|
|
|
سوره ۲۱: الأنبیاء
به نام خداوند رحمتگر مهربان
براى مردم [وقت] حسابشان نزدیک شده است و آنان در بىخبرى رویگردانند (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
اقْتَرَبَ لِلنَّاسِ حِسَابُهُمْ وَهُمْ فِی غَفْلَةٍ مَّعْرِضُونَ ﴿۱﴾
|
هیچ پند تازهاى از پروردگارشان نیامد مگر اینکه بازىکنان آن را شنیدند (۲) | | مَا یَأْتِیهِم مِّن ذِکْرٍ مِّن رَّبِّهِم مُّحْدَثٍ إِلَّا اسْتَمَعُوهُ وَهُمْ یَلْعَبُونَ ﴿۲﴾ |
در
حالى که دلهایشان مشغول است و آنانکه ستم کردند پنهانى به نجوا برخاستند
که آیا این [مرد] جز بشرى مانند شماست آیا دیده و دانسته به سوى سحر
مىروید (۳) | | لَاهِیَةً
قُلُوبُهُمْ وَأَسَرُّواْ النَّجْوَى الَّذِینَ ظَلَمُواْ هَلْ هَذَا
إِلَّا بَشَرٌ مِّثْلُکُمْ أَفَتَأْتُونَ السِّحْرَ وَأَنتُمْ تُبْصِرُونَ
﴿۳﴾ |
[پیامبر] گفت پروردگارم [هر] گفتار[ى] را در آسمان و زمین مىداند و اوستشنواى دانا (۴) | | قَالَ رَبِّی یَعْلَمُ الْقَوْلَ فِی السَّمَاء وَالأَرْضِ وَهُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ ﴿۴﴾ |
بلکه
گفتند خوابهاى شوریده است [نه] بلکه آن را بربافته بلکه او شاعرى است پس
همان گونه که براى پیشینیان هم عرضه شد باید براى ما نشانهاى بیاورد (۵) | | بَلْ قَالُواْ أَضْغَاثُ أَحْلاَمٍ بَلِ افْتَرَاهُ بَلْ هُوَ شَاعِرٌ فَلْیَأْتِنَا بِآیَةٍ کَمَا أُرْسِلَ الأَوَّلُونَ ﴿۵﴾ |
قبل از آنان [نیز مردم] هیچ شهرى که آن را نابود کردیم [به آیات ما] ایمان نیاوردند پس آیا اینان [به معجزه] ایمان مىآورند (۶) | | مَا آمَنَتْ قَبْلَهُم مِّن قَرْیَةٍ أَهْلَکْنَاهَا أَفَهُمْ یُؤْمِنُونَ ﴿۶﴾ |
و پیش از تو [نیز] جز مردانى را که به آنان وحى مىکردیم گسیل نداشتیم اگر نمىدانید از پژوهندگان کتابهاى آسمانى بپرسید (۷) | | وَمَا أَرْسَلْنَا قَبْلَکَ إِلاَّ رِجَالًا نُّوحِی إِلَیْهِمْ فَاسْأَلُواْ أَهْلَ الذِّکْرِ إِن کُنتُمْ لاَ تَعْلَمُونَ ﴿۷﴾ |
و ایشان را جسدى که غذا نخورند قرار ندادیم و جاویدان [هم] نبودند (۸) | | وَمَا جَعَلْنَاهُمْ جَسَدًا لَّا یَأْکُلُونَ الطَّعَامَ وَمَا کَانُوا خَالِدِینَ ﴿۸﴾ |
سپس وعده [خود] به آنان را راست گردانیدیم و آنها و هر که را خواستیم نجات دادیم و افراطکاران را به هلاکت رسانیدیم (۹) | | ثُمَّ صَدَقْنَاهُمُ الْوَعْدَ فَأَنجَیْنَاهُمْ وَمَن نَّشَاء وَأَهْلَکْنَا الْمُسْرِفِینَ ﴿۹﴾ |
در حقیقت ما کتابى به سوى شما نازل کردیم که یاد شما در آن است آیا نمىاندیشید (۱۰) | | لَقَدْ أَنزَلْنَا إِلَیْکُمْ کِتَابًا فِیهِ ذِکْرُکُمْ أَفَلَا تَعْقِلُونَ ﴿۱۰﴾ |
و چه بسیار شهرها را که [مردمش] ستمکار بودند در هم شکستیم و پس از آنها قومى دیگر پدید آوردیم (۱۱) | | وَکَمْ قَصَمْنَا مِن قَرْیَةٍ کَانَتْ ظَالِمَةً وَأَنشَأْنَا بَعْدَهَا قَوْمًا آخَرِینَ ﴿۱۱﴾ |
پس چون عذاب ما را احساس کردند بناگاه از آن مىگریختند (۱۲) | | فَلَمَّا أَحَسُّوا بَأْسَنَا إِذَا هُم مِّنْهَا یَرْکُضُونَ ﴿۱۲﴾ |
[هان] مگریزید و به سوى آنچه در آن متنعم بودید و [به سوى] سراهایتان بازگردید باشد که شما مورد پرسش قرار گیرید (۱۳) | | لَا تَرْکُضُوا وَارْجِعُوا إِلَى مَا أُتْرِفْتُمْ فِیهِ وَمَسَاکِنِکُمْ لَعَلَّکُمْ تُسْأَلُونَ ﴿۱۳﴾ |
گفتند اى واى بر ما که ما واقعا ستمگر بودیم (۱۴) | | قَالُوا یَا وَیْلَنَا إِنَّا کُنَّا ظَالِمِینَ ﴿۱۴﴾ |
سخنشان پیوسته همین بود تا آنان را دروشده بىجان گردانیدیم (۱۵) | | فَمَا زَالَت تِّلْکَ دَعْوَاهُمْ حَتَّى جَعَلْنَاهُمْ حَصِیدًا خَامِدِینَ ﴿۱۵﴾ |
و آسمان و زمین و آنچه را که میان آن دو است به بازیچه نیافریدیم (۱۶) | | وَمَا خَلَقْنَا السَّمَاء وَالْأَرْضَ وَمَا بَیْنَهُمَا لَاعِبِینَ ﴿۱۶﴾ |
اگر مىخواستیم بازیچهاى بگیریم قطعا آن را از پیش خود اختیار مىکردیم (۱۷) | | لَوْ أَرَدْنَا أَن نَّتَّخِذَ لَهْوًا لَّاتَّخَذْنَاهُ مِن لَّدُنَّا إِن کُنَّا فَاعِلِینَ ﴿۱۷﴾ |
بلکه حق را بر باطل فرو مىافکنیم پس آن را در هم مىشکند و بناگاه آن نابود مىگردد واى بر شما از آنچه وصف مىکنید (۱۸) | | بَلْ نَقْذِفُ بِالْحَقِّ عَلَى الْبَاطِلِ فَیَدْمَغُهُ فَإِذَا هُوَ زَاهِقٌ وَلَکُمُ الْوَیْلُ مِمَّا تَصِفُونَ ﴿۱۸﴾ |
و هر که در آسمانها و زمین است براى اوست و کسانى که نزد اویند از پرستش وى تکبر نمىورزند و درمانده نمىشوند (۱۹) | | وَلَهُ مَن فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَنْ عِندَهُ لَا یَسْتَکْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِهِ وَلَا یَسْتَحْسِرُونَ ﴿۱۹﴾ |
شبانه روز بىآنکه سستى ورزند نیایش مىکنند (۲۰) | | یُسَبِّحُونَ اللَّیْلَ وَالنَّهَارَ لَا یَفْتُرُونَ ﴿۲۰﴾ |
آیا براى خود خدایانى از زمین اختیار کردهاند که آنها [مردگان را] زنده مىکنند (۲۱) | | أَمِ اتَّخَذُوا آلِهَةً مِّنَ الْأَرْضِ هُمْ یُنشِرُونَ ﴿۲۱﴾ |
اگر
در آنها [=زمین و آسمان] جز خدا خدایانى [دیگر] وجود داشت قطعا [زمین و
آسمان] تباه مىشد پس منزه استخدا پروردگار عرش از آنچه وصف مىکنند (۲۲) | | لَوْ کَانَ فِیهِمَا آلِهَةٌ إِلَّا اللَّهُ لَفَسَدَتَا فَسُبْحَانَ اللَّهِ رَبِّ الْعَرْشِ عَمَّا یَصِفُونَ ﴿۲۲﴾ |
در آنچه [خدا] انجام مىدهد چون و چرا راه ندارد و[لى] آنان [=انسانها] سؤال خواهند شد (۲۳) | | لَا یُسْأَلُ عَمَّا یَفْعَلُ وَهُمْ یُسْأَلُونَ ﴿۲۳﴾ |
آیا
به جاى او خدایانى براى خود گرفتهاند بگو برهانتان را بیاورید این
استیادنامه هر که با من است و یادنامه هر که پیش از من بوده [نه] بلکه
بیشترشان حق را نمىشناسند و در نتیجه از آن رویگردانند (۲۴) | | أَمِ
اتَّخَذُوا مِن دُونِهِ آلِهَةً قُلْ هَاتُوا بُرْهَانَکُمْ هَذَا ذِکْرُ
مَن مَّعِیَ وَذِکْرُ مَن قَبْلِی بَلْ أَکْثَرُهُمْ لَا یَعْلَمُونَ
الْحَقَّ فَهُم مُّعْرِضُونَ ﴿۲۴﴾ |
و پیش از تو هیچ پیامبرى نفرستادیم مگر اینکه به او وحى کردیم که خدایى جز من نیست پس مرا بپرستید (۲۵) | | وَمَا أَرْسَلْنَا مِن قَبْلِکَ مِن رَّسُولٍ إِلَّا نُوحِی إِلَیْهِ أَنَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنَا فَاعْبُدُونِ ﴿۲۵﴾ |
و گفتند [خداى] رحمان فرزندى اختیار کرده منزه است او بلکه [فرشتگان] بندگانى ارجمندند (۲۶) | | وَقَالُوا اتَّخَذَ الرَّحْمَنُ وَلَدًا سُبْحَانَهُ بَلْ عِبَادٌ مُّکْرَمُونَ ﴿۲۶﴾ |
که در سخن بر او پیشى نمىگیرند و خود به دستور او کار مىکنند (۲۷) | | لَا یَسْبِقُونَهُ بِالْقَوْلِ وَهُم بِأَمْرِهِ یَعْمَلُونَ ﴿۲۷﴾ |
آنچه فراروى آنان و آنچه پشتسرشان است مىداند و جز براى کسى که [خدا] رضایت دهد شفاعت نمىکنند و خود از بیم او هراسانند (۲۸) | | یَعْلَمُ مَا بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَلَا یَشْفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ارْتَضَى وَهُم مِّنْ خَشْیَتِهِ مُشْفِقُونَ ﴿۲۸﴾ |
و هر کس از آنان بگوید من [نیز] جز او خدایى هستم او را به دوزخ کیفر مىدهیم [آرى] سزاى ستمکاران را این گونه مىدهیم (۲۹) | | وَمَن یَقُلْ مِنْهُمْ إِنِّی إِلَهٌ مِّن دُونِهِ فَذَلِکَ نَجْزِیهِ جَهَنَّمَ کَذَلِکَ نَجْزِی الظَّالِمِینَ ﴿۲۹﴾ |
آیا
کسانى که کفر ورزیدند ندانستند که آسمانها و زمین هر دو به هم پیوسته
بودند و ما آن دو را از هم جدا ساختیم و هر چیز زندهاى را از آب پدید
آوردیم آیا [باز هم] ایمان نمىآورند (۳۰) | | أَوَلَمْ
یَرَ الَّذِینَ کَفَرُوا أَنَّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ کَانَتَا
رَتْقًا فَفَتَقْنَاهُمَا وَجَعَلْنَا مِنَ الْمَاء کُلَّ شَیْءٍ حَیٍّ
أَفَلَا یُؤْمِنُونَ ﴿۳۰﴾ |
و در زمین کوههایى استوار نهادیم تا مبادا [زمین] آنان [=مردم] را بجنباند و در آن راههایى فراخ پدید آوردیم باشد که راه یابند (۳۱) | | وَجَعَلْنَا فِی الْأَرْضِ رَوَاسِیَ أَن تَمِیدَ بِهِمْ وَجَعَلْنَا فِیهَا فِجَاجًا سُبُلًا لَعَلَّهُمْ یَهْتَدُونَ ﴿۳۱﴾ |
و آسمان را سقفى محفوظ قرار دادیم و[لى] آنان از [مطالعه در] نشانههاى آن اعراض مىکنند (۳۲) | | وَجَعَلْنَا السَّمَاء سَقْفًا مَّحْفُوظًا وَهُمْ عَنْ آیَاتِهَا مُعْرِضُونَ ﴿۳۲﴾ |
و اوست آن کسى که شب و روز و خورشید و ماه را پدید آورده است هر کدام از این دو در مدارى [معین] شناورند (۳۳) | | وَهُوَ الَّذِی خَلَقَ اللَّیْلَ وَالنَّهَارَ وَالشَّمْسَ وَالْقَمَرَ کُلٌّ فِی فَلَکٍ یَسْبَحُونَ ﴿۳۳﴾ |
و پیش از تو براى هیچ بشرى جاودانگى [در دنیا] قرار ندادیم آیا اگر تو از دنیا بروى آنان جاویدانند (۳۴) | | وَمَا جَعَلْنَا لِبَشَرٍ مِّن قَبْلِکَ الْخُلْدَ أَفَإِن مِّتَّ فَهُمُ الْخَالِدُونَ ﴿۳۴﴾ |
هر نفسى چشنده مرگ است و شما را از راه آزمایش به بد و نیک خواهیم آزمود و به سوى ما بازگردانیده مىشوید (۳۵) | | کُلُّ نَفْسٍ ذَائِقَةُ الْمَوْتِ وَنَبْلُوکُم بِالشَّرِّ وَالْخَیْرِ فِتْنَةً وَإِلَیْنَا تُرْجَعُونَ ﴿۳۵﴾ |
و
کسانى که کافر شدند چون تو را ببینند فقط به مسخرهات مىگیرند [و
مىگویند] آیا این همان کس است که خدایانتان را [به بدى] یاد مىکند در
حالى که آنان خود یاد [خداى] رحمان را منکرند (۳۶) | | وَإِذَا
رَآکَ الَّذِینَ کَفَرُوا إِن یَتَّخِذُونَکَ إِلَّا هُزُوًا أَهَذَا
الَّذِی یَذْکُرُ آلِهَتَکُمْ وَهُم بِذِکْرِ الرَّحْمَنِ هُمْ کَافِرُونَ
﴿۳۶﴾ |
انسان از شتاب آفریده شده است به زودى آیاتم را به شما نشان مىدهم پس [عذاب را] به شتاب از من مخواهید (۳۷) | | خُلِقَ الْإِنسَانُ مِنْ عَجَلٍ سَأُرِیکُمْ آیَاتِی فَلَا تَسْتَعْجِلُونِ ﴿۳۷﴾ |
و مىگویند اگر راست مىگویید این وعده [قیامت] کى خواهد بود (۳۸) | | وَیَقُولُونَ مَتَى هَذَا الْوَعْدُ إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ ﴿۳۸﴾ |
کاش
آنان که کافر شدهاند مىدانستند آنگاه که آتش را نه از چهرههاى خود و نه
از پشتشان بازنمىتوانند داشت و خود مورد حمایت قرار نمىگیرند [چه حالى
خواهند داشت] (۳۹) | | لَوْ یَعْلَمُ الَّذِینَ کَفَرُوا حِینَ لَا یَکُفُّونَ عَن وُجُوهِهِمُ النَّارَ وَلَا عَن ظُهُورِهِمْ وَلَا هُمْ یُنصَرُونَ ﴿۳۹﴾ |
بلکه
[آتش] به طور ناگهانى به آنان مىرسد و ایشان را بهتزده مىکند [به
گونهاى] که نه مىتوانند آن را برگردانند و نه به آنان مهلت داده مىشود (۴۰) | | بَلْ تَأْتِیهِم بَغْتَةً فَتَبْهَتُهُمْ فَلَا یَسْتَطِیعُونَ رَدَّهَا وَلَا هُمْ یُنظَرُونَ ﴿۴۰﴾ |
و
مسلما پیامبران پیش از تو [نیز] مورد ریشخند قرار گرفتند پس کسانى که آنان
را مسخره مىکردند [سزاى] آنچه که آن را به ریشخند مىگرفتند گریبانگیرشان
شد (۴۱) | | وَلَقَدِ اسْتُهْزِئَ بِرُسُلٍ مِّن قَبْلِکَ فَحَاقَ بِالَّذِینَ سَخِرُوا مِنْهُم مَّا کَانُوا بِهِ یَسْتَهْزِئُون ﴿۴۱﴾ |
بگو چه کسى شما را شب و روز از [عذاب] رحمان حفظ مىکند [نه] بلکه آنان از یاد پروردگارشان رویگردانند (۴۲) | | قُلْ مَن یَکْلَؤُکُم بِاللَّیْلِ وَالنَّهَارِ مِنَ الرَّحْمَنِ بَلْ هُمْ عَن ذِکْرِ رَبِّهِم مُّعْرِضُونَ ﴿۴۲﴾ |
[]آیا براى آنان خدایانى غیر از ماست که از ایشان حمایت کنند [آن خدایان] نه مىتوانند خود را یارى کنند و نه از جانب ما یارى شوند (۴۳) | | أَمْ لَهُمْ آلِهَةٌ تَمْنَعُهُم مِّن دُونِنَا لَا یَسْتَطِیعُونَ نَصْرَ أَنفُسِهِمْ وَلَا هُم مِّنَّا یُصْحَبُونَ ﴿۴۳﴾ |
[نه]
بلکه اینها و پدرانشان را برخوردار کردیم تا عمرشان به درازا کشید آیا
نمىبینند که ما مىآییم و زمین را از جوانب آن فرو مىکاهیم آیا باز هم
آنان پیروزند (۴۴) | | بَلْ
مَتَّعْنَا هَؤُلَاء وَآبَاءهُمْ حَتَّى طَالَ عَلَیْهِمُ الْعُمُرُ
أَفَلَا یَرَوْنَ أَنَّا نَأْتِی الْأَرْضَ نَنقُصُهَا مِنْ أَطْرَافِهَا
أَفَهُمُ الْغَالِبُونَ ﴿۴۴﴾ |
بگو من شما را فقط به وسیله وحى هشدار مىدهم و[لى] چون کران بیم داده شوند دعوت را نمىشنوند (۴۵) | | قُلْ إِنَّمَا أُنذِرُکُم بِالْوَحْیِ وَلَا یَسْمَعُ الصُّمُّ الدُّعَاء إِذَا مَا یُنذَرُونَ ﴿۴۵﴾ |
و اگر شمهاى از عذاب پروردگارت به آنان برسد خواهند گفت اى واى بر ما که ستمکار بودیم (۴۶) | | وَلَئِن مَّسَّتْهُمْ نَفْحَةٌ مِّنْ عَذَابِ رَبِّکَ لَیَقُولُنَّ یَا وَیْلَنَا إِنَّا کُنَّا ظَالِمِینَ ﴿۴۶﴾ |
و
ترازوهاى داد را در روز رستاخیز مىنهیم پس هیچ کس [در] چیزى ستم نمىبیند
و اگر [عمل] هموزن دانه خردلى باشد آن را مىآوریم و کافى است که ما
حسابرس باشیم (۴۷) | | وَنَضَعُ
الْمَوَازِینَ الْقِسْطَ لِیَوْمِ الْقِیَامَةِ فَلَا تُظْلَمُ نَفْسٌ
شَیْئًا وَإِن کَانَ مِثْقَالَ حَبَّةٍ مِّنْ خَرْدَلٍ أَتَیْنَا بِهَا
وَکَفَى بِنَا حَاسِبِینَ ﴿۴۷﴾ |
و در حقیقت به موسى و هارون فرقان دادیم و [کتابشان] براى پرهیزگاران روشنایى و اندرزى است (۴۸) | | وَلَقَدْ آتَیْنَا مُوسَى وَهَارُونَ الْفُرْقَانَ وَضِیَاء وَذِکْرًا لِّلْمُتَّقِینَ ﴿۴۸﴾ |
[همان] کسانى که از پروردگارشان در نهان مىترسند و از قیامت هراسناکند (۴۹) | | الَّذِینَ یَخْشَوْنَ رَبَّهُم بِالْغَیْبِ وَهُم مِّنَ السَّاعَةِ مُشْفِقُونَ ﴿۴۹﴾ |
و این [کتاب] که آن را نازل کردهایم پندى خجسته است آیا باز هم آن را انکار مىکنید (۵۰) | | وَهَذَا ذِکْرٌ مُّبَارَکٌ أَنزَلْنَاهُ أَفَأَنتُمْ لَهُ مُنکِرُونَ ﴿۵۰﴾ |
و در حقیقت پیش از آن به ابراهیم رشد [فکرى]اش را دادیم و ما به [شایستگى] او دانا بودیم (۵۱) | | وَلَقَدْ آتَیْنَا إِبْرَاهِیمَ رُشْدَهُ مِن قَبْلُ وَکُنَّا بِه عَالِمِینَ ﴿۵۱﴾ |
آنگاه که به پدر خود و قومش گفت این مجسمههایى که شما ملازم آنها شدهاید چیستند (۵۲) | | إِذْ قَالَ لِأَبِیهِ وَقَوْمِهِ مَا هَذِهِ التَّمَاثِیلُ الَّتِی أَنتُمْ لَهَا عَاکِفُونَ ﴿۵۲﴾ |
گفتند پدران خود را پرستندگان آنها یافتیم (۵۳) | | قَالُوا وَجَدْنَا آبَاءنَا لَهَا عَابِدِینَ ﴿۵۳﴾ |
گفت قطعا شما و پدرانتان در گمراهى آشکارى بودید (۵۴) | | قَالَ لَقَدْ کُنتُمْ أَنتُمْ وَآبَاؤُکُمْ فِی ضَلَالٍ مُّبِینٍ ﴿۵۴﴾ |
گفتند آیا حق را براى ما آوردهاى یا تو از شوخىکنندگانى (۵۵) | | قَالُوا أَجِئْتَنَا بِالْحَقِّ أَمْ أَنتَ مِنَ اللَّاعِبِینَ ﴿۵۵﴾ |
گفت [نه] بلکه پروردگارتان پروردگار آسمانها و زمین است همان کسى که آنها را پدید آورده است و من بر این [واقعیت] از گواهانم (۵۶) | | قَالَ بَل رَّبُّکُمْ رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ الَّذِی فَطَرَهُنَّ وَأَنَا عَلَى ذَلِکُم مِّنَ الشَّاهِدِینَ ﴿۵۶﴾ |
و سوگند به خدا که پس از آنکه پشت کردید و رفتید قطعا در کار بتانتان تدبیرى خواهم کرد (۵۷) | | وَتَاللَّهِ لَأَکِیدَنَّ أَصْنَامَکُم بَعْدَ أَن تُوَلُّوا مُدْبِرِینَ ﴿۵۷﴾ |
پس آنها را جز بزرگترشان را ریز ریز کرد باشد که ایشان به سراغ آن بروند (۵۸) | | فَجَعَلَهُمْ جُذَاذًا إِلَّا کَبِیرًا لَّهُمْ لَعَلَّهُمْ إِلَیْهِ یَرْجِعُونَ ﴿۵۸﴾ |
گفتند چه کسى با خدایان ما چنین [معاملهاى] کرده که او واقعا از ستمکاران است (۵۹) | | قَالُوا مَن فَعَلَ هَذَا بِآلِهَتِنَا إِنَّهُ لَمِنَ الظَّالِمِینَ ﴿۵۹﴾ |
گفتند شنیدیم جوانى از آنها [به بدى] یاد مىکرد که به او ابراهیم گفته مىشود (۶۰) | | قَالُوا سَمِعْنَا فَتًى یَذْکُرُهُمْ یُقَالُ لَهُ إِبْرَاهِیمُ ﴿۶۰﴾ |
گفتند پس او را در برابر دیدگان مردم بیاورید باشد که آنان شهادت دهند (۶۱) | | قَالُوا فَأْتُوا بِهِ عَلَى أَعْیُنِ النَّاسِ لَعَلَّهُمْ یَشْهَدُونَ ﴿۶۱﴾ |
گفتند اى ابراهیم آیا تو با خدایان ما چنین کردى (۶۲) | | قَالُوا أَأَنتَ فَعَلْتَ هَذَا بِآلِهَتِنَا یَا إِبْرَاهِیمُ ﴿۶۲﴾ |
گفت [نه] بلکه آن را این بزرگترشان کرده است اگر سخن مىگویند از آنها بپرسید (۶۳) | | قَالَ بَلْ فَعَلَهُ کَبِیرُهُمْ هَذَا فَاسْأَلُوهُمْ إِن کَانُوا یَنطِقُونَ ﴿۶۳﴾ |
پس به خود آمده و [به یکدیگر] گفتند در حقیقتشما ستمکارید (۶۴) | | فَرَجَعُوا إِلَى أَنفُسِهِمْ فَقَالُوا إِنَّکُمْ أَنتُمُ الظَّالِمُونَ ﴿۶۴﴾ |
سپس سرافکنده شدند [و گفتند] قطعا دانستهاى که اینها سخن نمىگویند (۶۵) | | ثُمَّ نُکِسُوا عَلَى رُؤُوسِهِمْ لَقَدْ عَلِمْتَ مَا هَؤُلَاء یَنطِقُونَ ﴿۶۵﴾ |
گفت آیا جز خدا چیزى را مىپرستید که هیچ سود و زیانى به شما نمىرساند (۶۶) | | قَالَ أَفَتَعْبُدُونَ مِن دُونِ اللَّهِ مَا لَا یَنفَعُکُمْ شَیْئًا وَلَا یَضُرُّکُمْ ﴿۶۶﴾ |
اف بر شما و بر آنچه غیر از خدا مىپرستید مگر نمىاندیشید (۶۷) | | أُفٍّ لَّکُمْ وَلِمَا تَعْبُدُونَ مِن دُونِ اللَّهِ أَفَلَا تَعْقِلُونَ ﴿۶۷﴾ |
گفتند اگر کارى مىکنید او را بسوزانید و خدایانتان را یارى دهید (۶۸) | | قَالُوا حَرِّقُوهُ وَانصُرُوا آلِهَتَکُمْ إِن کُنتُمْ فَاعِلِینَ ﴿۶۸﴾ |
گفتیم اى آتش براى ابراهیم سرد و بىآسیب باش (۶۹) | | قُلْنَا یَا نَارُ کُونِی بَرْدًا وَسَلَامًا عَلَى إِبْرَاهِیمَ ﴿۶۹﴾ |
و خواستند به او نیرنگى بزنند و[لى] آنان را زیانکارترین [مردم] قرار دادیم (۷۰) | | وَأَرَادُوا بِهِ کَیْدًا فَجَعَلْنَاهُمُ الْأَخْسَرِینَ ﴿۷۰﴾ |
و او و لوط را [براى رفتن] به سوى آن سرزمینى که براى جهانیان در آن برکت نهاده بودیم رهانیدیم (۷۱) | | وَنَجَّیْنَاهُ وَلُوطًا إِلَى الْأَرْضِ الَّتِی بَارَکْنَا فِیهَا لِلْعَالَمِینَ ﴿۷۱﴾ |
و اسحاق و یعقوب را [به عنوان نعمتى] افزون به او بخشودیم و همه را از شایستگان قرار دادیم (۷۲) | | وَوَهَبْنَا لَهُ إِسْحَاقَ وَیَعْقُوبَ نَافِلَةً وَکُلًّا جَعَلْنَا صَالِحِینَ ﴿۷۲﴾ |
و
آنان را پیشوایانى قرار دادیم که به فرمان ما هدایت مىکردند و به ایشان
انجام دادن کارهاى نیک و برپاداشتن نماز و دادن زکات را وحى کردیم و آنان
پرستنده ما بودند (۷۳) | | وَجَعَلْنَاهُمْ
أَئِمَّةً یَهْدُونَ بِأَمْرِنَا وَأَوْحَیْنَا إِلَیْهِمْ فِعْلَ
الْخَیْرَاتِ وَإِقَامَ الصَّلَاةِ وَإِیتَاء الزَّکَاةِ وَکَانُوا لَنَا
عَابِدِینَ ﴿۷۳﴾ |
و
به لوط حکمت و دانش عطا کردیم و او را از آن شهرى که [مردمش] کارهاى پلید
[جنسى] مىکردند نجات دادیم به راستى آنها گروه بد و منحرفى بودند (۷۴) | | وَلُوطًا
آتَیْنَاهُ حُکْمًا وَعِلْمًا وَنَجَّیْنَاهُ مِنَ الْقَرْیَةِ الَّتِی
کَانَت تَّعْمَلُ الْخَبَائِثَ إِنَّهُمْ کَانُوا قَوْمَ سَوْءٍ
فَاسِقِینَ ﴿۷۴﴾ |
و او را در رحمتخویش داخل کردیم زیرا او از شایستگان بود (۷۵) | | وَأَدْخَلْنَاهُ فِی رَحْمَتِنَا إِنَّهُ مِنَ الصَّالِحِینَ ﴿۷۵﴾ |
و نوح را [یاد کن] آنگاه که پیش از [سایر پیامبران] ندا کرد پس ما او را اجابت کردیم و وى را با خانوادهاش از بلاى بزرگ رهانیدیم (۷۶) | | وَنُوحًا إِذْ نَادَى مِن قَبْلُ فَاسْتَجَبْنَا لَهُ فَنَجَّیْنَاهُ وَأَهْلَهُ مِنَ الْکَرْبِ الْعَظِیمِ ﴿۷۶﴾ |
و
او را در برابر مردمى که نشانههاى ما را به دروغ گرفته بودند پیروزى
بخشیدیم چرا که آنان مردم بدى بودند پس همه ایشان را غرق کردیم (۷۷) | | وَنَصَرْنَاهُ مِنَ الْقَوْمِ الَّذِینَ کَذَّبُوا بِآیَاتِنَا إِنَّهُمْ کَانُوا قَوْمَ سَوْءٍ فَأَغْرَقْنَاهُمْ أَجْمَعِینَ ﴿۷۷﴾ |
و
داوود و سلیمان را [یاد کن] هنگامى که در باره آن کشتزار که گوسفندان مردم
شبهنگام در آن چریده بودند داورى مىکردند و [ما] شاهد داورى آنان بودیم (۷۸) | | وَدَاوُودَ وَسُلَیْمَانَ إِذْ یَحْکُمَانِ فِی الْحَرْثِ إِذْ نَفَشَتْ فِیهِ غَنَمُ الْقَوْمِ وَکُنَّا لِحُکْمِهِمْ شَاهِدِینَ ﴿۷۸﴾ |
پس
آن [داورى] را به سلیمان فهماندیم و به هر یک [از آن دو] حکمت و دانش عطا
کردیم و کوهها را با داوود و پرندگان به نیایش واداشتیم و ما کننده [این
کار] بودیم (۷۹) | | فَفَهَّمْنَاهَا
سُلَیْمَانَ وَکُلًّا آتَیْنَا حُکْمًا وَعِلْمًا وَسَخَّرْنَا مَعَ
دَاوُودَ الْجِبَالَ یُسَبِّحْنَ وَالطَّیْرَ وَکُنَّا فَاعِلِینَ ﴿۷۹﴾ |
و به [داوود] فن زره [سازى] آموختیم تا شما را از [خطرات] جنگتان حفظ کند پس آیا شما سپاسگزارید (۸۰) | | وَعَلَّمْنَاهُ صَنْعَةَ لَبُوسٍ لَّکُمْ لِتُحْصِنَکُم مِّن بَأْسِکُمْ فَهَلْ أَنتُمْ شَاکِرُونَ ﴿۸۰﴾ |
و
براى سلیمان تندباد را [رام کردیم] که به فرمان او به سوى سرزمینى که در
آن برکت نهاده بودیم جریان مىیافت و ما به هر چیزى دانا بودیم (۸۱) | | وَلِسُلَیْمَانَ
الرِّیحَ عَاصِفَةً تَجْرِی بِأَمْرِهِ إِلَى الْأَرْضِ الَّتِی
بَارَکْنَا فِیهَا وَکُنَّا بِکُلِّ شَیْءٍ عَالِمِینَ ﴿۸۱﴾ |
و برخى از شیاطین بودند که براى او غواصى و کارهایى غیر از آن مىکردند و ما مراقب [حال] آنها بودیم (۸۲) | | وَمِنَ الشَّیَاطِینِ مَن یَغُوصُونَ لَهُ وَیَعْمَلُونَ عَمَلًا دُونَ ذَلِکَ وَکُنَّا لَهُمْ حَافِظِینَ ﴿۸۲﴾ |
و ایوب را [یاد کن] هنگامى که پروردگارش را ندا داد که به من آسیب رسیده است و تویى مهربانترین مهربانان (۸۳) | | وَأَیُّوبَ إِذْ نَادَى رَبَّهُ أَنِّی مَسَّنِیَ الضُّرُّ وَأَنتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ ﴿۸۳﴾ |
پس
[دعاى] او را اجابت نمودیم و آسیب وارده بر او را برطرف کردیم و کسان او و
نظیرشان را همراه با آنان [مجددا] به وى عطا کردیم [تا] رحمتى از جانب ما
و عبرتى براى عبادتکنندگان [باشد] (۸۴) | | فَاسْتَجَبْنَا
لَهُ فَکَشَفْنَا مَا بِهِ مِن ضُرٍّ وَآتَیْنَاهُ أَهْلَهُ وَمِثْلَهُم
مَّعَهُمْ رَحْمَةً مِّنْ عِندِنَا وَذِکْرَى لِلْعَابِدِینَ ﴿۸۴﴾ |
و اسماعیل و ادریس و ذوالکفل را [یاد کن] که همه از شکیبایان بودند (۸۵) | | وَإِسْمَاعِیلَ وَإِدْرِیسَ وَذَا الْکِفْلِ کُلٌّ مِّنَ الصَّابِرِینَ ﴿۸۵﴾ |
و آنان را در رحمتخود داخل نمودیم چرا که ایشان از شایستگان بودند (۸۶) | | وَأَدْخَلْنَاهُمْ فِی رَحْمَتِنَا إِنَّهُم مِّنَ الصَّالِحِینَ ﴿۸۶﴾ |
و
ذوالنون را [یاد کن] آنگاه که خشمگین رفت و پنداشت که ما هرگز بر او قدرتى
نداریم تا در [دل] تاریکیها ندا درداد که معبودى جز تو نیست منزهى تو
راستى که من از ستمکاران بودم (۸۷) | | وَذَا
النُّونِ إِذ ذَّهَبَ مُغَاضِبًا فَظَنَّ أَن لَّن نَّقْدِرَ عَلَیْهِ
فَنَادَى فِی الظُّلُمَاتِ أَن لَّا إِلَهَ إِلَّا أَنتَ سُبْحَانَکَ
إِنِّی کُنتُ مِنَ الظَّالِمِینَ ﴿۸۷﴾ |
پس [دعاى] او را برآورده کردیم و او را از اندوه رهانیدیم و مؤمنان را [نیز] چنین نجات مىدهیم (۸۸) | | فَاسْتَجَبْنَا لَهُ وَنَجَّیْنَاهُ مِنَ الْغَمِّ وَکَذَلِکَ نُنجِی الْمُؤْمِنِینَ ﴿۸۸﴾ |
و زکریا را [یاد کن] هنگامى که پروردگار خود را خواند پروردگارا مرا تنها مگذار و تو بهترین ارث برندگانى (۸۹) | | وَزَکَرِیَّا إِذْ نَادَى رَبَّهُ رَبِّ لَا تَذَرْنِی فَرْدًا وَأَنتَ خَیْرُ الْوَارِثِینَ ﴿۸۹﴾ |
پس
[دعاى] او را اجابت نمودیم و یحیى را بدو بخشیدیم و همسرش را براى او
شایسته [و آماده حمل] کردیم زیرا آنان در کارهاى نیک شتاب مىنمودند و ما
را از روى رغبت و بیم مىخواندند و در برابر ما فروتن بودند (۹۰) | | فَاسْتَجَبْنَا
لَهُ وَوَهَبْنَا لَهُ یَحْیَى وَأَصْلَحْنَا لَهُ زَوْجَهُ إِنَّهُمْ
کَانُوا یُسَارِعُونَ فِی الْخَیْرَاتِ وَیَدْعُونَنَا رَغَبًا وَرَهَبًا
وَکَانُوا لَنَا خَاشِعِینَ ﴿۹۰﴾ |
و آن [زن را یاد کن] که خود را پاکدامن نگاه داشت و از روح خویش در او دمیدیم و او و پسرش را براى جهانیان آیتى قرار دادیم (۹۱) | | وَالَّتِی أَحْصَنَتْ فَرْجَهَا فَنَفَخْنَا فِیهَا مِن رُّوحِنَا وَجَعَلْنَاهَا وَابْنَهَا آیَةً لِّلْعَالَمِینَ ﴿۹۱﴾ |
این است امتشما که امتى یگانه است و منم پروردگار شما پس مرا بپرستید (۹۲) | | إِنَّ هَذِهِ أُمَّتُکُمْ أُمَّةً وَاحِدَةً وَأَنَا رَبُّکُمْ فَاعْبُدُونِ ﴿۹۲﴾ |
و[لى] دینشان را میان خود پاره پاره کردند همه به سوى ما بازمىگردند (۹۳) | | وَتَقَطَّعُوا أَمْرَهُم بَیْنَهُمْ کُلٌّ إِلَیْنَا رَاجِعُونَ ﴿۹۳﴾ |
پس هر که کارهاى شایسته انجام دهد و مؤمن [هم] باشد براى تلاش او ناسپاسى نخواهد بود و ماییم که به سود او ثبت مىکنیم (۹۴) | | فَمَن یَعْمَلْ مِنَ الصَّالِحَاتِ وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَلَا کُفْرَانَ لِسَعْیِهِ وَإِنَّا لَهُ کَاتِبُونَ ﴿۹۴﴾ |
و بر [مردم] شهرى که آن را هلاک کردهایم بازگشتشان [به دنیا] حرام است (۹۵) | | وَحَرَامٌ عَلَى قَرْیَةٍ أَهْلَکْنَاهَا أَنَّهُمْ لَا یَرْجِعُونَ ﴿۹۵﴾ |
تا وقتى که یاجوج و ماجوج [راهشان] گشوده شود و آنها از هر پشتهاى بتازند (۹۶) | | حَتَّى إِذَا فُتِحَتْ یَأْجُوجُ وَمَأْجُوجُ وَهُم مِّن کُلِّ حَدَبٍ یَنسِلُونَ ﴿۹۶﴾ |
و
وعده حق نزدیک گردد ناگهان دیدگان کسانى که کفر ورزیدهاند خیره مىشود [و
مىگویند] اى واى بر ما که از این [روز] در غفلت بودیم بلکه ما ستمگر
بودیم (۹۷) | | وَاقْتَرَبَ
الْوَعْدُ الْحَقُّ فَإِذَا هِیَ شَاخِصَةٌ أَبْصَارُ الَّذِینَ کَفَرُوا
یَا وَیْلَنَا قَدْ کُنَّا فِی غَفْلَةٍ مِّنْ هَذَا بَلْ کُنَّا
ظَالِمِینَ ﴿۹۷﴾ |
در حقیقتشما و آنچه غیر از خدا مىپرستید هیزم دوزخید شما در آن وارد خواهید شد (۹۸) | | إِنَّکُمْ وَمَا تَعْبُدُونَ مِن دُونِ اللَّهِ حَصَبُ جَهَنَّمَ أَنتُمْ لَهَا وَارِدُونَ ﴿۹۸﴾ |
اگر اینها خدایانى [واقعى] بودند در آن وارد نمىشدند و حال آنکه جملگى در آن ماندگارند (۹۹) | | لَوْ کَانَ هَؤُلَاء آلِهَةً مَّا وَرَدُوهَا وَکُلٌّ فِیهَا خَالِدُونَ ﴿۹۹﴾ |
براى آنها در آنجا نالهاى زار است و در آنجا [چیزى] نمىشنوند (۱۰۰) | | لَهُمْ فِیهَا زَفِیرٌ وَهُمْ فِیهَا لَا یَسْمَعُونَ ﴿۱۰۰﴾ |
بىگمان کسانى که قبلا از جانب ما به آنان وعده نیکو داده شده است از آن [آتش] دور داشته خواهند شد (۱۰۱) | | إِنَّ الَّذِینَ سَبَقَتْ لَهُم مِّنَّا الْحُسْنَى أُوْلَئِکَ عَنْهَا مُبْعَدُونَ ﴿۱۰۱﴾ |
صداى آن را نمىشنوند و آنان در میان آنچه دلهایشان بخواهد جاودانند (۱۰۲) | | لَا یَسْمَعُونَ حَسِیسَهَا وَهُمْ فِی مَا اشْتَهَتْ أَنفُسُهُمْ خَالِدُونَ ﴿۱۰۲﴾ |
دلهره
بزرگ آنان را غمگین نمىکند و فرشتگان از آنها استقبال مىکنند [و به آنان
مىگویند] این همان روزى است که به شما وعده مىدادند (۱۰۳) | | لَا یَحْزُنُهُمُ الْفَزَعُ الْأَکْبَرُ وَتَتَلَقَّاهُمُ الْمَلَائِکَةُ هَذَا یَوْمُکُمُ الَّذِی کُنتُمْ تُوعَدُونَ ﴿۱۰۳﴾ |
روزى
که آسمان را همچون در پیچیدن صفحه نامهها در مىپیچیم همان گونه که بار
نخست آفرینش را آغاز کردیم دوباره آن را بازمىگردانیم وعدهاى است بر
عهده ما که ما انجامدهنده آنیم (۱۰۴) | | یَوْمَ
نَطْوِی السَّمَاء کَطَیِّ السِّجِلِّ لِلْکُتُبِ کَمَا بَدَأْنَا أَوَّلَ
خَلْقٍ نُّعِیدُهُ وَعْدًا عَلَیْنَا إِنَّا کُنَّا فَاعِلِینَ ﴿۱۰۴﴾ |
و در حقیقت در زبور پس از تورات نوشتیم که زمین را بندگان شایسته ما به ارث خواهند برد (۱۰۵) | | وَلَقَدْ کَتَبْنَا فِی الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّکْرِ أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُهَا عِبَادِیَ الصَّالِحُونَ ﴿۱۰۵﴾ |
به راستى در این [امور] براى مردم عبادتپیشه ابلاغى [حقیقى] است (۱۰۶) | | إِنَّ فِی هَذَا لَبَلَاغًا لِّقَوْمٍ عَابِدِینَ ﴿۱۰۶﴾ |
و تو را جز رحمتى براى جهانیان نفرستادیم (۱۰۷) | | وَمَا أَرْسَلْنَاکَ إِلَّا رَحْمَةً لِّلْعَالَمِینَ ﴿۱۰۷﴾ |
بگو جز این نیست که به من وحى مىشود که خداى شما خدایى یگانه است پس آیا مسلمان مىشوید (۱۰۸) | | قُلْ إِنَّمَا یُوحَى إِلَیَّ أَنَّمَا إِلَهُکُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ فَهَلْ أَنتُم مُّسْلِمُونَ ﴿۱۰۸﴾ |
پس اگر روى برتافتند بگو به [همه] شما به طور یکسان اعلام کردم و نمىدانم آنچه وعده داده شدهاید آیا نزدیک استیا دور (۱۰۹) | | فَإِن تَوَلَّوْا فَقُلْ آذَنتُکُمْ عَلَى سَوَاء وَإِنْ أَدْرِی أَقَرِیبٌ أَم بَعِیدٌ مَّا تُوعَدُونَ ﴿۱۰۹﴾ |
[آرى] او سخن آشکار را مىداند و آنچه را پوشیده مىدارید مىداند (۱۱۰) | | إِنَّهُ یَعْلَمُ الْجَهْرَ مِنَ الْقَوْلِ وَیَعْلَمُ مَا تَکْتُمُونَ ﴿۱۱۰﴾ |
و نمىدانم شاید آن براى شما آزمایشى و تا چند گاهى [وسیله] برخوردارى باشد (۱۱۱) | | وَإِنْ أَدْرِی لَعَلَّهُ فِتْنَةٌ لَّکُمْ وَمَتَاعٌ إِلَى حِینٍ ﴿۱۱۱﴾ |
گفت پروردگارا [خودت] به حق داورى کن و به رغم آنچه وصف مىکنید پروردگار ما همان بخشایشگر دستگیر است (۱۱۲) | | قَالَ رَبِّ احْکُم بِالْحَقِّ وَرَبُّنَا الرَّحْمَنُ الْمُسْتَعَانُ عَلَى مَا تَصِفُونَ ﴿۱۱۲﴾ |
سوره ۲۲: الحج
به نام خداوند رحمتگر مهربان
اى مردم از پروردگار خود پروا کنید چرا که زلزله رستاخیز امرى هولناک است (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
یَا أَیُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّکُمْ إِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَیْءٌ عَظِیمٌ ﴿۱﴾
|
روزى
که آن را ببینید هر شیردهندهاى آن را که شیر مىدهد [از ترس] فرو
مىگذارد و هر آبستنى بار خود را فرو مىنهد و مردم را مست مىبینى و حال
آنکه مست نیستند ولى عذاب خدا شدید است (۲) | | یَوْمَ
تَرَوْنَهَا تَذْهَلُ کُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّا أَرْضَعَتْ وَتَضَعُ کُلُّ
ذَاتِ حَمْلٍ حَمْلَهَا وَتَرَى النَّاسَ سُکَارَى وَمَا هُم بِسُکَارَى
وَلَکِنَّ عَذَابَ اللَّهِ شَدِیدٌ ﴿۲﴾ |
و برخى از مردم در باره خدا بدون هیچ علمى مجادله مىکنند و از هر شیطان سرکشى پیروى مىنمایند (۳) | | وَمِنَ النَّاسِ مَن یُجَادِلُ فِی اللَّهِ بِغَیْرِ عِلْمٍ وَیَتَّبِعُ کُلَّ شَیْطَانٍ مَّرِیدٍ ﴿۳﴾ |
بر [شیطان] مقرر شده است که هر کس او را به دوستى گیرد قطعا او وى را گمراه مىسازد و به عذاب آتشش مىکشاند (۴) | | کُتِبَ عَلَیْهِ أَنَّهُ مَن تَوَلَّاهُ فَأَنَّهُ یُضِلُّهُ وَیَهْدِیهِ إِلَى عَذَابِ السَّعِیرِ ﴿۴﴾ |
اى
مردم اگر در باره برانگیخته شدن در شکید پس [بدانید] که ما شما را از خاک
آفریدهایم سپس از نطفه سپس از علقه آنگاه از مضغه داراى خلقت کامل و
[احیانا] خلقت ناقص تا [قدرت خود را] بر شما روشن گردانیم و آنچه را اراده
مىکنیم تا مدتى معین در رحمها قرار مىدهیم آنگاه شما را [به صورت] کودک
برون مىآوریم سپس [حیات شما را ادامه مىدهیم] تا به حد رشدتان برسید و
برخى از شما [زودرس] مىمیرد و برخى از شما به غایت پیرى مىرسد به
گونهاى که پس از دانستن [بسى چیزها] چیزى نمىداند و زمین را خشکیده
مىبینى و[لى] چون آب بر آن فرود آوریم به جنبش درمىآید و نمو مىکند و
از هر نوع [رستنیهاى] نیکو مىرویاند (۵) | | یَا
أَیُّهَا النَّاسُ إِن کُنتُمْ فِی رَیْبٍ مِّنَ الْبَعْثِ فَإِنَّا
خَلَقْنَاکُم مِّن تُرَابٍ ثُمَّ مِن نُّطْفَةٍ ثُمَّ مِنْ عَلَقَةٍ ثُمَّ
مِن مُّضْغَةٍ مُّخَلَّقَةٍ وَغَیْرِ مُخَلَّقَةٍ لِّنُبَیِّنَ لَکُمْ
وَنُقِرُّ فِی الْأَرْحَامِ مَا نَشَاء إِلَى أَجَلٍ مُّسَمًّى ثُمَّ
نُخْرِجُکُمْ طِفْلًا ثُمَّ لِتَبْلُغُوا أَشُدَّکُمْ وَمِنکُم مَّن
یُتَوَفَّى وَمِنکُم مَّن یُرَدُّ إِلَى أَرْذَلِ الْعُمُرِ لِکَیْلَا
یَعْلَمَ مِن بَعْدِ عِلْمٍ شَیْئًا وَتَرَى الْأَرْضَ هَامِدَةً فَإِذَا
أَنزَلْنَا عَلَیْهَا الْمَاء اهْتَزَّتْ وَرَبَتْ وَأَنبَتَتْ مِن کُلِّ
زَوْجٍ بَهِیجٍ ﴿۵﴾ |
این [قدرت نماییها] بدان سبب است که خدا خود حق است و اوست که مردگان را زنده مىکند و [هم] اوست که بر هر چیزى تواناست (۶) | | ذَلِکَ بِأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُّ وَأَنَّهُ یُحْیِی الْمَوْتَى وَأَنَّهُ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿۶﴾ |
و [هم] آنکه رستاخیز آمدنى است [و] شکى در آن نیست و در حقیقتخداست که کسانى را که در گورهایند برمىانگیزد (۷) | | وَأَنَّ السَّاعَةَ آتِیَةٌ لَّا رَیْبَ فِیهَا وَأَنَّ اللَّهَ یَبْعَثُ مَن فِی الْقُبُورِ ﴿۷﴾ |
و از [میان] مردم کسى است که در باره خدا بدون هیچ دانش و بىهیچ رهنمود و کتاب روشنى به مجادله مىپردازد (۸) | | وَمِنَ النَّاسِ مَن یُجَادِلُ فِی اللَّهِ بِغَیْرِ عِلْمٍ وَلَا هُدًى وَلَا کِتَابٍ مُّنِیرٍ ﴿۸﴾ |
[آن
هم] از سر نخوت تا [مردم را] از راه خدا گمراه کند در این دنیا براى او
رسوایى است و در روز رستاخیز او را عذاب آتش سوزان مىچشانیم (۹) | | ثَانِیَ عِطْفِهِ لِیُضِلَّ عَن سَبِیلِ اللَّهِ لَهُ فِی الدُّنْیَا خِزْیٌ وَنُذِیقُهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ عَذَابَ الْحَرِیقِ ﴿۹﴾ |
این [کیفر] به سزاى چیزهایى است که دستهاى تو پیش فرستاده است و [گرنه] خدا به بندگان خود بیدادگر نیست (۱۰) | | ذَلِکَ بِمَا قَدَّمَتْ یَدَاکَ وَأَنَّ اللَّهَ لَیْسَ بِظَلَّامٍ لِّلْعَبِیدِ ﴿۱۰﴾ |
و
از میان مردم کسى است که خدا را فقط بر یک حال [و بدون عمل] مىپرستد پس
اگر خیرى به او برسد بدان اطمینان یابد و چون بلایى بدو رسد روى برتابد در
دنیا و آخرت زیان دیده است این است همان زیان آشکار (۱۱) | | وَمِنَ
النَّاسِ مَن یَعْبُدُ اللَّهَ عَلَى حَرْفٍ فَإِنْ أَصَابَهُ خَیْرٌ
اطْمَأَنَّ بِهِ وَإِنْ أَصَابَتْهُ فِتْنَةٌ انقَلَبَ عَلَى وَجْهِهِ
خَسِرَ الدُّنْیَا وَالْآخِرَةَ ذَلِکَ هُوَ الْخُسْرَانُ الْمُبِینُ ﴿۱۱﴾ |
به جاى خدا چیزى را مىخواند که نه زیانى به او مىرساند و نه سودش مىدهد این است همان گمراهى دور و دراز (۱۲) | | یَدْعُو مِن دُونِ اللَّهِ مَا لَا یَضُرُّهُ وَمَا لَا یَنفَعُهُ ذَلِکَ هُوَ الضَّلَالُ الْبَعِیدُ ﴿۱۲﴾ |
کسى را مىخواند که زیانش از سودش نزدیکتر است وه چه بد مولایى و چه بد دمسازى (۱۳) | | یَدْعُو لَمَن ضَرُّهُ أَقْرَبُ مِن نَّفْعِهِ لَبِئْسَ الْمَوْلَى وَلَبِئْسَ الْعَشِیرُ ﴿۱۳﴾ |
بىگمان
خدا کسانى را که گرویده و کارهاى شایسته کردهاند به باغهایى درمىآورد که
از زیر [درختان] آن رودبارها روان استخدا هر چه بخواهد انجام مىدهد (۱۴) | | إِنَّ
اللَّهَ یُدْخِلُ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ جَنَّاتٍ
تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ إِنَّ اللَّهَ یَفْعَلُ مَا یُرِیدُ ﴿۱۴﴾ |
هر
که مىپندارد که خدا [پیامبرش] را در دنیا و آخرت هرگز یارى نخواهد کرد
[بگو] تا طنابى به سوى سقف کشد [و خود را حلقآویز کند] سپس [آن را] ببر د
آنگاه بنگرد که آیا نیرنگش چیزى را که مایه خشم او شده از میان خواهد برد (۱۵) | | مَن
کَانَ یَظُنُّ أَن لَّن یَنصُرَهُ اللَّهُ فِی الدُّنْیَا وَالْآخِرَةِ
فَلْیَمْدُدْ بِسَبَبٍ إِلَى السَّمَاء ثُمَّ لِیَقْطَعْ فَلْیَنظُرْ هَلْ
یُذْهِبَنَّ کَیْدُهُ مَا یَغِیظُ ﴿۱۵﴾ |
و بدین گونه [قرآن] را [به صورت] آیاتى روشنگر نازل کردیم و خداست که هر که را بخواهد راه مىنماید (۱۶) | | وَکَذَلِکَ أَنزَلْنَاهُ آیَاتٍ بَیِّنَاتٍ وَأَنَّ اللَّهَ یَهْدِی مَن یُرِیدُ ﴿۱۶﴾ |
کسانى
که ایمان آوردند و کسانى که یهودى شدند و صابئىها و مسیحیان و زرتشتیان و
کسانى که شرک ورزیدند البته خدا روز قیامت میانشان داورى خواهد کرد زیرا
خدا بر هر چیزى گواه است (۱۷) | | إِنَّ
الَّذِینَ آمَنُوا وَالَّذِینَ هَادُوا وَالصَّابِئِینَ وَالنَّصَارَى
وَالْمَجُوسَ وَالَّذِینَ أَشْرَکُوا إِنَّ اللَّهَ یَفْصِلُ بَیْنَهُمْ
یَوْمَ الْقِیَامَةِ إِنَّ اللَّهَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ شَهِیدٌ ﴿۱۷﴾ |
آیا
ندانستى که خداست که هر کس در آسمانها و هر کس در زمین است و خورشید و ماه
و [تمام] ستارگان و کوهها و درختان و جنبندگان و بسیارى از مردم براى او
سجده مىکنند و بسیارىاند که عذاب بر آنان واجب شده است و هر که را خدا
خوار کند او را گرامىدارندهاى نیست چرا که خدا هر چه بخواهد انجام
مىدهد (۱۸) | | أَلَمْ
تَرَ أَنَّ اللَّهَ یَسْجُدُ لَهُ مَن فِی السَّمَاوَاتِ وَمَن فِی
الْأَرْضِ وَالشَّمْسُ وَالْقَمَرُ وَالنُّجُومُ وَالْجِبَالُ وَالشَّجَرُ
وَالدَّوَابُّ وَکَثِیرٌ مِّنَ النَّاسِ وَکَثِیرٌ حَقَّ عَلَیْهِ
الْعَذَابُ وَمَن یُهِنِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِن مُّکْرِمٍ إِنَّ اللَّهَ
یَفْعَلُ مَا یَشَاءُ ﴿۱۸﴾ |
این
دو [گروه] دشمنان یکدیگرند که در باره پروردگارشان با هم ستیزه مىکنند و
کسانى که کفر ورزیدند جامههایى از آتش برایشان بریده شده است [و] از
بالاى سرشان آب جوشان ریخته مىشود (۱۹) | | هَذَانِ
خَصْمَانِ اخْتَصَمُوا فِی رَبِّهِمْ فَالَّذِینَ کَفَرُوا قُطِّعَتْ
لَهُمْ ثِیَابٌ مِّن نَّارٍ یُصَبُّ مِن فَوْقِ رُؤُوسِهِمُ الْحَمِیمُ ﴿۱۹﴾ |
آنچه در شکم آنهاست با پوست [بدن]شان بدان گداخته مىگردد (۲۰) | | یُصْهَرُ بِهِ مَا فِی بُطُونِهِمْ وَالْجُلُودُ ﴿۲۰﴾ |
و براى [وارد کردن ضربت بر سر] آنان گرزهایى آهنین است (۲۱) | | وَلَهُم مَّقَامِعُ مِنْ حَدِیدٍ ﴿۲۱﴾ |
هر بار بخواهند از [شدت] غم از آن بیرون روند در آن باز گردانیده مىشوند [که هان] بچشید عذاب آتش سوزان را (۲۲) | | کُلَّمَا أَرَادُوا أَن یَخْرُجُوا مِنْهَا مِنْ غَمٍّ أُعِیدُوا فِیهَا وَذُوقُوا عَذَابَ الْحَرِیقِ ﴿۲۲﴾ |
خدا
کسانى را که ایمان آورده و کارهاى شایسته کردهاند در باغهایى که از زیر
[درختان] آن نهرها روان است درمىآورد در آنجا با دستبندهایى از طلا و
مروارید آراسته مىشوند و لباسشان در آنجا از پرنیان است (۲۳) | | إِنَّ
اللَّهَ یُدْخِلُ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ جَنَّاتٍ
تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ یُحَلَّوْنَ فِیهَا مِنْ أَسَاوِرَ
مِن ذَهَبٍ وَلُؤْلُؤًا وَلِبَاسُهُمْ فِیهَا حَرِیرٌ ﴿۲۳﴾ |
و به گفتار پاک هدایت مىشوند و به سوى راه [خداى] ستوده هدایت مىگردند (۲۴) | | وَهُدُوا إِلَى الطَّیِّبِ مِنَ الْقَوْلِ وَهُدُوا إِلَى صِرَاطِ الْحَمِیدِ ﴿۲۴﴾ |
بىگمان
کسانى که کافر شدند و از راه خدا و مسجدالحرام که آن را براى مردم اعم از
مقیم در آنجا و بادیهنشین یکسان قرار دادهایم جلو گیرى مىکنند و [نیز]
هر که بخواهد در آنجا به ستم [از حق] منحرف شود او را از عذابى دردناک
مىچشانیم (۲۵) | | إِنَّ
الَّذِینَ کَفَرُوا وَیَصُدُّونَ عَن سَبِیلِ اللَّهِ وَالْمَسْجِدِ
الْحَرَامِ الَّذِی جَعَلْنَاهُ لِلنَّاسِ سَوَاء الْعَاکِفُ فِیهِ
وَالْبَادِ وَمَن یُرِدْ فِیهِ بِإِلْحَادٍ بِظُلْمٍ نُذِقْهُ مِنْ
عَذَابٍ أَلِیمٍ ﴿۲۵﴾ |
و
چون براى ابراهیم جاى خانه را معین کردیم [بدو گفتیم] چیزى را با من شریک
مگردان و خانهام را براى طوافکنندگان و قیامکنندگان و رکوعکنندگان [و]
سجدهکنندگان پاکیزه دار (۲۶) | | وَإِذْ
بَوَّأْنَا لِإِبْرَاهِیمَ مَکَانَ الْبَیْتِ أَن لَّا تُشْرِکْ بِی
شَیْئًا وَطَهِّرْ بَیْتِیَ لِلطَّائِفِینَ وَالْقَائِمِینَ وَالرُّکَّعِ
السُّجُودِ ﴿۲۶﴾ |
و
در میان مردم براى [اداى] حج بانگ برآور تا [زایران] پیاده و [سوار] بر هر
شتر لاغرى که از هر راه دورى مىآیند به سوى تو روى آورند (۲۷) | | وَأَذِّن فِی النَّاسِ بِالْحَجِّ یَأْتُوکَ رِجَالًا وَعَلَى کُلِّ ضَامِرٍ یَأْتِینَ مِن کُلِّ فَجٍّ عَمِیقٍ ﴿۲۷﴾ |
تا
شاهد منافع خویش باشند و نام خدا را در روزهاى معلومى بر دامهاى
زبانبستهاى که روزى آنان کرده است ببرند پس از آنها بخورید و به درمانده
مستمند بخورانید (۲۸) | | لِیَشْهَدُوا
مَنَافِعَ لَهُمْ وَیَذْکُرُوا اسْمَ اللَّهِ فِی أَیَّامٍ مَّعْلُومَاتٍ
عَلَى مَا رَزَقَهُم مِّن بَهِیمَةِ الْأَنْعَامِ فَکُلُوا مِنْهَا
وَأَطْعِمُوا الْبَائِسَ الْفَقِیرَ ﴿۲۸﴾ |
سپس باید آلودگى خود را بزدایند و به نذرهاى خود وفا کنند و بر گرد آن خانه کهن [=کعبه] طواف به جاى آورند (۲۹) | | ثُمَّ لْیَقْضُوا تَفَثَهُمْ وَلْیُوفُوا نُذُورَهُمْ وَلْیَطَّوَّفُوا بِالْبَیْتِ الْعَتِیقِ ﴿۲۹﴾ |
این
است [آنچه مقرر شده] و هر کس مقررات خدا را بزرگ دارد آن براى او نزد
پروردگارش بهتر است و براى شما دامها حلال شده است مگر آنچه بر شما خوانده
مىشود پس از پلیدى بتها دورى کنید و از گفتار باطل اجتناب ورزید (۳۰) | | ذَلِکَ
وَمَن یُعَظِّمْ حُرُمَاتِ اللَّهِ فَهُوَ خَیْرٌ لَّهُ عِندَ رَبِّهِ
وَأُحِلَّتْ لَکُمُ الْأَنْعَامُ إِلَّا مَا یُتْلَى عَلَیْکُمْ
فَاجْتَنِبُوا الرِّجْسَ مِنَ الْأَوْثَانِ وَاجْتَنِبُوا قَوْلَ الزُّورِ
﴿۳۰﴾ |
در
حالى که گروندگان خالص به خدا باشید نه شریکگیرندگان [براى] او و هر کس
به خدا شرک ورزد چنان است که گویى از آسمان فرو افتاده و مرغان [شکارى] او
را ربودهاند یا باد او را به جایى دور افکنده است (۳۱) | | حُنَفَاء
لِلَّهِ غَیْرَ مُشْرِکِینَ بِهِ وَمَن یُشْرِکْ بِاللَّهِ فَکَأَنَّمَا
خَرَّ مِنَ السَّمَاء فَتَخْطَفُهُ الطَّیْرُ أَوْ تَهْوِی بِهِ الرِّیحُ
فِی مَکَانٍ سَحِیقٍ ﴿۳۱﴾ |
این است [فرایض خدا] و هر کس شعایر خدا را بزرگ دارد در حقیقت آن [حاکى] از پاکى دلهاست (۳۲) | | ذَلِکَ وَمَن یُعَظِّمْ شَعَائِرَ اللَّهِ فَإِنَّهَا مِن تَقْوَى الْقُلُوبِ ﴿۳۲﴾ |
براى شما در آن [دامها] تا مدتى معین سودهایى استسپس جایگاه [قربانىکردن آنها و سایر فرایض] در خانه کهن [=کعبه] است (۳۳) | | لَکُمْ فِیهَا مَنَافِعُ إِلَى أَجَلٍ مُّسَمًّى ثُمَّ مَحِلُّهَا إِلَى الْبَیْتِ الْعَتِیقِ ﴿۳۳﴾ |
و
براى هر امتى مناسکى قرار دادیم تا نام خدا را بر دامهاى زبانبستهاى که
روزى آنها گردانیده یاد کنند پس [بدانید که] خداى شما خدایى یگانه است پس
به [فرمان] او گردن نهید و فروتنان را بشارت ده (۳۴) | | وَلِکُلِّ
أُمَّةٍ جَعَلْنَا مَنسَکًا لِیَذْکُرُوا اسْمَ اللَّهِ عَلَى مَا
رَزَقَهُم مِّن بَهِیمَةِ الْأَنْعَامِ فَإِلَهُکُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ
فَلَهُ أَسْلِمُوا وَبَشِّرِ الْمُخْبِتِینَ ﴿۳۴﴾ |
همانان
که چون [نام] خدا یاد شود دلهایشان خشیتیابد و [آنان که] بر هر چه
برسرشان آید صبر پیشهگانند و برپا دارندگان نمازند و از آنچه روزیشان
دادهایم انفاق مىکنند (۳۵) | | الَّذِینَ
إِذَا ذُکِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَالصَّابِرِینَ عَلَى مَا
أَصَابَهُمْ وَالْمُقِیمِی الصَّلَاةِ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ یُنفِقُونَ ﴿۳۵﴾ |
و
شتران فربه را براى شما از [جمله] شعایر خدا قرار دادیم در آنها براى شما
خیر است پس نام خدا را بر آنها در حالى که برپاى ایستادهاند ببرید و چون
به پهلو درغلتیدند از آنها بخورید و به تنگدست [سائل] و به بینوا[ى غیر
سائل] بخورانید این گونه آنها را براى شما رام کردیم امید که شکرگزار
باشید (۳۶) | | وَالْبُدْنَ
جَعَلْنَاهَا لَکُم مِّن شَعَائِرِ اللَّهِ لَکُمْ فِیهَا خَیْرٌ
فَاذْکُرُوا اسْمَ اللَّهِ عَلَیْهَا صَوَافَّ فَإِذَا وَجَبَتْ
جُنُوبُهَا فَکُلُوا مِنْهَا وَأَطْعِمُوا الْقَانِعَ وَالْمُعْتَرَّ
کَذَلِکَ سَخَّرْنَاهَا لَکُمْ لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ ﴿۳۶﴾ |
هرگز
[نه] گوشتهاى آنها و نه خونهایشان به خدا نخواهد رسید ولى [این] تقواى
شماست که به او مىرسد این گونه [خداوند] آنها را براى شما رام کرد تا خدا
را به پاس آنکه شما را هدایت نموده به بزرگى یاد کنید و نیکوکاران را مژده
ده (۳۷) | | لَن
یَنَالَ اللَّهَ لُحُومُهَا وَلَا دِمَاؤُهَا وَلَکِن یَنَالُهُ
التَّقْوَى مِنکُمْ کَذَلِکَ سَخَّرَهَا لَکُمْ لِتُکَبِّرُوا اللَّهَ
عَلَى مَا هَدَاکُمْ وَبَشِّرِ الْمُحْسِنِینَ ﴿۳۷﴾ |
قطعا خداوند از کسانى که ایمان آوردهاند دفاع مىکند زیرا خدا هیچ خیانتکار ناسپاسى را دوست ندارد (۳۸) | | إِنَّ اللَّهَ یُدَافِعُ عَنِ الَّذِینَ آمَنُوا إِنَّ اللَّهَ لَا یُحِبُّ کُلَّ خَوَّانٍ کَفُورٍ ﴿۳۸﴾ |
به
کسانى که جنگ بر آنان تحمیل شده رخصت [جهاد] داده شده است چرا که مورد ظلم
قرار گرفتهاند و البته خدا بر پیروزى آنان سخت تواناست (۳۹) | | أُذِنَ لِلَّذِینَ یُقَاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا وَإِنَّ اللَّهَ عَلَى نَصْرِهِمْ لَقَدِیرٌ ﴿۳۹﴾ |
همان
کسانى که بناحق از خانههایشان بیرون رانده شدند [آنها گناهى نداشتند] جز
اینکه مىگفتند پروردگار ما خداست و اگر خدا بعضى از مردم را با بعض دیگر
دفع نمىکرد صومعهها و کلیساها و کنیسهها و مساجدى که نام خدا در آنها
بسیار برده مىشود سخت ویران مىشد و قطعا خدا به کسى که [دین] او را یارى
مىکند یارى مىدهد چرا که خدا سخت نیرومند شکستناپذیر است (۴۰) | | الَّذِینَ
أُخْرِجُوا مِن دِیَارِهِمْ بِغَیْرِ حَقٍّ إِلَّا أَن یَقُولُوا رَبُّنَا
اللَّهُ وَلَوْلَا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُم بِبَعْضٍ
لَّهُدِّمَتْ صَوَامِعُ وَبِیَعٌ وَصَلَوَاتٌ وَمَسَاجِدُ یُذْکَرُ فِیهَا
اسْمُ اللَّهِ کَثِیرًا وَلَیَنصُرَنَّ اللَّهُ مَن یَنصُرُهُ إِنَّ
اللَّهَ لَقَوِیٌّ عَزِیزٌ ﴿۴۰﴾ |
همان
کسانى که چون در زمین به آنان توانایى دهیم نماز برپا مىدارند و زکات
مىدهند و به کارهاى پسندیده وامىدارند و از کارهاى ناپسند باز مىدارند
و فرجام همه کارها از آن خداست (۴۱) | | الَّذِینَ
إِن مَّکَّنَّاهُمْ فِی الْأَرْضِ أَقَامُوا الصَّلَاةَ وَآتَوُا
الزَّکَاةَ وَأَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَنَهَوْا عَنِ الْمُنکَرِ
وَلِلَّهِ عَاقِبَةُ الْأُمُورِ ﴿۴۱﴾ |
و اگر تو را تکذیب کنند قطعا پیش از آنان قوم نوح و عاد و ثمود [نیز] به تکذیب پرداختند (۴۲) | | وَإِن یُکَذِّبُوکَ فَقَدْ کَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ نُوحٍ وَعَادٌ وَثَمُودُ ﴿۴۲﴾ |
و [نیز] قوم ابراهیم و قوم لوط (۴۳) | | وَقَوْمُ إِبْرَاهِیمَ وَقَوْمُ لُوطٍ ﴿۴۳﴾ |
و [همچنین] اهل مدین و موسى تکذیب شد پس کافران را مهلت دادم سپس [گریبان] آنها را گرفتم بنگر عذاب من چگونه بود (۴۴) | | وَأَصْحَابُ مَدْیَنَ وَکُذِّبَ مُوسَى فَأَمْلَیْتُ لِلْکَافِرِینَ ثُمَّ أَخَذْتُهُمْ فَکَیْفَ کَانَ نَکِیرِ ﴿۴۴﴾ |
و
چه بسیار شهرها را که ستمکار بودند هلاکشان کردیم و [اینک] آن [شهرها]
سقفهایش فرو ریخته است و [چه بسیار] چاههاى متروک و کوشکهاى افراشته را (۴۵) | | فَکَأَیِّن
مِّن قَرْیَةٍ أَهْلَکْنَاهَا وَهِیَ ظَالِمَةٌ فَهِیَ خَاوِیَةٌ عَلَى
عُرُوشِهَا وَبِئْرٍ مُّعَطَّلَةٍ وَقَصْرٍ مَّشِیدٍ ﴿۴۵﴾ |
آیا
در زمین گردش نکردهاند تا دلهایى داشته باشند که با آن بیندیشند یا
گوشهایى که با آن بشنوند در حقیقت چشمها کور نیست لیکن دلهایى که در
سینههاست کور است (۴۶) | | أَفَلَمْ
یَسِیرُوا فِی الْأَرْضِ فَتَکُونَ لَهُمْ قُلُوبٌ یَعْقِلُونَ بِهَا أَوْ
آذَانٌ یَسْمَعُونَ بِهَا فَإِنَّهَا لَا تَعْمَى الْأَبْصَارُ وَلَکِن
تَعْمَى الْقُلُوبُ الَّتِی فِی الصُّدُورِ ﴿۴۶﴾ |
و
از تو با شتاب تقاضاى عذاب مىکنند با آنکه هرگز خدا وعدهاش را خلاف نمى
کند و در حقیقتیک روز [از قیامت] نزد پروردگارت مانند هزار سال است از
آنچه مىشمرید (۴۷) | | وَیَسْتَعْجِلُونَکَ
بِالْعَذَابِ وَلَن یُخْلِفَ اللَّهُ وَعْدَهُ وَإِنَّ یَوْمًا عِندَ
رَبِّکَ کَأَلْفِ سَنَةٍ مِّمَّا تَعُدُّونَ ﴿۴۷﴾ |
و چه بسا شهرى که مهلتش دادم در حالى که ستمکار بود سپس [گریبان] آن را گرفتم و فرجام به سوى من است (۴۸) | | وَکَأَیِّن مِّن قَرْیَةٍ أَمْلَیْتُ لَهَا وَهِیَ ظَالِمَةٌ ثُمَّ أَخَذْتُهَا وَإِلَیَّ الْمَصِیرُ ﴿۴۸﴾ |
بگو اى مردم من براى شما فقط هشداردهندهاى آشکارم (۴۹) | | قُلْ یَا أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّمَا أَنَا لَکُمْ نَذِیرٌ مُّبِینٌ ﴿۴۹﴾ |
پس آنان که گرویده و کارهاى شایسته کردهاند آمرزش و روزى نیکو براى ایشان خواهد بود (۵۰) | | فَالَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُم مَّغْفِرَةٌ وَرِزْقٌ کَرِیمٌ ﴿۵۰﴾ |
و کسانى که در [تخطئه] آیات ما مىکوشند [و به خیال خود] عاجزکنندگان ما هستند آنان اهل دوزخند (۵۱) | | وَالَّذِینَ سَعَوْا فِی آیَاتِنَا مُعَاجِزِینَ أُوْلَئِکَ أَصْحَابُ الْجَحِیمِ ﴿۵۱﴾ |
و
پیش از تو [نیز] هیچ رسول و پیامبرى را نفرستادیم جز اینکه هر گاه چیزى
تلاوت مىنمود شیطان در تلاوتش القاى [شبهه] مىکرد پس خدا آنچه را شیطان
القا مىکرد محو مىگردانید سپس خدا آیات خود را استوار مىساخت و خدا
داناى حکیم است (۵۲) | | وَمَا
أَرْسَلْنَا مِن قَبْلِکَ مِن رَّسُولٍ وَلَا نَبِیٍّ إِلَّا إِذَا
تَمَنَّى أَلْقَى الشَّیْطَانُ فِی أُمْنِیَّتِهِ فَیَنسَخُ اللَّهُ مَا
یُلْقِی الشَّیْطَانُ ثُمَّ یُحْکِمُ اللَّهُ آیَاتِهِ وَاللَّهُ عَلِیمٌ
حَکِیمٌ ﴿۵۲﴾ |
تا
آنچه را که شیطان القا مىکند براى کسانى که در دلهایشان بیمارى است و
[نیز] براى سنگدلان آزمایشى گرداند و ستمگران در ستیزهاى بس دور و درازند
(۵۳) | | لِیَجْعَلَ
مَا یُلْقِی الشَّیْطَانُ فِتْنَةً لِّلَّذِینَ فِی قُلُوبِهِم مَّرَضٌ
وَالْقَاسِیَةِ قُلُوبُهُمْ وَإِنَّ الظَّالِمِینَ لَفِی شِقَاقٍ بَعِیدٍ ﴿۵۳﴾ |
و
تا آنان که دانش یافتهاند بدانند که این [قرآن] حق است [و] از جانب
پروردگار توست و بدان ایمان آورند و دلهایشان براى او خاضع گردد و به
راستى خداوند کسانى را که ایمان آوردهاند به سوى راهى راست راهبر است (۵۴) | | وَلِیَعْلَمَ
الَّذِینَ أُوتُوا الْعِلْمَ أَنَّهُ الْحَقُّ مِن رَّبِّکَ فَیُؤْمِنُوا
بِهِ فَتُخْبِتَ لَهُ قُلُوبُهُمْ وَإِنَّ اللَّهَ لَهَادِ الَّذِینَ
آمَنُوا إِلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِیمٍ ﴿۵۴﴾ |
و[لى] کسانى که کفر ورزیدهاند همواره از آن در تردیدند تا بناگاه قیامت براى آنان فرا رسد یا عذاب روزى بدفرجام به سراغشان بیاید (۵۵) | | وَلَا
یَزَالُ الَّذِینَ کَفَرُوا فِی مِرْیَةٍ مِّنْهُ حَتَّى تَأْتِیَهُمُ
السَّاعَةُ بَغْتَةً أَوْ یَأْتِیَهُمْ عَذَابُ یَوْمٍ عَقِیمٍ ﴿۵۵﴾ |
در
آن روز پادشاهى از آن خداست میان آنان داورى مىکند و [در نتیجه] کسانى که
ایمان آورده و کارهاى شایسته کردهاند در باغهاى پرناز و نعمتخواهند بود (۵۶) | | الْمُلْکُ یَوْمَئِذٍ لِّلَّهِ یَحْکُمُ بَیْنَهُمْ فَالَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فِی جَنَّاتِ النَّعِیمِ ﴿۵۶﴾ |
و کسانى که کفر ورزیده و نشانههاى ما را دروغ پنداشتهاند براى آنان عذابى خفتآور خواهد بود (۵۷) | | وَالَّذِینَ کَفَرُوا وَکَذَّبُوا بِآیَاتِنَا فَأُوْلَئِکَ لَهُمْ عَذَابٌ مُّهِینٌ ﴿۵۷﴾ |
و
آنان که در راه خدا مهاجرت کردهاند و آنگاه کشته شده یا مردهاند قطعا
خداوند به آنان رزقى نیکو مىبخشد و راستى این خداست که بهترین
روزىدهندگان است (۵۸) | | وَالَّذِینَ
هَاجَرُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ ثُمَّ قُتِلُوا أَوْ مَاتُوا
لَیَرْزُقَنَّهُمُ اللَّهُ رِزْقًا حَسَنًا وَإِنَّ اللَّهَ لَهُوَ خَیْرُ
الرَّازِقِینَ ﴿۵۸﴾ |
آنان را به جایگاهى که آن را مىپسندند درخواهد آورد و شک نیست که خداوند دانایى بردبار است (۵۹) | | لَیُدْخِلَنَّهُم مُّدْخَلًا یَرْضَوْنَهُ وَإِنَّ اللَّهَ لَعَلِیمٌ حَلِیمٌ ﴿۵۹﴾ |
آرى
چنین است و هر کس نظیر آنچه بر او عقوبت رفته است دست به عقوبت زند سپس
مورد ستم قرار گیرد قطعا خدا او را یارى خواهد کرد چرا که خدا بخشایشگر و
آمرزنده است (۶۰) | | ذَلِکَ وَمَنْ عَاقَبَ بِمِثْلِ مَا عُوقِبَ بِهِ ثُمَّ بُغِیَ عَلَیْهِ لَیَنصُرَنَّهُ اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ لَعَفُوٌّ غَفُورٌ ﴿۶۰﴾ |
این بدان سبب است که خدا شب را در روز درمىآورد و روز را [نیز] در شب درمىآورد و خداست که شنواى بیناست (۶۱) | | ذَلِکَ بِأَنَّ اللَّهَ یُولِجُ اللَّیْلَ فِی النَّهَارِ وَیُولِجُ النَّهَارَ فِی اللَّیْلِ وَأَنَّ اللَّهَ سَمِیعٌ بَصِیرٌ ﴿۶۱﴾ |
[آرى] این بدان سبب است که خدا خود حق است و آنچه به جاى او مىخوانند آن باطل است و این خداست که والا و بزرگ است (۶۲) | | ذَلِکَ
بِأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُّ وَأَنَّ مَا یَدْعُونَ مِن دُونِهِ هُوَ
الْبَاطِلُ وَأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْعَلِیُّ الْکَبِیرُ ﴿۶۲﴾ |
آیا ندیدهاى که خدا از آسمان آبى فرو فرستاد و زمین سرسبز گردید آرى خداست که دقیق و آگاه است (۶۳) | | أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ أَنزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَتُصْبِحُ الْأَرْضُ مُخْضَرَّةً إِنَّ اللَّهَ لَطِیفٌ خَبِیرٌ ﴿۶۳﴾ |
آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است از آن اوست و در حقیقت این خداست که خود بىنیاز ستوده[صفات] است (۶۴) | | لَهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ وَإِنَّ اللَّهَ لَهُوَ الْغَنِیُّ الْحَمِیدُ ﴿۶۴﴾ |
آیا
ندیدهاى که خدا آنچه را در زمین است به نفع شما رام گردانید و کشتیها در
دریا به فرمان او روانند و آسمان را نگاه مىدارد تا [مبادا] بر زمین فرو
افتد مگر به اذن خودش [باشد] در حقیقتخداوند نسبت به مردم سخت رئوف و
مهربان است (۶۵) | | أَلَمْ
تَرَ أَنَّ اللَّهَ سَخَّرَ لَکُم مَّا فِی الْأَرْضِ وَالْفُلْکَ تَجْرِی
فِی الْبَحْرِ بِأَمْرِهِ وَیُمْسِکُ السَّمَاء أَن تَقَعَ عَلَى
الْأَرْضِ إِلَّا بِإِذْنِهِ إِنَّ اللَّهَ بِالنَّاسِ لَرَؤُوفٌ رَّحِیمٌ
﴿۶۵﴾ |
و اوست که شما را زندگى بخشید سپس شما را مىمیراند و باز زندگى [نو] مى دهد حقا که انسان سخت ناسپاس است (۶۶) | | وَهُوَ الَّذِی أَحْیَاکُمْ ثُمَّ یُمِیتُکُمْ ثُمَّ یُحْیِیکُمْ إِنَّ الْإِنسَانَ لَکَفُورٌ ﴿۶۶﴾ |
براى
هر امتى مناسکى قرار دادیم که آنها بدان عمل مىکنند پس نباید در این امر
با تو به ستیزه برخیزند به راه پروردگارت دعوت کن زیرا تو بر راهى راست
قرار دارى (۶۷) | | لِکُلِّ
أُمَّةٍ جَعَلْنَا مَنسَکًا هُمْ نَاسِکُوهُ فَلَا یُنَازِعُنَّکَ فِی
الْأَمْرِ وَادْعُ إِلَى رَبِّکَ إِنَّکَ لَعَلَى هُدًى مُّسْتَقِیمٍ ﴿۶۷﴾ |
و اگر با تو مجادله کردند بگو خدا به آنچه مىکنید داناتر است (۶۸) | | وَإِن جَادَلُوکَ فَقُلِ اللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا تَعْمَلُونَ ﴿۶۸﴾ |
خدا روز قیامت در مورد آنچه با یکدیگر در آن اختلاف مىکردید داورى خواهد کرد (۶۹) | | اللَّهُ یَحْکُمُ بَیْنَکُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ فِیمَا کُنتُمْ فِیهِ تَخْتَلِفُونَ ﴿۶۹﴾ |
آیا ندانستهاى که خداوند آنچه را در آسمان و زمین است مىداند اینها [همه] در کتابى [مندرج] است قطعا این بر خدا آسان است (۷۰) | | أَلَمْ
تَعْلَمْ أَنَّ اللَّهَ یَعْلَمُ مَا فِی السَّمَاء وَالْأَرْضِ إِنَّ
ذَلِکَ فِی کِتَابٍ إِنَّ ذَلِکَ عَلَى اللَّهِ یَسِیرٌ ﴿۷۰﴾ |
و به جاى خدا چیزى را مىپرستند که بر [تایید] آن حجتى نازل نکرده و بدان دانشى ندارند و براى ستمکاران یاورى نخواهد بود (۷۱) | | وَیَعْبُدُونَ
مِن دُونِ اللَّهِ مَا لَمْ یُنَزِّلْ بِهِ سُلْطَانًا وَمَا لَیْسَ لَهُم
بِهِ عِلْمٌ وَمَا لِلظَّالِمِینَ مِن نَّصِیرٍ ﴿۷۱﴾ |
و
چون آیات روشن ما بر آنان خوانده مىشود در چهره کسانى که کفر ورزیدهاند
[اثر] انکار را تشخیص مىدهى چیزى نمانده که بر کسانى که آیات ما را
برایشان تلاوت مىکنند حملهور شوند بگو آیا شما را به بدتر از این خبر
دهم [همان] آتش است که خدا آن را به کسانى که کفر ورزیدهاند وعده داده و
چه بد سرانجامى است (۷۲) | | وَإِذَا
تُتْلَى عَلَیْهِمْ آیَاتُنَا بَیِّنَاتٍ تَعْرِفُ فِی وُجُوهِ الَّذِینَ
کَفَرُوا الْمُنکَرَ یَکَادُونَ یَسْطُونَ بِالَّذِینَ یَتْلُونَ
عَلَیْهِمْ آیَاتِنَا قُلْ أَفَأُنَبِّئُکُم بِشَرٍّ مِّن ذَلِکُمُ
النَّارُ وَعَدَهَا اللَّهُ الَّذِینَ کَفَرُوا وَبِئْسَ الْمَصِیرُ ﴿۷۲﴾ |
اى
مردم مثلى زده شد پس بدان گوش فرا دهید کسانى را که جز خدا مىخوانید هرگز
[حتى] مگسى نمىآفرینند هر چند براى [آفریدن] آن اجتماع کنند و اگر آن مگس
چیزى از آنان برباید نمىتوانند آن را بازپس گیرند طالب و مطلوب هر دو
ناتوانند (۷۳) | | یَا
أَیُّهَا النَّاسُ ضُرِبَ مَثَلٌ فَاسْتَمِعُوا لَهُ إِنَّ الَّذِینَ
تَدْعُونَ مِن دُونِ اللَّهِ لَن یَخْلُقُوا ذُبَابًا وَلَوِ اجْتَمَعُوا
لَهُ وَإِن یَسْلُبْهُمُ الذُّبَابُ شَیْئًا لَّا یَسْتَنقِذُوهُ مِنْهُ
ضَعُفَ الطَّالِبُ وَالْمَطْلُوبُ ﴿۷۳﴾ |
قدر خدا را چنانکه در خور اوست نشناختند در حقیقتخداست که نیرومند شکستناپذیر است (۷۴) | | مَا قَدَرُوا اللَّهَ حَقَّ قَدْرِهِ إِنَّ اللَّهَ لَقَوِیٌّ عَزِیزٌ ﴿۷۴﴾ |
خدا از میان فرشتگان رسولانى برمىگزیند و نیز از میان مردم بىگمان خدا شنواى بیناست (۷۵) | | اللَّهُ یَصْطَفِی مِنَ الْمَلَائِکَةِ رُسُلًا وَمِنَ النَّاسِ إِنَّ اللَّهَ سَمِیعٌ بَصِیرٌ ﴿۷۵﴾ |
آنچه در دسترس آنان و آنچه پشتسرشان است مىداند و [همه] کارها به خدا بازگردانیده مىشود (۷۶) | | یَعْلَمُ مَا بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَإِلَى اللَّهِ تُرْجَعُ الأمُورُ ﴿۷۶﴾ |
اى کسانى که ایمان آوردهاید رکوع و سجود کنید و پروردگارتان را بپرستید و کار خوب انجام دهید باشد که رستگار شوید (۷۷) | | یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا ارْکَعُوا وَاسْجُدُوا وَاعْبُدُوا رَبَّکُمْ وَافْعَلُوا الْخَیْرَ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ ﴿۷۷﴾ |
و
در راه خدا چنانکه حق جهاد [در راه] اوست جهاد کنید اوست که شما را [براى
خود] برگزیده و در دین بر شما سختى قرار نداده است آیین پدرتان ابراهیم
[نیز چنین بوده است] او بود که قبلا شما را مسلمان نامید و در این [قرآن
نیز همین مطلب آمده است] تا این پیامبر بر شما گواه باشد و شما بر مردم
گواه باشید پس نماز را برپا دارید و زکات بدهید و به پناه خدا روید او
مولاى شماست چه نیکو مولایى و چه نیکو یاورى (۷۸) | | وَجَاهِدُوا
فِی اللَّهِ حَقَّ جِهَادِهِ هُوَ اجْتَبَاکُمْ وَمَا جَعَلَ عَلَیْکُمْ
فِی الدِّینِ مِنْ حَرَجٍ مِّلَّةَ أَبِیکُمْ إِبْرَاهِیمَ هُوَ
سَمَّاکُمُ الْمُسْلِمینَ مِن قَبْلُ وَفِی هَذَا لِیَکُونَ الرَّسُولُ
شَهِیدًا عَلَیْکُمْ وَتَکُونُوا شُهَدَاء عَلَى النَّاسِ فَأَقِیمُوا
الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّکَاةَ وَاعْتَصِمُوا بِاللَّهِ هُوَ مَوْلَاکُمْ
فَنِعْمَ الْمَوْلَى وَنِعْمَ النَّصِیرُ ﴿۷۸﴾ |