|
|
|
سوره ۲۳: المؤمنون
به نام خداوند رحمتگر مهربان
به راستى که مؤمنان رستگار شدند (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ ﴿۱﴾
|
همانان که در نمازشان فروتنند (۲) | | الَّذِینَ هُمْ فِی صَلَاتِهِمْ خَاشِعُونَ ﴿۲﴾ |
و آنان که از بیهوده رویگردانند (۳) | | وَالَّذِینَ هُمْ عَنِ اللَّغْوِ مُعْرِضُونَ ﴿۳﴾ |
و آنان که زکات مىپردازند (۴) | | وَالَّذِینَ هُمْ لِلزَّکَاةِ فَاعِلُونَ ﴿۴﴾ |
و کسانى که پاکدامنند (۵) | | وَالَّذِینَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حَافِظُونَ ﴿۵﴾ |
مگر در مورد همسرانشان یا کنیزانى که به دست آوردهاند که در این صورت بر آنان نکوهشى نیست (۶) | | إِلَّا عَلَى أَزْوَاجِهِمْ أوْ مَا مَلَکَتْ أَیْمَانُهُمْ فَإِنَّهُمْ غَیْرُ مَلُومِینَ ﴿۶﴾ |
پس هر که فراتر از این جوید آنان از حد درگذرندگانند (۷) | | فَمَنِ ابْتَغَى وَرَاء ذَلِکَ فَأُوْلَئِکَ هُمُ الْعَادُونَ ﴿۷﴾ |
و آنان که امانتها و پیمان خود را رعایت مىکنند (۸) | | وَالَّذِینَ هُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَعَهْدِهِمْ رَاعُونَ ﴿۸﴾ |
و آنان که بر نمازهایشان مواظبت مىنمایند (۹) | | وَالَّذِینَ هُمْ عَلَى صَلَوَاتِهِمْ یُحَافِظُونَ ﴿۹﴾ |
آنانند که خود وارثانند (۱۰) | | أُوْلَئِکَ هُمُ الْوَارِثُونَ ﴿۱۰﴾ |
همانان که بهشت را به ارث مىبرند و در آنجا جاودان مىمانند (۱۱) | | الَّذِینَ یَرِثُونَ الْفِرْدَوْسَ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ ﴿۱۱﴾ |
و به یقین انسان را از عصارهاى از گل آفریدیم (۱۲) | | وَلَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ مِن سُلَالَةٍ مِّن طِینٍ ﴿۱۲﴾ |
سپس او را [به صورت] نطفهاى در جایگاهى استوار قرار دادیم (۱۳) | | ثُمَّ جَعَلْنَاهُ نُطْفَةً فِی قَرَارٍ مَّکِینٍ ﴿۱۳﴾ |
آنگاه
نطفه را به صورت علقه درآوردیم پس آن علقه را [به صورت] مضغه گردانیدیم و
آنگاه مضغه را استخوانهایى ساختیم بعد استخوانها را با گوشتى پوشانیدیم
آنگاه [جنین را در] آفرینشى دیگر پدید آوردیم آفرین باد بر خدا که بهترین
آفرینندگان است (۱۴) | | ثُمَّ
خَلَقْنَا النُّطْفَةَ عَلَقَةً فَخَلَقْنَا الْعَلَقَةَ مُضْغَةً
فَخَلَقْنَا الْمُضْغَةَ عِظَامًا فَکَسَوْنَا الْعِظَامَ لَحْمًا ثُمَّ
أَنشَأْنَاهُ خَلْقًا آخَرَ فَتَبَارَکَ اللَّهُ أَحْسَنُ الْخَالِقِینَ ﴿۱۴﴾ |
بعد از این [مراحل] قطعا خواهید مرد (۱۵) | | ثُمَّ إِنَّکُمْ بَعْدَ ذَلِکَ لَمَیِّتُونَ ﴿۱۵﴾ |
آنگاه شما در روز رستاخیز برانگیخته خواهید شد (۱۶) | | ثُمَّ إِنَّکُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ تُبْعَثُونَ ﴿۱۶﴾ |
و به راستى [ما] بالاى سر شما هفت راه [آسمانى] آفریدیم و از [کار] آفرینش غافل نبودهایم (۱۷) | | وَلَقَدْ خَلَقْنَا فَوْقَکُمْ سَبْعَ طَرَائِقَ وَمَا کُنَّا عَنِ الْخَلْقِ غَافِلِینَ ﴿۱۷﴾ |
و از آسمان آبى به اندازه [معین] فرود آوردیم و آن را در زمین جاى دادیم و ما براى از بین بردن آن مسلما تواناییم (۱۸) | | وَأَنزَلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً بِقَدَرٍ فَأَسْکَنَّاهُ فِی الْأَرْضِ وَإِنَّا عَلَى ذَهَابٍ بِهِ لَقَادِرُونَ ﴿۱۸﴾ |
پس براى شما به وسیله آن باغهایى از درختان خرما و انگور پدیدار کردیم که در آنها براى شما میوههاى فراوان است و از آنها مىخورید (۱۹) | | فَأَنشَأْنَا لَکُم بِهِ جَنَّاتٍ مِّن نَّخِیلٍ وَأَعْنَابٍ لَّکُمْ فِیهَا فَوَاکِهُ کَثِیرَةٌ وَمِنْهَا تَأْکُلُونَ ﴿۱۹﴾ |
و از طور سینا درختى برمىآید که روغن و نان خورشى براى خورندگان است (۲۰) | | وَشَجَرَةً تَخْرُجُ مِن طُورِ سَیْنَاء تَنبُتُ بِالدُّهْنِ وَصِبْغٍ لِّلْآکِلِینَ ﴿۲۰﴾ |
و
البته براى شما در دامها[ى گله درس] عبرتى است از [شیرى] که در شکم آنهاست
به شما مىنوشانیم و براى شما در آنها سودهاى فراوان است و از آنها
مىخورید (۲۱) | | وَإِنَّ
لَکُمْ فِی الْأَنْعَامِ لَعِبْرَةً نُّسقِیکُم مِّمَّا فِی بُطُونِهَا
وَلَکُمْ فِیهَا مَنَافِعُ کَثِیرَةٌ وَمِنْهَا تَأْکُلُونَ ﴿۲۱﴾ |
و بر آنها و بر کشتیها سوار مىشوید (۲۲) | | وَعَلَیْهَا وَعَلَى الْفُلْکِ تُحْمَلُونَ ﴿۲۲﴾ |
و به یقین نوح را به سوى قومش فرستادیم پس [به آنان] گفت اى قوم من خدا را بپرستید شما را جز او خدایى نیست مگر پروا ندارید (۲۳) | | وَلَقَدْ
أَرْسَلْنَا نُوحًا إِلَى قَوْمِهِ فَقَالَ یَا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ
مَا لَکُم مِّنْ إِلَهٍ غَیْرُهُ أَفَلَا تَتَّقُونَ ﴿۲۳﴾ |
و
اشراف قومش که کافر بودند گفتند این [مرد] جز بشرى چون شما نیست مىخواهد
بر شما برترى جوید و اگر خدا مىخواست قطعا فرشتگانى مىفرستاد [ما]در
میان پدران نخستین خود چنین [چیزى] نشنیدهایم (۲۴) | | فَقَالَ
الْمَلَأُ الَّذِینَ کَفَرُوا مِن قَوْمِهِ مَا هَذَا إِلَّا بَشَرٌ
مِّثْلُکُمْ یُرِیدُ أَن یَتَفَضَّلَ عَلَیْکُمْ وَلَوْ شَاء اللَّهُ
لَأَنزَلَ مَلَائِکَةً مَّا سَمِعْنَا بِهَذَا فِی آبَائِنَا
الْأَوَّلِینَ ﴿۲۴﴾ |
او نیست جز مردى که در وى [حال] جنون است پس تا چندى در بارهاش دست نگاه دارید (۲۵) | | إِنْ هُوَ إِلَّا رَجُلٌ بِهِ جِنَّةٌ فَتَرَبَّصُوا بِهِ حَتَّى حِینٍ ﴿۲۵﴾ |
[نوح] گفت پروردگارا از آن روى که دروغزنم خواندند مرا یارى کن (۲۶) | | قَالَ رَبِّ انصُرْنِی بِمَا کَذَّبُونِ ﴿۲۶﴾ |
پس
به او وحى کردیم که زیر نظر ما و [به] وحى ما کشتى را بساز و چون فرمان ما
دررسید و تنور به فوران آمد پس در آن از هر نوع [حیوانى] دو تا [یکى نر و
دیگرى ماده] با خانوادهات بجز کسى از آنان که حکم [عذاب ] بر او پیشى
گرفته است وارد کن در باره کسانى که ظلم کردهاند با من سخن مگوى زیرا
آنها غرق خواهند شد (۲۷) | | فَأَوْحَیْنَا
إِلَیْهِ أَنِ اصْنَعِ الْفُلْکَ بِأَعْیُنِنَا وَوَحْیِنَا فَإِذَا جَاء
أَمْرُنَا وَفَارَ التَّنُّورُ فَاسْلُکْ فِیهَا مِن کُلٍّ زَوْجَیْنِ
اثْنَیْنِ وَأَهْلَکَ إِلَّا مَن سَبَقَ عَلَیْهِ الْقَوْلُ مِنْهُمْ
وَلَا تُخَاطِبْنِی فِی الَّذِینَ ظَلَمُوا إِنَّهُم مُّغْرَقُونَ ﴿۲۷﴾ |
و چون تو با آنان که همراه تواند بر کشتى نشستى بگو ستایش خدایى را که ما را از [چنگ] گروه ظالمان رهانید (۲۸) | | فَإِذَا اسْتَوَیْتَ أَنتَ وَمَن مَّعَکَ عَلَى الْفُلْکِ فَقُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی نَجَّانَا مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِینَ ﴿۲۸﴾ |
و بگو پروردگارا مرا در جایى پربرکت فرود آور [که] تو نیکترین مهماننوازانى (۲۹) | | وَقُل رَّبِّ أَنزِلْنِی مُنزَلًا مُّبَارَکًا وَأَنتَ خَیْرُ الْمُنزِلِینَ ﴿۲۹﴾ |
در حقیقت در این [ماجرا] عبرتهایى است و قطعا ما آزمایشکننده بودیم (۳۰) | | إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ وَإِن کُنَّا لَمُبْتَلِینَ ﴿۳۰﴾ |
سپس بعد از آنان نسل[هایى] دیگر پدید آوردیم (۳۱) | | ثُمَّ أَنشَأْنَا مِن بَعْدِهِمْ قَرْنًا آخَرِینَ ﴿۳۱﴾ |
و در میانشان پیامبرى از خودشان روانه کردیم که خدا را بپرستید جز او براى شما معبودى نیست آیا سر پرهیزگارى ندارید (۳۲) | | فَأَرْسَلْنَا فِیهِمْ رَسُولًا مِنْهُمْ أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ مَا لَکُم مِّنْ إِلَهٍ غَیْرُهُ أَفَلَا تَتَّقُونَ ﴿۳۲﴾ |
و
اشراف قومش که کافر شده و دیدار آخرت را دروغ پنداشته بودند و در زندگى
دنیا آنان را مرفه ساخته بودیم گفتند این [مرد] جز بشرى چون شما نیست از
آنچه مىخورید مىخورد و از آنچه مىنوشید مىنوشد (۳۳) | | وَقَالَ
الْمَلَأُ مِن قَوْمِهِ الَّذِینَ کَفَرُوا وَکَذَّبُوا بِلِقَاء
الْآخِرَةِ وَأَتْرَفْنَاهُمْ فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا مَا هَذَا إِلَّا
بَشَرٌ مِّثْلُکُمْ یَأْکُلُ مِمَّا تَأْکُلُونَ مِنْهُ وَیَشْرَبُ مِمَّا
تَشْرَبُونَ ﴿۳۳﴾ |
و اگر بشرى مثل خودتان را اطاعت کنید در آن صورت قطعا زیانکار خواهید بود (۳۴) | | وَلَئِنْ أَطَعْتُم بَشَرًا مِثْلَکُمْ إِنَّکُمْ إِذًا لَّخَاسِرُونَ ﴿۳۴﴾ |
آیا به شما وعده مىدهد که وقتى مردید و خاک و استخوان شدید [باز] شما [از گور زنده] بیرون آورده مىشوید (۳۵) | | أَیَعِدُکُمْ أَنَّکُمْ إِذَا مِتُّمْ وَکُنتُمْ تُرَابًا وَعِظَامًا أَنَّکُم مُّخْرَجُونَ ﴿۳۵﴾ |
وه چه دور است آنچه که وعده داده مىشوید (۳۶) | | هَیْهَاتَ هَیْهَاتَ لِمَا تُوعَدُونَ ﴿۳۶﴾ |
جز این زندگانى دنیاى ما چیزى نیست مىمیریم و زندگى مىکنیم و دیگر برانگیخته نخواهیم شد (۳۷) | | إِنْ هِیَ إِلَّا حَیَاتُنَا الدُّنْیَا نَمُوتُ وَنَحْیَا وَمَا نَحْنُ بِمَبْعُوثِینَ ﴿۳۷﴾ |
او جز مردى که بر خدا دروغ مىبندد نیست و ما به او اعتقاد نداریم (۳۸) | | إِنْ هُوَ إِلَّا رَجُلٌ افْتَرَى عَلَى اللَّهِ کَذِبًا وَمَا نَحْنُ لَهُ بِمُؤْمِنِینَ ﴿۳۸﴾ |
گفت پروردگارا از آن روى که مرا دروغزن خواندند یاریم کن (۳۹) | | قَالَ رَبِّ انصُرْنِی بِمَا کَذَّبُونِ ﴿۳۹﴾ |
فرمود به زودى سخت پشیمان خواهند شد (۴۰) | | قَالَ عَمَّا قَلِیلٍ لَیُصْبِحُنَّ نَادِمِینَ ﴿۴۰﴾ |
پس فریاد [مرگبار] آنان را به حق فرو گرفت و آنها را [چون] خاشاکى که بر آب افتد گردانیدیم دور باد [از رحمتخدا] گروه ستمکاران (۴۱) | | فَأَخَذَتْهُمُ الصَّیْحَةُ بِالْحَقِّ فَجَعَلْنَاهُمْ غُثَاء فَبُعْدًا لِّلْقَوْمِ الظَّالِمِینَ ﴿۴۱﴾ |
آنگاه پس از آنان نسلهاى دیگرى پدید آوردیم (۴۲) | | ثُمَّ أَنشَأْنَا مِن بَعْدِهِمْ قُرُونًا آخَرِینَ ﴿۴۲﴾ |
هیچ امتى نه از اجل خود پیشى مىگیرد و نه باز پس مىماند (۴۳) | | مَا تَسْبِقُ مِنْ أُمَّةٍ أَجَلَهَا وَمَا یَسْتَأْخِرُونَ ﴿۴۳﴾ |
باز
فرستادگان خود را پیاپى روانه کردیم هر بار براى [هدایت] امتى پیامبرش آمد
او را تکذیب کردند پس [ما امتهاى سرکش را] یکى پس از دیگرى آوردیم و آنها
را مایه عبرت [و زبانزد مردم] گردانیدیم دور باد [از رحمتخدا] مردمى که
ایمان نمىآورند (۴۴) | | ثُمَّ
أَرْسَلْنَا رُسُلَنَا تَتْرَا کُلَّ مَا جَاء أُمَّةً رَّسُولُهَا
کَذَّبُوهُ فَأَتْبَعْنَا بَعْضَهُم بَعْضًا وَجَعَلْنَاهُمْ أَحَادِیثَ
فَبُعْدًا لِّقَوْمٍ لَّا یُؤْمِنُونَ ﴿۴۴﴾ |
سپس موسى و برادرش هارون را با آیات خود و حجتى آشکار فرستادیم (۴۵) | | ثُمَّ أَرْسَلْنَا مُوسَى وَأَخَاهُ هَارُونَ بِآیَاتِنَا وَسُلْطَانٍ مُّبِینٍ ﴿۴۵﴾ |
به سوى فرعون و سران [قوم] او ولى تکبر نمودند و مردمى گردنکش بودند (۴۶) | | إِلَى فِرْعَوْنَ وَمَلَئِهِ فَاسْتَکْبَرُوا وَکَانُوا قَوْمًا عَالِینَ ﴿۴۶﴾ |
پس گفتند آیا به دو بشر که مثل خود ما هستند و طایفه آنها بندگان ما مىباشند ایمان بیاوریم (۴۷) | | فَقَالُوا أَنُؤْمِنُ لِبَشَرَیْنِ مِثْلِنَا وَقَوْمُهُمَا لَنَا عَابِدُونَ ﴿۴۷﴾ |
در نتیجه آن دو را دروغزن خواندند پس از زمره هلاکشدگان گشتند (۴۸) | | فَکَذَّبُوهُمَا فَکَانُوا مِنَ الْمُهْلَکِینَ ﴿۴۸﴾ |
و به یقین ما به موسى کتاب [آسمانى] دادیم باشد که آنان به راه راست روند (۴۹) | | وَلَقَدْ آتَیْنَا مُوسَى الْکِتَابَ لَعَلَّهُمْ یَهْتَدُونَ ﴿۴۹﴾ |
و پسر مریم و مادرش را نشانهاى گردانیدیم و آن دو را در سرزمین بلندى که جاى زیست و [داراى] آب زلال بود جاى دادیم (۵۰) | | وَجَعَلْنَا ابْنَ مَرْیَمَ وَأُمَّهُ آیَةً وَآوَیْنَاهُمَا إِلَى رَبْوَةٍ ذَاتِ قَرَارٍ وَمَعِینٍ ﴿۵۰﴾ |
اى پیامبران از چیزهاى پاکیزه بخورید و کار شایسته کنید که من به آنچه انجام مىدهید دانایم (۵۱) | | یَا أَیُّهَا الرُّسُلُ کُلُوا مِنَ الطَّیِّبَاتِ وَاعْمَلُوا صَالِحًا إِنِّی بِمَا تَعْمَلُونَ عَلِیمٌ ﴿۵۱﴾ |
و در حقیقت این امتشماست که امتى یگانه است و من پروردگار شمایم پساز من پروا دارید (۵۲) | | وَإِنَّ هَذِهِ أُمَّتُکُمْ أُمَّةً وَاحِدَةً وَأَنَا رَبُّکُمْ فَاتَّقُونِ ﴿۵۲﴾ |
تا کار [دین]شان را میان خود قطعه قطعه کردند [و] دسته دسته شدند هر دستهاى به آنچه نزدشان بود دل خوش کردند (۵۳) | | فَتَقَطَّعُوا أَمْرَهُم بَیْنَهُمْ زُبُرًا کُلُّ حِزْبٍ بِمَا لَدَیْهِمْ فَرِحُونَ ﴿۵۳﴾ |
پس آنها را در ورطه گمراهىشان تا چندى واگذار (۵۴) | | فَذَرْهُمْ فِی غَمْرَتِهِمْ حَتَّى حِینٍ ﴿۵۴﴾ |
آیا مىپندارند که آنچه از مال و پسران که بدیشان مدد مىدهیم (۵۵) | | أَیَحْسَبُونَ أَنَّمَا نُمِدُّهُم بِهِ مِن مَّالٍ وَبَنِینَ ﴿۵۵﴾ |
[از آن روى است که] مىخواهیم به سودشان در خیرات شتاب ورزیم [نه] بلکه نمىفهمند (۵۶) | | نُسَارِعُ لَهُمْ فِی الْخَیْرَاتِ بَل لَّا یَشْعُرُونَ ﴿۵۶﴾ |
در حقیقت کسانى که از بیم پروردگارشان هراسانند (۵۷) | | إِنَّ الَّذِینَ هُم مِّنْ خَشْیَةِ رَبِّهِم مُّشْفِقُونَ ﴿۵۷﴾ |
و کسانى که به نشانههاى پروردگارشان ایمان مىآورند (۵۸) | | وَالَّذِینَ هُم بِآیَاتِ رَبِّهِمْ یُؤْمِنُونَ ﴿۵۸﴾ |
و آنان که به پروردگارشان شرک نمىآورند (۵۹) | | وَالَّذِینَ هُم بِرَبِّهِمْ لَا یُشْرِکُونَ ﴿۵۹﴾ |
و کسانى که آنچه را دادند [در راه خدا] مىدهند در حالى که دلهایشان ترسان است [و مىدانند] که به سوى پروردگارشان بازخواهند گشت (۶۰) | | وَالَّذِینَ یُؤْتُونَ مَا آتَوا وَّقُلُوبُهُمْ وَجِلَةٌ أَنَّهُمْ إِلَى رَبِّهِمْ رَاجِعُونَ ﴿۶۰﴾ |
آنانند که در کارهاى نیک شتاب مىورزند و آنانند که در انجام آنها سبقت مىجویند (۶۱) | | أُوْلَئِکَ یُسَارِعُونَ فِی الْخَیْرَاتِ وَهُمْ لَهَا سَابِقُونَ ﴿۶۱﴾ |
و هیچ کس را جز به قدر توانش تکلیف نمىکنیم و نزد ما کتابى است که به حق سخن مىگوید و آنان مورد ستم قرار نخواهند گرفت (۶۲) | | وَلَا نُکَلِّفُ نَفْسًا إِلَّا وُسْعَهَا وَلَدَیْنَا کِتَابٌ یَنطِقُ بِالْحَقِّ وَهُمْ لَا یُظْلَمُونَ ﴿۶۲﴾ |
[نه]
بلکه دلهاى آنان از این [حقیقت] در غفلت است و آنان غیر از این [گناهان]
کردارهایى [دیگر] دارند که به انجام آن مبادرت مىورزند (۶۳) | | بَلْ قُلُوبُهُمْ فِی غَمْرَةٍ مِّنْ هَذَا وَلَهُمْ أَعْمَالٌ مِن دُونِ ذَلِکَ هُمْ لَهَا عَامِلُونَ ﴿۶۳﴾ |
تا وقتى خوشگذرانان آنها را به عذاب گرفتار ساختیم بناگاه به زارى درمىآیند (۶۴) | | حَتَّى إِذَا أَخَذْنَا مُتْرَفِیهِم بِالْعَذَابِ إِذَا هُمْ یَجْأَرُونَ ﴿۶۴﴾ |
امروز زارى مکنید که قطعا شما از جانب ما یارى نخواهید شد (۶۵) | | لَا تَجْأَرُوا الْیَوْمَ إِنَّکُم مِّنَّا لَا تُنصَرُونَ ﴿۶۵﴾ |
در حقیقت آیات من بر شما خوانده مىشد و شما بودید که همواره به قهقرا مىرفتید (۶۶) | | قَدْ کَانَتْ آیَاتِی تُتْلَى عَلَیْکُمْ فَکُنتُمْ عَلَى أَعْقَابِکُمْ تَنکِصُونَ ﴿۶۶﴾ |
در حالى که از [پذیرفتن] آن تکبر مىورزیدید و شب هنگام [در محافل خود] بدگویى مىکردید (۶۷) | | مُسْتَکْبِرِینَ بِهِ سَامِرًا تَهْجُرُونَ ﴿۶۷﴾ |
آیا در [عظمت] این سخن نیندیشیدهاند یا چیزى براى آنان آمده که براى پدران پیشین آنها نیامده است (۶۸) | | أَفَلَمْ یَدَّبَّرُوا الْقَوْلَ أَمْ جَاءهُم مَّا لَمْ یَأْتِ آبَاءهُمُ الْأَوَّلِینَ ﴿۶۸﴾ |
یا پیامبر خود را [درست] نشناخته و [لذا] به انکار او پرداختهاند (۶۹) | | أَمْ لَمْ یَعْرِفُوا رَسُولَهُمْ فَهُمْ لَهُ مُنکِرُونَ ﴿۶۹﴾ |
یا مىگویند او جنونى دارد [نه] بلکه [او] حق را براى ایشان آورده و[لى] بیشترشان حقیقت را خوش ندارند (۷۰) | | أَمْ یَقُولُونَ بِهِ جِنَّةٌ بَلْ جَاءهُم بِالْحَقِّ وَأَکْثَرُهُمْ لِلْحَقِّ کَارِهُونَ ﴿۷۰﴾ |
و
اگر حق از هوسهاى آنها پیروى مىکرد قطعا آسمانها و زمین و هر که در
آنهاست تباه مىشد [نه] بلکه یادنامهشان را به آنان دادهایم ولى آنها از
[پیروى] یادنامه خود رویگردانند (۷۱) | | وَلَوِ
اتَّبَعَ الْحَقُّ أَهْوَاءهُمْ لَفَسَدَتِ السَّمَاوَاتُ وَالْأَرْضُ
وَمَن فِیهِنَّ بَلْ أَتَیْنَاهُم بِذِکْرِهِمْ فَهُمْ عَن ذِکْرِهِم
مُّعْرِضُونَ ﴿۷۱﴾ |
یا از ایشان مزدى مطالبه مىکنى و مزد پروردگارت بهتر است و اوست که بهترین روزىدهندگان است (۷۲) | | أَمْ تَسْأَلُهُمْ خَرْجًا فَخَرَاجُ رَبِّکَ خَیْرٌ وَهُوَ خَیْرُ الرَّازِقِینَ ﴿۷۲﴾ |
و در حقیقت این تویى که جدا آنها را به راه راست مىخوانى (۷۳) | | وَإِنَّکَ لَتَدْعُوهُمْ إِلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِیمٍ ﴿۷۳﴾ |
و به راستى کسانى که به آخرت ایمان ندارند از راه [درست] سخت منحرفند (۷۴) | | وَإِنَّ الَّذِینَ لَا یُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ عَنِ الصِّرَاطِ لَنَاکِبُونَ ﴿۷۴﴾ |
و اگر ایشان را ببخشاییم و آنچه از صدمه بر آنان [وارد آمده] است برطرف کنیم در طغیان خود کوردلانه اصرار مىورزند (۷۵) | | وَلَوْ رَحِمْنَاهُمْ وَکَشَفْنَا مَا بِهِم مِّن ضُرٍّ لَّلَجُّوا فِی طُغْیَانِهِمْ یَعْمَهُونَ ﴿۷۵﴾ |
و به راستى ایشان را به عذاب گرفتار کردیم و[لى] نسبت به پروردگارشان فروتنى نکردند و به زارى درنیامدند (۷۶) | | وَلَقَدْ أَخَذْنَاهُم بِالْعَذَابِ فَمَا اسْتَکَانُوا لِرَبِّهِمْ وَمَا یَتَضَرَّعُونَ ﴿۷۶﴾ |
تا وقتى که درى از عذاب دردناک بر آنان گشودیم بناگاه ایشان در آن [حال] نومید شدند (۷۷) | | حَتَّى إِذَا فَتَحْنَا عَلَیْهِم بَابًا ذَا عَذَابٍ شَدِیدٍ إِذَا هُمْ فِیهِ مُبْلِسُونَ ﴿۷۷﴾ |
و اوست آن کس که براى شما گوش و چشم و دل پدید آورد چه اندک سپاسگزارید (۷۸) | | وَهُوَ الَّذِی أَنشَأَ لَکُمُ السَّمْعَ وَالْأَبْصَارَ وَالْأَفْئِدَةَ قَلِیلًا مَّا تَشْکُرُونَ ﴿۷۸﴾ |
و اوست آن کس که شما را در زمین پدید آورد و به سوى اوست که گرد آورده خواهید شد (۷۹) | | وَهُوَ الَّذِی ذَرَأَکُمْ فِی الْأَرْضِ وَإِلَیْهِ تُحْشَرُونَ ﴿۷۹﴾ |
و اوست آن کس که زنده مىکند و مىمیراند و اختلاف شب و روز از اوست مگر نمىاندیشید (۸۰) | | وَهُوَ الَّذِی یُحْیِی وَیُمِیتُ وَلَهُ اخْتِلَافُ اللَّیْلِ وَالنَّهَارِ أَفَلَا تَعْقِلُونَ ﴿۸۰﴾ |
[نه] بلکه آنان [نیز] مثل آنچه پیشینیان گفته بودند گفتند (۸۱) | | بَلْ قَالُوا مِثْلَ مَا قَالَ الْأَوَّلُونَ ﴿۸۱﴾ |
گفتند آیا چون بمیریم و خاک و استخوان شویم آیا واقعا باز ما زنده خواهیم شد (۸۲) | | قَالُوا أَئِذَا مِتْنَا وَکُنَّا تُرَابًا وَعِظَامًا أَئِنَّا لَمَبْعُوثُونَ ﴿۸۲﴾ |
درست همین را قبلا به ما و پدرانمان وعده دادند این جز افسانههاى پیشینیان [چیزى] نیست (۸۳) | | لَقَدْ وُعِدْنَا نَحْنُ وَآبَاؤُنَا هَذَا مِن قَبْلُ إِنْ هَذَا إِلَّا أَسَاطِیرُ الْأَوَّلِینَ ﴿۸۳﴾ |
بگو اگر مىدانید [بگویید] زمین و هر که در آن است به چه کسى تعلق دارد (۸۴) | | قُل لِّمَنِ الْأَرْضُ وَمَن فِیهَا إِن کُنتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿۸۴﴾ |
خواهند گفت به خدا بگو آیا عبرت نمىگیرید (۸۵) | | سَیَقُولُونَ لِلَّهِ قُلْ أَفَلَا تَذَکَّرُونَ ﴿۸۵﴾ |
بگو پروردگار آسمانهاى هفتگانه و پروردگار عرش بزرگ کیست (۸۶) | | قُلْ مَن رَّبُّ السَّمَاوَاتِ السَّبْعِ وَرَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِیمِ ﴿۸۶﴾ |
خواهند گفتخدا بگو آیا پرهیزگارى نمىکنید (۸۷) | | سَیَقُولُونَ لِلَّهِ قُلْ أَفَلَا تَتَّقُونَ ﴿۸۷﴾ |
بگو فرمانروایى هر چیزى به دست کیست و اگر مىدانید [کیست آنکه] او پناه مىدهد و در پناه کسى نمىرود (۸۸) | | قُلْ مَن بِیَدِهِ مَلَکُوتُ کُلِّ شَیْءٍ وَهُوَ یُجِیرُ وَلَا یُجَارُ عَلَیْهِ إِن کُنتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿۸۸﴾ |
خواهند گفتخدا بگو پس چگونه دستخوش افسون شدهاید (۸۹) | | سَیَقُولُونَ لِلَّهِ قُلْ فَأَنَّى تُسْحَرُونَ ﴿۸۹﴾ |
[نه] بلکه حقیقت را بر ایشان آوردیم و قطعا آنان دروغگویند (۹۰) | | بَلْ أَتَیْنَاهُم بِالْحَقِّ وَإِنَّهُمْ لَکَاذِبُونَ ﴿۹۰﴾ |
خدا
فرزندى اختیار نکرده و با او معبودى [دیگر] نیست و اگر جز این بودقطعا هر
خدایى آنچه را آفریده [بود] باخود مىبرد و حتما بعضى از آنان بر بعضى
دیگر تفوق مىجستند منزه استخدا از آنچه وصف مىکنند (۹۱) | | مَا
اتَّخَذَ اللَّهُ مِن وَلَدٍ وَمَا کَانَ مَعَهُ مِنْ إِلَهٍ إِذًا
لَّذَهَبَ کُلُّ إِلَهٍ بِمَا خَلَقَ وَلَعَلَا بَعْضُهُمْ عَلَى بَعْضٍ
سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا یَصِفُونَ ﴿۹۱﴾ |
داناى نهان و آشکار و برتر است از آنچه [با او] شریک مىگردانند (۹۲) | | عَالِمِ الْغَیْبِ وَالشَّهَادَةِ فَتَعَالَى عَمَّا یُشْرِکُونَ ﴿۹۲﴾ |
بگو پروردگارا اگر آنچه را که [از عذاب] به آنان وعده داده شده است به من نشان دهى (۹۳) | | قُل رَّبِّ إِمَّا تُرِیَنِّی مَا یُوعَدُونَ ﴿۹۳﴾ |
پروردگارا پس مرا در میان قوم ستمکار قرار مده (۹۴) | | رَبِّ فَلَا تَجْعَلْنِی فِی الْقَوْمِ الظَّالِمِینَ ﴿۹۴﴾ |
و به راستى که ما تواناییم که آنچه را به آنان وعده دادهایم بر تو بنمایانیم (۹۵) | | وَإِنَّا عَلَى أَن نُّرِیَکَ مَا نَعِدُهُمْ لَقَادِرُونَ ﴿۹۵﴾ |
بدى را به شیوهاى نیکو دفع کن ما به آنچه وصف مىکنند داناتریم (۹۶) | | ادْفَعْ بِالَّتِی هِیَ أَحْسَنُ السَّیِّئَةَ نَحْنُ أَعْلَمُ بِمَا یَصِفُونَ ﴿۹۶﴾ |
و بگو پروردگارا از وسوسههاى شیطانها به تو پناه مىبرم (۹۷) | | وَقُل رَّبِّ أَعُوذُ بِکَ مِنْ هَمَزَاتِ الشَّیَاطِینِ ﴿۹۷﴾ |
و پروردگارا از اینکه [آنها] به پیش من حاضر شوند به تو پناه مىبرم (۹۸) | | وَأَعُوذُ بِکَ رَبِّ أَن یَحْضُرُونِ ﴿۹۸﴾ |
تا آنگاه که مرگ یکى از ایشان فرا رسد مىگوید پروردگارا مرا بازگردانید (۹۹) | | حَتَّى إِذَا جَاء أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قَالَ رَبِّ ارْجِعُونِ ﴿۹۹﴾ |
شاید
من در آنچه وانهادهام کار نیکى انجام دهم نه چنین است این سخنى است که او
گوینده آن است و پشاپیش آنان برزخى است تا روزى که برانگیخته خواهند شد (۱۰۰) | | لَعَلِّی
أَعْمَلُ صَالِحًا فِیمَا تَرَکْتُ کَلَّا إِنَّهَا کَلِمَةٌ هُوَ
قَائِلُهَا وَمِن وَرَائِهِم بَرْزَخٌ إِلَى یَوْمِ یُبْعَثُونَ ﴿۱۰۰﴾ |
پس آنگاه که در صور دمیده شود [دیگر] میانشان نسبتخویشاوندى وجود ندارد و از [حال] یکدیگر نمىپرسند (۱۰۱) | | فَإِذَا نُفِخَ فِی الصُّورِ فَلَا أَنسَابَ بَیْنَهُمْ یَوْمَئِذٍ وَلَا یَتَسَاءلُونَ ﴿۱۰۱﴾ |
پس کسانى که کفه میزان [اعمال] آنان سنگین باشد ایشان رستگارانند (۱۰۲) | | فَمَن ثَقُلَتْ مَوَازِینُهُ فَأُوْلَئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ ﴿۱۰۲﴾ |
و کسانى که کفه میزان [اعمال]شان سبک باشد آنان به خویشتن زیان زده [و] همیشه در جهنم مىمانند (۱۰۳) | | وَمَنْ خَفَّتْ مَوَازِینُهُ فَأُوْلَئِکَ الَّذِینَ خَسِرُوا أَنفُسَهُمْ فِی جَهَنَّمَ خَالِدُونَ ﴿۱۰۳﴾ |
آتش چهره آنها را مىسوزاند و آنان در آنجا ترشرویند (۱۰۴) | | تَلْفَحُ وُجُوهَهُمُ النَّارُ وَهُمْ فِیهَا کَالِحُونَ ﴿۱۰۴﴾ |
آیا آیات من بر شما خوانده نمىشد و [همواره] آن را مورد تکذیب قرار نمىدادید (۱۰۵) | | أَلَمْ تَکُنْ آیَاتِی تُتْلَى عَلَیْکُمْ فَکُنتُم بِهَا تُکَذِّبُونَ ﴿۱۰۵﴾ |
مىگویند پروردگارا شقاوت ما بر ما چیره شد و ما مردمى گمراه بودیم (۱۰۶) | | قَالُوا رَبَّنَا غَلَبَتْ عَلَیْنَا شِقْوَتُنَا وَکُنَّا قَوْمًا ضَالِّینَ ﴿۱۰۶﴾ |
پروردگارا ما را از اینجا بیرون بر پس اگر باز هم [به بدى] برگشتیم در آن صورت ستمگر خواهیم بود (۱۰۷) | | رَبَّنَا أَخْرِجْنَا مِنْهَا فَإِنْ عُدْنَا فَإِنَّا ظَالِمُونَ ﴿۱۰۷﴾ |
مىفرماید [بروید] در آن گم شوید و با من سخن مگویید (۱۰۸) | | قَالَ اخْسَؤُوا فِیهَا وَلَا تُکَلِّمُونِ ﴿۱۰۸﴾ |
در حقیقت دستهاى از بندگان من بودند که مىگفتند پروردگارا ایمان آوردیم بر ما ببخشاى و به ما رحم کن [که] تو بهترین مهربانى (۱۰۹) | | إِنَّهُ کَانَ فَرِیقٌ مِّنْ عِبَادِی یَقُولُونَ رَبَّنَا آمَنَّا فَاغْفِرْ لَنَا وَارْحَمْنَا وَأَنتَ خَیْرُ الرَّاحِمِینَ ﴿۱۰۹﴾ |
و شما آنان [=مؤمنان] را به ریشخند گرفتید تا [با این کار] یاد مرا از خاطرتان بردند و شما بر آنان مىخندیدید (۱۱۰) | | فَاتَّخَذْتُمُوهُمْ سِخْرِیًّا حَتَّى أَنسَوْکُمْ ذِکْرِی وَکُنتُم مِّنْهُمْ تَضْحَکُونَ ﴿۱۱۰﴾ |
من [هم] امروز به [پاس] آنکه صبر کردند بدانان پاداش دادم آرى ایشانند که رستگارانند (۱۱۱) | | إِنِّی جَزَیْتُهُمُ الْیَوْمَ بِمَا صَبَرُوا أَنَّهُمْ هُمُ الْفَائِزُونَ ﴿۱۱۱﴾ |
مىفرماید چه مدت به عدد سالها در زمین ماندید (۱۱۲) | | قَالَ کَمْ لَبِثْتُمْ فِی الْأَرْضِ عَدَدَ سِنِینَ ﴿۱۱۲﴾ |
مىگویند یک روز یا پارهاى از یک روز ماندیم از شما گران [خود] بپرس (۱۱۳) | | قَالُوا لَبِثْنَا یَوْمًا أَوْ بَعْضَ یَوْمٍ فَاسْأَلْ الْعَادِّینَ ﴿۱۱۳﴾ |
مىفرماید جز اندکى درنگ نکردید کاش شما مىدانستید (۱۱۴) | | قَالَ إِن لَّبِثْتُمْ إِلَّا قَلِیلًا لَّوْ أَنَّکُمْ کُنتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿۱۱۴﴾ |
آیا پنداشتید که شما را بیهوده آفریدهایم و اینکه شما به سوى ما بازگردانیده نمىشوید (۱۱۵) | | أَفَحَسِبْتُمْ أَنَّمَا خَلَقْنَاکُمْ عَبَثًا وَأَنَّکُمْ إِلَیْنَا لَا تُرْجَعُونَ ﴿۱۱۵﴾ |
پس والاستخدا فرمانرواى برحق خدایى جز او نیست [اوست] پروردگار عرش گرانمایه (۱۱۶) | | فَتَعَالَى اللَّهُ الْمَلِکُ الْحَقُّ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْکَرِیمِ ﴿۱۱۶﴾ |
و هر کس با خدا معبود دیگرى بخواند براى آن برهانى نخواهد داشت و حسابش فقط با پروردگارش مىباشد در حقیقت کافران رستگار نمىشوند (۱۱۷) | | وَمَن
یَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلَهًا آخَرَ لَا بُرْهَانَ لَهُ بِهِ فَإِنَّمَا
حِسَابُهُ عِندَ رَبِّهِ إِنَّهُ لَا یُفْلِحُ الْکَافِرُونَ ﴿۱۱۷﴾ |
و بگو پروردگارا ببخشاى و رحمت کن [که] تو بهترین بخشایندگانى (۱۱۸) | | وَقُل رَّبِّ اغْفِرْ وَارْحَمْ وَأَنتَ خَیْرُ الرَّاحِمِینَ ﴿۱۱۸﴾ |
سوره ۲۴: النور
به نام خداوند رحمتگر مهربان
[این] سورهاى است که آن را نازل و آن را فرض گردانیدیم و در آن آیاتى روشن فرو فرستادیم باشد که شما پند پذیرید (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
سُورَةٌ أَنزَلْنَاهَا وَفَرَضْنَاهَا وَأَنزَلْنَا فِیهَا آیَاتٍ بَیِّنَاتٍ لَّعَلَّکُمْ تَذَکَّرُونَ ﴿۱﴾
|
به
هر زن زناکار و مرد زناکارى صد تازیانه بزنید و اگر به خدا و روز بازپسین
ایمان دارید در [کار] دین خدا نسبت به آن دو دلسوزى نکنید و باید گروهى از
مؤمنان در کیفر آن دو حضور یابند (۲) | | الزَّانِیَةُ
وَالزَّانِی فَاجْلِدُوا کُلَّ وَاحِدٍ مِّنْهُمَا مِئَةَ جَلْدَةٍ وَلَا
تَأْخُذْکُم بِهِمَا رَأْفَةٌ فِی دِینِ اللَّهِ إِن کُنتُمْ تُؤْمِنُونَ
بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الْآخِرِ وَلْیَشْهَدْ عَذَابَهُمَا طَائِفَةٌ
مِّنَ الْمُؤْمِنِینَ ﴿۲﴾ |
مرد
زناکار جز زن زناکار یا مشرک را به همسرى نگیرد و زن زناکار جز مرد زناکار
یا مشرک را به زنى نگیرد و بر مؤمنان این [امر] حرام گردیده است (۳) | | الزَّانِی
لَا یَنکِحُ إلَّا زَانِیَةً أَوْ مُشْرِکَةً وَالزَّانِیَةُ لَا
یَنکِحُهَا إِلَّا زَانٍ أَوْ مُشْرِکٌ وَحُرِّمَ ذَلِکَ عَلَى
الْمُؤْمِنِینَ ﴿۳﴾ |
و
کسانى که نسبت زنا به زنان شوهردار مىدهند سپس چهار گواه نمىآورند هشتاد
تازیانه به آنان بزنید و هیچگاه شهادتى از آنها نپذیرید و اینانند که خود
فاسقند (۴) | | وَالَّذِینَ
یَرْمُونَ الْمُحْصَنَاتِ ثُمَّ لَمْ یَأْتُوا بِأَرْبَعَةِ شُهَدَاء
فَاجْلِدُوهُمْ ثَمَانِینَ جَلْدَةً وَلَا تَقْبَلُوا لَهُمْ شَهَادَةً
أَبَدًا وَأُوْلَئِکَ هُمُ الْفَاسِقُونَ ﴿۴﴾ |
مگر کسانى که بعد از آن [بهتان] توبه کرده و به صلاح آمده باشند که خدا البته آمرزنده مهربان است (۵) | | إِلَّا الَّذِینَ تَابُوا مِن بَعْدِ ذَلِکَ وَأَصْلَحُوا فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَّحِیمٌ ﴿۵﴾ |
و
کسانى که به همسران خود نسبت زنا مىدهند و جز خودشان گواهانى [دیگر]
ندارند هر یک از آنان [باید] چهار بار به خدا سوگند یاد کند که او قطعا از
راستگویان است (۶) | | وَالَّذِینَ
یَرْمُونَ أَزْوَاجَهُمْ وَلَمْ یَکُن لَّهُمْ شُهَدَاء إِلَّا
أَنفُسُهُمْ فَشَهَادَةُ أَحَدِهِمْ أَرْبَعُ شَهَادَاتٍ بِاللَّهِ
إِنَّهُ لَمِنَ الصَّادِقِینَ ﴿۶﴾ |
و [گواهى در دفعه] پنجم این است که [شوهر بگوید] لعنتخدا بر او باد اگر از دروغگویان باشد (۷) | | وَالْخَامِسَةُ أَنَّ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَیْهِ إِن کَانَ مِنَ الْکَاذِبِینَ وَیَدْرَأُ ﴿۷﴾ |
و از [زن] کیفر ساقط مىشود در صورتى که چهار بار به خدا سوگند یاد کند که [شوهر] او جدا از دروغگویان است (۸) | | عَنْهَا الْعَذَابَ أَنْ تَشْهَدَ أَرْبَعَ شَهَادَاتٍ بِاللَّهِ إِنَّهُ لَمِنَ الْکَاذِبِینَ ﴿۸﴾ |
و [گواهى] پنجم آنکه خشم خدا بر او باد اگر [شوهرش] از راستگویان باشد (۹) | | وَالْخَامِسَةَ أَنَّ غَضَبَ اللَّهِ عَلَیْهَا إِن کَانَ مِنَ الصَّادِقِینَ ﴿۹﴾ |
و اگر فضل و رحمتخدا بر شما نبود و اینکه خدا توبهپذیر سنجیدهکار است [رسوا مىشدید] (۱۰) | | وَلَوْلَا فَضْلُ اللَّهِ عَلَیْکُمْ وَرَحْمَتُهُ وَأَنَّ اللَّهَ تَوَّابٌ حَکِیمٌ ﴿۱۰﴾ |
در
حقیقت کسانى که آن بهتان [داستان افک] را [در میان] آوردند دستهاى از شما
بودند آن [تهمت] را شرى براى خود تصور مکنید بلکه براى شما در آن مصلحتى
[بوده] است براى هر مردى از آنان [که در این کار دست داشته] همان گناهى
است که مرتکب شده است و آن کس از ایشان که قسمت عمده آن را به گردن گرفته
است عذابى سختخواهد داشت (۱۱) | | إِنَّ
الَّذِینَ جَاؤُوا بِالْإِفْکِ عُصْبَةٌ مِّنکُمْ لَا تَحْسَبُوهُ شَرًّا
لَّکُم بَلْ هُوَ خَیْرٌ لَّکُمْ لِکُلِّ امْرِئٍ مِّنْهُم مَّا اکْتَسَبَ
مِنَ الْإِثْمِ وَالَّذِی تَوَلَّى کِبْرَهُ مِنْهُمْ لَهُ عَذَابٌ
عَظِیمٌ ﴿۱۱﴾ |
چرا هنگامى که آن [بهتان] را شنیدید مردان و زنان مؤمن گمان نیک به خود نبردند و نگفتند این بهتانى آشکار است (۱۲) | | لَوْلَا إِذْ سَمِعْتُمُوهُ ظَنَّ الْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ بِأَنفُسِهِمْ خَیْرًا وَقَالُوا هَذَا إِفْکٌ مُّبِینٌ ﴿۱۲﴾ |
چرا چهار گواه بر [صحت] آن [بهتان] نیاوردند پس چون گواهان [لازم] را نیاوردهاند اینانند که نزد خدا دروغگویانند (۱۳) | | لَوْلَا جَاؤُوا عَلَیْهِ بِأَرْبَعَةِ شُهَدَاء فَإِذْ لَمْ یَأْتُوا بِالشُّهَدَاء فَأُوْلَئِکَ عِندَ اللَّهِ هُمُ الْکَاذِبُونَ ﴿۱۳﴾ |
و اگر فضل خدا و رحمتش در دنیا و آخرت بر شما نبود قطعا به [سزاى] آنچه در آن به دخالت پرداختید به شما عذابى بزرگ مىرسید (۱۴) | | وَلَوْلَا
فَضْلُ اللَّهِ عَلَیْکُمْ وَرَحْمَتُهُ فِی الدُّنْیَا وَالْآخِرَةِ
لَمَسَّکُمْ فِی مَا أَفَضْتُمْ فِیهِ عَذَابٌ عَظِیمٌ ﴿۱۴﴾ |
آنگاه
که آن [بهتان] را از زبان یکدیگر مىگرفتید و با زبانهاى خود چیزى را که
بدان علم نداشتید مىگفتید و مىپنداشتید که کارى سهل و ساده است با اینکه
آن [امر] نزد خدا بس بزرگ بود (۱۵) | | إِذْ
تَلَقَّوْنَهُ بِأَلْسِنَتِکُمْ وَتَقُولُونَ بِأَفْوَاهِکُم مَّا لَیْسَ
لَکُم بِهِ عِلْمٌ وَتَحْسَبُونَهُ هَیِّنًا وَهُوَ عِندَ اللَّهِ عَظِیمٌ
﴿۱۵﴾ |
و [گر نه] چرا وقتى آن را شنیدید نگفتید براى ما سزاوار نیست که در این [موضوع] سخن گوییم [خداوندا] تو منزهى این بهتانى بزرگ است (۱۶) | | وَلَوْلَا إِذْ سَمِعْتُمُوهُ قُلْتُم مَّا یَکُونُ لَنَا أَن نَّتَکَلَّمَ بِهَذَا سُبْحَانَکَ هَذَا بُهْتَانٌ عَظِیمٌ ﴿۱۶﴾ |
خدا اندرزتان مىدهد که هیچ گاه دیگر مثل آن را اگر مؤمنید تکرار نکنید (۱۷) | | یَعِظُکُمُ اللَّهُ أَن تَعُودُوا لِمِثْلِهِ أَبَدًا إِن کُنتُم مُّؤْمِنِینَ ﴿۱۷﴾ |
و خدا براى شما آیات [خود] را بیان مىکند و خدا داناى سنجیدهکار است (۱۸) | | وَیُبَیِّنُ اللَّهُ لَکُمُ الْآیَاتِ وَاللَّهُ عَلِیمٌ حَکِیمٌ ﴿۱۸﴾ |
کسانى
که دوست دارند که زشتکارى در میان آنان که ایمان آوردهاند شیوع پیدا کند
براى آنان در دنیا و آخرت عذابى پر درد خواهد بود و خدا[ست که] مىداند و
شما نمىدانید (۱۹) | | إِنَّ
الَّذِینَ یُحِبُّونَ أَن تَشِیعَ الْفَاحِشَةُ فِی الَّذِینَ آمَنُوا
لَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ فِی الدُّنْیَا وَالْآخِرَةِ وَاللَّهُ یَعْلَمُ
وَأَنتُمْ لَا تَعْلَمُونَ ﴿۱۹﴾ |
و اگر فضل و رحمتخدا بر شما نبود و اینکه خدا رئوف و مهربان است [مجازات سختى در انتظارتان بود] (۲۰) | | وَلَوْلَا فَضْلُ اللَّهِ عَلَیْکُمْ وَرَحْمَتُهُ وَأَنَّ اللَّه رَؤُوفٌ رَحِیمٌ ﴿۲۰﴾ |
اى
کسانى که ایمان آوردهاید پاى از پى گامهاى شیطان منهید و هر کس پاى بر
جاى گامهاى شیطان نهد [بداند که] او به زشتکارى و ناپسند وامىدارد و اگر
فضل خدا و رحمتش بر شما نبود هرگز هیچ کس از شما پاک نمىشد ولى [این]
خداست که هر کس را بخواهد پاک مىگرداند و خدا[ست که] شنواى داناست (۲۱) | | یَا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَتَّبِعُوا خُطُوَاتِ الشَّیْطَانِ وَمَن
یَتَّبِعْ خُطُوَاتِ الشَّیْطَانِ فَإِنَّهُ یَأْمُرُ بِالْفَحْشَاء
وَالْمُنکَرِ وَلَوْلَا فَضْلُ اللَّهِ عَلَیْکُمْ وَرَحْمَتُهُ مَا زَکَا
مِنکُم مِّنْ أَحَدٍ أَبَدًا وَلَکِنَّ اللَّهَ یُزَکِّی مَن یَشَاءُ
وَاللَّهُ سَمِیعٌ عَلِیمٌ ﴿۲۱﴾ |
و
سرمایهداران و فراخدولتان شما نباید از دادن [مال] به خویشاوندان و
تهیدستان و مهاجران راه خدا دریغ ورزند و باید عفو کنند و گذشت نمایند مگر
دوست ندارید که خدا بر شما ببخشاید و خدا آمرزنده مهربان است (۲۲) | | وَلَا
یَأْتَلِ أُوْلُوا الْفَضْلِ مِنکُمْ وَالسَّعَةِ أَن یُؤْتُوا أُوْلِی
الْقُرْبَى وَالْمَسَاکِینَ وَالْمُهَاجِرِینَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ
وَلْیَعْفُوا وَلْیَصْفَحُوا أَلَا تُحِبُّونَ أَن یَغْفِرَ اللَّهُ
لَکُمْ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَّحِیمٌ ﴿۲۲﴾ |
بىگمان
کسانى که به زنان پاکدامن بىخبر [از همه جا] و با ایمان نسبت زنا مىدهند
در دنیا و آخرت لعنتشدهاند و براى آنها عذابى سختخواهد بود (۲۳) | | إِنَّ
الَّذِینَ یَرْمُونَ الْمُحْصَنَاتِ الْغَافِلَاتِ الْمُؤْمِنَاتِ
لُعِنُوا فِی الدُّنْیَا وَالْآخِرَةِ وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِیمٌ ﴿۲۳﴾ |
در روزى که زبان و دستها و پاهایشان بر ضد آنان براى آنچه انجام مىدادند شهادت مىدهند (۲۴) | | یَوْمَ تَشْهَدُ عَلَیْهِمْ أَلْسِنَتُهُمْ وَأَیْدِیهِمْ وَأَرْجُلُهُم بِمَا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿۲۴﴾ |
آن روز خدا جزاى شایسته آنان را به طور کامل مىدهد و خواهند دانست که خدا همان حقیقت آشکار است (۲۵) | | یَوْمَئِذٍ یُوَفِّیهِمُ اللَّهُ دِینَهُمُ الْحَقَّ وَیَعْلَمُونَ أَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُّ الْمُبِینُ ﴿۲۵﴾ |
زنان
پلید براى مردان پلیدند و مردان پلید براى زنان پلید و زنان پاک براى
مردان پاکند و مردان پاک براى زنان پاک اینان از آنچه در باره ایشان
مىگویند بر کنارند براى آنان آمرزش و روزى نیکو خواهد بود (۲۶) | | الْخَبِیثَاتُ
لِلْخَبِیثِینَ وَالْخَبِیثُونَ لِلْخَبِیثَاتِ وَالطَّیِّبَاتُ
لِلطَّیِّبِینَ وَالطَّیِّبُونَ لِلطَّیِّبَاتِ أُوْلَئِکَ مُبَرَّؤُونَ
مِمَّا یَقُولُونَ لَهُم مَّغْفِرَةٌ وَرِزْقٌ کَرِیمٌ ﴿۲۶﴾ |
اى
کسانى که ایمان آوردهاید به خانههایى که خانههاى شما نیست داخل مشوید
تا اجازه بگیرید و بر اهل آن سلام گویید این براى شما بهتر است باشد که
پند گیرید (۲۷) | | یَا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَدْخُلُوا بُیُوتًا غَیْرَ بُیُوتِکُمْ
حَتَّى تَسْتَأْنِسُوا وَتُسَلِّمُوا عَلَى أَهْلِهَا ذَلِکُمْ خَیْرٌ
لَّکُمْ لَعَلَّکُمْ تَذَکَّرُونَ ﴿۲۷﴾ |
و
اگر کسى را در آن نیافتید پس داخل آن مشوید تا به شما اجازه داده شود و
اگر به شما گفته شد برگردید برگردید که آن براى شما سزاوارتر است و خدا به
آنچه انجام مىدهید داناست (۲۸) | | فَإِن
لَّمْ تَجِدُوا فِیهَا أَحَدًا فَلَا تَدْخُلُوهَا حَتَّى یُؤْذَنَ لَکُمْ
وَإِن قِیلَ لَکُمُ ارْجِعُوا فَارْجِعُوا هُوَ أَزْکَى لَکُمْ وَاللَّهُ
بِمَا تَعْمَلُونَ عَلِیمٌ ﴿۲۸﴾ |
بر
شما گناهى نیست که به خانههاى غیرمسکونى که در آنها براى شما استفادهاى
است داخل شوید و خدا آنچه را آشکار و آنچه را پنهان مىدارید مىداند (۲۹) | | لَّیْسَ
عَلَیْکُمْ جُنَاحٌ أَن تَدْخُلُوا بُیُوتًا غَیْرَ مَسْکُونَةٍ فِیهَا
مَتَاعٌ لَّکُمْ وَاللَّهُ یَعْلَمُ مَا تُبْدُونَ وَمَا تَکْتُمُونَ ﴿۲۹﴾ |
به مردان با ایمان بگو دیده فرو نهند و پاکدامنى ورزند که این براى آنان پاکیزهتر است زیرا خدا به آنچه مىکنند آگاه است (۳۰) | | قُل
لِّلْمُؤْمِنِینَ یَغُضُّوا مِنْ أَبْصَارِهِمْ وَیَحْفَظُوا فُرُوجَهُمْ
ذَلِکَ أَزْکَى لَهُمْ إِنَّ اللَّهَ خَبِیرٌ بِمَا یَصْنَعُونَ ﴿۳۰﴾ |
و
به زنان با ایمان بگو دیدگان خود را [از هر نامحرمى] فرو بندند و پاکدامنى
ورزند و زیورهاى خود را آشکار نگردانند مگر آنچه که طبعا از آن پیداست و
باید روسرى خود را بر سینه خویش [فرو] اندازند و زیورهایشان را جز براى
شوهرانشان یا پدرانشان یا پدران شوهرانشان یا پسرانشان یا پسران شوهرانشان
یا برادرانشان یا پسران برادرانشان یا پسران خواهرانشان یا زنان [همکیش]
خود یا کنیزانشان یا خدمتکاران مرد که [از زن] بىنیازند یا کودکانى که بر
عورتهاى زنان وقوف حاصل نکردهاند آشکار نکنند و پاهاى خود را [به گونهاى
به زمین] نکوبند تا آنچه از زینتشان نهفته مىدارند معلوم گردد اى مؤمنان
همگى [از مرد و زن] به درگاه خدا توبه کنید امید که رستگار شوید (۳۱) | | وَقُل
لِّلْمُؤْمِنَاتِ یَغْضُضْنَ مِنْ أَبْصَارِهِنَّ وَیَحْفَظْنَ
فُرُوجَهُنَّ وَلَا یُبْدِینَ زِینَتَهُنَّ إِلَّا مَا ظَهَرَ مِنْهَا
وَلْیَضْرِبْنَ بِخُمُرِهِنَّ عَلَى جُیُوبِهِنَّ وَلَا یُبْدِینَ
زِینَتَهُنَّ إِلَّا لِبُعُولَتِهِنَّ أَوْ آبَائِهِنَّ أَوْ آبَاء
بُعُولَتِهِنَّ أَوْ أَبْنَائِهِنَّ أَوْ أَبْنَاء بُعُولَتِهِنَّ أَوْ
إِخْوَانِهِنَّ أَوْ بَنِی إِخْوَانِهِنَّ أَوْ بَنِی أَخَوَاتِهِنَّ أَوْ
نِسَائِهِنَّ أَوْ مَا مَلَکَتْ أَیْمَانُهُنَّ أَوِ التَّابِعِینَ غَیْرِ
أُوْلِی الْإِرْبَةِ مِنَ الرِّجَالِ أَوِ الطِّفْلِ الَّذِینَ لَمْ
یَظْهَرُوا عَلَى عَوْرَاتِ النِّسَاء وَلَا یَضْرِبْنَ بِأَرْجُلِهِنَّ
لِیُعْلَمَ مَا یُخْفِینَ مِن زِینَتِهِنَّ وَتُوبُوا إِلَى اللَّهِ
جَمِیعًا أَیُّهَا الْمُؤْمِنُونَ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ ﴿۳۱﴾ |
بىهمسران
خود و غلامان و کنیزان درستکارتان را همسر دهید اگر تنگدستند خداوند آنان
را از فضل خویش بىنیاز خواهد کرد و خدا گشایشگر داناست (۳۲) | | وَأَنکِحُوا
الْأَیَامَى مِنکُمْ وَالصَّالِحِینَ مِنْ عِبَادِکُمْ وَإِمَائِکُمْ إِن
یَکُونُوا فُقَرَاء یُغْنِهِمُ اللَّهُ مِن فَضْلِهِ وَاللَّهُ وَاسِعٌ
عَلِیمٌ ﴿۳۲﴾ |
و
کسانى که [وسیله] زناشویى نمىیابند باید عفت ورزند تا خدا آنان را از فضل
خویش بىنیاز گرداند و از میان غلامانتان کسانى که در صددند با قرارداد
کتبى خود را آزاد کنند اگر در آنان خیرى [و توانایى پرداخت مال] مىیابید
قرار بازخرید آنها را بنویسید و از آن مالى که خدا به شما داده است به
ایشان بدهید [تا تدریجا خود را آزاد کنند] و کنیزان خود را در صورتى که
تمایل به پاکدامنى دارند براى اینکه متاع زندگى دنیا را بجویید به زنا
وادار مکنید و هر کس آنان را به زور وادار کند در حقیقتخدا پس از اجبار
نمودن ایشان [نسبت به آنها] آمرزنده مهربان است (۳۳) | | وَلْیَسْتَعْفِفِ
الَّذِینَ لَا یَجِدُونَ نِکَاحًا حَتَّى یُغْنِیَهُمْ اللَّهُ مِن
فَضْلِهِ وَالَّذِینَ یَبْتَغُونَ الْکِتَابَ مِمَّا مَلَکَتْ
أَیْمَانُکُمْ فَکَاتِبُوهُمْ إِنْ عَلِمْتُمْ فِیهِمْ خَیْرًا وَآتُوهُم
مِّن مَّالِ اللَّهِ الَّذِی آتَاکُمْ وَلَا تُکْرِهُوا فَتَیَاتِکُمْ
عَلَى الْبِغَاء إِنْ أَرَدْنَ تَحَصُّنًا لِّتَبْتَغُوا عَرَضَ
الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَمَن یُکْرِههُّنَّ فَإِنَّ اللَّهَ مِن بَعْدِ
إِکْرَاهِهِنَّ غَفُورٌ رَّحِیمٌ ﴿۳۳﴾ |
و قطعا به سوى شما آیاتى روشنگر و خبرى از کسانى که پیش از شما روزگار به سر بردهاند و موعظهاى براى اهل تقوا فرود آوردهایم (۳۴) | | وَلَقَدْ
أَنزَلْنَا إِلَیْکُمْ آیَاتٍ مُّبَیِّنَاتٍ وَمَثَلًا مِّنَ الَّذِینَ
خَلَوْا مِن قَبْلِکُمْ وَمَوْعِظَةً لِّلْمُتَّقِینَ ﴿۳۴﴾ |
خدا
نور آسمانها و زمین است مثل نور او چون چراغدانى است که در آن چراغى و آن
چراغ در شیشهاى است آن شیشه گویى اخترى درخشان است که از درخت خجسته
زیتونى که نه شرقى است و نه غربى افروخته مىشود نزدیک است که روغنش هر
چند بدان آتشى نرسیده باشد روشنى بخشد روشنى بر روى روشنى است خدا هر که
را بخواهد با نور خویش هدایت مىکند و این مثلها را خدا براى مردم مىزند
و خدا به هر چیزى داناست (۳۵) | | اللَّهُ
نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ مَثَلُ نُورِهِ کَمِشْکَاةٍ فِیهَا
مِصْبَاحٌ الْمِصْبَاحُ فِی زُجَاجَةٍ الزُّجَاجَةُ کَأَنَّهَا کَوْکَبٌ
دُرِّیٌّ یُوقَدُ مِن شَجَرَةٍ مُّبَارَکَةٍ زَیْتُونِةٍ لَّا شَرْقِیَّةٍ
وَلَا غَرْبِیَّةٍ یَکَادُ زَیْتُهَا یُضِیءُ وَلَوْ لَمْ تَمْسَسْهُ
نَارٌ نُّورٌ عَلَى نُورٍ یَهْدِی اللَّهُ لِنُورِهِ مَن یَشَاءُ
وَیَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثَالَ لِلنَّاسِ وَاللَّهُ بِکُلِّ شَیْءٍ
عَلِیمٌ ﴿۳۵﴾ |
در
خانههایى که خدا رخصت داده که [قدر و منزلت] آنها رفعت یابد و نامش در
آنها یاد شود در آن [خانه]ها هر بامداد و شامگاه او را نیایش مىکنند (۳۶) | | فِی بُیُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَن تُرْفَعَ وَیُذْکَرَ فِیهَا اسْمُهُ یُسَبِّحُ لَهُ فِیهَا بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ ﴿۳۶﴾ |
مردانى
که نه تجارت و نه داد و ستدى آنان را از یاد خدا و برپا داشتن نماز و دادن
زکات به خود مشغول نمىدارد و از روزى که دلها و دیدهها در آن زیرورو
مىشود مىهراسند (۳۷) | | رِجَالٌ
لَّا تُلْهِیهِمْ تِجَارَةٌ وَلَا بَیْعٌ عَن ذِکْرِ اللَّهِ وَإِقَامِ
الصَّلَاةِ وَإِیتَاء الزَّکَاةِ یَخَافُونَ یَوْمًا تَتَقَلَّبُ فِیهِ
الْقُلُوبُ وَالْأَبْصَارُ ﴿۳۷﴾ |
تا
خدا بهتر از آنچه انجام مىدادند به ایشان جزا دهد و از فضل خود بر آنان
بیفزاید و خدا[ست که] هر که را بخواهد بىحساب روزى مىدهد (۳۸) | | لِیَجْزِیَهُمُ اللَّهُ أَحْسَنَ مَا عَمِلُوا وَیَزِیدَهُم مِّن فَضْلِهِ وَاللَّهُ یَرْزُقُ مَن یَشَاءُ بِغَیْرِ حِسَابٍ ﴿۳۸﴾ |
و
کسانى که کفر ورزیدند کارهایشان چون سرابى در زمینى هموار است که تشنه آن
را آبى مىپندارد تا چون بدان رسد آن را چیزى نیابد و خدا را نزد خویش
یابد و حسابش را تمام به او دهد و خدا زودشمار است (۳۹) | | وَالَّذِینَ
کَفَرُوا أَعْمَالُهُمْ کَسَرَابٍ بِقِیعَةٍ یَحْسَبُهُ الظَّمْآنُ مَاء
حَتَّى إِذَا جَاءهُ لَمْ یَجِدْهُ شَیْئًا وَوَجَدَ اللَّهَ عِندَهُ
فَوَفَّاهُ حِسَابَهُ وَاللَّهُ سَرِیعُ الْحِسَابِ ﴿۳۹﴾ |
یا
[کارهایشان] مانند تاریکیهایى است که در دریایى ژرف است که موجى آن را
مىپوشاند [و] روى آن موجى [دیگر] است [و] بالاى آن ابرى است تاریکیهایى
است که بعضى بر روى بعضى قرار گرفته است هر گاه [غرقه] دستش را بیرون آورد
به زحمت آن را مىبیند و خدا به هر کس نورى نداده باشد او را هیچ نورى
نخواهد بود (۴۰) | | أَوْ
کَظُلُمَاتٍ فِی بَحْرٍ لُّجِّیٍّ یَغْشَاهُ مَوْجٌ مِّن فَوْقِهِ مَوْجٌ
مِّن فَوْقِهِ سَحَابٌ ظُلُمَاتٌ بَعْضُهَا فَوْقَ بَعْضٍ إِذَا أَخْرَجَ
یَدَهُ لَمْ یَکَدْ یَرَاهَا وَمَن لَّمْ یَجْعَلِ اللَّهُ لَهُ نُورًا
فَمَا لَهُ مِن نُّورٍ ﴿۴۰﴾ |
آیا
ندانستهاى که هر که [و هر چه] در آسمانها و زمین است براى خدا تسبیح
مىگویند و پرندگان [نیز] در حالى که در آسمان پر گشودهاند [تسبیح او
مىگویند] همه ستایش و نیایش خود را مىدانند و خدا به آنچه مىکنند
داناست (۴۱) | | أَلَمْ
تَرَ أَنَّ اللَّهَ یُسَبِّحُ لَهُ مَن فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ
وَالطَّیْرُ صَافَّاتٍ کُلٌّ قَدْ عَلِمَ صَلَاتَهُ وَتَسْبِیحَهُ
وَاللَّهُ عَلِیمٌ بِمَا یَفْعَلُونَ ﴿۴۱﴾ |
و فرمانروایى آسمانها و زمین از آن خداست و بازگشت [همه] به سوى خداست (۴۲) | | وَلِلَّهِ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَإِلَى اللَّهِ الْمَصِیرُ ﴿۴۲﴾ |
آیا
ندانستهاى که خدا[ست که] ابر را به آرامى مىراند سپس میان [اجزاء] آن
پیوند مىدهد آنگاه آن را متراکم مىسازد پس دانههاى باران را مىبینى که
از خلال آن بیرون مىآید و [خداست که] از آسمان از کوههایى [از ابر
یخزده] که در آنجاست تگرگى فرو مىریزد و هر که را بخواهد بدان گزند
مىرساند و آن را از هر که بخواهد باز مىدارد نزدیک است روشنى برقش چشمها
را ببر د (۴۳) | | أَلَمْ
تَرَ أَنَّ اللَّهَ یُزْجِی سَحَابًا ثُمَّ یُؤَلِّفُ بَیْنَهُ ثُمَّ
یَجْعَلُهُ رُکَامًا فَتَرَى الْوَدْقَ یَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ
وَیُنَزِّلُ مِنَ السَّمَاءِ مِن جِبَالٍ فِیهَا مِن بَرَدٍ فَیُصِیبُ
بِهِ مَن یَشَاءُ وَیَصْرِفُهُ عَن مَّن یَشَاءُ یَکَادُ سَنَا بَرْقِهِ
یَذْهَبُ بِالْأَبْصَارِ ﴿۴۳﴾ |
خداست که شب و روز را با هم جابجا مىکند قطعا در این [تبدیل] براى دیدهوران [درس] عبرتى است (۴۴) | | یُقَلِّبُ اللَّهُ اللَّیْلَ وَالنَّهَارَ إِنَّ فِی ذَلِکَ لَعِبْرَةً لِّأُوْلِی الْأَبْصَارِ ﴿۴۴﴾ |
و
خداست که هر جنبندهاى را [ابتدا] از آبى آفرید پس پارهاى از آنها بر روى
شکم راه مىروند و پارهاى از آنها بر روى دو پا و بعضى از آنها بر روى
چهار [پا] راه مىروند خدا هر چه بخواهد مىآفریند در حقیقتخدا بر هر
چیزى تواناست (۴۵) | | وَاللَّهُ
خَلَقَ کُلَّ دَابَّةٍ مِن مَّاء فَمِنْهُم مَّن یَمْشِی عَلَى بَطْنِهِ
وَمِنْهُم مَّن یَمْشِی عَلَى رِجْلَیْنِ وَمِنْهُم مَّن یَمْشِی عَلَى
أَرْبَعٍ یَخْلُقُ اللَّهُ مَا یَشَاءُ إِنَّ اللَّهَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ
قَدِیرٌ ﴿۴۵﴾ |
قطعا آیاتى روشنگر فرود آوردهایم و خدا هر که را بخواهد به راه راست هدایت مىکند (۴۶) | | لَقَدْ أَنزَلْنَا آیَاتٍ مُّبَیِّنَاتٍ وَاللَّهُ یَهْدِی مَن یَشَاءُ إِلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِیمٍ ﴿۴۶﴾ |
و
مىگویند به خدا و پیامبر [او] گرویدیم و اطاعت کردیم آنگاه دستهاى از
ایشان پس از این [اقرار] روى برمىگردانند و آنان مؤمن نیستند (۴۷) | | وَیَقُولُونَ
آمَنَّا بِاللَّهِ وَبِالرَّسُولِ وَأَطَعْنَا ثُمَّ یَتَوَلَّى فَرِیقٌ
مِّنْهُم مِّن بَعْدِ ذَلِکَ وَمَا أُوْلَئِکَ بِالْمُؤْمِنِینَ ﴿۴۷﴾ |
و چون به سوى خدا و پیامبر او خوانده شوند تا میان آنان داورى کند بناگاه دستهاى از آنها روى برمىتابند (۴۸) | | وَإِذَا دُعُوا إِلَى اللَّهِ وَرَسُولِهِ لِیَحْکُمَ بَیْنَهُمْ إِذَا فَرِیقٌ مِّنْهُم مُّعْرِضُونَ ﴿۴۸﴾ |
و اگر حق به جانب ایشان باشد به حال اطاعت به سوى او مىآیند (۴۹) | | وَإِن یَکُن لَّهُمُ الْحَقُّ یَأْتُوا إِلَیْهِ مُذْعِنِینَ ﴿۴۹﴾ |
آیا در دلهایشان بیمارى استیا شک دارند یا از آن مىترسند که خدا و فرستادهاش بر آنان ستم ورزند [نه] بلکه خودشان ستمکارند (۵۰) | | أَفِی
قُلُوبِهِم مَّرَضٌ أَمِ ارْتَابُوا أَمْ یَخَافُونَ أَن یَحِیفَ اللَّهُ
عَلَیْهِمْ وَرَسُولُهُ بَلْ أُوْلَئِکَ هُمُ الظَّالِمُونَ ﴿۵۰﴾ |
گفتار
مؤمنان وقتى به سوى خدا و پیامبرش خوانده شوند تا میانشان داورى کند تنها
این است که مىگویند شنیدیم و اطاعت کردیم اینانند که رستگارند (۵۱) | | إِنَّمَا
کَانَ قَوْلَ الْمُؤْمِنِینَ إِذَا دُعُوا إِلَى اللَّهِ وَرَسُولِهِ
لِیَحْکُمَ بَیْنَهُمْ أَن یَقُولُوا سَمِعْنَا وَأَطَعْنَا وَأُوْلَئِکَ
هُمُ الْمُفْلِحُونَ ﴿۵۱﴾ |
و کسى که خدا و فرستاده او را فرمان برد و از خدا بترسد و از او پروا کند آنانند که خود کامیابند (۵۲) | | وَمَن یُطِعِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَیَخْشَ اللَّهَ وَیَتَّقْهِ فَأُوْلَئِکَ هُمُ الْفَائِزُونَ ﴿۵۲﴾ |
و
با سوگندهاى سختخود به خدا سوگند یاد کردند که اگر به آنان فرمان دهى بى
شک [براى جهاد] بیرون خواهند آمد بگو سوگند مخورید اطاعتى پسندیده [بهتر
است] که خدا به آنچه مىکنید داناست (۵۳) | | وَأَقْسَمُوا
بِاللَّهِ جَهْدَ أَیْمَانِهِمْ لَئِنْ أَمَرْتَهُمْ لَیَخْرُجُنَّ قُل
لَّا تُقْسِمُوا طَاعَةٌ مَّعْرُوفَةٌ إِنَّ اللَّهَ خَبِیرٌ بِمَا
تَعْمَلُونَ ﴿۵۳﴾ |
بگو
خدا و پیامبر را اطاعت کنید پس اگر پشت نمودید [بدانید که] بر عهده اوست
آنچه تکلیف شده و بر عهده شماست آنچه موظف هستید و اگر اطاعتش کنید راه
خواهید یافت و بر فرستاده [خدا] جز ابلاغ آشکار [ماموریتى] نیست (۵۴) | | قُلْ
أَطِیعُوا اللَّهَ وَأَطِیعُوا الرَّسُولَ فَإِن تَوَلَّوا فَإِنَّمَا
عَلَیْهِ مَا حُمِّلَ وَعَلَیْکُم مَّا حُمِّلْتُمْ وَإِن تُطِیعُوهُ
تَهْتَدُوا وَمَا عَلَى الرَّسُولِ إِلَّا الْبَلَاغُ الْمُبِینُ ﴿۵۴﴾ |
خدا
به کسانى از شما که ایمان آورده و کارهاى شایسته کردهاند وعده داده است
که حتما آنان را در این سرزمین جانشین [خود] قرار دهد همان گونه که کسانى
را که پیش از آنان بودند جانشین [خود] قرار داد و آن دینى را که برایشان
پسندیده است به سودشان مستقر کند و بیمشان را به ایمنى مبدل گرداند [تا]
مرا عبادت کنند و چیزى را با من شریک نگردانند و هر کس پس از آن به کفر
گراید آنانند که نافرمانند (۵۵) | | وَعَدَ
اللَّهُ الَّذِینَ آمَنُوا مِنکُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ
لَیَسْتَخْلِفَنَّهُم فِی الْأَرْضِ کَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِینَ مِن
قَبْلِهِمْ وَلَیُمَکِّنَنَّ لَهُمْ دِینَهُمُ الَّذِی ارْتَضَى لَهُمْ
وَلَیُبَدِّلَنَّهُم مِّن بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا یَعْبُدُونَنِی لَا
یُشْرِکُونَ بِی شَیْئًا وَمَن کَفَرَ بَعْدَ ذَلِکَ فَأُوْلَئِکَ هُمُ
الْفَاسِقُونَ ﴿۵۵﴾ |
و نماز را برپا کنید و زکات را بدهید و پیامبر [خدا] را فرمان برید تا مورد رحمت قرار گیرید (۵۶) | | وَأَقِیمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّکَاةَ وَأَطِیعُوا الرَّسُولَ لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ ﴿۵۶﴾ |
و مپندار کسانى که کفر ورزیدند [ما را] در زمین درمانده مىکنند جایگاهشان در آتش است و چه بد بازگشتگاهى است (۵۷) | | لَا تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا مُعْجِزِینَ فِی الْأَرْضِ وَمَأْوَاهُمُ النَّارُ وَلَبِئْسَ الْمَصِیرُ ﴿۵۷﴾ |
اى
کسانى که ایمان آوردهاید قطعا باید غلام و کنیزهاى شما و کسانى از شما که
به [سن] بلوغ نرسیدهاند سه بار در شبانه روز از شما کسب اجازه کنند پیش
از نماز بامداد و نیمروز که جامههاى خود را بیرون مىآورید و پس از نماز
شامگاهان [این] سه هنگام برهنگى شماست نه بر شما و نه بر آنان گناهى نیست
که غیر از این [سه هنگام] گرد یکدیگر بچرخید [و با هم معاشرت نمایید]
خداوند آیات [خود] را این گونه براى شما بیان مىکند و خدا داناى
سنجیدهکار است (۵۸) | | یَا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لِیَسْتَأْذِنکُمُ الَّذِینَ مَلَکَتْ
أَیْمَانُکُمْ وَالَّذِینَ لَمْ یَبْلُغُوا الْحُلُمَ مِنکُمْ ثَلَاثَ
مَرَّاتٍ مِن قَبْلِ صَلَاةِ الْفَجْرِ وَحِینَ تَضَعُونَ ثِیَابَکُم
مِّنَ الظَّهِیرَةِ وَمِن بَعْدِ صَلَاةِ الْعِشَاء ثَلَاثُ عَوْرَاتٍ
لَّکُمْ لَیْسَ عَلَیْکُمْ وَلَا عَلَیْهِمْ جُنَاحٌ بَعْدَهُنَّ
طَوَّافُونَ عَلَیْکُم بَعْضُکُمْ عَلَى بَعْضٍ کَذَلِکَ یُبَیِّنُ
اللَّهُ لَکُمُ الْآیَاتِ وَاللَّهُ عَلِیمٌ حَکِیمٌ ﴿۵۸﴾ |
و
چون کودکان شما به [سن] بلوغ رسیدند باید از شما کسب اجازه کنند همان گونه
که آنان که پیش از ایشان بودند کسب اجازه کردند خدا آیات خود را این گونه
براى شما بیان مىدارد و خدا داناى سنجیدهکار است (۵۹) | | وَإِذَا
بَلَغَ الْأَطْفَالُ مِنکُمُ الْحُلُمَ فَلْیَسْتَأْذِنُوا کَمَا
اسْتَأْذَنَ الَّذِینَ مِن قَبْلِهِمْ کَذَلِکَ یُبَیِّنُ اللَّهُ لَکُمْ
آیَاتِهِ وَاللَّهُ عَلِیمٌ حَکِیمٌ ﴿۵۹﴾ |
و
بر زنان از کار افتادهاى که [دیگر] امید زناشویى ندارند گناهى نیست که
پوشش خود را کنار نهند [به شرطى که] زینتى را آشکار نکنند و عفت ورزیدن
براى آنها بهتر است و خدا شنواى داناست (۶۰) | | وَالْقَوَاعِدُ
مِنَ النِّسَاء اللَّاتِی لَا یَرْجُونَ نِکَاحًا فَلَیْسَ عَلَیْهِنَّ
جُنَاحٌ أَن یَضَعْنَ ثِیَابَهُنَّ غَیْرَ مُتَبَرِّجَاتٍ بِزِینَةٍ وَأَن
یَسْتَعْفِفْنَ خَیْرٌ لَّهُنَّ وَاللَّهُ سَمِیعٌ عَلِیمٌ ﴿۶۰﴾ |
بر
نابینا و لنگ و بیمار و بر شما ایرادى نیست که از خانههاى خودتان بخورید
یا از خانههاى پدرانتان یا خانههاى مادرانتان یا خانههاى برادرانتان یا
خانههاى خواهرانتان یا خانههاى عموهایتان یا خانههاى عمههایتان یا
خانههاى داییهایتان یا خانههاى خالههایتان یا آن [خانههایى] که
کلیدهایش را در اختیار دارید یا [خانه] دوستتان [هم چنین] بر شما باکى
نیست که با هم بخورید یا پراکنده پس چون به خانههایى [که گفته شد]
درآمدید به یکدیگر سلام کنید درودى که نزد خدا مبارک و خوش استخداوند
آیات [خود] را این گونه براى شما بیان مىکند امید که بیندیشید (۶۱) | | لَیْسَ
عَلَى الْأَعْمَى حَرَجٌ وَلَا عَلَى الْأَعْرَجِ حَرَجٌ وَلَا عَلَى
الْمَرِیضِ حَرَجٌ وَلَا عَلَى أَنفُسِکُمْ أَن تَأْکُلُوا مِن
بُیُوتِکُمْ أَوْ بُیُوتِ آبَائِکُمْ أَوْ بُیُوتِ أُمَّهَاتِکُمْ أَوْ
بُیُوتِ إِخْوَانِکُمْ أَوْ بُیُوتِ أَخَوَاتِکُمْ أَوْ بُیُوتِ
أَعْمَامِکُمْ أَوْ بُیُوتِ عَمَّاتِکُمْ أَوْ بُیُوتِ أَخْوَالِکُمْ أَوْ
بُیُوتِ خَالَاتِکُمْ أَوْ مَا مَلَکْتُم مَّفَاتِحَهُ أَوْ صَدِیقِکُمْ
لَیْسَ عَلَیْکُمْ جُنَاحٌ أَن تَأْکُلُوا جَمِیعًا أَوْ أَشْتَاتًا
فَإِذَا دَخَلْتُم بُیُوتًا فَسَلِّمُوا عَلَى أَنفُسِکُمْ تَحِیَّةً
مِّنْ عِندِ اللَّهِ مُبَارَکَةً طَیِّبَةً کَذَلِکَ یُبَیِّنُ اللَّهُ
لَکُمُ الْآیَاتِ لَعَلَّکُمْ تَعْقِلُون ﴿۶۱﴾ |
جز
این نیست که مؤمنان کسانىاند که به خدا و پیامبرش گرویدهاند و هنگامى که
با او بر سر کارى اجتماع کردند تا از وى کسب اجازه نکنند نمىروند در
حقیقت کسانى که از تو کسب اجازه مىکنند آنانند که به خدا و پیامبرش ایمان
دارند پس چون براى برخى از کارهایشان از تو اجازه خواستند به هر کس از
آنان که خواستى اجازه ده و برایشان آمرزش بخواه که خدا آمرزنده مهربان است
(۶۲) | | إِنَّمَا
الْمُؤْمِنُونَ الَّذِینَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ وَإِذَا کَانُوا
مَعَهُ عَلَى أَمْرٍ جَامِعٍ لَمْ یَذْهَبُوا حَتَّى یَسْتَأْذِنُوهُ
إِنَّ الَّذِینَ یَسْتَأْذِنُونَکَ أُوْلَئِکَ الَّذِینَ یُؤْمِنُونَ
بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ فَإِذَا اسْتَأْذَنُوکَ لِبَعْضِ شَأْنِهِمْ
فَأْذَن لِّمَن شِئْتَ مِنْهُمْ وَاسْتَغْفِرْ لَهُمُ اللَّهَ إِنَّ
اللَّهَ غَفُورٌ رَّحِیمٌ ﴿۶۲﴾ |
خطاب
کردن پیامبر را در میان خود مانند خطاب کردن بعضى از خودتان به بعضى
[دیگر] قرار مدهید خدا مىداند [چه] کسانى از شما دزدانه [از نزد او]
مىگریزند پس کسانى که از فرمان او تمرد مىکنند بترسند که مبادا بلایى
بدیشان رسد یا به عذابى دردناک گرفتار شوند (۶۳) | | لَا
تَجْعَلُوا دُعَاء الرَّسُولِ بَیْنَکُمْ کَدُعَاء بَعْضِکُم بَعْضًا قَدْ
یَعْلَمُ اللَّهُ الَّذِینَ یَتَسَلَّلُونَ مِنکُمْ لِوَاذًا فَلْیَحْذَرِ
الَّذِینَ یُخَالِفُونَ عَنْ أَمْرِهِ أَن تُصِیبَهُمْ فِتْنَةٌ أَوْ
یُصِیبَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿۶۳﴾ |
هشدار
که آنچه در آسمانها و زمین است از آن خداست به یقین آنچه را که بر آنید
مىداند و روزى که به سوى او بازگردانیده مىشوند آنان را [از حقیقت] آنچه
انجام دادهاند خبر مىدهد و خدا به هر چیزى داناست (۶۴) | | أَلَا
إِنَّ لِلَّهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ قَدْ یَعْلَمُ مَا
أَنتُمْ عَلَیْهِ وَیَوْمَ یُرْجَعُونَ إِلَیْهِ فَیُنَبِّئُهُم بِمَا
عَمِلُوا وَاللَّهُ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ ﴿۶۴﴾ |
سوره ۲۵: الفرقان
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بزرگ [و خجسته] است کسى که بر بنده خود فرقان [=کتاب جداسازنده حق از باطل] را نازل فرمود تا براى جهانیان هشداردهندهاى باشد (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
تَبَارَکَ الَّذِی نَزَّلَ الْفُرْقَانَ عَلَى عَبْدِهِ لِیَکُونَ لِلْعَالَمِینَ نَذِیرًا ﴿۱﴾
|
همان
کس که فرمانروایى آسمانها و زمین از آن اوست و فرزندى اختیار نکرده و براى
او شریکى در فرمانروایى نبوده است و هر چیزى را آفریده و بدان گونه که
درخور آن بوده اندازهگیرى کرده است (۲) | | الَّذِی
لَهُ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَلَمْ یَتَّخِذْ وَلَدًا وَلَمْ
یَکُن لَّهُ شَرِیکٌ فِی الْمُلْکِ وَخَلَقَ کُلَّ شَیْءٍ فَقَدَّرَهُ
تَقْدِیرًا ﴿۲﴾ |
و
به جاى او خدایانى براى خود گرفتهاند که چیزى را خلق نمىکنند و خود خلق
شدهاند و براى خود نه زیانى را در اختیار دارند و نه سودى را و نه مرگى
را در اختیار دارند و نه حیاتى و نه رستاخیزى را (۳) | | وَاتَّخَذُوا
مِن دُونِهِ آلِهَةً لَّا یَخْلُقُونَ شَیْئًا وَهُمْ یُخْلَقُونَ وَلَا
یَمْلِکُونَ لِأَنفُسِهِمْ ضَرًّا وَلَا نَفْعًا وَلَا یَمْلِکُونَ
مَوْتًا وَلَا حَیَاةً وَلَا نُشُورًا ﴿۳﴾ |
و
کسانى که کفر ورزیدند گفتند این [کتاب] جز دروغى که آن را بربافته [چیزى]
نیست و گروهى دیگر او را بر آن یارى کردهاند و قطعا [با چنین نسبتى] ظلم
و بهتانى به پیش آوردند (۴) | | وَقَالَ
الَّذِینَ کَفَرُوا إِنْ هَذَا إِلَّا إِفْکٌ افْتَرَاهُ وَأَعَانَهُ
عَلَیْهِ قَوْمٌ آخَرُونَ فَقَدْ جَاؤُوا ظُلْمًا وَزُورًا ﴿۴﴾ |
و گفتند افسانههاى پیشینیان است که آنها را براى خود نوشته و صبح و شام بر او املا مىشود (۵) | | وَقَالُوا أَسَاطِیرُ الْأَوَّلِینَ اکْتَتَبَهَا فَهِیَ تُمْلَى عَلَیْهِ بُکْرَةً وَأَصِیلًا ﴿۵﴾ |
بگو آن را کسى نازل ساخته است که راز نهانها را در آسمانها و زمین مىداند و هموست که همواره آمرزنده مهربان است (۶) | | قُلْ أَنزَلَهُ الَّذِی یَعْلَمُ السِّرَّ فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ إِنَّهُ کَانَ غَفُورًا رَّحِیمًا ﴿۶﴾ |
و گفتند این چه پیامبرى است که غذا مىخورد و در بازارها راه مىرود چرا فرشتهاى به سوى او نازل نشده تا همراه وى هشداردهنده باشد (۷) | | وَقَالُوا
مَالِ هَذَا الرَّسُولِ یَأْکُلُ الطَّعَامَ وَیَمْشِی فِی الْأَسْوَاقِ
لَوْلَا أُنزِلَ إِلَیْهِ مَلَکٌ فَیَکُونَ مَعَهُ نَذِیرًا ﴿۷﴾ |
یا گنجى به طرف او افکنده نشده یا باغى ندارد که از [بار و بر] آن بخورد و ستمکاران گفتند جز مردى افسونشده را دنبال نمىکنید (۸) | | أَوْ
یُلْقَى إِلَیْهِ کَنزٌ أَوْ تَکُونُ لَهُ جَنَّةٌ یَأْکُلُ مِنْهَا
وَقَالَ الظَّالِمُونَ إِن تَتَّبِعُونَ إِلَّا رَجُلًا مَّسْحُورًا ﴿۸﴾ |
بنگر چگونه براى تو مثلها زدند و گمراه شدند در نتیجه نمىتوانند راهى بیابند (۹) | | انظُرْ کَیْفَ ضَرَبُوا لَکَ الْأَمْثَالَ فَضَلُّوا فَلَا یَسْتَطِیعُونَ سَبِیلًا ﴿۹﴾ |
بزرگ
[و خجسته] است کسى که اگر بخواهد بهتر از این را براى تو قرار مىدهد
باغهایى که جویبارها از زیر [درختان] آن روان خواهد بود و براى تو کاخها
پدید مىآورد (۱۰) | | تَبَارَکَ الَّذِی إِن شَاء جَعَلَ لَکَ خَیْرًا مِّن ذَلِکَ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ وَیَجْعَل لَّکَ قُصُورًا ﴿۱۰﴾ |
[نه] بلکه [آنها] رستاخیز را دروغ خواندند و براى هر کس که رستاخیز را دروغ خواند آتش سوزان آماده کردهایم (۱۱) | | بَلْ کَذَّبُوا بِالسَّاعَةِ وَأَعْتَدْنَا لِمَن کَذَّبَ بِالسَّاعَةِ سَعِیرًا ﴿۱۱﴾ |
چون [دوزخ] از فاصلهاى دور آنان را ببیند خشم و خروشى از آن مىشنوند (۱۲) | | إِذَا رَأَتْهُم مِّن مَّکَانٍ بَعِیدٍ سَمِعُوا لَهَا تَغَیُّظًا وَزَفِیرًا ﴿۱۲﴾ |
و چون آنان را در تنگنایى از آن به زنجیر کشیده بیندازند آنجاست که مرگ [خود] را مىخواهند (۱۳) | | وَإِذَا أُلْقُوا مِنْهَا مَکَانًا ضَیِّقًا مُقَرَّنِینَ دَعَوْا هُنَالِکَ ثُبُورًا ﴿۱۳﴾ |
امروز یک بار هلاک [خود] را مخواهید و بسیار هلاک [خود] را بخواهید (۱۴) | | لَا تَدْعُوا الْیَوْمَ ثُبُورًا وَاحِدًا وَادْعُوا ثُبُورًا کَثِیرًا ﴿۱۴﴾ |
بگو آیا این [عقوبت] بهتر استیا بهشت جاویدان که به پرهیزگاران وعده داده شده است که پاداش و سرانجام آنان است (۱۵) | | قُلْ أَذَلِکَ خَیْرٌ أَمْ جَنَّةُ الْخُلْدِ الَّتِی وُعِدَ الْمُتَّقُونَ کَانَتْ لَهُمْ جَزَاء وَمَصِیرًا ﴿۱۵﴾ |
جاودانه هر چه بخواهند در آنجا دارند پروردگار تو مسؤول [تحقق] این وعده است (۱۶) | | لَهُمْ فِیهَا مَا یَشَاؤُونَ خَالِدِینَ کَانَ عَلَى رَبِّکَ وَعْدًا مَسْؤُولًا ﴿۱۶﴾ |
و
روزى که آنان را با آنچه به جاى خدا مىپرستند محشور مىکند پس مىفرماید
آیا شما این بندگان مرا به بیراهه کشاندید یا خود گمراه شدند (۱۷) | | وَیَوْمَ
یَحْشُرُهُمْ وَمَا یَعْبُدُونَ مِن دُونِ اللَّهِ فَیَقُولُ أَأَنتُمْ
أَضْلَلْتُمْ عِبَادِی هَؤُلَاء أَمْ هُمْ ضَلُّوا السَّبِیلَ ﴿۱۷﴾ |
مىگویند
منزهى تو ما را نسزد که جز تو دوستى براى خود بگیریم ولى تو آنان و
پدرانشان را برخوردار کردى تا [آنجا که] یاد [تو] را فراموش کردند و گروهى
هلاکشده بودند (۱۸) | | قَالُوا
سُبْحَانَکَ مَا کَانَ یَنبَغِی لَنَا أَن نَّتَّخِذَ مِن دُونِکَ مِنْ
أَوْلِیَاء وَلَکِن مَّتَّعْتَهُمْ وَآبَاءهُمْ حَتَّى نَسُوا الذِّکْرَ
وَکَانُوا قَوْمًا بُورًا ﴿۱۸﴾ |
قطعا
[خدایانتان] در آنچه مىگفتید شما را تکذیب کردند در نتیجه نه مىتوانید
[عذاب را از خود] دفع کنید و نه [خود را] یارى نمایید و هر کس از شما شرک
ورزد عذابى سهمگین به او مىچشانیم (۱۹) | | فَقَدْ
کَذَّبُوکُم بِمَا تَقُولُونَ فَمَا تَسْتَطِیعُونَ صَرْفًا وَلَا نَصْرًا
وَمَن یَظْلِم مِّنکُمْ نُذِقْهُ عَذَابًا کَبِیرًا ﴿۱۹﴾ |
و
پیش از تو پیامبران [خود] را نفرستادیم جز اینکه آنان [نیز] غذا مىخوردند
و در بازارها راه مىرفتند و برخى از شما را براى برخى دیگر [وسیله]
آزمایش قرار دادیم آیا شکیبایى مىکنید و پروردگار تو همواره بیناست (۲۰) | | وَما
أَرْسَلْنَا قَبْلَکَ مِنَ الْمُرْسَلِینَ إِلَّا إِنَّهُمْ لَیَأْکُلُونَ
الطَّعَامَ وَیَمْشُونَ فِی الْأَسْوَاقِ وَجَعَلْنَا بَعْضَکُمْ لِبَعْضٍ
فِتْنَةً أَتَصْبِرُونَ وَکَانَ رَبُّکَ بَصِیرًا ﴿۲۰﴾ |