|
|
|
سوره ۴۶: الأحقاف
به نام خداوند رحمتگر مهربان
حاء میم (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
حم ﴿۱﴾
|
فرو فرستادن این کتاب از جانب خداى ارجمند حکیم است (۲) | | تَنْزِیلُ الْکِتَابِ مِنَ اللَّهِ الْعَزِیزِ الْحَکِیمِ ﴿۲﴾ |
[ما]
آسمانها و زمین و آنچه را که میان آن دو است جز به حق و [تا] زمانى معین
نیافریدیم و کسانى که کافر شدهاند از آنچه هشدار داده شدهاند رویگردانند
(۳) | | مَا
خَلَقْنَا السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَمَا بَیْنَهُمَا إِلَّا بِالْحَقِّ
وَأَجَلٍ مُّسَمًّى وَالَّذِینَ کَفَرُوا عَمَّا أُنذِرُوا مُعْرِضُونَ ﴿۳﴾ |
بگو
به من خبر دهید آنچه را به جاى خدا فرا مىخوانید به من نشان دهید که چه
چیزى از زمین [را] آفریده یا [مگر] آنان را در [کار] آسمانها مشارکتى است
اگر راست مىگویید کتابى پیش از این [قرآن] یا بازماندهاى از دانش نزد من
آورید (۴) | | قُلْ
أَرَأَیْتُم مَّا تَدْعُونَ مِن دُونِ اللَّهِ أَرُونِی مَاذَا خَلَقُوا
مِنَ الْأَرْضِ أَمْ لَهُمْ شِرْکٌ فِی السَّمَاوَاتِ اِئْتُونِی
بِکِتَابٍ مِّن قَبْلِ هَذَا أَوْ أَثَارَةٍ مِّنْ عِلْمٍ إِن کُنتُمْ
صَادِقِینَ ﴿۴﴾ |
و کیست گمراهتر از آن کس که به جاى خدا کسى را مىخواند که تا روز قیامت او را پاسخ نمىدهد و آنها از دعایشان بىخبرند (۵) | | وَمَنْ
أَضَلُّ مِمَّن یَدْعُو مِن دُونِ اللَّهِ مَن لَّا یَسْتَجِیبُ لَهُ
إِلَى یَومِ الْقِیَامَةِ وَهُمْ عَن دُعَائِهِمْ غَافِلُونَ ﴿۵﴾ |
و چون مردم محشور گردند دشمنان آنان باشند و به عبادتشان انکار ورزند (۶) | | وَإِذَا حُشِرَ النَّاسُ کَانُوا لَهُمْ أَعْدَاء وَکَانُوا بِعِبَادَتِهِمْ کَافِرِینَ ﴿۶﴾ |
و چون آیات روشن ما بر ایشان خوانده شود آنان که چون حقیقت به سویشان آمد منکر آن شدند گفتند این سحرى آشکار است (۷) | | وَإِذَا تُتْلَى عَلَیْهِمْ آیَاتُنَا بَیِّنَاتٍ قَالَ الَّذِینَ کَفَرُوا لِلْحَقِّ لَمَّا جَاءهُمْ هَذَا سِحْرٌ مُّبِینٌ ﴿۷﴾ |
یا
مىگویند این [کتاب] را بربافته است بگو اگر آن را بربافته باشم در برابر
خدا اختیار چیزى براى من ندارید او آگاهتر است به آنچه [با طعنه] در آن
فرو مىروید گواه بودن او میان من و شما بس است و اوست آمرزنده مهربان (۸) | | أَمْ
یَقُولُونَ افْتَرَاهُ قُلْ إِنِ افْتَرَیْتُهُ فَلَا تَمْلِکُونَ لِی
مِنَ اللَّهِ شَیْئًا هُوَ أَعْلَمُ بِمَا تُفِیضُونَ فِیهِ کَفَى بِهِ
شَهِیدًا بَیْنِی وَبَیْنَکُمْ وَهُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ ﴿۸﴾ |
بگو
من از [میان] پیامبران نودرآمدى نبودم و نمىدانم با من و با شما چه
معاملهاى خواهد شد جز آنچه را که به من وحى مىشود پیروى نمىکنم و من جز
هشداردهندهاى آشکار [بیش] نیستم (۹) | | قُلْ
مَا کُنتُ بِدْعًا مِّنْ الرُّسُلِ وَمَا أَدْرِی مَا یُفْعَلُ بِی وَلَا
بِکُمْ إِنْ أَتَّبِعُ إِلَّا مَا یُوحَى إِلَیَّ وَمَا أَنَا إِلَّا
نَذِیرٌ مُّبِینٌ ﴿۹﴾ |
بگو
به من خبر دهید اگر این [قرآن] از نزد خدا باشد و شما بدان کافر شده باشید
و شاهدى از فرزندان اسرائیل به مشابهت آن [با تورات] گواهى داده و ایمان
آورده باشد و شما تکبر نموده باشید [آیا باز هم شما ستمکار نیستید] البته
خدا قوم ستمگر را هدایت نمىکند (۱۰) | | قُلْ
أَرَأَیْتُمْ إِن کَانَ مِنْ عِندِ اللَّهِ وَکَفَرْتُم بِهِ وَشَهِدَ
شَاهِدٌ مِّن بَنِی إِسْرَائِیلَ عَلَى مِثْلِهِ فَآمَنَ
وَاسْتَکْبَرْتُمْ إِنَّ اللَّهَ لَا یَهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ ﴿۱۰﴾ |
و
کسانى که کافر شدند به آنان که گرویدهاند گفتند اگر [این دین] خوب بود بر
ما بدان پیشى نمىگرفتند و چون بدان هدایت نیافتهاند به زودى خواهند گفت
این دروغى کهنه است (۱۱) | | وَقَالَ
الَّذِینَ کَفَرُوا لِلَّذِینَ آمَنُوا لَوْ کَانَ خَیْرًا مَّا
سَبَقُونَا إِلَیْهِ وَإِذْ لَمْ یَهْتَدُوا بِهِ فَسَیَقُولُونَ هَذَا
إِفْکٌ قَدِیمٌ ﴿۱۱﴾ |
و
[حال آنکه] پیش از آن کتاب موسى راهبر و [مایه] رحمتى بود و این [قرآن]
کتابى است به زبان عربى که تصدیقکننده [آن] است تا کسانى را که ستم
کردهاند هشدار دهد و براى نیکوکاران مژدهاى باشد (۱۲) | | وَمِن
قَبْلِهِ کِتَابُ مُوسَى إِمَامًا وَرَحْمَةً وَهَذَا کِتَابٌ مُّصَدِّقٌ
لِّسَانًا عَرَبِیًّا لِّیُنذِرَ الَّذِینَ ظَلَمُوا وَبُشْرَى
لِلْمُحْسِنِینَ ﴿۱۲﴾ |
محققا کسانى که گفتند پروردگار ما خداستسپس ایستادگى کردند بیمى بر آنان نیست و غمگین نخواهند شد (۱۳) | | إِنَّ الَّذِینَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا فَلَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ ﴿۱۳﴾ |
ایشان اهل بهشتند که به پاداش آنچه انجام مىدادند جاودانه در آن مىمانند (۱۴) | | أُوْلَئِکَ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ خَالِدِینَ فِیهَا جَزَاء بِمَا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿۱۴﴾ |
و
انسان را [نسبت] به پدر و مادرش به احسان سفارش کردیم مادرش با تحمل رنج
به او باردار شد و با تحمل رنج او را به دنیا آورد و باربرداشتن و از
شیرگرفتن او سى ماه است تا آنگاه که به رشد کامل خود برسد و به چهل سال
برسد مىگوید پروردگارا بر دلم بیفکن تا نعمتى را که به من و به پدر و
مادرم ارزانى داشتهاى سپاس گویم و کار شایستهاى انجام دهم که آن را خوش
دارى و فرزندانم را برایم شایسته گردان در حقیقت من به درگاه تو توبه
آوردم و من از فرمانپذیرانم (۱۵) | | وَوَصَّیْنَا
الْإِنسَانَ بِوَالِدَیْهِ إِحْسَانًا حَمَلَتْهُ أُمُّهُ کُرْهًا
وَوَضَعَتْهُ کُرْهًا وَحَمْلُهُ وَفِصَالُهُ ثَلَاثُونَ شَهْرًا حَتَّى
إِذَا بَلَغَ أَشُدَّهُ وَبَلَغَ أَرْبَعِینَ سَنَةً قَالَ رَبِّ
أَوْزِعْنِی أَنْ أَشْکُرَ نِعْمَتَکَ الَّتِی أَنْعَمْتَ عَلَیَّ وَعَلَى
وَالِدَیَّ وَأَنْ أَعْمَلَ صَالِحًا تَرْضَاهُ وَأَصْلِحْ لِی فِی
ذُرِّیَّتِی إِنِّی تُبْتُ إِلَیْکَ وَإِنِّی مِنَ الْمُسْلِمِینَ ﴿۱۵﴾ |
اینانند
کسانى که بهترین آنچه را انجام دادهاند از ایشان خواهیم پذیرفت و از
بدیهایشان درخواهیم گذشت در [زمره] بهشتیانند [همان] وعده راستى که بدانان
وعده داده مىشده است (۱۶) | | أُوْلَئِکَ
الَّذِینَ نَتَقَبَّلُ عَنْهُمْ أَحْسَنَ مَا عَمِلُوا وَنَتَجاوَزُ عَن
سَیِّئَاتِهِمْ فِی أَصْحَابِ الْجَنَّةِ وَعْدَ الصِّدْقِ الَّذِی
کَانُوا یُوعَدُونَ ﴿۱۶﴾ |
و
آن کس که به پدر و مادر خود گوید اف بر شما آیا به من وعده مىدهید که
زنده خواهم شد و حال آنکه پیش از من نسلها سپرى [و نابود] شدند و آن دو به
[درگاه] خدا زارى مىکنند واى بر تو ایمان بیاور وعده [و تهدید] خدا حق
است و[لى پسر] پاسخ مىدهد اینها جز افسانههاى گذشتگان نیست (۱۷) | | وَالَّذِی
قَالَ لِوَالِدَیْهِ أُفٍّ لَّکُمَا أَتَعِدَانِنِی أَنْ أُخْرَجَ وَقَدْ
خَلَتْ الْقُرُونُ مِن قَبْلِی وَهُمَا یَسْتَغِیثَانِ اللَّهَ وَیْلَکَ
آمِنْ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ فَیَقُولُ مَا هَذَا إِلَّا أَسَاطِیرُ
الْأَوَّلِینَ ﴿۱۷﴾ |
آنان
کسانىاند که گفتار [خدا] علیه ایشان همراه با امتهایى از جنیان و آدمیان
که پیش از آنان روزگار به سر بردند به حقیقت پیوست بىگمان آنان زیانکار
بودند (۱۸) | | أُوْلَئِکَ
الَّذِینَ حَقَّ عَلَیْهِمُ الْقَوْلُ فِی أُمَمٍ قَدْ خَلَتْ مِن
قَبْلِهِم مِّنَ الْجِنِّ وَالْإِنسِ إِنَّهُمْ کَانُوا خَاسِرِینَ ﴿۱۸﴾ |
و براى هر یک در [نتیجه] آنچه انجام دادهاند درجاتى است و تا [خدا پاداش] اعمالشان را تمام بدهد و آنان مورد ستم قرار نخواهند گرفت (۱۹) | | وَلِکُلٍّ دَرَجَاتٌ مِّمَّا عَمِلُوا وَلِیُوَفِّیَهُمْ أَعْمَالَهُمْ وَهُمْ لَا یُظْلَمُونَ ﴿۱۹﴾ |
و
آن روز که آنهایى را که کفر ورزیدهاند بر آتش عرضه مىدارند [به آنان مى
گویند] نعمتهاى پاکیزه خود را در زندگى دنیایتان [خودخواهانه] صرف کردید و
از آنها برخوردار شدید پس امروز به [سزاى] آنکه در زمین بناحق سرکشى
مىنمودید و به سبب آنکه نافرمانى مىکردید به عذاب خفت[آور] کیفر
مىیابید (۲۰) | | وَیَوْمَ
یُعْرَضُ الَّذِینَ کَفَرُوا عَلَى النَّارِ أَذْهَبْتُمْ طَیِّبَاتِکُمْ
فِی حَیَاتِکُمُ الدُّنْیَا وَاسْتَمْتَعْتُم بِهَا فَالْیَوْمَ
تُجْزَوْنَ عَذَابَ الْهُونِ بِمَا کُنتُمْ تَسْتَکْبِرُونَ فِی الْأَرْضِ
بِغَیْرِ الْحَقِّ وَبِمَا کُنتُمْ تَفْسُقُونَ ﴿۲۰﴾ |
و
برادر عادیان را به یاد آور آنگاه که قوم خویش را در ریگستان بیم داد در
حالى که پیش از او و پس از او [نیز] قطعا هشداردهندگانى گذشته بودند که جز
خدا را مپرستید واقعا من بر شما از عذاب روزى هولناک مىترسم (۲۱) | | وَاذْکُرْ
أَخَا عَادٍ إِذْ أَنذَرَ قَوْمَهُ بِالْأَحْقَافِ وَقَدْ خَلَتْ
النُّذُرُ مِن بَیْنِ یَدَیْهِ وَمِنْ خَلْفِهِ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا
اللَّهَ إِنِّی أَخَافُ عَلَیْکُمْ عَذَابَ یَوْمٍ عَظِیمٍ ﴿۲۱﴾ |
گفتند آیا آمدهاى که ما را از خدایانمان برگردانى پس اگر راست مىگویى آنچه به ما وعده مىدهى [بر سرمان] بیاور (۲۲) | | قَالُوا أَجِئْتَنَا لِتَأْفِکَنَا عَنْ آلِهَتِنَا فَأْتِنَا بِمَا تَعِدُنَا إِن کُنتَ مِنَ الصَّادِقِینَ ﴿۲۲﴾ |
گفت آگاهى فقط نزد خداست و آنچه را بدان فرستاده شدهام به شما مىرسانم ولى من شما را گروهى مىبینم که در جهل اصرار مىورزید (۲۳) | | قَالَ إِنَّمَا الْعِلْمُ عِندَ اللَّهِ وَأُبَلِّغُکُم مَّا أُرْسِلْتُ بِهِ وَلَکِنِّی أَرَاکُمْ قَوْمًا تَجْهَلُونَ ﴿۲۳﴾ |
پس
چون آن [عذاب] را [به صورت] ابرى روىآورنده به سوى وادیهاى خود دیدند
گفتند این ابرى است که بارشدهنده ماست [هود گفت نه] بلکه همان چیزى است
که به شتاب خواستارش بودید بادى است که در آن عذابى پر درد [نهفته] است (۲۴) | | فَلَمَّا
رَأَوْهُ عَارِضًا مُّسْتَقْبِلَ أَوْدِیَتِهِمْ قَالُوا هَذَا عَارِضٌ
مُّمْطِرُنَا بَلْ هُوَ مَا اسْتَعْجَلْتُم بِهِ رِیحٌ فِیهَا عَذَابٌ
أَلِیمٌ ﴿۲۴﴾ |
همه چیز را به دستور پروردگارش بنیانکن مىکند پس چنان شدند که جز سراهایشان دیده نمىشد این چنین گروه بدکاران را سزا مىدهیم (۲۵) | | تُدَمِّرُ کُلَّ شَیْءٍ بِأَمْرِ رَبِّهَا فَأَصْبَحُوا لَا یُرَى إِلَّا مَسَاکِنُهُمْ کَذَلِکَ نَجْزِی الْقَوْمَ الْمُجْرِمِینَ ﴿۲۵﴾ |
و
به راستى در چیزهایى به آنان امکانات داده بودیم که به شما در آنها [چنان]
امکاناتى ندادهایم و براى آنان گوش و دیدهها و دلهایى [نیرومندتر از
شما] قرار داده بودیم و[لى] چون به نشانههاى خدا انکار ورزیدند [نه]
گوششان و نه دیدگانشان و نه دلهایشان به هیچ وجه به دردشان نخورد و آنچه
ریشخندش مىکردند به سرشان آمد (۲۶) | | وَلَقَدْ
مَکَّنَّاهُمْ فِیمَا إِن مَّکَّنَّاکُمْ فِیهِ وَجَعَلْنَا لَهُمْ
سَمْعًا وَأَبْصَارًا وَأَفْئِدَةً فَمَا أَغْنَى عَنْهُمْ سَمْعُهُمْ
وَلَا أَبْصَارُهُمْ وَلَا أَفْئِدَتُهُم مِّن شَیْءٍ إِذْ کَانُوا
یَجْحَدُونَ بِآیَاتِ اللَّهِ وَحَاقَ بِهِم مَّا کَانُوا بِهِ
یَسْتَهْزِئُون ﴿۲۶﴾ |
و بىگمان همه شهرهاى پیرامون شما را هلاک کرده و آیات خود را گونهگون بیان داشتهایم امید که آنان بازگردند (۲۷) | | وَلَقَدْ أَهْلَکْنَا مَا حَوْلَکُم مِّنَ الْقُرَى وَصَرَّفْنَا الْآیَاتِ لَعَلَّهُمْ یَرْجِعُونَ ﴿۲۷﴾ |
پس
چرا آن کسانى را که غیر از خدا به منزله معبودانى براى تقرب [به خدا]
اختیار کرده بودند آنان را یارى نکردند بلکه از دستشان دادند و این بود
دروغ آنان و آنچه برمىبافتند (۲۸) | | فَلَوْلَا
نَصَرَهُمُ الَّذِینَ اتَّخَذُوا مِن دُونِ اللَّهِ قُرْبَانًا آلِهَةً
بَلْ ضَلُّوا عَنْهُمْ وَذَلِکَ إِفْکُهُمْ وَمَا کَانُوا یَفْتَرُونَ ﴿۲۸﴾ |
و
چون تنى چند از جن را به سوى تو روانه کردیم که قرآن را بشنوند پس چون بر
آن حاضر شدند [به یکدیگر] گفتند گوش فرا دهید و چون به انجام رسید
هشداردهنده به سوى قوم خود بازگشتند (۲۹) | | وَإِذْ
صَرَفْنَا إِلَیْکَ نَفَرًا مِّنَ الْجِنِّ یَسْتَمِعُونَ الْقُرْآنَ
فَلَمَّا حَضَرُوهُ قَالُوا أَنصِتُوا فَلَمَّا قُضِیَ وَلَّوْا إِلَى
قَوْمِهِم مُّنذِرِینَ ﴿۲۹﴾ |
گفتند
اى قوم ما ما کتابى را شنیدیم که بعد از موسى نازل شده [و] تصدیقکننده
[کتابهاى] پیش از خود است و به سوى حق و به سوى راهى راست راهبرى مىکند (۳۰) | | قَالُوا
یَا قَوْمَنَا إِنَّا سَمِعْنَا کِتَابًا أُنزِلَ مِن بَعْدِ مُوسَى
مُصَدِّقًا لِّمَا بَیْنَ یَدَیْهِ یَهْدِی إِلَى الْحَقِّ وَإِلَى
طَرِیقٍ مُّسْتَقِیمٍ ﴿۳۰﴾ |
اى
قوم ما دعوتکننده خدا را پاسخ [مثبت] دهید و به او ایمان آورید تا [خدا]
برخى از گناهانتان را بر شما ببخشاید و از عذابى پر درد پناهتان دهد (۳۱) | | یَا قَوْمَنَا أَجِیبُوا دَاعِیَ اللَّهِ وَآمِنُوا بِهِ یَغْفِرْ لَکُم مِّن ذُنُوبِکُمْ وَیُجِرْکُم مِّنْ عَذَابٍ أَلِیمٍ ﴿۳۱﴾ |
و کسى که دعوتکننده خدا را اجابت نکند در زمین درماندهکننده [خدا] نیست و در برابر او دوستانى ندارد آنان در گمراهى آشکارىاند (۳۲) | | وَمَن
لَّا یُجِبْ دَاعِیَ اللَّهِ فَلَیْسَ بِمُعْجِزٍ فِی الْأَرْضِ وَلَیْسَ
لَهُ مِن دُونِهِ أَولِیَاء أُوْلَئِکَ فِی ضَلَالٍ مُّبِینٍ ﴿۳۲﴾ |
مگر
ندانستهاند که آن خدایى که آسمانها و زمین را آفریده و در آفریدن آنها
درمانده نگردید مىتواند مردگان را [نیز] زنده کند آرى اوست که بر همه چیز
تواناست (۳۳) | | أَوَلَمْ
یَرَوْا أَنَّ اللَّهَ الَّذِی خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَلَمْ
یَعْیَ بِخَلْقِهِنَّ بِقَادِرٍ عَلَى أَنْ یُحْیِیَ الْمَوْتَى بَلَى
إِنَّهُ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿۳۳﴾ |
و
روزى که کافران بر آتش عرضه مىشوند [از آنان مىپرسند] آیا این راست نیست
مىگویند سوگند به پروردگارمان که آرى مىفرماید پس به [سزاى] آنکه انکار
مىکردید عذاب را بچشید (۳۴) | | وَیَوْمَ
یُعْرَضُ الَّذِینَ کَفَرُوا عَلَى النَّارِ أَلَیْسَ هَذَا بِالْحَقِّ
قَالُوا بَلَى وَرَبِّنَا قَالَ فَذُوقُوا الْعَذَابَ بِمَا کُنتُمْ
تَکْفُرُونَ ﴿۳۴﴾ |
پس
همان گونه که پیامبران نستوه صبر کردند صبر کن و براى آنان شتابزدگى به
خرج مده روزى که آنچه را وعده داده مىشوند بنگرند گویى که آنان جز ساعتى
از روز را [در دنیا] نماندهاند [این] ابلاغى است پس آیا جز مردم نافرمان
هلاکتخواهند یافت (۳۵) | | فَاصْبِرْ
کَمَا صَبَرَ أُوْلُوا الْعَزْمِ مِنَ الرُّسُلِ وَلَا تَسْتَعْجِل
لَّهُمْ کَأَنَّهُمْ یَوْمَ یَرَوْنَ مَا یُوعَدُونَ لَمْ یَلْبَثُوا
إِلَّا سَاعَةً مِّن نَّهَارٍ بَلَاغٌ فَهَلْ یُهْلَکُ إِلَّا الْقَوْمُ
الْفَاسِقُونَ ﴿۳۵﴾ |
سوره ۴۷: محمد
به نام خداوند رحمتگر مهربان
کسانى که کفر ورزیدند و [مردم را] از راه خدا باز داشتند [خدا] اعمال آنان را تباه خواهد کرد (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
الَّذِینَ کَفَرُوا وَصَدُّوا عَن سَبِیلِ اللَّهِ أَضَلَّ أَعْمَالَهُمْ ﴿۱﴾
|
و
آنان که ایمان آورده و کارهاى شایسته کردهاند و به آنچه بر محمد [ص] نازل
آمده گرویدهاند [که] آن خود حق [و] از جانب پروردگارشان است [خدا نیز]
بدیهایشان را زدود و حال [و روز]شان را بهبود بخشید (۲) | | وَالَّذِینَ
آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَآمَنُوا بِمَا نُزِّلَ عَلَى
مُحَمَّدٍ وَهُوَ الْحَقُّ مِن رَّبِّهِمْ کَفَّرَ عَنْهُمْ
سَیِّئَاتِهِمْ وَأَصْلَحَ بَالَهُمْ ﴿۲﴾ |
این
بدان سبب است که آنان که کفر ورزیدند از باطل پیروى کردند و کسانى که
ایمان آوردند از همان حق که از جانب پروردگارشان است پیروى کردند این گونه
خدا براى [بیدارى] مردم مثالهایشان را مىزند (۳) | | ذَلِکَ
بِأَنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا اتَّبَعُوا الْبَاطِلَ وَأَنَّ الَّذِینَ
آمَنُوا اتَّبَعُوا الْحَقَّ مِن رَّبِّهِمْ کَذَلِکَ یَضْرِبُ اللَّهُ
لِلنَّاسِ أَمْثَالَهُمْ ﴿۳﴾ |
پس
چون با کسانى که کفر ورزیدهاند برخورد کنید گردنها[یشان] را بزنید تا چون
آنان را [در کشتار] از پاى درآوردید پس [اسیران را] استوار در بند کشید
سپس یا [بر آنان] منت نهید [و آزادشان کنید] و یا فدیه [و عوض از ایشان
بگیرید] تا در جنگ اسلحه بر زمین گذاشته شود این است [دستور خدا] و اگر
خدا مىخواست از ایشان انتقام مىکشید ولى [فرمان پیکار داد] تا برخى از
شما را به وسیله برخى [دیگر] بیازماید و کسانى که در راه خدا کشته شدهاند
هرگز کارهایشان را ضایع نمىکند (۴) | | فَإِذا
لَقِیتُمُ الَّذِینَ کَفَرُوا فَضَرْبَ الرِّقَابِ حَتَّى إِذَا
أَثْخَنتُمُوهُمْ فَشُدُّوا الْوَثَاقَ فَإِمَّا مَنًّا بَعْدُ وَإِمَّا
فِدَاء حَتَّى تَضَعَ الْحَرْبُ أَوْزَارَهَا ذَلِکَ وَلَوْ یَشَاءُ
اللَّهُ لَانتَصَرَ مِنْهُمْ وَلَکِن لِّیَبْلُوَ بَعْضَکُم بِبَعْضٍ
وَالَّذِینَ قُتِلُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ فَلَن یُضِلَّ أَعْمَالَهُمْ ﴿۴﴾ |
به زودى آنان را راه مىنماید و حالشان را نیکو مىگرداند (۵) | | سَیَهْدِیهِمْ وَیُصْلِحُ بَالَهُمْ ﴿۵﴾ |
و در بهشتى که براى آنان وصف کرده آنان را درمىآورد (۶) | | وَیُدْخِلُهُمُ الْجَنَّةَ عَرَّفَهَا لَهُمْ ﴿۶﴾ |
اى کسانى که ایمان آوردهاید اگر خدا را یارى کنید یاریتان مىکند و گامهایتان را استوار مىدارد (۷) | | یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِن تَنصُرُوا اللَّهَ یَنصُرْکُمْ وَیُثَبِّتْ أَقْدَامَکُمْ ﴿۷﴾ |
و کسانى که کفر ورزیدند نگونسارى بر آنان باد و [خدا] اعمالشان را برباد داد (۸) | | وَالَّذِینَ کَفَرُوا فَتَعْسًا لَّهُمْ وَأَضَلَّ أَعْمَالَهُمْ ﴿۸﴾ |
این بدان سبب است که آنان آنچه را خدا نازل کرده استخوش نداشتند و [خدا نیز] کارهایشان را باطل کرد (۹) | | ذَلِکَ بِأَنَّهُمْ کَرِهُوا مَا أَنزَلَ اللَّهُ فَأَحْبَطَ أَعْمَالَهُمْ ﴿۹﴾ |
مگر
در زمین نگشتهاند تا ببینند فرجام کسانى که پیش از آنها بودند به کجا
انجامیده ستخدا زیر و زبرشان کرد و کافران را نظایر [همین کیفرها در پیش]
است (۱۰) | | أَفَلَمْ
یَسِیرُوا فِی الْأَرْضِ فَیَنظُرُوا کَیْفَ کَانَ عَاقِبَةُ الَّذِینَ
مِن قَبْلِهِمْ دَمَّرَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ وَلِلْکَافِرِینَ أَمْثَالُهَا
﴿۱۰﴾ |
چرا که خدا سرپرست کسانى است که ایمان آوردهاند ولى کافران را سرپرست [و یارى] نیست (۱۱) | | ذَلِکَ بِأَنَّ اللَّهَ مَوْلَى الَّذِینَ آمَنُوا وَأَنَّ الْکَافِرِینَ لَا مَوْلَى لَهُمْ ﴿۱۱﴾ |
خدا
کسانى را که ایمان آورده و کارهاى شایسته کردهاند در باغهایى که از زیر
[درختان] آنها نهرها روان است درمىآورد و [حال آنکه] کسانى که کافر
شدهاند [در ظاهر] بهره مىبرند و همان گونه که چارپایان مىخورند
مىخورند و[لى] جایگاه آنها آتش است (۱۲) | | إِنَّ
اللَّهَ یُدْخِلُ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ جَنَّاتٍ
تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ وَالَّذِینَ کَفَرُوا یَتَمَتَّعُونَ
وَیَأْکُلُونَ کَمَا تَأْکُلُ الْأَنْعَامُ وَالنَّارُ مَثْوًى لَّهُمْ ﴿۱۲﴾ |
و بسا شهرها که نیرومندتر از آن شهرى بود که تو را [از خود] بیرون راند که ما هلاکشان کردیم و براى آنها یار [و یاورى] نبود (۱۳) | | وَکَأَیِّن مِّن قَرْیَةٍ هِیَ أَشَدُّ قُوَّةً مِّن قَرْیَتِکَ الَّتِی أَخْرَجَتْکَ أَهْلَکْنَاهُمْ فَلَا نَاصِرَ لَهُمْ ﴿۱۳﴾ |
آیا
کسى که بر حجتى از جانب پروردگار خویش است چون کسى است که بدى کردارش براى
او زیبا جلوه داده شده و هوسهاى خود را پیروى کردهاند (۱۴) | | أَفَمَن کَانَ عَلَى بَیِّنَةٍ مِّن رَّبِّهِ کَمَن زُیِّنَ لَهُ سُوءُ عَمَلِهِ وَاتَّبَعُوا أَهْوَاءهُمْ ﴿۱۴﴾ |
مثل
بهشتى که به پرهیزگاران وعده داده شده [چون باغى است که] در آن نهرهایى
است از آبى که [رنگ و بو و طعمش] برنگشته و جویهایى از شیرى که مزهاش
دگرگون نشود و رودهایى از بادهاى که براى نوشندگان لذتى است و جویبارهایى
از انگبین ناب و در آنجا از هر گونه میوه براى آنان [فراهم] است و [از همه
بالاتر] آمرزش پروردگار آنهاست [آیا چنین کسى در چنین باغى دلانگیز]
مانند کسى است که جاودانه در آتش است و آبى جوشان به خوردشان داده مىشود
[تا] رودههایشان را از هم فرو پاشد (۱۵) | | مَثَلُ
الْجَنَّةِ الَّتِی وُعِدَ الْمُتَّقُونَ فِیهَا أَنْهَارٌ مِّن مَّاء
غَیْرِ آسِنٍ وَأَنْهَارٌ مِن لَّبَنٍ لَّمْ یَتَغَیَّرْ طَعْمُهُ
وَأَنْهَارٌ مِّنْ خَمْرٍ لَّذَّةٍ لِّلشَّارِبِینَ وَأَنْهَارٌ مِّنْ
عَسَلٍ مُّصَفًّى وَلَهُمْ فِیهَا مِن کُلِّ الثَّمَرَاتِ وَمَغْفِرَةٌ
مِّن رَّبِّهِمْ کَمَنْ هُوَ خَالِدٌ فِی النَّارِ وَسُقُوا مَاء حَمِیمًا
فَقَطَّعَ أَمْعَاءهُمْ ﴿۱۵﴾ |
و
از میان [منافقان] کسانىاند که [در ظاهر] به [سخنان] تو گوش مىدهند ولى
چون از نزد تو بیرون مىروند به دانش یافتگان مىگویند هم اکنون چه گفت
اینان همانانند که خدا بر دلهایشان مهر نهاده است و از هوسهاى خود پیروى
کردهاند (۱۶) | | وَمِنْهُم
مَّن یَسْتَمِعُ إِلَیْکَ حَتَّى إِذَا خَرَجُوا مِنْ عِندِکَ قَالُوا
لِلَّذِینَ أُوتُوا الْعِلْمَ مَاذَا قَالَ آنِفًا أُوْلَئِکَ الَّذِینَ
طَبَعَ اللَّهُ عَلَى قُلُوبِهِمْ وَاتَّبَعُوا أَهْوَاءهُمْ ﴿۱۶﴾ |
و[لى] آنان که به هدایت گراییدند [خدا] آنان را هر چه بیشتر هدایت بخشید و [توفیق] پرهیزگارىشان داد (۱۷) | | وَالَّذِینَ اهْتَدَوْا زَادَهُمْ هُدًى وَآتَاهُمْ تَقْواهُمْ ﴿۱۷﴾ |
آیا
[کافران] جز این انتظار مىبرند که رستاخیز به ناگاه بر آنان فرا رسد و
علامات آن اینک پدید آمده است پس اگر [رستاخیز] بر آنان دررسد دیگر کجا
جاى اندرزشان است (۱۸) | | فَهَلْ
یَنظُرُونَ إِلَّا السَّاعَةَ أَن تَأْتِیَهُم بَغْتَةً فَقَدْ جَاء
أَشْرَاطُهَا فَأَنَّى لَهُمْ إِذَا جَاءتْهُمْ ذِکْرَاهُمْ ﴿۱۸﴾ |
پس
بدان که هیچ معبودى جز خدا نیست و براى گناه خویش آمرزش جوى و براى مردان
و زنان با ایمان [طلب مغفرت کن] و خداست که فرجام و مآل [هر یک از] شما را
مىداند (۱۹) | | فَاعْلَمْ
أَنَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَاسْتَغْفِرْ لِذَنبِکَ
وَلِلْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِنَاتِ وَاللَّهُ یَعْلَمُ مُتَقَلَّبَکُمْ
وَمَثْوَاکُمْ ﴿۱۹﴾ |
و
کسانى که ایمان آوردهاند مىگویند چرا سورهاى [در باره جهاد] نازل نمى
شود اما چون سورهاى صریح نازل شد و در آن نام کارزار آمد آنان که در
دلهایشان مرضى هست مانند کسى که به حال بیهوشى مرگ افتاده به تو مىنگرند (۲۰) | | وَیَقُولُ
الَّذِینَ آمَنُوا لَوْلَا نُزِّلَتْ سُورَةٌ فَإِذَا أُنزِلَتْ سُورَةٌ
مُّحْکَمَةٌ وَذُکِرَ فِیهَا الْقِتَالُ رَأَیْتَ الَّذِینَ فِی
قُلُوبِهِم مَّرَضٌ یَنظُرُونَ إِلَیْکَ نَظَرَ الْمَغْشِیِّ عَلَیْهِ
مِنَ الْمَوْتِ فَأَوْلَى لَهُمْ ﴿۲۰﴾ |
[ولى] فرمانپذیرى و سخنى شایسته برایشان بهتر است و چون کار به تصمیم کشد قطعا خیر آنان در این است که با خدا راست[دل] باشند (۲۱) | | طَاعَةٌ وَقَوْلٌ مَّعْرُوفٌ فَإِذَا عَزَمَ الْأَمْرُ فَلَوْ صَدَقُوا اللَّهَ لَکَانَ خَیْرًا لَّهُمْ ﴿۲۱﴾ |
پس
[اى منافقان] آیا امید بستید که چون [از خدا] برگشتید [یا سرپرست مردم
شدید] در [روى] زمین فساد کنید و خویشاوندیهاى خود را از هم بگسلید (۲۲) | | فَهَلْ عَسَیْتُمْ إِن تَوَلَّیْتُمْ أَن تُفْسِدُوا فِی الْأَرْضِ وَتُقَطِّعُوا أَرْحَامَکُمْ ﴿۲۲﴾ |
اینان همان کسانند که خدا آنان را لعنت نموده و [گوش دل] ایشان را ناشنوا و چشمهایشان را نابینا کرده است (۲۳) | | أُوْلَئِکَ الَّذِینَ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فَأَصَمَّهُمْ وَأَعْمَى أَبْصَارَهُمْ ﴿۲۳﴾ |
آیا به آیات قرآن نمىاندیشند یا [مگر] بر دلهایشان قفلهایى نهاده شده است (۲۴) | | أَفَلَا یَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ أَمْ عَلَى قُلُوبٍ أَقْفَالُهَا ﴿۲۴﴾ |
بىگمان
کسانى که پس از آنکه [راه] هدایت بر آنان روشن شد [به حقیقت] پشت کردند
شیطان آنان را فریفت و به آرزوهاى دور و درازشان انداخت (۲۵) | | إِنَّ
الَّذِینَ ارْتَدُّوا عَلَى أَدْبَارِهِم مِّن بَعْدِ مَا تَبَیَّنَ
لَهُمُ الْهُدَى الشَّیْطَانُ سَوَّلَ لَهُمْ وَأَمْلَى لَهُمْ ﴿۲۵﴾ |
چرا
که آنان به کسانى که آنچه را خدا نازل کرده خوش نمىداشتند گفتند ما در
کار [مخالفت] تا حدودى از شما اطاعتخواهیم کرد و خدا از همداستانى آنان
آگاه است (۲۶) | | ذَلِکَ
بِأَنَّهُمْ قَالُوا لِلَّذِینَ کَرِهُوا مَا نَزَّلَ اللَّهُ
سَنُطِیعُکُمْ فِی بَعْضِ الْأَمْرِ وَاللَّهُ یَعْلَمُ إِسْرَارَهُمْ ﴿۲۶﴾ |
پس چگونه [تاب مىآورند] وقتى که فرشتگان [عذاب] جانشان را مىستانند و بر چهره و پشت آنان تازیانه مىنوازند (۲۷) | | فَکَیْفَ إِذَا تَوَفَّتْهُمْ الْمَلَائِکَةُ یَضْرِبُونَ وُجُوهَهُمْ وَأَدْبَارَهُمْ ﴿۲۷﴾ |
زیرا آنان از آنچه خدا را به خشم آورده پیروى کردهاند و خرسندیش را خوش نداشتند پس اعمالشان را باطل گردانید (۲۸) | | ذَلِکَ بِأَنَّهُمُ اتَّبَعُوا مَا أَسْخَطَ اللَّهَ وَکَرِهُوا رِضْوَانَهُ فَأَحْبَطَ أَعْمَالَهُمْ ﴿۲۸﴾ |
آیا کسانى که در دلهایشان مرضى هست پنداشتند که خدا هرگز کینه آنان را آشکار نخواهد کرد (۲۹) | | أَمْ حَسِبَ الَّذِینَ فِی قُلُوبِهِم مَّرَضٌ أَن لَّن یُخْرِجَ اللَّهُ أَضْغَانَهُمْ ﴿۲۹﴾ |
و
اگر بخواهیم قطعا آنان را به تو مىنمایانیم در نتیجه ایشان را به سیماى
[حقیقى]شان مىشناسى و از آهنگ سخن به [حال] آنان پى خواهى برد و خداست که
کارهاى شما را مىداند (۳۰) | | وَلَوْ
نَشَاء لَأَرَیْنَاکَهُمْ فَلَعَرَفْتَهُم بِسِیمَاهُمْ
وَلَتَعْرِفَنَّهُمْ فِی لَحْنِ الْقَوْلِ وَاللَّهُ یَعْلَمُ
أَعْمَالَکُمْ ﴿۳۰﴾ |
و البته شما را مىآزماییم تا مجاهدان و شکیبایان شما را باز شناسانیم و گزارشهاى [مربوط به] شما را رسیدگى کنیم (۳۱) | | وَلَنَبْلُوَنَّکُمْ حَتَّى نَعْلَمَ الْمُجَاهِدِینَ مِنکُمْ وَالصَّابِرِینَ وَنَبْلُوَ أَخْبَارَکُمْ ﴿۳۱﴾ |
کسانى
که کافر شدند و [مردم را] از راه خدا باز داشتند و پس از آنکه راه هدایت
بر آنان آشکار شد با پیامبر [خدا] در افتادند هرگز به خدا گزندى
نمىرسانند و به زودى [خدا] کردههایشان را تباه خواهد کرد (۳۲) | | إِنَّ
الَّذِینَ کَفَرُوا وَصَدُّوا عَن سَبِیلِ اللَّهِ وَشَاقُّوا الرَّسُولَ
مِن بَعْدِ مَا تَبَیَّنَ لَهُمُ الهُدَى لَن یَضُرُّوا اللَّهَ شَیْئًا
وَسَیُحْبِطُ أَعْمَالَهُمْ ﴿۳۲﴾ |
اى کسانى که ایمان آوردهاید خدا را اطاعت کنید و از پیامبر [او نیز] اطاعت نمایید و کردههاى خود را تباه مکنید (۳۳) | | یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا أَطِیعُوا اللَّهَ وَأَطِیعُوا الرَّسُولَ وَلَا تُبْطِلُوا أَعْمَالَکُمْ ﴿۳۳﴾ |
آنان که کفر ورزیدند و مانع راه خدا شدند سپس در حال کفر مردند هرگز خدا از آنان درنخواهد گذشت (۳۴) | | إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا وَصَدُّوا عَن سَبِیلِ اللَّهِ ثُمَّ مَاتُوا وَهُمْ کُفَّارٌ فَلَن یَغْفِرَ اللَّهُ لَهُمْ ﴿۳۴﴾ |
پس سستى نورزید و [کافران را] به آشتى مخوانید [که] شما برترید و خدا با شماست و از [ارزش] کارهایتان هرگز نخواهد کاست (۳۵) | | فَلَا تَهِنُوا وَتَدْعُوا إِلَى السَّلْمِ وَأَنتُمُ الْأَعْلَوْنَ وَاللَّهُ مَعَکُمْ وَلَن یَتِرَکُمْ أَعْمَالَکُمْ ﴿۳۵﴾ |
زندگى این دنیا لهو و لعبى بیش نیست و اگر ایمان بیاورید و پروا بدارید [خدا] پاداش شما را مىدهد و اموالتان را [در عوض] نمىخواهد (۳۶) | | إِنَّمَا
الحَیَاةُ الدُّنْیَا لَعِبٌ وَلَهْوٌ وَإِن تُؤْمِنُوا وَتَتَّقُوا
یُؤْتِکُمْ أُجُورَکُمْ وَلَا یَسْأَلْکُمْ أَمْوَالَکُمْ ﴿۳۶﴾ |
اگر [اموال] شما را بخواهد و به اصرار از شما طلب کند بخل مىورزید و کینههاى شما را برملا مىکند (۳۷) | | إِن یَسْأَلْکُمُوهَا فَیُحْفِکُمْ تَبْخَلُوا وَیُخْرِجْ أَضْغَانَکُمْ ﴿۳۷﴾ |
شما
همان [مردمى] هستید که براى انفاق در راه خدا فرا خوانده شدهاید پس برخى
از شما بخل مىورزند و هر کس بخل ورزد تنها به زیان خود بخل ورزیده و
[گرنه] خدا بىنیاز است و شما نیازمندید و اگر روى برتابید [خدا] جاى شما
را به مردمى غیر از شما خواهد داد که مانند شما نخواهند بود (۳۸) | | هَاأَنتُمْ
هَؤُلَاء تُدْعَوْنَ لِتُنفِقُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ فَمِنکُم مَّن
یَبْخَلُ وَمَن یَبْخَلْ فَإِنَّمَا یَبْخَلُ عَن نَّفْسِهِ وَاللَّهُ
الْغَنِیُّ وَأَنتُمُ الْفُقَرَاء وَإِن تَتَوَلَّوْا یَسْتَبْدِلْ
قَوْمًا غَیْرَکُمْ ثُمَّ لَا یَکُونُوا أَمْثَالَکُمْ ﴿۳۸﴾ |
سوره ۴۸: الفتح
به نام خداوند رحمتگر مهربان
ما تو را پیروزى بخشیدیم [چه] پیروزى درخشانى (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
إِنَّا فَتَحْنَا لَکَ فَتْحًا مُّبِینًا ﴿۱﴾
|
تا خداوند از گناه گذشته و آینده تو درگذرد و نعمتخود را بر تو تمام گرداند و تو را به راهى راست هدایت کند (۲) | | لِیَغْفِرَ
لَکَ اللَّهُ مَا تَقَدَّمَ مِن ذَنبِکَ وَمَا تَأَخَّرَ وَیُتِمَّ
نِعْمَتَهُ عَلَیْکَ وَیَهْدِیَکَ صِرَاطًا مُّسْتَقِیمًا ﴿۲﴾ |
و تو را به نصرتى ارجمند یارى نماید (۳) | | وَیَنصُرَکَ اللَّهُ نَصْرًا عَزِیزًا ﴿۳﴾ |
اوست
آن کس که در دلهاى مؤمنان آرامش را فرو فرستاد تا ایمانى بر ایمان خود
بیفزایند و سپاهیان آسمانها و زمین از آن خداست و خدا همواره داناى
سنجیدهکار است (۴) | | هُوَ
الَّذِی أَنزَلَ السَّکِینَةَ فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ لِیَزْدَادُوا
إِیمَانًا مَّعَ إِیمَانِهِمْ وَلِلَّهِ جُنُودُ السَّمَاوَاتِ
وَالْأَرْضِ وَکَانَ اللَّهُ عَلِیمًا حَکِیمًا ﴿۴﴾ |
تا
مردان و زنانى را که ایمان آوردهاند در باغهایى که از زیر [درختان] آن
جویبارها روان است درآورد و در آن جاویدان بدارد و بدیهایشان را از آنان
بزداید و این [فرجام نیک] در پیشگاه خدا کامیابى بزرگى است (۵) | | لِیُدْخِلَ
الْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِنَاتِ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا
الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا وَیُکَفِّرَ عَنْهُمْ سَیِّئَاتِهِمْ
وَکَانَ ذَلِکَ عِندَ اللَّهِ فَوْزًا عَظِیمًا ﴿۵﴾ |
و
[تا] مردان و زنان نفاقپیشه و مردان و زنان مشرک را که به خدا گمان بد
بردهاند عذاب کند بد زمانه بر آنان باد و خدا بر ایشان خشم نموده و
لعتشان کرده و جهنم را براى آنان آماده گردانیده و [چه] بد سرانجامى است (۶) | | وَیُعَذِّبَ
الْمُنَافِقِینَ وَالْمُنَافِقَاتِ وَالْمُشْرِکِینَ وَالْمُشْرِکَاتِ
الظَّانِّینَ بِاللَّهِ ظَنَّ السَّوْءِ عَلَیْهِمْ دَائِرَةُ السَّوْءِ
وَغَضِبَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ وَلَعَنَهُمْ وَأَعَدَّ لَهُمْ جَهَنَّمَ
وَسَاءتْ مَصِیرًا ﴿۶﴾ |
و سپاهیان آسمانها و زمین از آن خداست و خدا همواره شکستناپذیر سنجیدهکار است (۷) | | وَلِلَّهِ جُنُودُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَکَانَ اللَّهُ عَزِیزًا حَکِیمًا ﴿۷﴾ |
[اى پیامبر] ما تو را [به سمت] گواه و بشارتگر و هشداردهندهاى فرستادیم (۸) | | إِنَّا أَرْسَلْنَاکَ شَاهِدًا وَمُبَشِّرًا وَنَذِیرًا ﴿۸﴾ |
تا به خدا و فرستادهاش ایمان آورید و او را یارى کنید و ارجش نهید و [خدا] را بامدادان و شامگاهان به پاکى بستایید (۹) | | لِتُؤْمِنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ وَتُعَزِّرُوهُ وَتُوَقِّرُوهُ وَتُسَبِّحُوهُ بُکْرَةً وَأَصِیلًا ﴿۹﴾ |
در
حقیقت کسانى که با تو بیعت مىکنند جز این نیست که با خدا بیعت مىکنند
دستخدا بالاى دستهاى آنان است پس هر که پیمانشکنى کند تنها به زیان خود
پیمان مىشکند و هر که بر آنچه با خدا عهد بسته وفادار بماند به زودى خدا
پاداشى بزرگ به او مىبخشد (۱۰) | | إِنَّ
الَّذِینَ یُبَایِعُونَکَ إِنَّمَا یُبَایِعُونَ اللَّهَ یَدُ اللَّهِ
فَوْقَ أَیْدِیهِمْ فَمَن نَّکَثَ فَإِنَّمَا یَنکُثُ عَلَى نَفْسِهِ
وَمَنْ أَوْفَى بِمَا عَاهَدَ عَلَیْهُ اللَّهَ فَسَیُؤْتِیهِ أَجْرًا
عَظِیمًا ﴿۱۰﴾ |
برجاىماندگان
بادیهنشین به زودى به تو خواهند گفت اموال ما و کسانمان ما را گرفتار
کردند براى ما آمرزش بخواه چیزى را که در دلهایشان نیست بر زبان خویش
مىرانند بگو اگر خدا بخواهد به شما زیانى یا سودى برساند چه کسى در برابر
او براى شما اختیار چیزى را دارد بلکه [این] خداست که به آنچه مىکنید
همواره آگاه است (۱۱) | | سَیَقُولُ
لَکَ الْمُخَلَّفُونَ مِنَ الْأَعْرَابِ شَغَلَتْنَا أَمْوَالُنَا
وَأَهْلُونَا فَاسْتَغْفِرْ لَنَا یَقُولُونَ بِأَلْسِنَتِهِم مَّا لَیْسَ
فِی قُلُوبِهِمْ قُلْ فَمَن یَمْلِکُ لَکُم مِّنَ اللَّهِ شَیْئًا إِنْ
أَرَادَ بِکُمْ ضَرًّا أَوْ أَرَادَ بِکُمْ نَفْعًا بَلْ کَانَ اللَّهُ
بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِیرًا ﴿۱۱﴾ |
[نه
چنان بود] بلکه پنداشتید که پیامبر و مؤمنان هرگز به خانمان خود بر
نخواهند گشت و این [پندار] در دلهایتان نمودى خوش یافت و گمان بد کردید و
شما مردمى در خور هلاکت بودید (۱۲) | | بَلْ
ظَنَنتُمْ أَن لَّن یَنقَلِبَ الرَّسُولُ وَالْمُؤْمِنُونَ إِلَى
أَهْلِیهِمْ أَبَدًا وَزُیِّنَ ذَلِکَ فِی قُلُوبِکُمْ وَظَنَنتُمْ ظَنَّ
السَّوْءِ وَکُنتُمْ قَوْمًا بُورًا ﴿۱۲﴾ |
و هر کس به خدا و پیامبر او ایمان نیاورده است [بداند که] ما براى کافران آتشى سوزان آماده کردهایم (۱۳) | | وَمَن لَّمْ یُؤْمِن بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ فَإِنَّا أَعْتَدْنَا لِلْکَافِرِینَ سَعِیرًا ﴿۱۳﴾ |
و فرمانروایى آسمانها و زمین از آن خداست هر که را بخواهد مىبخشاید و هر که را بخواهد عذاب مىکند و خدا همواره آمرزنده مهربان است (۱۴) | | وَلِلَّهِ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ یَغْفِرُ لِمَن یَشَاءُ وَیُعَذِّبُ مَن یَشَاءُ وَکَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَّحِیمًا ﴿۱۴﴾ |
چون
به [قصد] گرفتن غنایم روانه شدید به زودى برجاىماندگان خواهند گفت
بگذارید ما [هم] به دنبال شما بیاییم [این گونه] مىخواهند دستور خدا را
دگرگون کنند بگو هرگز از پى ما نخواهید آمد آرى خدا از پیش در باره شما
چنین فرموده پس به زودى خواهند گفت [نه] بلکه بر ما رشگ مىبرید [نه چنین
است] بلکه جز اندکى درنمىیابند (۱۵) | | سَیَقُولُ
الْمُخَلَّفُونَ إِذَا انطَلَقْتُمْ إِلَى مَغَانِمَ لِتَأْخُذُوهَا
ذَرُونَا نَتَّبِعْکُمْ یُرِیدُونَ أَن یُبَدِّلُوا کَلَامَ اللَّهِ قُل
لَّن تَتَّبِعُونَا کَذَلِکُمْ قَالَ اللَّهُ مِن قَبْلُ فَسَیَقُولُونَ
بَلْ تَحْسُدُونَنَا بَلْ کَانُوا لَا یَفْقَهُونَ إِلَّا قَلِیلًا ﴿۱۵﴾ |
به
برجاىماندگان بادیهنشین بگو به زودى به سوى قومى سخت زورمند دعوت خواهید
شد که با آنان بجنگید یا اسلام آورند پس اگر فرمان برید خدا شما را پاداش
نیک مىبخشد و اگر همچنان که پیشتر پشت کردید [باز هم] روى بگردانید شما
را به عذابى پردرد معذب مىدارد (۱۶) | | قُل
لِّلْمُخَلَّفِینَ مِنَ الْأَعْرَابِ سَتُدْعَوْنَ إِلَى قَوْمٍ أُوْلِی
بَأْسٍ شَدِیدٍ تُقَاتِلُونَهُمْ أَوْ یُسْلِمُونَ فَإِن تُطِیعُوا
یُؤْتِکُمُ اللَّهُ أَجْرًا حَسَنًا وَإِن تَتَوَلَّوْا کَمَا
تَوَلَّیْتُم مِّن قَبْلُ یُعَذِّبْکُمْ عَذَابًا أَلِیمًا ﴿۱۶﴾ |
بر
نابینا گناهى نیست و بر لنگ گناهى نیست و بر بیمار گناهى نیست [که در جهاد
شرکت نکنند] و هر کس خدا و پیامبر او را فرمان برد وى را در باغهایى که از
زیر [درختان] آن نهرهایى روان است درمىآورد و هر کس روى برتابد به عذابى
دردناک معذبش مىدارد (۱۷) | | لَیْسَ
عَلَى الْأَعْمَى حَرَجٌ وَلَا عَلَى الْأَعْرَجِ حَرَجٌ وَلَا عَلَى
الْمَرِیضِ حَرَجٌ وَمَن یُطِعِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ یُدْخِلْهُ جَنَّاتٍ
تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ وَمَن یَتَوَلَّ یُعَذِّبْهُ عَذَابًا
أَلِیمًا ﴿۱۷﴾ |
به
راستى خدا هنگامى که مؤمنان زیر آن درخت با تو بیعت مىکردند از آنان
خشنود شد و آنچه در دلهایشان بود بازشناخت و بر آنان آرامش فرو فرستاد و
پیروزى نزدیکى به آنها پاداش داد (۱۸) | | لَقَدْ
رَضِیَ اللَّهُ عَنِ الْمُؤْمِنِینَ إِذْ یُبَایِعُونَکَ تَحْتَ
الشَّجَرَةِ فَعَلِمَ مَا فِی قُلُوبِهِمْ فَأَنزَلَ السَّکِینَةَ
عَلَیْهِمْ وَأَثَابَهُمْ فَتْحًا قَرِیبًا ﴿۱۸﴾ |
و [نیز] غنیمتهاى فراوانى خواهند گرفت و خدا همواره نیرومند سنجیدهکار است (۱۹) | | وَمَغَانِمَ کَثِیرَةً یَأْخُذُونَهَا وَکَانَ اللَّهُ عَزِیزًا حَکِیمًا ﴿۱۹﴾ |
و
خدا به شما غنیمتهاى فراوان [دیگرى] وعده داده که به زودى آنها را خواهید
گرفت و این [پیروزى] را براى شما پیش انداخت و دستهاى مردم را از شما
کوتاه ساخت و تا براى مؤمنان نشانهاى باشد و شما را به راه راست هدایت
کند (۲۰) | | وَعَدَکُمُ
اللَّهُ مَغَانِمَ کَثِیرَةً تَأْخُذُونَهَا فَعَجَّلَ لَکُمْ هَذِهِ
وَکَفَّ أَیْدِیَ النَّاسِ عَنکُمْ وَلِتَکُونَ آیَةً لِّلْمُؤْمِنِینَ
وَیَهْدِیَکُمْ صِرَاطًا مُّسْتَقِیمًا ﴿۲۰﴾ |
و [غنیمتهاى] دیگر[ى نیز هست] که شما بر آنها دست نیافتهاید [و] خدا بر آنها نیک احاطه دارد و همواره خداوند بر هر چیزى تواناست (۲۱) | | وَأُخْرَى لَمْ تَقْدِرُوا عَلَیْهَا قَدْ أَحَاطَ اللَّهُ بِهَا وَکَانَ اللَّهُ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرًا ﴿۲۱﴾ |
و اگر کسانى که کافر شدند به جنگ با شما برخیزند قطعا پشتخواهند کرد و دیگر یار و یاورى نخواهند یافت (۲۲) | | وَلَوْ قَاتَلَکُمُ الَّذِینَ کَفَرُوا لَوَلَّوُا الْأَدْبَارَ ثُمَّ لَا یَجِدُونَ وَلِیًّا وَلَا نَصِیرًا ﴿۲۲﴾ |
سنت الهى از پیش همین بوده و در سنت الهى هرگز تغییرى نخواهى یافت (۲۳) | | سُنَّةَ اللَّهِ الَّتِی قَدْ خَلَتْ مِن قَبْلُ وَلَن تَجِدَ لِسُنَّةِ اللَّهِ تَبْدِیلًا ﴿۲۳﴾ |
و
اوست همان کسى که در دل مکه پس از پیروزکردن شما بر آنان دستهاى آنها را
از شما و دستهاى شما را از ایشان کوتاه گردانید و خدا به آنچه مىکنید
همواره بیناست (۲۴) | | وَهُوَ
الَّذِی کَفَّ أَیْدِیَهُمْ عَنکُمْ وَأَیْدِیَکُمْ عَنْهُم بِبَطْنِ
مَکَّةَ مِن بَعْدِ أَنْ أَظْفَرَکُمْ عَلَیْهِمْ وَکَانَ اللَّهُ بِمَا
تَعْمَلُونَ بَصِیرًا ﴿۲۴﴾ |
آنها
بودند که کفر ورزیدند و شما را از مسجد الحرام بازداشتند و نگذاشتند
قربانى [شما] که بازداشته شده بود به محلش برسد و اگر [در مکه] مردان و
زنان با ایمانى نبودند که [ممکن بود] بىآنکه آنان را بشناسید ندانسته
پایمالشان کنید و تاوانشان بر شما بماند [فرمان حمله به مکه مىدادیم] تا
خدا هر که را بخواهد در جوار رحمتخویش درآورد اگر [کافر و مؤمن] از هم
متمایز مىشدند قطعا کافران را به عذاب دردناکى معذب مىداشتیم (۲۵) | | هُمُ
الَّذِینَ کَفَرُوا وَصَدُّوکُمْ عَنِ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَالْهَدْیَ
مَعْکُوفًا أَن یَبْلُغَ مَحِلَّهُ وَلَوْلَا رِجَالٌ مُّؤْمِنُونَ
وَنِسَاء مُّؤْمِنَاتٌ لَّمْ تَعْلَمُوهُمْ أَن تَطَؤُوهُمْ فَتُصِیبَکُم
مِّنْهُم مَّعَرَّةٌ بِغَیْرِ عِلْمٍ لِیُدْخِلَ اللَّهُ فِی رَحْمَتِهِ
مَن یَشَاءُ لَوْ تَزَیَّلُوا لَعَذَّبْنَا الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْهُمْ
عَذَابًا أَلِیمًا ﴿۲۵﴾ |
آنگاه
که کافران در دلهاى خود تعصب [آن هم] تعصب جاهلیت ورزیدند پس خدا آرامش
خود را بر فرستاده خویش و بر مؤمنان فرو فرستاد و آرمان تقوا را ملازم
آنان ساخت و [در واقع] آنان به [رعایت] آن [آرمان] سزاوارتر و شایسته
[اتصاف به] آن بودند و خدا همواره بر هر چیزى داناست (۲۶) | | إِذْ
جَعَلَ الَّذِینَ کَفَرُوا فِی قُلُوبِهِمُ الْحَمِیَّةَ حَمِیَّةَ
الْجَاهِلِیَّةِ فَأَنزَلَ اللَّهُ سَکِینَتَهُ عَلَى رَسُولِهِ وَعَلَى
الْمُؤْمِنِینَ وَأَلْزَمَهُمْ کَلِمَةَ التَّقْوَى وَکَانُوا أَحَقَّ
بِهَا وَأَهْلَهَا وَکَانَ اللَّهُ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمًا ﴿۲۶﴾ |
حقا
خدا رؤیاى پیامبر خود را تحقق بخشید [که دیده بود] شما بدون شک به
خواستخدا در حالى که سر تراشیده و موى [و ناخن] کوتاه کردهاید با خاطرى
آسوده در مسجد الحرام درخواهید آمد خدا آنچه را که نمىدانستید دانست و
غیر از این پیروزى نزدیکى [براى شما] قرار داد (۲۷) | | لَقَدْ
صَدَقَ اللَّهُ رَسُولَهُ الرُّؤْیَا بِالْحَقِّ لَتَدْخُلُنَّ
الْمَسْجِدَ الْحَرَامَ إِن شَاء اللَّهُ آمِنِینَ مُحَلِّقِینَ
رُؤُوسَکُمْ وَمُقَصِّرِینَ لَا تَخَافُونَ فَعَلِمَ مَا لَمْ تَعْلَمُوا
فَجَعَلَ مِن دُونِ ذَلِکَ فَتْحًا قَرِیبًا ﴿۲۷﴾ |
اوست
کسى که پیامبر خود را به [قصد] هدایت با آیین درست روانه ساخت تا آن را بر
تمام ادیان پیروز گرداند و گواهبودن خدا کفایت مىکند (۲۸) | | هُوَ الَّذِی أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِینِ الْحَقِّ لِیُظْهِرَهُ عَلَى الدِّینِ کُلِّهِ وَکَفَى بِاللَّهِ شَهِیدًا ﴿۲۸﴾ |
محمد
[ص] پیامبر خداست و کسانى که با اویند بر کافران سختگیر [و] با همدیگر
مهربانند آنان را در رکوع و سجود مىبینى فضل و خشنودى خدا را خواستارند
علامت [مشخصه] آنان بر اثر سجود در چهرههایشان است این صفت ایشان است در
تورات و مثل آنها در انجیل چون کشتهاى است که جوانه خود برآورد و آن را
مایه دهد تا ستبر شود و بر ساقههاى خود بایستد و دهقانان را به شگفت آورد
تا از [انبوهى] آنان [خدا] کافران را به خشم دراندازد خدا به کسانى از
آنان که ایمان آورده و کارهاى شایسته کردهاند آمرزش و پاداش بزرگى وعده
دادهاست (۲۹) | | مُّحَمَّدٌ
رَّسُولُ اللَّهِ وَالَّذِینَ مَعَهُ أَشِدَّاء عَلَى الْکُفَّارِ
رُحَمَاء بَیْنَهُمْ تَرَاهُمْ رُکَّعًا سُجَّدًا یَبْتَغُونَ فَضْلًا
مِّنَ اللَّهِ وَرِضْوَانًا سِیمَاهُمْ فِی وُجُوهِهِم مِّنْ أَثَرِ
السُّجُودِ ذَلِکَ مَثَلُهُمْ فِی التَّوْرَاةِ وَمَثَلُهُمْ فِی
الْإِنجِیلِ کَزَرْعٍ أَخْرَجَ شَطْأَهُ فَآزَرَهُ فَاسْتَغْلَظَ
فَاسْتَوَى عَلَى سُوقِهِ یُعْجِبُ الزُّرَّاعَ لِیَغِیظَ بِهِمُ
الْکُفَّارَ وَعَدَ اللَّهُ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ
مِنْهُم مَّغْفِرَةً وَأَجْرًا عَظِیمًا ﴿۲۹﴾ |
سوره ۴۹: الحجرات
به نام خداوند رحمتگر مهربان
اى کسانى که ایمان آوردهاید در برابر خدا و پیامبرش [در هیچ کارى] پیشى مجویید و از خدا پروا بدارید که خدا شنواى داناست (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
یَا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تُقَدِّمُوا بَیْنَ یَدَیِ اللَّهِ
وَرَسُولِهِ وَاتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ سَمِیعٌ عَلِیمٌ ﴿۱﴾
|
اى
کسانى که ایمان آوردهاید صدایتان را بلندتر از صداى پیامبر مکنید و
همچنانکه بعضى از شما با بعضى دیگر بلند سخن مىگویید با او به صداى بلند
سخن مگویید مبادا بىآنکه بدانید کردههایتان تباه شود (۲) | | یَا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَرْفَعُوا أَصْوَاتَکُمْ فَوْقَ صَوْتِ
النَّبِیِّ وَلَا تَجْهَرُوا لَهُ بِالْقَوْلِ کَجَهْرِ بَعْضِکُمْ
لِبَعْضٍ أَن تَحْبَطَ أَعْمَالُکُمْ وَأَنتُمْ لَا تَشْعُرُونَ ﴿۲﴾ |
کسانى
که پیش پیامبر خدا صدایشان را فرو مىکشند همان کسانند که خدا دلهایشان را
براى پرهیزگارى امتحان کرده است آنان را آمرزش و پاداشى بزرگ است (۳) | | إِنَّ
الَّذِینَ یَغُضُّونَ أَصْوَاتَهُمْ عِندَ رَسُولِ اللَّهِ أُوْلَئِکَ
الَّذِینَ امْتَحَنَ اللَّهُ قُلُوبَهُمْ لِلتَّقْوَى لَهُم مَّغْفِرَةٌ
وَأَجْرٌ عَظِیمٌ ﴿۳﴾ |
کسانى که تو را از پشت اتاقها[ى مسکونى تو] به فریاد مىخوانند بیشترشان نمىفهمند (۴) | | إِنَّ الَّذِینَ یُنَادُونَکَ مِن وَرَاء الْحُجُرَاتِ أَکْثَرُهُمْ لَا یَعْقِلُونَ ﴿۴﴾ |
و اگر صبر کنند تا بر آنان درآیى مسلما برایشان بهتر است و خدا آمرزنده و مهربان است (۵) | | وَلَوْ أَنَّهُمْ صَبَرُوا حَتَّى تَخْرُجَ إِلَیْهِمْ لَکَانَ خَیْرًا لَّهُمْ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَّحِیمٌ ﴿۵﴾ |
اى
کسانى که ایمان آوردهاید اگر فاسقى برایتان خبرى آورد نیک وارسى کنید
مبادا به نادانى گروهى را آسیب برسانید و [بعد] از آنچه کردهاید پشیمان
شوید (۶) | | یَا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِن جَاءکُمْ فَاسِقٌ بِنَبَأٍ فَتَبَیَّنُوا
أَن تُصِیبُوا قَوْمًا بِجَهَالَةٍ فَتُصْبِحُوا عَلَى مَا فَعَلْتُمْ
نَادِمِینَ ﴿۶﴾ |
و
بدانید که پیامبر خدا در میان شماست اگر در بسیارى از کارها از [راى و
میل] شما پیروى کند قطعا دچار زحمت مىشوید لیکن خدا ایمان را براى شما
دوستداشتنى گردانید و آن را در دلهاى شما بیاراست و کفر و پلیدکارى و
سرکشى را در نظرتان ناخوشایند ساخت آنان [که چنیناند] رهیافتگانند (۷) | | وَاعْلَمُوا
أَنَّ فِیکُمْ رَسُولَ اللَّهِ لَوْ یُطِیعُکُمْ فِی کَثِیرٍ مِّنَ
الْأَمْرِ لَعَنِتُّمْ وَلَکِنَّ اللَّهَ حَبَّبَ إِلَیْکُمُ الْإِیمَانَ
وَزَیَّنَهُ فِی قُلُوبِکُمْ وَکَرَّهَ إِلَیْکُمُ الْکُفْرَ وَالْفُسُوقَ
وَالْعِصْیَانَ أُوْلَئِکَ هُمُ الرَّاشِدُونَ ﴿۷﴾ |
[و این] بخششى از خدا و نعمتى [از اوست] و خدا داناى سنجیدهکار است (۸) | | فَضْلًا مِّنَ اللَّهِ وَنِعْمَةً وَاللَّهُ عَلِیمٌ حَکِیمٌ ﴿۸﴾ |
و
اگر دو طایفه از مؤمنان با هم بجنگند میان آن دو را اصلاح دهید و اگر
[باز] یکى از آن دو بر دیگرى تعدى کرد با آن [طایفهاى] که تعدى مىکند
بجنگید تا به فرمان خدا بازگردد پس اگر باز گشت میان آنها را دادگرانه
سازش دهید و عدالت کنید که خدا دادگران را دوست مىدارد (۹) | | وَإِن
طَائِفَتَانِ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ اقْتَتَلُوا فَأَصْلِحُوا بَیْنَهُمَا
فَإِن بَغَتْ إِحْدَاهُمَا عَلَى الْأُخْرَى فَقَاتِلُوا الَّتِی تَبْغِی
حَتَّى تَفِیءَ إِلَى أَمْرِ اللَّهِ فَإِن فَاءتْ فَأَصْلِحُوا
بَیْنَهُمَا بِالْعَدْلِ وَأَقْسِطُوا إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ
الْمُقْسِطِینَ ﴿۹﴾ |
در حقیقت مؤمنان با هم برادرند پس میان برادرانتان را سازش دهید و از خدا پروا بدارید امید که مورد رحمت قرار گیرید (۱۰) | | إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ فَأَصْلِحُوا بَیْنَ أَخَوَیْکُمْ وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ ﴿۱۰﴾ |
اى
کسانى که ایمان آوردهاید نباید قومى قوم دیگر را ریشخند کند شاید آنها از
اینها بهتر باشند و نباید زنانى زنان [دیگر] را [ریشخند کنند ] شاید آنها
از اینها بهتر باشند و از یکدیگر عیب مگیرید و به همدیگر لقبهاى زشت مدهید
چه ناپسندیده است نام زشت پس از ایمان و هر که توبه نکرد آنان خود
ستمکارند (۱۱) | | یَا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا یَسْخَرْ قَومٌ مِّن قَوْمٍ عَسَى أَن
یَکُونُوا خَیْرًا مِّنْهُمْ وَلَا نِسَاء مِّن نِّسَاء عَسَى أَن یَکُنَّ
خَیْرًا مِّنْهُنَّ وَلَا تَلْمِزُوا أَنفُسَکُمْ وَلَا تَنَابَزُوا
بِالْأَلْقَابِ بِئْسَ الاِسْمُ الْفُسُوقُ بَعْدَ الْإِیمَانِ وَمَن
لَّمْ یَتُبْ فَأُوْلَئِکَ هُمُ الظَّالِمُونَ ﴿۱۱﴾ |
اى
کسانى که ایمان آوردهاید از بسیارى از گمانها بپرهیزید که پارهاى از
گمانها گناه است و جاسوسى مکنید و بعضى از شما غیبت بعضى نکند آیا کسى از
شما دوست دارد که گوشت برادر مردهاش را بخورد از آن کراهت دارید [پس] از
خدا بترسید که خدا توبهپذیر مهربان است (۱۲) | | یَا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا کَثِیرًا مِّنَ الظَّنِّ إِنَّ
بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ وَلَا تَجَسَّسُوا وَلَا یَغْتَب بَّعْضُکُم
بَعْضًا أَیُحِبُّ أَحَدُکُمْ أَن یَأْکُلَ لَحْمَ أَخِیهِ مَیْتًا
فَکَرِهْتُمُوهُ وَاتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ تَوَّابٌ رَّحِیمٌ ﴿۱۲﴾ |
اى
مردم ما شما را از مرد و زنى آفریدیم و شما را ملت ملت و قبیله قبیله
گردانیدیم تا با یکدیگر شناسایى متقابل حاصل کنید در حقیقت ارجمندترین شما
نزد خدا پرهیزگارترین شماست بىتردید خداوند داناى آگاه است (۱۳) | | یَا
أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّا خَلَقْنَاکُم مِّن ذَکَرٍ وَأُنثَى
وَجَعَلْنَاکُمْ شُعُوبًا وَقَبَائِلَ لِتَعَارَفُوا إِنَّ أَکْرَمَکُمْ
عِندَ اللَّهِ أَتْقَاکُمْ إِنَّ اللَّهَ عَلِیمٌ خَبِیرٌ ﴿۱۳﴾ |
[برخى
از] بادیهنشینان گفتند ایمان آوردیم بگو ایمان نیاوردهاید لیکن بگویید
اسلام آوردیم و هنوز در دلهاى شما ایمان داخل نشده است و اگر خدا و پیامبر
او را فرمان برید از [ارزش] کردههایتان چیزى کم نمىکند خدا آمرزنده
مهربان است (۱۴) | | قَالَتِ
الْأَعْرَابُ آمَنَّا قُل لَّمْ تُؤْمِنُوا وَلَکِن قُولُوا أَسْلَمْنَا
وَلَمَّا یَدْخُلِ الْإِیمَانُ فِی قُلُوبِکُمْ وَإِن تُطِیعُوا اللَّهَ
وَرَسُولَهُ لَا یَلِتْکُم مِّنْ أَعْمَالِکُمْ شَیْئًا إِنَّ اللَّهَ
غَفُورٌ رَّحِیمٌ ﴿۱۴﴾ |
در
حقیقت مؤمنان کسانىاند که به خدا و پیامبر او گرویده و [دیگر] شک نیاورده
و با مال و جانشان در راه خدا جهاد کردهاند اینانند که راستکردارند (۱۵) | | إِنَّمَا
الْمُؤْمِنُونَ الَّذِینَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ لَمْ
یَرْتَابُوا وَجَاهَدُوا بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنفُسِهِمْ فِی سَبِیلِ
اللَّهِ أُوْلَئِکَ هُمُ الصَّادِقُونَ ﴿۱۵﴾ |
بگو آیا خدا را از دین[دارى] خود خبر مىدهید و حال آنکه خدا آنچه را که در آسمانها و زمین است مىداند و خدا به همه چیز داناست (۱۶) | | قُلْ
أَتُعَلِّمُونَ اللَّهَ بِدِینِکُمْ وَاللَّهُ یَعْلَمُ مَا فِی
السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ وَاللَّهُ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ ﴿۱۶﴾ |
از
اینکه اسلام آوردهاند بر تو منت مىنهند بگو بر من از اسلامآوردنتان منت
مگذارید بلکه [این] خداست که با هدایتکردن شما به ایمان بر شما منت
مىگذارد اگر راستگو باشید (۱۷) | | یَمُنُّونَ
عَلَیْکَ أَنْ أَسْلَمُوا قُل لَّا تَمُنُّوا عَلَیَّ إِسْلَامَکُم بَلِ
اللَّهُ یَمُنُّ عَلَیْکُمْ أَنْ هَدَاکُمْ لِلْإِیمَانِ إِن کُنتُمْ
صَادِقِینَ ﴿۱۷﴾ |
خداست که نهفته آسمانها و زمین را مىداند و خدا[ست که] به آنچه مىکنید بیناست (۱۸) | | إِنَّ اللَّهَ یَعْلَمُ غَیْبَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاللَّهُ بَصِیرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ ﴿۱۸﴾ |
سوره ۵۰: ق
به نام خداوند رحمتگر مهربان
قاف سوگند به قرآن باشکوه (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
ق وَالْقُرْآنِ الْمَجِیدِ ﴿۱﴾
|
[که
آنان نگرویدند] بلکه از اینکه هشداردهندهاى از خودشان برایشان آمد در
شگفتشدند و کافران گفتند این [محمد و حکایت معاد] چیزى عجیب است (۲) | | بَلْ عَجِبُوا أَن جَاءهُمْ مُنذِرٌ مِّنْهُمْ فَقَالَ الْکَافِرُونَ هَذَا شَیْءٌ عَجِیبٌ ﴿۲﴾ |
آیا چون مردیم و خاک شدیم [زنده مىشویم] این بازگشتى بعید است (۳) | | أَئِذَا مِتْنَا وَکُنَّا تُرَابًا ذَلِکَ رَجْعٌ بَعِیدٌ ﴿۳﴾ |
قطعا دانستهایم که زمین [چه مقدار] از اجسادشان فرو مىکاهد و پیش ما کتاب ضبطکنندهاى است (۴) | | قَدْ عَلِمْنَا مَا تَنقُصُ الْأَرْضُ مِنْهُمْ وَعِندَنَا کِتَابٌ حَفِیظٌ ﴿۴﴾ |
[نه] بلکه حقیقت را وقتى برایشان آمد دروغ خواندند و آنها در کارى سردرگم [مانده]اند (۵) | | بَلْ کَذَّبُوا بِالْحَقِّ لَمَّا جَاءهُمْ فَهُمْ فِی أَمْرٍ مَّرِیجٍ ﴿۵﴾ |
مگر به آسمان بالاى سرشان ننگریستهاند که چگونه آن را ساخته و زینتش دادهایم و براى آن هیچ گونه شکافتگى نیست (۶) | | أَفَلَمْ یَنظُرُوا إِلَى السَّمَاء فَوْقَهُمْ کَیْفَ بَنَیْنَاهَا وَزَیَّنَّاهَا وَمَا لَهَا مِن فُرُوجٍ ﴿۶﴾ |
و زمین را گستردیم و در آن لنگر[آسا کوه]ها فرو افکندیم و در آن از هر گونه جفت دلانگیز رویانیدیم (۷) | | وَالْأَرْضَ مَدَدْنَاهَا وَأَلْقَیْنَا فِیهَا رَوَاسِیَ وَأَنبَتْنَا فِیهَا مِن کُلِّ زَوْجٍ بَهِیجٍ ﴿۷﴾ |
[تا] براى هر بنده توبهکارى بینشافزا و پندآموز باشد (۸) | | تَبْصِرَةً وَذِکْرَى لِکُلِّ عَبْدٍ مُّنِیبٍ ﴿۸﴾ |
و از آسمان آبى پر برکت فرود آوردیم پس بدان [وسیله] باغها و دانههاى دروکردنى رویانیدیم (۹) | | وَنَزَّلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً مُّبَارَکًا فَأَنبَتْنَا بِهِ جَنَّاتٍ وَحَبَّ الْحَصِیدِ ﴿۹﴾ |
و درختان تناور خرما که خوشه[هاى] روى هم چیده دارند (۱۰) | | وَالنَّخْلَ بَاسِقَاتٍ لَّهَا طَلْعٌ نَّضِیدٌ ﴿۱۰﴾ |
[اینها همه] براى روزى بندگان [من] است و با آن [آب] سرزمین مردهاى را زنده گردانیدیم رستاخیز [نیز] چنین است (۱۱) | | رِزْقًا لِّلْعِبَادِ وَأَحْیَیْنَا بِهِ بَلْدَةً مَّیْتًا کَذَلِکَ الْخُرُوجُ ﴿۱۱﴾ |
پیش از ایشان قوم نوح و اصحاب رس و ثمود (۱۲) | | کَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ نُوحٍ وَأَصْحَابُ الرَّسِّ وَثَمُودُ ﴿۱۲﴾ |
و عاد و فرعون و برادران لوط (۱۳) | | وَعَادٌ وَفِرْعَوْنُ وَإِخْوَانُ لُوطٍ ﴿۱۳﴾ |
و بیشهنشینان و قوم تبع به تکذیب پرداختند همگى فرستادگان [ما] را به دروغ گرفتند و [در نتیجه] تهدید [من] واجب آمد (۱۴) | | وَأَصْحَابُ الْأَیْکَةِ وَقَوْمُ تُبَّعٍ کُلٌّ کَذَّبَ الرُّسُلَ فَحَقَّ وَعِیدِ ﴿۱۴﴾ |
مگر از آفرینش نخستین [خود] به تنگ آمدیم [نه] بلکه آنها از خلق جدید در شبههاند (۱۵) | | أَفَعَیِینَا بِالْخَلْقِ الْأَوَّلِ بَلْ هُمْ فِی لَبْسٍ مِّنْ خَلْقٍ جَدِیدٍ ﴿۱۵﴾ |
و ما انسان را آفریدهایم و مىدانیم که نفس او چه وسوسهاى به او مىکند و ما از شاهرگ [او] به او نزدیکتریم (۱۶) | | وَلَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ وَنَعْلَمُ مَا تُوَسْوِسُ بِهِ نَفْسُهُ وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَیْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِیدِ ﴿۱۶﴾ |
آنگاه که دو [فرشته] دریافتکننده از راست و از چپ مراقب نشستهاند (۱۷) | | إِذْ یَتَلَقَّى الْمُتَلَقِّیَانِ عَنِ الْیَمِینِ وَعَنِ الشِّمَالِ قَعِیدٌ ﴿۱۷﴾ |
[آدمى] هیچ سخنى را به لفظ درنمىآورد مگر اینکه مراقبى آماده نزد او [آن را ضبط مىکند] (۱۸) | | مَا یَلْفِظُ مِن قَوْلٍ إِلَّا لَدَیْهِ رَقِیبٌ عَتِیدٌ ﴿۱۸﴾ |
و سکرات مرگ به راستى در رسید این همان است که از آن مىگریختى (۱۹) | | وَجَاءتْ سَکْرَةُ الْمَوْتِ بِالْحَقِّ ذَلِکَ مَا کُنتَ مِنْهُ تَحِیدُ ﴿۱۹﴾ |
و در صور دمیده شود این است روز تهدید [من] (۲۰) | | وَنُفِخَ فِی الصُّورِ ذَلِکَ یَوْمُ الْوَعِیدِ ﴿۲۰﴾ |
و هر کسى مىآید [در حالى که] با او سوقدهنده و گواهىدهندهاى است (۲۱) | | وَجَاءتْ کُلُّ نَفْسٍ مَّعَهَا سَائِقٌ وَشَهِیدٌ ﴿۲۱﴾ |
[به او مىگویند] واقعا که از این [حال] سخت در غفلت بودى و[لى] ما پردهات را [از جلوى چشمانت] برداشتیم و دیدهات امروز تیز است (۲۲) | | لَقَدْ کُنتَ فِی غَفْلَةٍ مِّنْ هَذَا فَکَشَفْنَا عَنکَ غِطَاءکَ فَبَصَرُکَ الْیَوْمَ حَدِیدٌ ﴿۲۲﴾ |
و [فرشته] همنشین او مىگوید این است آنچه پیش من آماده است [و ثبت کردهام] (۲۳) | | وَقَالَ قَرِینُهُ هَذَا مَا لَدَیَّ عَتِیدٌ ﴿۲۳﴾ |
[به آن دو فرشته خطاب مىشود] هر کافر سرسختى را در جهنم فروافکنید (۲۴) | | أَلْقِیَا فِی جَهَنَّمَ کُلَّ کَفَّارٍ عَنِیدٍ ﴿۲۴﴾ |
[هر] بازدارنده از خیرى [هر] متجاوز شکاکى (۲۵) | | مَّنَّاعٍ لِّلْخَیْرِ مُعْتَدٍ مُّرِیبٍ ﴿۲۵﴾ |
که با خداوند خدایى دیگر قرار داد [اى دو فرشته] او را در عذاب شدید فرو افکنید (۲۶) | | الَّذِی جَعَلَ مَعَ اللَّهِ إِلَهًا آخَرَ فَأَلْقِیَاهُ فِی الْعَذَابِ الشَّدِیدِ ﴿۲۶﴾ |
[شیطان] همدمش مىگوید پروردگار ما من او را به عصیان وانداشتم لیکن [خودش] در گمراهى دور و درازى بود (۲۷) | | قَالَ قَرِینُهُ رَبَّنَا مَا أَطْغَیْتُهُ وَلَکِن کَانَ فِی ضَلَالٍ بَعِیدٍ ﴿۲۷﴾ |
[خدا] مىفرماید در پیشگاه من با همدیگر مستیزید [که] از پیش به شما هشدار داده بودم (۲۸) | | قَالَ لَا تَخْتَصِمُوا لَدَیَّ وَقَدْ قَدَّمْتُ إِلَیْکُم بِالْوَعِیدِ ﴿۲۸﴾ |
پیش من حکم دگرگون نمىشود و من [نسبت] به بندگانم بیدادگر نیستم (۲۹) | | مَا یُبَدَّلُ الْقَوْلُ لَدَیَّ وَمَا أَنَا بِظَلَّامٍ لِّلْعَبِیدِ ﴿۲۹﴾ |
آن روز که [ما] به دوزخ مىگوییم آیا پر شدى و مىگوید آیا باز هم هست (۳۰) | | یَوْمَ نَقُولُ لِجَهَنَّمَ هَلِ امْتَلَأْتِ وَتَقُولُ هَلْ مِن مَّزِیدٍ ﴿۳۰﴾ |
و بهشت را براى پرهیزگاران نزدیک گردانند بىآنکه دور باشد (۳۱) | | وَأُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِینَ غَیْرَ بَعِیدٍ ﴿۳۱﴾ |
[و به آنان گویند] این همان است که وعده یافتهاید [و] براى هر توبهکار نگهبان [حدود خدا] خواهد بود (۳۲) | | هَذَا مَا تُوعَدُونَ لِکُلِّ أَوَّابٍ حَفِیظٍ ﴿۳۲﴾ |
آنکه در نهان از خداى بخشنده بترسد و با دلى توبهکار [باز] آید (۳۳) | | مَنْ خَشِیَ الرَّحْمَن بِالْغَیْبِ وَجَاء بِقَلْبٍ مُّنِیبٍ ﴿۳۳﴾ |
به سلامت [و شادکامى] در آن درآیید [که] این روز جاودانگى است (۳۴) | | ادْخُلُوهَا بِسَلَامٍ ذَلِکَ یَوْمُ الْخُلُودِ ﴿۳۴﴾ |
هر چه بخواهند در آنجا دارند و پیش ما فزونتر [هم] هست (۳۵) | | لَهُم مَّا یَشَاؤُونَ فِیهَا وَلَدَیْنَا مَزِیدٌ ﴿۳۵﴾ |
و
چه بسا نسلها که پیش از ایشان هلاک کردیم که [بس] نیرومندتر از اینان
بودند و در شهرها پرسه زده بودند [اما سرانجام] مگر گریزگاهى بود (۳۶) | | وَکَمْ أَهْلَکْنَا قَبْلَهُم مِّن قَرْنٍ هُمْ أَشَدُّ مِنْهُم بَطْشًا فَنَقَّبُوا فِی الْبِلَادِ هَلْ مِن مَّحِیصٍ ﴿۳۶﴾ |
قطعا در این [عقوبتها] براى هر صاحبدل و حق نیوشى که خود به گواهى ایستد عبرتى است (۳۷) | | إِنَّ فِی ذَلِکَ لَذِکْرَى لِمَن کَانَ لَهُ قَلْبٌ أَوْ أَلْقَى السَّمْعَ وَهُوَ شَهِیدٌ ﴿۳۷﴾ |
و در حقیقت آسمانها و زمین و آنچه را که میان آن دو است در شش هنگام آفریدیم و احساس ماندگى نکردیم (۳۸) | | وَلَقَدْ خَلَقْنَا السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَمَا بَیْنَهُمَا فِی سِتَّةِ أَیَّامٍ وَمَا مَسَّنَا مِن لُّغُوبٍ ﴿۳۸﴾ |
و بر آنچه مىگویند صبر کن و پیش از برآمدن آفتاب و پیش از غروب به ستایش پروردگارت تسبیح گوى (۳۹) | | فَاصْبِرْ عَلَى مَا یَقُولُونَ وَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ وَقَبْلَ الْغُرُوبِ ﴿۳۹﴾ |
و پارهاى از شب و به دنبال سجود [به صورت تعقیب و نافله] او را تسبیح گوى (۴۰) | | وَمِنَ اللَّیْلِ فَسَبِّحْهُ وَأَدْبَارَ السُّجُودِ ﴿۴۰﴾ |
و روزى که منادى از جایى نزدیک ندا درمىدهد به گوش باش (۴۱) | | وَاسْتَمِعْ یَوْمَ یُنَادِ الْمُنَادِ مِن مَّکَانٍ قَرِیبٍ ﴿۴۱﴾ |
روزى که فریاد [رستاخیز] را به حق مىشنوند آن [روز] روز بیرون آمدن [از زمین] است (۴۲) | | یَوْمَ یَسْمَعُونَ الصَّیْحَةَ بِالْحَقِّ ذَلِکَ یَوْمُ الْخُرُوجِ ﴿۴۲﴾ |
ماییم که خود زندگى مىبخشیم و به مرگ مىرسانیم و برگشت به سوى ماست (۴۳) | | إِنَّا نَحْنُ نُحْیِی وَنُمِیتُ وَإِلَیْنَا الْمَصِیرُ ﴿۴۳﴾ |
روزى که زمین به سرعت از [اجساد] آنان جدا و شکافته مىشود این حشرى است که بر ما آسان خواهد بود (۴۴) | | یَوْمَ تَشَقَّقُ الْأَرْضُ عَنْهُمْ سِرَاعًا ذَلِکَ حَشْرٌ عَلَیْنَا یَسِیرٌ ﴿۴۴﴾ |
ما به آنچه مىگویند داناتریم و تو به زور وادارنده آنان نیستى پس به [وسیله] قرآن هر که را از تهدید [من] مىترسد پند ده (۴۵) | | نَحْنُ أَعْلَمُ بِمَا یَقُولُونَ وَمَا أَنتَ عَلَیْهِم بِجَبَّارٍ فَذَکِّرْ بِالْقُرْآنِ مَن یَخَافُ وَعِیدِ ﴿۴۵﴾ |
سوره ۵۱: الذاریات
به نام خداوند رحمتگر مهربان
سوگند به بادهاى ذرهافشان (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
وَالذَّارِیَاتِ ذَرْوًا ﴿۱﴾
|
و ابرهاى گرانبار (۲) | | فَالْحَامِلَاتِ وِقْرًا ﴿۲﴾ |
و سبک سیران (۳) | | فَالْجَارِیَاتِ یُسْرًا ﴿۳﴾ |
و تقسیمکنندگان کار[ها] (۴) | | فَالْمُقَسِّمَاتِ أَمْرًا ﴿۴﴾ |
که آنچه وعده داده شدهاید راست است (۵) | | إِنَّمَا تُوعَدُونَ لَصَادِقٌ ﴿۵﴾ |
و [روز] پاداش واقعیت دارد (۶) | | وَإِنَّ الدِّینَ لَوَاقِعٌ ﴿۶﴾ |
سوگند به آسمان مشبک (۷) | | وَالسَّمَاء ذَاتِ الْحُبُکِ ﴿۷﴾ |
که شما [درباره قرآن] در سخنى گوناگونید (۸) | | إِنَّکُمْ لَفِی قَوْلٍ مُّخْتَلِفٍ ﴿۸﴾ |
[بگوى] تا هر که از آن برگشته برگشته باشد (۹) | | یُؤْفَکُ عَنْهُ مَنْ أُفِکَ ﴿۹﴾ |
مرگ بر دروغپردازان (۱۰) | | قُتِلَ الْخَرَّاصُونَ ﴿۱۰﴾ |
همانان که در ورطه نادانى بىخبرند (۱۱) | | الَّذِینَ هُمْ فِی غَمْرَةٍ سَاهُونَ ﴿۱۱﴾ |
پرسند روز پاداش کى است (۱۲) | | یَسْأَلُونَ أَیَّانَ یَوْمُ الدِّینِ ﴿۱۲﴾ |
همان روز که آنان بر آتش عقوبت [و آزموده] شوند (۱۳) | | یَوْمَ هُمْ عَلَى النَّارِ یُفْتَنُونَ ﴿۱۳﴾ |
عذاب [موعود] خود را بچشید این است همان [بلایى] که با شتاب خواستار آن بودید (۱۴) | | ذُوقُوا فِتْنَتَکُمْ هَذَا الَّذِی کُنتُم بِهِ تَسْتَعْجِلُونَ ﴿۱۴﴾ |
پرهیزگاران در باغها و چشمه سارانند (۱۵) | | إِنَّ الْمُتَّقِینَ فِی جَنَّاتٍ وَعُیُونٍ ﴿۱۵﴾ |
آنچه را پروردگارشان عطا فرموده مىگیرند زیرا که آنها پیش از این نیکوکار بودند (۱۶) | | آخِذِینَ مَا آتَاهُمْ رَبُّهُمْ إِنَّهُمْ کَانُوا قَبْلَ ذَلِکَ مُحْسِنِینَ ﴿۱۶﴾ |
و از شب اندکى را مىغنودند (۱۷) | | کَانُوا قَلِیلًا مِّنَ اللَّیْلِ مَا یَهْجَعُونَ ﴿۱۷﴾ |
و در سحرگاهان [از خدا] طلب آمرزش مىکردند (۱۸) | | وَبِالْأَسْحَارِ هُمْ یَسْتَغْفِرُونَ ﴿۱۸﴾ |
و در اموالشان براى سائل و محروم حقى [معین] بود (۱۹) | | وَفِی أَمْوَالِهِمْ حَقٌّ لِّلسَّائِلِ وَالْمَحْرُومِ ﴿۱۹﴾ |
و روى زمین براى اهل یقین نشانههایى [متقاعدکننده] است (۲۰) | | وَفِی الْأَرْضِ آیَاتٌ لِّلْمُوقِنِینَ ﴿۲۰﴾ |
و در خود شما پس مگر نمىبینید (۲۱) | | وَفِی أَنفُسِکُمْ أَفَلَا تُبْصِرُونَ ﴿۲۱﴾ |
و روزى شما و آنچه وعده داده شدهاید در آسمان است (۲۲) | | وَفِی السَّمَاء رِزْقُکُمْ وَمَا تُوعَدُونَ ﴿۲۲﴾ |
پس سوگند به پروردگار آسمان و زمین که واقعا او حق است همان گونه که خود شما سخن مىگویید (۲۳) | | فَوَرَبِّ السَّمَاء وَالْأَرْضِ إِنَّهُ لَحَقٌّ مِّثْلَ مَا أَنَّکُمْ تَنطِقُونَ ﴿۲۳﴾ |
آیا خبر مهمانان ارجمند ابراهیم به تو رسید (۲۴) | | هَلْ أَتَاکَ حَدِیثُ ضَیْفِ إِبْرَاهِیمَ الْمُکْرَمِینَ ﴿۲۴﴾ |
چون بر او درآمدند پس سلام گفتند گفتسلام مردمى ناشناسید (۲۵) | | إِذْ دَخَلُوا عَلَیْهِ فَقَالُوا سَلَامًا قَالَ سَلَامٌ قَوْمٌ مُّنکَرُونَ ﴿۲۵﴾ |
پس آهسته به سوى زنش رفت و گوسالهاى فربه [و بریان] آورد (۲۶) | | فَرَاغَ إِلَى أَهْلِهِ فَجَاء بِعِجْلٍ سَمِینٍ ﴿۲۶﴾ |
آن را به نزدیکشان برد [و] گفت مگر نمىخورید (۲۷) | | فَقَرَّبَهُ إِلَیْهِمْ قَالَ أَلَا تَأْکُلُونَ ﴿۲۷﴾ |
و [در دلش] از آنان احساس ترسى کرد گفتند مترس و او را به پسرى دانا مژده دادند (۲۸) | | فَأَوْجَسَ مِنْهُمْ خِیفَةً قَالُوا لَا تَخَفْ وَبَشَّرُوهُ بِغُلَامٍ عَلِیمٍ ﴿۲۸﴾ |
و زنش با فریادى [از شگفتى] سر رسید و بر چهره خود زد و گفت زنى پیر نازا [چگونه بزاید] (۲۹) | | فَأَقْبَلَتِ امْرَأَتُهُ فِی صَرَّةٍ فَصَکَّتْ وَجْهَهَا وَقَالَتْ عَجُوزٌ عَقِیمٌ ﴿۲۹﴾ |
گفتند پروردگارت چنین فرموده است او خود حکیم داناست (۳۰) | | قَالُوا کَذَلِکَ قَالَ رَبُّکِ إِنَّهُ هُوَ الْحَکِیمُ الْعَلِیمُ ﴿۳۰﴾ |