|
|
|
به نام خداوند رحمتگر مهربان |
| بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ |
همه
خوراکیها بر فرزندان اسرائیل حلال بود جز آنچه پیش از نزول تورات اسرائیل
[=یعقوب] بر خویشتن حرام ساخته بود بگو اگر [جز این است و] راست مىگویید
تورات را بیاورید و آن را بخوانید (۹۳) | | کُلُّ
الطَّعَامِ کَانَ حِلاًّ لِّبَنِی إِسْرَائِیلَ إِلاَّ مَا حَرَّمَ
إِسْرَائِیلُ عَلَى نَفْسِهِ مِن قَبْلِ أَن تُنَزَّلَ التَّوْرَاةُ قُلْ
فَأْتُواْ بِالتَّوْرَاةِ فَاتْلُوهَا إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ ﴿۹۳﴾ |
پس کسانى که بعد از این بر خدا دروغ بندند آنان خود ستمکارانند (۹۴) | | فَمَنِ افْتَرَىَ عَلَى اللّهِ الْکَذِبَ مِن بَعْدِ ذَلِکَ فَأُوْلَئِکَ هُمُ الظَّالِمُونَ ﴿۹۴﴾ |
بگو خدا راست گفت پس از آیین ابراهیم که حقگرا بود و از مشرکان نبود پیروى کنید (۹۵) | | قُلْ صَدَقَ اللّهُ فَاتَّبِعُواْ مِلَّةَ إِبْرَاهِیمَ حَنِیفًا وَمَا کَانَ مِنَ الْمُشْرِکِینَ ﴿۹۵﴾ |
در حقیقت نخستین خانهاى که براى [عبادت] مردم نهاده شده همان است که در مکه است و مبارک و براى جهانیان [مایه] هدایت است (۹۶) | | إِنَّ أَوَّلَ بَیْتٍ وُضِعَ لِلنَّاسِ لَلَّذِی بِبَکَّةَ مُبَارَکًا وَهُدًى لِّلْعَالَمِینَ ﴿۹۶﴾ |
در
آن نشانههایى روشن است [از جمله] مقام ابراهیم است و هر که در آن درآید
در امان است و براى خدا حج آن خانه بر عهده مردم است [البته بر] کسى که
بتواند به سوى آن راه یابد و هر که کفر ورزد یقینا خداوند از جهانیان
بىنیاز است (۹۷) | | فِیهِ
آیَاتٌ بَیِّنَاتٌ مَّقَامُ إِبْرَاهِیمَ وَمَن دَخَلَهُ کَانَ آمِنًا
وَلِلّهِ عَلَى النَّاسِ حِجُّ الْبَیْتِ مَنِ اسْتَطَاعَ إِلَیْهِ
سَبِیلًا وَمَن کَفَرَ فَإِنَّ الله غَنِیٌّ عَنِ الْعَالَمِینَ ﴿۹۷﴾ |
بگو اى اهل کتاب چرا به آیات خدا کفر مىورزید با آنکه خدا بر آنچه مىکنید گواه است (۹۸) | | قُلْ یَا أَهْلَ الْکِتَابِ لِمَ تَکْفُرُونَ بِآیَاتِ اللّهِ وَاللّهُ شَهِیدٌ عَلَى مَا تَعْمَلُونَ ﴿۹۸﴾ |
بگو
اى اهل کتاب چرا کسى را که ایمان آورده است از راه خدا بازمىدارید و آن
[راه] را کج مىشمارید با آنکه خود [به راستى آن] گواهید و خدا از آنچه
مىکنید غافل نیست (۹۹) | | قُلْ
یَا أَهْلَ الْکِتَابِ لِمَ تَصُدُّونَ عَن سَبِیلِ اللّهِ مَنْ آمَنَ
تَبْغُونَهَا عِوَجًا وَأَنتُمْ شُهَدَاء وَمَا اللّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا
تَعْمَلُونَ ﴿۹۹﴾ |
اى کسانى که ایمان آوردهاید اگر از فرقهاى از اهل کتاب فرمان برید شما را پس از ایمانتان به حال کفر برمىگردانند (۱۰۰) | | یَا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوَاْ إِن تُطِیعُواْ فَرِیقًا مِّنَ الَّذِینَ
أُوتُواْ الْکِتَابَ یَرُدُّوکُم بَعْدَ إِیمَانِکُمْ کَافِرِینَ ﴿۱۰۰﴾ |
و
چگونه کفر مىورزید با اینکه آیات خدا بر شما خوانده مىشود و پیامبر او
میان شماست و هر کس به خدا تمسک جوید قطعا به راه راست هدایتشده است (۱۰۱) | | وَکَیْفَ
تَکْفُرُونَ وَأَنتُمْ تُتْلَى عَلَیْکُمْ آیَاتُ اللّهِ وَفِیکُمْ
رَسُولُهُ وَمَن یَعْتَصِم بِاللّهِ فَقَدْ هُدِیَ إِلَى صِرَاطٍ
مُّسْتَقِیمٍ ﴿۱۰۱﴾ |
اى کسانى که ایمان آوردهاید از خدا آن گونه که حق پرواکردن از اوست پروا کنید و زینهار جز مسلمان نمیرید (۱۰۲) | | یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ اتَّقُواْ اللّهَ حَقَّ تُقَاتِهِ وَلاَ تَمُوتُنَّ إِلاَّ وَأَنتُم مُّسْلِمُونَ ﴿۱۰۲﴾ |
و
همگى به ریسمان خدا چنگ زنید و پراکنده نشوید و نعمتخدا را بر خود یاد
کنید آنگاه که دشمنان [یکدیگر] بودید پس میان دلهاى شما الفت انداخت تا به
لطف او برادران هم شدید و بر کنار پرتگاه آتش بودید که شما را از آن
رهانید این گونه خداوند نشانههاى خود را براى شما روشن مىکند باشد که
شما راه یابید (۱۰۳) | | وَاعْتَصِمُواْ
بِحَبْلِ اللّهِ جَمِیعًا وَلاَ تَفَرَّقُواْ وَاذْکُرُواْ نِعْمَتَ
اللّهِ عَلَیْکُمْ إِذْ کُنتُمْ أَعْدَاء فَأَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِکُمْ
فَأَصْبَحْتُم بِنِعْمَتِهِ إِخْوَانًا وَکُنتُمْ عَلَىَ شَفَا حُفْرَةٍ
مِّنَ النَّارِ فَأَنقَذَکُم مِّنْهَا کَذَلِکَ یُبَیِّنُ اللّهُ لَکُمْ
آیَاتِهِ لَعَلَّکُمْ تَهْتَدُونَ ﴿۱۰۳﴾ |
و باید از میان شما گروهى [مردم را] به نیکى دعوت کنند و به کار شایسته وادارند و از زشتى بازدارند و آنان همان رستگارانند (۱۰۴) | | وَلْتَکُن
مِّنکُمْ أُمَّةٌ یَدْعُونَ إِلَى الْخَیْرِ وَیَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ
وَیَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنکَرِ وَأُوْلَئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ ﴿۱۰۴﴾ |
و چون کسانى مباشید که پس از آنکه دلایل آشکار برایشان آمد پراکنده شدند و با هم اختلاف پیدا کردند و براى آنان عذابى سهمگین است (۱۰۵) | | وَلاَ
تَکُونُواْ کَالَّذِینَ تَفَرَّقُواْ وَاخْتَلَفُواْ مِن بَعْدِ مَا
جَاءهُمُ الْبَیِّنَاتُ وَأُوْلَئِکَ لَهُمْ عَذَابٌ عَظِیمٌ ﴿۱۰۵﴾ |
[در
آن] روزى که چهرههایى سپید و چهرههایى سیاه گردد اما سیاهرویان [به آنان
گویند] آیا بعد از ایمانتان کفر ورزیدید پس به سزاى آنکه کفر مىورزیدید
[این] عذاب را بچشید (۱۰۶) | | یَوْمَ
تَبْیَضُّ وُجُوهٌ وَتَسْوَدُّ وُجُوهٌ فَأَمَّا الَّذِینَ اسْوَدَّتْ
وُجُوهُهُمْ أَکْفَرْتُم بَعْدَ إِیمَانِکُمْ فَذُوقُواْ الْعَذَابَ بِمَا
کُنْتُمْ تَکْفُرُونَ ﴿۱۰۶﴾ |
و اما سپیدرویان همواره در رحمتخداوند جاویدانند (۱۰۷) | | وَأَمَّا الَّذِینَ ابْیَضَّتْ وُجُوهُهُمْ فَفِی رَحْمَةِ اللّهِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ ﴿۱۰۷﴾ |
اینها آیات خداست که آن را به حق بر تو مىخوانیم و خداوند هیچ ستمى بر جهانیان نمىخواهد (۱۰۸) | | تِلْکَ آیَاتُ اللّهِ نَتْلُوهَا عَلَیْکَ بِالْحَقِّ وَمَا اللّهُ یُرِیدُ ظُلْمًا لِّلْعَالَمِینَ ﴿۱۰۸﴾ |
و آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است از آن خداست و [همه] کارها به سوى خدا بازگردانده مىشود (۱۰۹) | | وَلِلّهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الأَرْضِ وَإِلَى اللّهِ تُرْجَعُ الأُمُورُ ﴿۱۰۹﴾ |
شما
بهترین امتى هستید که براى مردم پدیدار شدهاید به کار پسندیده فرمان
مىدهید و از کار ناپسند بازمىدارید و به خدا ایمان دارید و اگر اهل کتاب
ایمان آورده بودند قطعا برایشان بهتر بود برخى از آنان مؤمنند و[لى]
بیشترشان نافرمانند (۱۱۰) | | کُنتُمْ
خَیْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنَّاسِ تَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ
وَتَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنکَرِ وَتُؤْمِنُونَ بِاللّهِ وَلَوْ آمَنَ أَهْلُ
الْکِتَابِ لَکَانَ خَیْرًا لَّهُم مِّنْهُمُ الْمُؤْمِنُونَ
وَأَکْثَرُهُمُ الْفَاسِقُونَ ﴿۱۱۰﴾ |
]جز آزارى [اندک] هرگز به شما زیانى نخواهند رسانید و اگر با شما بجنگند به شما پشت نمایند سپس یارى نیابند (۱۱۱) | | لَن یَضُرُّوکُمْ إِلاَّ أَذًى وَإِن یُقَاتِلُوکُمْ یُوَلُّوکُمُ الأَدُبَارَ ثُمَّ لاَ یُنصَرُونَ ﴿۱۱۱﴾ |
هر
کجا یافته شوند به خوارى دچار شدهاند مگر آنکه به پناه امان خدا و زینهار
مردم [روند] و به خشمى از خدا گرفتار آمدند و [مهر] بینوایى بر آنان زده
شد این بدان سبب بود که به آیات خدا کفر مىورزیدند و پیامبران را بناحق
مىکشتند [و نیز] این [عقوبت] به سزاى آن بود که نافرمانى کردند و از
اندازه درمىگذرانیدند (۱۱۲) | | ضُرِبَتْ
عَلَیْهِمُ الذِّلَّةُ أَیْنَ مَا ثُقِفُواْ إِلاَّ بِحَبْلٍ مِّنْ اللّهِ
وَحَبْلٍ مِّنَ النَّاسِ وَبَآؤُوا بِغَضَبٍ مِّنَ اللّهِ وَضُرِبَتْ
عَلَیْهِمُ الْمَسْکَنَةُ ذَلِکَ بِأَنَّهُمْ کَانُواْ یَکْفُرُونَ
بِآیَاتِ اللّهِ وَیَقْتُلُونَ الأَنبِیَاءَ بِغَیْرِ حَقٍّ ذَلِکَ بِمَا
عَصَوا وَّکَانُواْ یَعْتَدُونَ ﴿۱۱۲﴾ |
[ولى همه آنان] یکسان نیستند از میان اهل کتاب گروهى درستکردارند که آیات الهى را در دل شب مىخوانند و سر به سجده مىنهند (۱۱۳) | | لَیْسُواْ سَوَاء مِّنْ أَهْلِ الْکِتَابِ أُمَّةٌ قَآئِمَةٌ یَتْلُونَ آیَاتِ اللّهِ آنَاء اللَّیْلِ وَهُمْ یَسْجُدُونَ ﴿۱۱۳﴾ |
به
خدا و روز قیامت ایمان دارند و به کار پسندیده فرمان مىدهند و از کار
ناپسند باز مىدارند و در کارهاى نیک شتاب مىکنند و آنان از شایستگانند (۱۱۴) | | یُؤْمِنُونَ
بِاللّهِ وَالْیَوْمِ الآخِرِ وَیَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَیَنْهَوْنَ
عَنِ الْمُنکَرِ وَیُسَارِعُونَ فِی الْخَیْرَاتِ وَأُوْلَئِکَ مِنَ
الصَّالِحِینَ ﴿۱۱۴﴾ |
و هر کار نیکى انجام دهند هرگز در باره آن ناسپاسى نبینند و خداوند به [حال] تقواپیشگان داناست (۱۱۵) | | وَمَا یَفْعَلُواْ مِنْ خَیْرٍ فَلَن یُکْفَرُوْهُ وَاللّهُ عَلِیمٌ بِالْمُتَّقِینَ ﴿۱۱۵﴾ |
کسانى
که کفر ورزیدند هرگز اموالشان و اولادشان چیزى [از عذاب خدا] را از آنان
دفع نخواهد کرد و آنان اهل آتشند و در آن جاودانه خواهند بود (۱۱۶) | | إِنَّ
الَّذِینَ کَفَرُواْ لَن تُغْنِیَ عَنْهُمْ أَمْوَالُهُمْ وَلاَ
أَوْلاَدُهُم مِّنَ اللّهِ شَیْئًا وَأُوْلَئِکَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ
فِیهَا خَالِدُونَ ﴿۱۱۶﴾ |
مثل
آنچه [آنان] در زندگى این دنیا [در راه دشمنى با پیامبر] خرج مىکنند
همانند بادى است که در آن سرماى سختى است که به کشتزار قومى که بر خود ستم
نمودهاند بوزد و آن را تباه سازد و خدا به آنان ستم نکرده بلکه آنان خود
بر خویشتن ستم کردهاند (۱۱۷) | | مَثَلُ
مَا یُنفِقُونَ فِی هِذِهِ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا کَمَثَلِ رِیحٍ فِیهَا
صِرٌّ أَصَابَتْ حَرْثَ قَوْمٍ ظَلَمُواْ أَنفُسَهُمْ فَأَهْلَکَتْهُ
وَمَا ظَلَمَهُمُ اللّهُ وَلَکِنْ أَنفُسَهُمْ یَظْلِمُونَ ﴿۱۱۷﴾ |
اى
کسانى که ایمان آوردهاید از غیر خودتان [دوست و] همراز مگیرید [آنان] از
هیچ نابکارى در حق شما کوتاهى نمىورزند آرزو دارند که در رنج بیفتید
دشمنى از لحن و سخنشان آشکار است و آنچه سینههایشان نهان مىدارد بزرگتر
است در حقیقت ما نشانهها[ى دشمنى آنان] را براى شما بیان کردیم اگر تعقل
کنید (۱۱۸) | | یَا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ لاَ تَتَّخِذُواْ بِطَانَةً مِّن دُونِکُمْ
لاَ یَأْلُونَکُمْ خَبَالًا وَدُّواْ مَا عَنِتُّمْ قَدْ بَدَتِ
الْبَغْضَاء مِنْ أَفْوَاهِهِمْ وَمَا تُخْفِی صُدُورُهُمْ أَکْبَرُ قَدْ
بَیَّنَّا لَکُمُ الآیَاتِ إِن کُنتُمْ تَعْقِلُونَ ﴿۱۱۸﴾ |
هان
شما کسانى هستید که آنان را دوست دارید و [حال آنکه] آنان شما را دوست
ندارند و شما به همه کتابها[ى خدا] ایمان دارید و چون با شما برخورد کنند
مىگویند ایمان آوردیم و چون [با هم] خلوت کنند از شدت خشم بر شما سر
انگشتان خود را مىگزند بگو به خشم خود بمیرید که خداوند به راز درون
سینهها داناست (۱۱۹) | | هَاأَنتُمْ
أُوْلاء تُحِبُّونَهُمْ وَلاَ یُحِبُّونَکُمْ وَتُؤْمِنُونَ بِالْکِتَابِ
کُلِّهِ وَإِذَا لَقُوکُمْ قَالُواْ آمَنَّا وَإِذَا خَلَوْاْ عَضُّواْ
عَلَیْکُمُ الأَنَامِلَ مِنَ الْغَیْظِ قُلْ مُوتُواْ بِغَیْظِکُمْ إِنَّ
اللّهَ عَلِیمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ ﴿۱۱۹﴾ |
اگر
به شما خوشى رسد آنان را بدحال مىکند و اگر به شما گزندى رسد بدان شاد
مىشوند و اگر صبر کنید و پرهیزگارى نمایید نیرنگشان هیچ زیانى به شما
نمىرساند یقینا خداوند به آنچه مىکنند احاطه دارد (۱۲۰) | | إِن
تَمْسَسْکُمْ حَسَنَةٌ تَسُؤْهُمْ وَإِن تُصِبْکُمْ سَیِّئَةٌ یَفْرَحُواْ
بِهَا وَإِن تَصْبِرُواْ وَتَتَّقُواْ لاَ یَضُرُّکُمْ کَیْدُهُمْ شَیْئًا
إِنَّ اللّهَ بِمَا یَعْمَلُونَ مُحِیطٌ ﴿۱۲۰﴾ |
و
[یاد کن] زمانى را که [در جنگ احد] بامدادان از پیش کسانت بیرون آمدى [تا]
مؤمنان را براى جنگیدن در مواضع خود جاى دهى و خداوند شنواى داناست (۱۲۱) | | وَإِذْ غَدَوْتَ مِنْ أَهْلِکَ تُبَوِّئُ الْمُؤْمِنِینَ مَقَاعِدَ لِلْقِتَالِ وَاللّهُ سَمِیعٌ عَلِیمٌ ﴿۱۲۱﴾ |
آن هنگام که دو گروه از شما بر آن شدند که سستى ورزند با آنکه خدا یاورشان بود و مؤمنان باید تنها بر خدا توکل کنند (۱۲۲) | | إِذْ هَمَّت طَّآئِفَتَانِ مِنکُمْ أَن تَفْشَلاَ وَاللّهُ وَلِیُّهُمَا وَعَلَى اللّهِ فَلْیَتَوَکَّلِ الْمُؤْمِنُونَ ﴿۱۲۲﴾ |
و یقینا خدا شما را در [جنگ] بدر با آنکه ناتوان بودید یارى کرد پس از خدا پروا کنید باشد که سپاسگزارى نمایید (۱۲۳) | | وَلَقَدْ نَصَرَکُمُ اللّهُ بِبَدْرٍ وَأَنتُمْ أَذِلَّةٌ فَاتَّقُواْ اللّهَ لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ ﴿۱۲۳﴾ |
آنگاه که به مؤمنان مىگفتى آیا شما را بس نیست که پروردگارتان شما را با سه هزار فرشته فرودآمده یارى کند (۱۲۴) | | إِذْ تَقُولُ لِلْمُؤْمِنِینَ أَلَن یَکْفِیکُمْ أَن یُمِدَّکُمْ رَبُّکُم بِثَلاَثَةِ آلاَفٍ مِّنَ الْمَلآئِکَةِ مُنزَلِینَ ﴿۱۲۴﴾ |
آرى
اگر صبر کنید و پرهیزگارى نمایید و با همین جوش [و خروش] بر شما بتازند
همانگاه پروردگارتان شما را با پنج هزار فرشته نشاندار یارى خواهد کرد (۱۲۵) | | بَلَى
إِن تَصْبِرُواْ وَتَتَّقُواْ وَیَأْتُوکُم مِّن فَوْرِهِمْ هَذَا
یُمْدِدْکُمْ رَبُّکُم بِخَمْسَةِ آلافٍ مِّنَ الْمَلآئِکَةِ مُسَوِّمِینَ
﴿۱۲۵﴾ |
و
خدا آن [وعده پیروزى] را جز مژدهاى براى شما قرار نداد تا [بدین وسیله
شادمان شوید و] دلهاى شما بدان آرامش یابد و پیروزى جز از جانب خداوند
تواناى حکیم نیست (۱۲۶) | | وَمَا
جَعَلَهُ اللّهُ إِلاَّ بُشْرَى لَکُمْ وَلِتَطْمَئِنَّ قُلُوبُکُم بِهِ
وَمَا النَّصْرُ إِلاَّ مِنْ عِندِ اللّهِ الْعَزِیزِ الْحَکِیمِ ﴿۱۲۶﴾ |
تا برخى از کسانى را که کافر شدهاند نابود کند یا آنان را خوار سازد تا نومید بازگردند (۱۲۷) | | لِیَقْطَعَ طَرَفًا مِّنَ الَّذِینَ کَفَرُواْ أَوْ یَکْبِتَهُمْ فَیَنقَلِبُواْ خَآئِبِینَ ﴿۱۲۷﴾ |
هیچ یک از این کارها در اختیار تو نیستیا [خدا] بر آنان مىبخشاید یا عذابشان مىکند زیرا آنان ستمکارند (۱۲۸) | | لَیْسَ لَکَ مِنَ الأَمْرِ شَیْءٌ أَوْ یَتُوبَ عَلَیْهِمْ أَوْ یُعَذَّبَهُمْ فَإِنَّهُمْ ظَالِمُونَ ﴿۱۲۸﴾ |
و
آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است از آن خداست هر که را بخواهد مىآمرزد
و هر که را بخواهد عذاب مىکند و خداوند آمرزنده مهربان است (۱۲۹) | | وَلِلّهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الأَرْضِ یَغْفِرُ لِمَن یَشَاءُ وَیُعَذِّبُ مَن یَشَاءُ وَاللّهُ غَفُورٌ رَّحِیمٌ ﴿۱۲۹﴾ |
اى کسانى که ایمان آوردهاید ربا را [با سود] چندین برابر مخورید و از خدا پروا کنید باشد که رستگار شوید (۱۳۰) | | یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ لاَ تَأْکُلُواْ الرِّبَا أَضْعَافًا مُّضَاعَفَةً وَاتَّقُواْ اللّهَ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ ﴿۱۳۰﴾ |
و از آتشى که براى کافران آماده شده است بترسید (۱۳۱) | | وَاتَّقُواْ النَّارَ الَّتِی أُعِدَّتْ لِلْکَافِرِینَ ﴿۱۳۱﴾ |
خدا و رسول را فرمان برید باشد که مشمول رحمت قرار گیرید (۱۳۲) | | وَأَطِیعُواْ اللّهَ وَالرَّسُولَ لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ ﴿۱۳۲﴾ |
و براى نیل به آمرزشى از پروردگار خود و بهشتى که پهنایش [به قدر] آسمانها و زمین است [و] براى پرهیزگاران آماده شده است بشتابید (۱۳۳) | | وَسَارِعُواْ إِلَى مَغْفِرَةٍ مِّن رَّبِّکُمْ وَجَنَّةٍ عَرْضُهَا السَّمَاوَاتُ وَالأَرْضُ أُعِدَّتْ لِلْمُتَّقِینَ ﴿۱۳۳﴾ |
همانان که در فراخى و تنگى انفاق مىکنند و خشم خود را فرو مىبرند و از مردم در مىگذرند و خداوند نکوکاران را دوست دارد (۱۳۴) | | الَّذِینَ
یُنفِقُونَ فِی السَّرَّاء وَالضَّرَّاء وَالْکَاظِمِینَ الْغَیْظَ
وَالْعَافِینَ عَنِ النَّاسِ وَاللّهُ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ ﴿۱۳۴﴾ |
و
آنان که چون کار زشتى کنند یا بر خود ستم روا دارند خدا را به یاد
مىآورند و براى گناهانشان آمرزش مىخواهند و چه کسى جز خدا گناهان را
مىآمرزد و بر آنچه مرتکب شدهاند با آنکه مىدانند [که گناه است] پافشارى
نمىکنند (۱۳۵) | | وَالَّذِینَ
إِذَا فَعَلُواْ فَاحِشَةً أَوْ ظَلَمُواْ أَنْفُسَهُمْ ذَکَرُواْ اللّهَ
فَاسْتَغْفَرُواْ لِذُنُوبِهِمْ وَمَن یَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلاَّ اللّهُ
وَلَمْ یُصِرُّواْ عَلَى مَا فَعَلُواْ وَهُمْ یَعْلَمُونَ ﴿۱۳۵﴾ |
آنان
پاداششان آمرزشى از جانب پروردگارشان و بوستانهایى است که از زیر [درختان]
آن جویبارها روان است جاودانه در آن بمانند و پاداش اهل عمل چه نیکوست (۱۳۶) | | أُوْلَئِکَ
جَزَآؤُهُم مَّغْفِرَةٌ مِّن رَّبِّهِمْ وَجَنَّاتٌ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا
الأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا وَنِعْمَ أَجْرُ الْعَامِلِینَ ﴿۱۳۶﴾ |
قطعا پیش از شما سنتهایى [بوده و] سپرى شده است پس در زمین بگردید و بنگرید که فرجام تکذیبکنندگان چگونه بوده است (۱۳۷) | | قَدْ خَلَتْ مِن قَبْلِکُمْ سُنَنٌ فَسِیرُواْ فِی الأَرْضِ فَانْظُرُواْ کَیْفَ کَانَ عَاقِبَةُ الْمُکَذَّبِینَ ﴿۱۳۷﴾ |
این [قرآن] براى مردم بیانى و براى پرهیزگاران رهنمود و اندرزى است (۱۳۸) | | هَذَا بَیَانٌ لِّلنَّاسِ وَهُدًى وَمَوْعِظَةٌ لِّلْمُتَّقِینَ ﴿۱۳۸﴾ |
و اگر مؤمنید سستى مکنید و غمگین مشوید که شما برترید (۱۳۹) | | وَلاَ تَهِنُوا وَلاَ تَحْزَنُوا وَأَنتُمُ الأَعْلَوْنَ إِن کُنتُم مُّؤْمِنِینَ ﴿۱۳۹﴾ |
اگر
به شما آسیبى رسیده آن قوم را نیز آسیبى نظیر آن رسید و ما این روزها[ى
شکست و پیروزى] را میان مردم به نوبت مىگردانیم [تا آنان پند گیرند] و
خداوند کسانى را که [واقعا] ایمان آوردهاند معلوم بدارد و از میان شما
گواهانى بگیرد و خداوند ستمکاران را دوست نمىدارد (۱۴۰) | | إِن
یَمْسَسْکُمْ قَرْحٌ فَقَدْ مَسَّ الْقَوْمَ قَرْحٌ مِّثْلُهُ وَتِلْکَ
الأیَّامُ نُدَاوِلُهَا بَیْنَ النَّاسِ وَلِیَعْلَمَ اللّهُ الَّذِینَ
آمَنُواْ وَیَتَّخِذَ مِنکُمْ شُهَدَاء وَاللّهُ لاَ یُحِبُّ
الظَّالِمِینَ ﴿۱۴۰﴾ |
و تا خدا کسانى را که ایمان آوردهاند خالص گرداند و کافران را [به تدریج] نابود سازد (۱۴۱) | | وَلِیُمَحِّصَ اللّهُ الَّذِینَ آمَنُواْ وَیَمْحَقَ الْکَافِرِینَ ﴿۱۴۱﴾ |
آیا پنداشتید که داخل بهشت مىشوید بىآنکه خداوند جهادگران و شکیبایان شما را معلوم بدارد (۱۴۲) | | أَمْ حَسِبْتُمْ أَن تَدْخُلُواْ الْجَنَّةَ وَلَمَّا یَعْلَمِ اللّهُ الَّذِینَ جَاهَدُواْ مِنکُمْ وَیَعْلَمَ الصَّابِرِینَ ﴿۱۴۲﴾ |
و شما مرگ را پیش از آنکه با آن روبرو شوید سخت آرزو مىکردید پس آن را دیدید و [همچنان] نگاه مىکردید (۱۴۳) | | وَلَقَدْ کُنتُمْ تَمَنَّوْنَ الْمَوْتَ مِن قَبْلِ أَن تَلْقَوْهُ فَقَدْ رَأَیْتُمُوهُ وَأَنتُمْ تَنظُرُونَ ﴿۱۴۳﴾ |
و
محمد جز فرستادهاى که پیش از او [هم] پیامبرانى [آمده و] گذشتند نیست آیا
اگر او بمیرد یا کشته شود از عقیده خود برمىگردید و هر کس از عقیده خود
بازگردد هرگز هیچ زیانى به خدا نمىرساند و به زودى خداوند سپاسگزاران را
پاداش مىدهد (۱۴۴) | | وَمَا
مُحَمَّدٌ إِلاَّ رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِن قَبْلِهِ الرُّسُلُ أَفَإِن
مَّاتَ أَوْ قُتِلَ انقَلَبْتُمْ عَلَى أَعْقَابِکُمْ وَمَن یَنقَلِبْ
عَلَىَ عَقِبَیْهِ فَلَن یَضُرَّ اللّهَ شَیْئًا وَسَیَجْزِی اللّهُ
الشَّاکِرِینَ ﴿۱۴۴﴾ |
و
هیچ نفسى جز به فرمان خدا نمیرد [خداوند مرگ را] به عنوان سرنوشتى معین
[مقرر کرده است] و هر که پاداش این دنیا را بخواهد به او از آن مىدهیم و
هر که پاداش آن سراى را بخواهد از آن به او مىدهیم و به زودى سپاسگزاران
را پاداش خواهیم داد (۱۴۵) | | وَمَا
کَانَ لِنَفْسٍ أَنْ تَمُوتَ إِلاَّ بِإِذْنِ الله کِتَابًا مُّؤَجَّلًا
وَمَن یُرِدْ ثَوَابَ الدُّنْیَا نُؤْتِهِ مِنْهَا وَمَن یُرِدْ ثَوَابَ
الآخِرَةِ نُؤْتِهِ مِنْهَا وَسَنَجْزِی الشَّاکِرِینَ ﴿۱۴۵﴾ |
و
چه بسیار پیامبرانى که همراه او تودههاى انبوه کارزار کردند و در برابر
آنچه در راه خدا بدیشان رسید سستى نورزیدند و ناتوان نشدند و تسلیم [دشمن]
نگردیدند و خداوند شکیبایان را دوست دارد (۱۴۶) | | وَکَأَیِّن
مِّن نَّبِیٍّ قَاتَلَ مَعَهُ رِبِّیُّونَ کَثِیرٌ فَمَا وَهَنُواْ لِمَا
أَصَابَهُمْ فِی سَبِیلِ اللّهِ وَمَا ضَعُفُواْ وَمَا اسْتَکَانُواْ
وَاللّهُ یُحِبُّ الصَّابِرِینَ ﴿۱۴۶﴾ |
و
سخن آنان جز این نبود که گفتند پروردگارا گناهان ما و زیادهروى ما در
کارمان را بر ما ببخش و گامهاى ما را استوار دار و ما را بر گروه کافران
یارى ده (۱۴۷) | | وَمَا
کَانَ قَوْلَهُمْ إِلاَّ أَن قَالُواْ ربَّنَا اغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا
وَإِسْرَافَنَا فِی أَمْرِنَا وَثَبِّتْ أَقْدَامَنَا وانصُرْنَا عَلَى
الْقَوْمِ الْکَافِرِینَ ﴿۱۴۷﴾ |
پس خداوند پاداش این دنیا و پاداش نیک آخرت را به آنان عطا کرد و خداوند نیکوکاران را دوست دارد (۱۴۸) | | فَآتَاهُمُ اللّهُ ثَوَابَ الدُّنْیَا وَحُسْنَ ثَوَابِ الآخِرَةِ وَاللّهُ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ ﴿۱۴۸﴾ |
اى کسانى که ایمان آوردهاید اگر از کسانى که کفر ورزیدهاند اطاعت کنید شما را از عقیدهتان بازمىگردانند و زیانکار خواهید گشت (۱۴۹) | | یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوَاْ إِن تُطِیعُواْ الَّذِینَ کَفَرُواْ یَرُدُّوکُمْ عَلَى أَعْقَابِکُمْ فَتَنقَلِبُواْ خَاسِرِینَ ﴿۱۴۹﴾ |
آرى خدا مولاى شماست و او بهترین یارىدهندگان است (۱۵۰) | | بَلِ اللّهُ مَوْلاَکُمْ وَهُوَ خَیْرُ النَّاصِرِینَ ﴿۱۵۰﴾ |
به
زودى در دلهاى کسانى که کفر ورزیدهاند بیم خواهیم افکند زیرا چیزى را با
خدا شریک گردانیدهاند که بر [حقانیت] آن [خدا] دلیلى نازل نکرده است و
جایگاهشان آتش است و جایگاه ستمگران چه بد است (۱۵۱) | | سَنُلْقِی
فِی قُلُوبِ الَّذِینَ کَفَرُواْ الرُّعْبَ بِمَا أَشْرَکُواْ بِاللّهِ
مَا لَمْ یُنَزِّلْ بِهِ سُلْطَانًا وَمَأْوَاهُمُ النَّارُ وَبِئْسَ
مَثْوَى الظَّالِمِینَ ﴿۱۵۱﴾ |
و
[در نبرد احد] قطعا خدا وعده خود را با شما راست گردانید آنگاه که به
فرمان او آنان را مىکشتید تا آنکه سستشدید و در کار [جنگ و بر سر تقسیم
غنایم] با یکدیگر به نزاع پرداختید و پس از آنکه آنچه را دوست داشتید
[یعنى غنایم را] به شما نشان داد نافرمانى نمودید برخى از شما دنیا را و
برخى از شما آخرت را مىخواهد سپس براى آنکه شما را بیازماید از [تعقیب]
آنان منصرفتان کرد و از شما درگذشت و خدا نسبت به مؤمنان با تفضل است (۱۵۲) | | وَلَقَدْ
صَدَقَکُمُ اللّهُ وَعْدَهُ إِذْ تَحُسُّونَهُم بِإِذْنِهِ حَتَّى إِذَا
فَشِلْتُمْ وَتَنَازَعْتُمْ فِی الأَمْرِ وَعَصَیْتُم مِّن بَعْدِ مَا
أَرَاکُم مَّا تُحِبُّونَ مِنکُم مَّن یُرِیدُ الدُّنْیَا وَمِنکُم مَّن
یُرِیدُ الآخِرَةَ ثُمَّ صَرَفَکُمْ عَنْهُمْ لِیَبْتَلِیَکُمْ وَلَقَدْ
عَفَا عَنکُمْ وَاللّهُ ذُو فَضْلٍ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ ﴿۱۵۲﴾ |
[یاد
کنید] هنگامى را که در حال گریز [از کوه] بالا مىرفتید و به هیچ کس توجه
نمىکردید و پیامبر شما را از پشتسرتان فرا مىخواند پس [خداوند] به سزاى
[این بىانضباطى] غمى بر غمتان [افزود] تا سرانجام بر آنچه از کف دادهاید
و براى آنچه به شما رسیده است اندوهگین نشوید و خداوند از آنچه مىکنید
آگاه است (۱۵۳) | | إِذْ
تُصْعِدُونَ وَلاَ تَلْوُونَ عَلَى أحَدٍ وَالرَّسُولُ یَدْعُوکُمْ فِی
أُخْرَاکُمْ فَأَثَابَکُمْ غَمًَّا بِغَمٍّ لِّکَیْلاَ تَحْزَنُواْ عَلَى
مَا فَاتَکُمْ وَلاَ مَا أَصَابَکُمْ وَاللّهُ خَبِیرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ ﴿۱۵۳﴾ |
سپس
[خداوند] بعد از آن اندوه آرامشى [به صورت] خواب سبکى بر شما فرو فرستاد
که گروهى از شما را فرا گرفت و گروهى [تنها] در فکر جان خود بودند و در
باره خدا گمانهاى ناروا همچون گمانهاى [دوران] جاهلیت مىبردند مىگفتند
آیا ما را در این کار اختیارى هست بگو سررشته کارها [شکستیا پیروزى] یکسر
به دستخداست آنان چیزى را در دلهایشان پوشیده مىداشتند که براى تو آشکار
نمىکردند مىگفتند اگر ما را در این کار اختیارى بود [و وعده پیامبر
واقعیت داشت] در اینجا کشته نمىشدیم بگو اگر شما در خانههاى خود هم
بودید کسانى که کشته شدن بر آنان نوشته شده قطعا [با پاى خود] به سوى
قتلگاههاى خویش مىرفتند و [اینها ] براى این است که خداوند آنچه را در
دلهاى شماست [در عمل] بیازماید و آنچه را در قلبهاى شماست پاک گرداند و
خدا به راز سینهها آگاه است (۱۵۴) | | ثُمَّ
أَنزَلَ عَلَیْکُم مِّن بَعْدِ الْغَمِّ أَمَنَةً نُّعَاسًا یَغْشَى
طَآئِفَةً مِّنکُمْ وَطَآئِفَةٌ قَدْ أَهَمَّتْهُمْ أَنفُسُهُمْ
یَظُنُّونَ بِاللّهِ غَیْرَ الْحَقِّ ظَنَّ الْجَاهِلِیَّةِ یَقُولُونَ
هَل لَّنَا مِنَ الأَمْرِ مِن شَیْءٍ قُلْ إِنَّ الأَمْرَ کُلَّهُ لِلَّهِ
یُخْفُونَ فِی أَنفُسِهِم مَّا لاَ یُبْدُونَ لَکَ یَقُولُونَ لَوْ کَانَ
لَنَا مِنَ الأَمْرِ شَیْءٌ مَّا قُتِلْنَا هَاهُنَا قُل لَّوْ کُنتُمْ
فِی بُیُوتِکُمْ لَبَرَزَ الَّذِینَ کُتِبَ عَلَیْهِمُ الْقَتْلُ إِلَى
مَضَاجِعِهِمْ وَلِیَبْتَلِیَ اللّهُ مَا فِی صُدُورِکُمْ وَلِیُمَحَّصَ
مَا فِی قُلُوبِکُمْ وَاللّهُ عَلِیمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ ﴿۱۵۴﴾ |
روزى
که دو گروه [در احد] با هم رویاروى شدند کسانى که از میان شما [به دشمن]
پشت کردند در حقیقت جز این نبود که به سبب پارهاى از آنچه [از گناه] حاصل
کرده بودند شیطان آنان را بلغزانید و قطعا خدا از ایشان درگذشت زیرا خدا
آمرزگار بردبار است (۱۵۵) | | إِنَّ
الَّذِینَ تَوَلَّوْاْ مِنکُمْ یَوْمَ الْتَقَى الْجَمْعَانِ إِنَّمَا
اسْتَزَلَّهُمُ الشَّیْطَانُ بِبَعْضِ مَا کَسَبُواْ وَلَقَدْ عَفَا
اللّهُ عَنْهُمْ إِنَّ اللّهَ غَفُورٌ حَلِیمٌ ﴿۱۵۵﴾ |
اى
کسانى که ایمان آوردهاید همچون کسانى نباشید که کفر ورزیدند و به
برادرانشان هنگامى که به سفر رفته [و در سفر مردند] و یا جهادگر شدند [و
کشته شدند] گفتند اگر نزد ما [مانده] بودند نمىمردند و کشته نمىشدند
[شما چنین سخنانى مگویید] تا خدا آن را در دلهایشان حسرتى قرار دهد و
خدا[ست که] زنده مىکند و مىمیراند و خدا[ست که] به آنچه مىکنید بیناست (۱۵۶) | | یَا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ لاَ تَکُونُواْ کَالَّذِینَ کَفَرُواْ
وَقَالُواْ لإِخْوَانِهِمْ إِذَا ضَرَبُواْ فِی الأَرْضِ أَوْ کَانُواْ
غُزًّى لَّوْ کَانُواْ عِندَنَا مَا مَاتُواْ وَمَا قُتِلُواْ لِیَجْعَلَ
اللّهُ ذَلِکَ حَسْرَةً فِی قُلُوبِهِمْ وَاللّهُ یُحْیِی وَیُمِیتُ
وَاللّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ ﴿۱۵۶﴾ |
و اگر در راه خدا کشته شوید یا بمیرید قطعا آمرزش خدا و رحمت او از [همه] آنچه [آنان] جمع مىکنند بهتر است (۱۵۷) | | وَلَئِن قُتِلْتُمْ فِی سَبِیلِ اللّهِ أَوْ مُتُّمْ لَمَغْفِرَةٌ مِّنَ اللّهِ وَرَحْمَةٌ خَیْرٌ مِّمَّا یَجْمَعُونَ ﴿۱۵۷﴾ |
و اگر [در راه جهاد] بمیرید یا کشته شوید قطعا به سوى خدا گردآورده خواهید شد (۱۵۸) | | وَلَئِن مُّتُّمْ أَوْ قُتِلْتُمْ لإِلَى الله تُحْشَرُونَ ﴿۱۵۸﴾ |
پس
به [برکت] رحمت الهى با آنان نرمخو [و پرمهر] شدى و اگر تندخو و سختدل
بودى قطعا از پیرامون تو پراکنده مىشدند پس از آنان درگذر و برایشان
آمرزش بخواه و در کار[ها] با آنان مشورت کن و چون تصمیم گرفتى بر خدا توکل
کن زیرا خداوند توکلکنندگان را دوست مىدارد (۱۵۹) | | فَبِمَا
رَحْمَةٍ مِّنَ اللّهِ لِنتَ لَهُمْ وَلَوْ کُنتَ فَظًّا غَلِیظَ
الْقَلْبِ لاَنفَضُّواْ مِنْ حَوْلِکَ فَاعْفُ عَنْهُمْ وَاسْتَغْفِرْ
لَهُمْ وَشَاوِرْهُمْ فِی الأَمْرِ فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَکَّلْ عَلَى
اللّهِ إِنَّ اللّهَ یُحِبُّ الْمُتَوَکِّلِینَ ﴿۱۵۹﴾ |
اگر
خدا شما را یارى کند هیچ کس بر شما غالب نخواهد شد و اگر دست از یارى شما
بردارد چه کسى بعد از او شما را یارى خواهد کرد و مؤمنان باید تنها بر خدا
توکل کنند (۱۶۰) | | إِن
یَنصُرْکُمُ اللّهُ فَلاَ غَالِبَ لَکُمْ وَإِن یَخْذُلْکُمْ فَمَن ذَا
الَّذِی یَنصُرُکُم مِّن بَعْدِهِ وَعَلَى اللّهِ فَلْیَتَوَکِّلِ
الْمُؤْمِنُونَ ﴿۱۶۰﴾ |
و
هیچ پیامبرى را نسزد که خیانت ورزد و هر کس خیانت ورزد روز قیامت با آنچه
در آن خیانت کرده بیاید آنگاه به هر کس [پاداش] آنچه کسب کرده به تمامى
داده مىشود و بر آنان ستم نرود (۱۶۱) | | وَمَا
کَانَ لِنَبِیٍّ أَن یَغُلَّ وَمَن یَغْلُلْ یَأْتِ بِمَا غَلَّ یَوْمَ
الْقِیَامَةِ ثُمَّ تُوَفَّى کُلُّ نَفْسٍ مَّا کَسَبَتْ وَهُمْ لاَ
یُظْلَمُونَ ﴿۱۶۱﴾ |
آیا کسى که خشنودى خدا را پیروى مىکند چون کسى است که به خشمى از خدا دچار گردیده و جایگاهش جهنم است و چه بد بازگشتگاهى است (۱۶۲) | | أَفَمَنِ اتَّبَعَ رِضْوَانَ اللّهِ کَمَن بَاء بِسَخْطٍ مِّنَ اللّهِ وَمَأْوَاهُ جَهَنَّمُ وَبِئْسَ الْمَصِیرُ ﴿۱۶۲﴾ |
[هر یک از] ایشان را نزد خداوند درجاتى است و خدا به آنچه مىکنند بیناست (۱۶۳) | | هُمْ دَرَجَاتٌ عِندَ اللّهِ واللّهُ بَصِیرٌ بِمَا یَعْمَلُونَ ﴿۱۶۳﴾ |
به
یقین خدا بر مؤمنان منت نهاد [که] پیامبرى از خودشان در میان آنان
برانگیخت تا آیات خود را بر ایشان بخواند و پاکشان گرداند و کتاب و حکمت
به آنان بیاموزد قطعا پیش از آن در گمراهى آشکارى بودند (۱۶۴) | | لَقَدْ
مَنَّ اللّهُ عَلَى الْمُؤمِنِینَ إِذْ بَعَثَ فِیهِمْ رَسُولًا مِّنْ
أَنفُسِهِمْ یَتْلُو عَلَیْهِمْ آیَاتِهِ وَیُزَکِّیهِمْ وَیُعَلِّمُهُمُ
الْکِتَابَ وَالْحِکْمَةَ وَإِن کَانُواْ مِن قَبْلُ لَفِی ضَلالٍ
مُّبِینٍ ﴿۱۶۴﴾ |
آیا
چون به شما [در نبرد احد] مصیبتى رسید [با آنکه در نبرد بدر] دو برابرش را
[به دشمنان خود] رساندید گفتید این [مصیبت] از کجا [به ما رسید] بگو آن از
خود شما [و ناشى از بىانضباطى خودتان] است آرى خدا به هر چیزى تواناست (۱۶۵) | | أَوَلَمَّا
أَصَابَتْکُم مُّصِیبَةٌ قَدْ أَصَبْتُم مِّثْلَیْهَا قُلْتُمْ أَنَّى
هَذَا قُلْ هُوَ مِنْ عِندِ أَنْفُسِکُمْ إِنَّ اللّهَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ
قَدِیرٌ ﴿۱۶۵﴾ |
و روزى که [در احد] آن دو گروه با هم برخورد کردند آنچه به شما رسید به اذن خدا بود [تا شما را بیازماید] و مؤمنان را معلوم بدارد (۱۶۶) | | وَمَا أَصَابَکُمْ یَوْمَ الْتَقَى الْجَمْعَانِ فَبِإِذْنِ اللّهِ وَلِیَعْلَمَ الْمُؤْمِنِینَ ﴿۱۶۶﴾ |
همچنین
کسانى را که دو رویى نمودند [نیز] معلوم بدارد و به ایشان گفته شد بیایید
در راه خدا بجنگید یا دفاع کنید گفتند اگر جنگیدن مىدانستیم مسلما از شما
پیروى مىکردیم آن روز آنان به کفر نزدیکتر بودند تا به ایمان به زبان
خویش چیزى مىگفتند که در دلهایشان نبود و خدا به آنچه مىنهفتند داناتر
است (۱۶۷) | | وَلْیَعْلَمَ
الَّذِینَ نَافَقُواْ وَقِیلَ لَهُمْ تَعَالَوْاْ قَاتِلُواْ فِی سَبِیلِ
اللّهِ أَوِ ادْفَعُواْ قَالُواْ لَوْ نَعْلَمُ قِتَالًا
لاَّتَّبَعْنَاکُمْ هُمْ لِلْکُفْرِ یَوْمَئِذٍ أَقْرَبُ مِنْهُمْ
لِلإِیمَانِ یَقُولُونَ بِأَفْوَاهِهِم مَّا لَیْسَ فِی قُلُوبِهِمْ
وَاللّهُ أَعْلَمُ بِمَا یَکْتُمُونَ ﴿۱۶۷﴾ |
همان
کسانى که [خود در خانه] نشستند و در باره دوستان خود گفتند اگر از ما
پیروى مىکردند کشته نمىشدند بگو اگر راست مىگویید مرگ را از خودتان دور
کنید (۱۶۸) | | الَّذِینَ
قَالُواْ لإِخْوَانِهِمْ وَقَعَدُواْ لَوْ أَطَاعُونَا مَا قُتِلُوا قُلْ
فَادْرَؤُوا عَنْ أَنفُسِکُمُ الْمَوْتَ إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ ﴿۱۶۸﴾ |
هرگز کسانى را که در راه خدا کشته شدهاند مرده مپندار بلکه زندهاند که نزد پروردگارشان روزى داده مىشوند (۱۶۹) | | وَلاَ تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُواْ فِی سَبِیلِ اللّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْیَاء عِندَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ ﴿۱۶۹﴾ |
به
آنچه خدا از فضل خود به آنان داده استشادمانند و براى کسانى که از پى
ایشانند و هنوز به آنان نپیوستهاند شادى مىکنند که نه بیمى بر ایشان است
و نه اندوهگین مىشوند (۱۷۰) | | فَرِحِینَ
بِمَا آتَاهُمُ اللّهُ مِن فَضْلِهِ وَیَسْتَبْشِرُونَ بِالَّذِینَ لَمْ
یَلْحَقُواْ بِهِم مِّنْ خَلْفِهِمْ أَلاَّ خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلاَ هُمْ
یَحْزَنُونَ ﴿۱۷۰﴾ |
بر نعمت و فضل خدا و اینکه خداوند پاداش مؤمنان را تباه نمىگرداند شادى مىکنند (۱۷۱) | | یَسْتَبْشِرُونَ بِنِعْمَةٍ مِّنَ اللّهِ وَفَضْلٍ وَأَنَّ اللّهَ لاَ یُضِیعُ أَجْرَ الْمُؤْمِنِینَ ﴿۱۷۱﴾ |
کسانى
که [در نبرد احد] پس از آنکه زخم برداشته بودند دعوت خدا و پیامبر [او] را
اجابت کردند براى کسانى از آنان که نیکى و پرهیزگارى کردند پاداشى بزرگ
است (۱۷۲) | | الَّذِینَ
اسْتَجَابُواْ لِلّهِ وَالرَّسُولِ مِن بَعْدِ مَآ أَصَابَهُمُ الْقَرْحُ
لِلَّذِینَ أَحْسَنُواْ مِنْهُمْ وَاتَّقَواْ أَجْرٌ عَظِیمٌ ﴿۱۷۲﴾ |
همان
کسانى که [برخى از] مردم به ایشان گفتند مردمان براى [جنگ با] شما گرد
آمدهاند پس از آن بترسید و[لى این سخن] بر ایمانشان افزود و گفتند خدا ما
را بس است و نیکو حمایتگرى است (۱۷۳) | | الَّذِینَ
قَالَ لَهُمُ النَّاسُ إِنَّ النَّاسَ قَدْ جَمَعُواْ لَکُمْ
فَاخْشَوْهُمْ فَزَادَهُمْ إِیمَانًا وَقَالُواْ حَسْبُنَا اللّهُ
وَنِعْمَ الْوَکِیلُ ﴿۱۷۳﴾ |
پس
با نعمت و بخششى از جانب خدا [از میدان نبرد] بازگشتند در حالى که هیچ
آسیبى به آنان نرسیده بود و همچنان خشنودى خدا را پیروى کردند و خداوند
داراى بخششى عظیم است (۱۷۴) | | فَانقَلَبُواْ
بِنِعْمَةٍ مِّنَ اللّهِ وَفَضْلٍ لَّمْ یَمْسَسْهُمْ سُوءٌ وَاتَّبَعُواْ
رِضْوَانَ اللّهِ وَاللّهُ ذُو فَضْلٍ عَظِیمٍ ﴿۱۷۴﴾ |
در واقع این شیطان است که دوستانش را مىترساند پس اگر مؤمنید از آنان مترسید و از من بترسید (۱۷۵) | | إِنَّمَا ذَلِکُمُ الشَّیْطَانُ یُخَوِّفُ أَوْلِیَاءهُ فَلاَ تَخَافُوهُمْ وَخَافُونِ إِن کُنتُم مُّؤْمِنِینَ ﴿۱۷۵﴾ |
و
کسانى که در کفر مىکوشند تو را اندوهگین نسازند که آنان هرگز به خدا هیچ
زیانى نمىرسانند خداوند مىخواهد در آخرت براى آنان بهرهاى قرار ندهد و
براى ایشان عذابى بزرگ است (۱۷۶) | | وَلاَ
یَحْزُنکَ الَّذِینَ یُسَارِعُونَ فِی الْکُفْرِ إِنَّهُمْ لَن یَضُرُّواْ
اللّهَ شَیْئًا یُرِیدُ اللّهُ أَلاَّ یَجْعَلَ لَهُمْ حَظًّا فِی
الآخِرَةِ وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِیمٌ ﴿۱۷۶﴾ |
در حقیقت کسانى که کفر را به [بهاى] ایمان خریدند هرگز به خداوند هیچ زیانى نخواهند رسانید و براى آنان عذابى دردناک است (۱۷۷) | | إِنَّ الَّذِینَ اشْتَرَوُاْ الْکُفْرَ بِالإِیمَانِ لَن یَضُرُّواْ اللّهَ شَیْئًا وَلهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿۱۷۷﴾ |
و
البته نباید کسانى که کافر شدهاند تصور کنند اینکه به ایشان مهلت مىدهیم
براى آنان نیکوست ما فقط به ایشان مهلت مىدهیم تا بر گناه [خود] بیفزایند
و [آنگاه] عذابى خفتآور خواهند داشت (۱۷۸) | | وَلاَ
یَحْسَبَنَّ الَّذِینَ کَفَرُواْ أَنَّمَا نُمْلِی لَهُمْ خَیْرٌ
لِّأَنفُسِهِمْ إِنَّمَا نُمْلِی لَهُمْ لِیَزْدَادُواْ إِثْمًا وَلَهْمُ
عَذَابٌ مُّهِینٌ ﴿۱۷۸﴾ |
خدا
بر آن نیست که مؤمنان را به این [حالى] که شما بر آن هستید واگذارد تا
آنکه پلید را از پاک جدا کند و خدا بر آن نیست که شما را از غیب آگاه
گرداند ولى خدا از میان فرستادگانش هر که را بخواهد برمىگزیند پس به خدا
و پیامبرانش ایمان بیاورید و اگر بگروید و پرهیزگارى کنید براى شما پاداشى
بزرگ خواهد بود (۱۷۹) | | مَّا
کَانَ اللّهُ لِیَذَرَ الْمُؤْمِنِینَ عَلَى مَآ أَنتُمْ عَلَیْهِ حَتَّىَ
یَمِیزَ الْخَبِیثَ مِنَ الطَّیِّبِ وَمَا کَانَ اللّهُ لِیُطْلِعَکُمْ
عَلَى الْغَیْبِ وَلَکِنَّ اللّهَ یَجْتَبِی مِن رُّسُلِهِ مَن یَشَاء
فَآمِنُواْ بِاللّهِ وَرُسُلِهِ وَإِن تُؤْمِنُواْ وَتَتَّقُواْ فَلَکُمْ
أَجْرٌ عَظِیمٌ ﴿۱۷۹﴾ |
و
کسانى که به آنچه خدا از فضل خود به آنان عطا کرده بخل مىورزند هرگز تصور
نکنند که آن [بخل] براى آنان خوب است بلکه برایشان بد است به زودى آنچه که
به آن بخل ورزیدهاند روز قیامت طوق گردنشان مىشود میراث آسمانها و زمین
از آن خداست و خدا به آنچه مىکنید آگاه است (۱۸۰) | | وَلاَ
یَحْسَبَنَّ الَّذِینَ یَبْخَلُونَ بِمَا آتَاهُمُ اللّهُ مِن فَضْلِهِ
هُوَ خَیْرًا لَّهُمْ بَلْ هُوَ شَرٌّ لَّهُمْ سَیُطَوَّقُونَ مَا
بَخِلُواْ بِهِ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَلِلّهِ مِیرَاثُ السَّمَاوَاتِ
وَالأَرْضِ وَاللّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِیرٌ ﴿۱۸۰﴾ |
مسلما
خداوند سخن کسانى را که گفتند خدا نیازمند است و ما توانگریم شنید به زودى
آنچه را گفتند و بناحق کشتن آنان پیامبران را خواهیم نوشت و خواهیم گفت
بچشید عذاب سوزان را (۱۸۱) | | لَّقَدْ
سَمِعَ اللّهُ قَوْلَ الَّذِینَ قَالُواْ إِنَّ اللّهَ فَقِیرٌ وَنَحْنُ
أَغْنِیَاء سَنَکْتُبُ مَا قَالُواْ وَقَتْلَهُمُ الأَنبِیَاءَ بِغَیْرِ
حَقٍّ وَنَقُولُ ذُوقُواْ عَذَابَ الْحَرِیقِ ﴿۱۸۱﴾ |
این [عقوبت] به خاطر کار و کردار پیشین شماست [و گر نه] خداوند هرگز نسبت به بندگان [خود] بیدادگر نیست (۱۸۲) | | ذَلِکَ بِمَا قَدَّمَتْ أَیْدِیکُمْ وَأَنَّ اللّهَ لَیْسَ بِظَلاَّمٍ لِّلْعَبِیدِ ﴿۱۸۲﴾ |
همانان
که گفتند خدا با ما پیمان بسته که به هیچ پیامبرى ایمان نیاوریم تا براى
ما قربانیى بیاورد که آتش [آسمانى] آن را [به نشانه قبول] بسوزاند بگو
قطعا پیش از من پیامبرانى بودند که دلایل آشکار را با آنچه گفتید براى شما
آوردند اگر راست مى گویید پس چرا آنان را کشتید (۱۸۳) | | الَّذِینَ
قَالُواْ إِنَّ اللّهَ عَهِدَ إِلَیْنَا أَلاَّ نُؤْمِنَ لِرَسُولٍ
حَتَّىَ یَأْتِیَنَا بِقُرْبَانٍ تَأْکُلُهُ النَّارُ قُلْ قَدْ جَاءکُمْ
رُسُلٌ مِّن قَبْلِی بِالْبَیِّنَاتِ وَبِالَّذِی قُلْتُمْ فَلِمَ
قَتَلْتُمُوهُمْ إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ ﴿۱۸۳﴾ |
پس اگر تو را تکذیب کردند بدان که پیامبرانى [هم] که پیش از تو دلایل روشن و نوشتهها و کتاب روشن آورده بودند تکذیب شدند (۱۸۴) | | فَإِن کَذَّبُوکَ فَقَدْ کُذِّبَ رُسُلٌ مِّن قَبْلِکَ جَآؤُوا بِالْبَیِّنَاتِ وَالزُّبُرِ وَالْکِتَابِ الْمُنِیرِ ﴿۱۸۴﴾ |
هر
جاندارى چشنده [طعم] مرگ است و همانا روز رستاخیز پاداشهایتان به طور کامل
به شما داده مىشود پس هر که را از آتش به دور دارند و در بهشت درآورند
قطعا کامیاب شده است و زندگى دنیا جز مایه فریب نیست (۱۸۵) | | کُلُّ
نَفْسٍ ذَآئِقَةُ الْمَوْتِ وَإِنَّمَا تُوَفَّوْنَ أُجُورَکُمْ یَوْمَ
الْقِیَامَةِ فَمَن زُحْزِحَ عَنِ النَّارِ وَأُدْخِلَ الْجَنَّةَ فَقَدْ
فَازَ وَما الْحَیَاةُ الدُّنْیَا إِلاَّ مَتَاعُ الْغُرُورِ ﴿۱۸۵﴾ |
قطعا
در مالها و جانهایتان آزموده خواهید شد و از کسانى که پیش از شما به آنان
کتاب داده شده و [نیز] از کسانى که به شرک گراییدهاند [سخنان دل]آزار
بسیارى خواهید شنید و[لى] اگر صبر کنید و پرهیزگارى نمایید این [ایستادگى]
حاکى از عزم استوار [شما] در کارهاست (۱۸۶) | | لَتُبْلَوُنَّ
فِی أَمْوَالِکُمْ وَأَنفُسِکُمْ وَلَتَسْمَعُنَّ مِنَ الَّذِینَ أُوتُواْ
الْکِتَابَ مِن قَبْلِکُمْ وَمِنَ الَّذِینَ أَشْرَکُواْ أَذًى کَثِیرًا
وَإِن تَصْبِرُواْ وَتَتَّقُواْ فَإِنَّ ذَلِکَ مِنْ عَزْمِ الأُمُورِ ﴿۱۸۶﴾ |
و
[یاد کن] هنگامى را که خداوند از کسانى که به آنان کتاب داده شده پیمان
گرفت که حتما باید آن را [به وضوح] براى مردم بیان نمایید و کتمانش مکنید
پس آن [عهد] را پشتسر خود انداختند و در برابر آن بهایى ناچیز به دست
آوردند و چه بد معاملهاى کردند (۱۸۷) | | وَإِذَ
أَخَذَ اللّهُ مِیثَاقَ الَّذِینَ أُوتُواْ الْکِتَابَ لَتُبَیِّنُنَّهُ
لِلنَّاسِ وَلاَ تَکْتُمُونَهُ فَنَبَذُوهُ وَرَاء ظُهُورِهِمْ
وَاشْتَرَوْاْ بِهِ ثَمَنًا قَلِیلًا فَبِئْسَ مَا یَشْتَرُونَ ﴿۱۸۷﴾ |
البته
گمان مبر کسانى که بدانچه کردهاند شادمانى مىکنند و دوست دارند به آنچه
نکردهاند مورد ستایش قرار گیرند قطعا گمان مبر که براى آنان نجاتى از
عذاب است [که] عذابى دردناک خواهند داشت (۱۸۸) | | لاَ
تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ یَفْرَحُونَ بِمَا أَتَواْ وَّیُحِبُّونَ أَن
یُحْمَدُواْ بِمَا لَمْ یَفْعَلُواْ فَلاَ تَحْسَبَنَّهُمْ بِمَفَازَةٍ
مِّنَ الْعَذَابِ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿۱۸۸﴾ |
و فرمانروایى آسمانها و زمین از آن خداست و خداوند بر هر چیزى تواناست (۱۸۹) | | وَلِلّهِ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ وَاللّهُ عَلَىَ کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿۱۸۹﴾ |
مسلما در آفرینش آسمانها و زمین و در پى یکدیگر آمدن شب و روز براى خردمندان نشانههایى [قانع کننده] است (۱۹۰) | | إِنَّ فِی خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ وَاخْتِلاَفِ اللَّیْلِ وَالنَّهَارِ لآیَاتٍ لِّأُوْلِی الألْبَابِ ﴿۱۹۰﴾ |
همانان
که خدا را [در همه احوال] ایستاده و نشسته و به پهلو آرمیده یاد مىکنند و
در آفرینش آسمانها و زمین مىاندیشند [که] پروردگارا اینها را بیهوده
نیافریدهاى منزهى تو پس ما را از عذاب آتش دوزخ در امان بدار (۱۹۱) | | الَّذِینَ
یَذْکُرُونَ اللّهَ قِیَامًا وَقُعُودًا وَعَلَىَ جُنُوبِهِمْ
وَیَتَفَکَّرُونَ فِی خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ رَبَّنَا مَا
خَلَقْتَ هَذا بَاطِلًا سُبْحَانَکَ فَقِنَا عَذَابَ النَّارِ ﴿۱۹۱﴾ |
پروردگارا هر که را تو در آتش درآورى یقینا رسوایش کردهاى و براى ستمکاران یاورانى نیست (۱۹۲) | | رَبَّنَا إِنَّکَ مَن تُدْخِلِ النَّارَ فَقَدْ أَخْزَیْتَهُ وَمَا لِلظَّالِمِینَ مِنْ أَنصَارٍ ﴿۱۹۲﴾ |
پروردگارا
ما شنیدیم که دعوتگرى به ایمان فرا مىخواند که به پروردگار خود ایمان
آورید پس ایمان آوردیم پروردگارا گناهان ما را بیامرز و بدیهاى ما را
بزداى و ما را در زمره نیکان بمیران (۱۹۳) | | رَّبَّنَا
إِنَّنَا سَمِعْنَا مُنَادِیًا یُنَادِی لِلإِیمَانِ أَنْ آمِنُواْ
بِرَبِّکُمْ فَآمَنَّا رَبَّنَا فَاغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَکَفِّرْ
عَنَّا سَیِّئَاتِنَا وَتَوَفَّنَا مَعَ الأبْرَارِ ﴿۱۹۳﴾ |
پروردگارا
و آنچه را که به وسیله فرستادگانت به ما وعده دادهاى به ما عطا کن و ما
را روز رستاخیز رسوا مگردان زیرا تو وعدهات را خلاف نمىکنى (۱۹۴) | | رَبَّنَا وَآتِنَا مَا وَعَدتَّنَا عَلَى رُسُلِکَ وَلاَ تُخْزِنَا یَوْمَ الْقِیَامَةِ إِنَّکَ لاَ تُخْلِفُ الْمِیعَادَ ﴿۱۹۴﴾ |
پس
پروردگارشان دعاى آنان را اجابت کرد [و فرمود که] من عمل هیچ صاحب عملى از
شما را از مرد یا زن که همه از یکدیگرید تباه نمىکنم پس کسانى که هجرت
کرده و از خانههاى خود رانده شده و در راه من آزار دیده و جنگیده و کشته
شدهاند بدیهایشان را از آنان مىزدایم و آنان را در باغهایى که از زیر
[درختان] آن نهرها روان است درمىآورم [این] پاداشى است از جانب خدا و
پاداش نیکو نزد خداست (۱۹۵) | | فَاسْتَجَابَ
لَهُمْ رَبُّهُمْ أَنِّی لاَ أُضِیعُ عَمَلَ عَامِلٍ مِّنکُم مِّن ذَکَرٍ
أَوْ أُنثَى بَعْضُکُم مِّن بَعْضٍ فَالَّذِینَ هَاجَرُواْ وَأُخْرِجُواْ
مِن دِیَارِهِمْ وَأُوذُواْ فِی سَبِیلِی وَقَاتَلُواْ وَقُتِلُواْ
لأُکَفِّرَنَّ عَنْهُمْ سَیِّئَاتِهِمْ وَلأُدْخِلَنَّهُمْ جَنَّاتٍ
تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الأَنْهَارُ ثَوَابًا مِّن عِندِ اللّهِ وَاللّهُ
عِندَهُ حُسْنُ الثَّوَابِ ﴿۱۹۵﴾ |
مبادا رفت و آمد [و جنب و جوش] کافران در شهرها تو را دستخوش فریب کند (۱۹۶) | | لاَ یَغُرَّنَّکَ تَقَلُّبُ الَّذِینَ کَفَرُواْ فِی الْبِلاَدِ ﴿۱۹۶﴾ |
[این] کالاى ناچیز [و برخوردارى اندکى] استسپس جایگاهشان دوزخ است و چه بد قرارگاهى است (۱۹۷) | | مَتَاعٌ قَلِیلٌ ثُمَّ مَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ وَبِئْسَ الْمِهَادُ ﴿۱۹۷﴾ |
ولى
کسانى که پرواى پروردگارشان را پیشه ساختهاند باغهایى خواهند داشت که از
زیر [درختان] آن نهرها روان است در آنجا جاودانه بمانند [این] پذیرایى از
جانب خداست و آنچه نزد خداست براى نیکان بهتر است (۱۹۸) | | لَکِنِ
الَّذِینَ اتَّقَوْاْ رَبَّهُمْ لَهُمْ جَنَّاتٌ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا
الأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا نُزُلًا مِّنْ عِندِ اللّهِ وَمَا عِندَ
اللّهِ خَیْرٌ لِّلأَبْرَارِ ﴿۱۹۸﴾ |
و
البته از میان اهل کتاب کسانى هستند که به خدا و بدانچه به سوى شما نازل
شده و به آنچه به سوى خودشان فرود آمده ایمان دارند در حالى که در برابر
خدا خاشعند و آیات خدا را به بهاى ناچیزى نمىفروشند اینانند که نزد
پروردگارشان پاداش خود را خواهند داشت آرى خدا زودشمار است (۱۹۹) | | وَإِنَّ
مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ لَمَن یُؤْمِنُ بِاللّهِ وَمَا أُنزِلَ إِلَیْکُمْ
وَمَآ أُنزِلَ إِلَیْهِمْ خَاشِعِینَ لِلّهِ لاَ یَشْتَرُونَ بِآیَاتِ
اللّهِ ثَمَنًا قَلِیلًا أُوْلَئِکَ لَهُمْ أَجْرُهُمْ عِندَ رَبِّهِمْ
إِنَّ اللّهَ سَرِیعُ الْحِسَابِ ﴿۱۹۹﴾ |
اى کسانى که ایمان آوردهاید صبر کنید و ایستادگى ورزید و مرزها را نگهبانى کنید و از خدا پروا نمایید امید است که رستگار شوید (۲۰۰) | | یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ اصْبِرُواْ وَصَابِرُواْ وَرَابِطُواْ وَاتَّقُواْ اللّهَ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ ﴿۲۰۰﴾ |
سوره ۴: النساء
به نام خداوند رحمتگر مهربان
اى
مردم از پروردگارتان که شما را از نفس واحدى آفرید و جفتش را [نیز ] از او
آفرید و از آن دو مردان و زنان بسیارى پراکنده کرد پروا دارید و از خدایى
که به [نام] او از همدیگر درخواست مىکنید پروا نمایید و زنهار از
خویشاوندان مبرید که خدا همواره بر شما نگهبان است (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
یَا
أَیُّهَا النَّاسُ اتَّقُواْ رَبَّکُمُ الَّذِی خَلَقَکُم مِّن نَّفْسٍ
وَاحِدَةٍ وَخَلَقَ مِنْهَا زَوْجَهَا وَبَثَّ مِنْهُمَا رِجَالًا
کَثِیرًا وَنِسَاء وَاتَّقُواْ اللّهَ الَّذِی تَسَاءلُونَ بِهِ
وَالأَرْحَامَ إِنَّ اللّهَ کَانَ عَلَیْکُمْ رَقِیبًا ﴿۱﴾
|
و
اموال یتیمان را به آنان [باز]دهید و [مال پاک] و [مرغوب آنان ] را با
[مال] ناپاک [خود] عوض نکنید و اموال آنان را همراه با اموال خود مخورید
که این گناهى بزرگ است (۲) | | وَآتُواْ
الْیَتَامَى أَمْوَالَهُمْ وَلاَ تَتَبَدَّلُواْ الْخَبِیثَ بِالطَّیِّبِ
وَلاَ تَأْکُلُواْ أَمْوَالَهُمْ إِلَى أَمْوَالِکُمْ إِنَّهُ کَانَ
حُوبًا کَبِیرًا ﴿۲﴾ |
و
اگر در اجراى عدالت میان دختران یتیم بیمناکید هر چه از زنان [دیگر] که
شما را پسند افتاد دو دو سه سه چهار چهار به زنى گیرید پس اگر بیم دارید
که به عدالت رفتار نکنید به یک [زن آزاد] یا به آنچه [از کنیزان] مالک
شدهاید [اکتفا کنید] این [خوددارى] نزدیکتر است تا به ستم گرایید [و
بیهوده عیالوار گردید] (۳) | | وَإِنْ
خِفْتُمْ أَلاَّ تُقْسِطُواْ فِی الْیَتَامَى فَانکِحُواْ مَا طَابَ لَکُم
مِّنَ النِّسَاء مَثْنَى وَثُلاَثَ وَرُبَاعَ فَإِنْ خِفْتُمْ أَلاَّ
تَعْدِلُواْ فَوَاحِدَةً أَوْ مَا مَلَکَتْ أَیْمَانُکُمْ ذَلِکَ أَدْنَى
أَلاَّ تَعُولُواْ ﴿۳﴾ |
و
مهر زنان را به عنوان هدیهاى از روى طیب خاطر به ایشان بدهید و اگر به
میل خودشان چیزى از آن را به شما واگذاشتند آن را حلال و گوارا بخورید (۴) | | وَآتُواْ النَّسَاء صَدُقَاتِهِنَّ نِحْلَةً فَإِن طِبْنَ لَکُمْ عَن شَیْءٍ مِّنْهُ نَفْسًا فَکُلُوهُ هَنِیئًا مَّرِیئًا ﴿۴﴾ |
و
اموال خود را که خداوند آن را وسیله قوام [زندگى] شما قرار داده به سفیهان
مدهید و[لى] از [عواید] آن به ایشان بخورانید و آنان را پوشاک دهید و با
آنان سخنى پسندیده بگویید (۵) | | وَلاَ
تُؤْتُواْ السُّفَهَاء أَمْوَالَکُمُ الَّتِی جَعَلَ اللّهُ لَکُمْ
قِیَامًا وَارْزُقُوهُمْ فِیهَا وَاکْسُوهُمْ وَقُولُواْ لَهُمْ قَوْلًا
مَّعْرُوفًا ﴿۵﴾ |
و
یتیمان را بیازمایید تا وقتى به [سن] زناشویى برسند پس اگر در ایشان رشد
[فکرى] یافتید اموالشان را به آنان رد کنید و آن را [از بیم آنکه مبادا]
بزرگ شوند به اسراف و شتاب مخورید و آن کس که توانگر است باید [از گرفتن
اجرت سرپرستى] خوددارى ورزد و هر کس تهیدست است باید مطابق عرف [از آن]
بخورد پس هر گاه اموالشان را به آنان رد کردید بر ایشان گواه بگیرید
خداوند حسابرسى را کافى است (۶) | | وَابْتَلُواْ
الْیَتَامَى حَتَّىَ إِذَا بَلَغُواْ النِّکَاحَ فَإِنْ آنَسْتُم
مِّنْهُمْ رُشْدًا فَادْفَعُواْ إِلَیْهِمْ أَمْوَالَهُمْ وَلاَ
تَأْکُلُوهَا إِسْرَافًا وَبِدَارًا أَن یَکْبَرُواْ وَمَن کَانَ غَنِیًّا
فَلْیَسْتَعْفِفْ وَمَن کَانَ فَقِیرًا فَلْیَأْکُلْ بِالْمَعْرُوفِ
فَإِذَا دَفَعْتُمْ إِلَیْهِمْ أَمْوَالَهُمْ فَأَشْهِدُواْ عَلَیْهِمْ
وَکَفَى بِاللّهِ حَسِیبًا ﴿۶﴾ |
براى
مردان از آنچه پدر و مادر و خویشاوندان [آنان] بر جاى گذاشتهاند سهمى است
و براى زنان [نیز] از آنچه پدر و مادر و خویشاوندان [آنان] بر جاى
گذاشتهاند سهمى [خواهد بود] خواه آن [مال] کم باشد یا زیاد نصیب هر کس
مفروض شده است (۷) | | لِّلرِّجَالِ
نَصیِبٌ مِّمَّا تَرَکَ الْوَالِدَانِ وَالأَقْرَبُونَ وَلِلنِّسَاء
نَصِیبٌ مِّمَّا تَرَکَ الْوَالِدَانِ وَالأَقْرَبُونَ مِمَّا قَلَّ
مِنْهُ أَوْ کَثُرَ نَصِیبًا مَّفْرُوضًا ﴿۷﴾ |
و
هر گاه خویشاوندان یتیمان و مستمندان در تقسیم [ارث] حاضر شدند [چیزى] از
آن را به ایشان ارزانى دارید و با آنان سخنى پسندیده گویید (۸) | | وَإِذَا
حَضَرَ الْقِسْمَةَ أُوْلُواْ الْقُرْبَى وَالْیَتَامَى وَالْمَسَاکِینُ
فَارْزُقُوهُم مِّنْهُ وَقُولُواْ لَهُمْ قَوْلًا مَّعْرُوفًا ﴿۸﴾ |
و
آنان که اگر فرزندان ناتوانى از خود بر جاى بگذارند بر [آینده] آنان بیم
دارند باید [از ستم بر یتیمان مردم نیز] بترسند پس باید از خدا پروا دارند
و سخنى [بجا و] درست گویند (۹) | | وَلْیَخْشَ
الَّذِینَ لَوْ تَرَکُواْ مِنْ خَلْفِهِمْ ذُرِّیَّةً ضِعَافًا خَافُواْ
عَلَیْهِمْ فَلْیَتَّقُوا اللّهَ وَلْیَقُولُواْ قَوْلًا سَدِیدًا ﴿۹﴾ |
در حقیقت کسانى که اموال یتیمان را به ستم مىخورند جز این نیست که آتشى در شکم خود فرو مىبرند و به زودى در آتشى فروزان درآیند (۱۰) | | إِنَّ الَّذِینَ یَأْکُلُونَ أَمْوَالَ الْیَتَامَى ظُلْمًا إِنَّمَا یَأْکُلُونَ فِی بُطُونِهِمْ نَارًا وَسَیَصْلَوْنَ سَعِیرًا ﴿۱۰﴾ |
خداوند
به شما در باره فرزندانتان سفارش مىکند سهم پسر چون سهم دو دختر است و
اگر [همه ورثه] دختر [و] از دو تن بیشتر باشند سهم آنان دو سوم ماترک است
و اگر [دخترى که ارث مىبرد] یکى باشد نیمى از میراث از آن اوست و براى هر
یک از پدر و مادر وى [=متوفى] یک ششم از ماترک [مقرر شده] است این در
صورتى است که [متوفى] فرزندى داشته باشد ولى اگر فرزندى نداشته باشد و
[تنها] پدر و مادرش از او ارث برند براى مادرش یک سوم است [و بقیه را پدر
مىبرد] و اگر او برادرانى داشته باشد مادرش یک ششم مىبرد [البته همه
اینها] پس از انجام وصیتى است که او بدان سفارش کرده یا د ینى [که باید
استثنا شود] شما نمى دانید پدران و فرزندانتان کدام یک براى شما
سودمندترند [این] فرضى است از جانب خدا زیرا خداوند داناى حکیم است (۱۱) | | یُوصِیکُمُ
اللّهُ فِی أَوْلاَدِکُمْ لِلذَّکَرِ مِثْلُ حَظِّ الأُنثَیَیْنِ فَإِن
کُنَّ نِسَاء فَوْقَ اثْنَتَیْنِ فَلَهُنَّ ثُلُثَا مَا تَرَکَ وَإِن
کَانَتْ وَاحِدَةً فَلَهَا النِّصْفُ وَلأَبَوَیْهِ لِکُلِّ وَاحِدٍ
مِّنْهُمَا السُّدُسُ مِمَّا تَرَکَ إِن کَانَ لَهُ وَلَدٌ فَإِن لَّمْ
یَکُن لَّهُ وَلَدٌ وَوَرِثَهُ أَبَوَاهُ فَلأُمِّهِ الثُّلُثُ فَإِن
کَانَ لَهُ إِخْوَةٌ فَلأُمِّهِ السُّدُسُ مِن بَعْدِ وَصِیَّةٍ یُوصِی
بِهَا أَوْ دَیْنٍ آبَآؤُکُمْ وَأَبناؤُکُمْ لاَ تَدْرُونَ أَیُّهُمْ
أَقْرَبُ لَکُمْ نَفْعًا فَرِیضَةً مِّنَ اللّهِ إِنَّ اللّهَ کَانَ
عَلِیما حَکِیمًا ﴿۱۱﴾ |
و
نیمى از میراث همسرانتان از آن شما [شوهران] است اگر آنان فرزندى نداشته
باشند و اگر فرزندى داشته باشند یک چهارم ماترک آنان از آن شماست [البته]
پس از انجام وصیتى که بدان سفارش کردهاند یا د ینى [که باید استثنا شود]
و یک چهارم از میراث شما براى آنان است اگر شما فرزندى نداشته باشید و اگر
فرزندى داشته باشید یک هشتم براى میراث شما از ایشان خواهد بود [البته] پس
از انجام وصیتى که بدان سفارش کردهاید یا د ینى [که باید استثنا شود] و
اگر مرد یا زنى که از او ارث مىبرند کلاله [=بىفرزند و بىپدر و مادر]
باشد و براى او برادر یا خواهرى باشد پس براى هر یک از آن دو یک ششم
[ماترک] است و اگر آنان بیش از این باشند در یک سوم [ماترک] مشارکت دارند
[البته] پس از انجام وصیتى که بدان سفارش شده یا د ینى که [باید استثنا
شود به شرط آنکه از این طریق] زیانى [به ورثه] نرساند این استسفارش خدا و
خداست که داناى بردبار است (۱۲) | | وَلَکُمْ
نِصْفُ مَا تَرَکَ أَزْوَاجُکُمْ إِن لَّمْ یَکُن لَّهُنَّ وَلَدٌ فَإِن
کَانَ لَهُنَّ وَلَدٌ فَلَکُمُ الرُّبُعُ مِمَّا تَرَکْنَ مِن بَعْدِ
وَصِیَّةٍ یُوصِینَ بِهَا أَوْ دَیْنٍ وَلَهُنَّ الرُّبُعُ مِمَّا
تَرَکْتُمْ إِن لَّمْ یَکُن لَّکُمْ وَلَدٌ فَإِن کَانَ لَکُمْ وَلَدٌ
فَلَهُنَّ الثُّمُنُ مِمَّا تَرَکْتُم مِّن بَعْدِ وَصِیَّةٍ تُوصُونَ
بِهَا أَوْ دَیْنٍ وَإِن کَانَ رَجُلٌ یُورَثُ کَلاَلَةً أَو امْرَأَةٌ
وَلَهُ أَخٌ أَوْ أُخْتٌ فَلِکُلِّ وَاحِدٍ مِّنْهُمَا السُّدُسُ فَإِن
کَانُوَاْ أَکْثَرَ مِن ذَلِکَ فَهُمْ شُرَکَاء فِی الثُّلُثِ مِن بَعْدِ
وَصِیَّةٍ یُوصَى بِهَآ أَوْ دَیْنٍ غَیْرَ مُضَآرٍّ وَصِیَّةً مِّنَ
اللّهِ وَاللّهُ عَلِیمٌ حَلِیمٌ ﴿۱۲﴾ |
اینها
احکام الهى است و هر کس از خدا و پیامبر او اطاعت کند وى را به باغهایى
درآورد که از زیر [درختان] آن نهرها روان است در آن جاودانهاند و این
همان کامیابى بزرگ است (۱۳) | | تِلْکَ
حُدُودُ اللّهِ وَمَن یُطِعِ اللّهَ وَرَسُولَهُ یُدْخِلْهُ جَنَّاتٍ
تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا وَذَلِکَ الْفَوْزُ
الْعَظِیمُ ﴿۱۳﴾ |
و
هر کس از خدا و پیامبر او نافرمانى کند و از حدود مقرر او تجاوز نماید وى
را در آتشى درآورد که همواره در آن خواهد بود و براى او عذابى خفتآور است
(۱۴) | | وَمَن یَعْصِ اللّهَ وَرَسُولَهُ وَیَتَعَدَّ حُدُودَهُ یُدْخِلْهُ نَارًا خَالِدًا فِیهَا وَلَهُ عَذَابٌ مُّهِینٌ ﴿۱۴﴾ |
و
از زنان شما کسانى که مرتکب زنا مىشوند چهار تن از میان خود [مسلمانان]
بر آنان گواه گیرید پس اگر شهادت دادند آنان [=زنان] را در خانهها نگاه
دارید تا مرگشان فرا رسد یا خدا راهى براى آنان قرار دهد (۱۵) | | وَاللاَّتِی
یَأْتِینَ الْفَاحِشَةَ مِن نِّسَآئِکُمْ فَاسْتَشْهِدُواْ عَلَیْهِنَّ
أَرْبَعةً مِّنکُمْ فَإِن شَهِدُواْ فَأَمْسِکُوهُنَّ فِی الْبُیُوتِ
حَتَّىَ یَتَوَفَّاهُنَّ الْمَوْتُ أَوْ یَجْعَلَ اللّهُ لَهُنَّ سَبِیلًا
﴿۱۵﴾ |
و
از میان شما آن دو تن را که مرتکب زشتکارى مىشوند آزارشان دهید پس اگر
توبه کردند و درستکار شدند از آنان صرفنظر کنید زیرا خداوند توبهپذیر
مهربان است (۱۶) | | وَاللَّذَانَ
یَأْتِیَانِهَا مِنکُمْ فَآذُوهُمَا فَإِن تَابَا وَأَصْلَحَا
فَأَعْرِضُواْ عَنْهُمَا إِنَّ اللّهَ کَانَ تَوَّابًا رَّحِیمًا ﴿۱۶﴾ |
توبه
نزد خداوند تنها براى کسانى است که از روى نادانى مرتکب گناه مىشوند سپس
به زودى توبه مىکنند اینانند که خدا توبهشان را مىپذیرد و خداوند داناى
حکیم است (۱۷) | | إِنَّمَا
التَّوْبَةُ عَلَى اللّهِ لِلَّذِینَ یَعْمَلُونَ السُّوَءَ بِجَهَالَةٍ
ثُمَّ یَتُوبُونَ مِن قَرِیبٍ فَأُوْلَئِکَ یَتُوبُ اللّهُ عَلَیْهِمْ
وَکَانَ اللّهُ عَلِیمًا حَکِیمًا ﴿۱۷﴾ |
و
توبه کسانى که گناه مىکنند تا وقتى که مرگ یکى از ایشان دررسد مىگوید
اکنون توبه کردم پذیرفته نیست و [نیز توبه] کسانى که در حال کفر مىمیرند
پذیرفته نخواهد بود آنانند که برایشان عذابى دردناک آماده کردهایم (۱۸) | | وَلَیْسَتِ
التَّوْبَةُ لِلَّذِینَ یَعْمَلُونَ السَّیِّئَاتِ حَتَّى إِذَا حَضَرَ
أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قَالَ إِنِّی تُبْتُ الآنَ وَلاَ الَّذِینَ
یَمُوتُونَ وَهُمْ کُفَّارٌ أُوْلَئِکَ أَعْتَدْنَا لَهُمْ عَذَابًا
أَلِیمًا ﴿۱۸﴾ |
اى
کسانى که ایمان آوردهاید براى شما حلال نیست که زنان را به اکراه ارث
برید و آنان را زیر فشار مگذارید تا بخشى از آنچه را به آنان دادهاید [از
چنگشان به در] برید مگر آنکه مرتکب زشتکارى آشکارى شوند و با آنها
بشایستگى رفتار کنید و اگر از آنان خوشتان نیامد پس چه بسا چیزى را خوش
نمىدارید و خدا در آن مصلحت فراوان قرار مىدهد (۱۹) | | یَا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ لاَ یَحِلُّ لَکُمْ أَن تَرِثُواْ النِّسَاء
کَرْهًا وَلاَ تَعْضُلُوهُنَّ لِتَذْهَبُواْ بِبَعْضِ مَا آتَیْتُمُوهُنَّ
إِلاَّ أَن یَأْتِینَ بِفَاحِشَةٍ مُّبَیِّنَةٍ وَعَاشِرُوهُنَّ
بِالْمَعْرُوفِ فَإِن کَرِهْتُمُوهُنَّ فَعَسَى أَن تَکْرَهُواْ شَیْئًا
وَیَجْعَلَ اللّهُ فِیهِ خَیْرًا کَثِیرًا ﴿۱۹﴾ |
و
اگر خواستید همسرى [دیگر] به جاى همسر [پیشین خود] ستانید و به یکى از
آنان مال فراوانى داده باشید چیزى از او پس مگیرید آیا مىخواهید آن [مال]
را به بهتان و گناه آشکار بگیرید (۲۰) | | وَإِنْ
أَرَدتُّمُ اسْتِبْدَالَ زَوْجٍ مَّکَانَ زَوْجٍ وَآتَیْتُمْ إِحْدَاهُنَّ
قِنطَارًا فَلاَ تَأْخُذُواْ مِنْهُ شَیْئًا أَتَأْخُذُونَهُ بُهْتَانًا
وَإِثْمًا مُّبِینًا ﴿۲۰﴾ |
و چگونه آن [م هر] را مىستانید با آنکه از یکدیگر کام گرفتهاید و آنان از شما پیمانى استوار گرفتهاند (۲۱) | | وَکَیْفَ تَأْخُذُونَهُ وَقَدْ أَفْضَى بَعْضُکُمْ إِلَى بَعْضٍ وَأَخَذْنَ مِنکُم مِّیثَاقًا غَلِیظًا ﴿۲۱﴾ |
و
با زنانى که پدرانتان به ازدواج خود درآوردهاند نکاح مکنید مگر آنچه که
پیشتر رخ داده است چرا که آن زشتکارى و [مایه] دشمنى و بد راهى بوده است (۲۲) | | وَلاَ تَنکِحُواْ مَا نَکَحَ آبَاؤُکُم مِّنَ النِّسَاء إِلاَّ مَا قَدْ سَلَفَ إِنَّهُ کَانَ فَاحِشَةً وَمَقْتًا وَسَاء سَبِیلًا ﴿۲۲﴾ |
[نکاح
اینان] بر شما حرام شده است مادرانتان و دخترانتان و خواهرانتان و
عمههایتان و خاله هایتان و دختران برادر و دختران خواهر و مادرهایتان که
به شما شیر دادهاند و خواهران رضاعى شما و مادران زنانتان و دختران
همسرانتان که [آنها دختران] در دامان شما پرورش یافتهاند و با آن همسران
همبستر شدهاید پس اگر با آنها همبستر نشدهاید بر شما گناهى نیست [که با
دخترانشان ازدواج کنید] و زنان پسرانتان که از پشتخودتان هستند و جمع دو
خواهر با همدیگر مگر آنچه که در گذشته رخ داده باشد که خداوند آمرزنده
مهربان است (۲۳) | | حُرِّمَتْ
عَلَیْکُمْ أُمَّهَاتُکُمْ وَبَنَاتُکُمْ وَأَخَوَاتُکُمْ وَعَمَّاتُکُمْ
وَخَالاَتُکُمْ وَبَنَاتُ الأَخِ وَبَنَاتُ الأُخْتِ وَأُمَّهَاتُکُمُ
اللاَّتِی أَرْضَعْنَکُمْ وَأَخَوَاتُکُم مِّنَ الرَّضَاعَةِ وَأُمَّهَاتُ
نِسَآئِکُمْ وَرَبَائِبُکُمُ اللاَّتِی فِی حُجُورِکُم مِّن نِّسَآئِکُمُ
اللاَّتِی دَخَلْتُم بِهِنَّ فَإِن لَّمْ تَکُونُواْ دَخَلْتُم بِهِنَّ
فَلاَ جُنَاحَ عَلَیْکُمْ وَحَلاَئِلُ أَبْنَائِکُمُ الَّذِینَ مِنْ
أَصْلاَبِکُمْ وَأَن تَجْمَعُواْ بَیْنَ الأُخْتَیْنِ إَلاَّ مَا قَدْ
سَلَفَ إِنَّ اللّهَ کَانَ غَفُورًا رَّحِیمًا ﴿۲۳﴾ |