|
|
|
به نام خداوند رحمتگر مهربان |
| بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ |
سران
قومش که تکبر مىورزیدند گفتند اى شعیب یا تو و کسانى را که با تو ایمان
آوردهاند از شهر خودمان بیرون خواهیم کرد یا به کیش ما برگردید گفت آیا
هر چند کراهت داشته باشیم (۸۸) | | قَالَ
الْمَلأُ الَّذِینَ اسْتَکْبَرُواْ مِن قَوْمِهِ لَنُخْرِجَنَّکَ یَا
شُعَیْبُ وَالَّذِینَ آمَنُواْ مَعَکَ مِن قَرْیَتِنَا أَوْ لَتَعُودُنَّ
فِی مِلَّتِنَا قَالَ أَوَلَوْ کُنَّا کَارِهِینَ ﴿۸۸﴾ |
اگر
بعد از آنکه خدا ما را از آن نجات بخشیده [باز] به کیش شما برگردیم در
حقیقت به خدا دروغ بستهایم و ما را سزاوار نیست که به آن بازگردیم مگر
آنکه خدا پروردگار ما بخواهد [که] پروردگار ما از نظر دانش بر هر چیزى
احاطه دارد بر خدا توکل کردهایم بار پروردگارا میان ما و قوم ما به حق
داورى کن که تو بهترین داورانى (۸۹) | | قَدِ
افْتَرَیْنَا عَلَى اللّهِ کَذِبًا إِنْ عُدْنَا فِی مِلَّتِکُم بَعْدَ
إِذْ نَجَّانَا اللّهُ مِنْهَا وَمَا یَکُونُ لَنَا أَن نَّعُودَ فِیهَا
إِلاَّ أَن یَشَاءَ اللّهُ رَبُّنَا وَسِعَ رَبُّنَا کُلَّ شَیْءٍ عِلْمًا
عَلَى اللّهِ تَوَکَّلْنَا رَبَّنَا افْتَحْ بَیْنَنَا وَبَیْنَ قَوْمِنَا
بِالْحَقِّ وَأَنتَ خَیْرُ الْفَاتِحِینَ ﴿۸۹﴾ |
و سران قومش که کافر بودند گفتند اگر از شعیب پیروى کنید در این صورت قطعا زیانکارید (۹۰) | | وَقَالَ الْمَلأُ الَّذِینَ کَفَرُواْ مِن قَوْمِهِ لَئِنِ اتَّبَعْتُمْ شُعَیْبًا إِنَّکُمْ إِذًا لَّخَاسِرُونَ ﴿۹۰﴾ |
پس زمینلرزه آنان را فرو گرفت و در خانههایشان از پا درآمدند (۹۱) | | فَأَخَذَتْهُمُ الرَّجْفَةُ فَأَصْبَحُواْ فِی دَارِهِمْ جَاثِمِینَ ﴿۹۱﴾ |
کسانى
که شعیب را تکذیب کرده بودند گویى خود در آن [دیار] سکونت نداشتند کسانى
که شعیب را تکذیب کرده بودند خود همان زیانکاران بودند (۹۲) | | الَّذِینَ کَذَّبُواْ شُعَیْبًا کَأَن لَّمْ یَغْنَوْاْ فِیهَا الَّذِینَ کَذَّبُواْ شُعَیْبًا کَانُواْ هُمُ الْخَاسِرِینَ ﴿۹۲﴾ |
پس
[شعیب] از ایشان روى برتافت و گفت اى قوم من به راستى که پیامهاى
پروردگارم را به شما رسانیدم و پندتان دادم دیگر چگونه بر گروهى که کافرند
دریغ بخورم (۹۳) | | فَتَوَلَّى
عَنْهُمْ وَقَالَ یَا قَوْمِ لَقَدْ أَبْلَغْتُکُمْ رِسَالاَتِ رَبِّی
وَنَصَحْتُ لَکُمْ فَکَیْفَ آسَى عَلَى قَوْمٍ کَافِرِینَ ﴿۹۳﴾ |
و در هیچ شهرى پیامبرى نفرستادیم مگر آنکه مردمش را به سختى و رنج دچار کردیم تا مگر به زارى درآیند (۹۴) | | وَمَا أَرْسَلْنَا فِی قَرْیَةٍ مِّن نَّبِیٍّ إِلاَّ أَخَذْنَا أَهْلَهَا بِالْبَأْسَاء وَالضَّرَّاء لَعَلَّهُمْ یَضَّرَّعُونَ ﴿۹۴﴾ |
آنگاه
به جاى بدى [=بلا] نیکى [=نعمت] قرار دادیم تا انبوه شدند و گفتند پدران
ما را [هم مسلما به حکم طبیعت] رنج و راحت مىرسیده است پس در حالى که بى
خبر بودند بناگاه [گریبان] آنان را گرفتیم (۹۵) | | ثُمَّ
بَدَّلْنَا مَکَانَ السَّیِّئَةِ الْحَسَنَةَ حَتَّى عَفَواْ وَّقَالُواْ
قَدْ مَسَّ آبَاءنَا الضَّرَّاء وَالسَّرَّاء فَأَخَذْنَاهُم بَغْتَةً
وَهُمْ لاَ یَشْعُرُونَ ﴿۹۵﴾ |
و
اگر مردم شهرها ایمان آورده و به تقوا گراییده بودند قطعا برکاتى از آسمان
و زمین برایشان مىگشودیم ولى تکذیب کردند پس به [کیفر] دستاوردشان
[گریبان] آنان را گرفتیم (۹۶) | | وَلَوْ
أَنَّ أَهْلَ الْقُرَى آمَنُواْ وَاتَّقَواْ لَفَتَحْنَا عَلَیْهِم
بَرَکَاتٍ مِّنَ السَّمَاءِ وَالأَرْضِ وَلَکِن کَذَّبُواْ فَأَخَذْنَاهُم
بِمَا کَانُواْ یَکْسِبُونَ ﴿۹۶﴾ |
آیا ساکنان شهرها ایمن شدهاند از اینکه عذاب ما شامگاهان در حالى که به خواب فرو رفتهاند به آنان برسد (۹۷) | | أَفَأَمِنَ أَهْلُ الْقُرَى أَن یَأْتِیَهُمْ بَأْسُنَا بَیَاتًا وَهُمْ نَآئِمُونَ ﴿۹۷﴾ |
و آیا ساکنان شهرها ایمن شدهاند از اینکه عذاب ما نیمروز در حالى که به بازى سرگرمند به ایشان دررسد (۹۸) | | أَوَ أَمِنَ أَهْلُ الْقُرَى أَن یَأْتِیَهُمْ بَأْسُنَا ضُحًى وَهُمْ یَلْعَبُونَ ﴿۹۸﴾ |
آیا از مکر خدا خود را ایمن دانستند [با آنکه] جز مردم زیانکار [کسى] خود را از مکر خدا ایمن نمىداند (۹۹) | | أَفَأَمِنُواْ مَکْرَ اللّهِ فَلاَ یَأْمَنُ مَکْرَ اللّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْخَاسِرُونَ ﴿۹۹﴾ |
مگر
براى کسانى که زمین را پس از ساکنان [پیشین] آن به ارث مىبرند باز ننموده
است که اگر مىخواستیم آنان را به [کیفر] گناهانشان مىرساندیم و بر
دلهایشان مهر مىنهادیم تا دیگر نشنوند (۱۰۰) | | أَوَلَمْ
یَهْدِ لِلَّذِینَ یَرِثُونَ الأَرْضَ مِن بَعْدِ أَهْلِهَا أَن لَّوْ
نَشَاء أَصَبْنَاهُم بِذُنُوبِهِمْ وَنَطْبَعُ عَلَى قُلُوبِهِمْ فَهُمْ
لاَ یَسْمَعُونَ ﴿۱۰۰﴾ |
این
شهرهاست که برخى از خبرهاى آن را بر تو حکایت مىکنیم در حقیقت
پیامبرانشان دلایل روشن برایشان آوردند اما آنان به آنچه قبلا تکذیب کرده
بودند [باز] ایمان نمىآوردند این گونه خدا بر دلهاى کافران مهر مىنهد (۱۰۱) | | تِلْکَ
الْقُرَى نَقُصُّ عَلَیْکَ مِنْ أَنبَآئِهَا وَلَقَدْ جَاءتْهُمْ
رُسُلُهُم بِالْبَیِّنَاتِ فَمَا کَانُواْ لِیُؤْمِنُواْ بِمَا کَذَّبُواْ
مِن قَبْلُ کَذَلِکَ یَطْبَعُ اللّهُ عَلَىَ قُلُوبِ الْکَافِرِینَ ﴿۱۰۱﴾ |
و در بیشتر آنان عهدى [استوار] نیافتیم و بیشترشان را جدا نافرمان یافتیم (۱۰۲) | | وَمَا وَجَدْنَا لأَکْثَرِهِم مِّنْ عَهْدٍ وَإِن وَجَدْنَا أَکْثَرَهُمْ لَفَاسِقِینَ ﴿۱۰۲﴾ |
آنگاه
بعد از آنان موسى را با آیات خود به سوى فرعون و سران قومش فرستادیم ولى
آنها به آن [آیات] کفر ورزیدند پس ببین فرجام مفسدان چگونه بود (۱۰۳) | | ثُمَّ
بَعَثْنَا مِن بَعْدِهِم مُّوسَى بِآیَاتِنَا إِلَى فِرْعَوْنَ وَمَلَئِهِ
فَظَلَمُواْ بِهَا فَانظُرْ کَیْفَ کَانَ عَاقِبَةُ الْمُفْسِدِینَ ﴿۱۰۳﴾ |
و موسى گفت اى فرعون بىتردید من پیامبرى از سوى پروردگار جهانیانم (۱۰۴) | | وَقَالَ مُوسَى یَا فِرْعَوْنُ إِنِّی رَسُولٌ مِّن رَّبِّ الْعَالَمِینَ ﴿۱۰۴﴾ |
شایسته
است که بر خدا جز [سخن] حق نگویم من در حقیقت دلیلى روشن از سوى
پروردگارتان براى شما آوردهام پس فرزندان اسرائیل را همراه من بفرست (۱۰۵) | | حَقِیقٌ
عَلَى أَن لاَّ أَقُولَ عَلَى اللّهِ إِلاَّ الْحَقَّ قَدْ جِئْتُکُم
بِبَیِّنَةٍ مِّن رَّبِّکُمْ فَأَرْسِلْ مَعِیَ بَنِی إِسْرَائِیلَ ﴿۱۰۵﴾ |
[فرعون] گفت اگر معجزهاى آوردهاى پس اگر راست مىگویى آن را ارائه بده (۱۰۶) | | قَالَ إِن کُنتَ جِئْتَ بِآیَةٍ فَأْتِ بِهَا إِن کُنتَ مِنَ الصَّادِقِینَ ﴿۱۰۶﴾ |
پس [موسى] عصایش را افکند و بناگاه اژدهایى آشکار شد (۱۰۷) | | فَأَلْقَى عَصَاهُ فَإِذَا هِیَ ثُعْبَانٌ مُّبِینٌ ﴿۱۰۷﴾ |
و دستخود را [از گریبان] بیرون کشید و ناگهان براى تماشاگران سپید [و درخشنده] بود (۱۰۸) | | وَنَزَعَ یَدَهُ فَإِذَا هِیَ بَیْضَاء لِلنَّاظِرِینَ ﴿۱۰۸﴾ |
سران قوم فرعون گفتند بىشک این [مرد] ساحرى داناست (۱۰۹) | | قَالَ الْمَلأُ مِن قَوْمِ فِرْعَوْنَ إِنَّ هَذَا لَسَاحِرٌ عَلِیمٌ ﴿۱۰۹﴾ |
مىخواهد شما را از سرزمینتان بیرون کند پس چه دستور مىدهید (۱۱۰) | | یُرِیدُ أَن یُخْرِجَکُم مِّنْ أَرْضِکُمْ فَمَاذَا تَأْمُرُونَ ﴿۱۱۰﴾ |
گفتند او و برادرش را بازداشت کن و گردآورندگانى را به شهرها بفرست (۱۱۱) | | قَالُواْ أَرْجِهْ وَأَخَاهُ وَأَرْسِلْ فِی الْمَدَآئِنِ حَاشِرِینَ ﴿۱۱۱﴾ |
تا هر ساحر دانایى را نزد تو آرند (۱۱۲) | | یَأْتُوکَ بِکُلِّ سَاحِرٍ عَلِیمٍ ﴿۱۱۲﴾ |
و ساحران نزد فرعون آمدند [و] گفتند [آیا] اگر ما پیروز شویم براى ما پاداشى خواهد بود (۱۱۳) | | وَجَاء السَّحَرَةُ فِرْعَوْنَ قَالْواْ إِنَّ لَنَا لأَجْرًا إِن کُنَّا نَحْنُ الْغَالِبِینَ ﴿۱۱۳﴾ |
گفت آرى و مسلما شما از مقربان [دربار من] خواهید بود (۱۱۴) | | قَالَ نَعَمْ وَإَنَّکُمْ لَمِنَ الْمُقَرَّبِینَ ﴿۱۱۴﴾ |
گفتند اى موسى آیا تو مىافکنى و یا اینکه ما مىافکنیم (۱۱۵) | | قَالُواْ یَا مُوسَى إِمَّا أَن تُلْقِیَ وَإِمَّا أَن نَّکُونَ نَحْنُ الْمُلْقِینَ ﴿۱۱۵﴾ |
گفتشما بیفکنید و چون افکندند دیدگان مردم را افسون کردند و آنان را به ترس انداختند و سحرى بزرگ در میان آوردند (۱۱۶) | | قَالَ أَلْقُوْاْ فَلَمَّا أَلْقَوْاْ سَحَرُواْ أَعْیُنَ النَّاسِ وَاسْتَرْهَبُوهُمْ وَجَاءوا بِسِحْرٍ عَظِیمٍ ﴿۱۱۶﴾ |
و به موسى وحى کردیم که عصایت را بینداز پس [انداخت و اژدها شد] و ناگهان آنچه را به دروغ ساخته بودند فرو بلعید (۱۱۷) | | وَأَوْحَیْنَا إِلَى مُوسَى أَنْ أَلْقِ عَصَاکَ فَإِذَا هِیَ تَلْقَفُ مَا یَأْفِکُونَ ﴿۱۱۷﴾ |
پس حقیقت آشکار گردید و کارهایى که مىکردند باطل شد (۱۱۸) | | فَوَقَعَ الْحَقُّ وَبَطَلَ مَا کَانُواْ یَعْمَلُونَ ﴿۱۱۸﴾ |
و در آنجا مغلوب و خوار گردیدند (۱۱۹) | | فَغُلِبُواْ هُنَالِکَ وَانقَلَبُواْ صَاغِرِینَ ﴿۱۱۹﴾ |
و ساحران به سجده درافتادند (۱۲۰) | | وَأُلْقِیَ السَّحَرَةُ سَاجِدِینَ ﴿۱۲۰﴾ |
[و] گفتند به پروردگار جهانیان ایمان آوردیم (۱۲۱) | | قَالُواْ آمَنَّا بِرِبِّ الْعَالَمِینَ ﴿۱۲۱﴾ |
پروردگار موسى و هارون (۱۲۲) | | رَبِّ مُوسَى وَهَارُونَ ﴿۱۲۲﴾ |
فرعون
گفت آیا پیش از آنکه به شما رخصت دهم به او ایمان آوردید قطعا این نیرنگى
است که در شهر به راه انداختهاید تا مردمش را از آن بیرون کنید پس به
زودى خواهید دانست (۱۲۳) | | قَالَ
فِرْعَوْنُ آمَنتُم بِهِ قَبْلَ أَن آذَنَ لَکُمْ إِنَّ هَذَا لَمَکْرٌ
مَّکَرْتُمُوهُ فِی الْمَدِینَةِ لِتُخْرِجُواْ مِنْهَا أَهْلَهَا
فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ ﴿۱۲۳﴾ |
دستها و پاهایتان را یکى از چپ و یکى از راست خواهم برید سپس همه شما را به دار خواهم آویخت (۱۲۴) | | لأُقَطِّعَنَّ أَیْدِیَکُمْ وَأَرْجُلَکُم مِّنْ خِلاَفٍ ثُمَّ لأُصَلِّبَنَّکُمْ أَجْمَعِینَ ﴿۱۲۴﴾ |
گفتند ما به سوى پروردگارمان بازخواهیم گشت (۱۲۵) | | قَالُواْ إِنَّا إِلَى رَبِّنَا مُنقَلِبُونَ ﴿۱۲۵﴾ |
و
تو جز براى این ما را به کیفر نمىرسانى که ما به معجزات پروردگارمان وقتى
براى ما آمد ایمان آوردیم پروردگارا بر ما شکیبایى فرو ریز و ما را مسلمان
بمیران (۱۲۶) | | وَمَا
تَنقِمُ مِنَّا إِلاَّ أَنْ آمَنَّا بِآیَاتِ رَبِّنَا لَمَّا جَاءتْنَا
رَبَّنَا أَفْرِغْ عَلَیْنَا صَبْرًا وَتَوَفَّنَا مُسْلِمِینَ ﴿۱۲۶﴾ |
و
سران قوم فرعون گفتند آیا موسى و قومش را رها مىکنى تا در این سرزمین
فساد کنند و [موسى] تو و خدایانت را رها کند [فرعون] گفت بزودى پسرانشان
را مىکشیم و زنانشان را زنده نگاه مىداریم و ما بر آنان مسلطیم (۱۲۷) | | وَقَالَ
الْمَلأُ مِن قَوْمِ فِرْعَونَ أَتَذَرُ مُوسَى وَقَوْمَهُ لِیُفْسِدُواْ
فِی الأَرْضِ وَیَذَرَکَ وَآلِهَتَکَ قَالَ سَنُقَتِّلُ أَبْنَاءهُمْ
وَنَسْتَحْیِی نِسَاءهُمْ وَإِنَّا فَوْقَهُمْ قَاهِرُونَ ﴿۱۲۷﴾ |
موسى
به قوم خود گفت از خدا یارى جویید و پایدارى ورزید که زمین از آن خداست آن
را به هر کس از بندگانش که بخواهد مىدهد و فرجام [نیک] براى پرهیزگاران
است (۱۲۸) | | قَالَ
مُوسَى لِقَوْمِهِ اسْتَعِینُوا بِاللّهِ وَاصْبِرُواْ إِنَّ الأَرْضَ
لِلّهِ یُورِثُهَا مَن یَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ وَالْعَاقِبَةُ
لِلْمُتَّقِینَ ﴿۱۲۸﴾ |
[قوم
موسى] گفتند پیش از آنکه تو نزد ما بیایى و [حتى] بعد از آنکه به سوى ما
آمدى مورد آزار قرار گرفتیم گفت امید است که پروردگارتان دشمن شما را هلاک
کند و شما را روى زمین جانشین [آنان] سازد آنگاه بنگرد تا چگونه عمل
مىکنید (۱۲۹) | | قَالُواْ
أُوذِینَا مِن قَبْلِ أَن تَأْتِینَا وَمِن بَعْدِ مَا جِئْتَنَا قَالَ
عَسَى رَبُّکُمْ أَن یُهْلِکَ عَدُوَّکُمْ وَیَسْتَخْلِفَکُمْ فِی
الأَرْضِ فَیَنظُرَ کَیْفَ تَعْمَلُونَ ﴿۱۲۹﴾ |
و در حقیقت ما فرعونیان را به خشکسالى و کمبود محصولات دچار کردیم باشد که عبرت گیرند (۱۳۰) | | وَلَقَدْ أَخَذْنَا آلَ فِرْعَونَ بِالسِّنِینَ وَنَقْصٍ مِّن الثَّمَرَاتِ لَعَلَّهُمْ یَذَّکَّرُونَ ﴿۱۳۰﴾ |
پس
هنگامى که نیکى [و نعمت] به آنان روى مىآورد مىگفتند این براى [شایستگى]
خود ماست و چون گزندى به آنان مىرسید به موسى و همراهانش شگون بد مىزدند
آگاه باشید که [سرچشمه] بدشگونى آنان تنها نزد خداست [که آنان را به بدى
اعمالشان کیفر مىدهد] لیکن بیشترشان نمىدانستند (۱۳۱) | | فَإِذَا
جَاءتْهُمُ الْحَسَنَةُ قَالُواْ لَنَا هَذِهِ وَإِن تُصِبْهُمْ سَیِّئَةٌ
یَطَّیَّرُواْ بِمُوسَى وَمَن مَّعَهُ أَلا إِنَّمَا طَائِرُهُمْ عِندَ
اللّهُ وَلَکِنَّ أَکْثَرَهُمْ لاَ یَعْلَمُونَ ﴿۱۳۱﴾ |
و گفتند هر گونه پدیده شگرفى که به وسیله آن ما را افسون کنى براى ما بیاورى ما به تو ایمان آورنده نیستیم (۱۳۲) | | وَقَالُواْ مَهْمَا تَأْتِنَا بِهِ مِن آیَةٍ لِّتَسْحَرَنَا بِهَا فَمَا نَحْنُ لَکَ بِمُؤْمِنِینَ ﴿۱۳۲﴾ |
پس بر آنان طوفان و ملخ و کنه ریز و غوکها و خون را به صورت نشانههایى آشکار فرستادیم و باز سرکشى کردند و گروهى بدکار بودند (۱۳۳) | | فَأَرْسَلْنَا
عَلَیْهِمُ الطُّوفَانَ وَالْجَرَادَ وَالْقُمَّلَ وَالضَّفَادِعَ
وَالدَّمَ آیَاتٍ مُّفَصَّلاَتٍ فَاسْتَکْبَرُواْ وَکَانُواْ قَوْمًا
مُّجْرِمِینَ ﴿۱۳۳﴾ |
و
هنگامى که عذاب بر آنان فرود آمد گفتند اى موسى پروردگارت را به عهدى که
نزد تو دارد براى ما بخوان اگر این عذاب را از ما برطرف کنى حتما به تو
ایمان خواهیم آورد و بنىاسرائیل را قطعا با تو روانه خواهیم ساخت (۱۳۴) | | وَلَمَّا
وَقَعَ عَلَیْهِمُ الرِّجْزُ قَالُواْ یَا مُوسَى ادْعُ لَنَا رَبَّکَ
بِمَا عَهِدَ عِندَکَ لَئِن کَشَفْتَ عَنَّا الرِّجْزَ لَنُؤْمِنَنَّ لَکَ
وَلَنُرْسِلَنَّ مَعَکَ بَنِی إِسْرَائِیلَ ﴿۱۳۴﴾ |
و چون عذاب را تا سررسیدى که آنان بدان رسیدند از آنها برداشتیم باز هم پیمانشکنى کردند (۱۳۵) | | فَلَمَّا کَشَفْنَا عَنْهُمُ الرِّجْزَ إِلَى أَجَلٍ هُم بَالِغُوهُ إِذَا هُمْ یَنکُثُونَ ﴿۱۳۵﴾ |
سرانجام از آنان انتقام گرفتیم و در دریا غرقشان ساختیم چرا که آیات ما را تکذیب کردند و از آنها غافل بودند (۱۳۶) | | فَانتَقَمْنَا مِنْهُمْ فَأَغْرَقْنَاهُمْ فِی الْیَمِّ بِأَنَّهُمْ کَذَّبُواْ بِآیَاتِنَا وَکَانُواْ عَنْهَا غَافِلِینَ ﴿۱۳۶﴾ |
و
به آن گروهى که پیوسته تضعیف مىشدند [بخشهاى] باختر و خاورى سرزمین
[فلسطین] را که در آن برکت قرار داده بودیم به میراث عطا کردیم و به پاس
آنکه صبر کردند وعده نیکوى پروردگارت به فرزندان اسرائیل تحقق یافت و آنچه
را که فرعون و قومش ساخته و افراشته بودند ویران کردیم (۱۳۷) | | وَأَوْرَثْنَا
الْقَوْمَ الَّذِینَ کَانُواْ یُسْتَضْعَفُونَ مَشَارِقَ الأَرْضِ
وَمَغَارِبَهَا الَّتِی بَارَکْنَا فِیهَا وَتَمَّتْ کَلِمَتُ رَبِّکَ
الْحُسْنَى عَلَى بَنِی إِسْرَائِیلَ بِمَا صَبَرُواْ وَدَمَّرْنَا مَا
کَانَ یَصْنَعُ فِرْعَوْنُ وَقَوْمُهُ وَمَا کَانُواْ یَعْرِشُونَ ﴿۱۳۷﴾ |
و
فرزندان اسرائیل را از دریا گذراندیم تا به قومى رسیدند که بر [پرستش]
بتهاى خویش همت مىگماشتند گفتند اى موسى همان گونه که براى آنان خدایانى
است براى ما [نیز] خدایى قرار ده گفت راستى شما نادانى مىکنید (۱۳۸) | | وَجَاوَزْنَا
بِبَنِی إِسْرَائِیلَ الْبَحْرَ فَأَتَوْاْ عَلَى قَوْمٍ یَعْکُفُونَ
عَلَى أَصْنَامٍ لَّهُمْ قَالُواْ یَا مُوسَى اجْعَل لَّنَا إِلَهًا کَمَا
لَهُمْ آلِهَةٌ قَالَ إِنَّکُمْ قَوْمٌ تَجْهَلُونَ ﴿۱۳۸﴾ |
در حقیقت آنچه ایشان در آنند نابود [و زایل] و آنچه انجام مىدادند باطل است (۱۳۹) | | إِنَّ هَؤُلاء مُتَبَّرٌ مَّا هُمْ فِیهِ وَبَاطِلٌ مَّا کَانُواْ یَعْمَلُونَ ﴿۱۳۹﴾ |
گفت آیا غیر از خدا معبودى براى شما بجویم با اینکه او شما را بر جهانیان برترى داده است (۱۴۰) | | قَالَ أَغَیْرَ اللّهِ أَبْغِیکُمْ إِلَهًا وَهُوَ فَضَّلَکُمْ عَلَى الْعَالَمِینَ ﴿۱۴۰﴾ |
و
[یاد کن] هنگامى را که شما را از فرعونیان نجات دادیم که شما را سختشکنجه
مىکردند پسرانتان را مىکشتند و زنانتان را زنده باقى مىگذاشتند و در
این براى شما آزمایش بزرگى از جانب پروردگارتان بود (۱۴۱) | | وَإِذْ
أَنجَیْنَاکُم مِّنْ آلِ فِرْعَونَ یَسُومُونَکُمْ سُوَءَ الْعَذَابِ
یُقَتِّلُونَ أَبْنَاءکُمْ وَیَسْتَحْیُونَ نِسَاءکُمْ وَفِی ذَلِکُم
بَلاء مِّن رَّبِّکُمْ عَظِیمٌ ﴿۱۴۱﴾ |
و
با موسى سى شب وعده گذاشتیم و آن را با ده شب دیگر تمام کردیم تا آنکه وقت
معین پروردگارش در چهل شب به سر آمد و موسى [هنگام رفتن به کوه طور] به
برادرش هارون گفت در میان قوم من جانشینم باش و [کار آنان را] اصلاح کن و
راه فسادگران را پیروى مکن (۱۴۲) | | وَوَاعَدْنَا
مُوسَى ثَلاَثِینَ لَیْلَةً وَأَتْمَمْنَاهَا بِعَشْرٍ فَتَمَّ مِیقَاتُ
رَبِّهِ أَرْبَعِینَ لَیْلَةً وَقَالَ مُوسَى لأَخِیهِ هَارُونَ
اخْلُفْنِی فِی قَوْمِی وَأَصْلِحْ وَلاَ تَتَّبِعْ سَبِیلَ
الْمُفْسِدِینَ ﴿۱۴۲﴾ |
و
چون موسى به میعاد ما آمد و پروردگارش با او سخن گفت عرض کرد پروردگارا
خود را به من بنماى تا بر تو بنگرم فرمود هرگز مرا نخواهى دید لیکن به کوه
بنگر پس اگر بر جاى خود قرار گرفت به زودى مرا خواهى دید پس چون پروردگارش
به کوه جلوه نمود آن را ریز ریز ساخت و موسى بیهوش بر زمین افتاد و چون به
خود آمد گفت تو منزهى به درگاهت توبه کردم و من نخستین مؤمنانم (۱۴۳) | | وَلَمَّا
جَاء مُوسَى لِمِیقَاتِنَا وَکَلَّمَهُ رَبُّهُ قَالَ رَبِّ أَرِنِی
أَنظُرْ إِلَیْکَ قَالَ لَن تَرَانِی وَلَکِنِ انظُرْ إِلَى الْجَبَلِ
فَإِنِ اسْتَقَرَّ مَکَانَهُ فَسَوْفَ تَرَانِی فَلَمَّا تَجَلَّى رَبُّهُ
لِلْجَبَلِ جَعَلَهُ دَکًّا وَخَرَّ موسَى صَعِقًا فَلَمَّا أَفَاقَ قَالَ
سُبْحَانَکَ تُبْتُ إِلَیْکَ وَأَنَاْ أَوَّلُ الْمُؤْمِنِینَ ﴿۱۴۳﴾ |
فرمود اى موسى تو را با رسالتها و با سخن گفتنم [با تو] بر مردم [روزگار] برگزیدم پس آنچه را به تو دادم بگیر و از سپاسگزاران باش (۱۴۴) | | قَالَ یَا مُوسَى إِنِّی اصْطَفَیْتُکَ عَلَى النَّاسِ بِرِسَالاَتِی وَبِکَلاَمِی فَخُذْ مَا آتَیْتُکَ وَکُن مِّنَ الشَّاکِرِینَ ﴿۱۴۴﴾ |
و
در الواح [تورات] براى او در هر موردى پندى و براى هر چیزى تفصیلى نگاشتیم
پس [فرمودیم] آن را به جد و جهد بگیر و قوم خود را وادار کن که بهترین آن
را فرا گیرند به زودى سراى نافرمانان را به شما مىنمایانم (۱۴۵) | | وَکَتَبْنَا
لَهُ فِی الأَلْوَاحِ مِن کُلِّ شَیْءٍ مَّوْعِظَةً وَتَفْصِیلًا لِّکُلِّ
شَیْءٍ فَخُذْهَا بِقُوَّةٍ وَأْمُرْ قَوْمَکَ یَأْخُذُواْ بِأَحْسَنِهَا
سَأُرِیکُمْ دَارَ الْفَاسِقِینَ ﴿۱۴۵﴾ |
به
زودى کسانى را که در زمین بناحق تکبر مىورزند از آیاتم رویگردان سازم [به
طورى که] اگر هر نشانهاى را [از قدرت من] بنگرند بدان ایمان نیاورند و
اگر راه صواب را ببینند آن را برنگزینند و اگر راه گمراهى را ببینند آن را
راه خود قرار دهند این بدان سبب است که آنان آیات ما را دروغ انگاشته و
غفلت ورزیدند (۱۴۶) | | سَأَصْرِفُ
عَنْ آیَاتِیَ الَّذِینَ یَتَکَبَّرُونَ فِی الأَرْضِ بِغَیْرِ الْحَقِّ
وَإِن یَرَوْاْ کُلَّ آیَةٍ لاَّ یُؤْمِنُواْ بِهَا وَإِن یَرَوْاْ
سَبِیلَ الرُّشْدِ لاَ یَتَّخِذُوهُ سَبِیلًا وَإِن یَرَوْاْ سَبِیلَ
الْغَیِّ یَتَّخِذُوهُ سَبِیلًا ذَلِکَ بِأَنَّهُمْ کَذَّبُواْ
بِآیَاتِنَا وَکَانُواْ عَنْهَا غَافِلِینَ ﴿۱۴۶﴾ |
و کسانى که آیات ما و دیدار آخرت را دروغ پنداشتند اعمالشان تباه شده است آیا جز در برابر آنچه مىکردند کیفر مىبینند (۱۴۷) | | وَالَّذِینَ کَذَّبُواْ بِآیَاتِنَا وَلِقَاء الآخِرَةِ حَبِطَتْ أَعْمَالُهُمْ هَلْ یُجْزَوْنَ إِلاَّ مَا کَانُواْ یَعْمَلُونَ ﴿۱۴۷﴾ |
و
قوم موسى پس از [عزیمت] او از زیورهاى خود مجسمه گوسالهاى براى خود
ساختند که صداى گاو داشت آیا ندیدند که آن [گوساله] با ایشان سخن نمىگوید
و راهى بدانها نمىنماید آن را [به پرستش] گرفتند و ستمکار بودند (۱۴۸) | | وَاتَّخَذَ
قَوْمُ مُوسَى مِن بَعْدِهِ مِنْ حُلِیِّهِمْ عِجْلًا جَسَدًا لَّهُ
خُوَارٌ أَلَمْ یَرَوْاْ أَنَّهُ لاَ یُکَلِّمُهُمْ وَلاَ یَهْدِیهِمْ
سَبِیلًا اتَّخَذُوهُ وَکَانُواْ ظَالِمِینَ ﴿۱۴۸﴾ |
و
چون انگشت ندامت گزیدند و دانستند که واقعا گمراه شدهاند گفتند اگر
پروردگار ما به ما رحم نکند و ما را نبخشاید قطعا از زیانکاران خواهیم بود
(۱۴۹) | | وَلَمَّا
سُقِطَ فَی أَیْدِیهِمْ وَرَأَوْاْ أَنَّهُمْ قَدْ ضَلُّواْ قَالُواْ
لَئِن لَّمْ یَرْحَمْنَا رَبُّنَا وَیَغْفِرْ لَنَا لَنَکُونَنَّ مِنَ
الْخَاسِرِینَ ﴿۱۴۹﴾ |
و
چون موسى خشمناک و اندوهگین به سوى قوم خود بازگشت گفت پس از من چه بد
جانشینى براى من بودید آیا بر فرمان پروردگارتان پیشى گرفتید و الواح را
افکند و [موى] سر برادرش را گرفت و او را به طرف خود کشید [هارون ] گفت اى
فرزند مادرم این قوم مرا ناتوان یافتند و چیزى نمانده بود که مرا بکشند پس
مرا دشمنشاد مکن و مرا در شمار گروه ستمکاران قرار مده (۱۵۰) | | وَلَمَّا
رَجَعَ مُوسَى إِلَى قَوْمِهِ غَضْبَانَ أَسِفًا قَالَ بِئْسَمَا
خَلَفْتُمُونِی مِن بَعْدِیَ أَعَجِلْتُمْ أَمْرَ رَبِّکُمْ وَأَلْقَى
الألْوَاحَ وَأَخَذَ بِرَأْسِ أَخِیهِ یَجُرُّهُ إِلَیْهِ قَالَ ابْنَ
أُمَّ إِنَّ الْقَوْمَ اسْتَضْعَفُونِی وَکَادُواْ یَقْتُلُونَنِی فَلاَ
تُشْمِتْ بِیَ الأعْدَاء وَلاَ تَجْعَلْنِی مَعَ الْقَوْمِ الظَّالِمِینَ ﴿۱۵۰﴾ |
[موسى] گفت پروردگارا من و برادرم را بیامرز و ما را در [پناه] رحمتخود درآور و تو مهربانترین مهربانانى (۱۵۱) | | قَالَ رَبِّ اغْفِرْ لِی وَلأَخِی وَأَدْخِلْنَا فِی رَحْمَتِکَ وَأَنتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ ﴿۱۵۱﴾ |
آرى
کسانى که گوساله را [به پرستش] گرفتند به زودى خشمى از پروردگارشان و ذلتى
در زندگى دنیا به ایشان خواهد رسید و ما این گونه دروغپردازان را کیفر
مىدهیم (۱۵۲) | | إِنَّ
الَّذِینَ اتَّخَذُواْ الْعِجْلَ سَیَنَالُهُمْ غَضَبٌ مِّن رَّبِّهِمْ
وَذِلَّةٌ فِی الْحَیاةِ الدُّنْیَا وَکَذَلِکَ نَجْزِی الْمُفْتَرِینَ ﴿۱۵۲﴾ |
و[لى] کسانى که مرتکب گناهان شدند آنگاه توبه کردند و ایمان آوردند قطعا پروردگار تو پس از آن آمرزنده مهربان خواهد بود (۱۵۳) | | وَالَّذِینَ عَمِلُواْ السَّیِّئَاتِ ثُمَّ تَابُواْ مِن بَعْدِهَا وَآمَنُواْ إِنَّ رَبَّکَ مِن بَعْدِهَا لَغَفُورٌ رَّحِیمٌ ﴿۱۵۳﴾ |
و چون خشم موسى فرو نشست الواح را برگرفت و در رونویس آن براى کسانى که از پروردگارشان بیمناک بودند هدایت و رحمتى بود (۱۵۴) | | وَلَمَّا
سَکَتَ عَن مُّوسَى الْغَضَبُ أَخَذَ الأَلْوَاحَ وَفِی نُسْخَتِهَا هُدًى
وَرَحْمَةٌ لِّلَّذِینَ هُمْ لِرَبِّهِمْ یَرْهَبُونَ ﴿۱۵۴﴾ |
و
موسى از میان قوم خود هفتاد مرد براى میعاد ما برگزید و چون زلزله آنان را
فرو گرفت گفت پروردگارا اگر مىخواستى آنان را و مرا پیش از این هلاک
مىساختى آیا ما را به [سزاى] آنچه کمخردان ما کردهاند هلاک مىکنى این
جز آزمایش تو نیست هر که را بخواهى به وسیله آن گمراه و هر که را بخواهى
هدایت مىکنى تو سرور مایى پس ما را بیامرز و به ما رحم کن و تو بهترین
آمرزندگانى (۱۵۵) | | وَاخْتَارَ
مُوسَى قَوْمَهُ سَبْعِینَ رَجُلًا لِّمِیقَاتِنَا فَلَمَّا أَخَذَتْهُمُ
الرَّجْفَةُ قَالَ رَبِّ لَوْ شِئْتَ أَهْلَکْتَهُم مِّن قَبْلُ
وَإِیَّایَ أَتُهْلِکُنَا بِمَا فَعَلَ السُّفَهَاء مِنَّا إِنْ هِیَ
إِلاَّ فِتْنَتُکَ تُضِلُّ بِهَا مَن تَشَاء وَتَهْدِی مَن تَشَاء أَنتَ
وَلِیُّنَا فَاغْفِرْ لَنَا وَارْحَمْنَا وَأَنتَ خَیْرُ الْغَافِرِینَ ﴿۱۵۵﴾ |
و
براى ما در این دنیا نیکى مقرر فرما و در آخرت [نیز] زیرا که ما به سوى تو
بازگشتهایم فرمود عذاب خود را به هر کس بخواهم مىرسانم و رحمتم همه چیز
را فرا گرفته است و به زودى آن را براى کسانى که پرهیزگارى مىکنند و زکات
مىدهند و آنان که به آیات ما ایمان مىآورند مقرر مىدارم (۱۵۶) | | وَاکْتُبْ
لَنَا فِی هَذِهِ الدُّنْیَا حَسَنَةً وَفِی الآخِرَةِ إِنَّا هُدْنَا
إِلَیْکَ قَالَ عَذَابِی أُصِیبُ بِهِ مَنْ أَشَاء وَرَحْمَتِی وَسِعَتْ
کُلَّ شَیْءٍ فَسَأَکْتُبُهَا لِلَّذِینَ یَتَّقُونَ وَیُؤْتُونَ
الزَّکَاةَ وَالَّذِینَ هُم بِآیَاتِنَا یُؤْمِنُونَ ﴿۱۵۶﴾ |
همانان
که از این فرستاده پیامبر درس نخوانده که [نام] او را نزد خود در تورات و
انجیل نوشته مىیابند پیروى مىکنند [همان پیامبرى که] آنان را به کار
پسندیده فرمان مىدهد و از کار ناپسند باز مىدارد و براى آنان چیزهاى
پاکیزه را حلال و چیزهاى ناپاک را بر ایشان حرام مىگرداند و از [دوش]
آنان قید و بندهایى را که بر ایشان بوده است برمىدارد پس کسانى که به او
ایمان آوردند و بزرگش داشتند و یاریش کردند و نورى را که با او نازل شده
است پیروى کردند آنان همان رستگارانند (۱۵۷) | | الَّذِینَ
یَتَّبِعُونَ الرَّسُولَ النَّبِیَّ الأُمِّیَّ الَّذِی یَجِدُونَهُ
مَکْتُوبًا عِندَهُمْ فِی التَّوْرَاةِ وَالإِنْجِیلِ یَأْمُرُهُم
بِالْمَعْرُوفِ وَیَنْهَاهُمْ عَنِ الْمُنکَرِ وَیُحِلُّ لَهُمُ
الطَّیِّبَاتِ وَیُحَرِّمُ عَلَیْهِمُ الْخَبَآئِثَ وَیَضَعُ عَنْهُمْ
إِصْرَهُمْ وَالأَغْلاَلَ الَّتِی کَانَتْ عَلَیْهِمْ فَالَّذِینَ
آمَنُواْ بِهِ وَعَزَّرُوهُ وَنَصَرُوهُ وَاتَّبَعُواْ النُّورَ الَّذِیَ
أُنزِلَ مَعَهُ أُوْلَئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ ﴿۱۵۷﴾ |
بگو
اى مردم من پیامبر خدا به سوى همه شما هستم همان [خدایى] که فرمانروایى
آسمانها و زمین از آن اوست هیچ معبودى جز او نیست که زنده مىکند و
مىمیراند پس به خدا و فرستاده او که پیامبر درسنخواندهاى است که به خدا
و کلمات او ایمان دارد بگروید و او را پیروى کنید امید که هدایتشوید (۱۵۸) | | قُلْ
یَا أَیُّهَا النَّاسُ إِنِّی رَسُولُ اللّهِ إِلَیْکُمْ جَمِیعًا الَّذِی
لَهُ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ لا إِلَهَ إِلاَّ هُوَ یُحْیِی
وَیُمِیتُ فَآمِنُواْ بِاللّهِ وَرَسُولِهِ النَّبِیِّ الأُمِّیِّ الَّذِی
یُؤْمِنُ بِاللّهِ وَکَلِمَاتِهِ وَاتَّبِعُوهُ لَعَلَّکُمْ تَهْتَدُونَ ﴿۱۵۸﴾ |
و از میان قوم موسى جماعتى هستند که به حق راهنمایى مىکنند و به حق داورى مىنمایند (۱۵۹) | | وَمِن قَوْمِ مُوسَى أُمَّةٌ یَهْدُونَ بِالْحَقِّ وَبِهِ یَعْدِلُونَ ﴿۱۵۹﴾ |
و
آنان را به دوازده عشیره که هر یک امتى بودند تقسیم کردیم و به موسى وقتى
قومش از او آب خواستند وحى کردیم که با عصایت بر آن تخته سنگ بزن پس از آن
دوازده چشمه جوشید هر گروهى آبشخور خود را بشناخت و ابر را بر فراز آنان
سایبان کردیم و گزانگبین و بلدرچین بر ایشان فرو فرستادیم از چیزهاى
پاکیزهاى که روزیتان کردهایم بخورید و بر ما ستم نکردند لیکن بر خودشان
ستم مىکردند (۱۶۰) | | وَقَطَّعْنَاهُمُ
اثْنَتَیْ عَشْرَةَ أَسْبَاطًا أُمَمًا وَأَوْحَیْنَا إِلَى مُوسَى إِذِ
اسْتَسْقَاهُ قَوْمُهُ أَنِ اضْرِب بِّعَصَاکَ الْحَجَرَ فَانبَجَسَتْ
مِنْهُ اثْنَتَا عَشْرَةَ عَیْنًا قَدْ عَلِمَ کُلُّ أُنَاسٍ
مَّشْرَبَهُمْ وَظَلَّلْنَا عَلَیْهِمُ الْغَمَامَ وَأَنزَلْنَا
عَلَیْهِمُ الْمَنَّ وَالسَّلْوَى کُلُواْ مِن طَیِّبَاتِ مَا
رَزَقْنَاکُمْ وَمَا ظَلَمُونَا وَلَکِن کَانُواْ أَنفُسَهُمْ یَظْلِمُونَ
﴿۱۶۰﴾ |
و
[یاد کن] هنگامى را که بدیشان گفته شد در این شهر سکونت گزینید و از آن هر
جا که خواستید بخورید و بگویید [خداوندا] گناهان ما را فرو ریز و
سجدهکنان از دروازه [شهر] درآیید تا گناهان شما را بر شما ببخشاییم [و]
به زودى بر [اجر] نیکوکاران بیفزاییم (۱۶۱) | | وَإِذْ
قِیلَ لَهُمُ اسْکُنُواْ هَذِهِ الْقَرْیَةَ وَکُلُواْ مِنْهَا حَیْثُ
شِئْتُمْ وَقُولُواْ حِطَّةٌ وَادْخُلُواْ الْبَابَ سُجَّدًا نَّغْفِرْ
لَکُمْ خَطِیئَاتِکُمْ سَنَزِیدُ الْمُحْسِنِینَ ﴿۱۶۱﴾ |
پس
کسانى از آنان که ستم کردند سخنى را که به ایشان گفته شده بود به سخن
دیگرى تبدیل کردند پس به سزاى آنکه ستم مىورزیدند عذابى از آسمان بر آنان
فرو فرستادیم (۱۶۲) | | فَبَدَّلَ
الَّذِینَ ظَلَمُواْ مِنْهُمْ قَوْلًا غَیْرَ الَّذِی قِیلَ لَهُمْ
فَأَرْسَلْنَا عَلَیْهِمْ رِجْزًا مِّنَ السَّمَاءِ بِمَا کَانُواْ
یَظْلِمُونَ ﴿۱۶۲﴾ |
و
از اهالى آن شهرى که کنار دریا بود از ایشان جویا شو آنگاه که به [حکم]
روز شنبه تجاوز مىکردند آنگاه که روز شنبه آنان ماهیهایشان روى آب
مىآمدند و روزهاى غیر شنبه به سوى آنان نمىآمدند این گونه ما آنان را به
سبب آنکه نافرمانى مىکردند مىآزمودیم (۱۶۳) | | واَسْأَلْهُمْ
عَنِ الْقَرْیَةِ الَّتِی کَانَتْ حَاضِرَةَ الْبَحْرِ إِذْ یَعْدُونَ فِی
السَّبْتِ إِذْ تَأْتِیهِمْ حِیتَانُهُمْ یَوْمَ سَبْتِهِمْ شُرَّعًا
وَیَوْمَ لاَ یَسْبِتُونَ لاَ تَأْتِیهِمْ کَذَلِکَ نَبْلُوهُم بِمَا
کَانُوا یَفْسُقُونَ ﴿۱۶۳﴾ |
و
آنگاه که گروهى از ایشان گفتند براى چه قومى را که خدا هلاککننده ایشان
استیا آنان را به عذابى سخت عذاب خواهد کرد پند مىدهید گفتند تا معذرتى
پیش پروردگارتان باشد و شاید که آنان پرهیزگارى کنند (۱۶۴) | | وَإِذَ
قَالَتْ أُمَّةٌ مِّنْهُمْ لِمَ تَعِظُونَ قَوْمًا اللّهُ مُهْلِکُهُمْ
أَوْ مُعَذِّبُهُمْ عَذَابًا شَدِیدًا قَالُواْ مَعْذِرَةً إِلَى
رَبِّکُمْ وَلَعَلَّهُمْ یَتَّقُونَ ﴿۱۶۴﴾ |
پس
هنگامى که آنچه را بدان تذکر داده شده بودند از یاد بردند کسانى را که از
[کار] بد باز مىداشتند نجات دادیم و کسانى را که ستم کردند به سزاى آنکه
نافرمانى مىکردند به عذابى شدید گرفتار کردیم (۱۶۵) | | فَلَمَّا
نَسُواْ مَا ذُکِّرُواْ بِهِ أَنجَیْنَا الَّذِینَ یَنْهَوْنَ عَنِ
السُّوءِ وَأَخَذْنَا الَّذِینَ ظَلَمُواْ بِعَذَابٍ بَئِیسٍ بِمَا
کَانُواْ یَفْسُقُونَ ﴿۱۶۵﴾ |
و چون از آنچه از آن نهى شده بودند سرپیچى کردند به آنان گفتیم بوزینگانى راندهشده باشید (۱۶۶) | | فَلَمَّا عَتَوْاْ عَن مَّا نُهُواْ عَنْهُ قُلْنَا لَهُمْ کُونُواْ قِرَدَةً خَاسِئِینَ ﴿۱۶۶﴾ |
و
[یاد کن] هنگامى را که پروردگارت اعلام داشت که تا روز قیامت بر آنان
[=یهودیان] کسانى را خواهد گماشت که بدیشان عذاب سخت بچشانند آرى پروردگار
تو زودکیفر است و همو آمرزنده بسیار مهربان است (۱۶۷) | | وَإِذْ
تَأَذَّنَ رَبُّکَ لَیَبْعَثَنَّ عَلَیْهِمْ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ
مَن یَسُومُهُمْ سُوءَ الْعَذَابِ إِنَّ رَبَّکَ لَسَرِیعُ الْعِقَابِ
وَإِنَّهُ لَغَفُورٌ رَّحِیمٌ ﴿۱۶۷﴾ |
و
آنان را در زمین به صورت گروههایى پراکنده ساختیم برخى از آنان درستکارند
و برخى از آنان جز اینند و آنها را به خوشیها و ناخوشیها آزمودیم باشد که
ایشان بازگردند (۱۶۸) | | وَقَطَّعْنَاهُمْ
فِی الأَرْضِ أُمَمًا مِّنْهُمُ الصَّالِحُونَ وَمِنْهُمْ دُونَ ذَلِکَ
وَبَلَوْنَاهُمْ بِالْحَسَنَاتِ وَالسَّیِّئَاتِ لَعَلَّهُمْ یَرْجِعُونَ ﴿۱۶۸﴾ |
آنگاه
بعد از آنان جانشینانى وارث کتاب [آسمانى] شدند که متاع این دنیاى پست را
مىگیرند و مىگویند بخشیده خواهیم شد و اگر متاعى مانند آن به ایشان برسد
[باز] آن را مىستانند آیا از آنان پیمان کتاب [آسمانى] گرفته نشده که جز
به حق نسبت به خدا سخن نگویند با اینکه آنچه را که در آن [کتاب] است
آموختهاند و سراى آخرت براى کسانى که پروا پیشه مىکنند بهتر است آیا باز
تعقل نمىکنید (۱۶۹) | | فَخَلَفَ
مِن بَعْدِهِمْ خَلْفٌ وَرِثُواْ الْکِتَابَ یَأْخُذُونَ عَرَضَ هَذَا
الأدْنَى وَیَقُولُونَ سَیُغْفَرُ لَنَا وَإِن یَأْتِهِمْ عَرَضٌ
مِّثْلُهُ یَأْخُذُوهُ أَلَمْ یُؤْخَذْ عَلَیْهِم مِّیثَاقُ الْکِتَابِ
أَن لاَّ یِقُولُواْ عَلَى اللّهِ إِلاَّ الْحَقَّ وَدَرَسُواْ مَا فِیهِ
وَالدَّارُ الآخِرَةُ خَیْرٌ لِّلَّذِینَ یَتَّقُونَ أَفَلاَ تَعْقِلُونَ ﴿۱۶۹﴾ |
و کسانى که به کتاب [آسمانى] چنگ درمىزنند و نماز برپا داشتهاند [بدانند که] ما اجر درستکاران را تباه نخواهیم کرد (۱۷۰) | | وَالَّذِینَ یُمَسَّکُونَ بِالْکِتَابِ وَأَقَامُواْ الصَّلاَةَ إِنَّا لاَ نُضِیعُ أَجْرَ الْمُصْلِحِینَ ﴿۱۷۰﴾ |
و
[یاد کن] هنگامى را که کوه [طور] را بر فرازشان سایبانآسا برافراشتیم و
چنان پنداشتند که [کوه] بر سرشان فرو خواهد افتاد [و گفتیم] آنچه را که به
شما دادهایم به جد و جهد بگیرید و آنچه را در آن است به یاد داشته باشید
شاید که پرهیزگار شوید (۱۷۱) | | وَإِذ
نَتَقْنَا الْجَبَلَ فَوْقَهُمْ کَأَنَّهُ ظُلَّةٌ وَظَنُّواْ أَنَّهُ
وَاقِعٌ بِهِمْ خُذُواْ مَا آتَیْنَاکُم بِقُوَّةٍ وَاذْکُرُواْ مَا فِیهِ
لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ ﴿۱۷۱﴾ |
و
هنگامى را که پروردگارت از پشت فرزندان آدم ذریه آنان را برگرفت و ایشان
را بر خودشان گواه ساخت که آیا پروردگار شما نیستم گفتند چرا گواهى دادیم
تا مبادا روز قیامت بگویید ما از این [امر] غافل بودیم (۱۷۲) | | وَإِذْ
أَخَذَ رَبُّکَ مِن بَنِی آدَمَ مِن ظُهُورِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ
وَأَشْهَدَهُمْ عَلَى أَنفُسِهِمْ أَلَسْتُ بِرَبِّکُمْ قَالُواْ بَلَى
شَهِدْنَا أَن تَقُولُواْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ إِنَّا کُنَّا عَنْ هَذَا
غَافِلِینَ ﴿۱۷۲﴾ |
یا
بگویید پدران ما پیش از این مشرک بودهاند و ما فرزندانى پس از ایشان
بودیم آیا ما را به خاطر آنچه باطلاندیشان انجام دادهاند هلاک مىکنى (۱۷۳) | | أَوْ
تَقُولُواْ إِنَّمَا أَشْرَکَ آبَاؤُنَا مِن قَبْلُ وَکُنَّا ذُرِّیَّةً
مِّن بَعْدِهِمْ أَفَتُهْلِکُنَا بِمَا فَعَلَ الْمُبْطِلُونَ ﴿۱۷۳﴾ |
و اینگونه آیات [خود] را به تفصیل بیان مىکنیم و باشد که آنان [به سوى حق] بازگردند (۱۷۴) | | وَکَذَلِکَ نُفَصِّلُ الآیَاتِ وَلَعَلَّهُمْ یَرْجِعُونَ ﴿۱۷۴﴾ |
و خبر آن کس را که آیات خود را به او داده بودیم براى آنان بخوان که از آن عارى گشت آنگاه شیطان او را دنبال کرد و از گمراهان شد (۱۷۵) | | وَاتْلُ عَلَیْهِمْ نَبَأَ الَّذِیَ آتَیْنَاهُ آیَاتِنَا فَانسَلَخَ مِنْهَا فَأَتْبَعَهُ الشَّیْطَانُ فَکَانَ مِنَ الْغَاوِینَ ﴿۱۷۵﴾ |
و
اگر مىخواستیم قدر او را به وسیله آن [آیات] بالا مىبردیم اما او به
زمین [=دنیا] گرایید و از هواى نفس خود پیروى کرد از این رو داستانش چون
داستان سگ است [که] اگر بر آن حملهور شوى زبان از کام برآورد و اگر آن را
رها کنى [باز هم] زبان از کام برآورد این مثل آن گروهى است که آیات ما را
تکذیب کردند پس این داستان را [براى آنان] حکایت کن شاید که آنان بیندیشند
(۱۷۶) | | وَلَوْ
شِئْنَا لَرَفَعْنَاهُ بِهَا وَلَکِنَّهُ أَخْلَدَ إِلَى الأَرْضِ
وَاتَّبَعَ هَوَاهُ فَمَثَلُهُ کَمَثَلِ الْکَلْبِ إِن تَحْمِلْ عَلَیْهِ
یَلْهَثْ أَوْ تَتْرُکْهُ یَلْهَث ذَّلِکَ مَثَلُ الْقَوْمِ الَّذِینَ
کَذَّبُواْ بِآیَاتِنَا فَاقْصُصِ الْقَصَصَ لَعَلَّهُمْ یَتَفَکَّرُونَ ﴿۱۷۶﴾ |
چه زشت است داستان گروهى که آیات ما را تکذیب و به خود ستم مىنمودند (۱۷۷) | | سَاء مَثَلًا الْقَوْمُ الَّذِینَ کَذَّبُواْ بِآیَاتِنَا وَأَنفُسَهُمْ کَانُواْ یَظْلِمُونَ ﴿۱۷۷﴾ |
هر که را خدا هدایت کند او راهیافته است و کسانى را که گمراه نماید آنان خود زیانکارانند (۱۷۸) | | مَن یَهْدِ اللّهُ فَهُوَ الْمُهْتَدِی وَمَن یُضْلِلْ فَأُوْلَئِکَ هُمُ الْخَاسِرُونَ ﴿۱۷۸﴾ |
و
در حقیقت بسیارى از جنیان و آدمیان را براى دوزخ آفریدهایم [چرا که]
دلهایى دارند که با آن [حقایق را] دریافت نمىکنند و چشمانى دارند که با
آنها نمىبینند و گوشهایى دارند که با آنها نمىشنوند آنان همانند
چهارپایان بلکه گمراهترند [آرى] آنها همان غافلماندگانند (۱۷۹) | | وَلَقَدْ
ذَرَأْنَا لِجَهَنَّمَ کَثِیرًا مِّنَ الْجِنِّ وَالإِنسِ لَهُمْ قُلُوبٌ
لاَّ یَفْقَهُونَ بِهَا وَلَهُمْ أَعْیُنٌ لاَّ یُبْصِرُونَ بِهَا
وَلَهُمْ آذَانٌ لاَّ یَسْمَعُونَ بِهَا أُوْلَئِکَ کَالأَنْعَامِ بَلْ
هُمْ أَضَلُّ أُوْلَئِکَ هُمُ الْغَافِلُونَ ﴿۱۷۹﴾ |
و
نامهاى نیکو به خدا اختصاص دارد پس او را با آنها بخوانید و کسانى را که
در مورد نامهاى او به کژى مىگرایند رها کنید زودا که به [سزاى] آنچه
انجام مىدادند کیفر خواهند یافت (۱۸۰) | | وَلِلّهِ
الأَسْمَاء الْحُسْنَى فَادْعُوهُ بِهَا وَذَرُواْ الَّذِینَ یُلْحِدُونَ
فِی أَسْمَآئِهِ سَیُجْزَوْنَ مَا کَانُواْ یَعْمَلُونَ ﴿۱۸۰﴾ |
و از میان کسانى که آفریدهایم گروهى هستند که به حق هدایت مىکنند و به حق داورى مىنمایند (۱۸۱) | | وَمِمَّنْ خَلَقْنَا أُمَّةٌ یَهْدُونَ بِالْحَقِّ وَبِهِ یَعْدِلُونَ ﴿۱۸۱﴾ |
و کسانى که آیات ما را تکذیب کردند به تدریج از جایى که نمىدانند گریبانشان را خواهیم گرفت (۱۸۲) | | وَالَّذِینَ کَذَّبُواْ بِآیَاتِنَا سَنَسْتَدْرِجُهُم مِّنْ حَیْثُ لاَ یَعْلَمُونَ ﴿۱۸۲﴾ |
و به آنان مهلت مىدهم که تدبیر من استوار است (۱۸۳) | | وَأُمْلِی لَهُمْ إِنَّ کَیْدِی مَتِینٌ ﴿۱۸۳﴾ |
آیا نیندیشیدهاند که همنشین آنان هیچ جنونى ندارد او جز هشداردهندهاى آشکار نیست (۱۸۴) | | أَوَلَمْ یَتَفَکَّرُواْ مَا بِصَاحِبِهِم مِّن جِنَّةٍ إِنْ هُوَ إِلاَّ نَذِیرٌ مُّبِینٌ ﴿۱۸۴﴾ |
آیا
در ملکوت آسمانها و زمین و هر چیزى که خدا آفریده است ننگریستهاند و
اینکه شاید هنگام مرگشان نزدیک شده باشد پس به کدام سخن بعد از قرآن ایمان
مىآورند (۱۸۵) | | أَوَلَمْ
یَنظُرُواْ فِی مَلَکُوتِ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ وَمَا خَلَقَ اللّهُ
مِن شَیْءٍ وَأَنْ عَسَى أَن یَکُونَ قَدِ اقْتَرَبَ أَجَلُهُمْ فَبِأَیِّ
حَدِیثٍ بَعْدَهُ یُؤْمِنُونَ ﴿۱۸۵﴾ |
هر که را خداوند گمراه کند براى او هیچ رهبرى نیست و آنان را در طغیانشان سرگردان وا مىگذارد (۱۸۶) | | مَن یُضْلِلِ اللّهُ فَلاَ هَادِیَ لَهُ وَیَذَرُهُمْ فِی طُغْیَانِهِمْ یَعْمَهُونَ ﴿۱۸۶﴾ |
از
تو در باره قیامت مىپرسند [که] وقوع آن چه وقت است بگو علم آن تنها نزد
پروردگار من است جز او [هیچ کس] آن را به موقع خود آشکار نمىگرداند [این
حادثه] بر آسمانها و زمین گران است جز ناگهان به شما نمىرسد [باز] از تو
مىپرسند گویا تو از [زمان وقوع] آن آگاهى بگو علم آن تنها نزد خداست ولى
بیشتر مردم نمىدانند (۱۸۷) | | یَسْأَلُونَکَ
عَنِ السَّاعَةِ أَیَّانَ مُرْسَاهَا قُلْ إِنَّمَا عِلْمُهَا عِندَ
رَبِّی لاَ یُجَلِّیهَا لِوَقْتِهَا إِلاَّ هُوَ ثَقُلَتْ فِی
السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ لاَ تَأْتِیکُمْ إِلاَّ بَغْتَةً یَسْأَلُونَکَ
کَأَنَّکَ حَفِیٌّ عَنْهَا قُلْ إِنَّمَا عِلْمُهَا عِندَ اللّهِ
وَلَکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لاَ یَعْلَمُونَ ﴿۱۸۷﴾ |
بگو
جز آنچه خدا بخواهد براى خودم اختیار سود و زیانى ندارم و اگر غیب
مىدانستم قطعا خیر بیشترى مىاندوختم و هرگز به من آسیبى نمىرسید من جز
بیمدهنده و بشارتگر براى گروهى که ایمان مىآورند نیستم (۱۸۸) | | قُل
لاَّ أَمْلِکُ لِنَفْسِی نَفْعًا وَلاَ ضَرًّا إِلاَّ مَا شَاء اللّهُ
وَلَوْ کُنتُ أَعْلَمُ الْغَیْبَ لاَسْتَکْثَرْتُ مِنَ الْخَیْرِ وَمَا
مَسَّنِیَ السُّوءُ إِنْ أَنَاْ إِلاَّ نَذِیرٌ وَبَشِیرٌ لِّقَوْمٍ
یُؤْمِنُونَ ﴿۱۸۸﴾ |
اوست
آن کس که شما را از نفس واحدى آفرید و جفت وى را از آن پدید آورد تا بدان
آرام گیرد پس چون [آدم] با او [حوا] درآمیخت باردار شد بارى سبک و [چندى]
با آن [بار سبک] گذرانید و چون سنگینبار شد خدا پروردگار خود را خواندند
که اگر به ما [فرزندى] شایسته عطا کنى قطعا از سپاسگزاران خواهیم بود (۱۸۹) | | هُوَ
الَّذِی خَلَقَکُم مِّن نَّفْسٍ وَاحِدَةٍ وَجَعَلَ مِنْهَا زَوْجَهَا
لِیَسْکُنَ إِلَیْهَا فَلَمَّا تَغَشَّاهَا حَمَلَتْ حَمْلًا خَفِیفًا
فَمَرَّتْ بِهِ فَلَمَّا أَثْقَلَت دَّعَوَا اللّهَ رَبَّهُمَا لَئِنْ
آتَیْتَنَا صَالِحًا لَّنَکُونَنَّ مِنَ الشَّاکِرِینَ ﴿۱۸۹﴾ |
و
چون به آن دو [فرزندى] شایسته داد در آنچه [خدا] به ایشان داده بود براى
او شریکانى قرار دادند و خدا از آنچه [با او] شریک مىگردانند برتر است (۱۹۰) | | فَلَمَّا آتَاهُمَا صَالِحًا جَعَلاَ لَهُ شُرَکَاء فِیمَا آتَاهُمَا فَتَعَالَى اللّهُ عَمَّا یُشْرِکُونَ ﴿۱۹۰﴾ |
آیا موجوداتى را [با او] شریک مىگردانند که چیزى را نمىآفرینند و خودشان مخلوقند (۱۹۱) | | أَیُشْرِکُونَ مَا لاَ یَخْلُقُ شَیْئًا وَهُمْ یُخْلَقُونَ ﴿۱۹۱﴾ |
و نمىتوانند آنان را یارى کنند و نه خویشتن را یارى دهند (۱۹۲) | | وَلاَ یَسْتَطِیعُونَ لَهُمْ نَصْرًا وَلاَ أَنفُسَهُمْ یَنصُرُونَ ﴿۱۹۲﴾ |
و اگر آنها را به [راه] هدایت فراخوانید از شما پیروى نمىکنند چه آنها را بخوانید یا خاموش بمانید براى شما یکسان است (۱۹۳) | | وَإِن تَدْعُوهُمْ إِلَى الْهُدَى لاَ یَتَّبِعُوکُمْ سَوَاء عَلَیْکُمْ أَدَعَوْتُمُوهُمْ أَمْ أَنتُمْ صَامِتُونَ ﴿۱۹۳﴾ |
در
حقیقت کسانى را که به جاى خدا مىخوانید بندگانى امثال شما هستند پس آنها
را [در گرفتاریها] بخوانید اگر راست مىگویید باید شما را اجابت کنند (۱۹۴) | | إِنَّ الَّذِینَ تَدْعُونَ مِن دُونِ اللّهِ عِبَادٌ أَمْثَالُکُمْ فَادْعُوهُمْ فَلْیَسْتَجِیبُواْ لَکُمْ إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ ﴿۱۹۴﴾ |
آیا
آنها پاهایى دارند که با آن راه بروند یا دستهایى دارند که با آن کارى
انجام دهند یا چشمهایى دارند که با آن بنگرند یا گوشهایى دارند که با آن
بشنوند بگو شریکان خود را بخوانید سپس در باره من حیله به کار برید و مرا
مهلت مدهید (۱۹۵) | | أَلَهُمْ
أَرْجُلٌ یَمْشُونَ بِهَا أَمْ لَهُمْ أَیْدٍ یَبْطِشُونَ بِهَا أَمْ
لَهُمْ أَعْیُنٌ یُبْصِرُونَ بِهَا أَمْ لَهُمْ آذَانٌ یَسْمَعُونَ بِهَا
قُلِ ادْعُواْ شُرَکَاءکُمْ ثُمَّ کِیدُونِ فَلاَ تُنظِرُونِ ﴿۱۹۵﴾ |
بىتردید سرور من آن خدایى است که قرآن را فرو فرستاده و همو دوستدار شایستگان است (۱۹۶) | | إِنَّ وَلِیِّیَ اللّهُ الَّذِی نَزَّلَ الْکِتَابَ وَهُوَ یَتَوَلَّى الصَّالِحِینَ ﴿۱۹۶﴾ |
و کسانى را که به جاى او مىخوانید نمىتوانند شما را یارى کنند و نه خویشتن را یارى دهند (۱۹۷) | | وَالَّذِینَ تَدْعُونَ مِن دُونِهِ لاَ یَسْتَطِیعُونَ نَصْرَکُمْ وَلآ أَنفُسَهُمْ یَنْصُرُونَ ﴿۱۹۷﴾ |
و اگر آنها را به [راه] هدایت فرا خوانید نمىشنوند و آنها را مىبینى که به سوى تو مىنگرند در حالى که نمىبینند (۱۹۸) | | وَإِن تَدْعُوهُمْ إِلَى الْهُدَى لاَ یَسْمَعُواْ وَتَرَاهُمْ یَنظُرُونَ إِلَیْکَ وَهُمْ لاَ یُبْصِرُونَ ﴿۱۹۸﴾ |
گذشت پیشه کن و به [کار] پسندیده فرمان ده و از نادانان رخ برتاب (۱۹۹) | | خُذِ الْعَفْوَ وَأْمُرْ بِالْعُرْفِ وَأَعْرِضْ عَنِ الْجَاهِلِینَ ﴿۱۹۹﴾ |
و اگر از شیطان وسوسهاى به تو رسد به خدا پناه بر زیرا که او شنواى داناست (۲۰۰) | | وَإِمَّا یَنزَغَنَّکَ مِنَ الشَّیْطَانِ نَزْغٌ فَاسْتَعِذْ بِاللّهِ إِنَّهُ سَمِیعٌ عَلِیمٌ ﴿۲۰۰﴾ |
در حقیقت کسانى که [از خدا] پروا دارند چون وسوسهاى از جانب شیطان بدیشان رسد [خدا را] به یاد آورند و بناگاه بینا شوند (۲۰۱) | | إِنَّ الَّذِینَ اتَّقَواْ إِذَا مَسَّهُمْ طَائِفٌ مِّنَ الشَّیْطَانِ تَذَکَّرُواْ فَإِذَا هُم مُّبْصِرُونَ ﴿۲۰۱﴾ |
و یارانشان آنان را به گمراهى مىکشانند و کوتاهى نمىکنند (۲۰۲) | | وَإِخْوَانُهُمْ یَمُدُّونَهُمْ فِی الْغَیِّ ثُمَّ لاَ یُقْصِرُونَ ﴿۲۰۲﴾ |
و
هر گاه براى آنان آیاتى نیاورى مىگویند چرا آن را خود برنگزیدى بگو من
فقط آنچه را که از پروردگارم به من وحى مىشود پیروى مىکنم این [قرآن]
رهنمودى است از جانب پروردگار شما و براى گروهى که ایمان مىآورند هدایت و
رحمتى است (۲۰۳) | | وَإِذَا
لَمْ تَأْتِهِم بِآیَةٍ قَالُواْ لَوْلاَ اجْتَبَیْتَهَا قُلْ إِنَّمَا
أَتَّبِعُ مَا یِوحَى إِلَیَّ مِن رَّبِّی هَذَا بَصَآئِرُ مِن رَّبِّکُمْ
وَهُدًى وَرَحْمَةٌ لِّقَوْمٍ یُؤْمِنُونَ ﴿۲۰۳﴾ |
و چون قرآن خوانده شود گوش بدان فرا دارید و خاموش مانید امید که بر شما رحمت آید (۲۰۴) | | وَإِذَا قُرِئَ الْقُرْآنُ فَاسْتَمِعُواْ لَهُ وَأَنصِتُواْ لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ ﴿۲۰۴﴾ |
و در دل خویش پروردگارت را بامدادان و شامگاهان با تضرع و ترس بىصداى بلند یاد کن و از غافلان مباش (۲۰۵) | | وَاذْکُر
رَّبَّکَ فِی نَفْسِکَ تَضَرُّعًا وَخِیفَةً وَدُونَ الْجَهْرِ مِنَ
الْقَوْلِ بِالْغُدُوِّ وَالآصَالِ وَلاَ تَکُن مِّنَ الْغَافِلِینَ ﴿۲۰۵﴾ |
به یقین کسانى که نزد پروردگار تو هستند از پرستش او تکبر نمىورزند و او را به پاکى مىستایند و براى او سجده مىکنند (۲۰۶) | | إِنَّ الَّذِینَ عِندَ رَبِّکَ لاَ یَسْتَکْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِهِ وَیُسَبِّحُونَهُ وَلَهُ یَسْجُدُونَ ﴿۲۰۶﴾ |
سوره ۸: الأنفال
به نام خداوند رحمتگر مهربان
[اى
پیامبر] از تو در باره غنایم جنگى مىپرسند بگو غنایم جنگى اختصاص به خدا
و فرستاده [او] دارد پس از خدا پروا دارید و با یکدیگر سازش نمایید و اگر
ایمان دارید از خدا و پیامبرش اطاعت کنید (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
یَسْأَلُونَکَ
عَنِ الأَنفَالِ قُلِ الأَنفَالُ لِلّهِ وَالرَّسُولِ فَاتَّقُواْ اللّهَ
وَأَصْلِحُواْ ذَاتَ بِیْنِکُمْ وَأَطِیعُواْ اللّهَ وَرَسُولَهُ إِن
کُنتُم مُّؤْمِنِینَ ﴿۱﴾
|
مؤمنان
همان کسانىاند که چون خدا یاد شود دلهایشان بترسد و چون آیات او بر آنان
خوانده شود بر ایمانشان بیفزاید و بر پروردگار خود توکل مىکنند (۲) | | إِنَّمَا
الْمُؤْمِنُونَ الَّذِینَ إِذَا ذُکِرَ اللّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ
وَإِذَا تُلِیَتْ عَلَیْهِمْ آیَاتُهُ زَادَتْهُمْ إِیمَانًا وَعَلَى
رَبِّهِمْ یَتَوَکَّلُونَ ﴿۲﴾ |
همانان که نماز را به پا مىدارند و از آنچه به ایشان روزى دادهایم انفاق مىکنند (۳) | | الَّذِینَ یُقِیمُونَ الصَّلاَةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ یُنفِقُونَ ﴿۳﴾ |
آنان هستند که حقا مؤمنند براى آنان نزد پروردگارشان درجات و آمرزش و روزى نیکو خواهد بود (۴) | | أُوْلَئِکَ هُمُ الْمُؤْمِنُونَ حَقًّا لَّهُمْ دَرَجَاتٌ عِندَ رَبِّهِمْ وَمَغْفِرَةٌ وَرِزْقٌ کَرِیمٌ ﴿۴﴾ |
همان گونه که پروردگارت تو را از خانهات به حق بیرون آورد و حال آنکه دستهاى از مؤمنان سخت کراهت داشتند (۵) | | کَمَا أَخْرَجَکَ رَبُّکَ مِن بَیْتِکَ بِالْحَقِّ وَإِنَّ فَرِیقًا مِّنَ الْمُؤْمِنِینَ لَکَارِهُونَ ﴿۵﴾ |
با تو در باره حق بعد از آنکه روشن گردید مجادله مىکنند گویى که آنان را به سوى مرگ مىرانند و ایشان [بدان] مىنگرند (۶) | | یُجَادِلُونَکَ فِی الْحَقِّ بَعْدَ مَا تَبَیَّنَ کَأَنَّمَا یُسَاقُونَ إِلَى الْمَوْتِ وَهُمْ یَنظُرُونَ ﴿۶﴾ |
و
[به یاد آورید] هنگامى را که خدا یکى از دو دسته [کاروان تجارتى قریش یا
سپاه ابوسفیان] را به شما وعده داد که از آن شما باشد و شما دوست داشتید
که دسته بىسلاح براى شما باشد و[لى] خدا مىخواستحق [=اسلام] را با
کلمات خود ثابت و کافران را ریشهکن کند (۷) | | وَإِذْ
یَعِدُکُمُ اللّهُ إِحْدَى الطَّائِفَتِیْنِ أَنَّهَا لَکُمْ وَتَوَدُّونَ
أَنَّ غَیْرَ ذَاتِ الشَّوْکَةِ تَکُونُ لَکُمْ وَیُرِیدُ اللّهُ أَن
یُحِقَّ الحَقَّ بِکَلِمَاتِهِ وَیَقْطَعَ دَابِرَ الْکَافِرِینَ ﴿۷﴾ |
تا حق را ثابت و باطل را نابود گرداند هر چند بزهکاران خوش نداشته باشند (۸) | | لِیُحِقَّ الْحَقَّ وَیُبْطِلَ الْبَاطِلَ وَلَوْ کَرِهَ الْمُجْرِمُونَ ﴿۸﴾ |
[به
یاد آورید] زمانى را که پروردگار خود را به فریاد مىطلبیدید پس دعاى شما
را اجابت کرد که من شما را با هزار فرشته پیاپى یارى خواهم کرد (۹) | | إِذْ تَسْتَغِیثُونَ رَبَّکُمْ فَاسْتَجَابَ لَکُمْ أَنِّی مُمِدُّکُم بِأَلْفٍ مِّنَ الْمَلآئِکَةِ مُرْدِفِینَ ﴿۹﴾ |
و
این [وعده] را خداوند جز نویدى [براى شما] قرار نداد و تا آنکه دلهاى شما
بدان اطمینان یابد و پیروزى جز از نزد خدا نیست که خدا شکست ناپذیر [و]
حکیم است (۱۰) | | وَمَا
جَعَلَهُ اللّهُ إِلاَّ بُشْرَى وَلِتَطْمَئِنَّ بِهِ قُلُوبُکُمْ وَمَا
النَّصْرُ إِلاَّ مِنْ عِندِ اللّهِ إِنَّ اللّهَ عَزِیزٌ حَکِیمٌ ﴿۱۰﴾ |
[به
یاد آورید] هنگامى را که [خدا] خواب سبک آرامشبخشى که از جانب او بود بر
شما مسلط ساخت و از آسمان بارانى بر شما فرو ریزانید تا شما را با آن پاک
گرداند و وسوسه شیطان را از شما بزداید و دلهایتان را محکم سازد و
گامهایتان را بدان استوار دارد (۱۱) | | إِذْ
یُغَشِّیکُمُ النُّعَاسَ أَمَنَةً مِّنْهُ وَیُنَزِّلُ عَلَیْکُم مِّن
السَّمَاء مَاء لِّیُطَهِّرَکُم بِهِ وَیُذْهِبَ عَنکُمْ رِجْزَ
الشَّیْطَانِ وَلِیَرْبِطَ عَلَى قُلُوبِکُمْ وَیُثَبِّتَ بِهِ
الأَقْدَامَ ﴿۱۱﴾ |
هنگامى
که پروردگارت به فرشتگان وحى مى کرد که من با شما هستم پس کسانى را که
ایمان آورده اند ثابتقدم بدارید به زودى در دل کافران وحشتخواهم افکند
پس فراز گردنها را بزنید و همه سرانگشتانشان را قلم کنید (۱۲) | | إِذْ
یُوحِی رَبُّکَ إِلَى الْمَلآئِکَةِ أَنِّی مَعَکُمْ فَثَبِّتُواْ
الَّذِینَ آمَنُواْ سَأُلْقِی فِی قُلُوبِ الَّذِینَ کَفَرُواْ الرَّعْبَ
فَاضْرِبُواْ فَوْقَ الأَعْنَاقِ وَاضْرِبُواْ مِنْهُمْ کُلَّ بَنَانٍ ﴿۱۲﴾ |
این
[کیفر] بدان سبب است که آنان با خدا و پیامبر او به مخالفت برخاستند و هر
کس با خدا و پیامبر او به مخالفت برخیزد قطعا خدا سختکیفر است (۱۳) | | ذَلِکَ بِأَنَّهُمْ شَآقُّواْ اللّهَ وَرَسُولَهُ وَمَن یُشَاقِقِ اللّهَ وَرَسُولَهُ فَإِنَّ اللّهَ شَدِیدُ الْعِقَابِ ﴿۱۳﴾ |
این [عذاب دنیا] را بچشید و [بدانید که] براى کافران عذاب آتش خواهد بود (۱۴) | | ذَلِکُمْ فَذُوقُوهُ وَأَنَّ لِلْکَافِرِینَ عَذَابَ النَّارِ ﴿۱۴﴾ |
اى کسانى که ایمان آوردهاید هر گاه [در میدان نبرد] به کافران برخورد کردید که [به سوى شما] روى مىآورند به آنان پشت مکنید (۱۵) | | یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ إِذَا لَقِیتُمُ الَّذِینَ کَفَرُواْ زَحْفًا فَلاَ تُوَلُّوهُمُ الأَدْبَارَ ﴿۱۵﴾ |
و
هر که در آن هنگام به آنان پشت کند مگر آنکه [هدفش] کنارهگیرى براى نبردى
[مجدد] یا پیوستن به جمعى [دیگر از همرزمانش] باشد قطعا به خشم خدا گرفتار
خواهد شد و جایگاهش دوزخ است و چه بد سرانجامى است (۱۶) | | وَمَن
یُوَلِّهِمْ یَوْمَئِذٍ دُبُرَهُ إِلاَّ مُتَحَرِّفًا لِّقِتَالٍ أَوْ
مُتَحَیِّزًا إِلَى فِئَةٍ فَقَدْ بَاء بِغَضَبٍ مِّنَ اللّهِ وَمَأْوَاهُ
جَهَنَّمُ وَبِئْسَ الْمَصِیرُ ﴿۱۶﴾ |
و
شما آنان را نکشتید بلکه خدا آنان را کشت و چون [ریگ به سوى آنان] افکندى
تو نیفکندى بلکه خدا افکند [آرى خدا چنین کرد تا کافران را مغلوب کند] و
بدین وسیله مؤمنان را به آزمایشى نیکو بیازماید قطعا خدا شنواى داناست (۱۷) | | فَلَمْ
تَقْتُلُوهُمْ وَلَکِنَّ اللّهَ قَتَلَهُمْ وَمَا رَمَیْتَ إِذْ رَمَیْتَ
وَلَکِنَّ اللّهَ رَمَى وَلِیُبْلِیَ الْمُؤْمِنِینَ مِنْهُ بَلاء حَسَنًا
إِنَّ اللّهَ سَمِیعٌ عَلِیمٌ ﴿۱۷﴾ |
[ماجرا] این بود و [بدانید که] خدا نیرنگ کافران را سست مىگرداند (۱۸) | | ذَلِکُمْ وَأَنَّ اللّهَ مُوهِنُ کَیْدِ الْکَافِرِینَ ﴿۱۸﴾ |
[اى
مشرکان] اگر شما پیروزى [حق] را مىطلبید اینک پیروزى به سراغ شما آمد [و
اسلام پیروز شد] و اگر [از دشمنى] بازایستید آن براى شما بهتر است و اگر
[به جنگ] برگردید ما هم بر مىگردیم و [بدانید] که گروه شما هر چند زیاد
باشد هرگز از شما چیزى را دفع نتوانند کرد و خداست که با مؤمنان است (۱۹) | | إِن
تَسْتَفْتِحُواْ فَقَدْ جَاءکُمُ الْفَتْحُ وَإِن تَنتَهُواْ فَهُوَ
خَیْرٌ لَّکُمْ وَإِن تَعُودُواْ نَعُدْ وَلَن تُغْنِیَ عَنکُمْ
فِئَتُکُمْ شَیْئًا وَلَوْ کَثُرَتْ وَأَنَّ اللّهَ مَعَ الْمُؤْمِنِینَ ﴿۱۹﴾ |
اى کسانى که ایمان آوردهاید خدا و فرستاده او را فرمان برید و از او روى برنتابید در حالى که [سخنان او را] مىشنوید (۲۰) | | یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ أَطِیعُواْ اللّهَ وَرَسُولَهُ وَلاَ تَوَلَّوْا عَنْهُ وَأَنتُمْ تَسْمَعُونَ ﴿۲۰﴾ |
و مانند کسانى مباشید که گفتند شنیدیم در حالى که نمىشنیدند (۲۱) | | وَلاَ تَکُونُواْ کَالَّذِینَ قَالُوا سَمِعْنَا وَهُمْ لاَ یَسْمَعُونَ ﴿۲۱﴾ |
قطعا بدترین جنبندگان نزد خدا کران و لالانىاند که نمىاندیشند (۲۲) | | إِنَّ شَرَّ الدَّوَابِّ عِندَ اللّهِ الصُّمُّ الْبُکْمُ الَّذِینَ لاَ یَعْقِلُونَ ﴿۲۲﴾ |
و اگر خدا در آنان خیرى مىیافت قطعا شنوایشان مىساخت و اگر آنان را شنوا مىکرد حتما باز به حال اعراض روى برمىتافتند (۲۳) | | وَلَوْ عَلِمَ اللّهُ فِیهِمْ خَیْرًا لَّأسْمَعَهُمْ وَلَوْ أَسْمَعَهُمْ لَتَوَلَّواْ وَّهُم مُّعْرِضُونَ ﴿۲۳﴾ |
اى
کسانى که ایمان آوردهاید چون خدا و پیامبر شما را به چیزى فرا خواندند که
به شما حیات مىبخشد آنان را اجابت کنید و بدانید که خدا میان آدمى و دلش
حایل مىگردد و هم در نزد او محشور خواهید شد (۲۴) | | یَا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ اسْتَجِیبُواْ لِلّهِ وَلِلرَّسُولِ إِذَا
دَعَاکُم لِمَا یُحْیِیکُمْ وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ یَحُولُ بَیْنَ
الْمَرْءِ وَقَلْبِهِ وَأَنَّهُ إِلَیْهِ تُحْشَرُونَ ﴿۲۴﴾ |
و از فتنهاى که تنها به ستمکاران شما نمىرسد بترسید و بدانید که خدا سختکیفر است (۲۵) | | وَاتَّقُواْ فِتْنَةً لاَّ تُصِیبَنَّ الَّذِینَ ظَلَمُواْ مِنکُمْ خَآصَّةً وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ شَدِیدُ الْعِقَابِ ﴿۲۵﴾ |
و
به یاد آورید هنگامى را که شما در زمین گروهى اندک و مستضعف بودید مى
ترسیدید مردم شما را بربایند پس [خدا] به شما پناه داد و شما را به یارى
خود نیرومند گردانید و از چیزهاى پاک به شما روزى داد باشد که سپاسگزارى
کنید (۲۶) | | وَاذْکُرُواْ
إِذْ أَنتُمْ قَلِیلٌ مُّسْتَضْعَفُونَ فِی الأَرْضِ تَخَافُونَ أَن
یَتَخَطَّفَکُمُ النَّاسُ فَآوَاکُمْ وَأَیَّدَکُم بِنَصْرِهِ وَرَزَقَکُم
مِّنَ الطَّیِّبَاتِ لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ ﴿۲۶﴾ |
اى
کسانى که ایمان آوردهاید به خدا و پیامبر او خیانت مکنید و [نیز] در
امانتهاى خود خیانت نورزید و خود مىدانید [که نباید خیانت کرد] (۲۷) | | یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ لاَ تَخُونُواْ اللّهَ وَالرَّسُولَ وَتَخُونُواْ أَمَانَاتِکُمْ وَأَنتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿۲۷﴾ |
و بدانید که اموال و فرزندان شما [وسیله] آزمایش [شما] هستند و خداست که نزد او پاداشى بزرگ است (۲۸) | | وَاعْلَمُواْ أَنَّمَا أَمْوَالُکُمْ وَأَوْلاَدُکُمْ فِتْنَةٌ وَأَنَّ اللّهَ عِندَهُ أَجْرٌ عَظِیمٌ ﴿۲۸﴾ |
اى
کسانى که ایمان آوردهاید اگر از خدا پروا دارید براى شما [نیروى] تشخیص
[حق از باطل] قرار مىدهد و گناهانتان را از شما مىزداید و شما را
مىآمرزد و خدا داراى بخشش بزرگ است (۲۹) | | یِا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ إَن تَتَّقُواْ اللّهَ یَجْعَل لَّکُمْ
فُرْقَانًا وَیُکَفِّرْ عَنکُمْ سَیِّئَاتِکُمْ وَیَغْفِرْ لَکُمْ
وَاللّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِیمِ ﴿۲۹﴾ |
و
[یاد کن] هنگامى را که کافران در باره تو نیرنگ مىکردند تا تو را به بند
کشند یا بکشند یا [از مکه] اخراج کنند و نیرنگ مىزدند و خدا تدبیر مىکرد
و خدا بهترین تدبیرکنندگان است (۳۰) | | وَإِذْ
یَمْکُرُ بِکَ الَّذِینَ کَفَرُواْ لِیُثْبِتُوکَ أَوْ یَقْتُلُوکَ أَوْ
یُخْرِجُوکَ وَیَمْکُرُونَ وَیَمْکُرُ اللّهُ وَاللّهُ خَیْرُ
الْمَاکِرِینَ ﴿۳۰﴾ |
و
چون آیات ما بر آنان خوانده شود مىگویند به خوبى شنیدیم اگر مىخواستیم
قطعا ما نیز همانند این را مىگفتیم این جز افسانههاى پیشینیان نیست (۳۱) | | وَإِذَا
تُتْلَى عَلَیْهِمْ آیَاتُنَا قَالُواْ قَدْ سَمِعْنَا لَوْ نَشَاء
لَقُلْنَا مِثْلَ هَذَا إِنْ هَذَا إِلاَّ أَسَاطِیرُ الأوَّلِینَ ﴿۳۱﴾ |
و
[یاد کن] هنگامى را که گفتند خدایا اگر این [کتاب] همان حق از جانب توست
پس بر ما از آسمان سنگهایى بباران یا عذابى دردناک بر سر ما بیاور (۳۲) | | وَإِذْ
قَالُواْ اللَّهُمَّ إِن کَانَ هَذَا هُوَ الْحَقَّ مِنْ عِندِکَ
فَأَمْطِرْ عَلَیْنَا حِجَارَةً مِّنَ السَّمَاءِ أَوِ ائْتِنَا بِعَذَابٍ
أَلِیمٍ ﴿۳۲﴾ |
و[لى] تا تو در میان آنان هستى خدا بر آن نیست که ایشان را عذاب کند و تا آنان طلب آمرزش مىکنند خدا عذابکننده ایشان نخواهد بود (۳۳) | | وَمَا کَانَ اللّهُ لِیُعَذِّبَهُمْ وَأَنتَ فِیهِمْ وَمَا کَانَ اللّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَهُمْ یَسْتَغْفِرُونَ ﴿۳۳﴾ |
چرا
خدا [در آخرت] عذابشان نکند با اینکه آنان [مردم را] از [زیارت]
مسجدالحرام باز مىدارند در حالى که ایشان سرپرست آن نباشند چرا که سرپرست
آن جز پرهیزگاران نیستند ولى بیشترشان نمىدانند (۳۴) | | وَمَا
لَهُمْ أَلاَّ یُعَذِّبَهُمُ اللّهُ وَهُمْ یَصُدُّونَ عَنِ الْمَسْجِدِ
الْحَرَامِ وَمَا کَانُواْ أَوْلِیَاءهُ إِنْ أَوْلِیَآؤُهُ إِلاَّ
الْمُتَّقُونَ وَلَکِنَّ أَکْثَرَهُمْ لاَ یَعْلَمُونَ ﴿۳۴﴾ |
و نمازشان در خانه [خدا] جز سوت کشیدن و کف زدن نبود پس به سزاى آنکه کفر مىورزیدید این عذاب را بچشید (۳۵) | | وَمَا کَانَ صَلاَتُهُمْ عِندَ الْبَیْتِ إِلاَّ مُکَاء وَتَصْدِیَةً فَذُوقُواْ الْعَذَابَ بِمَا کُنتُمْ تَکْفُرُونَ ﴿۳۵﴾ |
بىگمان
کسانى که کفر ورزیدند اموال خود را خرج مىکنند تا [مردم را] از راه خدا
بازدارند پس به زودى [همه] آن را خرج مىکنند و آنگاه حسرتى بر آنان خواهد
گشتسپس مغلوب مىشوند و کسانى که کفر ورزیدند به سوى دوزخ گردآورده
خواهند شد (۳۶) | | إِنَّ
الَّذِینَ کَفَرُواْ یُنفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ لِیَصُدُّواْ عَن سَبِیلِ
اللّهِ فَسَیُنفِقُونَهَا ثُمَّ تَکُونُ عَلَیْهِمْ حَسْرَةً ثُمَّ
یُغْلَبُونَ وَالَّذِینَ کَفَرُواْ إِلَى جَهَنَّمَ یُحْشَرُونَ ﴿۳۶﴾ |
تا خدا ناپاک را از پاک جدا کند و ناپاکها را روى یکدیگر نهد و همه را متراکم کند آنگاه در جهنم قرار دهد اینان همان زیانکارانند (۳۷) | | لِیَمِیزَ
اللّهُ الْخَبِیثَ مِنَ الطَّیِّبِ وَیَجْعَلَ الْخَبِیثَ بَعْضَهُ عَلَىَ
بَعْضٍ فَیَرْکُمَهُ جَمِیعًا فَیَجْعَلَهُ فِی جَهَنَّمَ أُوْلَئِکَ هُمُ
الْخَاسِرُونَ ﴿۳۷﴾ |
به
کسانى که کفر ورزیدهاند بگو اگر بازایستند آنچه گذشته است برایشان
آمرزیده مىشود و اگر بازگردند به یقین سنت [خدا در مورد] پیشینیان گذشت (۳۸) | | قُل لِلَّذِینَ کَفَرُواْ إِن یَنتَهُواْ یُغَفَرْ لَهُم مَّا قَدْ سَلَفَ وَإِنْ یَعُودُواْ فَقَدْ مَضَتْ سُنَّةُ الأَوَّلِینِ ﴿۳۸﴾ |
و
با آنان بجنگید تا فتنهاى بر جاى نماند و دین یکسره از آن خدا گردد پس
اگر [از کفر] بازایستند قطعا خدا به آنچه انجام مىدهند بیناست (۳۹) | | وَقَاتِلُوهُمْ
حَتَّى لاَ تَکُونَ فِتْنَةٌ وَیَکُونَ الدِّینُ کُلُّهُ لِلّه فَإِنِ
انتَهَوْاْ فَإِنَّ اللّهَ بِمَا یَعْمَلُونَ بَصِیرٌ ﴿۳۹﴾ |
و اگر روى برتافتند پس بدانید که خدا سرور شماست چه نیکو سرور و چه نیکو یاورى است (۴۰) | | وَإِن تَوَلَّوْاْ فَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ مَوْلاَکُمْ نِعْمَ الْمَوْلَى وَنِعْمَ النَّصِیرُ ﴿۴۰﴾ |