|
|
|
به نام خداوند رحمتگر مهربان |
| بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ |
و هر کس از شما خدا و فرستادهاش را فرمان برد و کار شایسته کند پاداشش را دو چندان مىدهیم و برایش روزى نیکو فراهم خواهیم ساخت (۳۱) | | وَمَن
یَقْنُتْ مِنکُنَّ لِلَّهِ وَرَسُولِهِ وَتَعْمَلْ صَالِحًا نُّؤْتِهَا
أَجْرَهَا مَرَّتَیْنِ وَأَعْتَدْنَا لَهَا رِزْقًا کَرِیمًا ﴿۳۱﴾ |
اى
همسران پیامبر شما مانند هیچ یک از زنان [دیگر] نیستید اگر سر پروا دارید
پس به ناز سخن مگویید تا آنکه در دلش بیمارى است طمع ورزد و گفتارى شایسته
گویید (۳۲) | | یَا
نِسَاء النَّبِیِّ لَسْتُنَّ کَأَحَدٍ مِّنَ النِّسَاء إِنِ اتَّقَیْتُنَّ
فَلَا تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ فَیَطْمَعَ الَّذِی فِی قَلْبِهِ مَرَضٌ
وَقُلْنَ قَوْلًا مَّعْرُوفًا ﴿۳۲﴾ |
و
در خانههایتان قرار گیرید و مانند روزگار جاهلیت قدیم زینتهاى خود را
آشکار مکنید و نماز برپا دارید و زکات بدهید و خدا و فرستادهاش را فرمان
برید خدا فقط مىخواهد آلودگى را از شما خاندان [پیامبر] بزداید و شما را
پاک و پاکیزه گرداند (۳۳) | | وَقَرْنَ
فِی بُیُوتِکُنَّ وَلَا تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجَاهِلِیَّةِ الْأُولَى
وَأَقِمْنَ الصَّلَاةَ وَآتِینَ الزَّکَاةَ وَأَطِعْنَ اللَّهَ
وَرَسُولَهُ إِنَّمَا یُرِیدُ اللَّهُ لِیُذْهِبَ عَنکُمُ الرِّجْسَ
أَهْلَ الْبَیْتِ وَیُطَهِّرَکُمْ تَطْهِیرًا ﴿۳۳﴾ |
و آنچه را که از آیات خدا و [سخنان] حکمت[آمیز] در خانههاى شما خوانده مىشود یاد کنید در حقیقتخدا همواره دقیق و آگاه است (۳۴) | | وَاذْکُرْنَ مَا یُتْلَى فِی بُیُوتِکُنَّ مِنْ آیَاتِ اللَّهِ وَالْحِکْمَةِ إِنَّ اللَّهَ کَانَ لَطِیفًا خَبِیرًا ﴿۳۴﴾ |
مردان
و زنان مسلمان و مردان و زنان با ایمان و مردان و زنان عبادتپیشه و مردان
و زنان راستگو و مردان و زنان شکیبا و مردان و زنان فروتن و مردان و زنان
صدقهدهنده و مردان و زنان روزهدار و مردان و زنان پاکدامن و مردان و
زنانى که خدا را فراوان یاد مىکنند خدا براى [همه] آنان آمرزشى و پاداشى
بزرگ فراهم ساخته است (۳۵) | | إِنَّ
الْمُسْلِمِینَ وَالْمُسْلِمَاتِ وَالْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِنَاتِ
وَالْقَانِتِینَ وَالْقَانِتَاتِ وَالصَّادِقِینَ وَالصَّادِقَاتِ
وَالصَّابِرِینَ وَالصَّابِرَاتِ وَالْخَاشِعِینَ وَالْخَاشِعَاتِ
وَالْمُتَصَدِّقِینَ وَالْمُتَصَدِّقَاتِ وَالصَّائِمِینَ وَالصَّائِمَاتِ
وَالْحَافِظِینَ فُرُوجَهُمْ وَالْحَافِظَاتِ وَالذَّاکِرِینَ اللَّهَ
کَثِیرًا وَالذَّاکِرَاتِ أَعَدَّ اللَّهُ لَهُم مَّغْفِرَةً وَأَجْرًا
عَظِیمًا ﴿۳۵﴾ |
و
هیچ مرد و زن مؤمنى را نرسد که چون خدا و فرستادهاش به کارى فرمان دهند
براى آنان در کارشان اختیارى باشد و هر کس خدا و فرستادهاش را نافرمانى
کند قطعا دچار گمراهى آشکارى گردیده است (۳۶) | | وَمَا
کَانَ لِمُؤْمِنٍ وَلَا مُؤْمِنَةٍ إِذَا قَضَى اللَّهُ وَرَسُولُهُ
أَمْرًا أَن یَکُونَ لَهُمُ الْخِیَرَةُ مِنْ أَمْرِهِمْ وَمَن یَعْصِ
اللَّهَ وَرَسُولَهُ فَقَدْ ضَلَّ ضَلَالًا مُّبِینًا ﴿۳۶﴾ |
و
آنگاه که به کسى که خدا بر او نعمت ارزانى داشته بود و تو [نیز] به او
نعمت داده بودى مىگفتى همسرت را پیش خود نگاه دار و از خدا پروا بدار و
آنچه را که خدا آشکارکننده آن بود در دل خود نهان مىکردى و از مردم
مىترسیدى با آنکه خدا سزاوارتر بود که از او بترسى پس چون زید از آن [زن]
کام برگرفت [و او را ترک گفت] وى را به نکاح تو درآوردیم تا [در آینده] در
مورد ازدواج مؤمنان با زنان پسرخواندگانشان چون آنان را طلاق گفتند گناهى
نباشد و فرمان خدا صورت اجرا پذیرد (۳۷) | | وَإِذْ
تَقُولُ لِلَّذِی أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَیْهِ وَأَنْعَمْتَ عَلَیْهِ
أَمْسِکْ عَلَیْکَ زَوْجَکَ وَاتَّقِ اللَّهَ وَتُخْفِی فِی نَفْسِکَ مَا
اللَّهُ مُبْدِیهِ وَتَخْشَى النَّاسَ وَاللَّهُ أَحَقُّ أَن تَخْشَاهُ
فَلَمَّا قَضَى زَیْدٌ مِّنْهَا وَطَرًا زَوَّجْنَاکَهَا لِکَیْ لَا
یَکُونَ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ حَرَجٌ فِی أَزْوَاجِ أَدْعِیَائِهِمْ إِذَا
قَضَوْا مِنْهُنَّ وَطَرًا وَکَانَ أَمْرُ اللَّهِ مَفْعُولًا ﴿۳۷﴾ |
بر
پیامبر در آنچه خدا براى او فرض گردانیده گناهى نیست [این] سنتخداست که
از دیرباز در میان گذشتگان [معمول] بوده و فرمان خدا همواره به اندازه
مقرر [و متناسب با توانایى] است (۳۸) | | مَّا
کَانَ عَلَى النَّبِیِّ مِنْ حَرَجٍ فِیمَا فَرَضَ اللَّهُ لَهُ سُنَّةَ
اللَّهِ فِی الَّذِینَ خَلَوْا مِن قَبْلُ وَکَانَ أَمْرُ اللَّهِ قَدَرًا
مَّقْدُورًا ﴿۳۸﴾ |
همان کسانى که پیامهاى خدا را ابلاغ مىکنند و از او مىترسند و از هیچ کس جز خدا بیم ندارند و خدا براى حسابرسى کفایت مىکند (۳۹) | | الَّذِینَ یُبَلِّغُونَ رِسَالَاتِ اللَّهِ وَیَخْشَوْنَهُ وَلَا یَخْشَوْنَ أَحَدًا إِلَّا اللَّهَ وَکَفَى بِاللَّهِ حَسِیبًا ﴿۳۹﴾ |
محمد پدر هیچ یک از مردان شما نیست ولى فرستاده خدا و خاتم پیامبران است و خدا همواره بر هر چیزى داناست (۴۰) | | مَّا
کَانَ مُحَمَّدٌ أَبَا أَحَدٍ مِّن رِّجَالِکُمْ وَلَکِن رَّسُولَ اللَّهِ
وَخَاتَمَ النَّبِیِّینَ وَکَانَ اللَّهُ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمًا ﴿۴۰﴾ |
اى کسانى که ایمان آوردهاید خدا را یاد کنید یادى بسیار (۴۱) | | یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اذْکُرُوا اللَّهَ ذِکْرًا کَثِیرًا ﴿۴۱﴾ |
و صبح و شام او را به پاکى بستایید (۴۲) | | وَسَبِّحُوهُ بُکْرَةً وَأَصِیلًا ﴿۴۲﴾ |
اوست کسى که با فرشتگان خود بر شما درود مىفرستد تا شما را از تاریکیها به سوى روشنایى برآورد و به مؤمنان همواره مهربان است (۴۳) | | هُوَ
الَّذِی یُصَلِّی عَلَیْکُمْ وَمَلَائِکَتُهُ لِیُخْرِجَکُم مِّنَ
الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَکَانَ بِالْمُؤْمِنِینَ رَحِیمًا ﴿۴۳﴾ |
درودشان روزى که دیدارش کنند سلام خواهد بود و براى آنان پاداشى نیکو آماده کرده است (۴۴) | | تَحِیَّتُهُمْ یَوْمَ یَلْقَوْنَهُ سَلَامٌ وَأَعَدَّ لَهُمْ أَجْرًا کَرِیمًا ﴿۴۴﴾ |
اى پیامبر ما تو را [به سم ت] گواه و بشارتگر و هشداردهنده فرستادیم (۴۵) | | یَا أَیُّهَا النَّبِیُّ إِنَّا أَرْسَلْنَاکَ شَاهِدًا وَمُبَشِّرًا وَنَذِیرًا ﴿۴۵﴾ |
و دعوتکننده به سوى خدا به فرمان او و چراغى تابناک (۴۶) | | وَدَاعِیًا إِلَى اللَّهِ بِإِذْنِهِ وَسِرَاجًا مُّنِیرًا ﴿۴۶﴾ |
و مؤمنان را مژده ده که براى آنان از جانب خدا بخشایشى فراوان خواهد بود (۴۷) | | وَبَشِّرِ الْمُؤْمِنِینَ بِأَنَّ لَهُم مِّنَ اللَّهِ فَضْلًا کَبِیرًا ﴿۴۷﴾ |
و کافران و منافقان را فرمان مبر و از آزارشان بگذر و بر خدا اعتماد کن و کارسازى [چون] خدا کفایت مىکند (۴۸) | | وَلَا تُطِعِ الْکَافِرِینَ وَالْمُنَافِقِینَ وَدَعْ أَذَاهُمْ وَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ وَکَفَى بِاللَّهِ وَکِیلًا ﴿۴۸﴾ |
اى
کسانى که ایمان آوردهاید اگر زنان مؤمن را به نکاح خود درآوردید آنگاه
پیش از آنکه با آنان همخوابگى کنید طلاقشان دادید دیگر بر عهده آنها
عدهاى که آن را بشمارید نیست پس مهرشان را بدهید و خوش و خرم آنها را رها
کنید (۴۹) | | یَا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِذَا نَکَحْتُمُ الْمُؤْمِنَاتِ ثُمَّ
طَلَّقْتُمُوهُنَّ مِن قَبْلِ أَن تَمَسُّوهُنَّ فَمَا لَکُمْ عَلَیْهِنَّ
مِنْ عِدَّةٍ تَعْتَدُّونَهَا فَمَتِّعُوهُنَّ وَسَرِّحُوهُنَّ سَرَاحًا
جَمِیلًا ﴿۴۹﴾ |
اى
پیامبر ما براى تو آن همسرانى را که مهرشان را دادهاى حلال کردیم و
[کنیزانى] را که خدا از غنیمت جنگى در اختیار تو قرار داده و دختران عمویت
و دختران عمههایت و دختران دایى تو و دختران خالههایت که با تو مهاجرت
کردهاند و زن مؤمنى که خود را [داوطلبانه] به پیامبر ببخشددر صورتى که
پیامبر بخواهد او را به زنى گیرد [این ازدواج از روى بخشش] ویژه توست نه
دیگر مؤمنان ما نیک مىدانیم که در مورد زنان و کنیزانشان چه بر آنان مقرر
کردهایم تا براى تو مشکلى پیش نیاید و خدا همواره آمرزنده مهربان است (۵۰) | | یَا
أَیُّهَا النَّبِیُّ إِنَّا أَحْلَلْنَا لَکَ أَزْوَاجَکَ اللَّاتِی
آتَیْتَ أُجُورَهُنَّ وَمَا مَلَکَتْ یَمِینُکَ مِمَّا أَفَاء اللَّهُ
عَلَیْکَ وَبَنَاتِ عَمِّکَ وَبَنَاتِ عَمَّاتِکَ وَبَنَاتِ خَالِکَ
وَبَنَاتِ خَالَاتِکَ اللَّاتِی هَاجَرْنَ مَعَکَ وَامْرَأَةً مُّؤْمِنَةً
إِن وَهَبَتْ نَفْسَهَا لِلنَّبِیِّ إِنْ أَرَادَ النَّبِیُّ أَن
یَسْتَنکِحَهَا خَالِصَةً لَّکَ مِن دُونِ الْمُؤْمِنِینَ قَدْ عَلِمْنَا
مَا فَرَضْنَا عَلَیْهِمْ فِی أَزْوَاجِهِمْ وَمَا مَلَکَتْ أَیْمَانُهُمْ
لِکَیْلَا یَکُونَ عَلَیْکَ حَرَجٌ وَکَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَّحِیمًا ﴿۵۰﴾ |
نوبت
هر کدام از آن زنها را که مىخواهى به تاخیر انداز و هر کدام را که
مىخواهى پیش خود جاى ده و بر تو باکى نیست که هر کدام را که ترک کردهاى
[دوباره] طلب کنى این نزدیکتر است براى اینکه چشمانشان روشن گردد و دلتنگ
نشوند و همگىشان به آنچه به آنان دادهاى خشنود گردند و آنچه در دلهاى
شماستخدا مىداند و خدا همواره داناى بردبار است (۵۱) | | تُرْجِی
مَن تَشَاء مِنْهُنَّ وَتُؤْوِی إِلَیْکَ مَن تَشَاء وَمَنِ ابْتَغَیْتَ
مِمَّنْ عَزَلْتَ فَلَا جُنَاحَ عَلَیْکَ ذَلِکَ أَدْنَى أَن تَقَرَّ
أَعْیُنُهُنَّ وَلَا یَحْزَنَّ وَیَرْضَیْنَ بِمَا آتَیْتَهُنَّ
کُلُّهُنَّ وَاللَّهُ یَعْلَمُ مَا فِی قُلُوبِکُمْ وَکَانَ اللَّهُ
عَلِیمًا حَلِیمًا ﴿۵۱﴾ |
از
این پس دیگر [گرفتن] زنان و نیز اینکه به جاى آنان زنان دیگرى بر تو حلال
نیست هر چند زیبایى آنها براى تو مورد پسند افتد به استثناى کنیزان و خدا
همواره بر هر چیزى مراقب است (۵۲) | | لَا
یَحِلُّ لَکَ النِّسَاء مِن بَعْدُ وَلَا أَن تَبَدَّلَ بِهِنَّ مِنْ
أَزْوَاجٍ وَلَوْ أَعْجَبَکَ حُسْنُهُنَّ إِلَّا مَا مَلَکَتْ یَمِینُکَ
وَکَانَ اللَّهُ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ رَّقِیبًا ﴿۵۲﴾ |
اى
کسانى که ایمان آوردهاید داخل اتاقهاى پیامبر مشوید مگر آنکه براى
[خوردن] طعامى به شما اجازه داده شود [آن هم] بىآنکه در انتظار پختهشدن
آن باشید ولى هنگامى که دعوت شدید داخل گردید و وقتى غذا خوردید پراکنده
شوید بىآنکه سرگرم سخنى گردید این [رفتار] شما پیامبر را مىرنجاند و[لى]
از شما شرم مىدارد و حال آنکه خدا از حق[گویى] شرم نمىکند و چون از زنان
[پیامبر] چیزى خواستید از پشت پرده از آنان بخواهید این براى دلهاى شما و
دلهاى آنان پاکیزهتر است و شما حق ندارید رسول خدا را برنجانید و مطلقا
[نباید] زنانش را پس از [مرگ] او به نکاح خود درآورید چرا که این [کار]
نزد خدا همواره [گناهى] بزرگ است (۵۳) | | یَا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَدْخُلُوا بُیُوتَ النَّبِیِّ إِلَّا أَن
یُؤْذَنَ لَکُمْ إِلَى طَعَامٍ غَیْرَ نَاظِرِینَ إِنَاهُ وَلَکِنْ إِذَا
دُعِیتُمْ فَادْخُلُوا فَإِذَا طَعِمْتُمْ فَانتَشِرُوا وَلَا
مُسْتَأْنِسِینَ لِحَدِیثٍ إِنَّ ذَلِکُمْ کَانَ یُؤْذِی النَّبِیَّ
فَیَسْتَحْیِی مِنکُمْ وَاللَّهُ لَا یَسْتَحْیِی مِنَ الْحَقِّ وَإِذَا
سَأَلْتُمُوهُنَّ مَتَاعًا فَاسْأَلُوهُنَّ مِن وَرَاء حِجَابٍ ذَلِکُمْ
أَطْهَرُ لِقُلُوبِکُمْ وَقُلُوبِهِنَّ وَمَا کَانَ لَکُمْ أَن تُؤْذُوا
رَسُولَ اللَّهِ وَلَا أَن تَنکِحُوا أَزْوَاجَهُ مِن بَعْدِهِ أَبَدًا
إِنَّ ذَلِکُمْ کَانَ عِندَ اللَّهِ عَظِیمًا ﴿۵۳﴾ |
اگر چیزى را فاش کنید یا آن را پنهان دارید قطعا خدا به هر چیزى داناست (۵۴) | | إِن تُبْدُوا شَیْئًا أَوْ تُخْفُوهُ فَإِنَّ اللَّهَ کَانَ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمًا ﴿۵۴﴾ |
بر
زنان در مورد پدران و پسران و برادران و پسران برادران و پسران خواهران و
زنان [همکیش] و بردگانشان گناهى نیست [که دیده شوند] و باید از خدا پروا
بدارید که خدا همواره بر هر چیزى گواه است (۵۵) | | لَّا
جُنَاحَ عَلَیْهِنَّ فِی آبَائِهِنَّ وَلَا أَبْنَائِهِنَّ وَلَا
إِخْوَانِهِنَّ وَلَا أَبْنَاء إِخْوَانِهِنَّ وَلَا أَبْنَاء
أَخَوَاتِهِنَّ وَلَا نِسَائِهِنَّ وَلَا مَا مَلَکَتْ أَیْمَانُهُنَّ
وَاتَّقِینَ اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ کَانَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ شَهِیدًا ﴿۵۵﴾ |
خدا و فرشتگانش بر پیامبر درود مىفرستند اى کسانى که ایمان آوردهاید بر او درود فرستید و به فرمانش بخوبى گردن نهید (۵۶) | | إِنَّ
اللَّهَ وَمَلَائِکَتَهُ یُصَلُّونَ عَلَى النَّبِیِّ یَا أَیُّهَا
الَّذِینَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَیْهِ وَسَلِّمُوا تَسْلِیمًا ﴿۵۶﴾ |
بىگمان کسانى که خدا و پیامبر او را آزار مىرسانند خدا آنان را در دنیا و آخرت لعنت کرده و برایشان عذابى خفتآور آماده ساخته است (۵۷) | | إِنَّ
الَّذِینَ یُؤْذُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فِی
الدُّنْیَا وَالْآخِرَةِ وَأَعَدَّ لَهُمْ عَذَابًا مُّهِینًا ﴿۵۷﴾ |
و کسانى که مردان و زنان مؤمن را بىآنکه مرتکب [عمل زشتى] شده باشند آزار مىرسانند قطعا تهمت و گناهى آشکار به گردن گرفتهاند (۵۸) | | وَالَّذِینَ
یُؤْذُونَ الْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِنَاتِ بِغَیْرِ مَا اکْتَسَبُوا
فَقَدِ احْتَمَلُوا بُهْتَانًا وَإِثْمًا مُّبِینًا ﴿۵۸﴾ |
اى
پیامبر به زنان و دخترانت و به زنان مؤمنان بگو پوششهاى خود را بر خود
فروتر گیرند این براى آنکه شناخته شوند و مورد آزار قرار نگیرند [به
احتیاط] نزدیکتر است و خدا آمرزنده مهربان است (۵۹) | | یَا
أَیُّهَا النَّبِیُّ قُل لِّأَزْوَاجِکَ وَبَنَاتِکَ وَنِسَاء
الْمُؤْمِنِینَ یُدْنِینَ عَلَیْهِنَّ مِن جَلَابِیبِهِنَّ ذَلِکَ أَدْنَى
أَن یُعْرَفْنَ فَلَا یُؤْذَیْنَ وَکَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَّحِیمًا ﴿۵۹﴾ |
اگر
منافقان و کسانى که در دلهایشان مرضى هست و شایعهافکنان در مدینه [از
کارشان] باز نایستند تو را سخت بر آنان مسلط مىکنیم تا جز [مدتى] اندک در
همسایگى تو نپایند (۶۰) | | لَئِن
لَّمْ یَنتَهِ الْمُنَافِقُونَ وَالَّذِینَ فِی قُلُوبِهِم مَّرَضٌ
وَالْمُرْجِفُونَ فِی الْمَدِینَةِ لَنُغْرِیَنَّکَ بِهِمْ ثُمَّ لَا
یُجَاوِرُونَکَ فِیهَا إِلَّا قَلِیلًا ﴿۶۰﴾ |
از رحمتخدا دور گردیده و هر کجا یافته شوند گرفته و سخت کشته خواهند شد (۶۱) | | مَلْعُونِینَ أَیْنَمَا ثُقِفُوا أُخِذُوا وَقُتِّلُوا تَقْتِیلًا ﴿۶۱﴾ |
در باره کسانى که پیشتر بودهاند [همین] سنتخدا [جارى بوده] است و در سنتخدا هرگز تغییرى نخواهى یافت (۶۲) | | سُنَّةَ اللَّهِ فِی الَّذِینَ خَلَوْا مِن قَبْلُ وَلَن تَجِدَ لِسُنَّةِ اللَّهِ تَبْدِیلًا ﴿۶۲﴾ |
مردم از تو در باره رستاخیز مىپرسند بگو علم آن فقط نزد خداست و چه مى دانى شاید رستاخیز نزدیک باشد (۶۳) | | یَسْأَلُکَ النَّاسُ عَنِ السَّاعَةِ قُلْ إِنَّمَا عِلْمُهَا عِندَ اللَّهِ وَمَا یُدْرِیکَ لَعَلَّ السَّاعَةَ تَکُونُ قَرِیبًا ﴿۶۳﴾ |
خدا کافران را لعنت کرده و براى آنها آتش فروزانى آماده کرده است (۶۴) | | إِنَّ اللَّهَ لَعَنَ الْکَافِرِینَ وَأَعَدَّ لَهُمْ سَعِیرًا ﴿۶۴﴾ |
جاودانه در آن مىمانند نه یارى مىیابند و نه یاورى (۶۵) | | خَالِدِینَ فِیهَا أَبَدًا لَّا یَجِدُونَ وَلِیًّا وَلَا نَصِیرًا ﴿۶۵﴾ |
روزى که چهرههایشان را در آتش زیرورو مىکنند مىگویند اى کاش ما خدا را فرمان مىبردیم و پیامبر را اطاعت مىکردیم (۶۶) | | یَوْمَ تُقَلَّبُ وُجُوهُهُمْ فِی النَّارِ یَقُولُونَ یَا لَیْتَنَا أَطَعْنَا اللَّهَ وَأَطَعْنَا الرَّسُولَا ﴿۶۶﴾ |
و مىگویند پروردگارا ما رؤسا و بزرگتران خویش را اطاعت کردیم و ما را از راه به در کردند (۶۷) | | وَقَالُوا رَبَّنَا إِنَّا أَطَعْنَا سَادَتَنَا وَکُبَرَاءنَا فَأَضَلُّونَا السَّبِیلَا ﴿۶۷﴾ |
پروردگارا آنان را دو چندان عذاب ده و لعنتشان کن لعنتى بزرگ (۶۸) | | رَبَّنَا آتِهِمْ ضِعْفَیْنِ مِنَ الْعَذَابِ وَالْعَنْهُمْ لَعْنًا کَبِیرًا ﴿۶۸﴾ |
اى
کسانى که ایمان آوردهاید مانند کسانى مباشید که موسى را [با اتهام خود]
آزار دادند و خدا او را از آنچه گفتند مبرا ساخت و نزد خدا آبرومند بود (۶۹) | | یَا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَکُونُوا کَالَّذِینَ آذَوْا مُوسَى
فَبَرَّأَهُ اللَّهُ مِمَّا قَالُوا وَکَانَ عِندَ اللَّهِ وَجِیهًا ﴿۶۹﴾ |
اى کسانى که ایمان آوردهاید از خدا پروا دارید و سخنى استوار گویید (۷۰) | | یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَقُولُوا قَوْلًا سَدِیدًا ﴿۷۰﴾ |
تا
اعمال شما را به صلاح آورد و گناهانتان را بر شما ببخشاید و هر کس خدا و
پیامبرش را فرمان برد قطعا به رستگارى بزرگى نایل آمده است (۷۱) | | یُصْلِحْ لَکُمْ أَعْمَالَکُمْ وَیَغْفِرْ لَکُمْ ذُنُوبَکُمْ وَمَن یُطِعْ اللَّهَ وَرَسُولَهُ فَقَدْ فَازَ فَوْزًا عَظِیمًا ﴿۷۱﴾ |
ما
امانت [الهى و بار تکلیف] را بر آسمانها و زمین و کوهها عرضه کردیم پس از
برداشتن آن سر باز زدند و از آن هراسناک شدند و[لى] انسان آن را برداشت
راستى او ستمگرى نادان بود (۷۲) | | إِنَّا
عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالْجِبَالِ
فَأَبَیْنَ أَن یَحْمِلْنَهَا وَأَشْفَقْنَ مِنْهَا وَحَمَلَهَا
الْإِنسَانُ إِنَّهُ کَانَ ظَلُومًا جَهُولًا ﴿۷۲﴾ |
[آرى
چنین است] تا خدا مردان و زنان منافق و مردان و زنان مشرک را عذاب کند و
توبه مردان و زنان با ایمان را بپذیرد و خدا همواره آمرزنده مهربان است (۷۳) | | لِیُعَذِّبَ
اللَّهُ الْمُنَافِقِینَ وَالْمُنَافِقَاتِ وَالْمُشْرِکِینَ
وَالْمُشْرِکَاتِ وَیَتُوبَ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ
وَالْمُؤْمِنَاتِ وَکَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَّحِیمًا ﴿۷۳﴾ |
سوره ۳۴: سبأ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
سپاس خدایى را که آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است از آن اوست و در آخرت [نیز] سپاس از آن اوست و هم اوستسنجیدهکار آگاه (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
الْحَمْدُ
لِلَّهِ الَّذِی لَهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ وَلَهُ
الْحَمْدُ فِی الْآخِرَةِ وَهُوَ الْحَکِیمُ الْخَبِیرُ ﴿۱﴾
|
آنچه
در زمین فرو مىرود و آنچه از آن بر مىآید و آنچه از آسمان فرو مىشود و
آنچه در آن بالا مىرود [همه را] مىداند و اوست مهربان آمرزنده (۲) | | یَعْلَمُ
مَا یَلِجُ فِی الْأَرْضِ وَمَا یَخْرُجُ مِنْهَا وَمَا یَنزِلُ مِنَ
السَّمَاءِ وَمَا یَعْرُجُ فِیهَا وَهُوَ الرَّحِیمُ الْغَفُورُ ﴿۲﴾ |
و
کسانى که کافر شدند گفتند رستاخیز براى ما نخواهد آمد بگو چرا سوگند به
پروردگارم که حتما براى شما خواهد آمد [همان] داناى نهان[ها] که هموزن
ذرهاى نه در آسمانها و نه در زمین از وى پوشیده نیست و نه کوچکتر از آن و
نه بزرگتر از آن است مگر اینکه در کتابى روشن [درج شده] است (۳) | | وَقَالَ
الَّذِینَ کَفَرُوا لَا تَأْتِینَا السَّاعَةُ قُلْ بَلَى وَرَبِّی
لَتَأْتِیَنَّکُمْ عَالِمِ الْغَیْبِ لَا یَعْزُبُ عَنْهُ مِثْقَالُ
ذَرَّةٍ فِی السَّمَاوَاتِ وَلَا فِی الْأَرْضِ وَلَا أَصْغَرُ مِن ذَلِکَ
وَلَا أَکْبَرُ إِلَّا فِی کِتَابٍ مُّبِینٍ ﴿۳﴾ |
تا کسانى را که ایمان آورده و کارهاى شایسته کردهاند به پاداش رساند آنانند که آمرزش و روزى خوش برایشان خواهد بود (۴) | | لِیَجْزِیَ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُوْلَئِکَ لَهُم مَّغْفِرَةٌ وَرِزْقٌ کَرِیمٌ ﴿۴﴾ |
و کسانى که در [ابطال] آیات ما کوشش مىورزند که ما را درمانده کنند برایشان عذابى از بلایى دردناک باشد (۵) | | وَالَّذِینَ سَعَوْا فِی آیَاتِنَا مُعَاجِزِینَ أُوْلَئِکَ لَهُمْ عَذَابٌ مِّن رِّجْزٍ أَلِیمٌ ﴿۵﴾ |
و
کسانى که از دانش بهره یافتهاند مىدانند که آنچه از جانب پروردگارت به
سوى تو نازل شده حق است و به راه آن عزیز ستوده[صفات] راهبرى مىکند (۶) | | وَیَرَى
الَّذِینَ أُوتُوا الْعِلْمَ الَّذِی أُنزِلَ إِلَیْکَ مِن رَّبِّکَ هُوَ
الْحَقَّ وَیَهْدِی إِلَى صِرَاطِ الْعَزِیزِ الْحَمِیدِ ﴿۶﴾ |
و
کسانى که کفر ورزیدند گفتند آیا مردى را به شما نشان دهیم که شما را خبر
مىدهد که چون کاملا متلاشى شدید [باز] قطعا در آفرینشى جدید خواهید بود (۷) | | وَقَالَ
الَّذِینَ کَفَرُوا هَلْ نَدُلُّکُمْ عَلَى رَجُلٍ یُنَبِّئُکُمْ إِذَا
مُزِّقْتُمْ کُلَّ مُمَزَّقٍ إِنَّکُمْ لَفِی خَلْقٍ جَدِیدٍ ﴿۷﴾ |
آیا [این مرد] بر خدا دروغى بسته یا جنونى در اوست [نه] بلکه آنان که به آخرت ایمان ندارند در عذاب و گمراهى دور و درازند (۸) | | أَفْتَرَى
عَلَى اللَّهِ کَذِبًا أَم بِهِ جِنَّةٌ بَلِ الَّذِینَ لَا یُؤْمِنُونَ
بِالْآخِرَةِ فِی الْعَذَابِ وَالضَّلَالِ الْبَعِیدِ ﴿۸﴾ |
آیا
به آنچه از آسمان و زمین در دسترسشان و پشتسرشان است ننگریستهاند اگر
بخواهیم آنان را در زمین فرو مىبریم یا پارهسنگهایى از آسمان بر سرشان
مىافکنیم قطعا در این [تهدید] براى هر بنده توبهکارى عبرت است (۹) | | أَفَلَمْ
یَرَوْا إِلَى مَا بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَمَا خَلْفَهُم مِّنَ السَّمَاءِ
وَالْأَرْضِ إِن نَّشَأْ نَخْسِفْ بِهِمُ الْأَرْضَ أَوْ نُسْقِطْ
عَلَیْهِمْ کِسَفًا مِّنَ السَّمَاءِ إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَةً لِّکُلِّ
عَبْدٍ مُّنِیبٍ ﴿۹﴾ |
و
به راستى داوود را از جانب خویش مزیتى عطا کردیم [و گفتیم] اى کوهها با او
[در تسبیح خدا] همصدا شوید و اى پرندگان [هماهنگى کنید] و آهن را براى او
نرم گردانیدیم (۱۰) | | وَلَقَدْ آتَیْنَا دَاوُودَ مِنَّا فَضْلًا یَا جِبَالُ أَوِّبِی مَعَهُ وَالطَّیْرَ وَأَلَنَّا لَهُ الْحَدِیدَ ﴿۱۰﴾ |
[که] زرههاى فراخ بساز و حلقهها را درست اندازهگیرى کن و کار شایسته کنید زیرا من به آنچه انجام مىدهید بینایم (۱۱) | | أَنِ اعْمَلْ سَابِغَاتٍ وَقَدِّرْ فِی السَّرْدِ وَاعْمَلُوا صَالِحًا إِنِّی بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ ﴿۱۱﴾ |
و
باد را براى سلیمان [رام کردیم] که رفتن آن بامداد یک ماه و آمدنش شبانگاه
یک ماه [راه] بود و معدن مس را براى او ذوب [و روان] گردانیدیم و برخى از
جن به فرمان پروردگارشان پیش او کار مىکردند و هر کس از آنها از دستور ما
سر برمىتافت از عذاب سوزان به او مىچشانیدیم (۱۲) | | وَلِسُلَیْمَانَ
الرِّیحَ غُدُوُّهَا شَهْرٌ وَرَوَاحُهَا شَهْرٌ وَأَسَلْنَا لَهُ عَیْنَ
الْقِطْرِ وَمِنَ الْجِنِّ مَن یَعْمَلُ بَیْنَ یَدَیْهِ بِإِذْنِ رَبِّهِ
وَمَن یَزِغْ مِنْهُمْ عَنْ أَمْرِنَا نُذِقْهُ مِنْ عَذَابِ السَّعِیرِ ﴿۱۲﴾ |
[آن
متخصصان] براى او هر چه مىخواست از نمازخانهها و مجسمهها و ظروف بزرگ
مانند حوضچهها و دیگهاى چسبیده به زمین مىساختند اى خاندان داوود
شکرگزار باشید و از بندگان من اندکى سپاسگزارند (۱۳) | | یَعْمَلُونَ
لَهُ مَا یَشَاءُ مِن مَّحَارِیبَ وَتَمَاثِیلَ وَجِفَانٍ کَالْجَوَابِ
وَقُدُورٍ رَّاسِیَاتٍ اعْمَلُوا آلَ دَاوُودَ شُکْرًا وَقَلِیلٌ مِّنْ
عِبَادِیَ الشَّکُورُ ﴿۱۳﴾ |
پس
چون مرگ را بر او مقرر داشتیم جز جنبندهاى خاکى [=موریانه] که عصاى او را
[به تدریج] مىخورد [آدمیان را] از مرگ او آگاه نگردانید پس چون [سلیمان]
فرو افتاد براى جنیان روشن گردید که اگر غیب مىدانستند در آن عذاب
خفتآور [باقى] نمىماندند (۱۴) | | فَلَمَّا
قَضَیْنَا عَلَیْهِ الْمَوْتَ مَا دَلَّهُمْ عَلَى مَوْتِهِ إِلَّا
دَابَّةُ الْأَرْضِ تَأْکُلُ مِنسَأَتَهُ فَلَمَّا خَرَّ تَبَیَّنَتِ
الْجِنُّ أَن لَّوْ کَانُوا یَعْلَمُونَ الْغَیْبَ مَا لَبِثُوا فِی
الْعَذَابِ الْمُهِینِ ﴿۱۴﴾ |
قطعا
براى [مردم] سبا در محل سکونتشان نشانه [رحمتى] بود دو باغستان از راست و
چپ [به آنان گفتیم] از روزى پروردگارتان بخورید و او را شکر کنید شهرى
استخوش و خدایى آمرزنده (۱۵) | | لَقَدْ
کَانَ لِسَبَإٍ فِی مَسْکَنِهِمْ آیَةٌ جَنَّتَانِ عَن یَمِینٍ وَشِمَالٍ
کُلُوا مِن رِّزْقِ رَبِّکُمْ وَاشْکُرُوا لَهُ بَلْدَةٌ طَیِّبَةٌ
وَرَبٌّ غَفُورٌ ﴿۱۵﴾ |
پس
روى گردانیدند و بر آن سیل [سد] ع رم را روانه کردیم و دو باغستان آنها را
به دو باغ که میوههاى تلخ و شورهگز و نوعى از کنار تنک داشت تبدیل کردیم
(۱۶) | | فَأَعْرَضُوا
فَأَرْسَلْنَا عَلَیْهِمْ سَیْلَ الْعَرِمِ وَبَدَّلْنَاهُم
بِجَنَّتَیْهِمْ جَنَّتَیْنِ ذَوَاتَى أُکُلٍ خَمْطٍ وَأَثْلٍ وَشَیْءٍ
مِّن سِدْرٍ قَلِیلٍ ﴿۱۶﴾ |
این [عقوبت] را به [سزاى] آنکه کفران کردند به آنان جزا دادیم و آیا جز ناسپاس را به مجازات مىرسانیم (۱۷) | | ذَلِکَ جَزَیْنَاهُم بِمَا کَفَرُوا وَهَلْ نُجَازِی إِلَّا الْکَفُورَ ﴿۱۷﴾ |
و
میان آنان و میان آبادانیهایى که در آنها برکت نهاده بودیم شهرهاى متصل به
هم قرار داده بودیم و در میان آنها مسافت را به اندازه مقرر داشته بودیم
در این [راه]ها شبان و روزان آسودهخاطر بگردید (۱۸) | | وَجَعَلْنَا
بَیْنَهُمْ وَبَیْنَ الْقُرَى الَّتِی بَارَکْنَا فِیهَا قُرًى ظَاهِرَةً
وَقَدَّرْنَا فِیهَا السَّیْرَ سِیرُوا فِیهَا لَیَالِیَ وَأَیَّامًا
آمِنِینَ ﴿۱۸﴾ |
تا
گفتند پروردگارا میان [منزلهاى] سفرهایمان فاصله انداز و بر خویشتن ستم
کردند پس آنها را [براى آیندگان موضوع] حکایتها گردانیدیم و سخت
تارومارشان کردیم قطعا در این [ماجرا] براى هر شکیباى سپاسگزارى عبرتهاست (۱۹) | | فَقَالُوا
رَبَّنَا بَاعِدْ بَیْنَ أَسْفَارِنَا وَظَلَمُوا أَنفُسَهُمْ
فَجَعَلْنَاهُمْ أَحَادِیثَ وَمَزَّقْنَاهُمْ کُلَّ مُمَزَّقٍ إِنَّ فِی
ذَلِکَ لَآیَاتٍ لِّکُلِّ صَبَّارٍ شَکُورٍ ﴿۱۹﴾ |
و قطعا شیطان گمان خود را در مورد آنها راستیافت و جز گروهى از مؤمنان [بقیه] از او پیروى کردند (۲۰) | | وَلَقَدْ صَدَّقَ عَلَیْهِمْ إِبْلِیسُ ظَنَّهُ فَاتَّبَعُوهُ إِلَّا فَرِیقًا مِّنَ الْمُؤْمِنِینَ ﴿۲۰﴾ |
و
[شیطان] را بر آنان تسلطى نبود جز آنکه کسى را که به آخرت ایمان دارد از
کسى که در باره آن در تردید است باز شناسیم و پروردگار تو بر هر چیزى
نگاهبان است (۲۱) | | وَمَا
کَانَ لَهُ عَلَیْهِم مِّن سُلْطَانٍ إِلَّا لِنَعْلَمَ مَن یُؤْمِنُ
بِالْآخِرَةِ مِمَّنْ هُوَ مِنْهَا فِی شَکٍّ وَرَبُّکَ عَلَى کُلِّ
شَیْءٍ حَفِیظٌ ﴿۲۱﴾ |
بگو
کسانى را که جز خدا [معبود خود] پنداشتهاید بخوانید هموزن ذرهاى نه در
آسمانها و نه در زمین مالک نیستند و در آن دو شرکتى ندارند و براى وى از
میان آنان هیچ پشتیبانى نیست (۲۲) | | قُلِ
ادْعُوا الَّذِینَ زَعَمْتُم مِّن دُونِ اللَّهِ لَا یَمْلِکُونَ
مِثْقَالَ ذَرَّةٍ فِی السَّمَاوَاتِ وَلَا فِی الْأَرْضِ وَمَا لَهُمْ
فِیهِمَا مِن شِرْکٍ وَمَا لَهُ مِنْهُم مِّن ظَهِیرٍ ﴿۲۲﴾ |
و
شفاعتگرى در پیشگاه او سود نمىبخشد مگر براى آن کس که به وى اجازه دهد تا
چون هراس از دلهایشان برطرف شود مىگویند پروردگارتان چه فرمود مى گویند
حقیقت و هموست بلندمرتبه و بزرگ (۲۳) | | وَلَا
تَنفَعُ الشَّفَاعَةُ عِندَهُ إِلَّا لِمَنْ أَذِنَ لَهُ حَتَّى إِذَا
فُزِّعَ عَن قُلُوبِهِمْ قَالُوا مَاذَا قَالَ رَبُّکُمْ قَالُوا الْحَقَّ
وَهُوَ الْعَلِیُّ الْکَبِیرُ ﴿۲۳﴾ |
بگو کیست که شما را از آسمانها و زمین روزى مىدهد بگو خدا و در حقیقتیا ما یا شما بر هدایتیا گمراهى آشکاریم (۲۴) | | قُلْ
مَن یَرْزُقُکُم مِّنَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ قُلِ اللَّهُ وَإِنَّا
أَوْ إِیَّاکُمْ لَعَلَى هُدًى أَوْ فِی ضَلَالٍ مُّبِینٍ ﴿۲۴﴾ |
بگو [شما] از آنچه ما مرتکب شدهایم بازخواست نخواهید شد و [ما نیز] از آنچه شما انجام مىدهید بازخواست نخواهیم شد (۲۵) | | قُل لَّا تُسْأَلُونَ عَمَّا أَجْرَمْنَا وَلَا نُسْأَلُ عَمَّا تَعْمَلُونَ ﴿۲۵﴾ |
بگو پروردگارمان ما و شما را جمع خواهد کرد سپس میان ما به حق داورى مى کند و اوست داور دانا (۲۶) | | قُلْ یَجْمَعُ بَیْنَنَا رَبُّنَا ثُمَّ یَفْتَحُ بَیْنَنَا بِالْحَقِّ وَهُوَ الْفَتَّاحُ الْعَلِیمُ ﴿۲۶﴾ |
بگو کسانى را که [به عنوان] شریک به او ملحق گردانیدهاید به من نشان دهید چنین نیست بلکه اوستخداى عزیز حکیم (۲۷) | | قُلْ أَرُونِی الَّذِینَ أَلْحَقْتُم بِهِ شُرَکَاء کَلَّا بَلْ هُوَ اللَّهُ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ ﴿۲۷﴾ |
و ما تو را جز [به سمت] بشارتگر و هشداردهنده براى تمام مردم نفرستادیم لیکن بیشتر مردم نمىدانند (۲۸) | | وَمَا أَرْسَلْنَاکَ إِلَّا کَافَّةً لِّلنَّاسِ بَشِیرًا وَنَذِیرًا وَلَکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لَا یَعْلَمُونَ ﴿۲۸﴾ |
و مىگویند اگر راست مىگویید این وعده چه وقت است (۲۹) | | وَیَقُولُونَ مَتَى هَذَا الْوَعْدُ إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ ﴿۲۹﴾ |
بگو میعاد شما روزى است که نه ساعتى از آن پس توانید رفت و نه پیشى توانید جست (۳۰) | | قُل لَّکُم مِّیعَادُ یَوْمٍ لَّا تَسْتَأْخِرُونَ عَنْهُ سَاعَةً وَلَا تَسْتَقْدِمُونَ ﴿۳۰﴾ |
و
کسانى که کافر شدند گفتند نه به این قرآن و نه به آن [توراتى] که پیش از
آن است هرگز ایمان نخواهیم آورد و اى کاش بیدادگران را هنگامى که در
پیشگاه پروردگارشان ازداشتشدهاند مىدیدى [که چگونه] برخى از آنان با
برخى [دیگر جدل و] گفتگو مىکنند کسانى که زیردست بودند به کسانى که
[ریاست و] برترى داشتند مىگویند اگر شما نبودید قطعا ما مؤمن بودیم (۳۱) | | وَقَالَ
الَّذِینَ کَفَرُوا لَن نُّؤْمِنَ بِهَذَا الْقُرْآنِ وَلَا بِالَّذِی
بَیْنَ یَدَیْهِ وَلَوْ تَرَى إِذِ الظَّالِمُونَ مَوْقُوفُونَ عِندَ
رَبِّهِمْ یَرْجِعُ بَعْضُهُمْ إِلَى بَعْضٍ الْقَوْلَ یَقُولُ الَّذِینَ
اسْتُضْعِفُوا لِلَّذِینَ اسْتَکْبَرُوا لَوْلَا أَنتُمْ لَکُنَّا
مُؤْمِنِینَ ﴿۳۱﴾ |
کسانى
که [ریاست و] برترى داشتند به کسانى که زیردست بودند مىگویند مگر ما
بودیم که شما را از هدایت پس از آنکه به سوى شما آمد بازداشتیم [نه] بلکه
خودتان گناهکار بودید (۳۲) | | قَالَ
الَّذِینَ اسْتَکْبَرُوا لِلَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا أَنَحْنُ صَدَدْنَاکُمْ
عَنِ الْهُدَى بَعْدَ إِذْ جَاءکُم بَلْ کُنتُم مُّجْرِمِینَ ﴿۳۲﴾ |
و
کسانى که زیردست بودند به کسانى که [ریاست و] برترى داشتند مىگویند [نه]
بلکه نیرنگ شب و روز [شما بود] آنگاه که ما را وادار مىکردید که به خدا
کافر شویم و براى او همتایانى قرار دهیم و هنگامى که عذاب را ببینند
پشیمانى خود را آشکار کنند و در گردنهاى کسانى که کافر شدهاند غلها
مىنهیم آیا جز به سزاى آنچه انجام مىدادند مىرسند (۳۳) | | وَقَالَ
الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا لِلَّذِینَ اسْتَکْبَرُوا بَلْ مَکْرُ اللَّیْلِ
وَالنَّهَارِ إِذْ تَأْمُرُونَنَا أَن نَّکْفُرَ بِاللَّهِ وَنَجْعَلَ
لَهُ أَندَادًا وَأَسَرُّوا النَّدَامَةَ لَمَّا رَأَوُا الْعَذَابَ
وَجَعَلْنَا الْأَغْلَالَ فِی أَعْنَاقِ الَّذِینَ کَفَرُوا هَلْ
یُجْزَوْنَ إِلَّا مَا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿۳۳﴾ |
و [ما] در هیچ شهرى هشداردهندهاى نفرستادیم جز آنکه خوشگذرانان آنها گفتند ما به آنچه شما بدان فرستاده شدهاید کافریم (۳۴) | | وَمَا أَرْسَلْنَا فِی قَرْیَةٍ مِّن نَّذِیرٍ إِلَّا قَالَ مُتْرَفُوهَا إِنَّا بِمَا أُرْسِلْتُم بِهِ کَافِرُونَ ﴿۳۴﴾ |
و گفتند ما دارایى و فرزندانمان از همه بیشتر است و ما عذاب نخواهیم شد (۳۵) | | وَقَالُوا نَحْنُ أَکْثَرُ أَمْوَالًا وَأَوْلَادًا وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِینَ ﴿۳۵﴾ |
بگو پروردگار من است که روزى را براى هر کس که بخواهد گشاده یا تنگ مى گرداند لیکن بیشتر مردم نمىدانند (۳۶) | | قُلْ إِنَّ رَبِّی یَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَن یَشَاءُ وَیَقْدِرُ وَلَکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لَا یَعْلَمُونَ ﴿۳۶﴾ |
و
اموال و فرزندانتان چیزى نیست که شما را به پیشگاه ما نزدیک گرداند مگر
کسانى که ایمان آورده و کار شایسته کرده باشند پس براى آنان دو برابر آنچه
انجام دادهاند پاداش است و آنها در غرفهها[ى بهشتى] آسوده خاطر خواهند
بود (۳۷) | | وَمَا
أَمْوَالُکُمْ وَلَا أَوْلَادُکُم بِالَّتِی تُقَرِّبُکُمْ عِندَنَا
زُلْفَى إِلَّا مَنْ آمَنَ وَعَمِلَ صَالِحًا فَأُوْلَئِکَ لَهُمْ جَزَاء
الضِّعْفِ بِمَا عَمِلُوا وَهُمْ فِی الْغُرُفَاتِ آمِنُونَ ﴿۳۷﴾ |
و کسانى که در [ابطال] آیات ما مىکوشند که [ما را به خیال خود] درمانده کنند آنانند که در عذاب احضار مىشوند (۳۸) | | وَالَّذِینَ یَسْعَوْنَ فِی آیَاتِنَا مُعَاجِزِینَ أُوْلَئِکَ فِی الْعَذَابِ مُحْضَرُونَ ﴿۳۸﴾ |
بگو
در حقیقت پروردگار من است که روزى را براى هر کس از بندگانش که بخواهد
گشاده یا براى او تنگ مىگرداند و هر چه را انفاق کردید عوضش را او مىدهد
و او بهترین روزى دهندگان است (۳۹) | | قُلْ
إِنَّ رَبِّی یَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَن یَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ وَیَقْدِرُ
لَهُ وَمَا أَنفَقْتُم مِّن شَیْءٍ فَهُوَ یُخْلِفُهُ وَهُوَ خَیْرُ
الرَّازِقِینَ ﴿۳۹﴾ |
و [یاد کن] روزى را که همه آنان را محشور مىکند آنگاه به فرشتگان مىفرماید آیا اینها بودند که شما را مىپرستیدند (۴۰) | | وَیَوْمَ یَحْشُرُهُمْ جَمِیعًا ثُمَّ یَقُولُ لِلْمَلَائِکَةِ أَهَؤُلَاء إِیَّاکُمْ کَانُوا یَعْبُدُونَ ﴿۴۰﴾ |
مىگویند منزهى تو سرپرست ما تویى نه آنها بلکه جنیان را مىپرستیدند بیشترشان به آنها اعتقاد داشتند (۴۱) | | قَالُوا سُبْحَانَکَ أَنتَ وَلِیُّنَا مِن دُونِهِم بَلْ کَانُوا یَعْبُدُونَ الْجِنَّ أَکْثَرُهُم بِهِم مُّؤْمِنُونَ ﴿۴۱﴾ |
اکنون براى یکدیگر سود و زیانى ندارید و به کسانى که ستم کردهاند مىگوییم بچشید عذاب آتشى را که آن را دروغ مىشمردید (۴۲) | | فَالْیَوْمَ
لَا یَمْلِکُ بَعْضُکُمْ لِبَعْضٍ نَّفْعًا وَلَا ضَرًّا وَنَقُولُ
لِلَّذِینَ ظَلَمُوا ذُوقُوا عَذَابَ النَّارِ الَّتِی کُنتُم بِهَا
تُکَذِّبُونَ ﴿۴۲﴾ |
و
چون آیات تابناک ما بر آنان خوانده مىشود مىگویند این جز مردى نیست که
مىخواهد شما را از آنچه پدرانتان مىپرستیدند باز دارد و [نیز] مىگویند
این جز دروغى بربافته نیست و کسانى که به حق چون به سویشان آمد کافر شدند
مىگویند این جز افسونى آشکار نیست (۴۳) | | وَإِذَا
تُتْلَى عَلَیْهِمْ آیَاتُنَا بَیِّنَاتٍ قَالُوا مَا هَذَا إِلَّا رَجُلٌ
یُرِیدُ أَن یَصُدَّکُمْ عَمَّا کَانَ یَعْبُدُ آبَاؤُکُمْ وَقَالُوا مَا
هَذَا إِلَّا إِفْکٌ مُّفْتَرًى وَقَالَ الَّذِینَ کَفَرُوا لِلْحَقِّ
لَمَّا جَاءهُمْ إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ مُّبِینٌ ﴿۴۳﴾ |
و ما کتابهایى به آنان نداده بودیم که آن را بخوانند و پیش از تو هشداردهندهاى به سویشان نفرستاده بودیم (۴۴) | | وَمَا آتَیْنَاهُم مِّن کُتُبٍ یَدْرُسُونَهَا وَمَا أَرْسَلْنَا إِلَیْهِمْ قَبْلَکَ مِن نَّذِیرٍ ﴿۴۴﴾ |
و
کسانى که پیش از اینان بودند [نیز] تکذیب کردند در حالى که اینان به دهیک
آنچه بدیشان داده بودیم نرسیدهاند [آرى] فرستادگان مرا دروغ شمردند پس
چگونه بود کیفر من (۴۵) | | وَکَذَّبَ الَّذِینَ مِن قَبْلِهِمْ وَمَا بَلَغُوا مِعْشَارَ مَا آتَیْنَاهُمْ فَکَذَّبُوا رُسُلِی فَکَیْفَ کَانَ نَکِیرِ ﴿۴۵﴾ |
بگو
من فقط به شما یک اندرز مىدهم که دو دو و به تنهایى براى خدا به پا خیزید
سپس بیندیشید که رفیق شما هیچ گونه دیوانگى ندارد او شما را از عذاب سختى
که در پیش است جز هشداردهندهاى [بیش] نیست (۴۶) | | قُلْ
إِنَّمَا أَعِظُکُم بِوَاحِدَةٍ أَن تَقُومُوا لِلَّهِ مَثْنَى وَفُرَادَى
ثُمَّ تَتَفَکَّرُوا مَا بِصَاحِبِکُم مِّن جِنَّةٍ إِنْ هُوَ إِلَّا
نَذِیرٌ لَّکُم بَیْنَ یَدَیْ عَذَابٍ شَدِیدٍ ﴿۴۶﴾ |
بگو هر مزدى که از شما خواستم آن از خودتان مزد من جز بر خدا نیست و او بر هر چیزى گواه است (۴۷) | | قُلْ مَا سَأَلْتُکُم مِّنْ أَجْرٍ فَهُوَ لَکُمْ إِنْ أَجْرِیَ إِلَّا عَلَى اللَّهِ وَهُوَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ شَهِیدٌ ﴿۴۷﴾ |
بگو بىگمان پروردگارم حقیقت را القا مىکند [اوست] داناى نهانها (۴۸) | | قُلْ إِنَّ رَبِّی یَقْذِفُ بِالْحَقِّ عَلَّامُ الْغُیُوبِ ﴿۴۸﴾ |
بگو حق آمد و [دیگر] باطل از سر نمىگیرد و برنمىگردد (۴۹) | | قُلْ جَاء الْحَقُّ وَمَا یُبْدِئُ الْبَاطِلُ وَمَا یُعِیدُ ﴿۴۹﴾ |
بگو
اگر گمراه شوم فقط به زیان خود گمراه شدهام و اگر هدایتیابم [این از
برکت] چیزى است که پروردگارم به سویم وحى مىکند که اوستشنواى نزدیک (۵۰) | | قُلْ إِن ضَلَلْتُ فَإِنَّمَا أَضِلُّ عَلَى نَفْسِی وَإِنِ اهْتَدَیْتُ فَبِمَا یُوحِی إِلَیَّ رَبِّی إِنَّهُ سَمِیعٌ قَرِیبٌ ﴿۵۰﴾ |
و اى کاش مىدیدى هنگامى را که [کافران] وحشتزدهاند [آنجا که راه] گریزى نمانده است و از جایى نزدیک گرفتار آمدهاند (۵۱) | | وَلَوْ تَرَى إِذْ فَزِعُوا فَلَا فَوْتَ وَأُخِذُوا مِن مَّکَانٍ قَرِیبٍ ﴿۵۱﴾ |
و مىگویند به او ایمان آوردیم و چگونه از جایى [چنین] دور دستیافتن [به ایمان] براى آنان میسر است (۵۲) | | وَقَالُوا آمَنَّا بِهِ وَأَنَّى لَهُمُ التَّنَاوُشُ مِن مَکَانٍ بَعِیدٍ ﴿۵۲﴾ |
و حال آنکه پیش از این منکر او شدند و از جایى دور به نادیده [تیر تهمت] مىافکندند (۵۳) | | وَقَدْ کَفَرُوا بِهِ مِن قَبْلُ وَیَقْذِفُونَ بِالْغَیْبِ مِن مَّکَانٍ بَعِیدٍ ﴿۵۳﴾ |
و
میان آنان و میان آنچه [به آرزو] مىخواستند حایلى قرار مىگیرد همان گونه
که از دیرباز با امثال ایشان چنین رفت زیرا آنها [نیز] در دودلى سختى
بودند (۵۴) | | وَحِیلَ بَیْنَهُمْ وَبَیْنَ مَا یَشْتَهُونَ کَمَا فُعِلَ بِأَشْیَاعِهِم مِّن قَبْلُ إِنَّهُمْ کَانُوا فِی شَکٍّ مُّرِیبٍ ﴿۵۴﴾ |
سوره ۳۵: فاطر
به نام خداوند رحمتگر مهربان
سپاس
خداى را که پدیدآورنده آسمان و زمین است [و] فرشتگان را که داراى بالهاى
دوگانه و سهگانه و چهارگانهاند پیامآورنده قرار داده است در آفرینش هر
چه بخواهد مىافزاید زیرا خدا بر هر چیزى تواناست (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
الْحَمْدُ
لِلَّهِ فَاطِرِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ جَاعِلِ الْمَلَائِکَةِ
رُسُلًا أُولِی أَجْنِحَةٍ مَّثْنَى وَثُلَاثَ وَرُبَاعَ یَزِیدُ فِی
الْخَلْقِ مَا یَشَاءُ إِنَّ اللَّهَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿۱﴾
|
هر
رحمتى را که خدا براى مردم گشاید بازدارندهاى براى آن نیست و آنچه را که
باز دارد پس از [باز گرفتن] گشایندهاى ندارد و اوست همان شکستناپذیر
سنجیدهکار (۲) | | مَا
یَفْتَحِ اللَّهُ لِلنَّاسِ مِن رَّحْمَةٍ فَلَا مُمْسِکَ لَهَا وَمَا
یُمْسِکْ فَلَا مُرْسِلَ لَهُ مِن بَعْدِهِ وَهُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ ﴿۲﴾ |
اى
مردم نعمتخدا را بر خود یاد کنید آیا غیر از خدا آفریدگارى است که شما را
از آسمان و زمین روزى دهد خدایى جز او نیست پس چگونه [از حق] انحراف
مىیابید (۳) | | یَا
أَیُّهَا النَّاسُ اذْکُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَیْکُمْ هَلْ مِنْ
خَالِقٍ غَیْرُ اللَّهِ یَرْزُقُکُم مِّنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ لَا
إِلَهَ إِلَّا هُوَ فَأَنَّى تُؤْفَکُونَ ﴿۳﴾ |
و اگر تو را تکذیب کنند قطعا پیش از تو [هم] فرستادگانى تکذیب شدند و [همه] کارها به سوى خدا بازگردانیده مىشود (۴) | | وَإِن یُکَذِّبُوکَ فَقَدْ کُذِّبَتْ رُسُلٌ مِّن قَبْلِکَ وَإِلَى اللَّهِ تُرْجَعُ الأمُورُ ﴿۴﴾ |
اى مردم همانا وعده خدا حق است زنهار تا این زندگى دنیا شما را فریب ندهد و زنهار تا [شیطان] فریبنده شما را در باره خدا نفریبد (۵) | | یَا
أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ فَلَا تَغُرَّنَّکُمُ
الْحَیَاةُ الدُّنْیَا وَلَا یَغُرَّنَّکُم بِاللَّهِ الْغَرُورُ ﴿۵﴾ |
در حقیقتشیطان دشمن شماستشما [نیز] او را دشمن گیرید [او] فقط دار و دسته خود را مىخواند تا آنها از یاران آتش باشند (۶) | | إِنَّ الشَّیْطَانَ لَکُمْ عَدُوٌّ فَاتَّخِذُوهُ عَدُوًّا إِنَّمَا یَدْعُو حِزْبَهُ لِیَکُونُوا مِنْ أَصْحَابِ السَّعِیرِ ﴿۶﴾ |
کسانى که کفر ورزیدهاند عذابى سختخواهند داشت و کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کردهاند براى آنان آمرزش و پاداشى بزرگ است (۷) | | الَّذِینَ کَفَرُوا لَهُمْ عَذَابٌ شَدِیدٌ وَالَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُم مَّغْفِرَةٌ وَأَجْرٌ کَبِیرٌ ﴿۷﴾ |
آیا
آن کس که زشتى کردارش براى او آراسته شده و آن را زیبا مىبیند [مانند
مؤمن نیکوکار است] خداست که هر که را بخواهد بىراه مىگذارد و هر که را
بخواهد هدایت مىکند پس مبادا به سبب حسرتها[ى گوناگون] بر آنان جانت [از
کف] برود قطعا خدا به آنچه مىکنند داناست (۸) | | أَفَمَن
زُیِّنَ لَهُ سُوءُ عَمَلِهِ فَرَآهُ حَسَنًا فَإِنَّ اللَّهَ یُضِلُّ مَن
یَشَاءُ وَیَهْدِی مَن یَشَاءُ فَلَا تَذْهَبْ نَفْسُکَ عَلَیْهِمْ
حَسَرَاتٍ إِنَّ اللَّهَ عَلِیمٌ بِمَا یَصْنَعُونَ ﴿۸﴾ |
و
خدا همان کسى است که بادها را روانه مىکند پس [بادها] ابرى را
برمىانگیزند و [ما] آن را به سوى سرزمینى مرده راندیم و آن زمین را بدان
[وسیله] پس از مرگش زندگى بخشیدیم رستاخیز [نیز] چنین است (۹) | | وَاللَّهُ
الَّذِی أَرْسَلَ الرِّیَاحَ فَتُثِیرُ سَحَابًا فَسُقْنَاهُ إِلَى بَلَدٍ
مَّیِّتٍ فَأَحْیَیْنَا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا کَذَلِکَ
النُّشُورُ ﴿۹﴾ |
هر
کس سربلندى مىخواهد سربلندى یکسره از آن خداستسخنان پاکیزه به سوى او
بالا مىرود و کار شایسته به آن رفعت مىبخشد و کسانى که با حیله و مکر
کارهاى بد مىکنند عذابى سختخواهند داشت و نیرنگشان خود تباه مىگردد (۱۰) | | مَن
کَانَ یُرِیدُ الْعِزَّةَ فَلِلَّهِ الْعِزَّةُ جَمِیعًا إِلَیْهِ
یَصْعَدُ الْکَلِمُ الطَّیِّبُ وَالْعَمَلُ الصَّالِحُ یَرْفَعُهُ
وَالَّذِینَ یَمْکُرُونَ السَّیِّئَاتِ لَهُمْ عَذَابٌ شَدِیدٌ وَمَکْرُ
أُوْلَئِکَ هُوَ یَبُورُ ﴿۱۰﴾ |
و
خدا[ست که] شما را از خاکى آفرید سپس از نطفهاى آنگاه شما را جفت جفت
گردانید و هیچ مادینهاى بار نمىگیرد و بار نمىنهد مگر به علم او و هیچ
سالخوردهاى عمر دراز نمىیابد و از عمرش کاسته نمىشود مگر آنکه در کتابى
[مندرج] است در حقیقت این [کار] بر خدا آسان است (۱۱) | | وَاللَّهُ
خَلَقَکُم مِّن تُرَابٍ ثُمَّ مِن نُّطْفَةٍ ثُمَّ جَعَلَکُمْ أَزْوَاجًا
وَمَا تَحْمِلُ مِنْ أُنثَى وَلَا تَضَعُ إِلَّا بِعِلْمِهِ وَمَا
یُعَمَّرُ مِن مُّعَمَّرٍ وَلَا یُنقَصُ مِنْ عُمُرِهِ إِلَّا فِی کِتَابٍ
إِنَّ ذَلِکَ عَلَى اللَّهِ یَسِیرٌ ﴿۱۱﴾ |
و
دو دریا یکسان نیستند این یک شیرین تشنگىزدا [و] نوشیدنش گواراست و آن یک
شور تلخمزه است و از هر یک گوشتى تازه مىخورید و زیورى که آن را بر خود
مىپوشید بیرون مىآورید و کشتى را در آن موجشکاف مىبینى تا از فضل او
[روزى خود را] جستجو کنید و امید که سپاس بگزارید (۱۲) | | وَمَا
یَسْتَوِی الْبَحْرَانِ هَذَا عَذْبٌ فُرَاتٌ سَائِغٌ شَرَابُهُ وَهَذَا
مِلْحٌ أُجَاجٌ وَمِن کُلٍّ تَأْکُلُونَ لَحْمًا طَرِیًّا
وَتَسْتَخْرِجُونَ حِلْیَةً تَلْبَسُونَهَا وَتَرَى الْفُلْکَ فِیهِ
مَوَاخِرَ لِتَبْتَغُوا مِن فَضْلِهِ وَلَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ ﴿۱۲﴾ |
شب
را به روز درمىآورد و روز را به شب درمىآورد و آفتاب و ماه را تسخیر
کرده است [که] هر یک تا هنگامى معین روانند این استخدا پروردگار شما
فرمانروایى از آن اوست و کسانى را که بجز او مىخوانید مالک پوست هسته
خرمایى [هم] نیستند (۱۳) | | یُولِجُ
اللَّیْلَ فِی النَّهَارِ وَیُولِجُ النَّهَارَ فِی اللَّیْلِ وَسَخَّرَ
الشَّمْسَ وَالْقَمَرَ کُلٌّ یَجْرِی لِأَجَلٍ مُّسَمًّى ذَلِکُمُ اللَّهُ
رَبُّکُمْ لَهُ الْمُلْکُ وَالَّذِینَ تَدْعُونَ مِن دُونِهِ مَا
یَمْلِکُونَ مِن قِطْمِیرٍ ﴿۱۳﴾ |
اگر
آنها را بخوانید دعاى شما را نمىشنوند و اگر [فرضا] بشنوند اجابتتان
نمىکنند و روز قیامتشرک شما را انکار مىکنند و [هیچ کس] چون [خداى]
آگاه تو را خبردار نمىکند (۱۴) | | إِن
تَدْعُوهُمْ لَا یَسْمَعُوا دُعَاءکُمْ وَلَوْ سَمِعُوا مَا اسْتَجَابُوا
لَکُمْ وَیَوْمَ الْقِیَامَةِ یَکْفُرُونَ بِشِرْکِکُمْ وَلَا یُنَبِّئُکَ
مِثْلُ خَبِیرٍ ﴿۱۴﴾ |
اى مردم شما به خدا نیازمندید و خداست که بىنیاز ستوده است (۱۵) | | یَا أَیُّهَا النَّاسُ أَنتُمُ الْفُقَرَاء إِلَى اللَّهِ وَاللَّهُ هُوَ الْغَنِیُّ الْحَمِیدُ ﴿۱۵﴾ |
و اگر بخواهد شما را مىب رد و خلقى نو [بر سر کار] مىآورد (۱۶) | | إِن یَشَأْ یُذْهِبْکُمْ وَیَأْتِ بِخَلْقٍ جَدِیدٍ ﴿۱۶﴾ |
و این [امر] براى خدا دشوار نیست (۱۷) | | وَمَا ذَلِکَ عَلَى اللَّهِ بِعَزِیزٍ ﴿۱۷﴾ |
و
هیچ بارب ردارندهاى بار [گناه] دیگرى را برنمىدارد و اگر گرانبارى
[دیگرى را به یارى] به سوى بارش فرا خواند چیزى از آن برداشته نمىشود هر
چند خویشاوند باشد [تو] تنها کسانى را که از پروردگارشان در نهان مىترسند
و نماز برپا مىدارند هشدار مىدهى و هر کس پاکیزگى جوید تنها براى خود
پاکیزگى مىجوید و فرجام [کارها] به سوى خداست (۱۸) | | وَلَا
تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَى وَإِن تَدْعُ مُثْقَلَةٌ إِلَى حِمْلِهَا
لَا یُحْمَلْ مِنْهُ شَیْءٌ وَلَوْ کَانَ ذَا قُرْبَى إِنَّمَا تُنذِرُ
الَّذِینَ یَخْشَوْنَ رَبَّهُم بِالغَیْبِ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَمَن
تَزَکَّى فَإِنَّمَا یَتَزَکَّى لِنَفْسِهِ وَإِلَى اللَّهِ الْمَصِیرُ ﴿۱۸﴾ |
و نابینا و بینا یکسان نیستند (۱۹) | | وَمَا یَسْتَوِی الْأَعْمَى وَالْبَصِیرُ ﴿۱۹﴾ |
و نه تیرگیها و روشنایى (۲۰) | | وَلَا الظُّلُمَاتُ وَلَا النُّورُ ﴿۲۰﴾ |
و نه سایه و گرماى آفتاب (۲۱) | | وَلَا الظِّلُّ وَلَا الْحَرُورُ ﴿۲۱﴾ |
و زندگان و مردگان یکسان نیستند خداست که هر که را بخواهد شنوا مىگرداند و تو کسانى را که در گورهایند نمىتوانى شنوا سازى (۲۲) | | وَمَا یَسْتَوِی الْأَحْیَاء وَلَا الْأَمْوَاتُ إِنَّ اللَّهَ یُسْمِعُ مَن یَشَاءُ وَمَا أَنتَ بِمُسْمِعٍ مَّن فِی الْقُبُورِ ﴿۲۲﴾ |
تو جز هشداردهندهاى [بیش] نیستى (۲۳) | | إِنْ أَنتَ إِلَّا نَذِیرٌ ﴿۲۳﴾ |
ما تو را بحق [به سم ت] بشارتگر و هشداردهنده گسیل داشتیم و هیچ امتى نبوده مگر اینکه در آن هشداردهندهاى گذشته است (۲۴) | | إِنَّا أَرْسَلْنَاکَ بِالْحَقِّ بَشِیرًا وَنَذِیرًا وَإِن مِّنْ أُمَّةٍ إِلَّا خلَا فِیهَا نَذِیرٌ ﴿۲۴﴾ |
و
اگر تو را تکذیب کنند قطعا کسانى که پیش از آنها بودند [نیز] به تکذیب
پرداختند پیامبرانشان دلایل آشکار و نوشتهها و کتاب روشن براى آنان
آوردند (۲۵) | | وَإِن
یُکَذِّبُوکَ فَقَدْ کَذَّبَ الَّذِینَ مِن قَبْلِهِمْ جَاءتْهُمْ
رُسُلُهُم بِالْبَیِّنَاتِ وَبِالزُّبُرِ وَبِالْکِتَابِ الْمُنِیرِ ﴿۲۵﴾ |
آنگاه کسانى را که کافر شده بودند فرو گرفتم پس چگونه بود کیفر من (۲۶) | | ثُمَّ أَخَذْتُ الَّذِینَ کَفَرُوا فَکَیْفَ کَانَ نَکِیرِ ﴿۲۶﴾ |
آیا
ندیدهاى که خدا از آسمان آبى فرود آورد و به [وسیله] آن میوههایى که
رنگهاى آنها گوناگون است بیرون آوردیم و از برخى کوهها راهها [و رگهها]ى
سپید و گلگون به رنگهاى مختلف و سیاه پر رنگ [آفریدیم] (۲۷) | | أَلَمْ
تَرَ أَنَّ اللَّهَ أَنزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَخْرَجْنَا بِهِ
ثَمَرَاتٍ مُّخْتَلِفًا أَلْوَانُهَا وَمِنَ الْجِبَالِ جُدَدٌ بِیضٌ
وَحُمْرٌ مُّخْتَلِفٌ أَلْوَانُهَا وَغَرَابِیبُ سُودٌ ﴿۲۷﴾ |
و
از مردمان و جانوران و دامها که رنگهایشان همان گونه مختلف است [پدید
آوردیم] از بندگان خدا تنها دانایانند که از او مىترسند آرى خدا ارجمند
آمرزنده است (۲۸) | | وَمِنَ
النَّاسِ وَالدَّوَابِّ وَالْأَنْعَامِ مُخْتَلِفٌ أَلْوَانُهُ کَذَلِکَ
إِنَّمَا یَخْشَى اللَّهَ مِنْ عِبَادِهِ الْعُلَمَاء إِنَّ اللَّهَ
عَزِیزٌ غَفُورٌ ﴿۲۸﴾ |
در
حقیقت کسانى که کتاب خدا را مىخوانند و نماز برپا مىدارند و از آنچه
بدیشان روزى دادهایم نهان و آشکارا انفاق مىکنند امید به تجارتى
بستهاند که هرگز زوال نمىپذیرد (۲۹) | | إِنَّ
الَّذِینَ یَتْلُونَ کِتَابَ اللَّهِ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَأَنفَقُوا
مِمَّا رَزَقْنَاهُمْ سِرًّا وَعَلَانِیَةً یَرْجُونَ تِجَارَةً لَّن
تَبُورَ ﴿۲۹﴾ |
تا پاداششان را تمام بدیشان عطا کند و از فزونبخشى خود در حق آنان بیفزاید که او آمرزنده حقشناس است (۳۰) | | لِیُوَفِّیَهُمْ أُجُورَهُمْ وَیَزِیدَهُم مِّن فَضْلِهِ إِنَّهُ غَفُورٌ شَکُورٌ ﴿۳۰﴾ |
و آنچه از کتاب به سوى تو وحى کردهایم خود حق [و] تصدیقکننده [کتابهاى] پیش از آن است قطعا خدا نسبت به بندگانش آگاه بیناست (۳۱) | | وَالَّذِی
أَوْحَیْنَا إِلَیْکَ مِنَ الْکِتَابِ هُوَ الْحَقُّ مُصَدِّقًا لِّمَا
بَیْنَ یَدَیْهِ إِنَّ اللَّهَ بِعِبَادِهِ لَخَبِیرٌ بَصِیرٌ ﴿۳۱﴾ |
سپس
این کتاب را به آن بندگان خود که [آنان را] برگزیده بودیم به میراث دادیم
پس برخى از آنان بر خود ستمکارند و برخى از ایشان میانهرو و برخى از آنان
در کارهاى نیک به فرمان خدا پیشگامند و این خود توفیق بزرگ است (۳۲) | | ثُمَّ
أَوْرَثْنَا الْکِتَابَ الَّذِینَ اصْطَفَیْنَا مِنْ عِبَادِنَا
فَمِنْهُمْ ظَالِمٌ لِّنَفْسِهِ وَمِنْهُم مُّقْتَصِدٌ وَمِنْهُمْ سَابِقٌ
بِالْخَیْرَاتِ بِإِذْنِ اللَّهِ ذَلِکَ هُوَ الْفَضْلُ الْکَبِیرُ ﴿۳۲﴾ |
[در]
بهشتهاى همیشگى [که] به آنها درخواهندآمد در آنجا با دستبندهایى از زر و
مروارید زیور یابند و در آنجا جامهشان پ رنیان خواهد بود (۳۳) | | جَنَّاتُ عَدْنٍ یَدْخُلُونَهَا یُحَلَّوْنَ فِیهَا مِنْ أَسَاوِرَ مِن ذَهَبٍ وَلُؤْلُؤًا وَلِبَاسُهُمْ فِیهَا حَرِیرٌ ﴿۳۳﴾ |
و مىگویند سپاس خدایى را که اندوه را از ما بزدود به راستى پروردگار ما آمرزنده [و] حقشناس است (۳۴) | | وَقَالُوا الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أَذْهَبَ عَنَّا الْحَزَنَ إِنَّ رَبَّنَا لَغَفُورٌ شَکُورٌ ﴿۳۴﴾ |
همان [خدایى] که ما را به فضل خویش در سراى ابدى جاى داد در اینجا رنجى به ما نمىرسد و در اینجا درماندگى به ما دست نمىدهد (۳۵) | | الَّذِی أَحَلَّنَا دَارَ الْمُقَامَةِ مِن فَضْلِهِ لَا یَمَسُّنَا فِیهَا نَصَبٌ وَلَا یَمَسُّنَا فِیهَا لُغُوبٌ ﴿۳۵﴾ |
و[لى]
کسانى که کافر شدهاند آتش جهنم براى آنان خواهد بود حکم به مرگ بر ایشان
[جارى] نمىشود تا بمیرند و نه عذاب آن از ایشان کاسته شود [آرى] هر
ناسپاسى را چنین کیفر مىدهیم (۳۶) | | وَالَّذِینَ
کَفَرُوا لَهُمْ نَارُ جَهَنَّمَ لَا یُقْضَى عَلَیْهِمْ فَیَمُوتُوا
وَلَا یُخَفَّفُ عَنْهُم مِّنْ عَذَابِهَا کَذَلِکَ نَجْزِی کُلَّ کَفُورٍ
﴿۳۶﴾ |
و
آنان در آنجا فریاد برمىآورند پروردگارا ما را بیرون بیاور تا غیر از
آنچه مىکردیم کار شایسته کنیم مگر شما را [آن قدر] عمر دراز ندادیم که هر
کس که باید در آن عبرت گیرد عبرت مىگرفت و [آیا] براى شما هشداردهنده
نیامد پس بچشید که براى ستمگران یاورى نیست (۳۷) | | وَهُمْ
یَصْطَرِخُونَ فِیهَا رَبَّنَا أَخْرِجْنَا نَعْمَلْ صَالِحًا غَیْرَ
الَّذِی کُنَّا نَعْمَلُ أَوَلَمْ نُعَمِّرْکُم مَّا یَتَذَکَّرُ فِیهِ
مَن تَذَکَّرَ وَجَاءکُمُ النَّذِیرُ فَذُوقُوا فَمَا لِلظَّالِمِینَ مِن
نَّصِیرٍ ﴿۳۷﴾ |
خدا[ست که] داناى نهان آسمانها و زمین است و اوست که به راز دلها داناست (۳۸) | | إِنَّ اللَّهَ عَالِمُ غَیْبِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ إِنَّهُ عَلِیمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ ﴿۳۸﴾ |
اوست
آن کس که شما را در این سرزمین جانشین گردانید پس هر کس کفر ورزد کفرش به
زیان اوست و کافران را کفرشان جز دشمنى نزد پروردگارشان نمىافزاید و
کافران را کفرشان غیر از زیان نمىافزاید (۳۹) | | هُوَ
الَّذِی جَعَلَکُمْ خَلَائِفَ فِی الْأَرْضِ فَمَن کَفَرَ فَعَلَیْهِ
کُفْرُهُ وَلَا یَزِیدُ الْکَافِرِینَ کُفْرُهُمْ عِندَ رَبِّهِمْ إِلَّا
مَقْتًا وَلَا یَزِیدُ الْکَافِرِینَ کُفْرُهُمْ إِلَّا خَسَارًا ﴿۳۹﴾ |
بگو
به من خبر دهید از شریکان خودتان که به جاى خدا مىخوانید به من نشان دهید
که چه چیزى از زمین را آفریدهاند یا آنان در [کار] آسمانها همکارى
داشتهاند یا به ایشان کتابى دادهایم که دلیلى بر [حقانیت] خود از آن
دارند [نه] بلکه ستمکاران جز فریب به یکدیگر وعده نمىدهند (۴۰) | | قُلْ
أَرَأَیْتُمْ شُرَکَاءکُمُ الَّذِینَ تَدْعُونَ مِن دُونِ اللَّهِ
أَرُونِی مَاذَا خَلَقُوا مِنَ الْأَرْضِ أَمْ لَهُمْ شِرْکٌ فِی
السَّمَاوَاتِ أَمْ آتَیْنَاهُمْ کِتَابًا فَهُمْ عَلَى بَیِّنَةٍ مِّنْهُ
بَلْ إِن یَعِدُ الظَّالِمُونَ بَعْضُهُم بَعْضًا إِلَّا غُرُورًا ﴿۴۰﴾ |
همانا خدا آسمانها و زمین را نگاه مىدارد تا نیفتند و اگر بیفتند بعد از او هیچ کس آنها را نگاه نمىدارد اوست بردبار آمرزنده (۴۱) | | إِنَّ
اللَّهَ یُمْسِکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ أَن تَزُولَا وَلَئِن
زَالَتَا إِنْ أَمْسَکَهُمَا مِنْ أَحَدٍ مِّن بَعْدِهِ إِنَّهُ کَانَ
حَلِیمًا غَفُورًا ﴿۴۱﴾ |
و
با سوگندهاى سختخود به خدا سوگند یاد کردند که اگر هرآینه هشداردهندهاى
براى آنان بیاید قطعا از هر یک از امتها[ى دیگر] راهیافتهتر شوند و[لى]
چون هشداردهندهاى براى ایشان آمد جز بر نفرتشان نیفزود (۴۲) | | وَأَقْسَمُوا
بِاللَّهِ جَهْدَ أَیْمَانِهِمْ لَئِن جَاءهُمْ نَذِیرٌ لَّیَکُونُنَّ
أَهْدَى مِنْ إِحْدَى الْأُمَمِ فَلَمَّا جَاءهُمْ نَذِیرٌ مَّا زَادَهُمْ
إِلَّا نُفُورًا ﴿۴۲﴾ |
[انگیزه]
این کارشان فقط گردنکشى در [روى] زمین و نیرنگ زشت بود و نیرنگ زشت جز
[دامن] صاحبش را نگیرد پس آیا جز سنت [و سرنوشتشوم] پیشینیان را انتظار
مىبرند و هرگز براى سنتخدا دگرگونى نخواهى یافت (۴۳) | | اسْتِکْبَارًا
فِی الْأَرْضِ وَمَکْرَ السَّیِّئِ وَلَا یَحِیقُ الْمَکْرُ السَّیِّئُ
إِلَّا بِأَهْلِهِ فَهَلْ یَنظُرُونَ إِلَّا سُنَّتَ الْأَوَّلِینَ فَلَن
تَجِدَ لِسُنَّتِ اللَّهِ تَبْدِیلًا وَلَن تَجِدَ لِسُنَّتِ اللَّهِ
تَحْوِیلًا ﴿۴۳﴾ |
آیا
در زمین نگردیدهاند تا فرجام [کار] کسانى را که پیش از ایشان [زیسته] و
نیرومندتر از ایشان بودند بنگرند و هیچ چیز نه در آسمانها و نه در زمین
خدا را درمانده نکرده است چرا که او همواره داناى تواناست (۴۴) | | أَوَلَمْ
یَسِیرُوا فِی الْأَرْضِ فَیَنظُرُوا کَیْفَ کَانَ عَاقِبَةُ الَّذِینَ
مِن قَبْلِهِمْ وَکَانُوا أَشَدَّ مِنْهُمْ قُوَّةً وَمَا کَانَ اللَّهُ
لِیُعْجِزَهُ مِن شَیْءٍ فِی السَّمَاوَاتِ وَلَا فِی الْأَرْضِ إِنَّهُ
کَانَ عَلِیمًا قَدِیرًا ﴿۴۴﴾ |
و
اگر خدا مردم را به [سزاى] آنچه انجام دادهاند مؤاخذه مىکرد هیچ
جنبندهاى را بر پشت زمین باقى نمىگذاشت ولى تا مدتى معین مهلتشان مىدهد
و چون اجلشان فرا رسد خدا به [کار] بندگانش بیناست (۴۵) | | وَلَوْ
یُؤَاخِذُ اللَّهُ النَّاسَ بِمَا کَسَبُوا مَا تَرَکَ عَلَى ظَهْرِهَا
مِن دَابَّةٍ وَلَکِن یُؤَخِّرُهُمْ إِلَى أَجَلٍ مُّسَمًّى فَإِذَا جَاء
أَجَلُهُمْ فَإِنَّ اللَّهَ کَانَ بِعِبَادِهِ بَصِیرًا ﴿۴۵﴾ |
سوره ۳۶: یس
به نام خداوند رحمتگر مهربان
یس[/یاسین] (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
یس ﴿۱﴾
|
سوگند به قرآن حکمتآموز (۲) | | وَالْقُرْآنِ الْحَکِیمِ ﴿۲﴾ |
که قطعا تو از [جمله] پیامبرانى (۳) | | إِنَّکَ لَمِنَ الْمُرْسَلِینَ ﴿۳﴾ |
بر راهى راست (۴) | | عَلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِیمٍ ﴿۴﴾ |
[و کتابت] از جانب آن عزیز مهربان نازل شده است (۵) | | تَنزِیلَ الْعَزِیزِ الرَّحِیمِ ﴿۵﴾ |
تا قومى را که پدرانشان بیمداده نشدند و در غفلت ماندند بیم دهى (۶) | | لِتُنذِرَ قَوْمًا مَّا أُنذِرَ آبَاؤُهُمْ فَهُمْ غَافِلُونَ ﴿۶﴾ |
آرى گفته [خدا] در باره بیشترشان محقق گردیده است در نتیجه آنها نخواهند گروید (۷) | | لَقَدْ حَقَّ الْقَوْلُ عَلَى أَکْثَرِهِمْ فَهُمْ لَا یُؤْمِنُونَ ﴿۷﴾ |
ما در گردنهاى آنان تا چانههایشان غلهایى نهادهایم به طورى که سرهایشان را بالا نگاه داشته و دیده فرو هشتهاند (۸) | | إِنَّا جَعَلْنَا فِی أَعْنَاقِهِمْ أَغْلاَلًا فَهِیَ إِلَى الأَذْقَانِ فَهُم مُّقْمَحُونَ ﴿۸﴾ |
و [ما] فراروى آنها سدى و پشتسرشان سدى نهاده و پردهاى بر [چشمان] آنان فرو گستردهایم در نتیجه نمىتوانند ببینند (۹) | | وَجَعَلْنَا مِن بَیْنِ أَیْدِیهِمْ سَدًّا وَمِنْ خَلْفِهِمْ سَدًّا فَأَغْشَیْنَاهُمْ فَهُمْ لاَ یُبْصِرُونَ ﴿۹﴾ |
و آنان را چه بیم دهى [و] چه بیم ندهى به حالشان تفاوت نمىکند نخواهند گروید (۱۰) | | وَسَوَاء عَلَیْهِمْ أَأَنذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنذِرْهُمْ لاَ یُؤْمِنُونَ ﴿۱۰﴾ |
بیم
دادن تو تنها کسى را [سودمند] است که کتاب حق را پیروى کند و از [خداى]
رحمان در نهان بترسد [چنین کسى را] به آمرزش و پاداشى پر ارزش مژده ده (۱۱) | | إِنَّمَا تُنذِرُ مَنِ اتَّبَعَ الذِّکْرَ وَخَشِیَ الرَّحْمَن بِالْغَیْبِ فَبَشِّرْهُ بِمَغْفِرَةٍ وَأَجْرٍ کَرِیمٍ ﴿۱۱﴾ |
آرى
ماییم که مردگان را زنده مىسازیم و آنچه را از پیش فرستادهاند با آثار
[و اعمال]شان درج مىکنیم و هر چیزى را در کارنامهاى روشن برشمردهایم (۱۲) | | إِنَّا نَحْنُ نُحْیِی الْمَوْتَى وَنَکْتُبُ مَا قَدَّمُوا وَآثَارَهُمْ وَکُلَّ شَیْءٍ أحْصَیْنَاهُ فِی إِمَامٍ مُبِینٍ ﴿۱۲﴾ |
[داستان] مردم آن شهرى را که رسولان بدانجا آمدند براى آنان مثل زن (۱۳) | | وَاضْرِبْ لَهُم مَّثَلًا أَصْحَابَ الْقَرْیَةِ إِذْ جَاءهَا الْمُرْسَلُونَ ﴿۱۳﴾ |
آنگاه
که دو تن سوى آنان فرستادیم و[لى] آن دو را دروغزن پنداشتند تا با
[فرستاده] سومین [آنان را] تایید کردیم پس [رسولان] گفتند ما به سوى شما
به پیامبرى فرستاده شدهایم (۱۴) | | إِذْ أَرْسَلْنَا إِلَیْهِمُ اثْنَیْنِ فَکَذَّبُوهُمَا فَعَزَّزْنَا بِثَالِثٍ فَقَالُوا إِنَّا إِلَیْکُم مُّرْسَلُونَ ﴿۱۴﴾ |
[ناباوران آن دیار] گفتند شما جز بشرى مانند ما نیستید و [خداى] رحمان چیزى نفرستاده و شما جز دروغ نمىپردازید (۱۵) | | قَالُوا مَا أَنتُمْ إِلاَّ بَشَرٌ مِّثْلُنَا وَمَا أَنزَلَ الرَّحْمن مِن شَیْءٍ إِنْ أَنتُمْ إِلاَّ تَکْذِبُونَ ﴿۱۵﴾ |
گفتند پروردگار ما مىداند که ما واقعا به سوى شما به پیامبرى فرستاده شدهایم (۱۶) | | قَالُوا رَبُّنَا یَعْلَمُ إِنَّا إِلَیْکُمْ لَمُرْسَلُونَ ﴿۱۶﴾ |
و بر ما [وظیفهاى] جز رسانیدن آشکار [پیام] نیست (۱۷) | | وَمَا عَلَیْنَا إِلاَّ الْبَلاَغُ الْمُبِینُ ﴿۱۷﴾ |
پاسخ دادند ما [حضور] شما را به شگون بد گرفتهایم اگر دست برندارید سنگسارتان مىکنیم و قطعا عذاب دردناکى از ما به شما خواهد رسید (۱۸) | | قَالُوا إِنَّا تَطَیَّرْنَا بِکُمْ لَئِن لَّمْ تَنتَهُوا لَنَرْجُمَنَّکُمْ وَلَیَمَسَّنَّکُم مِّنَّا عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿۱۸﴾ |
[رسولان] گفتند شومى شما با خود شماست آیا اگر شما را پند دهند [باز کفر مىورزید] نه بلکه شما قومى اسرافکارید (۱۹) | | قَالُوا طَائِرُکُمْ مَعَکُمْ أَئِن ذُکِّرْتُم بَلْ أَنتُمْ قَوْمٌ مُّسْرِفُونَ ﴿۱۹﴾ |
و [در این میان] مردى از دورترین جاى شهر دوان دوان آمد [و] گفت اى مردم از این فرستادگان پیروى کنید (۲۰) | | وَجَاء مِنْ أَقْصَى الْمَدِینَةِ رَجُلٌ یَسْعَى قَالَ یَا قَوْمِ اتَّبِعُوا الْمُرْسَلِینَ ﴿۲۰﴾ |
از کسانى که پاداشى از شما نمىخواهند و خود [نیز] بر راه راست قرار دارند پیروى کنید (۲۱) | | اتَّبِعُوا مَن لاَّ یَسْأَلُکُمْ أَجْرًا وَهُم مُّهْتَدُونَ ﴿۲۱﴾ |
آخر چرا کسى را نپرستم که مرا آفریده است و [همه] شما به سوى او بازگشت مىیابید (۲۲) | | وَمَا لِی لاَ أَعْبُدُ الَّذِی فَطَرَنِی وَإِلَیْهِ تُرْجَعُونَ ﴿۲۲﴾ |
آیا
به جاى او خدایانى را بپرستم که اگر [خداى] رحمان بخواهد به من گزندى
برساند نه شفاعتشان به حالم سود مىدهد و نه مىتوانند مرا برهانند (۲۳) | | أَأَتَّخِذُ مِن دُونِهِ آلِهَةً إِن یُرِدْنِ الرَّحْمَن بِضُرٍّ لاَّ تُغْنِ عَنِّی شَفَاعَتُهُمْ شَیْئًا وَلاَ یُنقِذُونِ ﴿۲۳﴾ |
در آن صورت من قطعا در گمراهى آشکارى خواهم بود (۲۴) | | إِنِّی إِذًا لَّفِی ضَلاَلٍ مُّبِینٍ ﴿۲۴﴾ |
من به پروردگارتان ایمان آوردم [اقرار] مرا بشنوید (۲۵) | | إِنِّی آمَنتُ بِرَبِّکُمْ فَاسْمَعُونِ ﴿۲۵﴾ |
[سرانجام به جرم ایمان کشته شد و بدو] گفته شد به بهشت درآى گفت اى کاش قوم من مىدانستند (۲۶) | | قِیلَ ادْخُلِ الْجَنَّةَ قَالَ یَا لَیْتَ قَوْمِی یَعْلَمُونَ ﴿۲۶﴾ |
که پروردگارم چگونه مرا آمرزید و در زمره عزیزانم قرار داد (۲۷) | | بِمَا غَفَرَ لِی رَبِّی وَجَعَلَنِی مِنَ الْمُکْرَمِینَ ﴿۲۷﴾ |