جزء ۳۰

جزء ۳۰
		سوره ۷۸: النبأ به نام خداوند رحمتگر مهربان درباره چه چیز از یکدیگر مى‏پرسند (۱)   بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ عَمَّ یَتَسَاءلُونَ ﴿۱﴾ از آن خبر بزرگ (۲)   عَنِ النَّبَإِ الْعَظِیمِ ﴿۲﴾ که در باره آن با هم اختلاف دارند (۳)   الَّذِی هُمْ فِیهِ مُخْتَلِفُونَ ﴿۳﴾ نه چنان است به زودى خواهند دانست (۴)   کَلَّا سَیَعْلَمُونَ ﴿۴﴾ باز هم نه چنان است بزودى خواهند دانست (۵)   ثُمَّ کَلَّا سَیَعْلَمُونَ ﴿۵﴾ آیا زمین را گهواره‏اى نگردانیدیم (۶)   أَلَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ مِهَادًا ﴿۶﴾ و کوهها را [چون] میخهایى [نگذاشتیم] (۷)   وَالْجِبَالَ أَوْتَادًا ﴿۷﴾ و شما را جفت آفریدیم (۸)   وَخَلَقْنَاکُمْ أَزْوَاجًا ﴿۸﴾ و خواب شما را [مایه] آسایش گردانیدیم (۹)   وَجَعَلْنَا نَوْمَکُمْ سُبَاتًا ﴿۹﴾ و شب را [براى شما] پوششى قرار دادیم (۱۰)   وَجَعَلْنَا اللَّیْلَ لِبَاسًا ﴿۱۰﴾ و روز را [براى] معاش [شما] نهادیم (۱۱)   وَجَعَلْنَا النَّهَارَ مَعَاشًا ﴿۱۱﴾ و بر فراز شما هفت [آسمان] استوار بنا کردیم (۱۲)   وَبَنَیْنَا فَوْقَکُمْ سَبْعًا شِدَادًا ﴿۱۲﴾ و چراغى فروزان گذاردیم (۱۳)   وَجَعَلْنَا سِرَاجًا وَهَّاجًا ﴿۱۳﴾ و از ابرهاى متراکم آبى ریزان فرود آوردیم (۱۴)   وَأَنزَلْنَا مِنَ الْمُعْصِرَاتِ مَاء ثَجَّاجًا ﴿۱۴﴾ تا بدان دانه و گیاه برویانیم (۱۵)   لِنُخْرِجَ بِهِ حَبًّا وَنَبَاتًا ﴿۱۵﴾ و باغهاى در هم پیچیده و انبوه (۱۶)   وَجَنَّاتٍ أَلْفَافًا ﴿۱۶﴾ قطعا وعدگاه [ما با شما] روز داورى است (۱۷)   إِنَّ یَوْمَ الْفَصْلِ کَانَ مِیقَاتًا ﴿۱۷﴾ روزى که در صور دمیده شود و گروه گروه بیایید (۱۸)   یَوْمَ یُنفَخُ فِی الصُّورِ فَتَأْتُونَ أَفْوَاجًا ﴿۱۸﴾ و آسمان گشوده و درهایى [پدید] شود (۱۹)   وَفُتِحَتِ السَّمَاء فَکَانَتْ أَبْوَابًا ﴿۱۹﴾ و کوهها را روان کنند و [چون] سرابى گردند (۲۰)   وَسُیِّرَتِ الْجِبَالُ فَکَانَتْ سَرَابًا ﴿۲۰﴾ [آرى] جهنم [از دیر باز] کمینگاهى بوده (۲۱)   إِنَّ جَهَنَّمَ کَانَتْ مِرْصَادًا ﴿۲۱﴾ [که] براى سرکشان بازگشتگاهى است (۲۲)   لِلْطَّاغِینَ مَآبًا ﴿۲۲﴾ روزگارى دراز در آن درنگ کنند (۲۳)   لَابِثِینَ فِیهَا أَحْقَابًا ﴿۲۳﴾ در آنجا نه خنکى چشند و نه شربتى (۲۴)   لَّا یَذُوقُونَ فِیهَا بَرْدًا وَلَا شَرَابًا ﴿۲۴﴾ جز آب جوشان و چرکابه‏اى (۲۵)   إِلَّا حَمِیمًا وَغَسَّاقًا ﴿۲۵﴾ کیفرى مناسب [با جرم آنها] (۲۶)   جَزَاء وِفَاقًا ﴿۲۶﴾ آنان بودند که به [روز] حساب امید نداشتند (۲۷)   إِنَّهُمْ کَانُوا لَا یَرْجُونَ حِسَابًا ﴿۲۷﴾ و آیات ما را سخت تکذیب مى‏کردند (۲۸)   وَکَذَّبُوا بِآیَاتِنَا کِذَّابًا ﴿۲۸﴾ و حال آنکه هر چیزى را برشمرده [به صورت] کتابى در آورده‏ایم (۲۹)   وَکُلَّ شَیْءٍ أَحْصَیْنَاهُ کِتَابًا ﴿۲۹﴾ پس بچشید که جز عذاب هرگز [چیزى] بر شما نمى‏افزاییم (۳۰)   فَذُوقُوا فَلَن نَّزِیدَکُمْ إِلَّا عَذَابًا ﴿۳۰﴾ مسلما پرهیزگاران را رستگارى است (۳۱)   إِنَّ لِلْمُتَّقِینَ مَفَازًا ﴿۳۱﴾ باغچه‏ها و تاکستانها (۳۲)   حَدَائِقَ وَأَعْنَابًا ﴿۳۲﴾ و دخترانى همسال با سینه‏هاى برجسته (۳۳)   وَکَوَاعِبَ أَتْرَابًا ﴿۳۳﴾ و پیاله‏هاى لبالب (۳۴)   وَکَأْسًا دِهَاقًا ﴿۳۴﴾ در آنجا نه بیهوده‏اى شنوند و نه [یکدیگر را] تکذیب [کنند] (۳۵)   لَّا یَسْمَعُونَ فِیهَا لَغْوًا وَلَا کِذَّابًا ﴿۳۵﴾ [این است] پاداشى از پروردگار تو عطایى از روى حساب (۳۶)   جَزَاء مِّن رَّبِّکَ عَطَاء حِسَابًا ﴿۳۶﴾ پروردگار آسمانها و زمین و آنچه میان آن دو است بخشایشگرى که کس را یاراى خطاب با او نیست (۳۷)   رَبِّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَیْنَهُمَا الرحْمَنِ لَا یَمْلِکُونَ مِنْهُ خِطَابًا ﴿۳۷﴾ روزى که روح و فرشتگان به صف مى‏ایستند و [مردم] سخن نگویند مگر کسى که [خداى] رحمان به او رخصت دهد و سخن راست گوید (۳۸)   یَوْمَ یَقُومُ الرُّوحُ وَالْمَلَائِکَةُ صَفًّا لَّا یَتَکَلَّمُونَ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرحْمَنُ وَقَالَ صَوَابًا ﴿۳۸﴾ آن [روز] روز حق است پس هر که خواهد راه بازگشتى به سوى پروردگار خود بجوید (۳۹)   ذَلِکَ الْیَوْمُ الْحَقُّ فَمَن شَاء اتَّخَذَ إِلَى رَبِّهِ مَآبًا ﴿۳۹﴾ ما شما را از عذابى نزدیک هشدار دادیم روزى که آدمى آنچه را با دست‏خویش پیش فرستاده است بنگرد و کافر گوید کاش من خاک بودم (۴۰)   إِنَّا أَنذَرْنَاکُمْ عَذَابًا قَرِیبًا یَوْمَ یَنظُرُ الْمَرْءُ مَا قَدَّمَتْ یَدَاهُ وَیَقُولُ الْکَافِرُ یَا لَیْتَنِی کُنتُ تُرَابًا ﴿۴۰﴾ سوره ۷۹: النازعات به نام خداوند رحمتگر مهربان سوگند به فرشتگانى که [از کافران] به سختى جان ستانند (۱)   بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ وَالنَّازِعَاتِ غَرْقًا ﴿۱﴾ و به فرشتگانى که جان [مؤمنان] را به آرامى گیرند (۲)   وَالنَّاشِطَاتِ نَشْطًا ﴿۲﴾ و به فرشتگانى که [در دریاى بى‏مانند] شناکنان شناورند (۳)   وَالسَّابِحَاتِ سَبْحًا ﴿۳﴾ پس در پیشى گرفتن [در فرمان خدا] سبقت‏گیرنده‏اند (۴)   فَالسَّابِقَاتِ سَبْقًا ﴿۴﴾ و کار [بندگان] را تدبیر مى‏کنند (۵)   فَالْمُدَبِّرَاتِ أَمْرًا ﴿۵﴾ آن روز که لرزنده بلرزد (۶)   یَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ ﴿۶﴾ و از پى آن لرزه‏اى [دگر] افتد (۷)   تَتْبَعُهَا الرَّادِفَةُ ﴿۷﴾ در آن روز دلهایى سخت هراسانند (۸)   قُلُوبٌ یَوْمَئِذٍ وَاجِفَةٌ ﴿۸﴾ دیدگان آنها فرو افتاده (۹)   أَبْصَارُهَا خَاشِعَةٌ ﴿۹﴾ گویند آیا [باز] ما به [مغاک] زمین برمى‏گردیم (۱۰)   یَقُولُونَ أَئِنَّا لَمَرْدُودُونَ فِی الْحَافِرَةِ ﴿۱۰﴾ آیا وقتى ما استخوان‏ریزه‏هاى پوسیده شدیم [زندگى را از سر مى‏گیریم] (۱۱)   أَئِذَا کُنَّا عِظَامًا نَّخِرَةً ﴿۱۱﴾ [و با خود] گویند در این صورت این برگشتى زیان‏آور است (۱۲)   قَالُوا تِلْکَ إِذًا کَرَّةٌ خَاسِرَةٌ ﴿۱۲﴾ و[لى] در حقیقت آن [بازگشت بسته به] یک فریاد است [و بس] (۱۳)   فَإِنَّمَا هِیَ زَجْرَةٌ وَاحِدَةٌ ﴿۱۳﴾ و بناگاه آنان در زمین هموار خواهند بود (۱۴)   فَإِذَا هُم بِالسَّاهِرَةِ ﴿۱۴﴾ آیا سرگذشت موسى بر تو آمد (۱۵)   هَلْ أتَاکَ حَدِیثُ مُوسَى ﴿۱۵﴾ آنگاه که پروردگارش او را در وادى مقدس طوى ندا درداد (۱۶)   إِذْ نَادَاهُ رَبُّهُ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى ﴿۱۶﴾ به سوى فرعون برو که وى سر برداشته است (۱۷)   اذْهَبْ إِلَى فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَى ﴿۱۷﴾ و بگو آیا سر آن دارى که به پاکیزگى گرایى (۱۸)   فَقُلْ هَل لَّکَ إِلَى أَن تَزَکَّى ﴿۱۸﴾ و تو را به سوى پروردگارت راه نمایم تا پروا بدارى (۱۹)   وَأَهْدِیَکَ إِلَى رَبِّکَ فَتَخْشَى ﴿۱۹﴾ پس معجزه بزرگ [خود] را بدو نمود (۲۰)   فَأَرَاهُ الْآیَةَ الْکُبْرَى ﴿۲۰﴾ و[لى فرعون] تکذیب نمود و عصیان کرد (۲۱)   فَکَذَّبَ وَعَصَى ﴿۲۱﴾ سپس پشت کرد [و] به کوشش برخاست (۲۲)   ثُمَّ أَدْبَرَ یَسْعَى ﴿۲۲﴾ و گروهى را فراهم آورد [و] ندا درداد (۲۳)   فَحَشَرَ فَنَادَى ﴿۲۳﴾ و گفت پروردگار بزرگتر شما منم (۲۴)   فَقَالَ أَنَا رَبُّکُمُ الْأَعْلَى ﴿۲۴﴾ و خدا [هم] او را به کیفر دنیا و آخرت گرفتار کرد (۲۵)   فَأَخَذَهُ اللَّهُ نَکَالَ الْآخِرَةِ وَالْأُولَى ﴿۲۵﴾ در حقیقت براى هر کس که [از خدا] بترسد در این [ماجرا] عبرتى است (۲۶)   إِنَّ فِی ذَلِکَ لَعِبْرَةً لِّمَن یَخْشَى ﴿۲۶﴾ آیا آفرینش شما دشوارتر است‏یا آسمانى که [او] آن را برپا کرده است (۲۷)   أَأَنتُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَمِ السَّمَاء بَنَاهَا ﴿۲۷﴾ سقفش را برافراشت و آن را [به اندازه معین] درست کرد (۲۸)   رَفَعَ سَمْکَهَا فَسَوَّاهَا ﴿۲۸﴾ و شبش را تیره و روزش را آشکار گردانید (۲۹)   وَأَغْطَشَ لَیْلَهَا وَأَخْرَجَ ضُحَاهَا ﴿۲۹﴾ و پس از آن زمین را با غلتانیدن گسترد (۳۰)   وَالْأَرْضَ بَعْدَ ذَلِکَ دَحَاهَا ﴿۳۰﴾ آبش و چراگاهش را از آن بیرون آورد (۳۱)   أَخْرَجَ مِنْهَا مَاءهَا وَمَرْعَاهَا ﴿۳۱﴾ و کوهها را لنگر آن گردانید (۳۲)   وَالْجِبَالَ أَرْسَاهَا ﴿۳۲﴾ [تا وسیله] استفاده براى شما و دامهایتان باشد (۳۳)   مَتَاعًا لَّکُمْ وَلِأَنْعَامِکُمْ ﴿۳۳﴾ پس آنگاه که آن هنگامه بزرگ دررسد (۳۴)   فَإِذَا جَاءتِ الطَّامَّةُ الْکُبْرَى ﴿۳۴﴾ [آن] روز است که انسان آنچه را که در پى آن کوشیده است به یاد آورد (۳۵)   یَوْمَ یَتَذَکَّرُ الْإِنسَانُ مَا سَعَى ﴿۳۵﴾ و جهنم براى هر که بیند آشکار گردد (۳۶)   وَبُرِّزَتِ الْجَحِیمُ لِمَن یَرَى ﴿۳۶﴾ اما هر که طغیان کرد (۳۷)   فَأَمَّا مَن طَغَى ﴿۳۷﴾ و زندگى پست دنیا را برگزید (۳۸)   وَآثَرَ الْحَیَاةَ الدُّنْیَا ﴿۳۸﴾ پس جایگاه او همان آتش است (۳۹)   فَإِنَّ الْجَحِیمَ هِیَ الْمَأْوَى ﴿۳۹﴾ و اما کسى که از ایستادن در برابر پروردگارش هراسید و نفس خود را از هوس باز داشت (۴۰)   وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَى ﴿۴۰﴾ پس جایگاه او همان بهشت است (۴۱)   فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِیَ الْمَأْوَى ﴿۴۱﴾ در باره رستاخیز از تو مى‏پرسند که فرارسیدنش چه وقت است (۴۲)   یَسْأَلُونَکَ عَنِ السَّاعَةِ أَیَّانَ مُرْسَاهَا ﴿۴۲﴾ تو را چه به گفتگو در آن (۴۳)   فِیمَ أَنتَ مِن ذِکْرَاهَا ﴿۴۳﴾ علم آن با پروردگار تو است (۴۴)   إِلَى رَبِّکَ مُنتَهَاهَا ﴿۴۴﴾ تو فقط کسى را که از آن مى‏ترسد هشدار مى‏دهى (۴۵)   إِنَّمَا أَنتَ مُنذِرُ مَن یَخْشَاهَا ﴿۴۵﴾ روزى که آن را مى‏بینند گویى که آنان جز شبى یا روزى درنگ نکرده‏اند (۴۶)   کَأَنَّهُمْ یَوْمَ یَرَوْنَهَا لَمْ یَلْبَثُوا إِلَّا عَشِیَّةً أَوْ ضُحَاهَا ﴿۴۶﴾ سوره ۸۰: عبس به نام خداوند رحمتگر مهربان چهره در هم کشید و روى گردانید (۱)   بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ عَبَسَ وَتَوَلَّى ﴿۱﴾ که آن مرد نابینا پیش او آمد (۲)   أَن جَاءهُ الْأَعْمَى ﴿۲﴾ و تو چه دانى شاید او به پاکى گراید (۳)   وَمَا یُدْرِیکَ لَعَلَّهُ یَزَّکَّى ﴿۳﴾ یا پند پذیرد و اندرز سودش دهد (۴)   أَوْ یَذَّکَّرُ فَتَنفَعَهُ الذِّکْرَى ﴿۴﴾ اما آن کس که خود را بى‏نیاز مى‏پندارد (۵)   أَمَّا مَنِ اسْتَغْنَى ﴿۵﴾ تو بدو مى‏پردازى (۶)   فَأَنتَ لَهُ تَصَدَّى ﴿۶﴾ با آنکه اگر پاک نگردد بر تو [مسؤولیتى] نیست (۷)   وَمَا عَلَیْکَ أَلَّا یَزَّکَّى ﴿۷﴾ و اما آن کس که شتابان پیش تو آمد (۸)   وَأَمَّا مَن جَاءکَ یَسْعَى ﴿۸﴾ در حالى که [از خدا] مى‏ترسید (۹)   وَهُوَ یَخْشَى ﴿۹﴾ تو از او به دیگران مى‏پردازى (۱۰)   فَأَنتَ عَنْهُ تَلَهَّى ﴿۱۰﴾ زنهار [چنین مکن] این [آیات] پندى است (۱۱)   کَلَّا إِنَّهَا تَذْکِرَةٌ ﴿۱۱﴾ تا هر که خواهد از آن پند گیرد (۱۲)   فَمَن شَاء ذَکَرَهُ ﴿۱۲﴾ در صحیفه‏هایى ارجمند (۱۳)   فِی صُحُفٍ مُّکَرَّمَةٍ ﴿۱۳﴾ والا و پاک‏شده (۱۴)   مَّرْفُوعَةٍ مُّطَهَّرَةٍ ﴿۱۴﴾ به دست فرشتگانى (۱۵)   بِأَیْدِی سَفَرَةٍ ﴿۱۵﴾ ارجمند و نیکوکار (۱۶)   کِرَامٍ بَرَرَةٍ ﴿۱۶﴾ کشته باد انسان چه ناسپاس است (۱۷)   قُتِلَ الْإِنسَانُ مَا أَکْفَرَهُ ﴿۱۷﴾ او را از چه چیز آفریده است (۱۸)   مِنْ أَیِّ شَیْءٍ خَلَقَهُ ﴿۱۸﴾ از نطفه‏اى خلقش کرد و اندازه مقررش بخشید (۱۹)   مِن نُّطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ ﴿۱۹﴾ سپس راه را بر او آسان گردانید (۲۰)   ثُمَّ السَّبِیلَ یَسَّرَهُ ﴿۲۰﴾ آنگاه به مرگش رسانید و در قبرش نهاد (۲۱)   ثُمَّ أَمَاتَهُ فَأَقْبَرَهُ ﴿۲۱﴾ سپس چون بخواهد او را برانگیزد (۲۲)   ثُمَّ إِذَا شَاء أَنشَرَهُ ﴿۲۲﴾ ولى نه هنوز آنچه را به او دستور داده به جاى نیاورده است (۲۳)   کَلَّا لَمَّا یَقْضِ مَا أَمَرَهُ ﴿۲۳﴾ پس انسان باید به خوراک خود بنگرد (۲۴)   فَلْیَنظُرِ الْإِنسَانُ إِلَى طَعَامِهِ ﴿۲۴﴾ که ما آب را به صورت بارشى فرو ریختیم (۲۵)   أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاء صَبًّا ﴿۲۵﴾ آنگاه زمین را با شکافتنى [لازم] شکافتیم (۲۶)   ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا ﴿۲۶﴾ پس در آن دانه رویانیدیم (۲۷)   فَأَنبَتْنَا فِیهَا حَبًّا ﴿۲۷﴾ و انگور و سبزى (۲۸)   وَعِنَبًا وَقَضْبًا ﴿۲۸﴾ و زیتون و درخت‏خرما (۲۹)   وَزَیْتُونًا وَنَخْلًا ﴿۲۹﴾ و باغهاى انبوه (۳۰)   وَحَدَائِقَ غُلْبًا ﴿۳۰﴾ و میوه و چراگاه (۳۱)   وَفَاکِهَةً وَأَبًّا ﴿۳۱﴾ [تا وسیله] استفاده شما و دامهایتان باشد (۳۲)   مَّتَاعًا لَّکُمْ وَلِأَنْعَامِکُمْ ﴿۳۲﴾ پس چون فریاد گوش‏خراش دررسد (۳۳)   فَإِذَا جَاءتِ الصَّاخَّةُ ﴿۳۳﴾ روزى که آدمى از برادرش (۳۴)   یَوْمَ یَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِیهِ ﴿۳۴﴾ و از مادرش و پدرش (۳۵)   وَأُمِّهِ وَأَبِیهِ ﴿۳۵﴾ و از همسرش و پسرانش مى‏گریزد (۳۶)   وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِیهِ ﴿۳۶﴾ در آن روز هر کسى از آنان را کارى است که او را به خود مشغول مى‏دارد (۳۷)   لِکُلِّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ یَوْمَئِذٍ شَأْنٌ یُغْنِیهِ ﴿۳۷﴾ در آن روز چهره‏هایى درخشانند (۳۸)   وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ مُّسْفِرَةٌ ﴿۳۸﴾ خندان [و] شادانند (۳۹)   ضَاحِکَةٌ مُّسْتَبْشِرَةٌ ﴿۳۹﴾ و در آن روز چهره‏هایى است که بر آنها غبار نشسته (۴۰)   وَوُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ عَلَیْهَا غَبَرَةٌ ﴿۴۰﴾ [و] آنها را تاریکى پوشانده است (۴۱)   تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ ﴿۴۱﴾ آنان همان کافران بدکارند (۴۲)   أُوْلَئِکَ هُمُ الْکَفَرَةُ الْفَجَرَةُ ﴿۴۲﴾ سوره ۸۱: التکویر به نام خداوند رحمتگر مهربان آنگاه که خورشید به هم درپیچد (۱)   بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ إِذَا الشَّمْسُ کُوِّرَتْ ﴿۱﴾ و آنگه که ستارگان همى‏تیره شوند (۲)   وَإِذَا النُّجُومُ انکَدَرَتْ ﴿۲﴾ و آنگاه که کوهها به رفتار آیند (۳)   وَإِذَا الْجِبَالُ سُیِّرَتْ ﴿۳﴾ وقتى شتران ماده وانهاده شوند (۴)   وَإِذَا الْعِشَارُ عُطِّلَتْ ﴿۴﴾ و آنگه که وحوش را همى‏گرد آرند (۵)   وَإِذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْ ﴿۵﴾ دریاها آنگه که جوشان گردند (۶)   وَإِذَا الْبِحَارُ سُجِّرَتْ ﴿۶﴾ و آنگاه که جانها به هم درپیوندند (۷)   وَإِذَا النُّفُوسُ زُوِّجَتْ ﴿۷﴾ پرسند چو زان دخترک زنده به‏گور (۸)   وَإِذَا الْمَوْؤُودَةُ سُئِلَتْ ﴿۸﴾ به کدامین گناه کشته شده است (۹)   بِأَیِّ ذَنبٍ قُتِلَتْ ﴿۹﴾ و آنگاه که نامه‏ها زهم بگشایند (۱۰)   وَإِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ ﴿۱۰﴾ و آنگاه که آسمان زجا کنده شود (۱۱)   وَإِذَا السَّمَاء کُشِطَتْ ﴿۱۱﴾ و آنگه که جحیم را برافروزانند (۱۲)   وَإِذَا الْجَحِیمُ سُعِّرَتْ ﴿۱۲﴾ و آنگه که بهشت را فرا پیش آرند (۱۳)   وَإِذَا الْجَنَّةُ أُزْلِفَتْ ﴿۱۳﴾ هر نفس بداند چه فراهم دیده (۱۴)   عَلِمَتْ نَفْسٌ مَّا أَحْضَرَتْ ﴿۱۴﴾ نه نه سوگند به اختران گردان (۱۵)   فَلَا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ ﴿۱۵﴾ [کز دیده] نهان شوند و از نو آیند (۱۶)   الْجَوَارِ الْکُنَّسِ ﴿۱۶﴾ سوگند به شب چون پشت گرداند (۱۷)   وَاللَّیْلِ إِذَا عَسْعَسَ ﴿۱۷﴾ سوگند به صبح چون دمیدن گیرد (۱۸)   وَالصُّبْحِ إِذَا تَنَفَّسَ ﴿۱۸﴾ که [قرآن] سخن فرشته بزرگوارى است (۱۹)   إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ کَرِیمٍ ﴿۱۹﴾ نیرومند [که] پیش خداوند عرش بلندپایگاه است (۲۰)   ذِی قُوَّةٍ عِندَ ذِی الْعَرْشِ مَکِینٍ ﴿۲۰﴾ در آنجا [هم] مطاع [و هم] امین است (۲۱)   مُطَاعٍ ثَمَّ أَمِینٍ ﴿۲۱﴾ و رفیق شما مجنون نیست (۲۲)   وَمَا صَاحِبُکُم بِمَجْنُونٍ ﴿۲۲﴾ و قطعا آن [فرشته وحى] را در افق رخشان دیده (۲۳)   وَلَقَدْ رَآهُ بِالْأُفُقِ الْمُبِینِ ﴿۲۳﴾ و او در امر غیب بخیل نیست (۲۴)   وَمَا هُوَ عَلَى الْغَیْبِ بِضَنِینٍ ﴿۲۴﴾ و [قرآن] نیست‏سخن دیو رجیم (۲۵)   وَمَا هُوَ بِقَوْلِ شَیْطَانٍ رَجِیمٍ ﴿۲۵﴾ پس به کجا مى‏روید (۲۶)   فَأَیْنَ تَذْهَبُونَ ﴿۲۶﴾ این [سخن] بجز پندى براى عالمیان نیست (۲۷)   إِنْ هُوَ إِلَّا ذِکْرٌ لِّلْعَالَمِینَ ﴿۲۷﴾ براى هر یک از شما که خواهد به راه راست رود (۲۸)   لِمَن شَاء مِنکُمْ أَن یَسْتَقِیمَ ﴿۲۸﴾ و تا خدا پروردگار جهانها نخواهد [شما نیز] نخواهید خواست (۲۹)   وَمَا تَشَاؤُونَ إِلَّا أَن یَشَاءَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِینَ ﴿۲۹﴾ سوره ۸۲: الإنفطار به نام خداوند رحمتگر مهربان آنگاه که آسمان زهم بشکافد (۱)   بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ إِذَا السَّمَاء انفَطَرَتْ ﴿۱﴾ و آنگاه که اختران پراکنده شوند (۲)   وَإِذَا الْکَوَاکِبُ انتَثَرَتْ ﴿۲﴾ و آنگاه که دریاها از جا برکنده گردند (۳)   وَإِذَا الْبِحَارُ فُجِّرَتْ ﴿۳﴾ و آنگاه که گورها زیر و زبر شوند (۴)   وَإِذَا الْقُبُورُ بُعْثِرَتْ ﴿۴﴾ هر نفسى آنچه را پیش فرستاده و بازپس گذاشته بداند (۵)   عَلِمَتْ نَفْسٌ مَّا قَدَّمَتْ وَأَخَّرَتْ ﴿۵﴾ اى انسان چه چیز تو را در باره پروردگار بزرگوارت مغرور ساخته (۶)   یَا أَیُّهَا الْإِنسَانُ مَا غَرَّکَ بِرَبِّکَ الْکَرِیمِ ﴿۶﴾ همان کس که تو را آفرید و [اندام] تو را درست کرد و [آنگاه] تو را سامان بخشید (۷)   الَّذِی خَلَقَکَ فَسَوَّاکَ فَعَدَلَکَ ﴿۷﴾ و به هر صورتى که خواست تو را ترکیب کرد (۸)   فِی أَیِّ صُورَةٍ مَّا شَاء رَکَّبَکَ ﴿۸﴾ با این همه شما منکر [روز] جزایید (۹)   کَلَّا بَلْ تُکَذِّبُونَ بِالدِّینِ ﴿۹﴾ و قطعا بر شما نگهبانانى [گماشته شده]اند (۱۰)   وَإِنَّ عَلَیْکُمْ لَحَافِظِینَ ﴿۱۰﴾ [فرشتگان] بزرگوارى که نویسندگان [اعمال شما] هستند (۱۱)   کِرَامًا کَاتِبِینَ ﴿۱۱﴾ آنچه را مى‏کنید مى‏دانند (۱۲)   یَعْلَمُونَ مَا تَفْعَلُونَ ﴿۱۲﴾ قطعا نیکان به بهشت اندرند (۱۳)   إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِی نَعِیمٍ ﴿۱۳﴾ و بى‏شک بدکاران در دوزخند (۱۴)   وَإِنَّ الْفُجَّارَ لَفِی جَحِیمٍ ﴿۱۴﴾ روز جزا در آنجا درآیند (۱۵)   یَصْلَوْنَهَا یَوْمَ الدِّینِ ﴿۱۵﴾ و از آن [عذاب] دور نخواهند بود (۱۶)   وَمَا هُمْ عَنْهَا بِغَائِبِینَ ﴿۱۶﴾ و تو چه دانى که چیست روز جزا (۱۷)   وَمَا أَدْرَاکَ مَا یَوْمُ الدِّینِ ﴿۱۷﴾ باز چه دانى که چیست روز جزا (۱۸)   ثُمَّ مَا أَدْرَاکَ مَا یَوْمُ الدِّینِ ﴿۱۸﴾ روزى که کسى براى کسى هیچ اختیارى ندارد و در آن روز فرمان از آن خداست (۱۹)   یَوْمَ لَا تَمْلِکُ نَفْسٌ لِّنَفْسٍ شَیْئًا وَالْأَمْرُ یَوْمَئِذٍ لِلَّهِ ﴿۱۹﴾ سوره ۸۳: المطففین به نام خداوند رحمتگر مهربان واى بر کم‏فروشان (۱)   بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ وَیْلٌ لِّلْمُطَفِّفِینَ ﴿۱﴾ که چون از مردم پیمانه ستانند تمام ستانند (۲)   الَّذِینَ إِذَا اکْتَالُواْ عَلَى النَّاسِ یَسْتَوْفُونَ ﴿۲﴾ و چون براى آنان پیمانه یا وزن کنند به ایشان کم دهند (۳)   وَإِذَا کَالُوهُمْ أَو وَّزَنُوهُمْ یُخْسِرُونَ ﴿۳﴾ مگر آنان گمان نمى‏دارند که برانگیخته خواهند شد (۴)   أَلَا یَظُنُّ أُولَئِکَ أَنَّهُم مَّبْعُوثُونَ ﴿۴﴾ [در] روزى بزرگ (۵)   لِیَوْمٍ عَظِیمٍ ﴿۵﴾ روزى که مردم در برابر پروردگار جهانیان به پاى ایستند (۶)   یَوْمَ یَقُومُ النَّاسُ لِرَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿۶﴾ نه چنین است [که مى‏پندارند] که کارنامه بدکاران در سجین است (۷)   کَلَّا إِنَّ کِتَابَ الفُجَّارِ لَفِی سِجِّینٍ ﴿۷﴾ و تو چه دانى که سجین چیست (۸)   وَمَا أَدْرَاکَ مَا سِجِّینٌ ﴿۸﴾ کتابى است نوشته‏شده (۹)   کِتَابٌ مَّرْقُومٌ ﴿۹﴾ واى بر تکذیب‏کنندگان در آن هنگام (۱۰)   وَیْلٌ یَوْمَئِذٍ لِّلْمُکَذِّبِینَ ﴿۱۰﴾ آنان که روز جزا را دروغ مى‏پندارند (۱۱)   الَّذِینَ یُکَذِّبُونَ بِیَوْمِ الدِّینِ ﴿۱۱﴾ و جز هر تجاوزپیشه گناهکارى آن را به دروغ نمى‏گیرد (۱۲)   وَمَا یُکَذِّبُ بِهِ إِلَّا کُلُّ مُعْتَدٍ أَثِیمٍ ﴿۱۲﴾ [همان که] چون آیات ما بر او خوانده شود گوید [اینها] افسانه‏هاى پیشینیان است (۱۳)   إِذَا تُتْلَى عَلَیْهِ آیَاتُنَا قَالَ أَسَاطِیرُ الْأَوَّلِینَ ﴿۱۳﴾ نه چنین است بلکه آنچه مرتکب مى‏شدند زنگار بر دلهایشان بسته است (۱۴)   کَلَّا بَلْ رَانَ عَلَى قُلُوبِهِم مَّا کَانُوا یَکْسِبُونَ ﴿۱۴﴾ زهى پندار که آنان در آن روز از پروردگارشان سخت محجوبند (۱۵)   کَلَّا إِنَّهُمْ عَن رَّبِّهِمْ یَوْمَئِذٍ لَّمَحْجُوبُونَ ﴿۱۵﴾ آنگاه به یقین آنان به جهنم درآیند (۱۶)   ثُمَّ إِنَّهُمْ لَصَالُوا الْجَحِیمِ ﴿۱۶﴾ سپس [به ایشان] گفته خواهد شد این همان است که آن را به دروغ مى‏گرفتید (۱۷)   ثُمَّ یُقَالُ هَذَا الَّذِی کُنتُم بِهِ تُکَذِّبُونَ ﴿۱۷﴾ نه چنین است در حقیقت کتاب نیکان در علیون است (۱۸)   کَلَّا إِنَّ کِتَابَ الْأَبْرَارِ لَفِی عِلِّیِّینَ ﴿۱۸﴾ و تو چه دانى که علیون چیست (۱۹)   وَمَا أَدْرَاکَ مَا عِلِّیُّونَ ﴿۱۹﴾ کتابى است نوشته‏شده (۲۰)   کِتَابٌ مَّرْقُومٌ ﴿۲۰﴾ مقربان آن را مشاهده خواهند کرد (۲۱)   یَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ ﴿۲۱﴾ براستى نیکوکاران در نعیم [الهى] خواهند بود (۲۲)   إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِی نَعِیمٍ ﴿۲۲﴾ بر تختها [نشسته] مى‏نگرند (۲۳)   عَلَى الْأَرَائِکِ یَنظُرُونَ ﴿۲۳﴾ از چهره‏هایشان طراوت نعمت [بهشت] را درمى‏یابى (۲۴)   تَعْرِفُ فِی وُجُوهِهِمْ نَضْرَةَ النَّعِیمِ ﴿۲۴﴾ از باده‏اى مهر شده نوشانیده شوند (۲۵)   یُسْقَوْنَ مِن رَّحِیقٍ مَّخْتُومٍ ﴿۲۵﴾ [باده‏اى که] مهر آن مشک است و در این [نعمتها] مشتاقان باید بر یکدیگر پیشى گیرند (۲۶)   خِتَامُهُ مِسْکٌ وَفِی ذَلِکَ فَلْیَتَنَافَسِ الْمُتَنَافِسُونَ ﴿۲۶﴾ و ترکیبش از [چشمه] تسنیم است (۲۷)   وَمِزَاجُهُ مِن تَسْنِیمٍ ﴿۲۷﴾ چشمه‏اى که مقربان [خدا] از آن نوشند (۲۸)   عَیْنًا یَشْرَبُ بِهَا الْمُقَرَّبُونَ ﴿۲۸﴾ [آرى در دنیا] کسانى که گناه مى‏کردند آنان را که ایمان آورده بودند به ریشخند مى‏گرفتند (۲۹)   إِنَّ الَّذِینَ أَجْرَمُوا کَانُواْ مِنَ الَّذِینَ آمَنُوا یَضْحَکُونَ ﴿۲۹﴾ و چون بر ایشان مى‏گذشتند اشاره چشم و ابرو با هم رد و بدل مى‏کردند (۳۰)   وَإِذَا مَرُّواْ بِهِمْ یَتَغَامَزُونَ ﴿۳۰﴾ و هنگامى که نزد خانواده[هاى] خود بازمى‏گشتند به شوخ‏طبعى مى‏پرداختند (۳۱)   وَإِذَا انقَلَبُواْ إِلَى أَهْلِهِمُ انقَلَبُواْ فَکِهِینَ ﴿۳۱﴾ و چون مؤمنان را مى‏دیدند مى‏گفتند اینها [جماعتى] گمراهند (۳۲)   وَإِذَا رَأَوْهُمْ قَالُوا إِنَّ هَؤُلَاء لَضَالُّونَ ﴿۳۲﴾ و حال آنکه آنان براى بازرسى [کار]شان فرستاده نشده بودند (۳۳)   وَمَا أُرْسِلُوا عَلَیْهِمْ حَافِظِینَ ﴿۳۳﴾ و[لى] امروز مؤمنانند که بر کافران خنده مى‏زنند (۳۴)   فَالْیَوْمَ الَّذِینَ آمَنُواْ مِنَ الْکُفَّارِ یَضْحَکُونَ ﴿۳۴﴾ بر تختها[ى خود نشسته] نظاره مى‏کنند (۳۵)   عَلَى الْأَرَائِکِ یَنظُرُونَ ﴿۳۵﴾ [تا ببینند] آیا کافران به پاداش آنچه مى‏کردند رسیده‏اند (۳۶)   هَلْ ثُوِّبَ الْکُفَّارُ مَا کَانُوا یَفْعَلُونَ ﴿۳۶﴾ سوره ۸۴: الانشقاق به نام خداوند رحمتگر مهربان آنگاه که آسمان زهم بشکافد (۱)   بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ إِذَا السَّمَاء انشَقَّتْ ﴿۱﴾ و پروردگارش را فرمان برد و [چنین] سزد (۲)   وَأَذِنَتْ لِرَبِّهَا وَحُقَّتْ ﴿۲﴾ و آنگاه که زمین کشیده شود (۳)   وَإِذَا الْأَرْضُ مُدَّتْ ﴿۳﴾ و آنچه را که در آن است بیرون افکند و تهى شود (۴)   وَأَلْقَتْ مَا فِیهَا وَتَخَلَّتْ ﴿۴﴾ و پروردگارش را فرمان برد و [چنین] سزد (۵)   وَأَذِنَتْ لِرَبِّهَا وَحُقَّتْ ﴿۵﴾ اى انسان حقا که تو به سوى پروردگار خود بسختى در تلاشى و او را ملاقات خواهى کرد (۶)   یَا أَیُّهَا الْإِنسَانُ إِنَّکَ کَادِحٌ إِلَى رَبِّکَ کَدْحًا فَمُلَاقِیهِ ﴿۶﴾ اما کسى که کارنامه‏اش به دست راستش داده شود (۷)   فَأَمَّا مَنْ أُوتِیَ کِتَابَهُ بِیَمِینِهِ ﴿۷﴾ بزودى‏اش حسابى بس آسان کنند (۸)   فَسَوْفَ یُحَاسَبُ حِسَابًا یَسِیرًا ﴿۸﴾ و شادمان به سوى کسانش باز گردد (۹)   وَیَنقَلِبُ إِلَى أَهْلِهِ مَسْرُورًا ﴿۹﴾ و اما کسى که کارنامه‏اش از پشت‏سرش به او داده شود (۱۰)   وَأَمَّا مَنْ أُوتِیَ کِتَابَهُ وَرَاء ظَهْرِهِ ﴿۱۰﴾ زودا که هلاک [خویش] خواهد (۱۱)   فَسَوْفَ یَدْعُو ثُبُورًا ﴿۱۱﴾ و در آتش افروخته درآید (۱۲)   وَیَصْلَى سَعِیرًا ﴿۱۲﴾ او در [میان] خانواده خود شادمان بود (۱۳)   إِنَّهُ کَانَ فِی أَهْلِهِ مَسْرُورًا ﴿۱۳﴾ او مى‏پنداشت که هرگز برنخواهد گشت (۱۴)   إِنَّهُ ظَنَّ أَن لَّن یَحُورَ ﴿۱۴﴾ آرى در حقیقت پروردگارش به او بینا بود (۱۵)   بَلَى إِنَّ رَبَّهُ کَانَ بِهِ بَصِیرًا ﴿۱۵﴾ نه نه سوگند به شفق (۱۶)   فَلَا أُقْسِمُ بِالشَّفَقِ ﴿۱۶﴾ سوگند به شب و آنچه [شب] فروپوشاند (۱۷)   وَاللَّیْلِ وَمَا وَسَقَ ﴿۱۷﴾ سوگند به ماه چون [ب در] تمام شود (۱۸)   وَالْقَمَرِ إِذَا اتَّسَقَ ﴿۱۸﴾ که قطعا از حالى به حالى برخواهید نشست (۱۹)   لَتَرْکَبُنَّ طَبَقًا عَن طَبَقٍ ﴿۱۹﴾ پس چرا آنان باور نمى‏دارند (۲۰)   فَمَا لَهُمْ لَا یُؤْمِنُونَ ﴿۲۰﴾ و چون بر آنان قرآن تلاوت مى‏شود چهره بر خاک نمى‏سایند (۲۱)   وَإِذَا قُرِئَ عَلَیْهِمُ الْقُرْآنُ لَا یَسْجُدُونَ ﴿۲۱﴾ [نه] بلکه آنان که کفر ورزیده‏اند تکذیب مى‏کنند (۲۲)   بَلِ الَّذِینَ کَفَرُواْ یُکَذِّبُونَ ﴿۲۲﴾ و خدا به آنچه در سینه دارند داناتر است (۲۳)   وَاللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا یُوعُونَ ﴿۲۳﴾ پس آنان را از عذابى دردناک خبر ده (۲۴)   فَبَشِّرْهُم بِعَذَابٍ أَلِیمٍ ﴿۲۴﴾ مگر کسانى که گرویده و کارهاى شایسته کرده‏اند که آنان را پاداشى بى‏منت‏خواهد بود (۲۵)   إِلَّا الَّذِینَ آمَنُواْ وَعَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ لَهُمْ أَجْرٌ غَیْرُ مَمْنُونٍ ﴿۲۵﴾ سوره ۸۵: البروج به نام خداوند رحمتگر مهربان سوگند به آسمان آکنده ز برج (۱)   بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ وَالسَّمَاء ذَاتِ الْبُرُوجِ ﴿۱﴾ و به روز موعود (۲)   وَالْیَوْمِ الْمَوْعُودِ ﴿۲﴾ و به گواه و مورد گواهى (۳)   وَشَاهِدٍ وَمَشْهُودٍ ﴿۳﴾ مرگ بر آدم‏سوزان خندق (۴)   قُتِلَ أَصْحَابُ الْأُخْدُودِ ﴿۴﴾ همان آتش مایه‏دار [و انبوه] (۵)   النَّارِ ذَاتِ الْوَقُودِ ﴿۵﴾ آنگاه که آنان بالاى آن [خندق به تماشا] نشسته بودند (۶)   إِذْ هُمْ عَلَیْهَا قُعُودٌ ﴿۶﴾ و خود بر آنچه بر [سر] مؤمنان مى‏آوردند گواه بودند (۷)   وَهُمْ عَلَى مَا یَفْعَلُونَ بِالْمُؤْمِنِینَ شُهُودٌ ﴿۷﴾ و بر آنان عیبى نگرفته بودند جز اینکه به خداى ارجمند ستوده ایمان آورده بودند (۸)   وَمَا نَقَمُوا مِنْهُمْ إِلَّا أَن یُؤْمِنُوا بِاللَّهِ الْعَزِیزِ الْحَمِیدِ ﴿۸﴾ همان [خدایى] که فرمانروایى آسمانها و زمین از آن اوست و خدا[ست که] بر هر چیزى گواه است (۹)   الَّذِی لَهُ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاللَّهُ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ شَهِیدٌ ﴿۹﴾ کسانى که مردان و زنان مؤمن را آزار کرده و بعد توبه نکرده‏اند ایشان راست عذاب جهنم و ایشان راست عذاب سوزان (۱۰)   إِنَّ الَّذِینَ فَتَنُوا الْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِنَاتِ ثُمَّ لَمْ یَتُوبُوا فَلَهُمْ عَذَابُ جَهَنَّمَ وَلَهُمْ عَذَابُ الْحَرِیقِ ﴿۱۰﴾ کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده‏اند براى آنان باغهایى است که از زیر [درختان] آن جویها روان است این است [همان] رستگارى بزرگ (۱۱)   إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُمْ جَنَّاتٌ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ ذَلِکَ الْفَوْزُ الْکَبِیرُ ﴿۱۱﴾ آرى عقاب پروردگارت سخت‏سنگین است (۱۲)   إِنَّ بَطْشَ رَبِّکَ لَشَدِیدٌ ﴿۱۲﴾ هم اوست که [آفرینش را] آغاز مى‏کند و بازمى‏گرداند (۱۳)   إِنَّهُ هُوَ یُبْدِئُ وَیُعِیدُ ﴿۱۳﴾ و اوست آن آمرزنده دوستدار [مؤمنان] (۱۴)   وَهُوَ الْغَفُورُ الْوَدُودُ ﴿۱۴﴾ صاحب ارجمند عرش (۱۵)   ذُو الْعَرْشِ الْمَجِیدُ ﴿۱۵﴾ هر چه را بخواهد انجام مى‏دهد (۱۶)   فَعَّالٌ لِّمَا یُرِیدُ ﴿۱۶﴾ آیا حدیث [آن] سپاهیان (۱۷)   هَلْ أَتَاکَ حَدِیثُ الْجُنُودِ ﴿۱۷﴾ فرعون و ثمود بر تو آمد (۱۸)   فِرْعَوْنَ وَثَمُودَ ﴿۱۸﴾ [نه] بلکه آنان که کافر شده‏اند در تکذیب‏اند (۱۹)   بَلِ الَّذِینَ کَفَرُوا فِی تَکْذِیبٍ ﴿۱۹﴾ با آنکه خدا از هر سو بر ایشان محیط است (۲۰)   وَاللَّهُ مِن وَرَائِهِم مُّحِیطٌ ﴿۲۰﴾ آرى آن قرآنى ارجمند است (۲۱)   بَلْ هُوَ قُرْآنٌ مَّجِیدٌ ﴿۲۱﴾ که در لوحى محفوظ است (۲۲)   فِی لَوْحٍ مَّحْفُوظٍ ﴿۲۲﴾ سوره ۸۶: الطارق به نام خداوند رحمتگر مهربان سوگند به آسمان و آن اختر شبگرد (۱)   بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ وَالسَّمَاء وَالطَّارِقِ ﴿۱﴾ و تو چه دانى که اختر شبگرد چیست (۲)   وَمَا أَدْرَاکَ مَا الطَّارِقُ ﴿۲﴾ آن اختر فروزان (۳)   النَّجْمُ الثَّاقِبُ ﴿۳﴾ هیچ کس نیست مگر اینکه نگاهبانى بر او [گماشته شده] است (۴)   إِن کُلُّ نَفْسٍ لَّمَّا عَلَیْهَا حَافِظٌ ﴿۴﴾ پس انسان باید بنگرد که از چه آفریده شده است (۵)   فَلْیَنظُرِ الْإِنسَانُ مِمَّ خُلِقَ ﴿۵﴾ از آب جهنده‏اى خلق شده (۶)   خُلِقَ مِن مَّاء دَافِقٍ ﴿۶﴾ [که] از صلب مرد و میان استخوانهاى سینه زن بیرون مى‏آید (۷)   یَخْرُجُ مِن بَیْنِ الصُّلْبِ وَالتَّرَائِبِ ﴿۷﴾ در حقیقت او [= خدا] بر بازگردانیدن وى بخوبى تواناست (۸)   إِنَّهُ عَلَى رَجْعِهِ لَقَادِرٌ ﴿۸﴾ آن روز که رازها [همه] فاش شود (۹)   یَوْمَ تُبْلَى السَّرَائِرُ ﴿۹﴾ پس او را نه نیرویى ماند و نه یارى (۱۰)   فَمَا لَهُ مِن قُوَّةٍ وَلَا نَاصِرٍ ﴿۱۰﴾ سوگند به آسمان بارش‏انگیز (۱۱)   وَالسَّمَاء ذَاتِ الرَّجْعِ ﴿۱۱﴾ سوگند به زمین شکافدار [آماده کشت] (۱۲)   وَالْأَرْضِ ذَاتِ الصَّدْعِ ﴿۱۲﴾ [که] در حقیقت قرآن گفتارى قاطع و روشنگر است (۱۳)   إِنَّهُ لَقَوْلٌ فَصْلٌ ﴿۱۳﴾ و آن شوخى نیست (۱۴)   وَمَا هُوَ بِالْهَزْلِ ﴿۱۴﴾ آنان دست به نیرنگ مى‏زنند (۱۵)   إِنَّهُمْ یَکِیدُونَ کَیْدًا ﴿۱۵﴾ و [من نیز] دست به نیرنگ مى‏زنم (۱۶)   وَأَکِیدُ کَیْدًا ﴿۱۶﴾ پس کافران را مهلت ده و کمى آنان را به حال خود واگذار (۱۷)   فَمَهِّلِ الْکَافِرِینَ أَمْهِلْهُمْ رُوَیْدًا ﴿۱۷﴾ سوره ۸۷: الأعلى به نام خداوند رحمتگر مهربان نام پروردگار والاى خود را به پاکى بستاى (۱)   بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ سَبِّحِ اسْمَ رَبِّکَ الْأَعْلَى ﴿۱﴾ همان که آفرید و هماهنگى بخشید (۲)   الَّذِی خَلَقَ فَسَوَّى ﴿۲﴾ و آنکه اندازه‏گیرى کرد و راه نمود (۳)   وَالَّذِی قَدَّرَ فَهَدَى ﴿۳﴾ و آنکه چمنزار را برآورد (۴)   وَالَّذِی أَخْرَجَ الْمَرْعَى ﴿۴﴾ و پس [از چندى] آن را خاشاکى تیره‏گون گردانید (۵)   فَجَعَلَهُ غُثَاء أَحْوَى ﴿۵﴾ ما بزودى [آیات خود را به وسیله سروش غیبى] بر تو خواهیم خواند تا فراموش نکنى (۶)   سَنُقْرِؤُکَ فَلَا تَنسَى ﴿۶﴾ جز آنچه خدا خواهد که او آشکار و آنچه را که نهان است مى‏داند (۷)   إِلَّا مَا شَاء اللَّهُ إِنَّهُ یَعْلَمُ الْجَهْرَ وَمَا یَخْفَى ﴿۷﴾ و براى تو آسانترین [راه] را فراهم مى‏گردانیم (۸)   وَنُیَسِّرُکَ لِلْیُسْرَى ﴿۸﴾ پس پند ده اگر پند سود بخشد (۹)   فَذَکِّرْ إِن نَّفَعَتِ الذِّکْرَى ﴿۹﴾ آن کس که ترسد بزودى عبرت گیرد (۱۰)   سَیَذَّکَّرُ مَن یَخْشَى ﴿۱۰﴾ و نگون‏بخت‏خود را از آن دور مى‏دارد (۱۱)   وَیَتَجَنَّبُهَا الْأَشْقَى ﴿۱۱﴾ همان کس که در آتشى بزرگ در آید (۱۲)   الَّذِی یَصْلَى النَّارَ الْکُبْرَى ﴿۱۲﴾ آنگاه نه در آن مى‏میرد و نه زندگانى مى‏یابد (۱۳)   ثُمَّ لَا یَمُوتُ فِیهَا وَلَا یَحْیَى ﴿۱۳﴾ رستگار آن کس که خود را پاک گردانید (۱۴)   قَدْ أَفْلَحَ مَن تَزَکَّى ﴿۱۴﴾ و نام پروردگارش را یاد کرد و نماز گزارد (۱۵)   وَذَکَرَ اسْمَ رَبِّهِ فَصَلَّى ﴿۱۵﴾ لیکن [شما] زندگى دنیا را بر مى‏گزینید (۱۶)   بَلْ تُؤْثِرُونَ الْحَیَاةَ الدُّنْیَا ﴿۱۶﴾ با آنکه [جهان] آخرت نیکوتر و پایدارتر است (۱۷)   وَالْآخِرَةُ خَیْرٌ وَأَبْقَى ﴿۱۷﴾ قطعا در صحیفه‏هاى گذشته این [معنى] هست (۱۸)   إِنَّ هَذَا لَفِی الصُّحُفِ الْأُولَى ﴿۱۸﴾ صحیفه‏هاى ابراهیم و موسى (۱۹)   صُحُفِ إِبْرَاهِیمَ وَمُوسَى ﴿۱۹﴾ سوره ۸۸: الغاشیة به نام خداوند رحمتگر مهربان آیا خبر غاشیه به تو رسیده است (۱)   بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ هَلْ أَتَاکَ حَدِیثُ الْغَاشِیَةِ ﴿۱﴾ در آن روز چهره‏هایى زبونند (۲)   وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ خَاشِعَةٌ ﴿۲﴾ که تلاش کرده رنج [بیهوده] برده‏اند (۳)   عَامِلَةٌ نَّاصِبَةٌ ﴿۳﴾ [ناچار] در آتشى سوزان درآیند (۴)   تَصْلَى نَارًا حَامِیَةً ﴿۴﴾ از چشمه‏اى داغ نوشانیده شوند (۵)   تُسْقَى مِنْ عَیْنٍ آنِیَةٍ ﴿۵﴾ خوراکى جز خار خشک ندارند (۶)   لَّیْسَ لَهُمْ طَعَامٌ إِلَّا مِن ضَرِیعٍ ﴿۶﴾ [که] نه فربه کند و نه گرسنگى را باز دارد (۷)   لَا یُسْمِنُ وَلَا یُغْنِی مِن جُوعٍ ﴿۷﴾ در آن روز چهره‏هایى شادابند (۸)   وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ نَّاعِمَةٌ ﴿۸﴾ از کوشش خود خشنودند (۹)   لِسَعْیِهَا رَاضِیَةٌ ﴿۹﴾ در بهشت برین‏اند (۱۰)   فِی جَنَّةٍ عَالِیَةٍ ﴿۱۰﴾ سخن بیهوده‏اى در آنجا نشنوند (۱۱)   لَّا تَسْمَعُ فِیهَا لَاغِیَةً ﴿۱۱﴾ در آن چشمه‏اى روان باشد (۱۲)   فِیهَا عَیْنٌ جَارِیَةٌ ﴿۱۲﴾ تختهایى بلند در آنجاست (۱۳)   فِیهَا سُرُرٌ مَّرْفُوعَةٌ ﴿۱۳﴾ و قدحهایى نهاده شده (۱۴)   وَأَکْوَابٌ مَّوْضُوعَةٌ ﴿۱۴﴾ و بالشهایى پهلوى هم [چیده] (۱۵)   وَنَمَارِقُ مَصْفُوفَةٌ ﴿۱۵﴾ و فرشهایى [زربفت] گسترده (۱۶)   وَزَرَابِیُّ مَبْثُوثَةٌ ﴿۱۶﴾ آیا به شتر نمى‏نگرند که چگونه آفریده شده (۱۷)   أَفَلَا یَنظُرُونَ إِلَى الْإِبِلِ کَیْفَ خُلِقَتْ ﴿۱۷﴾ و به آسمان که چگونه برافراشته شده (۱۸)   وَإِلَى السَّمَاء کَیْفَ رُفِعَتْ ﴿۱۸﴾ و به کوه‏ها که چگونه برپا داشته شده (۱۹)   وَإِلَى الْجِبَالِ کَیْفَ نُصِبَتْ ﴿۱۹﴾ و به زمین که چگونه گسترده شده است (۲۰)   وَإِلَى الْأَرْضِ کَیْفَ سُطِحَتْ ﴿۲۰﴾ پس تذکر ده که تو تنها تذکردهنده‏اى (۲۱)   فَذَکِّرْ إِنَّمَا أَنتَ مُذَکِّرٌ ﴿۲۱﴾ بر آنان تسلطى ندارى (۲۲)   لَّسْتَ عَلَیْهِم بِمُصَیْطِرٍ ﴿۲۲﴾ مگر کسى که روى بگرداند و کفر ورزد (۲۳)   إِلَّا مَن تَوَلَّى وَکَفَرَ ﴿۲۳﴾ که خدا او را به آن عذاب بزرگتر عذاب کند (۲۴)   فَیُعَذِّبُهُ اللَّهُ الْعَذَابَ الْأَکْبَرَ ﴿۲۴﴾ در حقیقت بازگشت آنان به سوى ماست (۲۵)   إِنَّ إِلَیْنَا إِیَابَهُمْ ﴿۲۵﴾ آنگاه حساب [خواستن از] آنان به عهده ماست (۲۶)   ثُمَّ إِنَّ عَلَیْنَا حِسَابَهُمْ ﴿۲۶﴾ سوره ۸۹: الفجر به نام خداوند رحمتگر مهربان سوگند به سپیده‏دم (۱)   بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ وَالْفَجْرِ ﴿۱﴾ و به شبهاى دهگانه (۲)   وَلَیَالٍ عَشْرٍ ﴿۲﴾ و به جفت و تاق (۳)   وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ ﴿۳﴾ و به شب وقتى سپرى شود (۴)   وَاللَّیْلِ إِذَا یَسْرِ ﴿۴﴾ آیا در این براى خردمند [نیاز به] سوگندى [دیگر] است (۵)   هَلْ فِی ذَلِکَ قَسَمٌ لِّذِی حِجْرٍ ﴿۵﴾ مگر ندانسته‏اى که پروردگارت با عاد چه کرد (۶)   أَلَمْ تَرَ کَیْفَ فَعَلَ رَبُّکَ بِعَادٍ ﴿۶﴾ با عمارات ستون‏دار ارم (۷)   إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ ﴿۷﴾ که مانندش در شهرها ساخته نشده بود (۸)   الَّتِی لَمْ یُخْلَقْ مِثْلُهَا فِی الْبِلَادِ ﴿۸﴾ و با ثمود همانان که در دره تخته‏سنگها را مى‏بریدند (۹)   وَثَمُودَ الَّذِینَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ ﴿۹﴾ و با فرعون صاحب خرگاه‏ها [و بناهاى بلند] (۱۰)   وَفِرْعَوْنَ ذِی الْأَوْتَادِ ﴿۱۰﴾ همانان که در شهرها سر به طغیان برداشتند (۱۱)   الَّذِینَ طَغَوْا فِی الْبِلَادِ ﴿۱۱﴾ و در آنها بسیار تبهکارى کردند (۱۲)   فَأَکْثَرُوا فِیهَا الْفَسَادَ ﴿۱۲﴾ [تا آنکه] پروردگارت بر سر آنان تازیانه عذاب را فرونواخت (۱۳)   فَصَبَّ عَلَیْهِمْ رَبُّکَ سَوْطَ عَذَابٍ ﴿۱۳﴾ زیرا پروردگار تو سخت در کمین است (۱۴)   إِنَّ رَبَّکَ لَبِالْمِرْصَادِ ﴿۱۴﴾ اما انسان هنگامى که پروردگارش وى را مى‏آزماید و عزیزش مى‏دارد و نعمت فراوان به او مى‏دهد مى‏گوید پروردگارم مرا گرامى داشته است (۱۵)   فَأَمَّا الْإِنسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَکْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَکْرَمَنِ ﴿۱۵﴾ و اما چون وى را مى‏آزماید و روزى‏اش را بر او تنگ مى‏گرداند مى‏گوید پروردگارم مرا خوار کرده است (۱۶)   وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَیْهِ رِزْقَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَهَانَنِ ﴿۱۶﴾ ولى نه بلکه یتیم را نمى‏نوازید (۱۷)   کَلَّا بَل لَّا تُکْرِمُونَ الْیَتِیمَ ﴿۱۷﴾ و بر خوراک[دادن] بینوا همدیگر را بر نمى‏انگیزید (۱۸)   وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَى طَعَامِ الْمِسْکِینِ ﴿۱۸﴾ و میراث [ضعیفان] را چپاولگرانه مى‏خورید (۱۹)   وَتَأْکُلُونَ التُّرَاثَ أَکْلًا لَّمًّا ﴿۱۹﴾ و مال را دوست دارید دوست داشتنى بسیار (۲۰)   وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا ﴿۲۰﴾ نه چنان است آنگاه که زمین سخت در هم کوبیده شود (۲۱)   کَلَّا إِذَا دُکَّتِ الْأَرْضُ دَکًّا دَکًّا ﴿۲۱﴾ و [فرمان] پروردگارت و فرشته[ها] صف‏درصف آیند (۲۲)   وَجَاء رَبُّکَ وَالْمَلَکُ صَفًّا صَفًّا ﴿۲۲﴾ و جهنم را در آن روز [حاضر] آورند آن روز است که انسان پند گیرد و[لى] کجا او را جاى پندگرفتن باشد (۲۳)   وَجِیءَ یَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ یَوْمَئِذٍ یَتَذَکَّرُ الْإِنسَانُ وَأَنَّى لَهُ الذِّکْرَى ﴿۲۳﴾ گوید کاش براى زندگانى خود [چیزى] پیش فرستاده بودم (۲۴)   یَقُولُ یَا لَیْتَنِی قَدَّمْتُ لِحَیَاتِی ﴿۲۴﴾ پس در آن روز هیچ کس چون عذاب‏کردن او عذاب نکند (۲۵)   فَیَوْمَئِذٍ لَّا یُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ ﴿۲۵﴾ و هیچ کس چون دربندکشیدن او دربند نکشد (۲۶)   وَلَا یُوثِقُ وَثَاقَهُ أَحَدٌ ﴿۲۶﴾ اى نفس مطمئنه (۲۷)   یَا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ﴿۲۷﴾ خشنود و خداپسند به سوى پروردگارت بازگرد (۲۸)   ارْجِعِی إِلَى رَبِّکِ رَاضِیَةً مَّرْضِیَّةً ﴿۲۸﴾ و در میان بندگان من درآى (۲۹)   فَادْخُلِی فِی عِبَادِی ﴿۲۹﴾ و در بهشت من داخل شو (۳۰)   وَادْخُلِی جَنَّتِی ﴿۳۰﴾ سوره ۹۰: البلد به نام خداوند رحمتگر مهربان سوگند به این شهر (۱)   بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ لَا أُقْسِمُ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿۱﴾ و حال آنکه تو در این شهر جاى دارى (۲)   وَأَنتَ حِلٌّ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿۲﴾ سوگند به پدرى [چنان] و آن کسى را که به وجود آورد (۳)   وَوَالِدٍ وَمَا وَلَدَ ﴿۳﴾ براستى که انسان را در رنج آفریده‏ایم (۴)   لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِی کَبَدٍ ﴿۴﴾ آیا پندارد که هیچ کس هرگز بر او دست نتواند یافت (۵)   أَیَحْسَبُ أَن لَّن یَقْدِرَ عَلَیْهِ أَحَدٌ ﴿۵﴾ گوید مال فراوانى تباه کردم (۶)   یَقُولُ أَهْلَکْتُ مَالًا لُّبَدًا ﴿۶﴾ آیا پندارد که هیچ کس او را ندیده است (۷)   أَیَحْسَبُ أَن لَّمْ یَرَهُ أَحَدٌ ﴿۷﴾ آیا دو چشمش نداده‏ایم (۸)   أَلَمْ نَجْعَل لَّهُ عَیْنَیْنِ ﴿۸﴾ و زبانى و دو لب (۹)   وَلِسَانًا وَشَفَتَیْنِ ﴿۹﴾ و هر دو راه [خیر و شر] را بدو نمودیم (۱۰)   وَهَدَیْنَاهُ النَّجْدَیْنِ ﴿۱۰﴾ و[لى] نخواست از گردنه [عاقبت‏نگرى] بالا رود (۱۱)   فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ ﴿۱۱﴾ و تو چه دانى که آن گردنه [سخت] چیست (۱۲)   وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْعَقَبَةُ ﴿۱۲﴾ بنده‏اى را آزادکردن (۱۳)   فَکُّ رَقَبَةٍ ﴿۱۳﴾ یا در روز گرسنگى طعام‏دادن (۱۴)   أَوْ إِطْعَامٌ فِی یَوْمٍ ذِی مَسْغَبَةٍ ﴿۱۴﴾ به یتیمى خویشاوند (۱۵)   یَتِیمًا ذَا مَقْرَبَةٍ ﴿۱۵﴾ یا بینوایى خاک‏نشین (۱۶)   أَوْ مِسْکِینًا ذَا مَتْرَبَةٍ ﴿۱۶﴾ علاوه بر این از زمره کسانى باشد که گرویده و یکدیگر را به شکیبایى و مهربانى سفارش کرده‏اند (۱۷)   ثُمَّ کَانَ مِنَ الَّذِینَ آمَنُوا وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ ﴿۱۷﴾ اینانند خجستگان (۱۸)   أُوْلَئِکَ أَصْحَابُ الْمَیْمَنَةِ ﴿۱۸﴾ و کسانى که به انکار نشانه‏هاى ما پرداخته‏اند آنانند ناخجستگان شوم (۱۹)   وَالَّذِینَ کَفَرُوا بِآیَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ ﴿۱۹﴾ بر آنان آتشى سرپوشیده احاطه دارد (۲۰)   عَلَیْهِمْ نَارٌ مُّؤْصَدَةٌ ﴿۲۰﴾ سوره ۹۱: الشمس به نام خداوند رحمتگر مهربان سوگند به خورشید و تابندگى‏اش (۱)   بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا ﴿۱﴾ سوگند به ماه چون پى [خورشید] رود (۲)   وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا ﴿۲﴾ سوگند به روز چون [زمین را] روشن گرداند (۳)   وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا ﴿۳﴾ سوگند به شب چو پرده بر آن پوشد (۴)   وَاللَّیْلِ إِذَا یَغْشَاهَا ﴿۴﴾ سوگند به آسمان و آن کس که آن را برافراشت (۵)   وَالسَّمَاء وَمَا بَنَاهَا ﴿۵﴾ سوگند به زمین و آن کس که آن را گسترد (۶)   وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا ﴿۶﴾ سوگند به نفس و آن کس که آن را درست کرد (۷)   وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا ﴿۷﴾ سپس پلیدکارى و پرهیزگارى‏اش را به آن الهام کرد (۸)   فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا ﴿۸﴾ که هر کس آن را پاک گردانید قطعا رستگار شد (۹)   قَدْ أَفْلَحَ مَن زَکَّاهَا ﴿۹﴾ و هر که آلوده‏اش ساخت قطعا درباخت (۱۰)   وَقَدْ خَابَ مَن دَسَّاهَا ﴿۱۰﴾ [قوم] ثمود به سبب طغیان خود به تکذیب پرداختند (۱۱)   کَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا ﴿۱۱﴾ آنگاه که شقى‏ترینشان بر[پا] خاست (۱۲)   إِذِ انبَعَثَ أَشْقَاهَا ﴿۱۲﴾ پس فرستاده خدا به آنان گفت زنهار ماده‏شتر خدا و [نوبت] آب‏خوردنش را [حرمت نهید] (۱۳)   فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْیَاهَا ﴿۱۳﴾ و[لى] دروغزنش خواندند و آن [ماده‏شتر] را پى کردند و پروردگارشان به [سزاى] گناهشان بر سرشان عذاب آورد و آنان را با خاک یکسان کرد (۱۴)   فَکَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَیْهِمْ رَبُّهُم بِذَنبِهِمْ فَسَوَّاهَا ﴿۱۴﴾ و از پیامد کار خویش بیمى به خود راه نداد (۱۵)   وَلَا یَخَافُ عُقْبَاهَا ﴿۱۵﴾ سوره ۹۲: اللیل به نام خداوند رحمتگر مهربان سوگند به شب چون پرده افکند (۱)   بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ وَاللَّیْلِ إِذَا یَغْشَى ﴿۱﴾ سوگند به روز چون جلوه‏گرى آغازد (۲)   وَالنَّهَارِ إِذَا تَجَلَّى ﴿۲﴾ و [سوگند به] آنکه نر و ماده را آفرید (۳)   وَمَا خَلَقَ الذَّکَرَ وَالْأُنثَى ﴿۳﴾ که همانا تلاش شما پراکنده است (۴)   إِنَّ سَعْیَکُمْ لَشَتَّى ﴿۴﴾ اما آنکه [حق خدا را] داد و پروا داشت (۵)   فَأَمَّا مَن أَعْطَى وَاتَّقَى ﴿۵﴾ و [پاداش] نیکوتر را تصدیق کرد (۶)   وَصَدَّقَ بِالْحُسْنَى ﴿۶﴾ بزودى راه آسانى پیش پاى او خواهیم گذاشت (۷)   فَسَنُیَسِّرُهُ لِلْیُسْرَى ﴿۷﴾ و اما آنکه بخل ورزید و خود را بى‏نیاز دید (۸)   وَأَمَّا مَن بَخِلَ وَاسْتَغْنَى ﴿۸﴾ و [پاداش] نیکوتر را به دروغ گرفت (۹)   وَکَذَّبَ بِالْحُسْنَى ﴿۹﴾ بزودى راه دشوارى به او خواهیم نمود (۱۰)   فَسَنُیَسِّرُهُ لِلْعُسْرَى ﴿۱۰﴾ و چون هلاک شد [دیگر] مال او به کارش نمى‏آید (۱۱)   وَمَا یُغْنِی عَنْهُ مَالُهُ إِذَا تَرَدَّى ﴿۱۱﴾ همانا هدایت بر ماست (۱۲)   إِنَّ عَلَیْنَا لَلْهُدَى ﴿۱۲﴾ و در حقیقت دنیا و آخرت از آن ماست (۱۳)   وَإِنَّ لَنَا لَلْآخِرَةَ وَالْأُولَى ﴿۱۳﴾ پس شما را به آتشى که زبانه مى‏کشد هشدار دادم (۱۴)   فَأَنذَرْتُکُمْ نَارًا تَلَظَّى ﴿۱۴﴾ جز نگون‏بخت‏تر[ین مردم] در آن درنیاید (۱۵)   لَا یَصْلَاهَا إِلَّا الْأَشْقَى ﴿۱۵﴾ همان که تکذیب کرد و رخ برتافت (۱۶)   الَّذِی کَذَّبَ وَتَوَلَّى ﴿۱۶﴾ و پاک‏رفتارتر[ین مردم] از آن دور داشته خواهد شد (۱۷)   وَسَیُجَنَّبُهَا الْأَتْقَى ﴿۱۷﴾ همان که مال خود را مى‏دهد [براى آنکه] پاک شود (۱۸)   الَّذِی یُؤْتِی مَالَهُ یَتَزَکَّى ﴿۱۸﴾ و هیچ کس را به قصد پاداش‏یافتن نعمت نمى‏بخشد (۱۹)   وَمَا لِأَحَدٍ عِندَهُ مِن نِّعْمَةٍ تُجْزَى ﴿۱۹﴾ جز خواستن رضاى پروردگارش که بسى برتر است [منظورى ندارد] (۲۰)   إِلَّا ابْتِغَاء وَجْهِ رَبِّهِ الْأَعْلَى ﴿۲۰﴾ و قطعا بزودى خشنود خواهد شد (۲۱)   وَلَسَوْفَ یَرْضَى ﴿۲۱﴾ سوره ۹۳: الضحى به نام خداوند رحمتگر مهربان سوگند به روشنایى روز (۱)   بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ وَالضُّحَى ﴿۱﴾ سوگند به شب چون آرام گیرد (۲)   وَاللَّیْلِ إِذَا سَجَى ﴿۲﴾ [که] پروردگارت تو را وانگذاشته و دشمن نداشته است (۳)   مَا وَدَّعَکَ رَبُّکَ وَمَا قَلَى ﴿۳﴾ و قطعا آخرت براى تو از دنیا نیکوتر خواهد بود (۴)   وَلَلْآخِرَةُ خَیْرٌ لَّکَ مِنَ الْأُولَى ﴿۴﴾ و بزودى پروردگارت تو را عطا خواهد داد تا خرسند گردى (۵)   وَلَسَوْفَ یُعْطِیکَ رَبُّکَ فَتَرْضَى ﴿۵﴾ مگر نه تو را یتیم یافت پس پناه داد (۶)   أَلَمْ یَجِدْکَ یَتِیمًا فَآوَى ﴿۶﴾ و تو را سرگشته یافت پس هدایت کرد (۷)   وَوَجَدَکَ ضَالًّا فَهَدَى ﴿۷﴾ و تو را تنگدست‏یافت و بى‏نیاز گردانید (۸)   وَوَجَدَکَ عَائِلًا فَأَغْنَى ﴿۸﴾ و اما [تو نیز به پاس نعمت ما] یتیم را میازار (۹)   فَأَمَّا الْیَتِیمَ فَلَا تَقْهَرْ ﴿۹﴾ و گدا را مران (۱۰)   وَأَمَّا السَّائِلَ فَلَا تَنْهَرْ ﴿۱۰﴾ و از نعمت پروردگار خویش [با مردم] سخن گوى (۱۱)   وَأَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّکَ فَحَدِّثْ ﴿۱۱﴾ سوره ۹۴: الشرح به نام خداوند رحمتگر مهربان آیا براى تو سینه‏ات را نگشاده‏ایم (۱)   بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ أَلَمْ نَشْرَحْ لَکَ صَدْرَکَ ﴿۱﴾ و بار گرانت را از [دوش] تو برنداشتیم (۲)   وَوَضَعْنَا عَنکَ وِزْرَکَ ﴿۲﴾ [بارى] که [گویى] پشت تو را شکست (۳)   الَّذِی أَنقَضَ ظَهْرَکَ ﴿۳﴾ و نامت را براى تو بلند گردانیدیم (۴)   وَرَفَعْنَا لَکَ ذِکْرَکَ ﴿۴﴾ پس [بدان که] با دشوارى آسانى است (۵)   فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا ﴿۵﴾ آرى با دشوارى آسانى است (۶)   إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا ﴿۶﴾ پس چون فراغت‏یافتى به طاعت درکوش (۷)   فَإِذَا فَرَغْتَ فَانصَبْ ﴿۷﴾ و با اشتیاق به سوى پروردگارت روى آور (۸)   وَإِلَى رَبِّکَ فَارْغَبْ ﴿۸﴾ سوره ۹۵: التین به نام خداوند رحمتگر مهربان سوگند به انجیر و زیتون (۱)   بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ وَالتِّینِ وَالزَّیْتُونِ ﴿۱﴾ و طور سینا (۲)   وَطُورِ سِینِینَ ﴿۲﴾ و این شهر امن [و امان] (۳)   وَهَذَا الْبَلَدِ الْأَمِینِ ﴿۳﴾ [که] براستى انسان را در نیکوترین اعتدال آفریدیم (۴)   لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِی أَحْسَنِ تَقْوِیمٍ ﴿۴﴾ سپس او را به پست‏ترین [مراتب] پستى بازگردانیدیم (۵)   ثُمَّ رَدَدْنَاهُ أَسْفَلَ سَافِلِینَ ﴿۵﴾ مگر کسانى را که گرویده و کارهاى شایسته کرده‏اند که پاداشى بى‏منت‏خواهند داشت (۶)   إِلَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَلَهُمْ أَجْرٌ غَیْرُ مَمْنُونٍ ﴿۶﴾ پس چه چیز تو را بعد [از این] به تکذیب جزا وامى‏دارد (۷)   فَمَا یُکَذِّبُکَ بَعْدُ بِالدِّینِ ﴿۷﴾ آیا خدا نیکوترین داوران نیست (۸)   أَلَیْسَ اللَّهُ بِأَحْکَمِ الْحَاکِمِینَ ﴿۸﴾ سوره ۹۶: العلق به نام خداوند رحمتگر مهربان بخوان به نام پروردگارت که آفرید (۱)   بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذِی خَلَقَ ﴿۱﴾ انسان را از علق آفرید (۲)   خَلَقَ الْإِنسَانَ مِنْ عَلَقٍ ﴿۲﴾ بخوان و پروردگار تو کریمترین [کریمان] است (۳)   اقْرَأْ وَرَبُّکَ الْأَکْرَمُ ﴿۳﴾ همان کس که به وسیله قلم آموخت (۴)   الَّذِی عَلَّمَ بِالْقَلَمِ ﴿۴﴾ آنچه را که انسان نمى‏دانست [بتدریج به او] آموخت (۵)   عَلَّمَ الْإِنسَانَ مَا لَمْ یَعْلَمْ ﴿۵﴾ حقا که انسان سرکشى مى‏کند (۶)   کَلَّا إِنَّ الْإِنسَانَ لَیَطْغَى ﴿۶﴾ همین که خود را بى‏نیاز پندارد (۷)   أَن رَّآهُ اسْتَغْنَى ﴿۷﴾ در حقیقت بازگشت به سوى پروردگار توست (۸)   إِنَّ إِلَى رَبِّکَ الرُّجْعَى ﴿۸﴾ آیا دیدى آن کس را که باز مى‏داشت (۹)   أَرَأَیْتَ الَّذِی یَنْهَى ﴿۹﴾ بنده‏اى را آنگاه که نماز مى‏گزارد (۱۰)   عَبْدًا إِذَا صَلَّى ﴿۱۰﴾ چه پندارى اگر او بر هدایت باشد (۱۱)   أَرَأَیْتَ إِن کَانَ عَلَى الْهُدَى ﴿۱۱﴾ یا به پرهیزگارى وادارد [براى او بهتر نیست] (۱۲)   أَوْ أَمَرَ بِالتَّقْوَى ﴿۱۲﴾ [و باز] آیا چه پندارى [که] اگر او به تکذیب پردازد و روى برگرداند [چه کیفرى در پیش دارد] (۱۳)   أَرَأَیْتَ إِن کَذَّبَ وَتَوَلَّى ﴿۱۳﴾ مگر ندانسته که خدا مى‏بیند (۱۴)   أَلَمْ یَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ یَرَى ﴿۱۴﴾ زنهار اگر باز نایستد موى پیشانى [او] را سخت بگیریم (۱۵)   کَلَّا لَئِن لَّمْ یَنتَهِ لَنَسْفَعًا بِالنَّاصِیَةِ ﴿۱۵﴾ [همان] موى پیشانى دروغزن گناه‏پیشه را (۱۶)   نَاصِیَةٍ کَاذِبَةٍ خَاطِئَةٍ ﴿۱۶﴾ [بگو] تا گروه خود را بخواند (۱۷)   فَلْیَدْعُ نَادِیَه ﴿۱۷﴾ بزودى آتشبانان را فرا خوانیم (۱۸)   سَنَدْعُ الزَّبَانِیَةَ ﴿۱۸﴾ زنهار فرمانش مبر و سجده کن و خود را [به خدا] نزدیک گردان (۱۹)   کَلَّا لَا تُطِعْهُ وَاسْجُدْ وَاقْتَرِبْ ﴿۱۹﴾ سوره ۹۷: القدر به نام خداوند رحمتگر مهربان ما [قرآن را] در شب قدر نازل کردیم (۱)   بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ إِنَّا أَنزَلْنَاهُ فِی لَیْلَةِ الْقَدْرِ ﴿۱﴾ و از شب قدر چه آگاهت کرد (۲)   وَمَا أَدْرَاکَ مَا لَیْلَةُ الْقَدْرِ ﴿۲﴾ شب قدر از هزار ماه ارجمندتر است (۳)   لَیْلَةُ الْقَدْرِ خَیْرٌ مِّنْ أَلْفِ شَهْرٍ ﴿۳﴾ در آن [شب] فرشتگان با روح به فرمان پروردگارشان براى هر کارى [که مقرر شده است] فرود آیند (۴)   تَنَزَّلُ الْمَلَائِکَةُ وَالرُّوحُ فِیهَا بِإِذْنِ رَبِّهِم مِّن کُلِّ أَمْرٍ ﴿۴﴾ [آن شب] تا دم صبح صلح و سلام است (۵)   سَلَامٌ هِیَ حَتَّى مَطْلَعِ الْفَجْرِ ﴿۵﴾ سوره ۹۸: البینة به نام خداوند رحمتگر مهربان کافران اهل کتاب و مشرکان دست‏بردار نبودند تا دلیلى آشکار بر ایشان آید (۱)   بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ لَمْ یَکُنِ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ وَالْمُشْرِکِینَ مُنفَکِّینَ حَتَّى تَأْتِیَهُمُ الْبَیِّنَةُ ﴿۱﴾ فرستاده‏اى از جانب خدا که [بر آنان] صحیفه‏هایى پاک را تلاوت کند (۲)   رَسُولٌ مِّنَ اللَّهِ یَتْلُو صُحُفًا مُّطَهَّرَةً ﴿۲﴾ که در آنها نوشته‏هاى استوار است (۳)   فِیهَا کُتُبٌ قَیِّمَةٌ ﴿۳﴾ و اهل کتاب دستخوش پراکندگى نشدند مگر پس از آنکه برهان آشکار براى آنان آمد (۴)   وَمَا تَفَرَّقَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ إِلَّا مِن بَعْدِ مَا جَاءتْهُمُ الْبَیِّنَةُ ﴿۴﴾ و فرمان نیافته بودند جز اینکه خدا را بپرستند و در حالى که به توحید گراییده‏اند دین [خود] را براى او خالص گردانند و نماز برپا دارند و زکات بدهند و دین [ثابت و] پایدار همین است (۵)   وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِیَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ حُنَفَاء وَیُقِیمُوا الصَّلَاةَ وَیُؤْتُوا الزَّکَاةَ وَذَلِکَ دِینُ الْقَیِّمَةِ ﴿۵﴾ کسانى از اهل کتاب که کفر ورزیده‏اند و [نیز] مشرکان در آتش دوزخند [و] در آن همواره مى‏مانند اینانند که بدترین آفریدگانند (۶)   إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ وَالْمُشْرِکِینَ فِی نَارِ جَهَنَّمَ خَالِدِینَ فِیهَا أُوْلَئِکَ هُمْ شَرُّ الْبَرِیَّةِ ﴿۶﴾ در حقیقت کسانى که گرویده و کارهاى شایسته کرده‏اند آنانند که بهترین آفریدگانند (۷)   إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُوْلَئِکَ هُمْ خَیْرُ الْبَرِیَّةِ ﴿۷﴾ پاداش آنان نزد پروردگارشان باغهاى همیشگى است که از زیر [درختان] آن نهرها روان است جاودانه در آن همى مانند خدا از آنان خشنود است و [آنان نیز] از او خشنود این [پاداش] براى کسى است که از پروردگارش بترسد (۸)   جَزَاؤُهُمْ عِندَ رَبِّهِمْ جَنَّاتُ عَدْنٍ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا أَبَدًا رَّضِیَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ ذَلِکَ لِمَنْ خَشِیَ رَبَّهُ ﴿۸﴾ سوره ۹۹: الزلزلة به نام خداوند رحمتگر مهربان آنگاه که زمین به لرزش [شدید] خود لرزانیده شود (۱)   بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ إِذَا زُلْزِلَتِ الْأَرْضُ زِلْزَالَهَا ﴿۱﴾ و زمین بارهاى سنگین خود را برون افکند (۲)   وَأَخْرَجَتِ الْأَرْضُ أَثْقَالَهَا ﴿۲﴾ و انسان گوید [زمین] را چه شده است (۳)   وَقَالَ الْإِنسَانُ مَا لَهَا ﴿۳﴾ آن روز است که [زمین] خبرهاى خود را باز گوید (۴)   یَوْمَئِذٍ تُحَدِّثُ أَخْبَارَهَا ﴿۴﴾ [همان گونه] که پروردگارت بدان وحى کرده است (۵)   بِأَنَّ رَبَّکَ أَوْحَى لَهَا ﴿۵﴾ آن روز مردم [به حال] پراکنده برآیند تا [نتیجه] کارهایشان به آنان نشان داده شود (۶)   یَوْمَئِذٍ یَصْدُرُ النَّاسُ أَشْتَاتًا لِّیُرَوْا أَعْمَالَهُمْ ﴿۶﴾ پس هر که هموزن ذره‏اى نیکى کند [نتیجه] آن را خواهد دید (۷)   فَمَن یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَیْرًا یَرَهُ ﴿۷﴾ و هر که هموزن ذره‏اى بدى کند [نتیجه] آن را خواهد دید (۸)   وَمَن یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا یَرَهُ ﴿۸﴾ سوره ۱۰۰: العادیات به نام خداوند رحمتگر مهربان سوگند به مادیانهائى که با همهمه تازانند و با سم[هاى] خود از سنگ آتش مى‏جهانند (۱)   بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ وَالْعَادِیَاتِ ضَبْحًا ﴿۱﴾ و برق [از سنگ] همى جهانند (۲)   فَالْمُورِیَاتِ قَدْحًا ﴿۲﴾ و صبحگاهان هجوم آرند (۳)   فَالْمُغِیرَاتِ صُبْحًا ﴿۳﴾ و با آن [یورش] گردى برانگیزند (۴)   فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعًا ﴿۴﴾ و بدان [هجوم] در دل گروهى درآیند (۵)   فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعًا ﴿۵﴾ که انسان نسبت به پروردگارش سخت ناسپاس است (۶)   إِنَّ الْإِنسَانَ لِرَبِّهِ لَکَنُودٌ ﴿۶﴾ و او خود بر این [امر] نیک گواه است (۷)   وَإِنَّهُ عَلَى ذَلِکَ لَشَهِیدٌ ﴿۷﴾ و راستى او سخت‏شیفته مال است (۸)   وَإِنَّهُ لِحُبِّ الْخَیْرِ لَشَدِیدٌ ﴿۸﴾ مگر نمى‏داند که چون آنچه در گورهاست بیرون ریخته گردد (۹)   أَفَلَا یَعْلَمُ إِذَا بُعْثِرَ مَا فِی الْقُبُورِ ﴿۹﴾ و آنچه در سینه‏هاست فاش شود (۱۰)   وَحُصِّلَ مَا فِی الصُّدُورِ ﴿۱۰﴾ در چنان روزى پروردگارشان به [حال] ایشان نیک آگاه است (۱۱)   إِنَّ رَبَّهُم بِهِمْ یَوْمَئِذٍ لَّخَبِیرٌ ﴿۱۱﴾ سوره ۱۰۱: القارعة به نام خداوند رحمتگر مهربان کوبنده (۱)   بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ الْقَارِعَةُ ﴿۱﴾ چیست کوبنده (۲)   مَا الْقَارِعَةُ ﴿۲﴾ و تو چه دانى که کوبنده چیست (۳)   وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْقَارِعَةُ ﴿۳﴾ روزى که مردم چون پروانه[هاى] پراکنده گردند (۴)   یَوْمَ یَکُونُ النَّاسُ کَالْفَرَاشِ الْمَبْثُوثِ ﴿۴﴾ و کوه‏ها مانند پشم زده‏شده رنگین شود (۵)   وَتَکُونُ الْجِبَالُ کَالْعِهْنِ الْمَنفُوشِ ﴿۵﴾ اما هر که سنجیده‏هایش سنگین برآید (۶)   فَأَمَّا مَن ثَقُلَتْ مَوَازِینُهُ ﴿۶﴾ پس وى در زندگى خوشى خواهد بود (۷)   فَهُوَ فِی عِیشَةٍ رَّاضِیَةٍ ﴿۷﴾ و اما هر که سنجیده‏هایش سبک بر آید (۸)   وَأَمَّا مَنْ خَفَّتْ مَوَازِینُهُ ﴿۸﴾ پس جایش هاویه باشد (۹)   فَأُمُّهُ هَاوِیَةٌ ﴿۹﴾ و تو چه دانى که آن چیست (۱۰)   وَمَا أَدْرَاکَ مَا هِیَهْ ﴿۱۰﴾ آتشى است‏سوزنده (۱۱)   نَارٌ حَامِیَةٌ ﴿۱۱﴾ سوره ۱۰۲: التکاثر به نام خداوند رحمتگر مهربان تفاخر به بیشترداشتن شما را غافل داشت (۱)   بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ أَلْهَاکُمُ التَّکَاثُرُ ﴿۱﴾ تا کارتان [و پایتان] به گورستان رسید (۲)   حَتَّى زُرْتُمُ الْمَقَابِرَ ﴿۲﴾ نه چنین است زودا که بدانید (۳)   کَلَّا سَوْفَ تَعْلَمُونَ ﴿۳﴾ باز هم نه چنین است زودا که بدانید (۴)   ثُمَّ کَلَّا سَوْفَ تَعْلَمُونَ ﴿۴﴾ هرگز چنین نیست اگر علم‏الیقین داشتید (۵)   کَلَّا لَوْ تَعْلَمُونَ عِلْمَ الْیَقِینِ ﴿۵﴾ به یقین دوزخ را مى‏بینید (۶)   لَتَرَوُنَّ الْجَحِیمَ ﴿۶﴾ سپس آن را قطعا به عین‏الیقین درمى‏یابید (۷)   ثُمَّ لَتَرَوُنَّهَا عَیْنَ الْیَقِینِ ﴿۷﴾ سپس در همان روز است که از نعمت [روى زمین] پرسیده خواهید شد (۸)   ثُمَّ لَتُسْأَلُنَّ یَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعِیمِ ﴿۸﴾ سوره ۱۰۳: العصر به نام خداوند رحمتگر مهربان سوگند به عصر [غلبه حق بر باطل] (۱)   بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ وَالْعَصْرِ ﴿۱﴾ که واقعا انسان دستخوش زیان است (۲)   إِنَّ الْإِنسَانَ لَفِی خُسْرٍ ﴿۲﴾ مگر کسانى که گرویده و کارهاى شایسته کرده و همدیگر را به حق سفارش و به شکیبایى توصیه کرده‏اند (۳)   إِلَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ ﴿۳﴾ سوره ۱۰۴: الهمزة به نام خداوند رحمتگر مهربان واى بر هر بدگوى عیبجویى (۱)   بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ وَیْلٌ لِّکُلِّ هُمَزَةٍ لُّمَزَةٍ ﴿۱﴾ که مالى گرد آورد و برشمردش (۲)   الَّذِی جَمَعَ مَالًا وَعَدَّدَهُ ﴿۲﴾ پندارد که مالش او را جاوید کرده (۳)   یَحْسَبُ أَنَّ مَالَهُ أَخْلَدَهُ ﴿۳﴾ ولى نه قطعا در آتش خردکننده فرو افکنده خواهد شد (۴)   کَلَّا لَیُنبَذَنَّ فِی الْحُطَمَةِ ﴿۴﴾ و تو چه دانى که آن آتش خردکننده چیست (۵)   وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْحُطَمَةُ ﴿۵﴾ آتش افروخته خدا[یى] است (۶)   نَارُ اللَّهِ الْمُوقَدَةُ ﴿۶﴾ [آتشى] که به دلها مى‏رسد (۷)   الَّتِی تَطَّلِعُ عَلَى الْأَفْئِدَةِ ﴿۷﴾ و [آتشى که] در ستونهایى دراز آنان را در میان فرامى‏گیرد (۸)   إِنَّهَا عَلَیْهِم مُّؤْصَدَةٌ ﴿۸﴾ در ستونهای کشیده و طولانی! (۹)   فِی عَمَدٍ مُّمَدَّدَةٍ ﴿۹﴾ سوره ۱۰۵: الفیل به نام خداوند رحمتگر مهربان مگر ندیدى پروردگارت با پیلداران چه کرد (۱)   بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ أَلَمْ تَرَ کَیْفَ فَعَلَ رَبُّکَ بِأَصْحَابِ الْفِیلِ ﴿۱﴾ آیا نیرنگشان را بر باد نداد (۲)   أَلَمْ یَجْعَلْ کَیْدَهُمْ فِی تَضْلِیلٍ ﴿۲﴾ و بر سر آنها دسته دسته پرندگانى ا بابیل فرستاد (۳)   وَأَرْسَلَ عَلَیْهِمْ طَیْرًا أَبَابِیلَ ﴿۳﴾ [که] بر آنان سنگهایى از گل [سخت] مى‏افکندند (۴)   تَرْمِیهِم بِحِجَارَةٍ مِّن سِجِّیلٍ ﴿۴﴾ و [سرانجام خدا] آنان را مانند کاه جویده‏شده گردانید (۵)   فَجَعَلَهُمْ کَعَصْفٍ مَّأْکُولٍ ﴿۵﴾ سوره ۱۰۶: قریش به نام خداوند رحمتگر مهربان براى الفت‏دادن قریش (۱)   بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ لِإِیلَافِ قُرَیْشٍ ﴿۱﴾ الفتشان هنگام کوچ زمستان و تابستان [خدا پیلداران را نابود کرد] (۲)   إِیلَافِهِمْ رِحْلَةَ الشِّتَاء وَالصَّیْفِ ﴿۲﴾ پس باید خداوند این خانه را بپرستند (۳)   فَلْیَعْبُدُوا رَبَّ هَذَا الْبَیْتِ ﴿۳﴾ همان [خدایى] که در گرسنگى غذایشان داد و از بیم [دشمن] آسوده‏خاطرشان کرد (۴)   الَّذِی أَطْعَمَهُم مِّن جُوعٍ وَآمَنَهُم مِّنْ خَوْفٍ ﴿۴﴾ سوره ۱۰۷: الماعون به نام خداوند رحمتگر مهربان آیا کسى را که [روز] جزا را دروغ مى‏خواند دیدى (۱)   بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ أَرَأَیْتَ الَّذِی یُکَذِّبُ بِالدِّینِ ﴿۱﴾ این همان کس است که یتیم را بسختى مى‏راند (۲)   فَذَلِکَ الَّذِی یَدُعُّ الْیَتِیمَ ﴿۲﴾ و به خوراک‏دادن بینوا ترغیب نمى‏کند (۳)   وَلَا یَحُضُّ عَلَى طَعَامِ الْمِسْکِینِ ﴿۳﴾ پس واى بر نمازگزارانى (۴)   فَوَیْلٌ لِّلْمُصَلِّینَ ﴿۴﴾ که از نمازشان غافلند (۵)   الَّذِینَ هُمْ عَن صَلَاتِهِمْ سَاهُونَ ﴿۵﴾ آنان که ریا مى‏کنند (۶)   الَّذِینَ هُمْ یُرَاؤُونَ ﴿۶﴾ و از [دادن] زکات [و وسایل و مایحتاج خانه] خوددارى مى‏ورزند (۷)   وَیَمْنَعُونَ الْمَاعُونَ ﴿۷﴾ سوره ۱۰۸: الکوثر به نام خداوند رحمتگر مهربان ما تو را [چشمه] کوثر دادیم (۱)   بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ إِنَّا أَعْطَیْنَاکَ الْکَوْثَرَ ﴿۱﴾ پس براى پروردگارت نماز گزار و قربانى کن (۲)   فَصَلِّ لِرَبِّکَ وَانْحَرْ ﴿۲﴾ دشمنت‏خود بى‏تبار خواهد بود (۳)   إِنَّ شَانِئَکَ هُوَ الْأَبْتَرُ ﴿۳﴾ سوره ۱۰۹: الکافرون به نام خداوند رحمتگر مهربان بگو اى کافران (۱)   بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ قُلْ یَا أَیُّهَا الْکَافِرُونَ ﴿۱﴾ آنچه مى‏پرستید نمى‏پرستم (۲)   لَا أَعْبُدُ مَا تَعْبُدُونَ ﴿۲﴾ و آنچه مى‏پرستم شما نمى‏پرستید (۳)   وَلَا أَنتُمْ عَابِدُونَ مَا أَعْبُدُ ﴿۳﴾ و نه آنچه پرستیدید من مى‏پرستم (۴)   وَلَا أَنَا عَابِدٌ مَّا عَبَدتُّمْ ﴿۴﴾ و نه آنچه مى‏پرستم شما مى‏پرستید (۵)   وَلَا أَنتُمْ عَابِدُونَ مَا أَعْبُدُ ﴿۵﴾ دین شما براى خودتان و دین من براى خودم (۶)   لَکُمْ دِینُکُمْ وَلِیَ دِینِ ﴿۶﴾ سوره ۱۱۰: النصر به نام خداوند رحمتگر مهربان چون یارى خدا و پیروزى فرا رسد (۱)   بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ إِذَا جَاء نَصْرُ اللَّهِ وَالْفَتْحُ ﴿۱﴾ و ببینى که مردم دسته‏دسته در دین خدا درآیند (۲)   وَرَأَیْتَ النَّاسَ یَدْخُلُونَ فِی دِینِ اللَّهِ أَفْوَاجًا ﴿۲﴾ پس به ستایش پروردگارت نیایشگر باش و از او آمرزش خواه که وى همواره توبه‏پذیر است (۳)   فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ وَاسْتَغْفِرْهُ إِنَّهُ کَانَ تَوَّابًا ﴿۳﴾ سوره ۱۱۱: المسد به نام خداوند رحمتگر مهربان بریده باد دو دست ابولهب و مرگ بر او باد (۱)   بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ تَبَّتْ یَدَا أَبِی لَهَبٍ وَتَبَّ ﴿۱﴾ دارایى او و آنچه اندوخت‏سودش نکرد (۲)   مَا أَغْنَى عَنْهُ مَالُهُ وَمَا کَسَبَ ﴿۲﴾ بزودى در آتشى پرزبانه درآید (۳)   سَیَصْلَى نَارًا ذَاتَ لَهَبٍ ﴿۳﴾ و زنش آن هیمه‏کش [آتش فروز] (۴)   وَامْرَأَتُهُ حَمَّالَةَ الْحَطَبِ ﴿۴﴾ بر گردنش طنابى از لیف خرماست (۵)   فِی جِیدِهَا حَبْلٌ مِّن مَّسَدٍ ﴿۵﴾ سوره ۱۱۲: الإخلاص به نام خداوند رحمتگر مهربان بگو اوست‏خداى یگانه (۱)   بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ ﴿۱﴾ خداى صمد [ثابت متعالى] (۲)   اللَّهُ الصَّمَدُ ﴿۲﴾ [کسى را] نزاده و زاده نشده است (۳)   لَمْ یَلِدْ وَلَمْ یُولَدْ ﴿۳﴾ و هیچ کس او را همتا نیست (۴)   وَلَمْ یَکُن لَّهُ کُفُوًا أَحَدٌ ﴿۴﴾ سوره ۱۱۳: الفلق به نام خداوند رحمتگر مهربان بگو پناه مى‏برم به پروردگار سپیده دم (۱)   بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ ﴿۱﴾ از شر آنچه آفریده (۲)   مِن شَرِّ مَا خَلَقَ ﴿۲﴾ و از شر تاریکى چون فراگیرد (۳)   وَمِن شَرِّ غَاسِقٍ إِذَا وَقَبَ ﴿۳﴾ و از شر دمندگان افسون در گره‏ها (۴)   وَمِن شَرِّ النَّفَّاثَاتِ فِی الْعُقَدِ ﴿۴﴾ و از شر [هر] حسود آنگاه که حسد ورزد (۵)   وَمِن شَرِّ حَاسِدٍ إِذَا حَسَدَ ﴿۵﴾ سوره ۱۱۴: الناس به نام خداوند رحمتگر مهربان بگو پناه مى‏برم به پروردگار مردم (۱)   بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ ﴿۱﴾ پادشاه مردم (۲)   مَلِکِ النَّاسِ ﴿۲﴾ معبود مردم (۳)   إِلَهِ النَّاسِ ﴿۳﴾ از شر وسوسه‏گر نهانى (۴)   مِن شَرِّ الْوَسْوَاسِ الْخَنَّاسِ ﴿۴﴾ آن کس که در سینه‏هاى مردم وسوسه مى‏کند (۵)   الَّذِی یُوَسْوِسُ فِی صُدُورِ النَّاسِ ﴿۵﴾ چه از جن و [چه از] انس (۶)   مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاسِ ﴿۶﴾