|
|
|
به نام خداوند رحمتگر مهربان |
| بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ |
و
با اهل کتاب جز به [شیوهاى] که بهتر است مجادله مکنید مگر [با] کسانى از
آنان که ستم کردهاند و بگویید به آنچه به سوى ما نازل شده و [آنچه] به
سوى شما نازل گردیده ایمان آوردیم و خداى ما و خداى شما یکى است و ما
تسلیم اوییم (۴۶) | | وَلَا
تُجَادِلُوا أَهْلَ الْکِتَابِ إِلَّا بِالَّتِی هِیَ أَحْسَنُ إِلَّا
الَّذِینَ ظَلَمُوا مِنْهُمْ وَقُولُوا آمَنَّا بِالَّذِی أُنزِلَ
إِلَیْنَا وَأُنزِلَ إِلَیْکُمْ وَإِلَهُنَا وَإِلَهُکُمْ وَاحِدٌ
وَنَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ ﴿۴۶﴾ |
و
همچنین ما قرآن را بر تو نازل کردیم پس آنان که بدیشان کتاب دادهایم بدان
ایمان مىآورند و از میان اینان کسانىاند که به آن مىگروند و جز کافران
[کسى] آیات ما را انکار نمىکند (۴۷) | | وَکَذَلِکَ
أَنزَلْنَا إِلَیْکَ الْکِتَابَ فَالَّذِینَ آتَیْنَاهُمُ الْکِتَابَ
یُؤْمِنُونَ بِهِ وَمِنْ هَؤُلَاء مَن یُؤْمِنُ بِهِ وَمَا یَجْحَدُ
بِآیَاتِنَا إِلَّا الْکَافِرُونَ ﴿۴۷﴾ |
و تو هیچ کتابى را پیش از این نمىخواندى و با دست [راست] خود [کتابى] نمىنوشتى و گر نه باطلاندیشان قطعا به شک مىافتادند (۴۸) | | وَمَا کُنتَ تَتْلُو مِن قَبْلِهِ مِن کِتَابٍ وَلَا تَخُطُّهُ بِیَمِینِکَ إِذًا لَّارْتَابَ الْمُبْطِلُونَ ﴿۴۸﴾ |
بلکه [قرآن] آیاتى روشن در سینههاى کسانى است که علم [الهى] یافتهاند و جز ستمگران منکر آیات ما نمىشوند (۴۹) | | بَلْ هُوَ آیَاتٌ بَیِّنَاتٌ فِی صُدُورِ الَّذِینَ أُوتُوا الْعِلْمَ وَمَا یَجْحَدُ بِآیَاتِنَا إِلَّا الظَّالِمُونَ ﴿۴۹﴾ |
و
گفتند چرا بر او از جانب پروردگارش نشانههایى [معجزهآسا] نازل نشده است
بگو آن نشانهها پیش خداست و من تنها هشداردهندهاى آشکارم (۵۰) | | وَقَالُوا لَوْلَا أُنزِلَ عَلَیْهِ آیَاتٌ مِّن رَّبِّهِ قُلْ إِنَّمَا الْآیَاتُ عِندَ اللَّهِ وَإِنَّمَا أَنَا نَذِیرٌ مُّبِینٌ ﴿۵۰﴾ |
آیا
براى ایشان بس نیست که این کتاب را که بر آنان خوانده مىشود بر تو فرو
فرستادیم در حقیقت در این [کار] براى مردمى که ایمان دارند رحمت و یادآورى
است (۵۱) | | أَوَلَمْ
یَکْفِهِمْ أَنَّا أَنزَلْنَا عَلَیْکَ الْکِتَابَ یُتْلَى عَلَیْهِمْ
إِنَّ فِی ذَلِکَ لَرَحْمَةً وَذِکْرَى لِقَوْمٍ یُؤْمِنُونَ ﴿۵۱﴾ |
بگو
کافى استخدا میان من و شما شاهد باشد آنچه را که در آسمانها و زمین است
مىداند و آنان که به باطل گرویده و خدا را انکار کردهاند همان
زیانکارانند (۵۲) | | قُلْ
کَفَى بِاللَّهِ بَیْنِی وَبَیْنَکُمْ شَهِیدًا یَعْلَمُ مَا فِی
السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالَّذِینَ آمَنُوا بِالْبَاطِلِ وَکَفَرُوا
بِاللَّهِ أُوْلَئِکَ هُمُ الْخَاسِرُونَ ﴿۵۲﴾ |
و
از تو به شتاب درخواست عذاب [الهى را] دارند و اگر سرآمدى معین نبود قطعا
عذاب به آنان مىرسید و بىآنکه خبردار شوند غافلگیرشان مىکرد (۵۳) | | وَیَسْتَعْجِلُونَکَ
بِالْعَذَابِ وَلَوْلَا أَجَلٌ مُّسَمًّى لَجَاءهُمُ الْعَذَابُ
وَلَیَأْتِیَنَّهُم بَغْتَةً وَهُمْ لَا یَشْعُرُونَ ﴿۵۳﴾ |
و شتابزده از تو عذاب مىخواهند و حال آنکه جهنم قطعا بر کافران احاطه دارد (۵۴) | | یَسْتَعْجِلُونَکَ بِالْعَذَابِ وَإِنَّ جَهَنَّمَ لَمُحِیطَةٌ بِالْکَافِرِینَ ﴿۵۴﴾ |
آن روز که عذاب از بالاى [سر] آنها و از زیر پاهایشان آنها را فرو گیرد و [خدا] مىفرماید [نتیجه] آنچه را مىکردید بچشید (۵۵) | | یَوْمَ یَغْشَاهُمُ الْعَذَابُ مِن فَوْقِهِمْ وَمِن تَحْتِ أَرْجُلِهِمْ وَیَقُولُ ذُوقُوا مَا کُنتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿۵۵﴾ |
اى بندگان من که ایمان آوردهاید زمین من فراخ است تنها مرا بپرستید (۵۶) | | یَا عِبَادِیَ الَّذِینَ آمَنُوا إِنَّ أَرْضِی وَاسِعَةٌ فَإِیَّایَ فَاعْبُدُونِ ﴿۵۶﴾ |
هر نفسى چشنده مرگ است آنگاه به سوى ما بازگردانیده خواهید شد (۵۷) | | کُلُّ نَفْسٍ ذَائِقَةُ الْمَوْتِ ثُمَّ إِلَیْنَا تُرْجَعُونَ ﴿۵۷﴾ |
و
کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کردهاند قطعا آنان را در غرفههایى
از بهشت جاى مىدهیم که از زیر آنها جویها روان است جاودان در آنجا خواهند
بود چه نیکوست پاداش عملکنندگان (۵۸) | | وَالَّذِینَ
آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَنُبَوِّئَنَّهُم مِّنَ الْجَنَّةِ
غُرَفًا تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا نِعْمَ
أَجْرُ الْعَامِلِینَ ﴿۵۸﴾ |
همان کسانى که شکیبایى ورزیده و بر پروردگارشان توکل نمودهاند (۵۹) | | الَّذِینَ صَبَرُوا وَعَلَى رَبِّهِمْ یَتَوَکَّلُونَ ﴿۵۹﴾ |
و چه بسیار جاندارانى که نمىتوانند متحمل روزى خود شوند خداست که آنها و شما را روزى مىدهد و اوستشنواى دانا (۶۰) | | وَکَأَیِّن مِن دَابَّةٍ لَا تَحْمِلُ رِزْقَهَا اللَّهُ یَرْزُقُهَا وَإِیَّاکُمْ وَهُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ ﴿۶۰﴾ |
و
اگر از ایشان بپرسى چه کسى آسمانها و زمین را آفریده و خورشید و ماه را
[چنین] رام کرده استحتما خواهند گفت الله پس چگونه [از حق] بازگردانیده
مىشوند (۶۱) | | وَلَئِن
سَأَلْتَهُم مَّنْ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَسَخَّرَ الشَّمْسَ
وَالْقَمَرَ لَیَقُولُنَّ اللَّهُ فَأَنَّى یُؤْفَکُونَ ﴿۶۱﴾ |
خدا بر هر کس از بندگانش که بخواهد روزى را گشاده مىگرداند و [یا] بر او تنگ مىسازد زیرا خدا به هر چیزى داناست (۶۲) | | اللَّهُ یَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَن یَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ وَیَقْدِرُ لَهُ إِنَّ اللَّهَ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ ﴿۶۲﴾ |
و
اگر از آنان بپرسى چه کسى از آسمان آبى فرو فرستاده و زمین را پس از مرگش
به وسیله آن زنده گردانیده استحتما خواهند گفت الله بگو ستایش از آن
خداست با این همه بیشترشان نمىاندیشند (۶۳) | | وَلَئِن
سَأَلْتَهُم مَّن نَّزَّلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَحْیَا بِهِ
الْأَرْضَ مِن بَعْدِ مَوْتِهَا لَیَقُولُنَّ اللَّهُ قُلِ الْحَمْدُ
لِلَّهِ بَلْ أَکْثَرُهُمْ لَا یَعْقِلُونَ ﴿۶۳﴾ |
این زندگى دنیا جز سرگرمى و بازیچه نیست و زندگى حقیقى همانا [در] سراى آخرت است اى کاش مىدانستند (۶۴) | | وَمَا
هَذِهِ الْحَیَاةُ الدُّنْیَا إِلَّا لَهْوٌ وَلَعِبٌ وَإِنَّ الدَّارَ
الْآخِرَةَ لَهِیَ الْحَیَوَانُ لَوْ کَانُوا یَعْلَمُونَ ﴿۶۴﴾ |
و هنگامى که بر کشتى سوار مىشوند خدا را پاکدلانه مىخوانند و[لى] چون به سوى خشکى رساند و نجاتشان داد بناگاه شرک مىورزند (۶۵) | | فَإِذَا
رَکِبُوا فِی الْفُلْکِ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ
فَلَمَّا نَجَّاهُمْ إِلَى الْبَرِّ إِذَا هُمْ یُشْرِکُونَ ﴿۶۵﴾ |
بگذار تا به آنچه بدیشان دادهایم انکار آورند و بگذار تا برخوردار شوند زودا که بدانند (۶۶) | | لِیَکْفُرُوا بِمَا آتَیْنَاهُمْ وَلِیَتَمَتَّعُوا فَسَوْفَ یَعْلَمُونَ ﴿۶۶﴾ |
آیا
ندیدهاند که ما [براى آنان] حرمى امن قرار دادیم و حال آنکه مردم از
حوالى آنان ربوده مىشوند آیا به باطل ایمان مىآورند و به نعمتخدا کفر
مىورزند (۶۷) | | أَوَلَمْ
یَرَوْا أَنَّا جَعَلْنَا حَرَمًا آمِنًا وَیُتَخَطَّفُ النَّاسُ مِنْ
حَوْلِهِمْ أَفَبِالْبَاطِلِ یُؤْمِنُونَ وَبِنِعْمَةِ اللَّهِ
یَکْفُرُونَ ﴿۶۷﴾ |
و کیستستمکارتر از آن کس که بر خدا دروغ بندد یا چون حق به سوى او آید آن را تکذیب کند آیا جاى کافران [در] جهنم نیست (۶۸) | | وَمَنْ
أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَى عَلَى اللَّهِ کَذِبًا أَوْ کَذَّبَ بِالْحَقِّ
لَمَّا جَاءهُ أَلَیْسَ فِی جَهَنَّمَ مَثْوًى لِّلْکَافِرِینَ ﴿۶۸﴾ |
و کسانى که در راه ما کوشیدهاند به یقین راههاى خود را بر آنان مىنماییم و در حقیقتخدا با نیکوکاران است (۶۹) | | وَالَّذِینَ جَاهَدُوا فِینَا لَنَهْدِیَنَّهُمْ سُبُلَنَا وَإِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنِینَ ﴿۶۹﴾ |
سوره ۳۰: الروم به نام خداوند رحمتگر مهربان الف لام میم (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ الم ﴿۱﴾
|
رومیان شکستخوردند (۲) | | غُلِبَتِ الرُّومُ ﴿۲﴾ |
در نزدیکترین سرزمین و[لى] بعد از شکستشان در ظرف چند سالى به زودى پیروز خواهند گردید (۳) | | فِی أَدْنَى الْأَرْضِ وَهُم مِّن بَعْدِ غَلَبِهِمْ سَیَغْلِبُونَ ﴿۳﴾ |
[فرجام] کار در گذشته و آینده از آن خداست و در آن روز است که مؤمنان از یارى خدا شاد مىگردند (۴) | | فِی بِضْعِ سِنِینَ لِلَّهِ الْأَمْرُ مِن قَبْلُ وَمِن بَعْدُ وَیَوْمَئِذٍ یَفْرَحُ الْمُؤْمِنُونَ ﴿۴﴾ |
هر که را بخواهد یارى مىکند و اوستشکستناپذیر مهربان (۵) | | بِنَصْرِ اللَّهِ یَنصُرُ مَن یَشَاءُ وَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ ﴿۵﴾ |
وعده خداستخدا وعدهاش را خلاف نمىکند ولى بیشتر مردم نمىدانند (۶) | | وَعْدَ اللَّهِ لَا یُخْلِفُ اللَّهُ وَعْدَهُ وَلَکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لَا یَعْلَمُونَ ﴿۶﴾ |
از زندگى دنیا ظاهرى را مىشناسند و حال آنکه از آخرت غافلند (۷) | | یَعْلَمُونَ ظَاهِرًا مِّنَ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَهُمْ عَنِ الْآخِرَةِ هُمْ غَافِلُونَ ﴿۷﴾ |
آیا
در خودشان به تفکر نپرداختهاند خداوند آسمانها و زمین و آنچه را که میان
آن دو است جز به حق و تا هنگامى معین نیافریده است و [با این همه] بسیارى
از مردم لقاى پروردگارشان را سخت منکرند (۸) | | أَوَلَمْ
یَتَفَکَّرُوا فِی أَنفُسِهِمْ مَا خَلَقَ اللَّهُ السَّمَاوَاتِ
وَالْأَرْضَ وَمَا بَیْنَهُمَا إِلَّا بِالْحَقِّ وَأَجَلٍ مُّسَمًّى
وَإِنَّ کَثِیرًا مِّنَ النَّاسِ بِلِقَاء رَبِّهِمْ لَکَافِرُونَ ﴿۸﴾ |
آیا
در زمین نگردیدهاند تا ببینند فرجام کسانى که پیش از آنان بودند چگونه
بوده است آنها بس نیرومندتر از ایشان بودند و زمین را زیر و رو کردند و
بیش از آنچه آنها آبادش کردند آن را آباد ساختند و پیامبرانشان دلایل
آشکار برایشان آوردند بنابراین خدا بر آن نبود که بر ایشان ستم کند لیکن
خودشان بر خود ستم مىکردند (۹) | | أَوَلَمْ
یَسِیرُوا فِی الْأَرْضِ فَیَنظُرُوا کَیْفَ کَانَ عَاقِبَةُ الَّذِینَ
مِن قَبْلِهِمْ کَانُوا أَشَدَّ مِنْهُمْ قُوَّةً وَأَثَارُوا الْأَرْضَ
وَعَمَرُوهَا أَکْثَرَ مِمَّا عَمَرُوهَا وَجَاءتْهُمْ رُسُلُهُم
بِالْبَیِّنَاتِ فَمَا کَانَ اللَّهُ لِیَظْلِمَهُمْ وَلَکِن کَانُوا
أَنفُسَهُمْ یَظْلِمُونَ ﴿۹﴾ |
آنگاه فرجام کسانى که بدى کردند [بسى] بدتر بود [چرا] که آیات خدا را تکذیب کردند و آنها را به ریشخند مىگرفتند (۱۰) | | ثُمَّ کَانَ عَاقِبَةَ الَّذِینَ أَسَاؤُوا السُّوأَى أَن کَذَّبُوا بِآیَاتِ اللَّهِ وَکَانُوا بِهَا یَسْتَهْزِئُون ﴿۱۰﴾ |
خداست که آفرینش را آغاز و سپس آن را تجدید مىکند آنگاه به سوى او بازگردانیده مىشوید (۱۱) | | اللَّهُ یَبْدَأُ الْخَلْقَ ثُمَّ یُعِیدُهُ ثُمَّ إِلَیْهِ تُرْجَعُونَ ﴿۱۱﴾ |
و روزى که قیامت برپا شود مجرمان نومید مىگردند (۱۲) | | وَیَوْمَ تَقُومُ السَّاعَةُ یُبْلِسُ الْمُجْرِمُونَ ﴿۱۲﴾ |
و براى آنان از شریکانشان شفیعانى نیست و خود منکر شریکان خود مىشوند (۱۳) | | وَلَمْ یَکُن لَّهُم مِّن شُرَکَائِهِمْ شُفَعَاء وَکَانُوا بِشُرَکَائِهِمْ کَافِرِینَ ﴿۱۳﴾ |
و روزى که رستاخیز برپا گردد آن روز [مردم] پراکنده مىشوند (۱۴) | | وَیَوْمَ تَقُومُ السَّاعَةُ یَوْمَئِذٍ یَتَفَرَّقُونَ ﴿۱۴﴾ |
اما کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کردهاند در گلستانى شادمان مىگردند (۱۵) | | فَأَمَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَهُمْ فِی رَوْضَةٍ یُحْبَرُونَ ﴿۱۵﴾ |
و اما کسانى که کافر شده و آیات ما و دیدار آخرت را به دروغ گرفتهاند پس آنان در عذاب حاضر آیند (۱۶) | | وَأَمَّا الَّذِینَ کَفَرُوا وَکَذَّبُوا بِآیَاتِنَا وَلِقَاء الْآخِرَةِ فَأُوْلَئِکَ فِی الْعَذَابِ مُحْضَرُونَ ﴿۱۶﴾ |
پس خدا را تسبیح گویید آنگاه که به عصر درمىآیید و آنگاه که به بامداد درمىشوید (۱۷) | | فَسُبْحَانَ اللَّهِ حِینَ تُمْسُونَ وَحِینَ تُصْبِحُونَ ﴿۱۷﴾ |
و ستایش از آن اوست در آسمانها و زمین و شامگاهان و وقتى که به نیمروز مىرسید (۱۸) | | وَلَهُ الْحَمْدُ فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَعَشِیًّا وَحِینَ تُظْهِرُونَ ﴿۱۸﴾ |
زنده
را از مرده بیرون مىآورد و مرده را از زنده بیرون مىآورد و زمین را بعد
از مرگش زنده مىسازد و بدین گونه [از گورها] بیرون آورده مىشوید (۱۹) | | یُخْرِجُ
الْحَیَّ مِنَ الْمَیِّتِ وَیُخْرِجُ الْمَیِّتَ مِنَ الْحَیِّ وَیُحْیِی
الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا وَکَذَلِکَ تُخْرَجُونَ ﴿۱۹﴾ |
و از نشانههاى او این است که شما را از خاک آفرید پس بناگاه شما [به صورت] بشرى هر سو پراکنده شدید (۲۰) | | وَمِنْ آیَاتِهِ أَنْ خَلَقَکُم مِّن تُرَابٍ ثُمَّ إِذَا أَنتُم بَشَرٌ تَنتَشِرُونَ ﴿۲۰﴾ |
و
از نشانههاى او اینکه از [نوع] خودتان همسرانى براى شما آفرید تا بدانها
آرام گیرید و میانتان دوستى و رحمت نهاد آرى در این [نعمت] براى مردمى که
مىاندیشند قطعا نشانههایى است (۲۱) | | وَمِنْ
آیَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکُم مِّنْ أَنفُسِکُمْ أَزْوَاجًا لِّتَسْکُنُوا
إِلَیْهَا وَجَعَلَ بَیْنَکُم مَّوَدَّةً وَرَحْمَةً إِنَّ فِی ذَلِکَ
لَآیَاتٍ لِّقَوْمٍ یَتَفَکَّرُونَ ﴿۲۱﴾ |
و
از نشانههاى [قدرت] او آفرینش آسمانها و زمین و اختلاف زبانهاى شما و
رنگهاى شماست قطعا در این [امر نیز] براى دانشوران نشانههایى است (۲۲) | | وَمِنْ
آیَاتِهِ خَلْقُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاخْتِلَافُ أَلْسِنَتِکُمْ
وَأَلْوَانِکُمْ إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ لِّلْعَالِمِینَ ﴿۲۲﴾ |
و
از نشانههاى [حکمت] او خواب شما در شب و [نیم] روز و جستجوى شما [روزى
خود را] از فزونبخشى اوست در این [معنى نیز] براى مردمى که مىشنوند قطعا
نشانههایى است (۲۳) | | وَمِنْ
آیَاتِهِ مَنَامُکُم بِاللَّیْلِ وَالنَّهَارِ وَابْتِغَاؤُکُم مِّن
فَضْلِهِ إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ لِّقَوْمٍ یَسْمَعُونَ ﴿۲۳﴾ |
و
از نشانههاى او [اینکه] برق را براى شما بیمآور و امیدبخش مىنمایاند و
از آسمان به تدریج آبى فرو مىفرستد که به وسیله آن زمین را پس از مرگش
زنده مىگرداند در این [امر هم] براى مردمى که تعقل مىکنند قطعا
نشانههایى است (۲۴) | | وَمِنْ
آیَاتِهِ یُرِیکُمُ الْبَرْقَ خَوْفًا وَطَمَعًا وَیُنَزِّلُ مِنَ
السَّمَاءِ مَاءً فَیُحْیِی بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا إِنَّ فِی
ذَلِکَ لَآیَاتٍ لِّقَوْمٍ یَعْقِلُونَ ﴿۲۴﴾ |
و
از نشانههاى او این است که آسمان و زمین به فرمانش برپایند پس چون شما را
با یک بار خواندن فرا خوان د بناگاه [از گورها] خارج مىشوید (۲۵) | | وَمِنْ
آیَاتِهِ أَن تَقُومَ السَّمَاء وَالْأَرْضُ بِأَمْرِهِ ثُمَّ إِذَا
دَعَاکُمْ دَعْوَةً مِّنَ الْأَرْضِ إِذَا أَنتُمْ تَخْرُجُونَ ﴿۲۵﴾ |
و هر که در آسمانها و زمین است از آن اوست همه او را گردن نهادهاند (۲۶) | | وَلَهُ مَن فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ کُلٌّ لَّهُ قَانِتُونَ ﴿۲۶﴾ |
و
اوست آن کس که آفرینش را آغاز مىکند و باز آن را تجدید مىنماید و این
[کار] بر او آسانتر است و در آسمانها و زمین نمونه والا[ى هر صفت برتر] از
آن اوست و اوستشکستناپذیر سنجیدهکار (۲۷) | | وَهُوَ
الَّذِی یَبْدَأُ الْخَلْقَ ثُمَّ یُعِیدُهُ وَهُوَ أَهْوَنُ عَلَیْهِ
وَلَهُ الْمَثَلُ الْأَعْلَى فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَهُوَ
الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ ﴿۲۷﴾ |
[خداوند]
براى شما از خودتان مثلى زده است آیا در آنچه به شما روزى دادهایم
شریکانى از بردگانتان دارید که در آن [مال با هم] مساوى باشید و همان طور
که شما از یکدیگر بیم دارید از آنها بیم داشته باشید این گونه آیات خود را
براى مردمى که مىاندیشند به تفصیل بیان مىکنیم (۲۸) | | ضَرَبَ
لَکُم مَّثَلًا مِنْ أَنفُسِکُمْ هَل لَّکُم مِّن مَّا مَلَکَتْ
أَیْمَانُکُم مِّن شُرَکَاء فِی مَا رَزَقْنَاکُمْ فَأَنتُمْ فِیهِ سَوَاء
تَخَافُونَهُمْ کَخِیفَتِکُمْ أَنفُسَکُمْ کَذَلِکَ نُفَصِّلُ الْآیَاتِ
لِقَوْمٍ یَعْقِلُونَ ﴿۲۸﴾ |
نه
[این چنین نیست] بلکه کسانى که ستم کردهاند بدون هیچ گونه دانشى هوسهاى
خود را پیروى کردهاند پس آن کس را که خدا گمراه کرده چه کسى هدایت مىکند
و براى آنان یاورانى نخواهد بود (۲۹) | | بَلِ اتَّبَعَ الَّذِینَ ظَلَمُوا أَهْوَاءهُم بِغَیْرِ عِلْمٍ فَمَن یَهْدِی مَنْ أَضَلَّ اللَّهُ وَمَا لَهُم مِّن نَّاصِرِینَ ﴿۲۹﴾ |
پس
روى خود را با گرایش تمام به حق به سوى این دین کن با همان سرشتى که خدا
مردم را بر آن سرشته است آفرینش خداى تغییرپذیر نیست این است همان دین
پایدار ولى بیشتر مردم نمىدانند (۳۰) | | فَأَقِمْ
وَجْهَکَ لِلدِّینِ حَنِیفًا فِطْرَةَ اللَّهِ الَّتِی فَطَرَ النَّاسَ
عَلَیْهَا لَا تَبْدِیلَ لِخَلْقِ اللَّهِ ذَلِکَ الدِّینُ الْقَیِّمُ
وَلَکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لَا یَعْلَمُونَ ﴿۳۰﴾ |
به سویش توبه برید و از او پروا بدارید و نماز را برپا کنید و از مشرکان مباشید (۳۱) | | مُنِیبِینَ إِلَیْهِ وَاتَّقُوهُ وَأَقِیمُوا الصَّلَاةَ وَلَا تَکُونُوا مِنَ الْمُشْرِکِینَ ﴿۳۱﴾ |
از کسانى که دین خود را قطعه قطعه کردند و فرقه فرقه شدند هر حزبى بدانچه پیش آنهاست دلخوش شدند (۳۲) | | مِنَ الَّذِینَ فَرَّقُوا دِینَهُمْ وَکَانُوا شِیَعًا کُلُّ حِزْبٍ بِمَا لَدَیْهِمْ فَرِحُونَ ﴿۳۲﴾ |
و
چون مردم را زیانى رسد پروردگار خود را در حالى که به درگاه او توبه
مىکنند مىخوانند و آنگاه که از جانب خود رحمتى به آنان چشانید بناگاه
دستهاى از ایشان به پروردگارشان شرک مىآورند (۳۳) | | وَإِذَا
مَسَّ النَّاسَ ضُرٌّ دَعَوْا رَبَّهُم مُّنِیبِینَ إِلَیْهِ ثُمَّ إِذَا
أَذَاقَهُم مِّنْهُ رَحْمَةً إِذَا فَرِیقٌ مِّنْهُم بِرَبِّهِمْ
یُشْرِکُونَ ﴿۳۳﴾ |
بگذار تا به آنچه بدانها عطا کردهایم کفران ورزند [بگو] برخوردار شوید زودا که خواهید دانست (۳۴) | | لِیَکْفُرُوا بِمَا آتَیْنَاهُمْ فَتَمَتَّعُوا فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ ﴿۳۴﴾ |
یا [مگر] حجتى بر آنان نازل کردهایم که آن [حجت] در باره آنچه با [خدا] شریک مىگردانیدهاند سخن مىگوید (۳۵) | | أَمْ أَنزَلْنَا عَلَیْهِمْ سُلْطَانًا فَهُوَ یَتَکَلَّمُ بِمَا کَانُوا بِهِ یُشْرِکُونَ ﴿۳۵﴾ |
و
چون مردم را رحمتى بچشانیم بدان شاد مىگردند و چون به [سزاى] آنچه
دستاورد گذشته آنان است صدمهاى به ایشان برسد بناگاه نومید مىشوند (۳۶) | | وَإِذَا
أَذَقْنَا النَّاسَ رَحْمَةً فَرِحُوا بِهَا وَإِن تُصِبْهُمْ سَیِّئَةٌ
بِمَا قَدَّمَتْ أَیْدِیهِمْ إِذَا هُمْ یَقْنَطُونَ ﴿۳۶﴾ |
آیا
ندانستهاند که [این] خداست که روزى را براى هر کس که بخواهد فراخ یا تنگ
مىگرداند قطعا در این [امر] براى مردمى که ایمان مىآورند عبرتهاست (۳۷) | | أَوَلَمْ یَرَوْا أَنَّ اللَّهَ یَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَن یَشَاءُ وَیَقْدِرُ إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ لِّقَوْمٍ یُؤْمِنُونَ ﴿۳۷﴾ |
پس حق خویشاوند و تنگدست و در راهمانده را بده این [انفاق] براى کسانى که خواهان خشنودى خدایند بهتر است و اینان همان رستگارانند (۳۸) | | فَآتِ
ذَا الْقُرْبَى حَقَّهُ وَالْمِسْکِینَ وَابْنَ السَّبِیلِ ذَلِکَ خَیْرٌ
لِّلَّذِینَ یُرِیدُونَ وَجْهَ اللَّهِ وَأُوْلَئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ ﴿۳۸﴾ |
و
آنچه [به قصد] ربا مىدهید تا در اموال مردم سود و افزایش بردارد نزد خدا
فزونى نمىگیرد و[لى] آنچه را از زکات در حالى که خشنودى خدا را خواستارید
دادید پس آنان همان فزونىیافتگانند [و مضاعف مىشود] (۳۹) | | وَمَا
آتَیْتُم مِّن رِّبًا لِّیَرْبُوَ فِی أَمْوَالِ النَّاسِ فَلَا یَرْبُو
عِندَ اللَّهِ وَمَا آتَیْتُم مِّن زَکَاةٍ تُرِیدُونَ وَجْهَ اللَّهِ
فَأُوْلَئِکَ هُمُ الْمُضْعِفُونَ ﴿۳۹﴾ |
خدا
همان کسى است که شما را آفرید سپس به شما روزى بخشید آنگاه شما را
مىمیراند و پس از آن زنده مىگرداند آیا در میان شریکان شما کسى هست که
کارى از این [قبیل] کند منزه است او و برتر است از آنچه [با وى] شریک
مىگردانند (۴۰) | | اللَّهُ
الَّذِی خَلَقَکُمْ ثُمَّ رَزَقَکُمْ ثُمَّ یُمِیتُکُمْ ثُمَّ یُحْیِیکُمْ
هَلْ مِن شُرَکَائِکُم مَّن یَفْعَلُ مِن ذَلِکُم مِّن شَیْءٍ سُبْحَانَهُ
وَتَعَالَى عَمَّا یُشْرِکُونَ ﴿۴۰﴾ |
به
سبب آنچه دستهاى مردم فراهم آورده فساد در خشکى و دریا نمودار شده است تا
[سزاى] بعضى از آنچه را که کردهاند به آنان بچشاند باشد که بازگردند (۴۱) | | ظَهَرَ
الْفَسَادُ فِی الْبَرِّ وَالْبَحْرِ بِمَا کَسَبَتْ أَیْدِی النَّاسِ
لِیُذِیقَهُم بَعْضَ الَّذِی عَمِلُوا لَعَلَّهُمْ یَرْجِعُونَ ﴿۴۱﴾ |
بگو در زمین بگردید و بنگرید فرجام کسانى که پیشتر بوده [و] بیشترشان مشرک بودند چگونه بوده است (۴۲) | | قُلْ سِیرُوا فِی الْأَرْضِ فَانظُرُوا کَیْفَ کَانَ عَاقِبَةُ الَّذِینَ مِن قَبْلُ کَانَ أَکْثَرُهُم مُّشْرِکِینَ ﴿۴۲﴾ |
پس
به سوى این دین پایدار روى بیاور پیش از آنکه روزى از جانب خدا فرا رسد که
برگشتناپذیر باشد و در آن روز [مردم] دسته دسته مىشوند (۴۳) | | فَأَقِمْ وَجْهَکَ لِلدِّینِ الْقَیِّمِ مِن قَبْلِ أَن یَأْتِیَ یَوْمٌ لَّا مَرَدَّ لَهُ مِنَ اللَّهِ یَوْمَئِذٍ یَصَّدَّعُونَ ﴿۴۳﴾ |
هر که کفر ورزد کفرش به زیان اوست و کسانى که کار شایسته کنند [فرجام نیک را] به سود خودشان آماده مىکنند (۴۴) | | مَن کَفَرَ فَعَلَیْهِ کُفْرُهُ وَمَنْ عَمِلَ صَالِحًا فَلِأَنفُسِهِمْ یَمْهَدُونَ ﴿۴۴﴾ |
تا [خدا] کسانى را که ایمان آورده و کارهاى شایسته کردهاند به فضل خویش پاداش دهد که او کافران را دوست نمىدارد (۴۵) | | لِیَجْزِیَ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ مِن فَضْلِهِ إِنَّهُ لَا یُحِبُّ الْکَافِرِینَ ﴿۴۵﴾ |
و
از نشانههاى او این است که بادهاى بشارتآور را مىفرستد تا بخشى از
رحمتش را به شما بچشاند و تا کشتى به فرمانش روان گردد و تا از فضل او
[روزى] بجویید و امید که سپاسگزارى کنید (۴۶) | | وَمِنْ
آیَاتِهِ أَن یُرْسِلَ الرِّیَاحَ مُبَشِّرَاتٍ وَلِیُذِیقَکُم مِّن
رَّحْمَتِهِ وَلِتَجْرِیَ الْفُلْکُ بِأَمْرِهِ وَلِتَبْتَغُوا مِن
فَضْلِهِ وَلَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ ﴿۴۶﴾ |
و
در حقیقت پیش از تو فرستادگانى به سوى قومشان گسیل داشتیم پس دلایل آشکار
برایشان آوردند و از کسانى که مرتکب جرم شدند انتقام گرفتیم و یارىکردن
مؤمنان بر ما فرض است (۴۷) | | وَلَقَدْ
أَرْسَلْنَا مِن قَبْلِکَ رُسُلًا إِلَى قَوْمِهِمْ فَجَاؤُوهُم
بِالْبَیِّنَاتِ فَانتَقَمْنَا مِنَ الَّذِینَ أَجْرَمُوا وَکَانَ حَقًّا
عَلَیْنَا نَصْرُ الْمُؤْمِنِینَ ﴿۴۷﴾ |
خدا
همان کسى است که بادها را مىفرستد و ابرى برمىانگیزد و آن را در آسمان
هر گونه بخواهد مىگستراند و انبوهش مىگرداند پس مىبینى باران از لابلاى
آن بیرون مىآید و چون آن را به هر کس از بندگانش که بخواهد رسانید بناگاه
آنان شادمانى مىکنند (۴۸) | | اللَّهُ
الَّذِی یُرْسِلُ الرِّیَاحَ فَتُثِیرُ سَحَابًا فَیَبْسُطُهُ فِی
السَّمَاء کَیْفَ یَشَاءُ وَیَجْعَلُهُ کِسَفًا فَتَرَى الْوَدْقَ
یَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ فَإِذَا أَصَابَ بِهِ مَن یَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ
إِذَا هُمْ یَسْتَبْشِرُونَ ﴿۴۸﴾ |
و قطعا پیش از آنکه بر ایشان فرو ریزد [آرى] پیش از آن سخت نومید بودند (۴۹) | | وَإِن کَانُوا مِن قَبْلِ أَن یُنَزَّلَ عَلَیْهِم مِّن قَبْلِهِ لَمُبْلِسِینَ ﴿۴۹﴾ |
پس
به آثار رحمتخدا بنگر که چگونه زمین را پس از مرگش زنده مىگرداند در
حقیقت هم اوست که قطعا زندهکننده مردگان است و اوست که بر هر چیزى
تواناست (۵۰) | | فَانظُرْ
إِلَى آثَارِ رَحْمَتِ اللَّهِ کَیْفَ یُحْیِی الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا
إِنَّ ذَلِکَ لَمُحْیِی الْمَوْتَى وَهُوَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿۵۰﴾ |
و اگر بادى [آفتزا] بفرستیم و [کشتخود را] زردشده ببینند قطعا پس از آن کفران مىکنند (۵۱) | | وَلَئِنْ أَرْسَلْنَا رِیحًا فَرَأَوْهُ مُصْفَرًّا لَّظَلُّوا مِن بَعْدِهِ یَکْفُرُونَ ﴿۵۱﴾ |
و در حقیقت تو مردگان را شنوا نمىگردانى و این دعوت را به کران آنگاه که به ادبار پشت مىگردانند نمىتوانى بشنوانى (۵۲) | | فَإِنَّکَ لَا تُسْمِعُ الْمَوْتَى وَلَا تُسْمِعُ الصُّمَّ الدُّعَاء إِذَا وَلَّوْا مُدْبِرِینَ ﴿۵۲﴾ |
و تو کوران را از گمراهىشان به راه نمىآورى تو تنها کسانى را مىشنوانى که به آیات ما ایمان مىآورند و خود تسلیمند (۵۳) | | وَمَا أَنتَ بِهَادِی الْعُمْیِ عَن ضَلَالَتِهِمْ إِن تُسْمِعُ إِلَّا مَن یُؤْمِنُ بِآیَاتِنَا فَهُم مُّسْلِمُونَ ﴿۵۳﴾ |
خداست
آن کس که شما را ابتدا ناتوان آفرید آنگاه پس از ناتوانى قوت بخشید سپس
بعد از قوت ناتوانى و پیرى داد هر چه بخواهد مىآفریند و هموست داناى
توانا (۵۴) | | اللَّهُ
الَّذِی خَلَقَکُم مِّن ضَعْفٍ ثُمَّ جَعَلَ مِن بَعْدِ ضَعْفٍ قُوَّةً
ثُمَّ جَعَلَ مِن بَعْدِ قُوَّةٍ ضَعْفًا وَشَیْبَةً یَخْلُقُ مَا یَشَاءُ
وَهُوَ الْعَلِیمُ الْقَدِیرُ ﴿۵۴﴾ |
و
روزى که رستاخیز بر پا شود مجرمان سوگند یاد مىکنند که جز ساعتى [بیش]
درنگ نکردهاند [در دنیا هم] این گونه به دروغ کشانیده مىشدند (۵۵) | | وَیَوْمَ تَقُومُ السَّاعَةُ یُقْسِمُ الْمُجْرِمُونَ مَا لَبِثُوا غَیْرَ سَاعَةٍ کَذَلِکَ کَانُوا یُؤْفَکُونَ ﴿۵۵﴾ |
و[لى]
کسانى که دانش و ایمان یافتهاند مىگویند قطعا شما [به موجب آنچه] در
کتاب خدا[ست] تا روز رستاخیز ماندهاید و این روز رستاخیز است ولى شما
خودتان نمىدانستید (۵۶) | | وَقَالَ
الَّذِینَ أُوتُوا الْعِلْمَ وَالْإِیمَانَ لَقَدْ لَبِثْتُمْ فِی کِتَابِ
اللَّهِ إِلَى یَوْمِ الْبَعْثِ فَهَذَا یَوْمُ الْبَعْثِ وَلَکِنَّکُمْ
کُنتُمْ لَا تَعْلَمُونَ ﴿۵۶﴾ |
و در چنین روزى [دیگر] پوزش آنان که ستم کردهاند سود نمىبخشد و بازگشت به سوى حق از آنان خواسته نمىشود (۵۷) | | فَیَوْمَئِذٍ لَّا یَنفَعُ الَّذِینَ ظَلَمُوا مَعْذِرَتُهُمْ وَلَا هُمْ یُسْتَعْتَبُونَ ﴿۵۷﴾ |
و
به راستى در این قرآن براى مردم از هر گونه مثلى آوردیم و چون براى ایشان
آیهاى بیاورى آنان که کفر ورزیدهاند حتما خواهند گفتشما جز بر باطل
نیستید (۵۸) | | وَلَقَدْ
ضَرَبْنَا لِلنَّاسِ فِی هَذَا الْقُرْآنِ مِن کُلِّ مَثَلٍ وَلَئِن
جِئْتَهُم بِآیَةٍ لَیَقُولَنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا إِنْ أَنتُمْ إِلَّا
مُبْطِلُونَ ﴿۵۸﴾ |
این گونه خدا بر دلهاى کسانى که نمىدانند مهر مىنهد (۵۹) | | کَذَلِکَ یَطْبَعُ اللَّهُ عَلَى قُلُوبِ الَّذِینَ لَا یَعْلَمُونَ ﴿۵۹﴾ |
پس صبر کن که وعده خدا حق است و زنهار تا کسانى که یقین ندارند تو را به سبکسرى واندارند (۶۰) | | فَاصْبِرْ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ وَلَا یَسْتَخِفَّنَّکَ الَّذِینَ لَا یُوقِنُونَ ﴿۶۰﴾ |
سوره ۳۱: لقمان به نام خداوند رحمتگر مهربان الف لام میم (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ الم ﴿۱﴾
|
این است آیات کتاب حکمتآموز (۲) | | تِلْکَ آیَاتُ الْکِتَابِ الْحَکِیمِ ﴿۲﴾ |
[که] براى نیکوکاران رهنمود و رحمتى است (۳) | | هُدًى وَرَحْمَةً لِّلْمُحْسِنِینَ ﴿۳﴾ |
[همان] کسانى که نماز برپا مىدارند و زکات مىدهند و [هم] ایشانند که به آخرت یقین دارند (۴) | | الَّذِینَ یُقِیمُونَ الصَّلَاةَ وَیُؤْتُونَ الزَّکَاةَ وَهُم بِالْآخِرَةِ هُمْ یُوقِنُونَ ﴿۴﴾ |
آنانند که از جانب پروردگارشان از هدایت برخوردارند و ایشانند که رستگارانند (۵) | | أُوْلَئِکَ عَلَى هُدًى مِّن رَّبِّهِمْ وَأُوْلَئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ ﴿۵﴾ |
و
برخى از مردم کسانىاند که سخن بیهوده را خریدارند تا [مردم را] بى[هیچ]
دانشى از راه خدا گمراه کنند و [راه خدا] را به ریشخند گیرند براى آنان
عذابى خوارکننده خواهد بود (۶) | | وَمِنَ
النَّاسِ مَن یَشْتَرِی لَهْوَ الْحَدِیثِ لِیُضِلَّ عَن سَبِیلِ اللَّهِ
بِغَیْرِ عِلْمٍ وَیَتَّخِذَهَا هُزُوًا أُولَئِکَ لَهُمْ عَذَابٌ
مُّهِینٌ ﴿۶﴾ |
و
چون آیات ما بر او خوانده شود با نخوت روى برمىگرداند چنانکه گویى آن را
نشنیده [یا] گویى در گوشهایش سنگینى است پس او را از عذابى پر درد خبر ده (۷) | | وَإِذَا
تُتْلَى عَلَیْهِ آیَاتُنَا وَلَّى مُسْتَکْبِرًا کَأَن لَّمْ یَسْمَعْهَا
کَأَنَّ فِی أُذُنَیْهِ وَقْرًا فَبَشِّرْهُ بِعَذَابٍ أَلِیمٍ ﴿۷﴾ |
در حقیقت کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کردهاند باغهاى پر نعمتخواهند داشت (۸) | | إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُمْ جَنَّاتُ النَّعِیمِ ﴿۸﴾ |
که در آن جاودان مىمانند وعده خداست که حق است و هموستشکستناپذیر سنجیدهکار (۹) | | خَالِدِینَ فِیهَا وَعْدَ اللَّهِ حَقًّا وَهُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ ﴿۹﴾ |
آسمانها
را بىهیچ ستونى که آن را ببینید خلق کرد و در زمین کوههاى استوار بیفکند
تا [مبادا زمین] شما را بجنباند و در آن از هر گونه جنبندهاى پراکنده
گردانید و از آسمان آبى فرو فرستادیم و از هر نوع [گیاه] نیکو در آن
رویانیدیم (۱۰) | | خَلَقَ
السَّمَاوَاتِ بِغَیْرِ عَمَدٍ تَرَوْنَهَا وَأَلْقَى فِی الْأَرْضِ
رَوَاسِیَ أَن تَمِیدَ بِکُمْ وَبَثَّ فِیهَا مِن کُلِّ دَابَّةٍ
وَأَنزَلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَنبَتْنَا فِیهَا مِن کُلِّ زَوْجٍ
کَرِیمٍ ﴿۱۰﴾ |
این خلق خداست [اینک] به من نشان دهید کسانى که غیر از اویند چه آفریدهاند [هیچ] بلکه ستمگران در گمراهى آشکارند (۱۱) | | هَذَا خَلْقُ اللَّهِ فَأَرُونِی مَاذَا خَلَقَ الَّذِینَ مِن دُونِهِ بَلِ الظَّالِمُونَ فِی ضَلَالٍ مُّبِینٍ ﴿۱۱﴾ |
و
به راستى لقمان را حکمت دادیم که خدا را سپاس بگزار و هر که سپاس بگزارد
تنها براى خود سپاس مىگزارد و هر کس کفران کند در حقیقتخدا بىنیاز
ستوده است (۱۲) | | وَلَقَدْ
آتَیْنَا لُقْمَانَ الْحِکْمَةَ أَنِ اشْکُرْ لِلَّهِ وَمَن یَشْکُرْ
فَإِنَّمَا یَشْکُرُ لِنَفْسِهِ وَمَن کَفَرَ فَإِنَّ اللَّهَ غَنِیٌّ
حَمِیدٌ ﴿۱۲﴾ |
و
[یاد کن] هنگامى را که لقمان به پسر خویش در حالى که وى او را اندرز
مىداد گفت اى پسرک من به خدا شرک میاور که به راستى شرک ستمى بزرگ است (۱۳) | | وَإِذْ قَالَ لُقْمَانُ لِابْنِهِ وَهُوَ یَعِظُهُ یَا بُنَیَّ لَا تُشْرِکْ بِاللَّهِ إِنَّ الشِّرْکَ لَظُلْمٌ عَظِیمٌ ﴿۱۳﴾ |
و
انسان را در باره پدر و مادرش سفارش کردیم مادرش به او باردار شد سستى بر
روى سستى و از شیر باز گرفتنش در دو سال است [آرى به او سفارش کردیم] که
شکرگزار من و پدر و مادرت باش که بازگشت [همه] به سوى من است (۱۴) | | وَوَصَّیْنَا
الْإِنسَانَ بِوَالِدَیْهِ حَمَلَتْهُ أُمُّهُ وَهْنًا عَلَى وَهْنٍ
وَفِصَالُهُ فِی عَامَیْنِ أَنِ اشْکُرْ لِی وَلِوَالِدَیْکَ إِلَیَّ
الْمَصِیرُ ﴿۱۴﴾ |
و
اگر تو را وادارند تا در باره چیزى که تو را بدان دانشى نیست به من شرک
ورزى از آنان فرمان مبر و[لى] در دنیا به خوبى با آنان معاشرت کن و راه
کسى را پیروى کن که توبهکنان به سوى من بازمىگردد و [سرانجام]
بازگشتشما به سوى من است و از [حقیقت] آنچه انجام مىدادید شما را با خبر
خواهم کرد (۱۵) | | وَإِن
جَاهَدَاکَ عَلى أَن تُشْرِکَ بِی مَا لَیْسَ لَکَ بِهِ عِلْمٌ فَلَا
تُطِعْهُمَا وَصَاحِبْهُمَا فِی الدُّنْیَا مَعْرُوفًا وَاتَّبِعْ سَبِیلَ
مَنْ أَنَابَ إِلَیَّ ثُمَّ إِلَیَّ مَرْجِعُکُمْ فَأُنَبِّئُکُم بِمَا
کُنتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿۱۵﴾ |
اى
پسرک من اگر [عمل تو] هموزن دانه خردلى و در تختهسنگى یا در آسمانها یا
در زمین باشد خدا آن را مىآورد که خدا بس دقیق و آگاه است (۱۶) | | یَا
بُنَیَّ إِنَّهَا إِن تَکُ مِثْقَالَ حَبَّةٍ مِّنْ خَرْدَلٍ فَتَکُن فِی
صَخْرَةٍ أَوْ فِی السَّمَاوَاتِ أَوْ فِی الْأَرْضِ یَأْتِ بِهَا اللَّهُ
إِنَّ اللَّهَ لَطِیفٌ خَبِیرٌ ﴿۱۶﴾ |
اى
پسرک من نماز را برپا دار و به کار پسندیده وادار و از کار ناپسند باز دار
و بر آسیبى که بر تو وارد آمده استشکیبا باش این [حاکى] از عزم [و اراده
تو در] امور است (۱۷) | | یَا
بُنَیَّ أَقِمِ الصَّلَاةَ وَأْمُرْ بِالْمَعْرُوفِ وَانْهَ عَنِ
الْمُنکَرِ وَاصْبِرْ عَلَى مَا أَصَابَکَ إِنَّ ذَلِکَ مِنْ عَزْمِ
الْأُمُورِ ﴿۱۷﴾ |
و از مردم [به نخوت] رخ برمتاب و در زمین خرامان راه مرو که خدا خودپسند لافزن را دوست نمىدارد (۱۸) | | وَلَا تُصَعِّرْ خَدَّکَ لِلنَّاسِ وَلَا تَمْشِ فِی الْأَرْضِ مَرَحًا إِنَّ اللَّهَ لَا یُحِبُّ کُلَّ مُخْتَالٍ فَخُورٍ ﴿۱۸﴾ |
و در راهرفتن خود میانهرو باش و صدایت را آهستهساز که بدترین آوازها بانگ خران است (۱۹) | | وَاقْصِدْ فِی مَشْیِکَ وَاغْضُضْ مِن صَوْتِکَ إِنَّ أَنکَرَ الْأَصْوَاتِ لَصَوْتُ الْحَمِیرِ ﴿۱۹﴾ |
آیا
ندانستهاید که خدا آنچه را که در آسمانها و آنچه را که در زمین است مسخر
شما ساخته و نعمتهاى ظاهر و باطن خود را بر شما تمام کرده است و برخى از
مردم در باره خدا بى[آنکه] دانش و رهنمود و کتابى روشن [داشته باشند] به
مجادله برمىخیزند (۲۰) | | أَلَمْ
تَرَوْا أَنَّ اللَّهَ سَخَّرَ لَکُم مَّا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی
الْأَرْضِ وَأَسْبَغَ عَلَیْکُمْ نِعَمَهُ ظَاهِرَةً وَبَاطِنَةً وَمِنَ
النَّاسِ مَن یُجَادِلُ فِی اللَّهِ بِغَیْرِ عِلْمٍ وَلَا هُدًى وَلَا
کِتَابٍ مُّنِیرٍ ﴿۲۰﴾ |
و
چون به آنان گفته شود آنچه را که خدا نازل کرده پیروى کنید مىگویند [نه]
بلکه آنچه که پدرانمان را بر آن یافتهایم پیروى مىکنیم آیا هر چند شیطان
آنان را به سوى عذاب سوزان فرا خواند (۲۱) | | وَإِذَا
قِیلَ لَهُمُ اتَّبِعُوا مَا أَنزَلَ اللَّهُ قَالُوا بَلْ نَتَّبِعُ مَا
وَجَدْنَا عَلَیْهِ آبَاءنَا أَوَلَوْ کَانَ الشَّیْطَانُ یَدْعُوهُمْ
إِلَى عَذَابِ السَّعِیرِ ﴿۲۱﴾ |
و هر کس خود را در حالى که نیکوکار باشد تسلیم خدا کند قطعا در ریسمان استوارترى چنگ درزده و فرجام کارها به سوى خداست (۲۲) | | وَمَن
یُسْلِمْ وَجْهَهُ إِلَى اللَّهِ وَهُوَ مُحْسِنٌ فَقَدِ اسْتَمْسَکَ
بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَى وَإِلَى اللَّهِ عَاقِبَةُ الْأُمُورِ ﴿۲۲﴾ |
و
هر کس کفر ورزد نباید کفر او تو را غمگین گرداند بازگشتشان به سوى ماست و
به [حقیقت] آنچه کردهاند آگاهشان خواهیم کرد در حقیقتخدا به راز دلها
داناست (۲۳) | | وَمَن
کَفَرَ فَلَا یَحْزُنکَ کُفْرُهُ إِلَیْنَا مَرْجِعُهُمْ فَنُنَبِّئُهُم
بِمَا عَمِلُوا إِنَّ اللَّهَ عَلِیمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ ﴿۲۳﴾ |
[ما] آنان را اندکى برخوردار مىسازیم سپس ایشان را در عذابى پر فشار درمانده مىکنیم (۲۴) | | نُمَتِّعُهُمْ قَلِیلًا ثُمَّ نَضْطَرُّهُمْ إِلَى عَذَابٍ غَلِیظٍ ﴿۲۴﴾ |
و اگر از آنها بپرسى چه کسى آسمانها و زمین را آفریده است مسلما خواهند گفتخدا بگو ستایش از آن خداست ولى بیشترشان نمىدانند (۲۵) | | وَلَئِن
سَأَلْتَهُم مَّنْ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ لَیَقُولُنَّ اللَّهُ
قُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ بَلْ أَکْثَرُهُمْ لَا یَعْلَمُونَ ﴿۲۵﴾ |
آنچه در آسمانها و زمین است از آن خداست در حقیقتخدا همان بىنیاز ستوده[صفات] است (۲۶) | | لِلَّهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ إِنَّ اللَّهَ هُوَ الْغَنِیُّ الْحَمِیدُ ﴿۲۶﴾ |
و
اگر آن چه درخت در زمین است قلم باشد و دریا را هفت دریاى دیگر به یارى
آید سخنان خدا پایان نپذیرد قطعا خداست که شکستناپذیر حکیم است (۲۷) | | وَلَوْ
أَنَّمَا فِی الْأَرْضِ مِن شَجَرَةٍ أَقْلَامٌ وَالْبَحْرُ یَمُدُّهُ مِن
بَعْدِهِ سَبْعَةُ أَبْحُرٍ مَّا نَفِدَتْ کَلِمَاتُ اللَّهِ إِنَّ
اللَّهَ عَزِیزٌ حَکِیمٌ ﴿۲۷﴾ |
آفرینش و برانگیختن شما [در نزد ما] جز مانند [آفرینش] یک تن نیست که خدا شنواى بیناست (۲۸) | | مَّا خَلْقُکُمْ وَلَا بَعْثُکُمْ إِلَّا کَنَفْسٍ وَاحِدَةٍ إِنَّ اللَّهَ سَمِیعٌ بَصِیرٌ ﴿۲۸﴾ |
آیا
ندیدهاى که خدا شب را در روز درمىآورد و روز را [نیز] در شب درمىآورد و
آفتاب و ماه را تسخیر کرده است [که] هر یک تا وقت معلومى روانند و [نیز]
خدا به آنچه مىکنید آگاه است (۲۹) | | أَلَمْ
تَرَ أَنَّ اللَّهَ یُولِجُ اللَّیْلَ فِی النَّهَارِ وَیُولِجُ
النَّهَارَ فِی اللَّیْلِ وَسَخَّرَ الشَّمْسَ وَالْقَمَرَ کُلٌّ یَجْرِی
إِلَى أَجَلٍ مُّسَمًّى وَأَنَّ اللَّهَ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِیرٌ ﴿۲۹﴾ |
این[ها همه] دلیل آن است که خدا خود حق است و غیر از او هر چه را که مىخوانند باطل است و خدا همان بلندمرتبه بزرگ است (۳۰) | | ذَلِکَ بِأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُّ وَأَنَّ مَا یَدْعُونَ مِن دُونِهِ الْبَاطِلُ وَأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْعَلِیُّ الْکَبِیرُ ﴿۳۰﴾ |
آیا
ندیدهاى که کشتیها به نعمتخدا در دریا روان مىگردند تا برخى از
نشانههاى [قدرت] خود را به شما بنمایاند قطعا در این [قدرت نمایى] براى
هر شکیباى سپاسگزارى نشانههاست (۳۱) | | أَلَمْ
تَرَ أَنَّ الْفُلْکَ تَجْرِی فِی الْبَحْرِ بِنِعْمَتِ اللَّهِ
لِیُرِیَکُم مِّنْ آیَاتِهِ إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ لِّکُلِّ صَبَّارٍ
شَکُورٍ ﴿۳۱﴾ |
و
چون موجى کوهآسا آنان را فرا گیرد خدا را بخوانند و اعتقاد [خود] را براى
او خالص گردانند و[لى] چون نجاتشان داد و به خشکى رساند برخى از آنان
میانهرو هستند و نشانههاى ما را جز هر خائن ناسپاسگزارى انکار نمىکند (۳۲) | | وَإِذَا
غَشِیَهُم مَّوْجٌ کَالظُّلَلِ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ
فَلَمَّا نَجَّاهُمْ إِلَى الْبَرِّ فَمِنْهُم مُّقْتَصِدٌ وَمَا یَجْحَدُ
بِآیَاتِنَا إِلَّا کُلُّ خَتَّارٍ کَفُورٍ ﴿۳۲﴾ |
اى
مردم از پروردگارتان پروا بدارید و بترسید از روزى که هیچ پدرى به کار
فرزندش نمىآید و هیچ فرزندى [نیز] به کار پدرش نخواهد آمد آرى وعده خدا
حق است زنهار تا این زندگى دنیا شما را نفریبد و زنهار تا شیطان شما را
مغرور نسازد (۳۳) | | یَا
أَیُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّکُمْ وَاخْشَوْا یَوْمًا لَّا یَجْزِی
وَالِدٌ عَن وَلَدِهِ وَلَا مَوْلُودٌ هُوَ جَازٍ عَن وَالِدِهِ شَیْئًا
إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ فَلَا تَغُرَّنَّکُمُ الْحَیَاةُ الدُّنْیَا
وَلَا یَغُرَّنَّکُم بِاللَّهِ الْغَرُورُ ﴿۳۳﴾ |
در
حقیقتخداست که علم [به] قیامت نزد اوست و باران را فرو مىفرستد و آنچه
را که در رحمهاست مىداند و کسى نمىداند فردا چه به دست مىآورد و کسى
نمىداند در کدامین سرزمین مىمیرد در حقیقتخداست [که] داناى آگاه است (۳۴) | | إِنَّ
اللَّهَ عِندَهُ عِلْمُ السَّاعَةِ وَیُنَزِّلُ الْغَیْثَ وَیَعْلَمُ مَا
فِی الْأَرْحَامِ وَمَا تَدْرِی نَفْسٌ مَّاذَا تَکْسِبُ غَدًا وَمَا
تَدْرِی نَفْسٌ بِأَیِّ أَرْضٍ تَمُوتُ إِنَّ اللَّهَ عَلِیمٌ خَبِیرٌ ﴿۳۴﴾ |
سوره ۳۲: السجدة به نام خداوند رحمتگر مهربان الف لام میم (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ الم ﴿۱﴾
|
نازل شدن این کتاب که هیچ [جاى] شک در آن نیست از طرف پروردگار جهانهاست (۲) | | تَنزِیلُ الْکِتَابِ لَا رَیْبَ فِیهِ مِن رَّبِّ الْعَالَمِینَ ﴿۲﴾ |
آیا
مىگویند آن را بربافته است [نه چنین است] بلکه آن حق و از جانب پروردگار
توست تا مردمى را که پیش از تو بیمدهندهاى براى آنان نیامده است هشدار
دهى امید که راه یابند (۳) | | أَمْ
یَقُولُونَ افْتَرَاهُ بَلْ هُوَ الْحَقُّ مِن رَّبِّکَ لِتُنذِرَ قَوْمًا
مَّا أَتَاهُم مِّن نَّذِیرٍ مِّن قَبْلِکَ لَعَلَّهُمْ یَهْتَدُونَ ﴿۳﴾ |
خدا
کسى است که آسمانها و زمین و آنچه را که میان آن دو است در شش هنگام آفرید
آنگاه بر عرش [قدرت] استیلا یافت براى شما غیر از او سرپرست و شفاعتگرى
نیست آیا باز هم پند نمىگیرید (۴) | | اللَّهُ
الَّذِی خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَمَا بَیْنَهُمَا فِی سِتَّةِ
أَیَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَى عَلَى الْعَرْشِ مَا لَکُم مِّن دُونِهِ مِن
وَلِیٍّ وَلَا شَفِیعٍ أَفَلَا تَتَذَکَّرُونَ ﴿۴﴾ |
کار
[جهان] را از آسمان [گرفته] تا زمین اداره مىکند آنگاه [نتیجه و گزارش
آن] در روزى که مقدارش آن چنان که شما [آدمیان] برمىشمارید هزار سال است
به سوى او بالا مىرود (۵) | | یُدَبِّرُ
الْأَمْرَ مِنَ السَّمَاءِ إِلَى الْأَرْضِ ثُمَّ یَعْرُجُ إِلَیْهِ فِی
یَوْمٍ کَانَ مِقْدَارُهُ أَلْفَ سَنَةٍ مِّمَّا تَعُدُّونَ ﴿۵﴾ |
اوست داناى نهان و آشکار که شکوهمند مهربان است (۶) | | ذَلِکَ عَالِمُ الْغَیْبِ وَالشَّهَادَةِ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ ﴿۶﴾ |
همان کسى که هر چیزى را که آفریده است نیکو آفریده و آفرینش انسان را از گل آغاز کرد (۷) | | الَّذِی أَحْسَنَ کُلَّ شَیْءٍ خَلَقَهُ وَبَدَأَ خَلْقَ الْإِنسَانِ مِن طِینٍ ﴿۷﴾ |
سپس [تداوم] نسل او را از چکیده آبى پست مقرر فرمود (۸) | | ثُمَّ جَعَلَ نَسْلَهُ مِن سُلَالَةٍ مِّن مَّاء مَّهِینٍ ﴿۸﴾ |
آنگاه او را درستاندام کرد و از روح خویش در او دمید و براى شما گوش و دیدگان و دلها قرار داد چه اندک سپاس مىگزارید (۹) | | ثُمَّ سَوَّاهُ وَنَفَخَ فِیهِ مِن رُّوحِهِ وَجَعَلَ لَکُمُ السَّمْعَ وَالْأَبْصَارَ وَالْأَفْئِدَةَ قَلِیلًا مَّا تَشْکُرُونَ ﴿۹﴾ |
و
گفتند آیا وقتى در [دل] زمین گم شدیم آیا [باز] ما در خلقت جدیدى خواهیم
بود [نه] بلکه آنها به لقاى پروردگارشان [و حضور او] کافرند (۱۰) | | وَقَالُوا أَئِذَا ضَلَلْنَا فِی الْأَرْضِ أَئِنَّا لَفِی خَلْقٍ جَدِیدٍ بَلْ هُم بِلِقَاء رَبِّهِمْ کَافِرُونَ ﴿۱۰﴾ |
بگو فرشته مرگى که بر شما گمارده شده جانتان را مىستاند آنگاه به سوى پروردگارتان بازگردانیده مىشوید (۱۱) | | قُلْ یَتَوَفَّاکُم مَّلَکُ الْمَوْتِ الَّذِی وُکِّلَ بِکُمْ ثُمَّ إِلَى رَبِّکُمْ تُرْجَعُونَ ﴿۱۱﴾ |
و
کاش هنگامى را که مجرمان پیش پروردگارشان سرهاشان را به زیر افکندهاند
مىدیدى [که مىگویند] پروردگارا دیدیم و شنیدیم ما را بازگردان تا کار
شایسته کنیم چرا که ما یقین داریم (۱۲) | | وَلَوْ
تَرَى إِذِ الْمُجْرِمُونَ نَاکِسُو رُؤُوسِهِمْ عِندَ رَبِّهِمْ رَبَّنَا
أَبْصَرْنَا وَسَمِعْنَا فَارْجِعْنَا نَعْمَلْ صَالِحًا إِنَّا
مُوقِنُونَ ﴿۱۲﴾ |
و
اگر مىخواستیم حتما به هر کسى [از روى جبر] هدایتش را مىدادیم لیکن سخن
من محق ق گردیده که هر آینه جهنم را از همه جنیان و آدمیان خواهم آکند (۱۳) | | وَلَوْ
شِئْنَا لَآتَیْنَا کُلَّ نَفْسٍ هُدَاهَا وَلَکِنْ حَقَّ الْقَوْلُ
مِنِّی لَأَمْلَأَنَّ جَهَنَّمَ مِنَ الْجِنَّةِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِینَ ﴿۱۳﴾ |
پس
به [سزاى] آنکه دیدار این روزتان را از یاد بردید [عذاب را] بچشید ما
[نیز] فراموشتان کردیم و به [سزاى] آنچه انجام مىدادید عذاب جاودان را
بچشید (۱۴) | | فَذُوقُوا بِمَا نَسِیتُمْ لِقَاء یَوْمِکُمْ هَذَا إِنَّا نَسِینَاکُمْ وَذُوقُوا عَذَابَ الْخُلْدِ بِمَا کُنتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿۱۴﴾ |
تنها
کسانى به آیات ما مىگروند که چون آن [آیات] را به ایشان یادآورى کنند
سجدهکنان به روى درمىافتند و به ستایش پروردگارشان تسبیح مىگویند و
آنان بزرگى نمىفروشند (۱۵) | | إِنَّمَا
یُؤْمِنُ بِآیَاتِنَا الَّذِینَ إِذَا ذُکِّرُوا بِهَا خَرُّوا سُجَّدًا
وَسَبَّحُوا بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَهُمْ لَا یَسْتَکْبِرُونَ ﴿۱۵﴾ |
پهلوهایشان از خوابگاهها جدا مىگردد [و] پروردگارشان را از روى بیم و طمع مىخوانند و از آنچه روزیشان دادهایم انفاق مىکنند (۱۶) | | تَتَجَافَى جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضَاجِعِ یَدْعُونَ رَبَّهُمْ خَوْفًا وَطَمَعًا وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ یُنفِقُونَ ﴿۱۶﴾ |
هیچ کس نمىداند چه چیز از آنچه روشنىبخش دیدگان است به [پاداش] آنچه انجام مىدادند براى آنان پنهان کردهام (۱۷) | | فَلَا تَعْلَمُ نَفْسٌ مَّا أُخْفِیَ لَهُم مِّن قُرَّةِ أَعْیُنٍ جَزَاء بِمَا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿۱۷﴾ |
آیا کسى که مؤمن است چون کسى است که نافرمان استیکسان نیستند (۱۸) | | أَفَمَن کَانَ مُؤْمِنًا کَمَن کَانَ فَاسِقًا لَّا یَسْتَوُونَ ﴿۱۸﴾ |
اما
کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کردهاند به [پاداش] آنچه انجام
مىدادند در باغهایى که در آن جایگزین مىشوند پذیرایى مىگردند (۱۹) | | أَمَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَلَهُمْ جَنَّاتُ الْمَأْوَى نُزُلًا بِمَا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿۱۹﴾ |
و
اما کسانى که نافرمانى کردهاند پس جایگاهشان آتش است هر بار که بخواهند
از آن بیرون بیایند در آن بازگردانیده مىشوند و به آنان گفته مىشود عذاب
آن آتشى را که دروغش مىپنداشتید بچشید (۲۰) | | وَأَمَّا
الَّذِینَ فَسَقُوا فَمَأْوَاهُمُ النَّارُ کُلَّمَا أَرَادُوا أَن
یَخْرُجُوا مِنْهَا أُعِیدُوا فِیهَا وَقِیلَ لَهُمْ ذُوقُوا عَذَابَ
النَّارِ الَّذِی کُنتُم بِهِ تُکَذِّبُونَ ﴿۲۰﴾ |
و قطعا غیر از آن عذاب بزرگتر از عذاب این دنیا [نیز] به آنان مىچشانیم امید که آنها [به خدا] بازگردند (۲۱) | | وَلَنُذِیقَنَّهُمْ مِنَ الْعَذَابِ الْأَدْنَى دُونَ الْعَذَابِ الْأَکْبَرِ لَعَلَّهُمْ یَرْجِعُونَ ﴿۲۱﴾ |
و کیست بیدادگرتر از آن کس که به آیات پروردگارش پند داده شود [و] آنگاه از آن روى بگرداند قطعا ما از مجرمان انتقامکشندهایم (۲۲) | | وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّن ذُکِّرَ بِآیَاتِ رَبِّهِ ثُمَّ أَعْرَضَ عَنْهَا إِنَّا مِنَ الْمُجْرِمِینَ مُنتَقِمُونَ ﴿۲۲﴾ |
و به راستى [ما] به موسى کتاب دادیم پس در لقاى او [با خدا]تردید مکن و آن [کتاب] را براى فرزندان اسرائیل [مایه] هدایت قرار دادیم (۲۳) | | وَلَقَدْ آتَیْنَا مُوسَى الْکِتَابَ فَلَا تَکُن فِی مِرْیَةٍ مِّن لِّقَائِهِ وَجَعَلْنَاهُ هُدًى لِّبَنِی إِسْرَائِیلَ ﴿۲۳﴾ |
و چون شکیبایى کردند و به آیات ما یقین داشتند برخى از آنان را پیشوایانى قرار دادیم که به فرمان ما [مردم را] هدایت مىکردند (۲۴) | | وَجَعَلْنَا مِنْهُمْ أَئِمَّةً یَهْدُونَ بِأَمْرِنَا لَمَّا صَبَرُوا وَکَانُوا بِآیَاتِنَا یُوقِنُونَ ﴿۲۴﴾ |
در حقیقت پروردگار تو خود روز قیامت در آنچه با یکدیگر در باره آن اختلاف مىکردند میانشان داورى خواهد کرد (۲۵) | | إِنَّ رَبَّکَ هُوَ یَفْصِلُ بَیْنَهُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ فِیمَا کَانُوا فِیهِ یَخْتَلِفُونَ ﴿۲۵﴾ |
آیا
براى آنان روشن نگردیده که چه بسیار نسلها را پیش از آنها نابود گردانیدیم
[که اینان] در سراهایشان راه مىروند قطعا در این [امر] عبرتهاست مگر
نمىشنوند (۲۶) | | أَوَلَمْ
یَهْدِ لَهُمْ کَمْ أَهْلَکْنَا مِن قَبْلِهِم مِّنَ الْقُرُونِ یَمْشُونَ
فِی مَسَاکِنِهِمْ إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ أَفَلَا یَسْمَعُونَ ﴿۲۶﴾ |
آیا
ننگریستهاند که ما باران را به سوى زمین بایر مىرانیم و به وسیله آن
کشتهاى را برمىآوریم که دامهایشان و خودشان از آن مىخورند مگر
نمىبینند (۲۷) | | أَوَلَمْ
یَرَوْا أَنَّا نَسُوقُ الْمَاء إِلَى الْأَرْضِ الْجُرُزِ فَنُخْرِجُ
بِهِ زَرْعًا تَأْکُلُ مِنْهُ أَنْعَامُهُمْ وَأَنفُسُهُمْ أَفَلَا
یُبْصِرُونَ ﴿۲۷﴾ |
و مىپرسند اگر راست مىگویید این پیروزى [شما] چه وقت است (۲۸) | | وَیَقُولُونَ مَتَى هَذَا الْفَتْحُ إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ ﴿۲۸﴾ |
بگو روز پیروزى ایمان کسانى که کافر شدهاند سود نمىبخشد و آنان مهلت نمىیابند (۲۹) | | قُلْ یَوْمَ الْفَتْحِ لَا یَنفَعُ الَّذِینَ کَفَرُوا إِیمَانُهُمْ وَلَا هُمْ یُنظَرُونَ ﴿۲۹﴾ |
پس از ایشان روى برتاب و منتظر باش که آنها نیز در انتظارند (۳۰) | | فَأَعْرِضْ عَنْهُمْ وَانتَظِرْ إِنَّهُم مُّنتَظِرُونَ ﴿۳۰﴾ |
سوره ۳۳: الأحزاب به نام خداوند رحمتگر مهربان اى پیامبر از خدا پروا بدار و کافران و منافقان را فرمان مبر که خدا همواره داناى حکیم است (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ یَا أَیُّهَا النَّبِیُّ اتَّقِ اللَّهَ وَلَا تُطِعِ الْکَافِرِینَ وَالْمُنَافِقِینَ إِنَّ اللَّهَ کَانَ عَلِیمًا حَکِیمًا ﴿۱﴾
|
و آنچه را که از جانب پروردگارت به سوى تو وحى مىشود پیروى کن که خدا همواره به آنچه مىکنید آگاه است (۲) | | وَاتَّبِعْ مَا یُوحَى إِلَیْکَ مِن رَّبِّکَ إِنَّ اللَّهَ کَانَ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِیرًا ﴿۲﴾ |
و بر خدا اعتماد کن همین بس که خدا نگهبان [تو]ست (۳) | | وَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ وَکَفَى بِاللَّهِ وَکِیلًا ﴿۳﴾ |
خداوند
براى هیچ مردى در درونش دو دل ننهاده است و آن همسرانتان را که مورد ظهار
قرار مىدهید مادران شما نگردانیده و پسرخواندگانتان را پسران [واقعى] شما
قرار نداده است این گفتار شما به زبان شماست و[لى] خدا حقیقت را مىگوید و
او[ست که] به راه راست هدایت مىکند (۴) | | مَّا
جَعَلَ اللَّهُ لِرَجُلٍ مِّن قَلْبَیْنِ فِی جَوْفِهِ وَمَا جَعَلَ
أَزْوَاجَکُمُ اللَّائِی تُظَاهِرُونَ مِنْهُنَّ أُمَّهَاتِکُمْ وَمَا
جَعَلَ أَدْعِیَاءکُمْ أَبْنَاءکُمْ ذَلِکُمْ قَوْلُکُم بِأَفْوَاهِکُمْ
وَاللَّهُ یَقُولُ الْحَقَّ وَهُوَ یَهْدِی السَّبِیلَ ﴿۴﴾ |
آنان
را به [نام] پدرانشان بخوانید که این نزد خدا عادلانهتر است و اگر
پدرانشان را نمىشناسید پس برادران دینى و موالى شمایند و در آنچه اشتباها
مرتکب آن شدهاید بر شما گناهى نیست ولى در آنچه دلهایتان عمد داشته است
[مسؤولید] و خداست که همواره آمرزنده مهربان است (۵) | | ادْعُوهُمْ
لِآبَائِهِمْ هُوَ أَقْسَطُ عِندَ اللَّهِ فَإِن لَّمْ تَعْلَمُوا
آبَاءهُمْ فَإِخْوَانُکُمْ فِی الدِّینِ وَمَوَالِیکُمْ وَلَیْسَ
عَلَیْکُمْ جُنَاحٌ فِیمَا أَخْطَأْتُم بِهِ وَلَکِن مَّا تَعَمَّدَتْ
قُلُوبُکُمْ وَکَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَّحِیمًا ﴿۵﴾ |
پیامبر
به مؤمنان از خودشان سزاوارتر [و نزدیکتر] است و همسرانش مادران ایشانند و
خویشاوندان [طبق] کتاب خدا بعضى [نسبت] به بعضى اولویت دارند [و] بر
مؤمنان و مهاجران [مقدمند] مگر آنکه بخواهید به دوستان [مؤمن] خود
[وصیتیا] احسانى کنید و این در کتاب [خدا] نگاشته شده است (۶) | | النَّبِیُّ
أَوْلَى بِالْمُؤْمِنِینَ مِنْ أَنفُسِهِمْ وَأَزْوَاجُهُ أُمَّهَاتُهُمْ
وَأُوْلُو الْأَرْحَامِ بَعْضُهُمْ أَوْلَى بِبَعْضٍ فِی کِتَابِ اللَّهِ
مِنَ الْمُؤْمِنِینَ وَالْمُهَاجِرِینَ إِلَّا أَن تَفْعَلُوا إِلَى
أَوْلِیَائِکُم مَّعْرُوفًا کَانَ ذَلِکَ فِی الْکِتَابِ مَسْطُورًا ﴿۶﴾ |
و
[یاد کن] هنگامى را که از پیامبران پیمان گرفتیم و از تو و از نوح و
ابراهیم و موسى و عیسى پسر مریم و از [همه] آنان پیمانى استوار گرفتیم (۷) | | وَإِذْ
أَخَذْنَا مِنَ النَّبِیِّینَ مِیثَاقَهُمْ وَمِنکَ وَمِن نُّوحٍ
وَإِبْرَاهِیمَ وَمُوسَى وَعِیسَى ابْنِ مَرْیَمَ وَأَخَذْنَا مِنْهُم
مِّیثَاقًا غَلِیظًا ﴿۷﴾ |
تا راستان را از صدقشان باز پرسد و براى کافران عذابى دردناک آماده کرده است (۸) | | لِیَسْأَلَ الصَّادِقِینَ عَن صِدْقِهِمْ وَأَعَدَّ لِلْکَافِرِینَ عَذَابًا أَلِیمًا ﴿۸﴾ |
اى
کسانى که ایمان آوردهاید نعمتخدا را بر خود به یاد آرید آنگاه که
لشکرهایى به سوى شما [در]آمدند پس بر سر آنان تندبادى و لشکرهایى که آنها
را نمىدیدید فرستادیم و خدا به آنچه مىکنید همواره بیناست (۹) | | یَا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اذْکُرُوا نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَیْکُمْ إِذْ
جَاءتْکُمْ جُنُودٌ فَأَرْسَلْنَا عَلَیْهِمْ رِیحًا وَجُنُودًا لَّمْ
تَرَوْهَا وَکَانَ اللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرًا ﴿۹﴾ |
هنگامى
که از بالاى [سر] شما و از زیر [پاى] شما آمدند و آنگاه که چشمها خیره شد
و جانها به گلوگاهها رسید و به خدا گمانهایى [نابجا] مىبردید (۱۰) | | إِذْ
جَاؤُوکُم مِّن فَوْقِکُمْ وَمِنْ أَسْفَلَ مِنکُمْ وَإِذْ زَاغَتْ
الْأَبْصَارُ وَبَلَغَتِ الْقُلُوبُ الْحَنَاجِرَ وَتَظُنُّونَ بِاللَّهِ
الظُّنُونَا ﴿۱۰﴾ |
آنجا [بود که] مؤمنان در آزمایش قرار گرفتند و سخت تکان خوردند (۱۱) | | هُنَالِکَ ابْتُلِیَ الْمُؤْمِنُونَ وَزُلْزِلُوا زِلْزَالًا شَدِیدًا ﴿۱۱﴾ |
و هنگامى که منافقان و کسانى که در دلهایشان بیمارى است مىگفتند خدا و فرستادهاش جز فریب به ما وعدهاى ندادند (۱۲) | | وَإِذْ یَقُولُ الْمُنَافِقُونَ وَالَّذِینَ فِی قُلُوبِهِم مَّرَضٌ مَّا وَعَدَنَا اللَّهُ وَرَسُولُهُ إِلَّا غُرُورًا ﴿۱۲﴾ |
و
چون گروهى از آنان گفتند اى مردم مدینه دیگر شما را جاى درنگ نیست برگردید
و گروهى از آنان از پیامبر اجازه مىخواستند و مىگفتند خانههاى ما
بىحفاظ است و[لى خانههایشان] بىحفاظ نبود [آنان] جز گریز [از جهاد]
چیزى نمىخواستند (۱۳) | | وَإِذْ
قَالَت طَّائِفَةٌ مِّنْهُمْ یَا أَهْلَ یَثْرِبَ لَا مُقَامَ لَکُمْ
فَارْجِعُوا وَیَسْتَأْذِنُ فَرِیقٌ مِّنْهُمُ النَّبِیَّ یَقُولُونَ
إِنَّ بُیُوتَنَا عَوْرَةٌ وَمَا هِیَ بِعَوْرَةٍ إِن یُرِیدُونَ إِلَّا
فِرَارًا ﴿۱۳﴾ |
و
اگر از اطراف [مدینه] مورد هجوم واقع مىشدند و آنگاه آنان را به ارتداد
مىخواندند قطعا آن را مىپذیرفتند و جز اندکى در این [کار] درنگ
نمىکردند (۱۴) | | وَلَوْ دُخِلَتْ عَلَیْهِم مِّنْ أَقْطَارِهَا ثُمَّ سُئِلُوا الْفِتْنَةَ لَآتَوْهَا وَمَا تَلَبَّثُوا بِهَا إِلَّا یَسِیرًا ﴿۱۴﴾ |
با آنکه قبلا با خدا سخت پیمان بسته بودند که پشت [به دشمن] نکنند و پیمان خدا همواره بازخواست دارد (۱۵) | | وَلَقَدْ کَانُوا عَاهَدُوا اللَّهَ مِن قَبْلُ لَا یُوَلُّونَ الْأَدْبَارَ وَکَانَ عَهْدُ اللَّهِ مَسْؤُولًا ﴿۱۵﴾ |
بگو اگر از مرگ یا کشته شدن بگریزید هرگز این گریز براى شما سود نمىبخشد و در آن صورت جز اندکى برخوردار نخواهید شد (۱۶) | | قُل لَّن یَنفَعَکُمُ الْفِرَارُ إِن فَرَرْتُم مِّنَ الْمَوْتِ أَوِ الْقَتْلِ وَإِذًا لَّا تُمَتَّعُونَ إِلَّا قَلِیلًا ﴿۱۶﴾ |
بگو
چه کسى مىتواند در برابر خدا از شما حمایت کند اگر او بخواهد براى شما بد
بیاورد یا بخواهد شما را رحمت کند و غیر از خدا براى خود یار و یاورى
نخواهند یافت (۱۷) | | قُلْ
مَن ذَا الَّذِی یَعْصِمُکُم مِّنَ اللَّهِ إِنْ أَرَادَ بِکُمْ سُوءًا
أَوْ أَرَادَ بِکُمْ رَحْمَةً وَلَا یَجِدُونَ لَهُم مِّن دُونِ اللَّهِ
وَلِیًّا وَلَا نَصِیرًا ﴿۱۷﴾ |
خداوند
کارشکنان [و مانعشوندگان] شما و آن کسانى را که به برادرانشان مى گفتند
نزد ما بیایید و جز اندکى روى به جنگ نمىآورند [خوب] مىشناسد (۱۸) | | قَدْ
یَعْلَمُ اللَّهُ الْمُعَوِّقِینَ مِنکُمْ وَالْقَائِلِینَ
لِإِخْوَانِهِمْ هَلُمَّ إِلَیْنَا وَلَا یَأْتُونَ الْبَأْسَ إِلَّا
قَلِیلًا ﴿۱۸﴾ |
بر
شما بخیلانند و چون خطر فرا رسد آنان را مىبینى که مانند کسى که مرگ او
را فرو گرفته چشمانشان در حدقه مىچرخد [و] به سوى تو مىنگرند و چون ترس
برطرف شود شما را با زبانهایى تند نیش مىزنند بر مال حریصند آنان ایمان
نیاوردهاند و خدا اعمالشان را تباه گردانیده و این [کار] همواره بر خدا
آسان است (۱۹) | | أَشِحَّةً
عَلَیْکُمْ فَإِذَا جَاء الْخَوْفُ رَأَیْتَهُمْ یَنظُرُونَ إِلَیْکَ
تَدُورُ أَعْیُنُهُمْ کَالَّذِی یُغْشَى عَلَیْهِ مِنَ الْمَوْتِ فَإِذَا
ذَهَبَ الْخَوْفُ سَلَقُوکُم بِأَلْسِنَةٍ حِدَادٍ أَشِحَّةً عَلَى
الْخَیْرِ أُوْلَئِکَ لَمْ یُؤْمِنُوا فَأَحْبَطَ اللَّهُ أَعْمَالَهُمْ
وَکَانَ ذَلِکَ عَلَى اللَّهِ یَسِیرًا ﴿۱۹﴾ |
اینان
[چنین] مىپندارند که دستههاى دشمن نرفتهاند و اگر دستههاى دشمن
بازآیند آرزو مىکنند کاش میان اعراب بادیهنشین بودند و از اخبار [مربوط
به] شما جویا مىشدند و اگر در میان شما بودند جز اندکى جنگ نمىکردند (۲۰) | | یَحْسَبُونَ
الْأَحْزَابَ لَمْ یَذْهَبُوا وَإِن یَأْتِ الْأَحْزَابُ یَوَدُّوا لَوْ
أَنَّهُم بَادُونَ فِی الْأَعْرَابِ یَسْأَلُونَ عَنْ أَنبَائِکُمْ وَلَوْ
کَانُوا فِیکُم مَّا قَاتَلُوا إِلَّا قَلِیلًا ﴿۲۰﴾ |
قطعا براى شما در [اقتدا به] رسول خدا سرمشقى نیکوست براى آن کس که به خدا و روز بازپسین امید دارد و خدا را فراوان یاد مىکند (۲۱) | | لَقَدْ
کَانَ لَکُمْ فِی رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِّمَن کَانَ یَرْجُو
اللَّهَ وَالْیَوْمَ الْآخِرَ وَذَکَرَ اللَّهَ کَثِیرًا ﴿۲۱﴾ |
و
چون مؤمنان دستههاى دشمن را دیدند گفتند این همان است که خدا و
فرستادهاش به ما وعده دادند و خدا و فرستادهاش راست گفتند و جز بر ایمان
و فرمانبردارى آنان نیفزود (۲۲) | | وَلَمَّا
رَأَى الْمُؤْمِنُونَ الْأَحْزَابَ قَالُوا هَذَا مَا وَعَدَنَا اللَّهُ
وَرَسُولُهُ وَصَدَقَ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَمَا زَادَهُمْ إِلَّا
إِیمَانًا وَتَسْلِیمًا ﴿۲۲﴾ |
از
میان مؤمنان مردانىاند که به آنچه با خدا عهد بستند صادقانه وفا کردند
برخى از آنان به شهادت رسیدند و برخى از آنها در [همین] انتظارند و [هرگز
عقیده خود را] تبدیل نکردند (۲۳) | | مِنَ
الْمُؤْمِنِینَ رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا اللَّهَ عَلَیْهِ
فَمِنْهُم مَّن قَضَى نَحْبَهُ وَمِنْهُم مَّن یَنتَظِرُ وَمَا بَدَّلُوا
تَبْدِیلًا ﴿۲۳﴾ |
تا
خدا راستگویان را به [پاداش] راستىشان پاداش دهد و منافقان را اگر بخواهد
عذاب کند یا بر ایشان ببخشاید که خدا همواره آمرزنده مهربان است (۲۴) | | لِیَجْزِیَ
اللَّهُ الصَّادِقِینَ بِصِدْقِهِمْ وَیُعَذِّبَ الْمُنَافِقِینَ إِن شَاء
أَوْ یَتُوبَ عَلَیْهِمْ إِنَّ اللَّهَ کَانَ غَفُورًا رَّحِیمًا ﴿۲۴﴾ |
و
خداوند آنان را که کفر ورزیدهاند بىآنکه به مالى رسیده باشند به غیظ [و
حسرت] برگرداند و خدا [زحمت] جنگ را از مؤمنان برداشت و خدا همواره
نیرومند شکستناپذیر است (۲۵) | | وَرَدَّ
اللَّهُ الَّذِینَ کَفَرُوا بِغَیْظِهِمْ لَمْ یَنَالُوا خَیْرًا وَکَفَى
اللَّهُ الْمُؤْمِنِینَ الْقِتَالَ وَکَانَ اللَّهُ قَوِیًّا عَزِیزًا ﴿۲۵﴾ |
و
کسانى از اهل کتاب را که با [مشرکان] همپشتى کرده بودند از دژهایشان به
زیر آورد و در دلهایشان هراس افکند گروهى را مىکشتید و گروهى را اسیر
مىکردید (۲۶) | | وَأَنزَلَ
الَّذِینَ ظَاهَرُوهُم مِّنْ أَهْلِ الْکِتَابِ مِن صَیَاصِیهِمْ وَقَذَفَ
فِی قُلُوبِهِمُ الرُّعْبَ فَرِیقًا تَقْتُلُونَ وَتَأْسِرُونَ فَرِیقًا ﴿۲۶﴾ |
و زمینشان و خانهها و اموالشان و سرزمینى را که در آن پا ننهاده بودید به شما میراث داد و خدا بر هر چیزى تواناست (۲۷) | | وَأَوْرَثَکُمْ أَرْضَهُمْ وَدِیَارَهُمْ وَأَمْوَالَهُمْ وَأَرْضًا لَّمْ تَطَؤُوهَا وَکَانَ اللَّهُ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرًا ﴿۲۷﴾ |
اى پیامبر به همسرانت بگو اگر خواهان زندگى دنیا و زینت آنید بیایید تا مهرتان را بدهم و [خوش و] خرم شما را رها کنم (۲۸) | | یَا
أَیُّهَا النَّبِیُّ قُل لِّأَزْوَاجِکَ إِن کُنتُنَّ تُرِدْنَ الْحَیَاةَ
الدُّنْیَا وَزِینَتَهَا فَتَعَالَیْنَ أُمَتِّعْکُنَّ وَأُسَرِّحْکُنَّ
سَرَاحًا جَمِیلًا ﴿۲۸﴾ |
و اگر خواستار خدا و فرستاده وى و سراى آخرتید پس به راستى خدا براى نیکوکاران شما پاداش بزرگى آماده گردانیده است (۲۹) | | وَإِن
کُنتُنَّ تُرِدْنَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَالدَّارَ الْآخِرَةَ فَإِنَّ
اللَّهَ أَعَدَّ لِلْمُحْسِنَاتِ مِنکُنَّ أَجْرًا عَظِیمًا ﴿۲۹﴾ |
اى همسران پیامبر هر کس از شما مبادرت به کار زشت آشکارى کند عذابش دو چندان خواهد بود و این بر خدا همواره آسان است (۳۰) | | یَا
نِسَاء النَّبِیِّ مَن یَأْتِ مِنکُنَّ بِفَاحِشَةٍ مُّبَیِّنَةٍ
یُضَاعَفْ لَهَا الْعَذَابُ ضِعْفَیْنِ وَکَانَ ذَلِکَ عَلَى اللَّهِ
یَسِیرًا ﴿۳۰﴾ |