ماست (۲۶) | | ثُمَّ إِنَّ عَلَیْنَا حِسَابَهُمْ ﴿۲۶﴾ |
سوره ۸۹: الفجر به نام خداوند رحمتگر مهربان سوگند به سپیدهدم (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ وَالْفَجْرِ ﴿۱﴾
|
و به شبهاى دهگانه (۲) | | وَلَیَالٍ عَشْرٍ ﴿۲﴾ |
و به جفت و تاق (۳) | | وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ ﴿۳﴾ |
و به شب وقتى سپرى شود (۴) | | وَاللَّیْلِ إِذَا یَسْرِ ﴿۴﴾ |
آیا در این براى خردمند [نیاز به] سوگندى [دیگر] است (۵) | | هَلْ فِی ذَلِکَ قَسَمٌ لِّذِی حِجْرٍ ﴿۵﴾ |
مگر ندانستهاى که پروردگارت با عاد چه کرد (۶) | | أَلَمْ تَرَ کَیْفَ فَعَلَ رَبُّکَ بِعَادٍ ﴿۶﴾ |
با عمارات ستوندار ارم (۷) | | إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ ﴿۷﴾ |
که مانندش در شهرها ساخته نشده بود (۸) | | الَّتِی لَمْ یُخْلَقْ مِثْلُهَا فِی الْبِلَادِ ﴿۸﴾ |
و با ثمود همانان که در دره تختهسنگها را مىبریدند (۹) | | وَثَمُودَ الَّذِینَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ ﴿۹﴾ |
و با فرعون صاحب خرگاهها [و بناهاى بلند] (۱۰) | | وَفِرْعَوْنَ ذِی الْأَوْتَادِ ﴿۱۰﴾ |
همانان که در شهرها سر به طغیان برداشتند (۱۱) | | الَّذِینَ طَغَوْا فِی الْبِلَادِ ﴿۱۱﴾ |
و در آنها بسیار تبهکارى کردند (۱۲) | | فَأَکْثَرُوا فِیهَا الْفَسَادَ ﴿۱۲﴾ |
[تا آنکه] پروردگارت بر سر آنان تازیانه عذاب را فرونواخت (۱۳) | | فَصَبَّ عَلَیْهِمْ رَبُّکَ سَوْطَ عَذَابٍ ﴿۱۳﴾ |
زیرا پروردگار تو سخت در کمین است (۱۴) | | إِنَّ رَبَّکَ لَبِالْمِرْصَادِ ﴿۱۴﴾ |
اما انسان هنگامى که پروردگارش وى را مىآزماید و عزیزش مىدارد و نعمت فراوان به او مىدهد مىگوید پروردگارم مرا گرامى داشته است (۱۵) | | فَأَمَّا الْإِنسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَکْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَکْرَمَنِ ﴿۱۵﴾ |
و اما چون وى را مىآزماید و روزىاش را بر او تنگ مىگرداند مىگوید پروردگارم مرا خوار کرده است (۱۶) | | وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَیْهِ رِزْقَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَهَانَنِ ﴿۱۶﴾ |
ولى نه بلکه یتیم را نمىنوازید (۱۷) | | کَلَّا بَل لَّا تُکْرِمُونَ الْیَتِیمَ ﴿۱۷﴾ |
و بر خوراک[دادن] بینوا همدیگر را بر نمىانگیزید (۱۸) | | وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَى طَعَامِ الْمِسْکِینِ ﴿۱۸﴾ |
و میراث [ضعیفان] را چپاولگرانه مىخورید (۱۹) | | وَتَأْکُلُونَ التُّرَاثَ أَکْلًا لَّمًّا ﴿۱۹﴾ |
و مال را دوست دارید دوست داشتنى بسیار (۲۰) | | وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا ﴿۲۰﴾ |
نه چنان است آنگاه که زمین سخت در هم کوبیده شود (۲۱) | | کَلَّا إِذَا دُکَّتِ الْأَرْضُ دَکًّا دَکًّا ﴿۲۱﴾ |
و [فرمان] پروردگارت و فرشته[ها] صفدرصف آیند (۲۲) | | وَجَاء رَبُّکَ وَالْمَلَکُ صَفًّا صَفًّا ﴿۲۲﴾ |
و جهنم را در آن روز [حاضر] آورند آن روز است که انسان پند گیرد و[لى] کجا او را جاى پندگرفتن باشد (۲۳) | | وَجِیءَ یَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ یَوْمَئِذٍ یَتَذَکَّرُ الْإِنسَانُ وَأَنَّى لَهُ الذِّکْرَى ﴿۲۳﴾ |
گوید کاش براى زندگانى خود [چیزى] پیش فرستاده بودم (۲۴) | | یَقُولُ یَا لَیْتَنِی قَدَّمْتُ لِحَیَاتِی ﴿۲۴﴾ |
پس در آن روز هیچ کس چون عذابکردن او عذاب نکند (۲۵) | | فَیَوْمَئِذٍ لَّا یُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ ﴿۲۵﴾ |
و هیچ کس چون دربندکشیدن او دربند نکشد (۲۶) | | وَلَا یُوثِقُ وَثَاقَهُ أَحَدٌ ﴿۲۶﴾ |
اى نفس مطمئنه (۲۷) | | یَا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ﴿۲۷﴾ |
خشنود و خداپسند به سوى پروردگارت بازگرد (۲۸) | | ارْجِعِی إِلَى رَبِّکِ رَاضِیَةً مَّرْضِیَّةً ﴿۲۸﴾ |
و در میان بندگان من درآى (۲۹) | | فَادْخُلِی فِی عِبَادِی ﴿۲۹﴾ |
و در بهشت من داخل شو (۳۰) | | وَادْخُلِی جَنَّتِی ﴿۳۰﴾ |
سوره ۹۰: البلد به نام خداوند رحمتگر مهربان سوگند به این شهر (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ لَا أُقْسِمُ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿۱﴾
|
و حال آنکه تو در این شهر جاى دارى (۲) | | وَأَنتَ حِلٌّ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿۲﴾ |
سوگند به پدرى [چنان] و آن کسى را که به وجود آورد (۳) | | وَوَالِدٍ وَمَا وَلَدَ ﴿۳﴾ |
براستى که انسان را در رنج آفریدهایم (۴) | | لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِی کَبَدٍ ﴿۴﴾ |
آیا پندارد که هیچ کس هرگز بر او دست نتواند یافت (۵) | | أَیَحْسَبُ أَن لَّن یَقْدِرَ عَلَیْهِ أَحَدٌ ﴿۵﴾ |
گوید مال فراوانى تباه کردم (۶) | | یَقُولُ أَهْلَکْتُ مَالًا لُّبَدًا ﴿۶﴾ |
آیا پندارد که هیچ کس او را ندیده است (۷) | | أَیَحْسَبُ أَن لَّمْ یَرَهُ أَحَدٌ ﴿۷﴾ |
آیا دو چشمش ندادهایم (۸) | | أَلَمْ نَجْعَل لَّهُ عَیْنَیْنِ ﴿۸﴾ |
و زبانى و دو لب (۹) | | وَلِسَانًا وَشَفَتَیْنِ ﴿۹﴾ |
و هر دو راه [خیر و شر] را بدو نمودیم (۱۰) | | وَهَدَیْنَاهُ النَّجْدَیْنِ ﴿۱۰﴾ |
و[لى] نخواست از گردنه [عاقبتنگرى] بالا رود (۱۱) | | فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ ﴿۱۱﴾ |
و تو چه دانى که آن گردنه [سخت] چیست (۱۲) | | وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْعَقَبَةُ ﴿۱۲﴾ |
بندهاى را آزادکردن (۱۳) | | فَکُّ رَقَبَةٍ ﴿۱۳﴾ |
یا در روز گرسنگى طعامدادن (۱۴) | | أَوْ إِطْعَامٌ فِی یَوْمٍ ذِی مَسْغَبَةٍ ﴿۱۴﴾ |
به یتیمى خویشاوند (۱۵) | | یَتِیمًا ذَا مَقْرَبَةٍ ﴿۱۵﴾ |
یا بینوایى خاکنشین (۱۶) | | أَوْ مِسْکِینًا ذَا مَتْرَبَةٍ ﴿۱۶﴾ |
علاوه بر این از زمره کسانى باشد که گرویده و یکدیگر را به شکیبایى و مهربانى سفارش کردهاند (۱۷) | | ثُمَّ کَانَ مِنَ الَّذِینَ آمَنُوا وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ ﴿۱۷﴾ |
اینانند خجستگان (۱۸) | | أُوْلَئِکَ أَصْحَابُ الْمَیْمَنَةِ ﴿۱۸﴾ |
و کسانى که به انکار نشانههاى ما پرداختهاند آنانند ناخجستگان شوم (۱۹) | | وَالَّذِینَ کَفَرُوا بِآیَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ ﴿۱۹﴾ |
بر آنان آتشى سرپوشیده احاطه دارد (۲۰) | | عَلَیْهِمْ نَارٌ مُّؤْصَدَةٌ ﴿۲۰﴾ |
سوره ۹۱: الشمس به نام خداوند رحمتگر مهربان سوگند به خورشید و تابندگىاش (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا ﴿۱﴾
|
سوگند به ماه چون پى [خورشید] رود (۲) | | وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا ﴿۲﴾ |
سوگند به روز چون [زمین را] روشن گرداند (۳) | | وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا ﴿۳﴾ |
سوگند به شب چو پرده بر آن پوشد (۴) | | وَاللَّیْلِ إِذَا یَغْشَاهَا ﴿۴﴾ |
سوگند به آسمان و آن کس که آن را برافراشت (۵) | | وَالسَّمَاء وَمَا بَنَاهَا ﴿۵﴾ |
سوگند به زمین و آن کس که آن را گسترد (۶) | | وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا ﴿۶﴾ |
سوگند به نفس و آن کس که آن را درست کرد (۷) | | وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا ﴿۷﴾ |
سپس پلیدکارى و پرهیزگارىاش را به آن الهام کرد (۸) | | فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا ﴿۸﴾ |
که هر کس آن را پاک گردانید قطعا رستگار شد (۹) | | قَدْ أَفْلَحَ مَن زَکَّاهَا ﴿۹﴾ |
و هر که آلودهاش ساخت قطعا درباخت (۱۰) | | وَقَدْ خَابَ مَن دَسَّاهَا ﴿۱۰﴾ |
[قوم] ثمود به سبب طغیان خود به تکذیب پرداختند (۱۱) | | کَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا ﴿۱۱﴾ |
آنگاه که شقىترینشان بر[پا] خاست (۱۲) | | إِذِ انبَعَثَ أَشْقَاهَا ﴿۱۲﴾ |
پس فرستاده خدا به آنان گفت زنهار مادهشتر خدا و [نوبت] آبخوردنش را [حرمت نهید] (۱۳) | | فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْیَاهَا ﴿۱۳﴾ |
و[لى] دروغزنش خواندند و آن [مادهشتر] را پى کردند و پروردگارشان به [سزاى] گناهشان بر سرشان عذاب آورد و آنان را با خاک یکسان کرد (۱۴) | | فَکَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَیْهِمْ رَبُّهُم بِذَنبِهِمْ فَسَوَّاهَا ﴿۱۴﴾ |
و از پیامد کار خویش بیمى به خود راه نداد (۱۵) | | وَلَا یَخَافُ عُقْبَاهَا ﴿۱۵﴾ |
سوره ۹۲: اللیل به نام خداوند رحمتگر مهربان سوگند به شب چون پرده افکند (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ وَاللَّیْلِ إِذَا یَغْشَى ﴿۱﴾
|
سوگند به روز چون جلوهگرى آغازد (۲) | | وَالنَّهَارِ إِذَا تَجَلَّى ﴿۲﴾ |
و [سوگند به] آنکه نر و ماده را آفرید (۳) | | وَمَا خَلَقَ الذَّکَرَ وَالْأُنثَى ﴿۳﴾ |
که همانا تلاش شما پراکنده است (۴) | | إِنَّ سَعْیَکُمْ لَشَتَّى ﴿۴﴾ |
اما آنکه [حق خدا را] داد و پروا داشت (۵) | | فَأَمَّا مَن أَعْطَى وَاتَّقَى ﴿۵﴾ |
و [پاداش] نیکوتر را تصدیق کرد (۶) | | وَصَدَّقَ بِالْحُسْنَى ﴿۶﴾ |
بزودى راه آسانى پیش پاى او خواهیم گذاشت (۷) | | فَسَنُیَسِّرُهُ لِلْیُسْرَى ﴿۷﴾ |
و اما آنکه بخل ورزید و خود را بىنیاز دید (۸) | | وَأَمَّا مَن بَخِلَ وَاسْتَغْنَى ﴿۸﴾ |
و [پاداش] نیکوتر را به دروغ گرفت (۹) | | وَکَذَّبَ بِالْحُسْنَى ﴿۹﴾ |
بزودى راه دشوارى به او خواهیم نمود (۱۰) | | فَسَنُیَسِّرُهُ لِلْعُسْرَى ﴿۱۰﴾ |
و چون هلاک شد [دیگر] مال او به کارش نمىآید (۱۱) | | وَمَا یُغْنِی عَنْهُ مَالُهُ إِذَا تَرَدَّى ﴿۱۱﴾ |
همانا هدایت بر ماست (۱۲) | | إِنَّ عَلَیْنَا لَلْهُدَى ﴿۱۲﴾ |
و در حقیقت دنیا و آخرت از آن ماست (۱۳) | | وَإِنَّ لَنَا لَلْآخِرَةَ وَالْأُولَى ﴿۱۳﴾ |
پس شما را به آتشى که زبانه مىکشد هشدار دادم (۱۴) | | فَأَنذَرْتُکُمْ نَارًا تَلَظَّى ﴿۱۴﴾ |
جز نگونبختتر[ین مردم] در آن درنیاید (۱۵) | | لَا یَصْلَاهَا إِلَّا الْأَشْقَى ﴿۱۵﴾ |
همان که تکذیب کرد و رخ برتافت (۱۶) | | الَّذِی کَذَّبَ وَتَوَلَّى ﴿۱۶﴾ |
و پاکرفتارتر[ین مردم] از آن دور داشته خواهد شد (۱۷) | | وَسَیُجَنَّبُهَا الْأَتْقَى ﴿۱۷﴾ |
همان که مال خود را مىدهد [براى آنکه] پاک شود (۱۸) | | الَّذِی یُؤْتِی مَالَهُ یَتَزَکَّى ﴿۱۸﴾ |
و هیچ کس را به قصد پاداشیافتن نعمت نمىبخشد (۱۹) | | وَمَا لِأَحَدٍ عِندَهُ مِن نِّعْمَةٍ تُجْزَى ﴿۱۹﴾ |
جز خواستن رضاى پروردگارش که بسى برتر است [منظورى ندارد] (۲۰) | | إِلَّا ابْتِغَاء وَجْهِ رَبِّهِ الْأَعْلَى ﴿۲۰﴾ |
و قطعا بزودى خشنود خواهد شد (۲۱) | | وَلَسَوْفَ یَرْضَى ﴿۲۱﴾ |
سوره ۹۳: الضحى به نام خداوند رحمتگر مهربان سوگند به روشنایى روز (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ وَالضُّحَى ﴿۱﴾
|
سوگند به شب چون آرام گیرد (۲) | | وَاللَّیْلِ إِذَا سَجَى ﴿۲﴾ |
[که] پروردگارت تو را وانگذاشته و دشمن نداشته است (۳) | | مَا وَدَّعَکَ رَبُّکَ وَمَا قَلَى ﴿۳﴾ |
و قطعا آخرت براى تو از دنیا نیکوتر خواهد بود (۴) | | وَلَلْآخِرَةُ خَیْرٌ لَّکَ مِنَ الْأُولَى ﴿۴﴾ |
و بزودى پروردگارت تو را عطا خواهد داد تا خرسند گردى (۵) | | وَلَسَوْفَ یُعْطِیکَ رَبُّکَ فَتَرْضَى ﴿۵﴾ |
مگر نه تو را یتیم یافت پس پناه داد (۶) | | أَلَمْ یَجِدْکَ یَتِیمًا فَآوَى ﴿۶﴾ |
و تو را سرگشته یافت پس هدایت کرد (۷) | | وَوَجَدَکَ ضَالًّا فَهَدَى ﴿۷﴾ |
و تو را تنگدستیافت و بىنیاز گردانید (۸) | | وَوَجَدَکَ عَائِلًا فَأَغْنَى ﴿۸﴾ |
و اما [تو نیز به پاس نعمت ما] یتیم را میازار (۹) | | فَأَمَّا الْیَتِیمَ فَلَا تَقْهَرْ ﴿۹﴾ |
و گدا را مران (۱۰) | | وَأَمَّا السَّائِلَ فَلَا تَنْهَرْ ﴿۱۰﴾ |
و از نعمت پروردگار خویش [با مردم] سخن گوى (۱۱) | | وَأَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّکَ فَحَدِّثْ ﴿۱۱﴾ |
سوره ۹۴: الشرح به نام خداوند رحمتگر مهربان آیا براى تو سینهات را نگشادهایم (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ أَلَمْ نَشْرَحْ لَکَ صَدْرَکَ ﴿۱﴾
|
و بار گرانت را از [دوش] تو برنداشتیم (۲) | | وَوَضَعْنَا عَنکَ وِزْرَکَ ﴿۲﴾ |
[بارى] که [گویى] پشت تو را شکست (۳) | | الَّذِی أَنقَضَ ظَهْرَکَ ﴿۳﴾ |
و نامت را براى تو بلند گردانیدیم (۴) | | وَرَفَعْنَا لَکَ ذِکْرَکَ ﴿۴﴾ |
پس [بدان که] با دشوارى آسانى است (۵) | | فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا ﴿۵﴾ |
آرى با دشوارى آسانى است (۶) | | إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا ﴿۶﴾ |
پس چون فراغتیافتى به طاعت درکوش (۷) | | فَإِذَا فَرَغْتَ فَانصَبْ ﴿۷﴾ |
و با اشتیاق به سوى پروردگارت روى آور (۸) | | وَإِلَى رَبِّکَ فَارْغَبْ ﴿۸﴾ |
سوره ۹۵: التین به نام خداوند رحمتگر مهربان سوگند به انجیر و زیتون (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ وَالتِّینِ وَالزَّیْتُونِ ﴿۱﴾
|
و طور سینا (۲) | | وَطُورِ سِینِینَ ﴿۲﴾ |
و این شهر امن [و امان] (۳) | | وَهَذَا الْبَلَدِ الْأَمِینِ ﴿۳﴾ |
[که] براستى انسان را در نیکوترین اعتدال آفریدیم (۴) | | لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِی أَحْسَنِ تَقْوِیمٍ ﴿۴﴾ |
سپس او را به پستترین [مراتب] پستى بازگردانیدیم (۵) | | ثُمَّ رَدَدْنَاهُ أَسْفَلَ سَافِلِینَ ﴿۵﴾ |
مگر کسانى را که گرویده و کارهاى شایسته کردهاند که پاداشى بىمنتخواهند داشت (۶) | | إِلَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَلَهُمْ أَجْرٌ غَیْرُ مَمْنُونٍ ﴿۶﴾ |
پس چه چیز تو را بعد [از این] به تکذیب جزا وامىدارد (۷) | | فَمَا یُکَذِّبُکَ بَعْدُ بِالدِّینِ ﴿۷﴾ |
آیا خدا نیکوترین داوران نیست (۸) | | أَلَیْسَ اللَّهُ بِأَحْکَمِ الْحَاکِمِینَ ﴿۸﴾ |
سوره ۹۶: العلق به نام خداوند رحمتگر مهربان بخوان به نام پروردگارت که آفرید (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذِی خَلَقَ ﴿۱﴾
|
انسان را از علق آفرید (۲) | | خَلَقَ الْإِنسَانَ مِنْ عَلَقٍ ﴿۲﴾ |
بخوان و پروردگار تو کریمترین [کریمان] است (۳) | | اقْرَأْ وَرَبُّکَ الْأَکْرَمُ ﴿۳﴾ |
همان کس که به وسیله قلم آموخت (۴) | | الَّذِی عَلَّمَ بِالْقَلَمِ ﴿۴﴾ |
آنچه را که انسان نمىدانست [بتدریج به او] آموخت (۵) | | عَلَّمَ الْإِنسَانَ مَا لَمْ یَعْلَمْ ﴿۵﴾ |
حقا که انسان سرکشى مىکند (۶) | | کَلَّا إِنَّ الْإِنسَانَ لَیَطْغَى ﴿۶﴾ |
همین که خود را بىنیاز پندارد (۷) | | أَن رَّآهُ اسْتَغْنَى ﴿۷﴾ |
در حقیقت بازگشت به سوى پروردگار توست (۸) | | إِنَّ إِلَى رَبِّکَ الرُّجْعَى ﴿۸﴾ |
آیا دیدى آن کس را که باز مىداشت (۹) | | أَرَأَیْتَ الَّذِی یَنْهَى ﴿۹﴾ |
بندهاى را آنگاه که نماز مىگزارد (۱۰) | | عَبْدًا إِذَا صَلَّى ﴿۱۰﴾ |
چه پندارى اگر او بر هدایت باشد (۱۱) | | أَرَأَیْتَ إِن کَانَ عَلَى الْهُدَى ﴿۱۱﴾ |
یا به پرهیزگارى وادارد [براى او بهتر نیست] (۱۲) | | أَوْ أَمَرَ بِالتَّقْوَى ﴿۱۲﴾ |
[و باز] آیا چه پندارى [که] اگر او به تکذیب پردازد و روى برگرداند [چه کیفرى در پیش دارد] (۱۳) | | أَرَأَیْتَ إِن کَذَّبَ وَتَوَلَّى ﴿۱۳﴾ |
مگر ندانسته که خدا مىبیند (۱۴) | | أَلَمْ یَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ یَرَى ﴿۱۴﴾ |
زنهار اگر باز نایستد موى پیشانى [او] را سخت بگیریم (۱۵) | | کَلَّا لَئِن لَّمْ یَنتَهِ لَنَسْفَعًا بِالنَّاصِیَةِ ﴿۱۵﴾ |
[همان] موى پیشانى دروغزن گناهپیشه را (۱۶) | | نَاصِیَةٍ کَاذِبَةٍ خَاطِئَةٍ ﴿۱۶﴾ |
[بگو] تا گروه خود را بخواند (۱۷) | | فَلْیَدْعُ نَادِیَه ﴿۱۷﴾ |
بزودى آتشبانان را فرا خوانیم (۱۸) | | سَنَدْعُ الزَّبَانِیَةَ ﴿۱۸﴾ |
زنهار فرمانش مبر و سجده کن و خود را [به خدا] نزدیک گردان (۱۹) | | کَلَّا لَا تُطِعْهُ وَاسْجُدْ وَاقْتَرِبْ ﴿۱۹﴾ |
سوره ۹۷: القدر به نام خداوند رحمتگر مهربان ما [قرآن را] در شب قدر نازل کردیم (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ إِنَّا أَنزَلْنَاهُ فِی لَیْلَةِ الْقَدْرِ ﴿۱﴾
|
و از شب قدر چه آگاهت کرد (۲) | | وَمَا أَدْرَاکَ مَا لَیْلَةُ الْقَدْرِ ﴿۲﴾ |
شب قدر از هزار ماه ارجمندتر است (۳) | | لَیْلَةُ الْقَدْرِ خَیْرٌ مِّنْ أَلْفِ شَهْرٍ ﴿۳﴾ |
در آن [شب] فرشتگان با روح به فرمان پروردگارشان براى هر کارى [که مقرر شده است] فرود آیند (۴) | | تَنَزَّلُ الْمَلَائِکَةُ وَالرُّوحُ فِیهَا بِإِذْنِ رَبِّهِم مِّن کُلِّ أَمْرٍ ﴿۴﴾ |
[آن شب] تا دم صبح صلح و سلام است (۵) | | سَلَامٌ هِیَ حَتَّى مَطْلَعِ الْفَجْرِ ﴿۵﴾ |
سوره ۹۸: البینة به نام خداوند رحمتگر مهربان کافران اهل کتاب و مشرکان دستبردار نبودند تا دلیلى آشکار بر ایشان آید (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ لَمْ یَکُنِ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ وَالْمُشْرِکِینَ مُنفَکِّینَ حَتَّى تَأْتِیَهُمُ الْبَیِّنَةُ ﴿۱﴾
|
فرستادهاى از جانب خدا که [بر آنان] صحیفههایى پاک را تلاوت کند (۲) | | رَسُولٌ مِّنَ اللَّهِ یَتْلُو صُحُفًا مُّطَهَّرَةً ﴿۲﴾ |
که در آنها نوشتههاى استوار است (۳) | | فِیهَا کُتُبٌ قَیِّمَةٌ ﴿۳﴾ |
و اهل کتاب دستخوش پراکندگى نشدند مگر پس از آنکه برهان آشکار براى آنان آمد (۴) | | وَمَا تَفَرَّقَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ إِلَّا مِن بَعْدِ مَا جَاءتْهُمُ الْبَیِّنَةُ ﴿۴﴾ |
و
فرمان نیافته بودند جز اینکه خدا را بپرستند و در حالى که به توحید
گراییدهاند دین [خود] را براى او خالص گردانند و نماز برپا دارند و زکات
بدهند و دین [ثابت و] پایدار همین است (۵) | | وَمَا
أُمِرُوا إِلَّا لِیَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ حُنَفَاء
وَیُقِیمُوا الصَّلَاةَ وَیُؤْتُوا الزَّکَاةَ وَذَلِکَ دِینُ
الْقَیِّمَةِ ﴿۵﴾ |
کسانى از اهل کتاب که کفر ورزیدهاند و [نیز] مشرکان در آتش دوزخند [و] در آن همواره مىمانند اینانند که بدترین آفریدگانند (۶) | | إِنَّ
الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ وَالْمُشْرِکِینَ فِی نَارِ
جَهَنَّمَ خَالِدِینَ فِیهَا أُوْلَئِکَ هُمْ شَرُّ الْبَرِیَّةِ ﴿۶﴾ |
در حقیقت کسانى که گرویده و کارهاى شایسته کردهاند آنانند که بهترین آفریدگانند (۷) | | إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُوْلَئِکَ هُمْ خَیْرُ الْبَرِیَّةِ ﴿۷﴾ |
پاداش
آنان نزد پروردگارشان باغهاى همیشگى است که از زیر [درختان] آن نهرها روان
است جاودانه در آن همى مانند خدا از آنان خشنود است و [آنان نیز] از او
خشنود این [پاداش] براى کسى است که از پروردگارش بترسد (۸) | | جَزَاؤُهُمْ
عِندَ رَبِّهِمْ جَنَّاتُ عَدْنٍ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ
خَالِدِینَ فِیهَا أَبَدًا رَّضِیَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ
ذَلِکَ لِمَنْ خَشِیَ رَبَّهُ ﴿۸﴾ |
سوره ۹۹: الزلزلة به نام خداوند رحمتگر مهربان آنگاه که زمین به لرزش [شدید] خود لرزانیده شود (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ إِذَا زُلْزِلَتِ الْأَرْضُ زِلْزَالَهَا ﴿۱﴾
|
و زمین بارهاى سنگین خود را برون افکند (۲) | | وَأَخْرَجَتِ الْأَرْضُ أَثْقَالَهَا ﴿۲﴾ |
و انسان گوید [زمین] را چه شده است (۳) | | وَقَالَ الْإِنسَانُ مَا لَهَا ﴿۳﴾ |
آن روز است که [زمین] خبرهاى خود را باز گوید (۴) | | یَوْمَئِذٍ تُحَدِّثُ أَخْبَارَهَا ﴿۴﴾ |
[همان گونه] که پروردگارت بدان وحى کرده است (۵) | | بِأَنَّ رَبَّکَ أَوْحَى لَهَا ﴿۵﴾ |
آن روز مردم [به حال] پراکنده برآیند تا [نتیجه] کارهایشان به آنان نشان داده شود (۶) | | یَوْمَئِذٍ یَصْدُرُ النَّاسُ أَشْتَاتًا لِّیُرَوْا أَعْمَالَهُمْ ﴿۶﴾ |
پس هر که هموزن ذرهاى نیکى کند [نتیجه] آن را خواهد دید (۷) | | فَمَن یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَیْرًا یَرَهُ ﴿۷﴾ |
و هر که هموزن ذرهاى بدى کند [نتیجه] آن را خواهد دید (۸) | | وَمَن یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا یَرَهُ ﴿۸﴾ |
سوره ۱۰۰: العادیات به نام خداوند رحمتگر مهربان سوگند به مادیانهائى که با همهمه تازانند و با سم[هاى] خود از سنگ آتش مىجهانند (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ وَالْعَادِیَاتِ ضَبْحًا ﴿۱﴾
|
و برق [از سنگ] همى جهانند (۲) | | فَالْمُورِیَاتِ قَدْحًا ﴿۲﴾ |
و صبحگاهان هجوم آرند (۳) | | فَالْمُغِیرَاتِ صُبْحًا ﴿۳﴾ |
و با آن [یورش] گردى برانگیزند (۴) | | فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعًا ﴿۴﴾ |
و بدان [هجوم] در دل گروهى درآیند (۵) | | فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعًا ﴿۵﴾ |
که انسان نسبت به پروردگارش سخت ناسپاس است (۶) | | إِنَّ الْإِنسَانَ لِرَبِّهِ لَکَنُودٌ ﴿۶﴾ |
و او خود بر این [امر] نیک گواه است (۷) | | وَإِنَّهُ عَلَى ذَلِکَ لَشَهِیدٌ ﴿۷﴾ |
و راستى او سختشیفته مال است (۸) | | وَإِنَّهُ لِحُبِّ الْخَیْرِ لَشَدِیدٌ ﴿۸﴾ |
مگر نمىداند که چون آنچه در گورهاست بیرون ریخته گردد (۹) | | أَفَلَا یَعْلَمُ إِذَا بُعْثِرَ مَا فِی الْقُبُورِ ﴿۹﴾ |
و آنچه در سینههاست فاش شود (۱۰) | | وَحُصِّلَ مَا فِی الصُّدُورِ ﴿۱۰﴾ |
در چنان روزى پروردگارشان به [حال] ایشان نیک آگاه است (۱۱) | | إِنَّ رَبَّهُم بِهِمْ یَوْمَئِذٍ لَّخَبِیرٌ ﴿۱۱﴾ |
سوره ۱۰۱: القارعة به نام خداوند رحمتگر مهربان کوبنده (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ الْقَارِعَةُ ﴿۱﴾
|
چیست کوبنده (۲) | | مَا الْقَارِعَةُ ﴿۲﴾ |
و تو چه دانى که کوبنده چیست (۳) | | وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْقَارِعَةُ ﴿۳﴾ |
روزى که مردم چون پروانه[هاى] پراکنده گردند (۴) | | یَوْمَ یَکُونُ النَّاسُ کَالْفَرَاشِ الْمَبْثُوثِ ﴿۴﴾ |
و کوهها مانند پشم زدهشده رنگین شود (۵) | | وَتَکُونُ الْجِبَالُ کَالْعِهْنِ الْمَنفُوشِ ﴿۵﴾ |
اما هر که سنجیدههایش سنگین برآید (۶) | | فَأَمَّا مَن ثَقُلَتْ مَوَازِینُهُ ﴿۶﴾ |
پس وى در زندگى خوشى خواهد بود (۷) | | فَهُوَ فِی عِیشَةٍ رَّاضِیَةٍ ﴿۷﴾ |
و اما هر که سنجیدههایش سبک بر آید (۸) | | وَأَمَّا مَنْ خَفَّتْ مَوَازِینُهُ ﴿۸﴾ |
پس جایش هاویه باشد (۹) | | فَأُمُّهُ هَاوِیَةٌ ﴿۹﴾ |
و تو چه دانى که آن چیست (۱۰) | | وَمَا أَدْرَاکَ مَا هِیَهْ ﴿۱۰﴾ |
آتشى استسوزنده (۱۱) | | نَارٌ حَامِیَةٌ ﴿۱۱﴾ |
سوره ۱۰۲: التکاثر به نام خداوند رحمتگر مهربان تفاخر به بیشترداشتن شما را غافل داشت (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ أَلْهَاکُمُ التَّکَاثُرُ ﴿۱﴾
|
تا کارتان [و پایتان] به گورستان رسید (۲) | | حَتَّى زُرْتُمُ الْمَقَابِرَ ﴿۲﴾ |
نه چنین است زودا که بدانید (۳) | | کَلَّا سَوْفَ تَعْلَمُونَ ﴿۳﴾ |
باز هم نه چنین است زودا که بدانید (۴) | | ثُمَّ کَلَّا سَوْفَ تَعْلَمُونَ ﴿۴﴾ |
هرگز چنین نیست اگر علمالیقین داشتید (۵) | | کَلَّا لَوْ تَعْلَمُونَ عِلْمَ الْیَقِینِ ﴿۵﴾ |
به یقین دوزخ را مىبینید (۶) | | لَتَرَوُنَّ الْجَحِیمَ ﴿۶﴾ |
سپس آن را قطعا به عینالیقین درمىیابید (۷) | | ثُمَّ لَتَرَوُنَّهَا عَیْنَ الْیَقِینِ ﴿۷﴾ |
سپس در همان روز است که از نعمت [روى زمین] پرسیده خواهید شد (۸) | | ثُمَّ لَتُسْأَلُنَّ یَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعِیمِ ﴿۸﴾ |
سوره ۱۰۳: العصر به نام خداوند رحمتگر مهربان سوگند به عصر [غلبه حق بر باطل] (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ وَالْعَصْرِ ﴿۱﴾
|
که واقعا انسان دستخوش زیان است (۲) | | إِنَّ الْإِنسَانَ لَفِی خُسْرٍ ﴿۲﴾ |
مگر کسانى که گرویده و کارهاى شایسته کرده و همدیگر را به حق سفارش و به شکیبایى توصیه کردهاند (۳) | | إِلَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ ﴿۳﴾ |
سوره ۱۰۴: الهمزة به نام خداوند رحمتگر مهربان واى بر هر بدگوى عیبجویى (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ وَیْلٌ لِّکُلِّ هُمَزَةٍ لُّمَزَةٍ ﴿۱﴾
|
که مالى گرد آورد و برشمردش (۲) | | الَّذِی جَمَعَ مَالًا وَعَدَّدَهُ ﴿۲﴾ |
پندارد که مالش او را جاوید کرده (۳) | | یَحْسَبُ أَنَّ مَالَهُ أَخْلَدَهُ ﴿۳﴾ |
ولى نه قطعا در آتش خردکننده فرو افکنده خواهد شد (۴) | | کَلَّا لَیُنبَذَنَّ فِی الْحُطَمَةِ ﴿۴﴾ |
و تو چه دانى که آن آتش خردکننده چیست (۵) | | وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْحُطَمَةُ ﴿۵﴾ |
آتش افروخته خدا[یى] است (۶) | | نَارُ اللَّهِ الْمُوقَدَةُ ﴿۶﴾ |
[آتشى] که به دلها مىرسد (۷) | | الَّتِی تَطَّلِعُ عَلَى الْأَفْئِدَةِ ﴿۷﴾ |
و [آتشى که] در ستونهایى دراز آنان را در میان فرامىگیرد (۸) | | إِنَّهَا عَلَیْهِم مُّؤْصَدَةٌ ﴿۸﴾ |
در ستونهای کشیده و طولانی! (۹) | | فِی عَمَدٍ مُّمَدَّدَةٍ ﴿۹﴾ |
سوره ۱۰۵: الفیل به نام خداوند رحمتگر مهربان مگر ندیدى پروردگارت با پیلداران چه کرد (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ أَلَمْ تَرَ کَیْفَ فَعَلَ رَبُّکَ بِأَصْحَابِ الْفِیلِ ﴿۱﴾
|
آیا نیرنگشان را بر باد نداد (۲) | | أَلَمْ یَجْعَلْ کَیْدَهُمْ فِی تَضْلِیلٍ ﴿۲﴾ |
و بر سر آنها دسته دسته پرندگانى ا بابیل فرستاد (۳) | | وَأَرْسَلَ عَلَیْهِمْ طَیْرًا أَبَابِیلَ ﴿۳﴾ |
[که] بر آنان سنگهایى از گل [سخت] مىافکندند (۴) | | تَرْمِیهِم بِحِجَارَةٍ مِّن سِجِّیلٍ ﴿۴﴾ |
و [سرانجام خدا] آنان را مانند کاه جویدهشده گردانید (۵) | | فَجَعَلَهُمْ کَعَصْفٍ مَّأْکُولٍ ﴿۵﴾ |
سوره ۱۰۶: قریش به نام خداوند رحمتگر مهربان براى الفتدادن قریش (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ لِإِیلَافِ قُرَیْشٍ ﴿۱﴾
|
الفتشان هنگام کوچ زمستان و تابستان [خدا پیلداران را نابود کرد] (۲) | | إِیلَافِهِمْ رِحْلَةَ الشِّتَاء وَالصَّیْفِ ﴿۲﴾ |
پس باید خداوند این خانه را بپرستند (۳) | | فَلْیَعْبُدُوا رَبَّ هَذَا الْبَیْتِ ﴿۳﴾ |
همان [خدایى] که در گرسنگى غذایشان داد و از بیم [دشمن] آسودهخاطرشان کرد (۴) | | الَّذِی أَطْعَمَهُم مِّن جُوعٍ وَآمَنَهُم مِّنْ خَوْفٍ ﴿۴﴾ |
سوره ۱۰۷: الماعون به نام خداوند رحمتگر مهربان آیا کسى را که [روز] جزا را دروغ مىخواند دیدى (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ أَرَأَیْتَ الَّذِی یُکَذِّبُ بِالدِّینِ ﴿۱﴾
|
این همان کس است که یتیم را بسختى مىراند (۲) | | فَذَلِکَ الَّذِی یَدُعُّ الْیَتِیمَ ﴿۲﴾ |
و به خوراکدادن بینوا ترغیب نمىکند (۳) | | وَلَا یَحُضُّ عَلَى طَعَامِ الْمِسْکِینِ ﴿۳﴾ |
پس واى بر نمازگزارانى (۴) | | فَوَیْلٌ لِّلْمُصَلِّینَ ﴿۴﴾ |
که از نمازشان غافلند (۵) | | الَّذِینَ هُمْ عَن صَلَاتِهِمْ سَاهُونَ ﴿۵﴾ |
آنان که ریا مىکنند (۶) | | الَّذِینَ هُمْ یُرَاؤُونَ ﴿۶﴾ |
و از [دادن] زکات [و وسایل و مایحتاج خانه] خوددارى مىورزند (۷) | | وَیَمْنَعُونَ الْمَاعُونَ ﴿۷﴾ |
سوره ۱۰۸: الکوثر به نام خداوند رحمتگر مهربان ما تو را [چشمه] کوثر دادیم (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ إِنَّا أَعْطَیْنَاکَ الْکَوْثَرَ ﴿۱﴾
|
پس براى پروردگارت نماز گزار و قربانى کن (۲) | | فَصَلِّ لِرَبِّکَ وَانْحَرْ ﴿۲﴾ |
دشمنتخود بىتبار خواهد بود (۳) | | إِنَّ شَانِئَکَ هُوَ الْأَبْتَرُ ﴿۳﴾ |
سوره ۱۰۹: الکافرون به نام خداوند رحمتگر مهربان بگو اى کافران (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ قُلْ یَا أَیُّهَا الْکَافِرُونَ ﴿۱﴾
|
آنچه مىپرستید نمىپرستم (۲) | | لَا أَعْبُدُ مَا تَعْبُدُونَ ﴿۲﴾ |
و آنچه مىپرستم شما نمىپرستید (۳) | | وَلَا أَنتُمْ عَابِدُونَ مَا أَعْبُدُ ﴿۳﴾ |
و نه آنچه پرستیدید من مىپرستم (۴) | | وَلَا أَنَا عَابِدٌ مَّا عَبَدتُّمْ ﴿۴﴾ |
و نه آنچه مىپرستم شما مىپرستید (۵) | | وَلَا أَنتُمْ عَابِدُونَ مَا أَعْبُدُ ﴿۵﴾ |
دین شما براى خودتان و دین من براى خودم (۶) | | لَکُمْ دِینُکُمْ وَلِیَ دِینِ ﴿۶﴾ |
سوره ۱۱۰: النصر به نام خداوند رحمتگر مهربان چون یارى خدا و پیروزى فرا رسد (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ إِذَا جَاء نَصْرُ اللَّهِ وَالْفَتْحُ ﴿۱﴾
|
و ببینى که مردم دستهدسته در دین خدا درآیند (۲) | | وَرَأَیْتَ النَّاسَ یَدْخُلُونَ فِی دِینِ اللَّهِ أَفْوَاجًا ﴿۲﴾ |
پس به ستایش پروردگارت نیایشگر باش و از او آمرزش خواه که وى همواره توبهپذیر است (۳) | | فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ وَاسْتَغْفِرْهُ إِنَّهُ کَانَ تَوَّابًا ﴿۳﴾ |
سوره ۱۱۱: المسد به نام خداوند رحمتگر مهربان بریده باد دو دست ابولهب و مرگ بر او باد (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ تَبَّتْ یَدَا أَبِی لَهَبٍ وَتَبَّ ﴿۱﴾
|
دارایى او و آنچه اندوختسودش نکرد (۲) | | مَا أَغْنَى عَنْهُ مَالُهُ وَمَا کَسَبَ ﴿۲﴾ |
بزودى در آتشى پرزبانه درآید (۳) | | سَیَصْلَى نَارًا ذَاتَ لَهَبٍ ﴿۳﴾ |
و زنش آن هیمهکش [آتش فروز] (۴) | | وَامْرَأَتُهُ حَمَّالَةَ الْحَطَبِ ﴿۴﴾ |
بر گردنش طنابى از لیف خرماست (۵) | | فِی جِیدِهَا حَبْلٌ مِّن مَّسَدٍ ﴿۵﴾ |
سوره ۱۱۲: الإخلاص به نام خداوند رحمتگر مهربان بگو اوستخداى یگانه (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ ﴿۱﴾
|
خداى صمد [ثابت متعالى] (۲) | | اللَّهُ الصَّمَدُ ﴿۲﴾ |
[کسى را] نزاده و زاده نشده است (۳) | | لَمْ یَلِدْ وَلَمْ یُولَدْ ﴿۳﴾ |
و هیچ کس او را همتا نیست (۴) | | وَلَمْ یَکُن لَّهُ کُفُوًا أَحَدٌ ﴿۴﴾ |
سوره ۱۱۳: الفلق به نام خداوند رحمتگر مهربان بگو پناه مىبرم به پروردگار سپیده دم (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ ﴿۱﴾
|
از شر آنچه آفریده (۲) | | مِن شَرِّ مَا خَلَقَ ﴿۲﴾ |
و از شر تاریکى چون فراگیرد (۳) | | وَمِن شَرِّ غَاسِقٍ إِذَا وَقَبَ ﴿۳﴾ |
و از شر دمندگان افسون در گرهها (۴) | | وَمِن شَرِّ النَّفَّاثَاتِ فِی الْعُقَدِ ﴿۴﴾ |
و از شر [هر] حسود آنگاه که حسد ورزد (۵) | | وَمِن شَرِّ حَاسِدٍ إِذَا حَسَدَ ﴿۵﴾ |
سوره ۱۱۴: الناس به نام خداوند رحمتگر مهربان بگو پناه مىبرم به پروردگار مردم (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ ﴿۱﴾
|
پادشاه مردم (۲) | | مَلِکِ النَّاسِ ﴿۲﴾ |
معبود مردم (۳) | | إِلَهِ النَّاسِ ﴿۳﴾ |
از شر وسوسهگر نهانى (۴) | | مِن شَرِّ الْوَسْوَاسِ الْخَنَّاسِ ﴿۴﴾ |
آن کس که در سینههاى مردم وسوسه مىکند (۵) | | الَّذِی یُوَسْوِسُ فِی صُدُورِ النَّاسِ ﴿۵﴾ |
چه از جن و [چه از] انس (۶) | | مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاسِ ﴿۶﴾ |